Από το Καστελόριζο έως τις Πρέσπες: Τα μνημόνια, η «πρώτη φορά αριστερά» και τα «βαπτίσια» της Βαρδαρίας (α΄ μέρος)

Είναι φανερό πως κλείνει ένας κύκλος. Ένας κύκλος που ταυτίζεται με την ολοκλήρωση ενός συγκεκριμένου εξουσιαστικού σχεδιασμού. 

Από την δημιουργία της λεγόμενης «κρίσης», τα όσα ακολούθησαν με την είσοδο στο ΔΝΤ, τα μνημόνια, τις αντιδράσεις, βίαιες και μη, τις κυβερνήσεις που κάθε μία, στον βαθμό που μπορούσε, προώθησε τα σχέδια των αφεντικών της Ενοποιημένης Κυριαρχίας στον Ελλαδικό χώρο, τους εκατοντάδες χιλιάδες, κυρίως νέους....
 

που μετανάστευσαν, την «πρώτη φορά αριστερά», τα capital controls, τις ακόμη απεχθέστερες συνθήκες φτωχοποίησης, μέχρι και τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, είναι ξεκάθαρο πως τα εν λόγω γεγονότα διατρέχει ένας κοινός σχεδιασμός, αλλά και εκτέλεση. 

Ο σχεδιασμός, αυτός ασφαλώς και αποτελεί το επί μέρους ενός ευρύτερου σχεδίου για τον έλεγχο και την επιβολή σκληρότερων όρων σκλαβιάς στους εξουσιαζόμενους του Βαλκανικού χώρου, αλλά, βεβαίως, συνδέεται και με όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια στη Μέση Ανατολή και στη Βόρειο Αφρική.

Είναι ενδεικτικό της σύνδεσης των μνημονίων με τη συμφωνία για το μακεδονικό πως ο αποχωρήσας από το κόμμα των ΑΝΕΛ, Δημήτρης Καμμένος, δήλωσε ευθαρσώς πως, στην συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, πριν ολοκληρωθεί η ψηφοφορία για την πρόταση μομφής της ΝΔ, ο Πάνος Καμμένος τους ζήτησε να παραμείνουν στην κυβέρνηση, μιας και η αναγνώριση της Βαρδαρίας ως «Βόρεια Μακεδονία», συνδέεται άμεσα με τη μείωση του χρέους. Ασφαλώς, όπως μας φανέρωσαν τα γεγονότα, ούτε αυτό ίσχυσε. Ωστόσο, είναι προφανής η σύνδεση των μνημονίων με την είσοδο στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε των Σκοπίων.

Προτού αναπτύξουμε τις απόψεις μας για τα πρόσφατα γεγονότα, είναι απαραίτητο να ξεδιπλώσουμε κάποιες σκέψεις για το πώς λειτουργεί εν γένει η εξουσία, αλλά, ειδικότερα, για το τι μπορούν να προσφέρουν φαινομενικά ασήμαντοι παράγοντες της πολιτικής στο προχώρημα σημαντικότατων εξουσιαστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη γεωπολιτική σκακιέρα.

Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο πως όταν η εξουσία δυσκολεύεται, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, να προωθήσει είτε επί μέρους είτε εξ ολοκλήρου σημαντικούς σχεδιασμούς της, «επιστρατεύει» τους «άφθαρτους», τους «αγωνιστές», τους «ριζοσπάστες». Και όσο πιο τιποτένιοι είναι, τόσο το καλύτερο για αυτήν, καθώς ως τιποτένιοι όταν θα τους δοθεί η ευκαιρία να γίνουν, έστω για λίγο, κυβέρνηση, θα χρωστούν στους ευεργέτες τους κυριολεκτικά τα πάντα. Τα παραδείγματα τόσο από την παγκόσμια, όσο κι από την καθ’ ημάς πραγματικότητα είναι πολλά.

Ασφαλώς και οι λέξεις «άφθαρτοι», «αγωνιστές» και «ριζοσπάστες» μπήκαν, ως όφειλαν, σε εισαγωγικά. Ας μη γελιόμαστε, η πολιτική, ως άτμητος και ενιαίος άξονας, συναπαρτίζεται ισόποσα τόσο από τους πολιτικούς «πρώτης γραμμής», όσο και από «αγωνιστές», που είτε ελέγχουν είτε προσπαθούν να ελέγξουν, κάθε κοινωνική δράση που εχθρεύεται την εξουσία. Ως εκ τούτου, πολλές φορές, είναι εξ ίσου χρήσιμος, αν όχι περισσότερο, ένας κινηματικός παράγοντας, από έναν εν ενεργεία υπουργό. Και αυτό οι μηχανισμοί αφομοίωσης του κράτους το γνωρίζουν πολύ καλά.

