Η αποχή είναι πολιτική πράξη

Η ΑΠΟΧΗ, όταν είναι πλειοψηφική, δεν «παράγει» δική της νομιμότητα, αλλά «παράγει» την παρανομία όλων όσων επιχειρούν ν” αντικαταστήσουν την πλειοψηφία.

Η «παρανομία» στην περίπτωση αυτήν, επειδή δεν είναι αποτέλεσμα παράνομων πράξεων των συμμετεχόντων, απλά...

Είναι άκυρες οι εκλογές όπου δεν υπήρχε συμμετοχή άνω του 50+1%....

Η νομική επιστήμη είναι μια επιστήμη της λογικής, η οποία μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα μαθηματικά. Γιατί μοιάζει; Γιατί με «πράξεις» μπορεί να παράγει «αποτελέσματα». Στα μαθηματικά το 3, για παράδειγμα, είναι ένα αποτέλεσμα, το οποίο παράγεται με πολλούς τρόπους και όχι μόνον με έναν. 3=2+1, αλλά και 4-1 και 9/3, αλλά και 3*1 κλπ.. Άπειροι διαφορετικοί συνδυασμοί αριθμών και πράξεων μπορούν να παράγουν ένα κοινό αποτέλεσμα.

Το ανάλογο μπορεί να γίνει και στην επιστήμη της νομικής με τους νόμους στη θέση των αριθμών. Στο Σύνταγμα, για παράδειγμα, υπάρχει το άρθρο 14, το οποίο διασφαλίζει το δικαίωμα του ανθρώπου στην έκφραση. Άρθρο 14.1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους. Το Σύνταγμα διασφαλίζει αυτό το δικαίωμα με ένα άρθρο του. Το διασφαλίζει απόλυτα.

Από εκεί και πέρα υπάρχει το «εννοείται» το οποίο προκύπτει από τα «μαθηματικά» της νομικής επιστήμης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι απαγορεύεται να χτυπάς κάποιον με τον οποίον διαφωνείς. Απαγορεύεται να τον φτύνεις. Απαγορεύεται να τον φυλακίζεις. Απαγορεύεται να τον σκοτώνεις. Αν κάνεις οτιδήποτε από όλα αυτά, παραβιάζεις το Σύνταγμα. «Γράφει» πουθενά το Σύνταγμα «Απαγορεύεται να φτύνεις κάποιον με τον οποίο διαφωνείς»; «Απαγορεύεται να τον χτυπάς ή να τον κλωτσάς;» Όχι βέβαια. Εννοείται.

Εννοείται, γιατί αυτό το «αποτέλεσμα» έχει «παραχθεί» από την έννοια της προστασίας του «Δικαιώματος στην έκφραση». Το Σύνταγμα προστατεύει το «Δικαίωμα» και από εκεί και πέρα οτιδήποτε πιθανό ή απίθανο, γνωστό ή άγνωστο, προβλέψιμο ή απρόβλεπτο απειλεί αυτό το «Δικαίωμα», καθίσταται αντισυνταγματικό και άρα παράνομο. Το Σύνταγμα έχει κάνει την «πράξη» και αφού έχει βρει το σωστό για το ίδιο «αποτέλεσμα», το προστατεύει, άσχετα με την «κατεύθυνση» που κάποιος το πλησιάζει και το απειλεί. Δεν «τσιμπάς» αυτόν που διαφωνείς, ψάχνοντας να βρεις τι λένε και αν λένε κάτι οι νόμοι για το «τσίμπημα». Απαγορεύεται να κάνεις οτιδήποτε απειλεί τη διασφαλισμένη «πράξη» του Συντάγματος.

