«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»: λογίδρια και νέες ΠΑΣΟΚιές Τσίπρα…

Μια ζωή (συνήθως προεκλογικά, αλλά όχι μόνο) μας «στριμώχνουν» σε ψευτοδιλήμματα, από εκείνο το πριν 90 χρόνια «Βασιλιάς ή Βενιζέλος», στο «Παπάγος ή Πλαστήρας», 

«ΕΡΕ ή Κέντρο», «γέρων της δημοκρατίας ή…» 

«Καραμανλής ή τανκς», «ΠΑΣΟΚ ή “Δεξιά”», «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ»….

✔️ Με τελευταίο το λογίδριο Τσίπρα, (συνέντευξη στην ΕΡΤ3) που αφού ξεπατίκωσε τις γνωστές ΠΑΣΟΚιές… ξεπλένοντας Σύριζα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ («η διαφορά της Ελλάδας του 2014 με την Ελλάδα του 2019 είναι η μέρα με τη νύχτα»), αλλά και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, (μας) ζητάει από πάνω τα ρέστα.

✔️ Κουνώντας (μας) με θράσος το δάχτυλο δεν δίστασε να επιτεθεί στο ΚΚΕ καταλογίζοντάς του ότι τον ταυτίζει με τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη… «Η λογική του ”τι Πλαστήρας, τι Παπάγος” ήταν μια επιζήμια λογική για το κομμουνιστικό κίνημα, για το κομμουνιστικό κόμμα και για την Αριστερά» (sic!)

✔️ Εκείνο που δεν είπε είναι ότι προστέθηκαν 10άδες ακόμη μνημονιακοί νόμοι οι οποίοι παραμένουν σε συνθήκες «μεταμνημονιακής κανονικότητας», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να στείλει στον καναπέ έναν κόσμο που οργιζόταν από τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Σ΄ότι αφορά την ουσία τα είπε όλα ο Νίκος Μόττας

|> Σε αυτές τις επιζήμιες λογικές, σε αυτήν την πολιτική χυδαιότητα, στα κάλπικα διλήμματα και τις αυταπάτες που σκορπούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, πρέπει να απαντήσει ο λαός στις 7 Ιουλίου. Να γυρίσει την πλάτη και στους δυο και να κάνει ένα βήμα μπροστά, στηρίζοντας τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Για το δίκιο και την λαϊκή αντεπίθεση. Για να δυναμώσει η ελπίδα.

|> Το σημείωμα που ακολουθεί έχει σκοπό να κάνει απλά μια ιστορική αναδρομή

 

Ο Πλαστήρας φέρνει τον Παπάγο στην εξουσία

Όσοι χρεώνουν το σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» στο ΚΚΕ αναφέρονται στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου του 1952 που τις έχασε το «Κέντρο» (ο συνασπισμός, δηλαδή, των κομμάτων της ΕΠΕΚ του στρατηγού Ν. Πλαστήρα, των Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου, του ΣΚΕΛΔ των Σβώλου – Τσιριμώκου κά.) και στην κυβερνητική εξουσία ανήλθε το «συντηρητικό – δεξιό» κόμμα «Ελληνικός Συναγερμός», ηγέτης και ιδρυτής του οποίου ήταν ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος.

Απο­δί­δο­ντας στο ΚΚΕ την κα­τη­γο­ρία ότι θε­ω­ρού­σε ίδιους τον Πλαστή­ρα και τον Πα­πά­γο ου­σια­στι­κά το εγκα­λούν, γιατί δε συνέστη­σε σε κεί­νες τις εκλο­γές στους ψη­φο­φό­ρους του να ψηφίσουν τα συνασπι­σμέ­να κόμ­μα­τα του Κέ­ντρου και γιατί τάχθηκε υπέρ της αυ­τό­νο­μης εκλο­γι­κής κα­θό­δου του (μέσω ΕΔΑ) με συνδυα­σμούς σε όλη τη χώρα. Αν, λένε, το ΚΚΕ (η ΕΔΑ) παραιτούνταν της εκλο­γι­κής κα­θό­δου και οι αρι­στε­ροί και κομμουνιστές ψη­φο­φό­ροι της ψή­φι­ζαν τα συ­να­σπι­σμέ­να κόμ­μα­τα του Κέ­ντρου, ο δε­ξιός Πα­πα­γι­κός «Ελ­λη­νι­κός Συ­να­γερ­μός» δε θα κέρ­δι­ζε την κυ­βερ­νη­τι­κή εξουσία. Κι ενώ τα λένε αυτά, κρύ­βουν επιμε­λώς κά­ποιες βα­σι­κές λε­πτο­μέρειες.

