Αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος

«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ. 

«Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;».  

«Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, για να σκεφτώ λίγο. 

Ε, μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο....

Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν».

Ιστορίες του κ. Κόινερ του Μπέρτολτ Μπρεχτ

Τις προσωπικές μου απόψεις σχετικά σχετικά με τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες την έχω εκφράσει αρκετές φορές και θα ήταν πλεονασμός να την επαναλάβω.

Με την όποια εναλλαγή δηλαδή στην κυβερνητική εξουσία αστικών κομμάτων η εφαρμοζόμενη πολιτική παραμένει ουσιαστική η ίδια και διαφέρει μόνο σε κάποια δευτερεύοντα στοιχεία. 

 

Ανάλογα σε ποια θέση είναι κάθε φορά το καπιταλιστικό σύστημα έχουμε κάποιες διαφοροποιήσεις που αφορούν ποσοτικά και όχι ποιοτικά μεγέθη.

 
Διαφοροποιήσεις δηλαδή στο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, και στο βαθμό αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος.

Ανάλογα επίσης σε τι κατάσταση βρίσκεται το εργατικό ταξικό κίνημα έχουμε κάποιες διαφορές στην ένταξη της κρατικής καταστολής, στις εργασιακές συνθήκες, στην υποτυπώδη λειτουργία του λεγόμενοι "κοινωνικού κράτους".

Και σε τι αποσκοπούν οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες; Τίποτε άλλο παρά στο να αιματοδοτήσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Οι αστικές εκλογές αποτελούν μια διαδικασία εξασφάλισης εργατικής και λαϊκής συναίνεσης από την αστική τάξη.

 
Να καλλιεργηθεί δηλαδή η μαζική αυταπάτη στις καταπιεζόμενες τάξεις και τα στρώματα της κοινωνίας ότι μέσα από την διαδικασία των κοινοβουλευτικών εκλογών είναι αυτές που επιλέγουν τους κυβερνήτες τους και επομένως «έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν».

Εδώ ας θυμηθούμε τον Λένιν: 

«Το καθολικό εκλογικό δικαίωμα αποτελεί δείκτη της ωριμότητας των διαφόρων τάξεων στην κατανόηση των καθηκόντων τους. Δείχνει πώς σκέπτονται οι διάφορες τάξεις να λύσουν τα προβλήματά τους. Η ίδια η επίλυση των προβλημάτων αυτών δεν κατορθώνεται με τις ψηφοφορίες, αλλά με όλες τις μορφές της ταξικής πάλης μέχρι και τον εμφύλιο πόλεμο».

 
Και το κύριο συμπέρασμα των πρόσφατων εκλογών είναι ότι υπάρχει πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο συνειδητότητας της σύγχρονης εργατικής τάξης.

(Εδώ να επαναλάβω αυτό που έγραφα πριν κάποιες μέρες. Η συμμετοχή ή όχι στις εκλογές για τους επαναστάτες και κομμουνιστές δεν είναι ζήτημα αρχής. Συναρτάται με τις ανάγκες ανάπτυξης της ταξικής πάλης στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και κάθε φορά πρέπει να κρίνεται συγκεκριμένα. Η «ζωντανή ψυχή του μαρξισμού» είναι η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», μας δίδαξε ο Λένιν οπότε μ’ αυτή την αντίληψη, πυξίδα, πρέπει να καθορίζουμε αν είναι σκόπιμο ή όχι να συμμετέχουμε κάθε φορά σε τέτοιες διαδικασίες).

Ας προσπαθήσουμε όμως να κάνουμε έναν σχολιασμό των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Είναι γεγονός ότι ότι με την επέλαση της μνημονικής ταξικής πολιτικής οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα βίωσαν μια μεγάλη ήττα.

Οι κινητοποιήσεις τους, με τις μορφές πάλης που έγιναν -και με δεδομένη την κατάσταση που υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα- αποδείχτηκαν ατελέσφορες, και ένα κύμα απογοήτευσης και ηττοπάθειας, επικράτησε στον κόσμο της δουλειάς.

Η ταξική ανημποριά του κινήματος ήταν ολοφάνερη και πολύ μεγάλο μέρος της τάξης μας οδηγήθηκε στην απογοήτευση και ιδιώτευση.  

Οι ελπίδες της εναποτέθηκαν σε μια κυβερνητική αλλαγή. Κι αυτό το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με ένα αισχρό εμπόριο ελπίδων και πουλώντας ψέματα με την σέσουλα κατόρθωσε δυο βασικά πράγματα.

