Ο…φίλος Μακρόν και οι γαλλικές φρεγάτες

Ο Μακρόν, κατάφερε τελικά, αυτό που οι δύο προκάτοχοί του δεν μπόρεσαν: 

Να συνεχίσουν το ρούφηγμα πόρων από την χρεωκοπημένη ελληνική οικονομία για λογαριασμό της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας του.

Πράγματι, ούτε ο Σαρκοζί το 2009 ούτε ο Ολάντ το 2013 μπόρεσαν να αποσπάσουν την υπογραφή από τους πρωθυπουργούς Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά....

την οποία εξασφάλισε από τον  Αλέξη Τσίπρα ο Ε. Μακρόν.

Βέβαια σήμερα, με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα ελληνοτουρκικά η  πενταετής ενοικίαση δυο γαλλικών φρεγατών την οποία φαίνεται να έχει αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται δικαιολογημένη και επιβεβλημένη από τις περιστάσεις. 

Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτή η απόφαση περιγράφει τον μηδενικό ελληνικό σχεδιασμό που έχει οδηγήσει στην απογύμνωση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων τη δύσκολη θέση της χώρας η οποία με μπαλώματα προσπαθεί να αντιμετωπίσει έναν επιθετικό γείτονα και την πρακτική των Εταίρων και φίλων οι οποίοι αφού πρώτα με την επιβολή περικοπών (και) στις αμυντικές δαπάνες υπονόμευσαν τις επιχειρησιακές δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων επιστρέφουν για να κερδοσκοπήσουν. 

Κάτι που επίσης περιγράφει αυτή η ιστορία με τις γαλλικές φρεγάτες είναι η αδυσώπητη σύγκρουση μεταξύ των ισχυρών εταίρων (Γαλλίας – Γερμανίας) για τον έλεγχο και την απόσπαση πόρων από το ελληνικό οικόπεδό (τους).

Το παραμύθι  του «γαλλικού φιλελληνισμού» με την «προσφορά» φρεγατών ξεκίνησε γύρω στο 2004, ίσως και λίγο νωρίτερα. Πάντως στις 9/4/2009 στο ραντεβού που είχε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής με τον τότε Πρόεδρο Ν. Σαρκοζί υπογραμμίστηκε, από την ελληνική πλευρά, ότι υπό τις παρούσες συνθήκες έντασης της διεθνούς οικονομικής κρίσης, τα περιθώρια για την άμεση υλοποίηση της παραγγελίας (έξι γαλλικών φρεγατών) είναι εξαιρετικώς περιορισμένα.

Με το ξέσπασμα της κρίσης και την είσοδο της Ελλάδας στην μέγγενη του ΔΝΤ και των μνημονίων θα περίμενε κανείς να ατονήσει η γαλλική προσπάθεια για τις μπίζνες με τις φρεγάτες καθώς η Γαλλία ήταν μαζί με τη Γερμανία οι δύο χώρες που μετέφεραν πόρους από την ελληνική οικονομία για τη διάσωση των τραπεζών τους. Παρ όλα αυτά, η γαλλική προσπάθεια για περεταίρω  αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας συνεχίστηκε αμείωτη.

Στις 17 10 2011 ξεσπά  γαλλογερμανική διαμάχη για το  ενδεχόμενο αγοράς από την Ελλάδα γαλλικών φρεγατών, με την γερμανική αντιπολίτευση να εκφράζει ανησυχίες στην καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ καθώς «η αγορά δεν θα γίνει με χρήματα του ελληνικού λαού». Η αντίδραση αφορούσε σε πρόταση γαλλικής εταιρείας για ναυπήγηση τριών ή τεσσάρων stealth φρεγατών.

