Υπερδιέγερση – τα ναρκωτικά στο Γ΄ Ράιχ

Γ’ Ράιχ: Φυλετική ανωτερότητα, τρυπημένες φλέβες και το πιο σκοτεινό τζάνκι της ιστορίας.

Από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας ο διαβόητος γιατρός Μορέλ που χορηγούσε θανάσιμα κοκτέιλ ουσιών στον Χίτλερ και τους συνεργάτες του....

Κοκαΐνη, ηρωίνη, μορφίνη, μεθαμφεταμίνες. Το μενού των ναρκωτικών είναι της μόδας σε όλη τη Γερμανία. Οι Ναζί, πολέμιοι του ηθικού εκφυλισμού κάτω από το σεμνότυφο πάλλευκο πρόσωπο της εξουσίας που προτάσσουν εδραιώνουν τα εργοστάσια παραγωγής συνθετικών ναρκωτικών. 

Οι συνταγές για κοκτέιλ χαπιών είναι στο καθημερινό τους πρόγραμμα. Τα χρησιμοποιούν όλοι. Νοικοκυρές, εργάτες και στρατιώτες. Μπορεί να μην επηρέασαν τον πόλεμο, αλλά τα ναρκωτικά πήραν μέρος στον πόλεμο. Η ασύδοτη χρήση τους μεταμόρφωνε σταδιακά τους ανθρώπους σε τέρατα.

Το βιβλίο του Norman Ohler είναι καθηλωτικό. 

Η έρευνά του σε αμερικανικά και γερμανικά αρχεία, οι συναντήσεις του με επιζώντες της εποχής παρουσιάζουν με μυθιστορηματικό τρόπο ένα ημερολόγιο της εποχής από τα χαρακώματα του πολέμου μέχρι τα στρατηγεία των εγκεφάλων του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και την «αετοφωλιά» του Χίτλερ μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. 

Από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας ο διαβόητος γιατρός Μορέλ που χορηγούσε θανάσιμα κοκτέιλ ουσιών στον Χίτλερ και τους συνεργάτες του οδηγώντας τους και σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή από τις θανάσιμες εξαρτήσεις.

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο που διαφωτίζουν την εποχή και το περιβάλλον μέσα στο οποίο επικράτησε η τρέλα των ναρκωτικών.

Η χημική δεκαετία του 1920 και ο ναρκωτουρισμός του Βερολίνου

Το Βερολίνο δεν ήταν µόνο στο µυθιστόρηµα Αλεξάντερπλατς του Ντέµπλιν η πόρνη Βαβυλώνα, η πόλη µε τον πιο πρόστυχο υπόκοσµο, που αναζητούσε τη σωτηρία της στις αισχρότερες ακολασίες, που αρκούσε η σκέψη της και µόνο για να πάει ο νους σου στα ναρκωτικά.

«Η βερολινέζικη νυχτερινή ζωή, αδελφάκι µου! Τέτοιο πράγµα δεν έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα! Στο παρελθόν είχαµε έναν εξαιρετικό στρατό· τώρα έχουµε εξαιρετικές διαστροφές!», έγραψε ο συγγραφέας Κλάους Μαν.

George Grosz

Τα πάντα στροβιλίζονταν ανάκατα µέσα σε µια τοξική θύελλα. Ένα από τα χαρακτηριστικά πρόσωπα εκείνης της εποχής, η ηθοποιός και χορεύτρια Ανίτα Μπέρµπερ, προγευµάτιζε βουτώντας λευκά πέταλα τριαντάφυλλου µέσα σε κοκτέιλ από χλωροφόρµιο και αιθέρα, για να τα γλείψει κατόπιν. Στους κινηµατογράφους παίζονταν ταινίες µε θέµα την κοκαΐνη και τη µορφίνη και στις γωνιές των δρόµων µπορούσες να αγοράσεις, χωρίς συνταγή, ό,τι ναρκωτικό τραβούσε η όρεξή σου.