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Οι λόγοι που στην κουστωδία του Σύριζα δόθηκε η διαχείριση του Ελλαδικού προτεκτοράτου, από τους αληθινούς εξουσιαστές της σύγχρονης Δυτικής αυτοκρατορίας και των υπερκρατικών οργανισμών της (ΝΑΤΟ, ΔΝΤ,ΕΕ κτλ) ταυτίζονται απολύτως με τα προαναφερθέντα. Ούτε οι ίδιοι οι ανύπαρκτοι του Σύριζα θα πίστευαν ποτέ, ακόμη και στα πιο τρελλά τους όνειρα, πως θα πάρουν υπουργικά γραφεία ή ότι ο αρχηγός τους θα στρογγυλοκάθεται για χρόνια στους καναπέδες του μεγάρου Μαξίμου. Άρα, οφείλουν τα πάντα στους ευεργέτες τους.

Ποιοί είναι όμως οι ευεργέτες τους; Δεν είναι δύσκολη η απάντηση, αν φέρουμε κατά νου την επίσκεψη Τσίπρα, ως αρχηγού ακόμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο ίδρυμα Κλίντον, αλλά και τις απευθείας επαφές του με το ίδρυμα Ροκφέλερ και όλους τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που σχετίζονται με τα εν λόγω ιδρύματα. Αλλά και στα καθ’ ημάς, δεν πέρασαν απαρατήρητες οι στενότατες σχέσεις του με την οικογένεια Αγγελόπουλου, με τον Ιβάν Σαββίδη, με τα γνωστά εκδοτικά συγκροτήματα, με καναλάρχες κ.ά.

Οι ανωτέρω και κυρίως, όπως ήδη ανεφέρθη, όσοι πραγματικά διαθέτουν δική τους εξουσιαστική ατζέντα, εύκολα παρατήρησαν στον Τσίπρα και στο κομματίδιό του των κινηματικών συνιστωσών τα εξής: πως πρόκειται για μια δράκα εναλλακτικών λιγούρηδων, πεινασμένων για εξουσία, υπερήφανων –ανάμεσα στ’ άλλα– για τον ανθελληνισμό τους, ικανών να πράξουν ο,τιδήποτε για να μπουν στα υψηλότερα κλιμάκια της εξουσίας. 

Μιας εξουσίας την οποία αποστερήθηκαν μετά την ήττα του Εμφυλίου μεν, αλλά στην οποία πάντα είχαν το ρόλο τους με την σύμφωνη γνώμη των «νικητών». Παράλληλα, και αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, προώθησαν μέσα από τα λεγόμενα εναλλακτικά ΜΜΕ, κυρίως ιστοτόπους, που ελέγχουν άμεσα ή έμμεσα, την ανάγκη να στηριχτεί ο Σύριζα, να ενισχυθεί τόσο εκλογικά, όσο και κομματικά. Όπερ και εγένετο.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Θα ήταν περιττό να επαναλάβουμε όσα συνέβησαν από το καλοκαίρι του ’15, μέχρι σήμερα. Η ουσία είναι πως πλήθη ανθρώπων –πολλοί εξ αυτών ασφαλώς θα είχαν συμμετοχή και στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις– «ακούμπησαν» τις ελπίδες τους στην προοπτική μιας «κυβερνώσας αριστεράς». 

Οι κομμουνιστές του Σύριζα, καθώς και η φοβερή και τρομερή πασοκαρία, που τους συνεπικουρεί, οδήγησαν –όπως οι «ένδοξοι» πολιτικοί τους πρόγονοι του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ– όλους αυτούς τους ανθρώπους σε μια προσχεδιασμένη ήττα, σε μια συναισθηματική, ηθική και υλική συντριβή πάνω στην οποία βασίστηκε η άνετη και αναίμακτη προώθηση των μνημονιακών σχεδίων από το 2015 και μετά. 