Τι σχέση έχει αυτό το οποίο λέμε με την έννοια της ΑΠΟΧΗΣ;

Έχει και πολύ μεγάλη μάλιστα. Πολλοί αμφισβητούν την πολιτική «αξία» της πράξης της ΑΠΟΧΗΣ. Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνέδεσε την αποχή με την έννοια της τεμπελιάς και της αδιαφορίας. Ο πανάσχετος Πρόεδρος, του οποίου η θέση καθιστά την άγνοιά του τουλάχιστον εγκληματική. Ο για άλλη μια φορά άσχετος Πρόεδρος, ο οποίος κάποτε ευχαρίστησε «προκαταβολικά» —και άρα πριν «αποφασίσει» η Βουλή— τους κομματάρχες για την επιλογή του στη θέση του. Μόνον γι” αυτές τις δηλώσεις του θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί. Να παραιτηθεί, γιατί δεν είναι δυνατόν ένας από τους θεμελιώδεις φύλακες του Συντάγματος να μην το κατανοεί. Δεν είναι δυνατόν ο επικεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας να «βρίζει» τους απέχοντες και μάλιστα τη στιγμή που αυτοί είναι η πλειοψηφία. Τη στιγμή που αυτοί είναι ο κύριος όγκος της δημοκρατικής μας κοινωνίας.

Η ΑΠΟΧΗ «εννοείται» πως είναι πολιτική πράξη.

«Παράγεται» από το Σύνταγμα το ότι είναι πολιτική πράξη. Άρα, ως πολιτική «πράξη», θα πρέπει να «παράγει» και «αποτέλεσμα». Πραγματικό πολιτικό «αποτέλεσμα» και όχι απλά να καταγράφεται σαν στατιστικό μέγεθος στους καταλόγους των υπουργείων. Απλά πρέπει να έχεις τη λογική να κάνεις την «πράξη», η οποία «παράγει» το αποτέλεσμα αυτό. Ποιο είναι το πρώτο και βασικότερο άρθρο του Συντάγματος; Το Άρθρο 1, το οποίο προσδιορίζει το πολίτευμα και διασφαλίζει τη λαϊκή κυριαρχία.

Άρθρο 1.1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Τι μας λέει λοιπόν αυτό το άρθρο; Ότι το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό και άρα τη λειτουργία του τη διέπει η «αρχή της πλειοψηφίας». Ποιος είναι κυρίαρχος με βάση αυτό το άρθρο; Ποιος δηλαδή είναι κυρίαρχος και πρέπει να λειτουργεί με δημοκρατικό και άρα με πλειοψηφικό τρόπο; Ο λαός. Ο λαός είναι κυρίαρχος και για να «παράγει» αποφάσεις, πρέπει να λειτουργεί δημοκρατικά.

Τι είδους αποφάσεις; Αποφάσεις, οι οποίες έχουν σχέση με την ταυτότητα αυτών, που ασκούν εξουσία. Η «πράξη», δηλαδή, των διαφορετικών διατάξεων αυτού του θεμελιώδους συνταγματικού νόμου βγάζει ένα και μόνον «αποτέλεσμα». Ο ΛΑΟΣ είναι κυρίαρχος και αποφασίζοντας δημοκρατικά και άρα με τη λογική της πλειοψηφίας, «διορίζει» τις εξουσίες που θα τον κυβερνήσουν.

Πρωτεύουσα έννοια δηλαδή του Συντάγματος δεν είναι η έννοια της Δημοκρατίας, αλλά η έννοια της λαϊκής Κυριαρχίας, η οποία εκφράζεται μέσα από τη δημοκρατική λειτουργία. Όλα γίνονται για τον ΛΑΟ και απλά η Δημοκρατία είναι η «συμφερότερη» μέθοδος. Αν ο λαός αποφασίζει ότι θέλει Βασιλιά, τότε η Δημοκρατία μπαίνει στο «ντουλάπι». Ο κυρίαρχος λαός κάνει ό,τι θέλει. Όμως, η έννοια της κυριαρχίας είναι απόλυτη. Δεν υπάρχει κυριαρχία «αλά κάρτ». Δεν υπάρχει Κυρίαρχος «αν και εφόσον».