Εικάζεται ότι το σαράντα τοις εκατό των γιατρών στο Βερολίνο ήταν εξαρτηµένοι από τη µορφίνη. Στη Φριντριχστράσε, Κινέζοι έµποροι από την πρώην µισθωµένη περιοχή Κιαουτσού διατηρούσαν τεκέδες οπίου. Παράνοµα κέντρα διασκέδασης λειτουργούσαν στα πίσω δωµάτια διαµερισµάτων στο κέντρο της πόλης. Κράχτες µοίραζαν φυλλάδια στον σταθµό Ανχάλτερ, διαφήµιζαν παράνοµα πάρτι και «διαγωνισµούς οµορφιάς».

Τα µεγάλα κλαµπ, όπως το διάσηµο Haus Vaterland στην Ποτσντάµερπλατς, το κακόφηµο Ballhaus Resi στην Μπλουµενστράσε, γνωστό για τη διοργάνωση αχαλίνωτα διεστραµµένων σεξουαλικών οργίων, ή µικρότερα κέντρα, όπως το Kakadu-Bar ή το Weisse Maus, στην είσοδο των οποίων διανέµονταν µάσκες για να διασφαλίζεται η ανωνυµία των πελατών, τραβούσαν κατά κοπάδια όλους εκείνους που διψούσαν για διασκέδαση. 

—

Pervitin, το θαυματουργό ναρκωτικό σαν καραμέλα, σύντροφος στα πεδία των μαχών

Τους πρώτους µήνες του 1938, όταν το Pervitin άρχισε τη θριαµβευτική του προέλαση, έκαναν την εµφάνισή τους αφίσες στις διαφηµιστικές πινακίδες, στα τραµ και στα λεωφορεία, στον υπέργειο και στον υπόγειο σιδηρόδροµο του Βερολίνου. Με µοντέρνο µινιµαλιστικό τρόπο, αναφέρονταν µόνο στην εµπορική ονοµασία του προϊόντος και στις ιατρικές ενδείξεις: κυκλοφορικό σύστηµα, ατονία, κατάθλιψη. Απεικονιζόταν επίσης το πορτοκαλί-µπλε σωληνάριο, η χαρακτηριστική συσκευασία µε την ανάλαφρη γραµµατοσειρά.

Ένας αντισυνταγµατάρχης ανέφερε τις δικές του ευχάριστες εµπειρίες µε το σκεύασµα: «Καµία παρενέργεια, καθόλου πονοκέφαλος ή βουητό στα αυτιά· πνευµατική διαύγεια». Τρεις µέρες και τρεις νύχτες, σε εξαιρετική διάθεση, διεξήγαγε διαπραγµατεύσεις µε τους Ρώσους στο Μπρεστ-Λιτόφσκ. Επρόκειτο για τη µοιρασιά της χώρας που είχε πιαστεί στην τσιµπίδα. Όταν κατά την επιστροφή του έπεσε πάνω στην πολωνική αντίσταση, η µεθαµφεταµίνη τον έκανε να «είναι στην πρίζα». Για τον αριθµό των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους δεν γνωρίζουµε τίποτα. Για πολλούς το ναρκωτικό φαινόταν να είναι ο ιδανικός σύντροφος στο πεδίο της µάχης.

Αν και στη συνέχεια η γερµανική προπαγάνδα προσπάθησε να αποδώσει την αναπάντεχα γρήγορη νίκη σε ένα υποτιθέµενο εθνικοσοσιαλιστικό µαχητικό ήθος, αυτό απέχει πολύ από την πραγµατικότητα. Το ιατρικό ηµερολόγιο πολέµου του Ράνκε είναι η απόδειξη ότι εδώ µπήκαν άλλες δυνάµεις στο παιχνίδι, χηµικές:

«Ο ταγµατάρχης (ΥΓ) Κρουµάχερ έχει σχηµατίσει προσωπική αντίληψη για το Pervitin. Μου σύστησε τον συνταγµατάρχη Στοκχάουζεν. […] Έφυγα από τον αντισυνταγµατάρχη Κρέτσµαρ, που ήθελε επίµονα να µάθει περισσότερα πράγµατα, στο τέλος παράγγειλε Pervitin. […] Από το ξεκίνηµα της εκστρατείας έχει καταναλώσει 24 χάπια από µια συσκευασία των 30».