Όσοι γνωρίζουν από κινηματικές διαδικασίες γνωρίζουν από πρώτο χέρι την μαστοριά τους στο να μετατρέπουν τις «νίκες» σε «ήττες» και τις «ήττες» σε «νίκες». Αλλά, κυρίως, στο να οδηγούν έντεχνα και ύπουλα στην συντριβή ευρύτερων κοινωνικών κομματιών και άρα στην ενδυνάμωση της εξουσίας την ώρα που διατυμπανίζουν πως αγωνίζονται.

Δεν αναφερόμαστε τυχαία σε κομμουνιστές και όχι εν γένει σε αριστερούς. Η έννοια του αριστερού είναι αρκετά θολή ενώ του κομμουνιστή απολύτως συγκεκριμένη. Είναι μια συγκεκριμένη μέθοδος κατάκτησης της εξουσίας δια της στρατηγικής διαχείρισης και εκμετάλλευσης των διαφόρων υπαρκτών κοινωνικών ζητημάτων και της κομματικής επικυριαρχίας επί των αγωνιζομένων.

Αριστεροί μπορεί να υπάρχουν πολλοί, αλλά οι κομμουνιστές ήταν πάντα μια ισχνή μειοψηφία. Όσοι νομίζουν πως ο Τσίπρας και η παρέα του δεν είναι πραγματικοί κομμουνιστές αλλά «πρόδωσαν» την Αριστερά κάνουν λάθος. Μάλλον για τους εαυτούς τους θα πρέπει να αναρωτηθούν μήπως οι ίδιοι είναι κάτι άλλο.

Οι αμαρτίες της ιστορίας: στα χνάρια της Κομιντέρν
 

Η ιστορία των κομμουνιστών του ΚΚΕ –από τα σπλάχνα του οποίου προέκυψαν τα εν λόγω φυντάνια– στο ζήτημα της Μακεδονίας είναι γνωστή και πολύ συγκεκριμένη. 

Τόσο συγκεκριμένη ώστε να δικαιολογείται απόλυτα ο Κουτσούμπας να αποχωρήσει προσχηματικά από τη συζήτηση για το Μακεδονικό. Όταν έχεις λερωμένη τη φωλιά σου, καλύτερα να μη μιλάς. 

Έτσι κι αλλιώς και οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι προτιμούν τη σιωπή, φανερώνοντας το πόσο βαθιές και ανείπωτες ήταν οι συμφωνίες που δρομολόγησαν την κατάσταση στην Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο.

Ήταν η πολιτική, λοιπόν, του Κ.Κ.Ε., που από το Νοέμβριο του 1924 (όταν μαζί με όνομα άλλαζε και τακτική) επιδίωκε τη δημιουργία μιας βαλκανικής Μακεδονίας. Ήταν αυτή η γραμμή που δέχτηκε να υπηρετήσει και επέβαλε με κάθε τρόπο η Κομιντέρν. Η ηγεσία του πρώην ΣΕΚΕ(ΚΚΕ), δηλαδή ο Θωμάς Αποστολίδης κι ο Γιάννης Κορδάτος, απομακρύνθηκε με κάθε τρόπο και στη θέση τους οι Μάξιμος και Πουλιόπουλος ανέλαβαν να μεταμορφώσουν την Ελλαδική Αριστερά σε πειθήνιο όργανο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Έναν αιώνα σχεδόν μετά, αυτή η πολιτική ενεργοποιήθηκε και πάλι και ας μην υπάρχει Κομμουνιστική, αλλά, ουσιαστικά Διεθνής της Ενοποιημένης Κυριαρχίας.

Είναι γνωστό, επίσης, πως κατά το τέλος του Εμφυλίου το 1949 το ΚΚΕ υιοθέτησε την άποψη περί αυτοδιάθεσης της Μακεδονίας, προκαλώντας μεγάλο αριθμό λιποταξιών από την πλευρά των Ελληνικής καταγωγής μαχητών του ΔΣΕ. Επίσης, μεγάλος αριθμός των μαχητών του ΔΣΕ ήταν Σλαβομακεδόνες, μεταξύ των οποίων αρκετοί πρώην κομιτατζήδες οι οποίοι συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Άξονα κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Κάποια στιγμή υπολογίζεται πως έφτασαν να είναι το 30% του συνόλου των μαχητών. 