Κυρίαρχος είσαι, είτε μιλάς είτε σωπαίνεις

Κυρίαρχος είσαι, είτε περπατάς είτε σταματάς. Αν είσαι κυρίαρχος μόνον όταν κάνεις αυτό, το οποίο σου λένε κάποιοι άλλοι, τότε κυρίαρχος είναι αυτός, που σου λέει τι να κάνεις. Όταν είσαι Κυρίαρχος, πάντα είσαι Κυρίαρχος. Κυρίαρχος είσαι είτε Συμμετέχεις είτε ΑΠΕΧΕΙΣ. Είσαι Κυρίαρχος και άρα με βάση την «πράξη» της Δημοκρατίας η κυριαρχία ακολουθεί —εφόσον από αυτήν εκφράζεται— την πλειοψηφία. Άρα, ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ είναι ο λαός ΑΚΟΜΑ και όταν η πλειοψηφία του ΑΠΕΧΕΙ από κάποιες διαδικασίες. Κυρίαρχος είναι όταν κάθεται στο «θρόνο» του και συμμετέχει και Κυρίαρχος είναι όταν σηκώνεται από τον «θρόνο» του και άρα δεν συμμετέχει.

Το πρώτο είναι εύκολα κατανοητό και περιγράφεται από το Σύνταγμα. Το δεύτερο όμως; Το δεύτερο απαιτεί «πράξη», εφόσον δεν περιγράφεται. Πώς δηλαδή εκφράζεται η κυριαρχία σου, όταν δεν συμμετέχεις; Όταν για παράδειγμα συμμετέχεις, η κυριαρχία εκφράζεται με τον απλό τρόπο, που «γράφει» ο συνταγματικός νόμος. Με την πλειοψηφία της Δημοκρατίας «παράγεις» αποτέλεσμα, το οποίο δίνει την εξουσία στους εκλεκτούς σου.

Όταν δεν συμμετέχεις τι συμβαίνει;

Όταν δεν συμμετέχεις, συμβαίνει κάτι άλλο, το οποίο δεν το «γράφει» ο συνταγματικός νόμος, αλλά «εννοείται». Ναι μεν δεν παράγεις αποτέλεσμα εξουσίας, εφόσον δεν «εκφράζεσαι», αλλά δεν χάνεις την κυριαρχία σου, εφόσον δεν μπορούν να παράγουν αποτέλεσμα οι «άλλοι» Οι «άλλοι», οι οποίοι είναι οι «απέναντί» σου. Οι «λίγοι», οι οποίοι συμμετείχαν, γιατί τους συνέφερε η αποχή σου. Οι «λίγοι», οι οποίοι μπορεί να είναι τύραννοι, βασιλείς, κομματάρχες, κομματόσκυλα, πονηροί κλπ. Όταν η πλειοψηφία του λαού, δηλαδή, ΑΠΕΧΕΙ, δεν χάνει ο λαός την κυριαρχία του, γιατί απλούστατα δεν μπορεί η μειοψηφία να τον «αντικαταστήσει». Δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει και να «παράγει» αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να παράγει το «αποτέλεσμα», το οποίο προβλέπεται από τη Δημοκρατία να παράγει η πλειοψηφία. Δεν μπορεί να φορέσει τη «στολή» του.

Αλίμονο, δηλαδή, αν δίναμε σε μειοψηφίες τη δυνατότητα να παράγουν αποτελέσματα. Να τις αφήναμε να τρομοκρατούν, να απειλούν ή απλά να προκαλούν την απέχθεια ή τη σιχαμάρα στον λαό κάθε φορά που είχαμε εκλογές και δεν τις συνέφερε η «άποψη» της πλειοψηφίας. Να ωθούν άμεσα ή έμμεσα στην «αποχή» και να αντικαθιστούν τον «απέχοντα». Να εκμεταλλεύονται —όπως συμβαίνει τώρα— την αποχή και να αντικαθιστούν τον «απέχοντα».

Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι, όταν στην οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία η ΑΠΟΧΗ ξεπερνά το 50%, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της, είναι ΑΚΥΡΗ. Είναι άκυρη, όχι επειδή η ίδια η διαδικασία των εκλογών δεν τηρήθηκε στο έπακρο, αλλά γιατί απλούστατα δεν μπορεί η μειοψηφία να «παράγει» το αποτέλεσμα, το οποίο αποτελεί αρμοδιότητα της πλειοψηφίας να το «παράγει» και είναι αυτό που καθιστά τον λαό ΚΥΡΙΑΡΧΟ.