✔️ Στις εκλο­γές του 1952 το εκλο­γι­κό σύ­στη­μα που εφαρ­μό­στη­κε ήταν το πλειο­ψη­φι­κό. Ένα εκλο­γι­κό σύ­στη­μα που η κυ­βέρ­νη­ση Πλα­στή­ρα έφερε και ψή­φι­σε στη Βουλή – παρά την αντί­θε­τη γνώμη της πλειο­ψη­φί­ας των βου­λευ­τών της ΕΠΕΚ, των Φι­λε­λευ­θέ­ρων και ολό­κλη­ρης της ΕΔΑ – ύστε­ρα από δη­μό­σια απαί­τη­ση των Αμερικανών και του δια­βό­η­του πρε­σβευ­τή τους Πιου­ρι­φόι. Με άλλα λόγια ο Πλα­στή­ρας είχε τη δυ­να­τό­τη­τα να απο­τρέ­ψει την άνοδο της Δε­ξιάς στην κυβέρνηση, επα­να­φέ­ρο­ντας την απλή αναλογι­κή. Πράγ­μα που δεν έκανε, έχο­ντας πλήρη επί­γνω­ση των συ­νε­πειών. 

✔️ Το γεγονός αυτό είναι το πρώτο που ξεχνούν όσοι, διαστρεβλώνοντας την ιστορία, καταφέρονται εναντίον του ΚΚΕ, αποδίδοντάς του την κύρια ευθύνη που ο Παπαγικός “Ελληνικός Συναγερμός” ανήλθε στην εξουσία.

✔️ Το δεύ­τε­ρο που ξε­χνούν είναι η προ­κλη­τι­κή άρ­νη­ση του Πλαστή­ρα να συ­νά­ψει ισό­τι­μη εκλο­γι­κή συ­νερ­γα­σία με την ΕΔΑ, αν και η τε­λευ­ταία εξά­ντλη­σε κάθε πε­ρι­θώ­ριο για να το πετύχει. 

✔️ Το ΚΚΕ μά­λι­στα διά στό­μα­τος του τότε ΓΓ της ΚΕ το Ν. Ζαχαριάδη (βλέπε εφη­με­ρί­δες 30/10/1952) υπο­γράμ­μι­ζε:

«Ας σηκώ­σει θαρ­ρα­λέα ο Πλα­στή­ρας τη ση­μαία της δημοκρατι­κής ενό­τη­τας, της ανεξαρτησίας, της ει­ρή­νης και της δημοκρα­τί­ας και όλη η Ελ­λά­δα θα τον ακο­λου­θή­σει. Και τότε και ο Πα­πά­γος θα ταφεί ορι­στι­κά και ανε­πι­στρε­πτί. Και ο Πιου­ρι­φόι μετά τους τόσους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που μας επι­βάλ­λει θα λου­φά­ξει».

✔️ Όμως ο Πλα­στή­ρας δεν ήθελε συ­νερ­γα­σία με την ΕΔΑ – και κατ’ επέ­κτα­ση με το ΚΚΕ (που δού­λευε μέσα σ’ αυτή, αφού το ίδιο ήταν στην πα­ρα­νο­μία) – αλλά την αυ­το­διάλυσή της, την πολιτική της αυτοκτονία και συ­νε­πώς τη λε­η­λα­σία των ψήφων της. Γι’ αυτό και ζη­τού­σε από την ΕΔΑ να μην κα­τέ­βει στις εκλο­γές, να τον ψηφίσει και αυτός ως αντάλ­λαγ­μα (με­γά­λη η χάρη του!) θα δε­χό­ταν στους εκλο­γι­κούς συν­δυα­σμούς του Κέ­ντρου «πέντε όχι πολύ γνωστά πρόσωπα της Αριστεράς» Γι’ αυτό, επί­σης, όχι μόνο αρνήθη­κε τη συ­νερ­γα­σία, αλλά και πήρε όλα τα μέτρα ώστε να μην προ­ω­θη­θεί αυτή από τα κάτω. 

