Εθνικό το αληθές

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό», μας δίδαξε ο Διονύσιος Σολωμός. 

Και αληθές είναι ότι η Μακεδονία ως ευρεία γεωγραφική περιφέρεια, όπως ορίστηκε το 1878 στο Συνέδριο του Βερολίνου, δεν είναι μία -όσον αφορά τον τρόπο που κατανεμήθηκε στα κράτη της περιοχής μετά την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού- και δεν είναι όλη ελληνική....

Αυτή την αλήθεια έβαψαν με το αίμα τους οι πραγματικοί Μακεδονομάχοι. Πράγμα που δεν φαίνεται να σέβονται ιδιαίτερα όσοι παριστάνουν τους σύγχρονους «Μακεδονομάχους».
 

Το τέλος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου επικυρώνεται με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (Αύγουστος 1913), όπου, με βάση τον αποδεκτό στη διεθνή διπλωματία χάρτη της Συνθήκης του Βερολίνου, τα εδάφη της Μακεδονίας περνούν στην Ελλάδα (51%), στη Σερβία (κατά 39%), στη Βουλγαρία (9%) και στην Αλβανία (1%).
 

Για την πατρίδα μας -και ο νοών νοείτω- ο σεβασμός των συνθηκών, όλων των συνθηκών, από αυτές της Λωζάνης και του Βουκουρεστίου μέχρι των Παρισίων, δεν μπορεί να γίνεται αλά καρτ.
 

Συνεπώς, μία και ελληνική είναι η ελληνική Μακεδονία και αλίμονο του σε όποιον απλώσει χέρι πάνω της. Αυτό, εν συνεχεία και σε σχέση με τη FYROM, σημαίνει:
Σύνθετη ονομασία που θα περιέχει το όνομα «Μακεδονία» ή παράγωγά του, με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό, προϋποθέτει: Προηγούμενη επίλυση όλων των προβλημάτων που αφορούν αλυτρωτισμούς.
 

Ρητή και επικυρωμένη σε όλα τα διεθνή φόρα δέσμευση σεβασμού των συνόρων.
 

Ρητή και επικυρωμένη σε όλα τα διεθνή φόρα δέσμευση μη ανακίνησης εθνικιστικών επιδιώξεων. Ξεκαθάρισμα πως θα πρόκειται για όνομα για όλες τις χρήσεις.
 

Και, ταυτόχρονα, πλήρη συναίσθηση ότι NATO, Ε.Ε., ΗΠΑ, που δημιούργησαν το πρόβλημα διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία, δεν μπορούν να ποζάρουν ούτε να εμφανίζονται από εγχώριες πολιτικές δυνάμεις σαν παράγοντες ή εγγυητές της «λύσης». 

Νίκος Μπογιόπουλος