Η ΑΠΟΧΗ, όταν είναι πλειοψηφική, δεν «παράγει» δική της νομιμότητα, αλλά «παράγει» την παρανομία όλων όσων επιχειρούν ν” αντικαταστήσουν την πλειοψηφία. Η «παρανομία» στην περίπτωση αυτήν, επειδή δεν είναι αποτέλεσμα παράνομων πράξεων των συμμετεχόντων, απλά ακυρώνει τη διαδικασία και την καθιστά ΑΓΟΝΗ.

Η ΑΓΟΝΗ εκλογική διαδικασία θα εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι να «πειστεί» ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ λαός να συμμετάσχει, για να δώσει νόμιμη «εντολή» στους εξουσιαστές. Αναγκαστικά ΑΓΟΝΗ, εφόσον η μειοψηφία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δώσει «εντολή». «Εντολή» η οποία δεν θα προσβάλλεται και δεν θα αμφισβητείται από τίποτε και από κανέναν. Εκ του πονηρού σήμερα κάποιοι ψάχνουν τις απαντήσεις στους εκλογικούς νόμους.

Το Σύνταγμα έχει αποφασίσει άπαξ και δια παντώς για την ταυτότητα αυτού, που δίνει «εντολές». Οι εκλογικοί νόμοι έχουν σχέση με τη διαδικασία που προβλέπεται, για να δοθεί με νόμιμο τρόπο η «εντολή». Η διαδικασία όμως μπορεί να είναι άψογη, αλλά, αν λείπει ο Κυρίαρχος, είναι άκυρη. Άγονη, μέχρι να υπάρξουν τα δεδομένα που την καθιστούν γόνιμη. Νόμιμα Άγονη, όπως μπορεί ένας άψογα οργανωμένος πλειοδοτικός διαγωνισμός να είναι άγονος, επειδή δεν καλύπτονται οι ελάχιστες «αξίες». Μπορεί ένα παλάτι να πουληθεί για πέντε μπανανόφλουδες, ένα κονσερβοκούτι και τρία φιστίκια, επειδή στον κατά τα άλλα άψογο διαγωνισμό συμμετείχαν μόνον δύο homeless;

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν σε μια εκλογική διαδικασία ο λαός απέχει.

Ο Κυρίαρχος λαός, ο οποίος έχει ως καθήκον —αλλά και αποκλειστικό προνόμιο— να δίνει «εντολές». Όταν δεν συμμετέχει, επαναλαμβάνεται η διαδικασία, γιατί δεν καλύπτεται το βασικότερο άρθρο του Συντάγματος. Όταν ο «βασιλιάς» δεν «μιλάει», δεν σημαίνει ότι το λόγο τον παίρνει ο υποτακτικός με το καθίκι, επειδή θέλει κι αυτός να μιλήσει. Όταν ο «βασιλιάς» δεν «απαντά», τον «ξαναρωτάς» και δεν παίρνεις τις «απόψεις» όποιου βρίσκεται γύρω του.

Αν δεν «απαντά», δεν το αντιλαμβάνεσαι σαν αδυναμία του, για ν” απαντήσεις εσύ ή κάποιος άλλος στη θέση του. Αν δεν «απαντά», πρέπει να βρεις τον λόγο που είναι δυσαρεστημένος και δεν «απαντά». Πρέπει να βρεις τον λόγο που τον δυσαρεστούν οι υποψήφιοι και απέχει, αρνούμενος να τους δώσει «εντολή». Αν οι σημερινοί υποψήφιοι για τη εξουσία είναι οι υπεύθυνοι της δυσαρέσκειας, η οποία εκφράζεται μέσω της Αποχής, είναι τουλάχιστον εγκληματικό να «νομιμοποιούνται» ακόμα πιο εύκολα, εκμεταλλευόμενοι αυτήν τη δυσαρέσκεια.