✔️ Έτσι, για πα­ρά­δειγ­μα, διέ­γρα­ψε από την ΕΠΕΚ τον βου­λευ­τή Δ. Γαλη­νό, επει­δή αυτός πρωτοστάτησε στη Λέσβο ώστε να συγκροτηθεί μει­κτός εκλο­γι­κός συν­δυα­σμός από ΕΔΑϊ­τες και ΕΠΕΚικούς, με την επω­νυ­μία «Πα­τριω­τι­κή Ενω­σις Λαού Λέ­σβου». 

✔️ Από την άλλη, όμως, δέ­χτη­κε να συ­νερ­γα­στεί με μεγαλοπαράγοντες της Δε­ξιάς, όπως τον Κ. Τσαλ­δά­ρη και τον τετραυγου­στια­νό Θ. Τουρ­κο­βα­σί­λη.

✔️ Πρέ­πει, τέλος, να ση­μειω­θεί ότι τη μέρα που δη­μο­σιεύ­ο­νταν στον Τύπο οι πα­ρα­πά­νω δη­λώ­σεις του Ν. Ζα­χα­ριά­δη, ο Πλα­στή­ρας δήλωνε για τον Πα­πά­γο και το κόμμα του:  

«Ο Ελ­λη­νι­κός Συ­να­γερ­μός επι­διώ­κει, ως πι­στεύω, να πράξη το κα­λύ­τε­ρον, διά να ωφε­λή­ση τον τόπον και να απο­δεί­ξη εαυτόν, ως κόμμα, άξιον εκτι­μή­σε­ως. Εις τον Ελ­λη­νι­κόν Συναγερ­μόν υπάρ­χουν αρ­κε­τά ικανά στε­λέ­χη και ο αρ­χη­γός του εμ­φο­ρεί­ται από τας καλύτερας διαθέσεις διά τον τόπον του. Τούτο μου δίδει τη βε­βαιό­τη­τα ότι οι αντί­πα­λοι ημών θα ερ­γα­σθούν ώστε να δη­μιουρ­γη­θή με­τα­ξύ μας η ευ­γε­νής εκείνη άμιλ­λα της δημιουργίας καλύτερου έργου προς θετικοτέ­ραν εξυ­πη­ρέ­τη­σιν του λαού» (|> “Ελ­λη­νι­κή Ημέρα”, 30/10/1952).

✔️ Αυτός ήταν ο «αγώ­νας» που έκανε ο Πλα­στή­ρας ενα­ντί­ον του Παπά­γου. Έχει, άραγε, κα­νέ­νας αμ­φι­βο­λία ότι η κύρια στόχευση αυτού του «αγώνα» ήταν ενα­ντί­ον του ΚΚΕ και κατά συνέ­πεια ενα­ντί­ον και του προ­ο­δευ­τι­κού, δη­μο­κρα­τι­κού, λαϊ­κού κινήμα­τος; Και υπάρ­χει, μήπως, λογικός άνθρωπος που να θεωρεί ότι κακώς το ΚΚΕ αμύν­θη­κε απέ­να­ντι στη δια­λυ­τι­κή σε βάρος τους τακτική του Πλα­στή­ρα, την πο­λέ­μη­σε και υπε­ρά­σπι­σε την υπό­στα­σή του κατεβαίνο­ντας αυ­τό­νο­μα (μέσω της ΕΔΑ) στις εκλο­γές, έχο­ντας πάντο­τε, ως και την τε­λευ­ταία στιγ­μή, ανοι­χτή την πόρτα της ισότιμης δη­μο­κρα­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας; Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος.

Το «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»! ξανά και ξανά (και «πονηρά»!) αποτέλεσε διαχρονικά αναπόσπαστο μέρος της προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚ -στην προ και μετά Αντρέα εποχή, καθώς και των παρακλαδιών του, που χρησιμοποίησε και ο πρώτος διδάξας Γεώργιος Παπανδρέου, για να εξηγήσει το γιατί πήγε στα ψηφοδέλτια του Παπάγου, ενώ ανήκε στην ίδια παράταξη, τη φιλελεύθερη, με τον Πλαστήρα… Και επανήλθε το σύνθημα, με σκοπό να χτυπηθεί το ΚΚΕ, που διάφορες πλευρές δεν ανέχονται καν την ιδέα, ότι μπορεί να ασκεί αυτοτελής πολιτική, εναντίον των αστικών κομμάτων κάθε απόχρωσης, αλλάθα το ήθελαν να είναι ένα συμπλήρωμα της διαχείρισης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, ώστε τα ψευτοδιλήμματα, να γίνονται πιο εύπεπτα.

