SOS! Οι αναθυμιάσεις δηλητηριάζουν την Ελλάδα

Δυστυχώς, λίγοι ενδιαφέρονται για τις πολιτικές επιπτώσεις που έχει η ασύδοτη παράδοση των ελληνικών εδαφών στις πολυεθνικές του πετρελαίου. 

 

Χρόνια ολόκληρα προπαγάνδας από τα οργανωμένα συμφέροντα, αλλά και από αδαείς εθνικιστές που πίστεψαν στην οικονομική ευμάρεια που θα φέρουν τα πετρέλαια, χαλάρωσαν την επαγρύπνηση της κοινωνίας και των προοδευτικών φορέων για τους κινδύνους από την «πετρελαιοποίηση» της Ελλάδας....

 

Κανένας προβληματισμός δεν αναπτύχθηκε, καμία άμυνα δεν οργανώθηκε. Κι έτσι, τώρα, που ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως, αμυντικά έργα δεν έχουν γίνει και είναι η χώρα ξέφραγο αμπέλι. Η τελευταία οργανωμένη γραμμή άμυνας που θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ότι στην πραγματικότητα ήταν πιο διάτρητη κι από ένα κεφάλι γραβιέρας με φαρδιές διαμπερείς τρύπες.

Εάν υπήρχε ο προβληματισμός, θα είχαμε προετοιμάσει την κοινωνία για το τι μας επιφυλάσσει η ζητούμενη «πετρελαιοποίηση». Θα επισημαίναμε μερικές σημαντικές και αναμφισβήτητες αλήθειες. Ότι καμία χώρα που δεν έχει λύσει το πολιτικό της πρόβλημα, της ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας, δεν έχει συμφέρον να «πετρελαιοποιηθεί» άρον άρον υπό συνθήκες ευνοϊκές μόνο για τις εταιρίες. Κι όταν «πετρελαιοποιηθεί», η ελλειμματική της ανεξαρτησία και κυριαρχία περιορίζεται ακόμα περισσότερο. Και ότι τα οικονομικά της οφέλη είναι πολύ μικρότερα απ’ ό,τι φαντάζονται οι ευκολόπιστοι και ψευδώς καλλιεργούν οι κατευθυνόμενοι ντελάληδες.

Δεν χρειάζεται να πάμε στη Βενεζουέλα για να καταλάβουμε τι μας περιμένει. Η Βενεζουέλα, όσο έβγαζε άφθονο πετρέλαιο και ο λαός της ζούσε στα κατάβαθα της εξαθλίωσης, πλην μιας μερίδας προνομιούχων, με διεφθαρμένους κυβερνήτες, ήταν η αγαπημένη των αφεντικών, Αμερικάνων, Ισπανών, Γάλλων, Άγγλων κ.λπ. 

 

Όταν ο Τσάβες αποφάσισε να αποκτήσει μεγαλύτερο έλεγχο της πετρελαιοπαραγωγής και να διανείμει τα έσοδα με πιο δίκαιο τρόπο, έπεσαν όλες οι μητροπόλεις να ξεσχίσουν την κυβέρνηση, το κίνημα και τη χώρα. Όπως είχε γίνει με τον Μοσαντέκ που όταν απαίτησε να αυξηθεί το ποσοστό του Ιράν από το πωλούμενο πετρέλαιο από το 18% στο 50%, τον φάγανε και εγκαταστήσανε τον δικτάτορα Σάχη ως υποχείριό τους.
 

Καθολική λεηλασία

Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο πίσω, ούτε να δούμε σε τι κατάσταση ζει ο κόσμος και πόσο μεγάλη είναι η διαφθορά σε χώρες υποτελείς που βγάζουν μπόλικο πετρέλαιο το οποίο διαχειρίζεται η Δύση κατά το συμφέρον της, όπως η Νιγηρία, το Κονγκό, το Αζερμπαϊτζάν, η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν και άλλες προσφιλείς στους Δυτικούς «δημοκρατίες». Κάποιες χώρες, που δεν ήταν δημοκρατικές, αλλά ήταν συγκροτημένες, πιο εξισωτικές και είχαν κατακτήσει ένα μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας και αυτοδιαχείρισης, όπως η Λιβύη και το Ιράκ, σε περιοχές με σπουδαία πολιτισμική παράδοση, οι Δυτικοί εκπολιτιστές δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα. Και τα πετρέλαια είναι ένας από τους πιο βαρύνοντες λόγους που η αμερικανοεβραϊκή συμμαχία καταπιέζει και εξολοθρεύει τους Παλαιστίνιους, αφού τα πετρέλαια στη θάλασσα είναι και των κατοίκων της Γάζας και της αποκομμένης βίαια από τα παράλια Δυτικής Όχθης.