Πρώτον να συντηρήσει την ηττοπαθή καθήλωση της εργατικής τάξης (σ' αυτό συνέβαλλε ουσιαστικά η απουσία ενός μαζικού, ταξικού κόμματος) και δεύτερο να εκτοξεύσει τα εκλογικά του ποσοστά κερδίζοντας διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Φορώντας την ευχάριστη μάσκα κατόρθωσε να εξαπατήσει εκατομμύρια ανθρώπους και να συνεχίσει με "αριστερή" κυβέρνηση την εφαρμογή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Δεν θα σταθούμε στην διακυβέρνηση ενός καραμπινάτου πολιτικού απατεώνα, όπως είναι ο Α. Τσίπρας.

Οσο για την εξαγγελία βουλευτικών εκλογών θα μιλήσουμε αναλυτικά σε επόμενες αναρτήσεις μας.  

«Οι πρόωρες εκλογές εξυπηρετούν αποκλειστικά την αιμοδότηση ενός συστήματος το οποίο το μόνο που ζητάει από τους πολίτες είναι η ψήφος. Δεν απαιτεί τίποτε άλλο. Ψήφο στην κάλπη, που αναζωογονεί, "τρέφει" ΜΜΕ και πολιτική σκηνή. Ισως γι’ αυτό οι πολίτες ζουν πλέον στην απάθεια και την αδιαφορία, όταν δεν εθελοτυφλούν μέσα στην, μέχρι μωρίας, ευπιστία. Ενοχοι και μαζί θύματα», έγραψε και πολύ σωστά μια αστή δημοσιολόγος. 

Τώρα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια εκτίμηση για την συμπεριφορά μέρους του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες εκλογές (Προφανώς δεν μπορεί να το αντιμετωπίζουμε σαν ενιαία μάζα. Δεν μπορεί να είναι "σοφός" ο λαός που ψηφίζει Παλετίδη και "ηλίθιος" αυτός που επέλεξε Μπέο και Μαρινάκη π.χ).

Τι ήταν αυτό που ώθησε μεγάλο μέρος ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξουν στις εκλογές το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Ο θυμός για την ασυνέπεια λόγων και έργων του κυβερνητικού κόμματος;

Αν είναι έτσι μας θυμίζει την γνωστή (παραλλαγμένη) ρήση: "Θύμωσε ο αγάς και έκοψε τα ... μέζεα του".

Τους συγκίνησαν οι προγραμματικές διακηρύξεις της Ν.Δ;

Τότε πρέπει να πάσχουν από μαζοχισμό.  Ενθουσιάστηκαν από τις προεκλογικές δηλώσεις του Μητσοτάκη; 

 
Τότε πρέπει να ανακαλύψουμε μια νέα μορφή του "Συνδρόμου της Στοκχόλμης", απ' την οποία υποφέρει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων. 

Φυσικά με ψυχιατρικούς όρους δεν μπορείς να κάνεις ανάλυση εκλογικού αποτελέσματος. Αλλά με την απλή λογική, δυσκολεύεσαι ή μάλλον αδυνατείς να προσεγγίσεις το σκεπτικό όσων επέλεξαν να ψηφίσουν το κόμμα του Κούλη.

 
Μήπως δεν υπήρχαν άλλες δυνατότητες; Αν είχαν, ας πούμε, συντηρητική προέλευση και ήθελαν να τιμωρήσουν τον Τσίπρα ας ψήφιζαν Καμένο, ΛΑΟΣ, η κάποιο άλλο δεξιό κόμμα.

Αν αυτοπροσδιορίζονται "αριστεροί" ας προτιμούσαν στις κάλπες τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της "Πλεύσης" ... 

Τι ήταν αυτό που τους παρακίνησε να εμπιστευτούν την Ν.Δ.; Η προαναγγελία που έκανε για ένταση του εργασιακού μεσαίωνα που υπάρχει;

Την εξάλειψη κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους που εξακολουθεί να ισχύει;

Αυτό ακριβώς δηλώνει η αναφορά του Μητσοτάκη ότι σε κάθε πέντε συνταξιοδοτήσεις δημοσίων υπαλλήλων θα υπάρχει μια πρόσληψη.

Θα αποχωρούν δηλαδή πέντε εκπαιδευτικοί και θα προσλαμβάνεται ένας. Το ίδιο και στους γιατρούς κ.ο.κ. (Απ' αυτό το μέτρο εξαιρούνται οι μπάτσοι -θα προσλάβουν και καινούργιου- και οι παπάδες). Στα τάρταρα δηλαδή θα καταντήσει η όποια ποιότητα δημόσιας παιδείας και υγείας, που υπάρχει σήμερα. 

Αυτό επέλεξε ο νέος οπαδός της Ν.Δ.; Αβυσος το μυαλό του πρώην Συριζαίου και νυν νεοδημοκράτη ψηφοφόρου.

Το εκλογικό ράπισμα του ναζιστικού μορφώματος σίγουρα είναι μια θετική εξέλιξη. Το εγκατέλειψαν εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους και από το 9,4% και την τρίτη θέση που είχε στις ευρωεκλογές 2014 έπεσε στο 4,8% και την πέμπτη θέση. 

