Γονέας 1 – Γονέας 2: Τα παιδιά “ανήκουν” εκεί που τα αγαπάνε...

Πώς είναι δυνατόν μια πρόταση τροπολογίας να απασχολεί τόσο πολύ την επικαιρότητα σε σημείο να έχουμε γεμίσει με αστεία memes και αρθρογραφία απύθμενης βλακείας;

Η στάση του Εμμανουέλ Μακρόν και η άγρια καταστολή απέναντι στα κίτρινα γιλέκα δεν απασχόλησε τόσο όσο αρχαίο γνωμικό: ”Τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιόν έχουν γονέα 1;”

Το τι γίνεται viral στο διαδίκτυο και πόσο χρόνο μας....

τρώει από την ζωή μας έχει τεθεί πολλές φορές ως θέμα συζήτησης εντός και εκτός διαδικτύου. 

Η λαχτάρα ορισμένων ιστοσελίδων να προβάλλουν τα θέματα τους χρησιμοποιώντας ”προκλητικούς” τίτλους ώστε να τραβήξουν την προσοχή του κοινού, να δουν τα views, τα likes και τις κοινοποιήσεις να ανεβαίνουν, συναγωνίζεται τον κακό χαμό για το ποιος θα γράψει πιο γρήγορα την εξυπνάδα του από κάτω… μην τυχόν και δεν προλάβει και πέσει το λάδι στη φακή…

Ένα τέτοιο clickbait ήθελε να πετύχει και ο έρμος ο δημοσιογράφος γνωστής ιστοσελίδας και αποφάσισε να κινηθεί με την λογική του ”Αυτό κάνουν όλοι, εγώ δε θα το πράξω;” και έτσι κοτσαρίστηκε ο τίτλος ”Καταργούνται οι λέξεις ”μαμά” και ”μπαμπάς” – Τα παιδιά έχουν γονέα 1 και γονέα 2”. Ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος δε θα σπεύσει χωρίς να διαβάσει το άρθρο να οργιστεί με τον τίτλο και να γράψει από κάτω την παπάτζα του, βρίζοντας τον Μακρόν, τα κομμούνια, τους ομοφυλόφιλους και να ευχηθεί να τους κάψει όλους ο Πανάγαθος Θεός (WHAT?), θα καταλάβει πως πρόκειται για ένα απλό γραφειοκρατικό ζήτημα της κεντρικής διοίκησης της Γαλλίας και όχι για την κατάργηση των λέξεων ”μαμά” και ”μπαμπά” από το γαλλικό λεξικό…

Πώς μια απλή τροπολογία ξεσκεπάζει την υποκρισία…

Η κατάθεση της τροπολογίας έρχεται ως συνέχεια του νόμου για τη νομική νομιμότητα των ομόφυλων γάμων και κρίνεται απαραίτητη για την ισότιμη μεταχείριση των παιδιών που προϋπήρχαν, γεννήθηκαν ή υιοθετήθηκαν απο τα ομόφυλα ζευγάρια, ώστε να υπάρχει μια ομαλή και ισότιμη αντιμετώπιση τους απο το δημόσιο. Τόσο απλά…

Από το να υπάρχουν δύο αιτήσεις που η μια θα συμπληρώνεται από ετερόφυλα ζευγάρια και άλλη από ομόφυλα, πολύ σωστά ζητήθηκε να γίνει καθολική αλλαγή υπέρ της ουδέτερης συμπλήρωσης ”Γονέας 1 και Γονέας 2”.