Στην εν λόγω  ελληνογαλλική συμφωνία ήταν  αντίθετοι οι Γερμανοί. Γερμανική ναυπηγική εταιρεία (ανταγωνίστρια της γαλλικής) ισχυρίζεται πως δεν είναι δίκαιη μία τέτοια αγορά αφού θα γίνει τελικά «με χρήματα του γερμανικού λαού», λόγω του πακέτου διάσωσης. Την άποψη αυτή ενστερνίζεται και ο Γερμανός βουλευτής των Σοσιολδημοκρατών Κλάους Μπάρτελ, που δηλώνει ότι «στην παρούσα φάση το μόνο που δεν χρειάζεται η Ελλάδα είναι πολεμικά πλοία».

Τον Φλεβάρη του 2013 ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς υποδέχεται τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας Ολάντ στην Αθήνα. Οι φρεγάτες ήταν στο επίκεντρο των συνομιλιών.  

Ο πρόεδρος της Γαλλίας επεδίωξε  την έμμεση ενεργοποίηση παλιότερης συμφωνίας (Σαρκοζί – Καραμανλή) για την πώληση γαλλικών φρεγατών στο ελληνικό Δημόσιο, με προέκταση και στις διεργασίες γύρω από τους πιθανούς υδρογονάνθρακες. 

Η μέθοδος που, λόγω της κρίσης στην Ελλάδα, είχε προτείνει ο Ολάντ ήταν ένα leasing (ενοικίαση προς πώληση), ώστε η ελληνική να μην προχωρήσει σε πληρωμές, πέρα από όσα απαιτούνται για τη μεταφορά, συντήρηση κλπ, στο άμεσο μέλλον, αλλά όταν ξεκινήσουν οι έρευνες για εξόρυξη υδρογονανθράκων.  

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα όπου:

1. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αντιμετωπίζουν (παρά τα δισεκατομμύρια του παρελθόντος σε όπλα για ανάγκες του ΝΑΤΟ με γνώμονα τις μίζες) τρομακτικές ελλείψεις
    
2. Η Τουρκία έχει ανεβάσει επίπεδο στον τρόπο που διεκδικεί και επιβάλλει τετελεσμένα στο Αιγαίο
    
3. Κλιμακώνεται η αντιπαράθεση Δύσης – Τουρκίας
    
4. Ολοκληρώνεται το παιχνίδι για τη διανομή των υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου

Για όλους αυτούς τους λόγους οι οποίοι συνδέονται με τα συμφέροντα των ισχυρών η Ελλάδα εξοπλίζεται από τους Γάλλους και Αμερικανούς  «φίλους» της – όχι για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της- αλλά  προκειμένου να είναι ένα «ενοχλητικό χαλίκι» στο παπούτσι του Σουλτάνου Ερντογάν.

ΥΓ: έχει υπολογιστεί με το ξέσπασμα της κρίσης ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες της χώρας συμμετείχαν στον 25% του χρέους της που την οδήγησαν στο ΔΝΤ και τα μνημόνια. 

Οι εν λόγω δαπάνες δυστυχώς όπως αποδεικνύεται δεν έπιασαν τόπο γιατί κατά κύριο λόγο αφορούσαν νατοικές υποχρεώσεις και μηχανισμό κονόμας και μιζών. 

Η Γαλλία ήταν μαζί με την Αμερική και τη Γερμανία βασικός αποδέκτης των ελληνικών εξοπλιστικών παραγγελιών.

Συμπέρασμα: 

Οι  εντιμότατοι φίλοι μας, μας δάνεισαν για να αγοράζουμε από τις πολεμικές τους βιομηχανίες, μας χρεοκόπησαν για να σώσουν τις τράπεζές τους, μας ξανα(δανείζουν) / εξοπλίζουν για να μας χρησιμοποιήσουν στο μεγάλο τους παιχνίδι για την διανομή των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου. 

Εν τω μεταξύ, αν σε όλη αυτήν την διαδικασία του «παιχνιδιού» η Τουρκία αρπάξει κανένα ελληνικό νησί, νησίδα ή βραχονησίδα, πιστεύει κανείς -εκτός από την κυβέρνηση- ότι θα έρθουν να υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα;

topontiki