Σήμερα σε θυμάμαι αύριο όχι

Άρχισε και τελείωσε.
Έτσι δεν συμβαίνει με τα πάντα άλλωστε;
Κάποτε όλα αρχίζουν και κάποια στιγμή έρχεται το τέλος τους.
Δεν θα πω ψέματα. Δεν είχα σκεφτεί ότι σε αυτή τη σχέση θα υπήρχε τέλος.
Ανόητη και αμαθής, έτσι;

Δεν ξεχνάω τα λάθη μου ούτε των άλλων. Συγχωρώ εύκολα. Δίνω δεύτερες ευκαιρίες. Ίσως και τρίτες...
Μα εδώ ούτε δεύτερη ευκαιρία δεν υπήρξε.
Εντυπωσιακή η πρώτη γνωριμία, άδοξο το τέλος....

Ήσουν πάντα εκεί. Παρουσία αισθητή και θορυβώδης. Εμφάνιση ανάλογα της διάθεσης. Άλλοτε απλή και άλλοτε εκθαμβωτική. Βλέμμα στοχευμένο και λίγο φευγαλέο. Μιλούσες εκεί που ήθελες, απέφευγες όποιον δεν ήθελες.
Κάπου σε γνώρισα και κούμπωσα.
Κάπως δέθηκα.
Γέλια, στιγμές, φωνές, τσακωμοί, αγάπη, νοιάξιμο και εν τέλει επική αδιαφορία.

Ένα κύκλος γεμάτος και εν τέλει άδειος.
Μια σχέση ουσιαστική και δυνατή.
Δύο πρόσωπα αρχικά διαφορετικά , σιγά σιγά δίδυμα και εν τέλει πάλι διαφορετικά.

Αλλάζουν οι άνθρωποι γιατί αλλάζουν οι καταστάσεις. Γιατί η κάθε μέρα είναι διαφορετική και η ζωή δεν είναι ίδια. Νέα γεγονότα, καινούριοι άνθρωποι..άλλος χαρακτήρας γεννιέται.
Πειράζει, δεν πειράζει ;
Λίγο ναι και λίγο όχι.
Πολύ ναι και πολύ όχι.
Έτσι νιώθω. Ανάλογα με τις στιγμές μου αλλάζουν και τα αισθήματά μου. Ανάλογα με τα θυμάμαι αλλάζουν και τα ξεχνάω.

Κάθε μέρα νιώθω και αλλιώς.
Κάθε μέρα σε θυμάμαι και ναι και όχι.
Κάθε μέρα μια νέα μέρα.
Ποιος ξέρει..
Ίσως αύριο δεν θυμάμαι...

 

  

Σοφία Γιαννίκου