✔️ Πολ­λές φορές, από πα­ρά­γο­ντες της «δε­ξιάς» αστι­κής δια­χεί­ρι­σης δια­τυ­πώ­νε­ται, σαν «παράπονο», το εξής:

«Φορ­τώ­νε­τε», λένε στους κομ­μου­νι­στές, «σε μας, τα πάντα! Αν το σκε­φτεί­τε πιο καλά, τα κόμμα­τα του “Κέ­ντρου” σάς έχουν κυ­νη­γή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο από τα δικά μας, της “Δεξιάς”»!

🧐 Από την πλευ­ρά μας, για να μην …αδι­κή­σου­με ούτε τη «Δεξιά», ούτε το «Κέ­ντρο», θα δε­χτού­με ότι στα εγκλή­μα­τα που και οι δυο έχουν δια­πρά­ξει κατά του ΚΚΕ, κατά του ΕΑΜ, κατά του λαϊκού κινήματος γενικότερα, το μερίδιο που τους αναλογεί είναι 50% – 50%.

✔️ Από τη στιγ­μή που δη­μιουρ­γή­θη­κε το ΚΚΕ. Από τη στιγ­μή που εμ­φα­νί­στη­κε το οργανωμένο σε συν­δι­κά­τα ερ­γα­τι­κό κίνημα. Από τον καιρό του Ελ. Βε­νι­ζέ­λου και του Αλ. Παπαναστασίου. Από τον καιρό της Κα­το­χής και σε συ­νέ­χεια. Και στον Εμ­φύ­λιο. Και μετά απ’ αυτόν. Και είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι πάντα, στις πιο κρί­σι­μες στιγμές και απο­φά­σεις, στην κυ­βέρ­νη­ση βρισκό­ταν το «Κέ­ντρο», για να «ρε­γου­λά­ρει» τα πράγ­μα­τα (Συμφωνί­ες Λι­βά­νου, Καζέρτας, Δεκέμβρης 1944, Συμ­φω­νία Βάρκιζας, Εμ­φύ­λιος, αξιο­ποί­η­ση απο­στα­σί­ας Τίτο, πόλε­μος Κο­ρέ­ας, έντα­ξη της Ελ­λά­δας στο ΝΑΤΟ κλπ.)! Γι’ αυτό και ο μα­κα­ρί­της Κ. Τσά­τσος, ηγε­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα της «Δεξιάς», έγραψε: 

«Πα­ντού η μέ­θο­δος του αντι­κομ­μου­νι­στι­κού αγώνα είναι μεικτή. Και η μόνη πραγ­μα­τι­κή δια­φο­ρά βρί­σκε­ται στο μεγαλύτε­ρο ή μικρό­τε­ρο πο­σο­στό ή επι­βο­λής ή πει­θούς που κάθε φορά χρησιμο­ποιεί­ται. Κάθε χώρα και κάθε χρο­νι­κή περίο­δος έχει τα ορθά πο­σο­στά της. Εκεί και μόνο εκεί εντοπίζε­ται η δια­φω­νία μέσα στην αντι­κομ­μου­νι­στι­κή παράταξη, με­τα­ξύ εκεί­νων που ανή­κουν στο λε­γό­με­νο “Κέντρο” και των άλλων που το πολεμούν. Είναι φυσικό όμως σε έναν πο­λι­τι­κόν αντα­γω­νι­σμό, το κάθε κόμμα που βλέ­πει να μην εφαρμόζεται εκεί­νο που θε­ω­ρεί ως την ορθή μέ­θο­δο, να ασκή πο­λε­μι­κή ενα­ντί­ον εκεί­νου που υποστηρίζει την εσφαλμέ­νη. Αφύ­σι­κο και επι­ζή­μιο όμως είναι να παρουσιάζεται η διαφωνία αλλιώτικη από ό,τι είναι και να παίρ­νη στα λόγια μιαν έκτα­ση που δεν έχει στα πράγ­μα­τα». (|> Κ. Τσά­τσου, «Ελ­λη­νι­κή Πο­ρεία», σελ. 183, εκ­δό­σεις «ΕΣΤΙΑ»).