Αυτό το τόσο απλό και εξαιρετικά σημαντικό βήμα για την αποδοχή αυτών των ζευγαριών χαιρετίστηκε με κακεντρέχεια, με κοροϊδία, με χυδαίο αστεϊσμό ως και με ”αφορισμούς” τόσο από το χώρο της θρησκείας (όπως ήταν αναμενόμενο), όσο και από το χώρο της επιστήμης (!) -βγήκε ακόμα και ψυχολόγος (ήμαρτον!) και όλα αυτά γιατί; Γιατί κάποιος/κάποιοι αποφάσισαν να αναπαραγάγουν την είδηση με προκλητικό τρόπο, λέγοντας ψέματα πως θα καταργηθούν μέχρι και οι λέξεις ”μαμά” και ”μπαμπά”, εξαπλώνοντας έναν οργουελικό φόβο στα πιο συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας, που δεν τους κόβει ιδιαίτερα και εδώ που τα λέμε, λίγο θέλουν για να ξεσηκωθούν και να βγουν με δαδιά στους δρόμους.

Αυτή η γελοία κατάσταση δε δημιουργήθηκε μόνο στη Γαλλία, η οποία είναι η χώρα που θα εφαρμόσει αυτή την τροπολογία αν ψηφιστεί, αλλά και σε άλλες χώρες. Τον περασμένο Νοέμβριο ο Ματέο Σαλβίνι, Υπουργός Εσωτερικών και αρχηγός της Λίγκας του Βορρά στην γειτονική Ιταλία, είχε δηλώσει πως δε θα δεχτεί τους όρους ”Γονέας 1 και Γονέας 2”, όπως προτάθηκε από την Αρχή προσωπικών δεδομένων της χώρας του και αυτή του η δήλωση ξεθάφτηκε μήνες μετά και κοτσαρίστηκε δίπλα σε εκείνη του Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος – εδώ είναι το πιο αστείο – ποτέ δεν έκανε δήλωση υπέρ ή κατά της τροπολογίας. Η παράταξή του πρότεινε αυτή την τροπολογία και όχι ο ίδιος προσωπικά, οπότε το όλο σύστριγγλο μεταξύ Σαλβίνι και Μακρόν ήταν φτιαχτό.

Στη δική μας χώρα δε, δεν τέθηκε μέχρι στιγμής τέτοιο θέμα ανοιχτά, οπότε η πρώιμη ανησυχία, εν όψει δε τόσο σημαντικών εκλογικών αναμετρήσεων με πολλά σοβαρά θέματα ανοικτά, μπορεί να θεωρηθεί και ύποπτη. Στη φαρέτρα της κυβέρνησης, η υπεράσπιση του συμφώνου συμβίωσης είναι το μόνο που φαίνεται να ικανοποιεί και να συσπειρώνει παλιούς της ψηφοφόρους και μερίδα προοδευτικού κόσμου, που κατά τα άλλα είναι δυσαρεστημένοι με τη συνολική της πολιτική. Δεν αποκλείεται λοιπόν να χρησιμοποιήσει μια ”γενναία” τάχα απόφαση να εφαρμόσει μια τέτοια πολιτική, ώστε να φανεί ”επαναστατική” και να σηκώσει σκόνη απέναντι σε πιο σοβαρά και καθολικά ζητήματα, γνωρίζοντας τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας. Αναμένεται να δούμε.. λίγο αργότερα να συμβαίνει κάτι τέτοιο…

Γυρνώντας στο θέμα μας αξίζει να πούμε πως ο υπέρμαχος της παραδοσιακής οικογένειας και των όρων ”μητέρα” ”πατέρα” Ματέο Σαλβίνι είναι το ίδιο άτομο που επιθυμεί την επαναλειτουργία οίκων ανοχής. Γιατί ο παραδοσιακός πατέρας κάπου πρέπει να εκτονώνει τον παραδοσιακό του ανδρισμό, όσο η παραδοσιακή μητέρα ”τούκου τούκου ο αργαλειός μου, να σου και έρχεται ο καλός μου” να φανταστώ; Ωστόσο δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από τους συντηρητικούς πολιτευτές, σωστά; Σιγά τώρα μην ξυπνούσαν ποτέ αυτοί ως υπερασπιστές των κίναιδων… Αλλά για στάσου, και όλοι αυτοί που ξεσηκώθηκαν λέγοντας το μακρύ και το κοντό τους, από την τυφλή υστερία ως και τον εύκολο αστειάκι ανήκαν ΟΛΟΙ τους σε συντηρητικές παρατάξεις;