Αν ο κόσμος απεχθάνεται τους Καμίνηδες, είναι δυνατόν να τους νομιμοποιεί η Αποχή του; Αν ο κόσμος αρνείται επιδεικτικά να τους ψηφίσει, πώς είναι δυνατόν να καταλαμβάνουν τις θέσεις τους με τις λίγες ψήφους των συγγενών, των κομματικών και των Πακιστανών; Αν η «αξία» της θέσης του Δήμαρχου Αθηναίων είναι μεγάλης «αξίας» μπορεί να είναι νόμιμη η πλειοδοτική διαδικασία των εκλογών, η οποία την παραδίδει για 77.000 «φυστίκια» και δύο «μπανανόφλουδες»;

Ποια δημοκρατική διαδικασία μπορεί να είναι νόμιμη, όταν ποσοστά του επιπέδου του 15% και του 20% παράγουν εξουσίες; Ποια λαϊκή κυριαρχία διασφαλίζεται μέσα από τέτοια φασιστικά ποσοστά; Ποιος είναι αυτός ο ψευδοκυρίαρχος, ο οποίος, όταν «απέχει», δίνει τη δυνατότητα σε «νάνους» να τον αντικαθιστούν; Είναι κυρίαρχοι στον Δήμο Αθηναίων οι 487.764 πολίτες της Αθήνας, όταν τον Δήμαρχό της τον εξέλεξε μια μειοψηφία των 77.074 ατόμων και η οποία ούτε καν ελληνική δεν είναι, εφόσον πλαισιώθηκε από τις ψήφους χιλιάδων Αφγανοπακιστανών λαθρομεταναστών; Ποια είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας στην αθηναϊκή κοινωνία, όταν υποτάσσει το 85% στην απόφαση του 15%;

Είναι οι Πειραιώτες «κυρίαρχοι» του Πειραιά, όταν 162.195 χιλιάδες πολίτες θα πρέπει να ανεχθούν και να υποστούν την εξουσία μιας δημοτικής αρχής, την οποία εξέλεξαν 25 χιλιάδες άτομα; Ποια είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας στην πειραϊκή κοινωνία, όταν υποτάσσει το 84% στην απόφαση του ασήμαντου 16%; Είναι τα 247.637 «καρντάσια» κυρίαρχοι στη Σαλονίκη, όταν μια γνωστή και αντιπαθής «κλίκα» 52.174 βολεμένων κομματικών, πολυπολιτισμικών και οικολογικών φασιστών εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις και αναρριχάται στην ιεραρχία της τοπικής εξουσίας;

Ρωτάμε λοιπόν τους διαπρεπείς Έλληνες συνταγματολόγους και τους Δικαστές. Υπάρχει κυριαρχία του λαού εκεί όπου δεν υπήρχε «απαρτία»; Μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τις «πράξεις», τις οποίες απαιτεί η «μαθηματική» επιστήμη της νομικής; Προτείνουμε σε όλους τους πολίτες, οι οποίοι ανήκουν σε δήμους ή περιφέρειες, στις οποίες δεν υπήρχε «απαρτία», να θέσουν το θέμα υπόψιν της Δικαιοσύνης.

Προτείνουμε στον κυρίαρχο λαό, που για δικούς του λόγους επέλεξε τη «στείρα» πολιτική της ΑΠΟΧΗΣ, να την προστατεύσει ως πολιτική πράξη. Να φερθεί ως Κυρίαρχος και να απαιτήσει τα δικαιώματά του. Να μην επιτρέψει στις μειοψηφίες να «γονιμοποιήσουν» τις εξελίξεις, επειδή απλά λόγω συμμετοχής έτυχε να «μπορούν». Να προσβάλει τη νομιμότητα των αποτελεσμάτων. Οι πολίτες μπορούν και πρέπει να «ακυρώσουν» τις εκλογικές διαδικασίες όπου η αποχή τις καθιστούσε «άγονες».

Τέλος, προτείνουμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να καθίσει επιτέλους και να διαβάσει το Σύνταγμα.

Προβλέπεται άλλωστε και στα καθήκοντά του. Αν δεν το καταλαβαίνει, ας απευθυνθεί στους ειδικούς. Κάθεται που κάθεται, χωρίς να κάνει τίποτε απολύτως, ας κάνει κάτι χρήσιμο. Δεν μπορούν όλοι να έχουν τη δική του τύχη και να επιβιώνουν τόσο πλούσια και τόσο τζάμπα και γι” αυτό ίσως ΑΠΕΧΟΥΝ.

