Έχουμε Δημοκρατία;

Το πιο σίγουρο πράγμα στην Ελλάδα είναι πως ο Ελληνικός λαός δεν εμπιστεύεται καθόλου το πολιτικό προσωπικό.

Όχι μόνο την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση αλλά όλους όσους σήμερα θέλουν να ονομάζονται κόμματα, κινήματα, μέτωπα (ή όπως αλλιώς) εσωκοινοβουλευτικά ή εξωκοινοβουλευτικά.

Η καθημερινή προπαγάνδα και ο καταιγισμός των πληροφοριών δεν μας αφήνει πλέον περιθώριο να....

ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα παρόλα αυτά όμως είμαστε σίγουροι πως ότι έχει να κάνει με πολιτικές θέσεις και πολιτικούς είναι σάπιο και κρύβει πολλές συναλλαγές που οδηγούν στην ενδυνάμωση των λίγων και στην εξαθλίωση των πολλών. Σαν λαός έχουμε πεισθεί πως όλοι όσοι εμπλέκονται με την πολιτική έχουν σαν σκοπό την προσωπική βόλεψή τους και όχι το κοινό καλό.

Είμαστε βέβαιοι πως κανένας “σωτήρας” ή “μεσσίας” δεν θα ενδιαφερθεί για το πόπολο όταν έρθει η ώρα να αναλάβει την εξουσία.

Από την άλλη η εκπαίδευση που λαμβάνουμε ( όχι παιδεία) εδώ και 200 χρόνια μας οδηγεί σε κάποιον “ηγέτη” σε κάποια “πολιτική μορφή” που κάθε φορά θα μας σώζει από την παγίδα ή την κακή διαχείριση που μας έριξαν οι προηγούμενοι.

Σε αυτή τη λύση μας οδηγεί η εκπαίδευση που έλαβαν οι παππούδες μας, οι γονείς μας, εμείς, τα παιδιά μας. Οδηγούμαστε σε αυτή τη λύση για ¨προφανείς” λόγους όπως: ο λαός δεν μπορεί να αποφασίσει σωστά, ο κάθε ένας από εμάς πρέπει να κοιτάει την δουλειά του, η πολιτική είναι ένα επάγγελμα, πολιτικοί γίνονται όσοι έχουν λεφτά, πολιτικοί γίνονται όσοι είναι μορφωμένοι.

Έτσι αφήνουμε την τύχη μας και το μέλλον των παιδιών μας σε αυτόκλητους σωτήρες, σε πολιτικούς ηγέτες και σε μεσσίες οι οποίοι δημιουργούνται πάνω στην δική μας θέληση για ανάπτυξη, δικαιοσύνη και ευημερία. Σαν καλοί και δημοκρατικοί “πολίτες” κάνουμε το χρέος μας προς την “δημοκρατία”όταν μας το ζητήσει η εξουσία -δηλ. στις εκλογές – δίνοντας μια λευκή επιταγή σε κάποιον που θα μας καθορίζει το μέλλον και την καθημερινότητα μας με γνώμονα την εμπιστοσύνη στα λεγόμενα του και μόνο.

Φυσικά έπειτα από λίγο καιρό καταλαβαίνουμε πως για άλλη μια φορά μας εξαπάτησαν, έτσι για να αισθανθούμε λιγότερο εξαπατημένοι και προδομένοι αφήνουμε τον εαυτό μας να προσβληθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης δικαιολογώντας τον δυνάστη μας για όλα όσα μας εξαπάτησε και για όλα όσα βλέπουμε πως είναι αντίθετα προς το κοινό καλό άρα και το δικό μας.

Οι πιο καραμπινάτες στιγμές εξαπάτησης τον τελευταίο καιρό είναι:

α) το 2015 με το δημοψήφισμα του Ιουλίου όπου παρ΄ όλη την προσπάθεια των συστημικών ΜΜΕ, των τραπεζών που έκλεισαν, τον εκβιασμό πολλών επιχειρηματιών προς τους εργαζομένους κτλ ο λαός είπε ένα βροντερό ΟΧΙ (63%) στις πολιτικές που ακολουθούνταν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο απόλυτος εξουσιαστής όμως το μετέτρεψε σε ένα υπέρμετρο ΝΑΙ φέρνοντας μας ακόμα πιο σκληρά μέτρα που εξυπηρετούσαν την άρχουσα ευρωπαϊκή και ντόπια ελίτ.