Όχι, προφανώς. Μέσα από τέτοιες ειδήσεις ξεπηδά πάντα πόσο η κοινωνία μας βρίσκεται ακόμα γαντζωμένη πάνω σε προκαταλήψεις και πατριαρχικές αξίες. Όπως ο Ματέο Σαλβίνι ονειρεύεται παραδοσιακές οικογένειες και επιστροφή σε παλιές αξίες, έτσι και μέσα στις κοινωνίες μας υπάρχουν στερεότυπα τα οποία υποκριτικά λέμε πως καταλύουμε και όλο βρίσκονται  μπροστά μας.

Η φυσική απόρροια, όταν αποδέχεσαι τη νομική υπόσταση των ομοφυλοφιλικών γάμων, είναι να αποδέχεσαι ότι πρέπει να διευθετηθούν και μια σειρά από διάφορες άλλες μικροαλλαγές και τότε φαίνεται πόσο απίδια βαίνει ο σάκος… Είναι πολύ εύκολο να στήνεσαι και να χαμογελάς στις φωτογραφίες αγκαλιάζοντας ομοφυλόφιλους και να δηλώνεις υποστηριχτής τους, αλλά θα φανεί πόσο προοδευτικός είσαι όταν αυτοί οι άνθρωποι θα στέκονται ισότιμα απέναντι σε αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσες δικά σου προνόμια ή δικαιώματα.

Η χώρα μας, παρότι έχει κάνει βήματα εκσυγχρονισμού, παραμένει μια συντηρητική κοινωνία στο σύνολο της. Άσχετα με το με πόση ευκολία αγκαλιάστηκε το σύμφωνο συμβίωσης από τη Δεξιά και την Αριστερά της χώρας, δεν παύει μέσα και στις δύο ιδεολογίες να υπάρχουν στερεότυπα για τους ομοφυλόφιλους… Επειδή, όμως υπάρχουν και ψήφοι, τα υποκριτικά προσωπεία φορέθηκαν πολύ, ιδιαίτερα από τους πολιτευτές και αργότερα στους ψηφοφόρους.

Μια χώρα που δεν έχει λύσει ποτέ της, ουσιαστικά, το θέμα της ισότητας/ισοτιμίας των δύο φύλων, δύσκολα θα μπορέσει με γρήγορο βήμα να επιλύσει το ζήτημα των φύλων. Οι γυναίκες στην Ελλάδα δεν απολαμβάνουν μια ισότιμη σχέση σε όλα τα επίπεδα με τους άνδρες και προσωπικά δε με παρηγορεί ότι δε φοράω μπούρκα και ότι κάπου αλλού οι γυναίκες ζουν χειρότερα. Δεν είναι σωστή πολιτική το μικρότερο κακό.

Και στην περίπτωση της αποδοχής των ομοφυλοφίλων υποκριτικά και εντελώς ψηφοθηρικά λειτούργησε το πολιτικό σκηνικό στη διευθέτηση του ζητήματος, και όχι επειδή η κοινωνία έχει προχωρήσει σε αυτό το σημείο. Ξέρουμε πως σαν κουλτούρα ο Έλληνας δεν έχει αποδεχτεί το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, γιατί απουσιάζει η ενημέρωση και η σωστή εκπαίδευση πάνω στο ζήτημα. Απλά υπάρχει ένας νόμος για να είχαμε να λέγαμε, όπως υπάρχουν και πολλοί νόμοι για την ισότητα/ισοτιμία των γυναικών… Αυτό δεν έχει εμποδίσει κανέναν στο δημόσιο λόγο να ισχυρίζεται πως: είναι οι πουτάνες όταν βιάζονται, οι υστερικές, να μην τις παίρνουν για δουλειά με ίσα δικαιώματα και μετά τα 45 έτη τους, να είναι γριές μόλις φτάσουν στην εμμηνόπαυση, άρα μη σεξουαλικά θελτικές, να μην έχουν δικαίωμα στη ρυτίδα ή στην πάχυνση.

Όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους; Έγινε το σύμφωνο συμβίωσης και; Παραμένουν οι πουσταράδες, οι αδερφές, οι ανώμαλοι, οι ανδρογυναίκες, ”η μωρή λεσβία”… Όλοι θυμόμαστε την ανθρωποφαγία στην υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου, του οποίου η ομοφυλοφιλία και το AIDS απασχόλησε περισσότερο από την άγρια μπροστά τις κάμερες δολοφονία του… Κάποιοι γίνονται η εύκολη λεία για εκπομπές, όπου καλούν την ακραία περίπτωση με τις προκλητικές δηλώσεις που κάθε άλλο παρά βοηθά στην αποκαθήλωση των στερεοτύπων, αλλά στην πραγματικότητα ταμπουρώνει τον κάθε κυρ – Παντελή στην αποψάρα του: ”Αυτοί θέλουν να πάρουν παιδιά;”.

Όταν η όποια προβολή των ομοφυλοφίλων περνά μέσα από τη μικρή οθόνη και δεν υπάρχει παιδεία στο να φιλτραριστεί, πού να καταλάβει ο άλλος πως υπάρχουν ομοφυλόφιλοι που δεν ξημεροβραδιάζονται στα πανελάκια, στα πεζοδρόμια και στις πασαρέλες; Πως σηκώνονται πρωί, έχουν τις ίδιες εργασίες με εμάς, τα ίδια άγχη, τις ίδιες ανάγκες, φοβίες και αγωνίες με όλους μας και πως είναι το ίδιο ικανοί και ανίκανοι να έχουν παιδιά όπως ο μέσος ετεροφυλόφιλος;

Εδώ και χρόνια υπάρχουν γύρω μας ομόφυλα ζευγάρια που μεγαλώνουν παιδιά και κάποιοι τα κατάφεραν υπέροχα, κάποιοι… σκατά.. και οι περισσότεροι μέτρια όπως οι γονείς των περισσότερων… Και σε αυτό θα συμφωνούσε και ο Φρόιντ που πολλοί τον ξεσήκωσαν από τον τάφο για να υπερασπιστεί τους όρους ”μαμά” και ”μπαμπά”, αλλά που ο ίδιος μάλλον θα ξάπλωνε τους ίδιους τους υπερασπιστές των άνω όρων στον καναπέ για μια ψυχανάλυση και όχι τον ”Γονέα 1 ή Γονέα 2”.

Η αμηχανία και το εύκολο αστειάκι πάνω σε ένα θέμα το οποίο αφορά άμεσα τη ζωή και την ψυχική υγεία ενός μικρού παιδιού και τη βιωσιμότητα της οικογένειάς του ως ”κοινωνικά αποδεκτής” μέσα στο κοινωνικό σύνολο, δείχνει την οπισθοδρομικότητα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία δεν πρέπει να παραβλέπεται. Είναι σημαντικό αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν και να νιώθουν πως τόσο τα ίδια όσο και οι γονείς τους είναι σημαντικά και ενεργά κομμάτια της κοινωνίας, και όχι αξεσουάρ πολιτικών φιλοδοξιών που σήμερα υπέρ-προβάλλονται και αύριο… με ένα νόμο και ένα άρθρο βρίσκονται σε φούρνους είτε φανταστικούς (εξοβελίζοντας τους εκτός κοινωνίας) είτε πραγματικούς, όπως συνέβη σε άλλες εποχές.

Ο γονεϊκός ρόλος στη σύγχρονη εποχή.