Η σχέση τους με τους Έλληνες συντρόφους τους συχνά ήταν από αμήχανη έως και ανταγωνιστική για μια θέση στον «ήλιο» του κόμματος, πράγμα που οδηγούσε σε προστριβές, τις οποίες τελικώς δεν μπόρεσε να ελέγξει αποτελεσματικά ούτε το ΚΚΕ. Ειδικότερα, μετά από την «προδοσία του Τίτο» το 1948 και την αποχώρησή του από την Κομιντέρν, το ΚΚΕ προχώρησε και σε εκκαθαρίσεις πολλών Σλαβόφωνων πολλοί από τους οποίους κατευθύνθηκαν προς την πρώην Γιουγκοσλαβία. Η τελική ήττα του ΚΚΕ υποχρέωσε τα εναπομείναντα κομμάτια των Σλαβομακεδόνων μαχητών του να περάσουν στην περιοχή των Σκοπίων.

Έχοντας –πολύ συνοπτικά βέβαια– υπ’ όψιν όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό πως σήμερα βρισκόμαστε ενώπιον φαντασμάτων του παρελθόντος. Οι γόνοι των Σλάβων πρώην κομμουνιστών του ΔΣΕ αποτελούν μέρος των σημερινών υπερεθνικιστών των Σκοπίων. Κι αυτοί που υπέγραψαν τη συμφωνία σήμερα είναι οι ιδεολογικοί γόνοι αυτών που προωθούσαν κατά τον Εμφύλιο την αυτονομία της Μακεδονίας, πράγμα που εν’ μέρει θα πετύχαιναν φυσικά, εάν κέρδιζαν. 

Ουσιαστικά θα μιλούσαμε τότε για μια ημι-κρατική οντότητα υπό την κυριαρχία του ΚΚΕ στο χώρο της Δυτικής Μακεδονίας η οποία φυσικά θα ήταν τόσο εξαρτώμενη από τον Τίτο, ώστε επί της ουσίας η Γιουγκοσλαβία θα επεκτεινόταν προς το νότο. Οπότε, η καχυποψία του μετεμφυλιακού κράτους για τους Σλαβομακεδόνες που παρέμειναν στην επικράτειά του ήταν δεδομένη, πράγμα που βεβαίως είχε επιπτώσεις στους ίδιους.

Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να βάλουμε και τους προσφυγικούς πληθυσμούς των Ποντίων και των Μικρασιατών που κατέκλυσαν τη Μακεδονία μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Η στάση αυτών των ανθρώπων –είτε ήταν Αριστεροί είτε όχι– ήταν πολύ απλή: είχαν πολύ νωπή την οδυνηρή εμπειρία της απώλειας μιας πατρίδας και δεν είχαν απολύτως καμία διάθεση να απωλέσουν και μία δεύτερη. Αυτό ήταν καθοριστικό για τη στάση τους τόσο κατά τον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940 όσο και κατά τις Μακεδονικές εμφυλιακές φιλοδοξίες του ΚΚΕ, οπότε και πολλοί από αυτούς αποσκίρτησαν από τις τάξεις του. 

Ουσιαστικά ο σχεδιασμός της Μικρασιατικής καταστροφής λειτούργησε αποτρεπτικά –άθελά του βέβαια– για τον σχεδιασμό της δημιουργίας μιας ξεχωριστής Μακεδονικής κρατικής οντότητας. Από τη στιγμή που συμπαγείς Ελληνικοί πληθυσμοί ήρθαν στη Μακεδονία καθιστώντας το Ελληνικό στοιχείο απολύτως πλειοψηφικό, το να αυτονομηθεί αυτή ως προς το Ελληνικό κράτος, γινόταν μια δύσκολη υπόθεση.

Όταν στα μυαλά των ανθρώπων το παρελθόν δεν τελειώνει τότε το μόνο μέλλον γίνεται το παρελθόν. Οπότε, ας έχουμε υπ’ όψιν μας την ιστορία.

Η κρυφή γοητεία της πόλωσης: όποιος δεν είναι μαζί μας είναι φασίστας 

Επιστρέφοντας στο σήμερα, το δούναι και λαβείν της συναλλαγής του Σύριζα με τα αληθινά αφεντικά του πλανήτη μπορεί να συνοψισθεί στα εξής λόγια: 
«εμείς μπορούμε να ελέγξουμε τις κοινωνικές αντιδράσεις, γιατί έχουμε στο χέρι μας, έμμεσα ή άμεσα, άπαντες τους συνδικαλιστικούς φορείς, αλλά, το κυριότερο, εδώ και χρόνια, με τις διάφορες συνιστώσες, γκρούπες και γκρουπούσκουλα που διαθέτουμε, έχουμε μετατρέψει το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό εν Ελλάδι ρεύμα σε ένα ακίνδυνο για την εξουσία αριστερίστικο κίνημα. 

