Εργοδοτικός συνδικαλισμός : Οι άνθρωποι της εργοδοσίας μέσα στα σωματεία

Είναι αυτοί που συμμετέχουν, εδώ και χρόνια, στους κοινωνικούς διαλόγους όπου συζητούν και συμφωνούν πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Είναι αυτοί που προχωρούν σε όργιο νοθείας στις εκλογές των σωματείων ώστε να διατηρούν την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, σε Εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες. Είναι αυτοί που αρνούνται να οργανώσουν την εργατική τάξη ώστε να διεκδικήσει όλα όσα έχασε μέσα στην κρίση.

Αναλύοντας τις αιτίες σχετικά με τα όσα έχουν γίνει τα... 

 

 

τελευταία χρόνια γύρω από τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, οι περισσότεροι ασκούν κριτική στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση, στο κράτος και τους μηχανισμούς του, στην Ε.Ε., στα μέσα ενημέρωσης. Από την κριτική αυτή, συνήθως, απουσιάζει μια από τις βασικότερες αιτίες για το σημερινό ζοφερό καθεστώς που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Αυτή δεν είναι άλλη από τη δράση των εργοδοτικών συνδικαλιστών. 

Όταν λέμε εργοδοτικοί συνδικαλιστές εννοούμε τους συνδικαλιστές εκείνους που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της εργοδοσίας και όχι των εργαζόμενων. Συνήθως, εκφράζονται μέσω της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, ωστόσο υπάρχουν και πολλά παραδείγματα που τον ίδιο ακριβώς ρόλο παίζουν και οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ (ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ – πχ σωματείο «ΕΜΠΟΡΙΟΥ-ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΑΘΗΝΩΝ») και βεβαίως πάρα πολλοί, κυρίως σε επιχειρησιακά σωματεία, που το παίζουν ακομμάτιστοι και ανεξάρτητοι προσπαθώντας να κρύψουν ότι ο φορέας που εκπροσωπούν δεν είναι άλλος παρά η ίδια η εργοδοσία. Όλοι αυτοί αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες εφαρμογής της στρατηγικής του κεφαλαίου. Βασική τους επιδίωξη είναι να υποτάξουν τα συμφέροντα των εργαζόμενων κάτω από τα συμφέροντα της εργοδοσίας.

Είναι αυτοί που συμμετέχουν, εδώ και χρόνια, στους κοινωνικούς διαλόγους στους οποίους συζητούν και συμφωνούν πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Είναι αυτοί που ονομάζουν υπευθυνότητα την αποδοχή όλων των αντεργατικών μέτρων των τελευταίων ετών. Είναι αυτοί που προχωρούν σε ένα όργιο νοθείας στις εκλογές των σωματείων ώστε να διατηρούν την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, σε Εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες. Είναι αυτοί που αρνούνται να οργανώσουν την εργατική τάξη ώστε να διεκδικήσει όλα όσα έχασε μέσα στην κρίση. Είναι αυτοί που έλαμψαν δια της απουσίας τους από τις κινητοποιήσεις ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνησης να περιορίσει το απεργιακό δικαίωμα. 

Πέρα από τα παραπάνω, που όποιος έχει ελάχιστη επαφή με τα σωματεία τα γνωρίζει, το τελευταίο διάστημα αναδεικνύεται ένας ακόμα ρόλος που τους έχουν αναθέσει οι μεγαλοεργοδότες. Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι συχνά πυκνά οι εργοδότες στρέφονταν εναντίον συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με μηνύσεις, τώρα φαίνεται ότι αυτό το ρόλο τον ανέθεσαν στους ανθρώπους τους στα σωματεία, στους εργοδοτικούς συνδικαλιστές. Το ίδιο διάστημα που η κυβέρνηση εντείνει την καταστολή εναντίον του ΠΑΜΕ με όσα έγιναν στα Γιάννενα στις κινητοποιήσεις στα Market In, στην κινητοποίηση για την υπεράσπιση του απεργιακού δικαιώματος, στις κινητοποιήσεις κατά των πλειστηριασμών κλπ, στην Intracom η πλειοψηφία του σωματείου έκανε μήνυση στους εκλεγμένους με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ γιατί οι τελευταίοι τους κατήγγειλαν ότι συγκάλυψαν ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχημα. Τι άλλο παρά συγκάλυψη είναι αυτό, αν σκεφτεί κανείς ότι πέρα από την άρνηση να αναδείξουν τις ευθύνες της εργοδοσίας,το θανατηφόρο περιστατικό δεν δηλώθηκε ποτέ στην επιθεώρηση εργασίας! Στην «Καρέλιας» ο πρόεδρος του σωματείου έστειλε εξώδικο σε μέλος του Ε.Κ. Καλαμάτας, εκλεγμένου με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, γιατί αρθρογράφησε κατά της πρόθεσης της εργοδοσίας να επιβάλει 7ήμερη εργασία! Και φυσικά να μην ξεχνάμε όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας όπου έχει αναδειχθεί όλο το όργιο νοθείας με το οποίο καταφέρνουν να το ελέγχουν οι άνθρωποι της εργοδοσίας. 

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι αποτελούν εχθρό των εργαζόμενων. Δεν έχουν κανένα φραγμό μπροστά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών. Αυτούς οφείλουν οι εργαζόμενοι να τους βάλουν στο περιθώριο. Η αποχή από τα σωματεία γιατί «όλοι είναι ίδιοι» δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση γιατί μπορεί η πλειοψηφία των εργαζόμενων να μην είναι στα σωματεία, ωστόσο οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές είναι εκεί και ξεπουλάνε και τους εργαζόμενους που δε συμμετέχουν.

Επίσης, είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι, όπως θέλουν να μας πείσουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ο ΣΚΑΙ, το Πρώτο Θέμα κλπ «δημοκρατικές» δυνάμεις της χώρας. Υπάρχουν αυτοί που επιβραβεύονται από τους εργοδότες γιατί τους κάνουν τη δουλειά, υπάρχουν και εκείνοι που τιμωρούνται γιατί τους πάνε κόντρα. Για παράδειγμα, μια ματιά στις συλλήψεις συνδικαλιστών τις τελευταίες μέρες στα Γιάννενα αρκεί για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Όπως ασφαλές συμπέρασμα προκύπτει και από το ποιοι ήθελαν και ήταν και προετοιμασμένοι να δώσουν απάντηση στην κυβέρνηση, στην πρόθεσή της να περιορίσει το απεργιακό δικαίωμα.

Επομένως, επιβάλλεται κάθε εργαζόμενος να αντιληφθεί ότι η αναγκαιότητα της οργάνωσης στα σωματεία και η ισχυροποίησή τους είναι από τους κρισιμότερους όρους για τη βελτίωση της ζωής του. Είναι ώρα μάχης. Η πανελλαδική απεργία της 14ης Δεκέμβρη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία της αντεπίθεσης της εργατικής τάξης. Αντεπίθεση που πρέπει να ξεκινήσει από το ξεσκαρτάρισμα των σωματείων από τις δυνάμεις εκείνες που παραδίδουν τα σωματεία και τη δράση σε κυβερνήσεις και εργοδοσία. Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι τα σωματεία εκπροσωπούν τους εργαζόμενους κι όχι τους εργοδότες.

 

katiousa