Απέχουν, για να διαμαρτυρηθούν στους μονίμως βολεμένους της «συμμετοχής», όπως είναι ο Πρόεδρος. Απέχουν, γιατί δεν αντέχουν άλλο την αδικία στο όνομα της Δημοκρατίας. Της Δημοκρατίας των «μονόδρομων» και των «ψευδοδιλλημάτων». Της απάτης, που τον φασισμό τον «βαπτίζει» σε «δημοκρατία» και τη «μειοψηφία» σε «πλειοψηφία».

Η ΑΠΟΧΗ είναι πολιτική πράξη.

Μπορεί να είναι «στείρα», αλλά είναι «πράξη».

Μπορεί να μην «γονιμοποιεί» στη στελέχωση του συστήματος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νομιμοποιεί τους φασίστες να το κάνουν στη θέση της.

Ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη δεν ντρέπεται να πανηγυρίζει και να παριστάνει τον «νικητή» Δήμαρχο Αθηναίων με το γελοίο ποσοστό του 15%; Ως νομικός τα δικαιώματα τού 85% δεν τα «βλέπει» πουθενά; Η σημερινή αναισθησία και ανεπάρκειά του δεν αποτελεί ένδειξη αν όχι απόδειξη ότι ήταν εξίσου αναίσθητος κι ανεπαρκής όταν παρίστανε και τον Συνήγορο του Πολίτη;

Παναγιώτης Τραϊανού 02/2014

Αλλάζει ο Μανωλιός ορέ λεβέντη’μ !!!!

Πάμε τώρα εν έτει 2015.

«Δεν έχει σημασία ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση αφού το 80% των Ελλήνων βουλευτών έχει υπερψηφίσει τη συμφωνία» είπε πριν από λίγες μέρες ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ.

Οι εκλογές δε γίνονται γιατί υπήρχε κάποιος από τους λόγους λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, που ορίζει το Σύνταγμα της Ελλάδας. Οι εκλογές μεθοδεύτηκαν και αποφασίστηκαν από τους δανειστές μας και από τη συνεργαζόμενη υποτελή κυβέρνηση, για να ανατρέψουν στα μάτια των λαών της Ευρώπης την όποια αντίδραση του Ελληνικού Λαού στο απάνθρωπο και παράνομο καθεστώς δανεισμού που επέβαλαν στη χώρα μας και για να «νομιμοποιήσουν» την απάνθρωπη και άνομη «συμφωνία» που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα.

Το καθεστώς παραμένει παράνομο και απάνθρωπο, ο δανεισμός επαχθής, άνομος και άκυρος, η «συμφωνία» παραβιάζει και πάλι την εθνική μας κυριαρχία και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Όλα καλά και σωστά δηλαδή για τους Ερπετοειδείς Επικυρίαρχους!!! Αυτοί σωστά κάνουν τα πράγματα για την φυλή τους, η ερώτηση είναι “τι διάολο κάνει το ανθρώπινο ζώο για την δική του φυλή, ειδικά τώρα που πάνε να την μπασταρδέψουν ακόμη πιο πολύ;” Ρητορική η ερώτηση, κάνει ότι του λένε λόγω έλλειψης μυαλού.

Έχουμε πει και ξαναματαπεί πως είναι ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και όλοι τους είναι ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΩΝ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΩΝ και των κάθε λογής “Μυστικών Εταιριών” στοών και λαγουμιών που αρέσκονται να σέρνονται, έρποντας, γλύφοντας και παρακαλώντας. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που δολοφόνησαν τον μεγάλο κυβερνήτη Καποδίστρια, ήθελε να απαγορέψει να λαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις οι περί ου ο λόγος, τρομάρα τους. όταν λέμε είναι “Όλοι Ίδιοι” είναι κυριολεκτικό και καθόλου μεταφορικό. Τα στοιχεία είναι Ολοφάνερα για όποιον έχει μια στάλα μυαλό αντί για κουρκούτι.