Ακόμα και η Ρωσία δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα προβλήματα που της δημιουργούν οι Δυτικοί. Η διεθνής χαμηλή τιμή δεν έχει να κάνει με τη ζήτηση και τις αγορές. Επιλέχτηκε από τα «βαθιά κέντρα» με τις αποφάσεις των οποίων ευθυγραμμίζονται οι πολυεθνικές για χάρη του στρατηγικού τους συμφέροντος. Επίσης, δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του προϊόντος η παρεμπόδιση μεταφοράς του ρώσικου πετρελαίου στην Ευρώπη δια της αναγκαστικής ματαίωσης της κατασκευής αγωγών, όπως έγινε στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτού του καθεστώτος που αποτελεί μόνιμη επιλογή των ΗΠΑ, απλά ο Τραμπ κάνει τη γραμμή πιο ξεκάθαρη.

Το πλούσιο σε πετρέλαια, αλλά απείθαρχο και ανεξάρτητο Ιράν είναι ένας κεντρικός τους στόχος. Το ίδιο και η πιο ευάλωτη Βενεζουέλα. Αλλά και όλες οι χώρες της Αφρικής, της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και της Ασίας που έχουν πετρέλαια και αέρια τελούν υπό ειδικό καθεστώς κηδεμονίας ή επιτήρησης. Ουσιαστικά είναι χώρες δεσμευμένες από τις πολυεθνικές.

Η Κύπρος, τιθασευμένη μετά από το σοκ της τεχνητής κρίσης που της φορτώσανε, ακέφαλη από εθνικά και ταξικά σφυρηλατημένη ηγεσία, εφαρμόζει πρόθυμα τα σχέδια τους. Θα παίζει το ρόλο του νάνου που με τις πλάτες των «μεγάλων» θα ενοχλεί την Τουρκία που φέρεται αυθάδικα, αλλά πέρα από κάτι ψίχουλα παρηγοριάς, τίποτα άλλο δεν θα πάρει από τις ΑΟΖ. Κι έχουν, μ’ αυτά και με κείνα, περάσει κιόλας 43 χρόνια από τη διχοτόμηση του νησιού. Η άρχουσα τάξη της Κύπρου μια χαρά ζει όλα αυτά τα χρόνια με χλιδή και ατιμωρησία καταφέρνοντας με φανφάρες και κροκοδείλια δάκρυα να κρατάει παθητικούς τους πολίτες της, με την Αριστερά ως συνένοχο χαμηλών απαιτήσεων.

Το βλέπουμε τώρα κι εδώ, στα μέρη μας. Έπρεπε να απαξιωθεί εντελώς το άχρωμο πλέον πολιτικό προσωπικό, με έξωθεν μεθοδεύσεις πάσης φύσεως, αλλά και με πολύ αυξημένη εθελοδουλεία και αυτοακύρωση, ένα χαρμάνι αεριτζήδων, εθνικιστών, οικογενειών και σογιών της Δεξιάς, σοσιαλκαταλοίπων και αυτομόλων εκ της Αριστεράς, για να εφαρμοστεί απρόσκοπτα το σχέδιο της μεγάλης πτώχευσης, εκτεταμένης απαλλοτρίωσης και καθολικής λεηλασίας της Ελλάδας. 

 

Η εικόνα στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Κοραή, είναι αντιπροσωπευτική της καταστροφής που συντελείται αναίμακτα χάρη στην υποτέλεια των πολιτικών δυνάμεων. Μάλιστα, με τη φόρα που έχουν πάρει, μπορεί να μην μείνει ούτε μία ρόδα στην Ελλάδα από τη μαζική λεηλασία των οργανισμών κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, αεροδρόμια, λιμάνια κ.λπ.), των πολύτιμων φυσικών πόρων (νερό, χρυσός, πετρέλαιο κ.ά.) και του εκλεκτού ανθρώπινου δυναμικού (πάνω από 400.000 νέοι, κυρίως επιστήμονες, μέχρι στιγμής). 

(φωτό Στ. Ελληνιάδης) 

 
Στις διεθνείς μυλόπετρες

Η άδεια για βίαιη, ταχεία και απεριόριστη «πετρελαιοποίηση» της χώρας δεν είναι συμπτωματική. Είναι αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης του σχεδίου πολιτικής και ηθικής εξάρθρωσης του πολιτικού προσωπικού από τη «ριζοσπαστική» Δεξιά μέχρι τη «ριζοσπαστική» Αριστερά.