Δώστε μας λοιπόν τις κυβερνητικές καρέκλες, δώστε στους πειναλέους κουταλοφόρους μας καλοπληρωμένες θέσεις στις ΜΚΟ σας και εμείς θα κάνουμε Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ μας ζητήσετε». 

Ο στόχος ήταν και είναι πάντα η εξουσία και ο έλεγχος κοινωνικών κομματιών η στρατηγική για την κατάκτησή της.

Ας δούμε τώρα το συγκεκριμένο γεγονός, δηλαδή την επαίσχυντη συμφωνία της κυβέρνησης Συριζανέλ με το κράτος της Βαρδαρίας. Κατ’ αρχάς, γεννάται το εύλογο ερώτημα πώς είναι δυνατόν, κάθε φορά που το κράτος δυσκολεύεται να επιβάλει στην κοινωνία επιπλέον απεχθείς όρους σκλαβιάς, να εμφανίζεται ένας χρήσιμος «λαγός», φαινομενικά «από το πουθενά», και με τις πράξεις ή τα λεγόμενα του να προσπαθεί να αποπροσανατολίσει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας; 

Βεβαίως, το πόσο στριμωγμένη νιώθει η εξουσία την εκάστοτε στιγμή, καθορίζει και το είδος του «λαγού». Αλλού χρειάζονται παρακρατικές συμμορίες, όπως στη Μαρφίν, αλλού συμπορευόμενους «αντίπαλους» πολιτικούς όπως τον Κασιδιάρη, με τα χαστούκια στον Δένδια, και τον Μπαρμπαρούση, που αυτά που ανέφερε μοιάζουν σα να του τα «παρήγγειλαν» ο Τσίπρας με τον Καμμένο.

Και δεν έχει σημασία αν ο αναφερόμενος «χρήσιμος ηλίθιος» ήταν σε συνεννόηση με το κόμμα της Χ.Α, όπου άνηκε μέχρι την πρόσφατη διαγραφή του για τις εν λόγω δηλώσεις του. Είναι εύκολο να βάλεις μία «καλοκουρδισμένη» μαριονέττα να πει όσα εσύ θέλεις να ειπωθούν και έπειτα να τον «αδειάσεις», αποποιούμενος οποιανδήποτε σχέση. 

Εξ άλλου, είναι γνωστός ο ρόλος της Χ.Α, ως «αντίπαλο δέος» της «πρώτης φοράς αριστερά». Η απολύτως τεχνητή πόλωση τρέφει πολιτικά και ψηφοθηρικά και τους δύο. Ας μη λησμονούμε επίσης ότι επί κυβερνήσεως Συριζανέλ διεκόπη η προφυλάκιση τους. Βέβαια, το δικαστήριο εκκρεμεί, με ό,τι σημαίνει αυτό, για ενδεχόμενους εκβιασμούς και παρασκηνιακές συμφωνίες.

Το ζήτημα της πόλωσης είναι σημαντικό, μιας και αυτό διατρέχει ιστορικά τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις τουλάχιστον του τελευταίου αιώνα στον Ελλαδικό χώρο. Πρόκειται για το ίδιο απλοϊκό μεν, αλλά πολύ αποτελεσματικό πολιτικό «παιχνίδι» των εξουσιαστών, που οδήγησε τόσο στην Μικρασιατική καταστροφή, όσο και στην Εμφύλια ανθρωποσφαγή. 

Στην πρώτη περίπτωση είχαμε την ακραία πόλωση ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, στην δεύτερη μια εξίσου ακραία πόλωση ανάμεσα στους αποκαλούμενους μοναρχοφασίστες και στους σταλινικούς. Το αποτέλεσμα ήταν το σύνολο του κόσμου μαζί με όλες τις διαφορετικές απόψεις και πρακτικές να συνθλιβεί κυριολεκτικά ανάμεσα στα κατασκευασμένα αυτά δίπολα.