Την Πέμπτη το πρωί βγαίνει στο Real fm [ουπς] ο Μιχαλολιάκος και δηλώνει ότι η Χρυσή Αυγή αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία Φύσσα και το βράδυ δίνει συνέντευξη στον Ενικό και στο Σταρ [πάλι στον Χατζηνικολάου κι άλλο ΟΥΠΣ] ο Τσίπρας με κοινό νεολαία και ελεύθερους επαγγελματίες που δηλώνουν φιλελεύθεροι και του κάνουν προετοιμασμένες ερωτήσεις πάσες, που τον βοηθούν να διεισδύσει στο κεντροδεξιό μαντρί. Τι δεν καταλαβαίνεις τώρα προβατάκι ψηφοφόρε; Τυχαίο δυο ημέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες; ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ !! κάθε πράξη λέξη, κίνηση εκτός από την σημασία της έχει και την σημειολογία της. Άλλο αν βολεύτηκες με την θεσούλα του υπαλλήλου, πρόβατου, πιστού κι έχεις κόψει κάθε επαφή με το μυαλό και την σκέψη σου.

Οι τράπεζες έκλεισαν με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, οι “πρώτη φορά κοΜΟΥΝΙΑ” τις έκλεισαν. Ομοίως και το λουκέτο στο Χρηματιστήριο. Οι ανυπολόγιστες ζημίες που υπέστησαν πολίτες και επιχειρήσεις από την τραπεζική αργία είναι προφανώς «νόμιμες». Είναι νόμιμο η Διοίκηση να απεργάζεται σενάρια για παράλληλο νόμισμα, παράλληλο τραπεζικό σύστημα, «παράλληλη χώρα»; Από τη στιγμή που δεν τα θέτει σε εφαρμογή, μπορεί να κάνει σχέδια και για εποικισμό του Άρη, με παραλληλόγραμμα διαστημόπλοια.

Είναι νόμιμο οι βουλευτές της συμπολίτευσης να καταψηφίζουν τα κρίσιμα νομοσχέδια, αλλά παράλληλα να «στηρίζουν» την Κυβέρνηση; Ψηφίζουν «κατά συνείδηση» και καμία δεδηλωμένη δεν χάνεται από τη στιγμή που καταγράφεται ευρύτατη διακομματική πλειοψηφία με τη συμμετοχή και των «ασυνείδητων». Όχι απλά δεν απαγορεύεται αλλά είναι περίπου «Θεσμός» κάμποσοι να εκτοξεύουν πάσης φύσεως κατηγορίες για έναν αρχηγό κόμματος που παραιτείται. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχουν ευεργετηθεί από αυτόν.

Ο λόγος που ο Άκης βρίσκεται ακόμη στη φυλακή βασικά είναι η καλή υγεία του και η γυναίκα του επειδή είναι τρελή, δεν τους συμβούλεψαν σωστά, άλλωστε τους χρειάζονται στην φυλακή κι εκεί θα μείνουν. Αλλά χρήση του Νόμου, που τελικά δεν έγινε για τον Ξηρό, έκανε ο «φτερωτός γιατρός» και από τις δηλώσεις του έμεινε η σαφής και προπαντός νόμιμη αναπηρία του, άνω του 67%. Ας μη μιλήσουμε για όσους τυγχάνει να είναι συγγενείς Υπουργών, οι οποίοι έγκαιρα και νόμιμα αποσύρουν τις καταθέσεις τους, συζύγους «επαναστατών» που έχουν κάνει τον συνδικαλισμό επάγγελμα, βουλευτές με απίστευτους λογαριασμούς στο εξωτερικό, που προτρέπουν το λαό στην «επανάσταση». Εναντίον των βολεμένων, ήτοι αυτών των ιδίων;

Ασφαλώς καμία από αυτές τις συμπεριφορές δεν διώκεται από τον Νόμο. 

Ούτε ο πολιτικός τσαρλατανισμός είναι ποινικά κολάσιμος, ούτε η πλήρης αναντιστοιχία προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων. Δεν υπάρχει διάταξη που να απαγορεύει να επικαλείται κανείς λόγια και έργα ιστορικών προσώπων και δεν απαγορεύει νόμος να λέει ο πολιτευτής ψέματα στους υπηκόους του.

