Η ορχήστρα παίζει, ο Τιτανικός στα βράχια…

Ο τρόπος με τον οποίο τα επικοινωνιακά συστήματα (επίσημοι και ανεπίσημοι μηχανισμοί επιρροής) επιχειρούν να κάνουν τη διαχείριση της συμφοράς της περασμένη Δευτέρας δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι ουδείς ενδιαφέρεται σοβαρά για τις αιτίες της τραγωδίας οι οποίες άλλωστε είναι γνωστές και οφθαλμοφανείς. 

Η προσοχή τους είναι επικεντρωμένοι στις συνέπειες. Οι μεν θέλουν να τις εκμεταλλευτούν οι δε να τις επιμερίσουν….

Το βασικό επιχείρημα της αντιπολίτευσης είναι πως η κυβέρνηση έχοντας διαλύσει τα πάντα άφησε τελικά τους ανθρώπους να καούν. Από την πλευρά της η κυβέρνηση απαντά ότι παρέλαβε καμένη γη, ότι δεν ήταν σε θέση να διορθώσει στρεβλώσεις δεκαετιών και πως… φύσαγε πολύ εκείνη την αποφράδα μέρα.

Τα εν λόγω επιχειρήματα αν τα προσθέσει κανείς βλέπει να σχηματίζουν και τα δυο μαζί την μισή αλήθεια.

Πράγματι δεν είναι η κυβέρνηση υπεύθυνη για την ρυμοτομία στο Μάτι (και σ όλη την υπόλοιπη χώρα) για τις καταπατήσεις των δασών, για το μάντρωμα των ακτών. Η γη που παρέλαβε αν δεν ήταν ήδη καμένη ήταν καμένη είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να καεί.

Από την άλλη πλευρά  ξεχειλίζουν από θράσος οι της αντιπολίτευσης, αυτοί που είτε ως πράσινη είτε ως γαλάζια παραλλαγή  κυβέρνησαν τον τόπο από την μεταπολίτευση μέχρι την χρεοκοπία. Ο τρόπος άλλωστε με τον οποίο χάθηκαν τόσοι άνθρωποι στο Μάτι (ή στη Μάνδρα) περιγράφει επ ακριβώς τη συνολική(οικονομική, πολιτική θεσμική) χρεοκοπία του τόπου.

Αυτό που ωστόσο αποκύπτεται από τα επικοινωνιακά επιχειρήματα και των δύο πλευρών, αυτών που μας σώζουν αυτήν την περίοδο και αυτών που μας έσωσαν στο παρελθόν και είναι έτοιμοι να το ξανακάνουν, είναι ότι μοιάζουν με δυο σταγόνες νερό. Το πόσο πολύ μοιάζουν φαίνεται από την ευρεία πλειοψηφία με την οποία πέρασε το τελευταίο μνημόνιο (το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) στη Βουλή. Το ψήφισαν όλοι μαζί…

Εκεί, στα μνημόνια, μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει την κατανομή των πόρων του κράτους (με την διακομματική συμφωνία περί της προτεραιότητας που είναι η αιώνια αποπληρωμή χρεολυσίων και τόκων) και κοιτώντας στους προϋπολογισμούς που έχουν καταθέσει οι κυβερνήσεις  των δέκα τελευταίων ετών να διαβάσει τις κοινές τους επιλογές που συνεπάγονται τη διάλυση των κρατικών  μηχανισμών  μεταξύ των οποίων η πολιτική προστασία και η πυρόσβεση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε τη σκυτάλη της εξουσίας υποσχόμενος ότι θα βάλει ένα τέλος σε επαίσχυντες δεσμεύσεις προς το εξωτερικό που απομυζούν τον εθνικό πλούτο    και θα επιχειρήσει μια τομή σε όλα αυτά που διαμόρφωσαν το ελληνικό κράτος σε αποδοτικό τσιφλίκι αυτών που το διαχειρίζονταν τόσα χρόνια και τελικά το χρεοκόπησαν. Στην πράξη ωστόσο η προσαρμογή των «αριστερών» στις διαταγές των έξω και στα εγχώρια κατεστημένα συμφέροντα ήταν εντυπωσιακή.

Ακολουθώντας κατά γράμμα τις εντολές η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΝΕΛ) συνέχισε την βασική μνημονιακή αποστολή (το ξεπούλημα) και την παλαιοκομματική πρακτική των προηγούμενων: Κατάλυση του κράτους με διανομή οφίτσιων με κριτήριο κομματικούς συσχετισμούς (είναι χαρακτηριστική η λεία που απέσπασε το ΠΡΑΤΩ του Κοτζιά στο ΥΠΕΞ, στο προστασίας του πολίτη και την πολιτική προστασία) και προσωπικές/ συγγενικές   σχέσεις.

Αν όπως είναι ολοφάνερο συμφωνήσουμε ότι:

• η τραγωδία της περασμένη Δευτέρας στο Μάτι, όπως και η προηγούμενη στη Μάνδρα ή η επόμενη που αργά ή γρήγορα θα έρθει είναι αποτέλεσμα κατά κύριο λόγο των παθογενειών ενός χρεοκοπημένου/ υποθηκευμένου κράτους και όχι απλώς η διαχείριση των σαθρών μηχανισμών του κατά την διάρκεια μιας κρίσης
• ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η (αξιωματική)  αντιπολίτευση δεν έχουν τη διάθεση ή το σθένος να αμφισβητήσουν την έξωθεν επικυριαρχία και την εγχώρια κατεστημένη δύναμη

… τότε είναι ολοφάνερο ότι ο μεταξύ τους καβγάς δεν έχει παρά μόνο ένα αντικειμενικό στόχο: τη σκυτάλη της εξουσίας και ότι αυτή προσφέρει σ όσους την κρατούν, για όσο διάστημα την  κρατούν.

Μετά την περασμένη Δευτέρα, γίνεται σαφές ότι η εν λόγω σκυτάλη έχει πέσει από τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Περιχαρείς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να την αρπάξει και οι τριγύρω του ονειρεύονται  τα μεγαλεία (και λίγο από τα παντεσπάνι) της εξουσίας… Η μάχη προβλέπεται λυσσώδης για το κουφάρι του Τιτανικού…

Δημήτρης Μηλάκας

topontiki