Η κοροϊδία μέσω Twitter της πρότασης μου θύμισε μια περιπαιχτική ευφυολογία την οποία είχε μεταφέρει η Σιμόν ντε Μποβουάρ στο βιβλίο το ”Δεύτερο φύλο” σχετικά με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό της γυναίκας. Έλεγαν: ”Πέντε λεπτά ηδονή – εννέα μήνες πόνος… Μπαίνει, βλέπετε, πιο εύκολα από ότι βγαίνει…”

Για χρόνια, η γυναίκα ήταν εκείνη που έφερε τη μεγαλύτερη ευθύνη σε ότι αφορά την ανατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών. Εξαιτίας αυτού του ρόλου της κέρδισε τον σεβασμό των ανδρών μέσα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία. Η γυναίκα σαν μητέρα ήταν σεβαστή γιατί ταυτιζόταν με την Παναγία. Ο άνδρας -πατέρας ήταν εκεί για να παρέχει ασφάλεια, κυρίως οικονομική, αλλά ήταν απών σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα του παιδιού.

Μερικές γενιές πίσω, οι άνδρες δεν άλλαζαν και δεν τάιζαν τα παιδιά τους. Δεν τα κοίμιζαν, ούτε ξενυχτούσαν στο προσκεφάλι τους αν είχαν πυρετό. Δεν τα μπανιάριζαν, ούτε πήγαιναν στο σχολείο για τους ελέγχους ή για θεατρικά κ.λπ. Ο ρόλος του πατέρας ήταν να είναι αυστηρός, ενώ της μητέρας ο ρόλος δεν τελείωνε ποτέ. Η μητέρα άκουγε το αμίμητο των δασκάλων ”Τέτοια αγωγή σου έδωσε η μητέρα σου; ”και μέχρι να κλείσει τα μάτια της, στα αυτιά της θα κουδούνιζε το ”μαμά” και ”μαμά”.

Πέρασαν χρόνια και έπρεπε να φτάσουμε μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο ώστε οι γυναίκες να μπουν στην αγορά εργασίας και οι άνδρες να αποφασίσουν να βοηθήσουν στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών. Μέχρι σήμερα όμως το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στην γυναίκα.

Αυτό που ίσως να κρύβεται πίσω από τα αστεία, είναι ο φόβος πως τα ομόφυλα ζευγάρια θα αποτελούν τρανά παραδείγματα πως οι ρόλοι που τόσα χρόνια οι ετεροφυλόφιλοι έπαιζαν ήταν λάθος και τοποθετημένοι από εξωγενείς παράγοντες.

Οι δύο γυναίκες και οι δύο άνδρες δε θα αποτελούν εκ των πραγμάτων συνέχεια των όποιων ετεροφυλόφιλων στερεοτύπων και δε θα υπάρχει λόγος αναπαραγωγής του μοντέλου ”μαμά” ”μπαμπά” όπως το βίωσαν οι προηγούμενες γενιές. Αυτό το αστειάκι, κάποιος πρέπει να είναι η ”μαμά” και κάποιος ο ”μπαμπάς”, θα είναι κενό νοήματος, γιατί οι ρόλοι δε θα νοούνται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό δε σημαίνει πως οι προσφωνήσεις δεν θα είναι ίδιες...

Πάλι θα υπάρχει η μαμά και η Σοφία ή ο Παύλος και ο μπαμπάς (αν υποθέσουμε πως τα παιδιά φέρουν γεννητικό υλικό από έναν από τους δύο) ή θα είναι ”οι μαμάδες” ή ”οι μπαμπάδες” χωρίς να υπάρχουν δύο μαμάδες και μπαμπάδες με την παραδοσιακή έννοια ή απλά ο Παύλος και ο Δημήτρης ή η Μαρία και η Σοφία.. Λίγη σημασία έχει πως ένα παιδί θα ονομάσει τους ανθρώπους που το μεγαλώνουν, σημασία έχει τι θα αισθάνεται για εκείνους και τι εκείνοι γι’ αυτό.

Όλοι γνωρίζουμε το θεατρικό του Μπερτλοτ Μπρέχτ ”Ο κύκλος με την κιμωλία”. Αν κάτι πρέπει να μας μείνει είναι πως είτε βιολογικός είτε μη, είτε μητέρα ή πατέρας, γονέας είναι εκείνος που δε θέλει να πονέσει ποτέ το παιδί που μεγαλώνει.

Ματριόσκα Η Κόκκινη 

katiousa