—

Ο λαός που έπαιρνε κάθε μήνα ένα εκατομμύριο δόσεις Pervitin

Συχνά άρχισαν να συζητούνται περιπτώσεις εθισµού στο Pervitin, είτε αφορούσε γιατρούς, οι οποίοι κατανάλωναν αρκετές δόσεις ηµερησίως, είτε φοιτητές ιατρικής, οι οποίοι επίσης κατανάλωναν µεγάλες ποσότητες και έπειτα δεν µπορούσαν να κοιµηθούν πολλές ηµέρες και νύχτες στη σειρά, και έξυναν το δέρµα τους µέχρι να το µατώσουν επειδή νόµιζαν ότι πάνω του κυκλοφορούσαν ζωύφια.

Στο µεταξύ η µηνιαία κατανάλωση στη Γερµανία είχε φτάσει το ένα εκατοµµύριο δόσεις. Τον Φεβρουάριο του 1941 ο Κόντι απηύθυνε µια νέα προειδοποίηση, αυτή τη φορά υπό τη µορφή εγκυκλίου προς το κόµµα:

«Με αυξανόµενη ανησυχία παρακολουθώ τη φοβερή κατάχρηση σε ευρύτατα τµήµατα του πληθυσµού. […] Εδώ έχουµε να κάνουµε µε έναν άµεσο κίνδυνο που απειλεί την υγεία και το µέλλον του λαού µας». 

—

Ένα νέο ναρκωτικό καλύτερο από το προηγούμενο

To Eukodal είναι σαν ένα µείγµα από C [κοκαΐνη – Σ.τ.Μ.] και µορφίνη. Μπορείς να βασιστείς στους Γερµανούς όταν πρόκειται για το µαγείρεµα ενός πραγµατικά δαιµονικού πράγµατος.

Ουίλιαµ Μπάροουζ

Με την κυκλοφορία του νέου ναρκωτικού, ο αποκαλούµενος µε κακεντρέχεια από τον Γκέρινγκ «πρωταθλητής των ενέσεων του Ράιχ» Μορέλ (ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ) είχε φτάσει οριστικά στο απόγειο της επιτυχίας. Ο Μορέλ παρείχε πλέον ιατρική φροντίδα πιο συχνά και στην Εύα Μπράουν: 

Η Ασθενής Β (Εύα Μπράουν) του διευκόλυνε το έργο, µια και επιθυµούσε τη χορήγηση των ίδιων φαρµάκων όπως ο Ασθενής Α (Χίτλερ), για να βρίσκεται στο ίδιο µήκος κύµατος µε τον ερωµένο της. Μόνο στη χορήγηση ορµονών έκανε ο Μορέλ εξαιρέσεις σε αυτό τον συγχρονισµό. Ο Χίτλερ λάµβανε τεστοστερόνη για αύξηση της λίµπιντο, στην Μπράουν παρείχε ουσίες για τη διακοπή της περιόδου, ώστε η χηµεία, µε την κυριο­λεκτική έννοια της λέξης, να ταιριάζει ανάµεσα στους δύο, και στον λίγο χρόνο που απέµενε ανάµεσα στις όλο και πιο χρονοβόρες επιχειρησιακές συσκέψεις να έχουν τουλάχιστον σεξουαλική επιτυχία.

Χίτλερ και Εύα Μπράουν με χαμόγελα υγείας μπροστά στις κάμερες.

Προς τα έξω εξακολουθούσε να διαδίδεται η εικόνα ενός άθικτου κόσµου του Φύρερ µέχρι και την άνοιξη του 1944 – παρά την καταστροφική στρατιωτική κατάσταση.

Μέχρι σήµερα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τα γυρισµένα µε το χέρι της νεαρής ερωµένης του Εύας Μπράουν κλιπάκια, που κρυβόταν πίσω από την κάµερα. Όποιος βλέπει τις εικόνες αυτές θα µπορούσε να πιστέψει ότι ο Χίτλερ ήταν το πιο ασκητικό, ευσυνείδητο, εγκρατές ον του κόσµου. Εκεί δεν υπάρχουν ενέσεις µε σκληρά ναρκωτικά, παρά χαϊδεύουν ζαρκαδάκια ή κατ’ επιλογή παιδιά και βάζουν πασχαλινά αυγά σε κρυψώνες, ενώ την ίδια ώρα ο υπεράνω όλων Σπέερ σεργιανίζει στη βεράντα µε ανοιχτό γκρίζο ριγωτό σακάκι. Βλέπει κανείς και τον προσωπικό γιατρό να µασουλάει κέικ µε γεµάτο στόµα και να χαµογελάει ευδιάθετος.