Οι ντόπιοι ακόλουθοι βάζουν την Ελλάδα ακόμα πιο βαθιά στις μυλόπετρες των διεθνών ανταγωνισμών με αδιαφορία για τις επιπτώσεις και προφανή άγνοια κινδύνου. Τσιμπάνε σαν χάνοι και φουσκώνουν σαν παγώνια ελπίζοντας σε θαύματα και οίκτο. Με πλήρη ανικανότητα να μυρίσουν το μπαρούτι και ολική ανεπάρκεια να μάθουν από την ιστορία. Δελεάστηκαν, παρασύρθηκαν και ξέρουμε τι έπαθαν από τα αστόχαστα βήματά τους η Γιουγκοσλαβία, η Γεωργία, η Ουκρανία και από σπόντα η Συρία. Οι «δικοί μας» χαρούμενοι βαδίζουν και κοκορεύονται…

Όμως, όποια χώρα μπήκε για να κερδίσει στο πλατό του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων και συμφερόντων, καταστράφηκε ή τραυματίστηκε πολύ σοβαρά έως και ανίατα.

Ο διεθνής χώρος είναι ένα τρομακτικό ναρκοπέδιο, μερικές φορές επικίνδυνο ακόμα και για ισχυρές χώρες. Οι μικρότερες αν το πατήσουν δεν έχουν καμία τύχη, ο ακρωτηριασμός τους είναι αναπόφευκτος. Θα πρέπει να τις ευνοήσουν όλες οι συγκυρίες για να μην χάσουν κανένα πόδι, πράγμα που σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει. 

 

Είναι αμέτρητες οι συμφορές, οι απώλειες και οι αναπηρίες, από τέτοιους «περιπάτους». Βλέπουμε τον πρωθυπουργό κορδωμένο και τον υπουργό Εξωτερικών στομφώδη, αλλά δεν σκεφτόμαστε πώς τους βλέπουν ο στυγνός Τραμπ και ο στεγνός Τίλερσον. Βλέπουμε τους εναγκαλισμούς με Ισραήλ, Σαουδική Αραβία και Αίγυπτο, τρία από τα πιο σκληρά και πιο αιματοβαμμένα καθεστώτα στον κόσμο και βλέπουμε να ρίχνουν την Ελλάδα άοπλη μέσα στην αρένα με τα λιοντάρια. 

 

Ένα πολιτικό προσωπικό που υπακούει τυφλά σε έξωθεν εντολές και ηγείται μιας κοινωνίας σε κατάθλιψη και πτώχευση, με πεσμένο ηθικό και απελπισμένη, δεν είναι σίγουρα σε θέση να οδηγήσει με ασφάλεια τη χώρα σε τέτοια κακοτράχαλα τοπία. Σύρουν ξυπόλυτη την Ελλάδα στ’ αγκάθια.

Από τις μικρότερες χώρες, μόνο όσες ανήκουν στο στενό πυρήνα των μητροπόλεων, όπως η Νορβηγία, ή έχουν καλά ενημερωμένη και συνειδητοποιημένη κοινωνία με εμπιστοσύνη στον εαυτό της και την ηγεσία της, συγκροτημένη πολιτική διοίκηση και εθνική κυριαρχία, μπορούν να διαπραγματευτούν συμφωνίες συμφέρουσες από κάθε άποψη, οικονομική περιβαλλοντική, κοινωνική κ.λπ., για την αξιοποίηση του φυσικού τους πλούτου. 

 

Σε φάσεις που μια χώρα είναι χρεοκοπημένη και υπό επιτροπεία, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, με το ανοσοποιητικό της σύστημα σε βαριά καταστολή, κανένας συνετός και πατριώτης πολιτικός δεν θα συναινούσε για την παραχώρηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης του ενεργειακού της πλούτου στις πολυεθνικές. Τέτοιες συμφωνίες προϋποθέτουν δυναμική, υγιή και ενωμένη κοινωνία και ισχυρή και ανεξάρτητη εθνική διοίκηση που θα έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να μην υποκύπτει σε απειλές και εκβιασμούς, ούτε να κάνει παραχωρήσεις για να επιβιώσει σε βάρος της χώρας και του λαού της.