Αν κάνουμε την αναλογία με το σήμερα, θα δούμε πως επιχειρείται –και σε μεγάλο βαθμό έχει επιτευχθεί– ίδιας μορφής πόλωση. Οι Συριζανέλ και η Χ.Α, ασφαλώς με τη βοήθεια των «μάχιμων» θεραπαινίδων τους, προσπαθούν να αναστήσουν το φάντασμα του φασισμού-αντιφασισμού και σε κάποιον βαθμό το έχουν κατορθώσει. 

Δεν είναι τυχαίο που ο υπουργός του Σύριζα Τσιρώνης δήλωσε πριν λίγες μέρες ανερυθρίαστα πως «όποιος δεν συμφωνεί με το Β. Μακεδονία ταυτίζεται με τις απόψεις του Μπαρμπαρούση», αλλά και η ανεκδιήγητη δήλωση του υπουργού Κοντονή ότι «όσοι αποδοκιμάζουν την ονομασία είναι ακροδεξιοί και ναζιστές»(!). Θεωρούμε πως, αν και υπάρχουν κάποιοι που υποπίπτουν στην εν λόγω πολιτική τεχνική, η πλειονότητα παραμένει ψύχραιμη.

Ας μην ξεχνάμε ποιους σκοπούς εξυπηρέτησε ο Εμφύλιος. 

Πρώτον, για να διασωθούν οι δωσίλογοι της Κατοχής που μέσα από τα εγκλήματα και την καταστροφή του Εμφυλίου ξέπλυναν τις δικές τους αμαρτίες και εξασφάλισαν την ατιμωρησία τους, επικρατώντας μέχρι και σήμερα. 

Δεύτερον, για να εξοντωθούν ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια –ένθεν και ένθεν– τα οποία, βγαίνοντας από τον πόλεμο και την Κατοχή, ήταν μη ελεγχόμενα και απείθαρχα. 

Τρίτον, για να εμπεδωθεί η Αμερικανική κυριαρχία στον Ελλαδικό χώρο, θέτοντας σε εφαρμογή στην πράξη την συμφωνία της Γιάλτας. Αν το δούμε προσεκτικά, και οι τρεις λόγοι λειτούργησαν συμπληρωματικά μεταξύ τους.

Σήμερα έχουμε –τηρουμένων των αναλογιών βέβαια– μια αντίστοιχη πραγματικότητα. 

Πρώτον, υπάρχουν πάρα πολλοί εγχώριοι εξουσιαστές που δεν ατενίζουν με σιγουριά το μέλλον τους καθώς είναι παραφορτωμένοι με τα εγκλήματα της εποχής των Μνημονίων. Βρίσκονται στην ίδια θέση με τους δωσίλογους της Κατοχής, καθώς τίποτα ακόμη δεν έχει τελειώσει. 

Δεύτερον, όλος ο Ελλαδικός χώρος έχει συμπληρώσει σχεδόν μια δεκαετία στη βάσανο του οικονομικού πολέμου και την ανηλεή εξαπάτηση και κανείς δεν μπορεί να υπολογίζει από αυτό το σημείο και μετά στην Ιώβεια υπομονή του. 

Τρίτον, ο Διεθνής παράγοντας με προεξάρχοντες τους Αμερικανούς και Γερμανούς επιθυμούν τον ασφυκτικότερο έλεγχο των Βαλκανίων, έχοντας εξασφαλίσει –απ’ ότι φαίνεται– και μια καταρχήν συμφωνία με τους Ρώσσους.

Εν’ ολίγοις, όταν συσσωρεύονται τέτοιου μεγέθους ζητήματα, ο συνήθης τρόπος διαχείρισής τους είναι η καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικών συνθηκών στον κοινωνικό χώρο. Εξ ου και η αιτιολόγηση της πόλωσης. Μόνον που πλέον οι εποχές δεν είναι και τόσο ίδιες. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή επαρκής «κοινωνική μαγιά» που θα ήταν ικανή να αποπροσανατολιστεί σε αυτήν την κατεύθυνση, οπότε κανείς δεν πρέπει να φοβάται. 

Πιο πολύ επισείουν την σκιά μιας εμφυλιοπολεμικής κατάστασης, χρησιμοποιώντας την ως φάντασμα. Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν με τις σκιές και να διαχειριστούν τον παραγόμενο φόβο. 

Τίποτε άλλο δεν μπορούν να κάνουν· οπότε τα πράγματα αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολα για τους εγχώριους εξουσιαστές κι ας μην το δείχνουν.

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

Διαβάστε εδώ το (β’ μέρος)

pyrgitai