Παρ’ όλα αυτά, µόλις η Εύα Μπράουν έκλεινε την κάµερα οι µάσκες έπεφταν αµέσως, και εκείνη άρχιζε πάλι να χώνει τα νύχια της στον πήχη της και να κακοποιεί τα χείλη της µε τα δόντια µέχρι να µατώσουν – ενώ το χέρι του Χίτλερ, όταν έπιναν τσάι από µήλο, έτρεµε τόσο πολύ, που το φλιτζάνι χτυπούσε στο πιατάκι, κάτι που προκαλούσε αµηχανία σε όλους.

—

Η πελατεία του Μορέλ και το τέλος του Χίτλερ και της εποχής του

Η πελατεία του Μορέλ στο µεταξύ είχε ξεχειλώσει µε όλη την αφρόκρεµα του Ράιχ και των συµµάχων του: Φρόντιζε τον Μουσολίνι, που είχε πάρει τον κωδικό «Ασθενής D»· βιοµηχάνους, όπως τον Άλφριντ Κρουπ ή τον Άουγκουστ Τίσεν (αµοιβή ιατρικής θεραπείας σηµαντική, 20.000 RM), πολυά­ριθµους γκαουλάιτερ και στρατηγούς· τη Λένι Ρίφενσταλ, που έπαιρνε υπόθετα που περιείχαν µορφίνη· τον αρχηγό των Ες Ες Χίµλερ, τον γερµανό υπουργό Εξωτερικών Φον Ρίµπεντροπ («Ασθενής Χ»), τον υπουργό Εξοπλισµών Σπέερ, τον Ιάπωνα πρέσβη, στρατηγό Χιρόσι Όσιµα, ή και τη σύζυγο του στρατάρχη του Ράιχ Γκέρινγκ, που έκανε κάθε δύο µέρες ένεση «Vitamultin forte» – ό,τι και να κρυβόταν πίσω από αυτό.

Στις 27 Απριλίου ο Χίτλερ µοίρασε στους έµπιστούς του υδροκυάνιο, εκφράζοντας µε σπασµένη φωνή τη λύπη ότι δεν είχε να τους προσφέρει κάτι καλύτερο. Η γυναίκα του Γκέµπελς Μάγκντα χρησιµοποίησε πρώτα έξι από τις κάψουλες στα έξι παιδιά της. Ο Ασθενής Α έβαλε για δοκιµή να δηλητηριάσουν την σκύλα του, την Μπλόντι. Ακόµη δεν είχε στρέψει χέρι στον εαυτό του. Στην πολιτική του διαθήκη, που δεν µπορούσε πια να υπογράψει επειδή έτρεµαν τόσο πολύ τα δάχτυλά του, αυτός που ψόφαγε από το ίδιο του το δηλητήριο υποδαύλιζε για τελευταία φορά το µίσος εναντίον των Εβραίων, προσπαθώντας να φορτώσει την υπαιτιότητα για όλα σε αυτούς και αποκαλώντας τους «δηλητηριαστές της υφηλίου». Στο µεταξύ, µπροστά στο Ολυµπιακό Στάδιο µοίραζαν µεθαµφεταµίνη στα παιδιά για να µην τα κάνουν στο παντελόνι τους µπροστά στα επελαύνοντα τανκς και το βαρύ πυροβολικό του Κόκκινου Στρατού.

Στις 30 Απριλίου 1945, γύρω στις 15.30, ο Ασθενής Α καταστράφηκε από το προσωπικό του σύστηµα απώθησης της πραγµατικότητας, από υπερβολική δόση ενός τοξικού µείγµατος, της ύστατης, εξαρχής καταδικασµένης σε αποτυχία προσπάθειας να διαλύσει την υφήλιο µέσα σε µια απόλυτη παραίσθηση. Η Γερµανία, χώρα των ναρκωτικών, της φυγής από την πραγµατικότητα και της κατάθλιψης, αναζητούσε τον σούπερ τζάνκι. Και στην πιο σκοτεινή της ώρα τον βρήκε στο πρόσωπο του Άντολφ Χίτλερ.

elculture