Πολλοί παράγοντες υπήρξαν που συνέβαλλαν σ' αυτό το αποτέλεσμα, καθώς και στη παταγώδη διάψευση που είχαν οι ναζί με την εκκωφαντική αποτυχία Κασιδιάρη. 

Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της Χ.Α., οι αποχωρήσεις που είχε, οι αποκαλύψεις που προέκυψαν από την δίκη στελεχών της, και προπάντων η αδιάκοπη δράση του αντιφασιστικού κινήματος. έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εκλογική καθίζηση της ναζιστικής συμμορίας. 

Πέρα απ' αυτό όμως, ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με εκλογές και δικαστικές αποφάσεις.

Μπορεί με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών η ναζιστική συμμορία να νιώθει στριμωγμένη, και μακάρι στις επόμενες βουλευτικές εκλογές να εξαφανιστεί κοινοβουλευτικά, αλλά αυτό που είναι πρωτεύον είναι η κοινωνική της απομόνωση και όταν χρειαστεί να πάρει την απάντησή της στους δρόμους.

Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θεωρήσουμε αμελητέα την αποδοχή του 5% του εκλογικού σώματος που έχει η Χ.Α., ούτε ότι γίνεται λιγότερη επικίνδυνη με μια εκλογική αποδοκιμασία.  

Πάμε τώρα στο κόμμα του Τσοχατζόπουλου, του Μαντέλη και του Παπαντωνίου.

Εκεί που θα ανέμενε κανείς την εξαέρωση του ΚΙΝΑΛ  -τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έδινε  η φυγόκεντρος ροπή στελεχών του στον ΣΥΡΙΖΑ- βλέπουμε να επιδεικνύει μια σχετική σταθερότητα.

Συγκέντρωσε το 7,52% σε σχέση με το 8,02% που είχε λάβει στις ευρωεκλογές του 2014.

Η εμπλοκή στελεχών του σε τεράστια σκάνδαλα (Χρηματιστήριο, Ολυμπιακά έργα, Εξοπλιστικά κλπ) ξεχάστηκαν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι ψηφοφόροι του ξαναβράβευσαν με παχυλά αμειβόμενη αργομισθία την ευρωβουλευτή, μυθομανή, Εύα Καϊλη.

Είναι η ίδια πολιτικός με τις χυδαίες δηλώσεις της του τύπου: «Τα επιδόματα δίνονται σε τύπους σαν τον Καρανίκα,  σε τεμπέληδες που φυτοζωούν χωρίς να θέλουν να εργαστούν». 

Δεν νομίζουμε ότι το ΚΚΕ πρέπει να είναι ενθουσιασμένο με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Το 5,53% που πήρε τώρα, υπολείπεται από το 6,11% που είχε λάβει το 2014.

Το να λαμβάνεις λιγότερους ψήφους απ' αυτές που είχες και μάλιστα υπό τέτοιες συνθήκες είναι προβληματικό.

 
Δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι πειστική η απάντησή του ότι "η αντιπαράθεση, η πόλωση, οι ψεύτικες υποσχέσεις, τα εκβιαστικά διλήμματα, ανάμεσα κυρίως στα δύο κόμματα του διπολισμού, διαμόρφωσαν ένα τέτοιο κλίμα που επέδρασε σε λαϊκό κόσμο ο οποίος δεν έχει ακόμη πιστέψει στη δύναμη που έχει, αφήνοντάς την ανεκμετάλλευτη".

Πόσο μάλιστα όταν το ίδιο το ΚΚΕ αναγνωρίζει ότι "είναι θετικό το γεγονός ότι σε αυτές τις εκλογές εκφράστηκε μια ορισμένη τάση συμπόρευσης με το ΚΚΕ, με ανθρώπους που παλέψαμε μαζί τα προηγούμενα χρόνια στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, με ανθρώπους της Τέχνης, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, από το χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, ορισμένοι εκ των οποίων παλιότερα έκαναν άλλες πολιτικές επιλογές". 

Το χειρότερο όμως για το ΚΚΕ είναι ότι κινδυνεύει να χάσει και τα ερείσματα που είχε στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πέρα απ' το ότι δεν κατόρθωσε να έχει καμιά νέα εντυπωσιακή παρουσία κινδυνεύει να μείνει με μόνο έναν κομμουνιστή δήμαρχο, τον Κ. Πελετίδη, αφού τους δήμους που διεκδικεί στις επαναληπτικές εκλογές της Κυριακής -Χαϊδάρι, Καισαριανή, Πετρούπολη και Ικαρία- το αποτέλεσμα είναι αμφίρροπο.

Στις εκπλήξεις των εκλογών μπορεί να θεωρηθεί η επίδοση που είχε το κόμμα του ακροδεξιού, ρατσιστή, Κυριάκου Βελόπουλου.

