Δυο λόγια περί αποχής από τις εκλογές, με αφορμή ένα κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου

Με ένα κείμενο που τιτλοφορείται "Αποχή: 
Μην τους «χαρίσεις» την ψήφο σου, μην απέχεις" ο Νίκος Μπογιόπουλος, εκτιμάει τι αποτελέσματα έχει η μη συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες.

Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στον "Ημεροδρόμο":  
Η αποχή, που το κυρίαρχο σύστημα την διαχειρίζεται προς όφελός του, ούτε «ελευθεριακή» στάση συνιστά, ούτε «αντιπατερναλιστικούς» δρόμους ανοίγει, όπως λανσαρίστηκε στο παρελθόν από τους....
 
«προχωρημένους» του «λαιφ στάιλ». 

Η «ελεύθερη» επιλογή της αποχής είναι, τελικά, μια κατευθυνόμενη επιλογή που διδάσκεται 365 μέρες το χρόνο από μια Δημοκρατία που της αρκεί η τυπική της «νομιμοποίηση». Εν προκειμένω η αποχή «ψηφίζει». Και στις σημερινές συνθήκες, η αποχή ψηφίζει υπέρ των ισχυρών του συστήματος και όχι εναντίον τους. 

Μάλιστα. Σύμφωνα λοιπόν με τον δημοσιογράφο η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες λειτουργεί προς όφελος του κυρίαρχου συστήματος και όποιος την επιλέγει "ψηφίζει υπέρ των ισχυρών του συστήματος". 

Είναι πάγιες και διαχρονικές αυτές οι απόψεις του δημοσιογράφου; Αναρωτιόμαστε, γιατί ο ίδιος, σχολιάζοντας την τεράστια αποχή που υπήρξε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 εκτιμούσε ότι αυτές έδωσαν το μήνυμα ότι "Το αστικό πολιτικό σύστημα και η κυρίαρχη μορφή του, το (δι)κομματικό κατεστημένο, έχουν περιπέσει στην μεγαλύτερη κρίση νομιμοποίησης της ύπαρξής τους μετά τη μεταπολίτευση". 

Τώρα η αποχή "ψηφίζει" υπέρ του συστήματος, τότε η αποχή του δημιουργούσε "κρίση νομιμοποίησης του αστικού συστήματος". Πώς γίνεται αυτό;

Ας δούμε το κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου το οποίο έχει δημοσιευτεί στον "Ριζοσπάστη" (Οι υπογραμμίσεις του προτύπου):

«Κι όποιος δεν καταλαβαίνει... »

 
Η πολιτική δεν είναι απλή αριθμητική. Αλλά όποιος παρακάμπτει την αριθμητική στο όνομα της «πολιτικής άλγεβρας», τότε χρησιμοποιεί τα «ανώτερα μαθηματικά» εντελώς παραπειστικά, με στόχο την εξαγωγή και διακίνηση εικονικών πολιτικών συμπερασμάτων.  

Η αριθμητική του πρώτου γύρου των εκλογών
(καθώς εκεί καταγράφονται οι αυθεντικοί πολιτικοί συσχετισμοί που στο β' γύρο συσκοτίζονται και παραποιούνται από τα εκβιαστικά και καλπονοθευτικά δίπολα)
επιβεβαιώνει τα εξής: 

*
Περιφέρεια Αττικής: Εγγεγραμμένοι 2.787.062. Σγουρός 343.792 ψήφοι. Δηλαδή, ο «μικρός πρωθυπουργός» του ΠΑΣΟΚ στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, εξελέγη έχοντας την εμπιστοσύνη μόλις του 12% των ψηφοφόρων επί του συνόλου του εκλογικού σώματος... 

Δήμος Αθήνας: Εγγεγραμμένοι 488.243. Καμίνης 54.636 ψήφοι. Δηλαδή ο νέος δήμαρχος της πρωτεύουσας έχει εκλεγεί με το 11,2% των ψήφων του εκλογικού σώματος... 

Δήμος Πειραιά: Εγγεγραμμένοι 162.125. Μιχαλολιάκος 15.771 ψήφοι. Δηλαδή ο δήμαρχος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας έχει εκλεγεί με το 9,7% των ψήφων... 

Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας: Εγγεγραμμένοι 1.643.557. Ψωμιάδης 421.859 ψήφοι. Δηλαδή ο περιφερειάρχης της δεύτερης μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας εξελέγη με το 25,6% των ψήφων του εκλογικού σώματος... 

Δήμος Θεσσαλονίκης: Εγγεγραμμένοι 247.624. Μπουτάρης 41.735 ψήφοι. Δηλαδή ο δήμαρχος της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας έχει εκλεγεί με το 16,8% των ψήφων... 

*
(,,,) Αυτή είναι η πραγματική εικόνα που κατέγραψε η κάλπη. Εικόνα πεντακάθαρη, όσο κι αν ορισμένοι πασχίζουν να την «θολώσουν» μέσα από τον θόρυβο των κενών φράσεων και με τον καπνό των «διασταλτικών ερμηνειών». 

*
Επομένως, αν κάτι αποτυπώνουν και πιστοποιούν τα παραπάνω είναι τούτο: 
Το αστικό πολιτικό σύστημα και η κυρίαρχη μορφή του, το (δι)κομματικό κατεστημένο, έχουν περιπέσει στην μεγαλύτερη κρίση νομιμοποίησης της ύπαρξής τους μετά τη μεταπολίτευση. 

Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει , τότε, είτε «δεν ξέρει που πατεί και πού πηγαίνει», είτε - πράγμα πιθανότερο - υποκρίνεται, μετατρέπει την «ανάγκη σε φιλοτιμία» και πορεύεται κάνοντας ότι «δεν το καταλαβαίνει »... 

Υ.Γ Εδώ να κάνουμε μια διευκρίνιση προς αποφυγή παρερμηνειών. Σίγουρα οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές, θα μπουν ακόμα και στο στάβλο του αστικού κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να βοηθήσουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου όπως λένε οι θεωρητικοί του μαρξισμού-λενινισμού. 

Οπότε δεν μπαίνει θέμα αν πρέπει οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές να απορρίπτουν a priori την κοινοβουλευτική πάλη, ακόμα και τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο. Γιατί όμως, θα πρέπει υποχρεωτικά να επιλέγουν κάθε φορά αυτή τη μορφή πάλης και μάλιστα να την αναγορεύουν σε ύψιστη μορφή πολιτικού αγώνα;

Για να θυμηθούμε και λίγο τον Μαρξ θα πρέπει να κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης».

Γι' αυτό όμως θα επανέλθω σε άλλη ανάρτηση/ 

Του Γ. Γ.

tsak-giorgis