β) από το 2018 μέχρι σήμερα σε όλη την Ελλάδα έχουν γίνει αμέτρητα συλλαλητήρια εναντίον της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας. Στο συλλαλητήριο του Ιανουαρίου (21/1/18) στην Θεσσαλονίκη συγκεντρώθηκαν πάνω από 1εκ. Λαού, στο συλλαλητήριο του Φεβρουαρίου (4/2/18) στην Αθήνα συγκεντρώθηκαν πάνω από 1,5εκ. , στο συλλαλητήριο του Ιανουαρίου (21/1/19) στην Αθήνα πάλι συγκεντρώθηκαν πάνω από 2εκ. Λαού. Για άλλη μια φορά όμως το εθελόδουλο και προδοτικό πολιτικό προσωπικό της χώρας προχώρησε στην κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών που παραδίδει όνομα, ιστορία, πολιτισμό, εθνότητα και γλώσσα.

Η μεγαλύτερη όμως μορφή εξαπάτησης είναι η μορφή του πολιτεύματος μας (Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία) και η πεποίθηση πως το σύνταγμα μας υπερασπίζεται. Αυτός είναι ο λόγος που συχνά ζητούμε -και μάλιστα επίμονα- την παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας ή την εφαρμογή του συντάγματος για την επίλυση εθνικών θεμάτων προς όφελος του λαού.

Αν θελήσουμε να δώσουμε μια απλουστευμένη έννοια για το τί είναι το σύνταγμα μιας χώρας θα λέγαμε πως είναι οι κανόνες που θέτει ο λαός προς τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας. Ας αναλογιστούμε όμως, έχει ρωτήσει ποτέ κανείς κάποιον από εμάς εάν συμφωνούμε με το σύνταγμα; Μήπως ρώτησαν τον πατέρα μας; τον παππού μας; τον προπάππου μας; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Το σύνταγμα μας ψηφίστηκε από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του 1975 και μόνο. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αποχώρησαν κατά την ψηφοφορία και φυσικά ο λαός δεν είχε καν γνώση του περιεχομένου του (όπως ακριβώς και σήμερα).

Από το 1975 μέχρι σήμερα έχουν γίνει τρεις αναθεωρήσεις (1986-2001-2008) με κορμό την μεταβίβαση της εξουσίας προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού και την ασυλία των βουλευτών από κάθε αξιόποινη πράξη και ήδη συζητούν την τέταρτη αναθεώρηση στην βουλή. Οι κανόνες άσκησης εξουσίας συζητούν και αποφασίζονται από αυτούς που ασκούν την εξουσία. Πόσο δημοκρατικό μπορεί να είναι αυτό και πόσο αντιπροσωπευτικό για την μορφή του πολιτεύματός μας;!

Είναι πολύ εύκολο λοιπόν να κατανοήσουμε γιατί δεν εμπιστευόμαστε κανέναν πολιτικό, γιατί έχουμε καταλάβει μέσα μας πως οι πολιτικοί έχουν καταλύσει την δημοκρατία και κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η Δημοκρατία στην χώρα μας έχει καταλυθεί εδώ και δεκαετίες, έχει καταλυθεί από τότε που ψάχνουμε για σωτήρες και μεσσίες, από τότε που δίνουμε μια εντολή εξουσίας εν λευκώ χωρίς επιπτώσεις, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς ρήτρες ποινικές ή ηθικές.

Από τότε που η εξουσία διαχειρίζεται το σύνταγμα χωρίς την συμμετοχή του λαού και το εφαρμόζει αλ α καρτ ανάλογα την περίσταση και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί δείχνει την θέληση της να παραμείνει στην θέση της πατώντας πάνω σε λαό, πολιτισμό, ιστορία και Πατρίδα.

Λάππας Ελευθέριος

μέλος ΑΝΤΙ…ΔΡΩ