Με όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε το τελευταίο διάστημα δύο τινά συμβαίνουν: Ή υπάρχουν στην πολιτική ζωή οι μετενσαρκώσεις του καλόγερου Σαμουήλ (Κούγκι), του Βελουχιώτη και του Καραϊσκάκη ή κάποιοι καλύπτουν την ευτέλεια και τη μικρότητα τους πίσω από ιστορικά πρόσωπα, που δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Επίσης δεν προκύπτει από πουθενά, ότι αν ζούσαν σήμερα θα ήταν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ή ότι θα επιθυμούσαν να καπηλεύονται το όνομα τους, οι Κυβερνητικοί που δεν θα προσκυνούσαν την Τρόικα, αλλά μόλις αυτή έγινε «κουαρτέτο» είπαν χαλάλι ας πάει και το παλιάμπελο.

Το διαρκές ρουσφέτι με τις κρατικές θέσεις καλύπτεται διαρκώς από Υπουργικές αποφάσεις. Τρισκατάρατα τα Μνημόνια και οι απαιτήσεις των δανειστών, αλλά μία από αυτές είναι και η αποπολιτικοποίηση του Δημόσιου Τομέα, που δεν βρέθηκε κανείς ημεδαπός πολιτικός να πράξει, όταν σκίζαμε από εθνική κυριαρχία. Ο Βουλγαράκης, ο οποίος επανήλθε μετά από καιρό στη δημοσιότητα είπε χρόνια πριν -πρώιμα και για δική του υπόθεση- μια μεγάλη διαχρονική αλήθεια για το οργανωμένο νεοελληνικό κράτος του ανθρώπινου ζώου «Ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Οι ηθικολόγοι και ηθικολάγνοι έπεσαν να τον φάνε για την κυνική παραδοχή. Για να γίνουν κυνικότεροι και χειρότεροι όταν πήραν την εξουσία.

Το δράμα της Ελλάδας δεν είναι οι εκλογές, αλλά οι μέρες που θα ακολουθήσουν και σίγουρα θα είναι δραματικές. Μετά τις κάλπες αρχίζει η ώρα της πληρωμής για την περιπέτεια του ελληνικού ανθρώπινου ζώου που έβαλε στην κυβέρνηση «πρώτη φορά κοΜΟΥΝΙΑ» να αντικαταστήσουν τις διαφθαρμένες σπάταλες κι ανήθικες κυβερνήσεις των προηγούμενων από την μεταπολίτευση κι ένθεν, για να μην φτάσω μέχρι το Βυζάντιο και την πολιτική δυσωδία της πολιτικής και θρησκευτικής διαφθοράς του. Μέχρι σήμερα το ανεύθυνο και δουλικό ανθρώπινο ζώο δεν έχει μάθει τίποτε από την ιστορία του, άρα είναι καταδικασμένο να την ξαναζήσει.

Μην τολμήσεις να ρωτήσεις ούτε καν τον εαυτό σου «και τι να κάνω, ποιόν να ψηφίσω αφού όλοι είναι ίδιοι και εξυπηρετούν το ίδιο διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο σύστημα;» εξέτασε αν κι εσύ δεν αποτελείς μέρος αυτής της διαπλοκής [π.χ. οι υπάλληλοι που δουλεύουν στα διόδια, οι υπάλληλοι στις Σκουριές που καταστρέφουν την γη, αποτελούν μέρος της διαπλοκής] και μελέτησε τους Αρχαίους Φιλόσοφους ο Πλάτωνας – μέγας Ιλλουμινάτι της εποχής του- αναφέρει ξεκάθαρα με ποιο πολιτικό σύστημα κυβερνούνται οι μαζάνθρωποι.

Το μόνο που σου μένει είναι να μην ανήκεις στην φυλή του μαζάνθρωπου.

Δική σου η Επιλογή όπως δική σου και η Ευθύνη, αν διαθέτεις την απαιτούμενη Δύναμη για ν’ αναλαμβάνεις Ευθύνη.

Irini Krino

terrapapers