Το πως κατάφερε ο πρώην εκπρόσωπος Τύπου και βουλευτής του ΛΑΟΣ, να υπερκεράσει τον πολιτικό του μέντορα Γιώργο Καρατζαφέρη -ο οποίος μετά το εκλογικό πατατράκ που έπαθε μαζί με τον πρώην Χρυσαυγίτη ευρωβουλευτή Συναδινό, δήλωσε την πολιτική του συνταξιοδότηση- είναι αξιοσημείωτο.
Συγκέντρωσε 4,12% και εκλέχτηκε ευρωβουλευτής.

Δεν θα λέγαμε ότι συγκέντρωσε ψήφους χαβαλέ όπως έκανε στο παρελθόν ο γελωτοποιός της δεκαετίας του '80 Β. Λεβέντης. Είναι μια τηλεοπτική κατασκευή και στις κάλπες συγκέντρωσε ψήφους ψαρεύοντας στα ίδια θολά νερά της πατριδοκαπηλίας και θρησκοληψίας. 

 
Εδώ να προσθέσουμε ότι ο Κ. Βελόπουλος έχει σε βάρος του καταδίκη για ατιμωτικά αδικήματα, ενώ αναλυτικά για το ποιόν του έχουμε αναφερθεί εδώ, Να συμπληρώσουμε μόνο ότι είναι άστοχο να ταυτίζεται με το ναζιστικό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου, αφού ούτε τάγματα εφόδου διαθέτει και η ρητορική του αν και είναι ακροδεξιά δεν έχει καμιά σχέση με τα ναζιστικά παραληρήματα των στελεχών της Χ.Α. 

Εκπληξη μπορεί να θεωρηθεί και το ποσοστό που συγκέντρωσε ο Γ. Βαρουφάκης, με το ΜΕΡΑ25. Παρουσιάζεται να λαμβάνει ποσοστό λίγο πάνω από 3% με την Σοφία Σακοράφα να καταλαμβάνει έδρα στο κοινοβούλιο. Χωρίς καμιά ουσιαστική παρουσία, η διαχειριστική πρόταση του πρώην υπουργού οικονομικών βρήκε απρόσμενη ανταπόκριση από το εκλογικό σώμα. 

Από κει και πέρα το αστικοδημοκρατικό προσωποπαγές μόρφωμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου κινούμενο στο «πνεύμα ομοψυχίας και εθνικής ομοθυμίας» με συμμετοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, δεν μπορούσε να έχει καμιά τύχη στις ευρωεκλογές. 

Κάτι ανάλογο συνέβη με την "Λαϊκή Ενότητα". Πολιτική θολούρα, άστοχες τοποθετήσεις, εσωτερικά προβλήματα,  αποσκιρτήσεις στελεχών του, παρουσία του Π. Λαφαζάνη σε τηλεοπτικό διαδικτυακό κανάλι του Πλεύρη, είχαν το ανάλογο εκλογικό αποτέλεσμα, της βαριάς ήττας. 

Από την πλευρά της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το μόνο που κατόρθωσε είναι να διατηρήσει τις δυνάμεις της. Το 0,7% που διέθετε. Είχε διακριτή παρουσία σε κάποιες περιφέρειες και δήμους που έκανε την εκλογική της παρουσία, αλλά πέρα απ' αυτό περιορίστηκε στο "ζουμί" της αδυνατώντας ο πολιτικός λόγος της να έχει μαζική απεύθυνση.

Είναι και τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει -χαρακτηριστικό δείγμα ότι κατέβηκε με δυο ψηφοδέλτια σε Αθήνα και Πάτρα- που δεν τις προσδιορίζει καμιά ουσιαστική θετική προοπτική. 

Υ.Γ: Οσο για το ότι υπήρξε το 1% των εκλογέων που επέλεξε το ψηφοδέλτιο του Ψινάκη και ότι ανάμεσα μας ζουν δεκάδες χιλιάδες άτομα που πιστεύουν ότι ο Σώρας πούλησε στους Αμερικανούς  διαστημική τεχνολογία που του είχαν δώσει εξωγήινοι και με τα λεφτά που απέκτησε θα "σώσει" την Ελλάδα, το αφήνουμε ασχολίαστο. 

Υ.Γ 2  Οσο είμαστε προσκολλημένοι αποκλειστικά στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και αναζητάμε την επανακατάκτηση κάποιων δικαιωμάτων που αφαιρέθηκαν βίαια τα τελευταία χρόνια, έχουμε αυταπάτες. Θα πρέπει να υπάρξουν σκληροί ταξικοί αγώνες, και η  εργατική τάξη να ματώσει για να υπάρξει η πραγματική θετική εξέλιξη για τον κόσμο της δουλειάς και τα λαϊκά στρώματα. 

Του Γ.Γ.

tsak-giorgis