Όπως υποστηρίζουν τεκμηριωμένα οι πιο σοβαροί αναλυτές, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν διασφαλίζεται ούτε το προσδοκώμενο οικονομικό όφελος ούτε η εθνική κυριαρχία. Αντιθέτως, η μικρή μας χώρα εισερχόμενη στο επίκεντρο των ανταγωνισμών των μεγάλων κρατών και των πολυεθνικών, μπορεί να προκαλέσει και να υποστεί καταστροφικές επιπτώσεις στην ύπαρξή της όπως συνέβη με άλλες χώρες που επιπόλαια και εγκληματικά οδηγήθηκαν από διεφθαρμένους ηγέτες μέσα σε παρόμοια ναρκοπέδια.
 

Εξαρτήματα μηχανισμών

Αυτή η κατάσταση δεν είναι νέα. Η εξάρτηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται κάθε φορά, είναι διαχρονικό καθεστώς στην Ελλάδα. Οι μηχανισμοί και το προσωπικό διοίκησης έχουν φορμαριστεί να υπηρετούν τις μητροπόλεις και να αντλούν την ισχύ τους από την εξάρτησή τους από τους ξένους, σε σημείο που η ιδεολογία της εξαρτημένης διακυβέρνησης να έχει ενσωματωθεί στην εθνική ιδεολογία. 

 

Απόρροια αυτού του υπαρκτού και βαθιά ριζωμένου καθεστώτος είναι, μεταξύ άλλων δεινών, η ευκολία με την οποία οδηγήθηκε η Ελλάδα στην αποβιομηχάνιση, την εξτρεμιστική συρρίκνωση του αγροτικού τομέα και την απώλεια της διατροφικής της αυτάρκειας. Τα μνημόνια, η καθολική χρεοκοπία και αφαίμαξη, ήταν το προσχεδιασμένο τους επακόλουθο. Στην τρέχουσα φάση, η χώρα, το πολιτειακό σύστημα, ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, η Ελλάδα στο σύνολό της υπάγεται στον αποκλειστικό έλεγχο των ξένων. Η αστική δημοκρατία καθίσταται εντελώς εικονική.

Οι περιφερειάρχες που συμφωνούν με την «επένδυση» για τα πετρέλαια είναι μέρος αυτής της «μηχανής» που δουλεύει πρώτιστα για τα συμφέροντα των ολιγοπωλίων, υπολογίζοντας στη μεσιτεία που παραχωρούν οι ξένοι στους φίλα προσκείμενους στα κόμματα εντόπιους επιχειρηματίες, όπως τα ποσοστά από τα κέρδη στις Σκουριές, στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης κ.λπ. 

 

Πέρα από το ατομικό όφελος, το δικό τους και των ομοίων τους, αυτοί οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί με τα φερέφωνά τους, θεωρούν ευεργετική την επιβολή των ξένων στην Ελλάδα. Αντιλαμβάνονται τη λεηλασία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την κοινωνική αλλοτρίωση και την υποτέλεια σαν μονόδρομο. Μονόδρομο που εξασφαλίζει και την κυριαρχία και ευημερία της ομάδας ή της τάξης τους.

Το νέο στοιχείο, το ιδιαζόντως δυσάρεστο, είναι ότι η προερχόμενη από την Αριστερά σημερινή κυβέρνηση είναι επίσης μέρος αυτής της «μηχανής», εξάρτημα της ίδιας αντεθνικής ιδεολογίας βάσει της οποίας διοικείται διαχρονικά –με συγκυριακές παραλλαγές- ο τόπος.

Η υπόθεση του πετρελαίου δεν είναι μόνο περιβαλλοντική, οικονομική και πολιτισμική, όπως ξεδιπλώνεται στην Ήπειρο και σε άλλα μέρη της χώρας. Δεν βλάπτεται μόνο η απαράμιλλη ομορφιά της Ελλάδας που αποτελεί το μεγαλύτερό μας κεφάλαιο.  

 

Το ζήτημα είναι και κατ’ εξοχήν πολιτικό. Είναι θέμα εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Έχει να κάνει με την ύπαρξη της Ελλάδας. Τίποτα λιγότερο.

Ουσιαστικά, με την πολιτική διοίκηση γονατισμένη στα τέσσερα, η Ελλάδα κατρακυλάει με λυμένα όλα τα φρένα στην πιο σκοτεινή καταβόθρα της ιστορίας της. Ας ελπίσουμε όμως, ότι θα ακολουθήσει, κατά Μαρξ ή κατά Χριστόν, πριν να είναι πολύ αργά, άγνωστο μέχρι στιγμής πώς, η Ανάσταση του πνεύματος των μαρτύρων αυτού του τόπου.

 

Στέλιος Ελληνιάδης