✔️ Στις εκλο­γές του 1952 (Νο­έμ­βρης), που έγι­ναν με το πλειο­ψη­φι­κό σύ­στη­μα, νί­κη­σε ο Πα­πά­γος. Μέχρι τότε βρι­σκό­ταν στην κυ­βέρ­νη­ση το «Κέ­ντρο», με πρω­θυ­πουρ­γό τον στρα­τη­γό Πλα­στή­ρα. Είχε προηγη­θεί η δο­λο­φο­νία του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη, επί κυ­βέρ­νη­σης Πλα­στή­ρα (Μάρ­της 1952), ενώ το «Κέ­ντρο» υπερ­ψή­φι­σε στη Βουλή το πλειο­ψη­φι­κό σύστημα, ελ­πί­ζο­ντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξεβί­α­ζε τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ και της ΕΔΑ.

✔️ Από τις ει­κό­νες της εκτέ­λε­σης του Μπε­λο­γιάν­νη δεν έλει­ψε ποτέ η προ­βο­λή του στρα­το­δί­κη Γ. Πα­πα­δό­που­λου (του αρχιδικτάτορα), δηλα­δή της «Δε­ξιάς». Όμως έλειπε πάντα η εικόνα του Πλα­στή­ρα, δη­λα­δή του «Κέ­ντρου», αν και αυτός ήταν ο πρωθυ­πουρ­γός! Στο μετα­ξύ, η δικαιολόγηση της στά­σης του ήταν …απλή: 

Δεν ήθελε, αλλά του το επέ­βα­λαν οι ΗΠΑ και η «Δεξιά»! Έτσι συμβαί­νει πάντα:

Η μεν «Δεξιά» και θέλει και κάνει αυτό που θέλει. Το δε «Κέ­ντρο» (το ΠΑΣΟΚ πα­λιό­τε­ρα και ο Σύριζα σή­με­ρα) δε θέλει, αλλά τι να κάνει; Κάνει ό,τι και η «Δεξιά», γιατί δεν μπο­ρεί να κάνει διαφορετικά!!

✔️ Ψη­φί­στε, λοι­πόν, Σύ­ρι­ζα την «3η φορά αρι­στε­ρά», που «δε θέλει», αλλά...

✔️ σί­γου­ρα «μπο­ρεί» να σας σκά­ψει (πάλι) το λάκκο!

Το θέμα λοι­πόν δεν είναι αν τα αστι­κά κόμ­μα­τα έχουν με­τα­ξύ τους δια­φο­ρές- αυτές σε επίπεδο δια­χεί­ρι­σης υπάρ­χουν, αν και τελευταία συ­γκλί­νουν σε ση­μείο να έχουν σχε­δόν εξαφανιστεί. Το θέμα είναι, ότι πρό­κει­ται για αστι­κά κόμ­μα­τα που ο χα­ρα­κτή­ρας τους δεν καθορίζεται από την κοι­νω­νι­κή έντα­ξη των ψηφοφόρων τους, αλλά από τα συμ­φέ­ρο­ντα που εκπροσωπούν, το πρόγραμμα και την πρακτική τους, στοχεύοντας στην υπο­τα­γή και ενσωμάτωση της ερ­γα­τι­κή τάξης, της αγρο­τιάς, των μεσαίων στρω­μά­των, της διανόησης κλπ. 

🚩 Το θέμα είναι, οι λαϊ­κές μάζες, που τ’ ακο­λου­θούν, να αποβάλουν τις αυ­τα­πά­τες και να συ­σπει­ρω­θούν με τους κομμουνι­στές, με το ΚΚΕ

✔️ Έχει προ­βλη­θεί και η άποψη ότι η κυ­βέρ­νη­ση της ΕΠΕΚ και των Φιλε­λευ­θέ­ρων, με πρω­θυ­πουρ­γό τον Ν. Πλα­στή­ρα, ήταν μια κυβέρνηση ανί­σχυ­ρη. Μια κυ­βέρ­νη­ση, που «ήθελε» να πραγματοποιήσει φι­λο­λαϊ­κό έργο, αλλά «δεν την άφη­ναν». Ότι, επει­δή ο έλεγ­χος και η πραγ­μα­τι­κή εξου­σία βρί­σκο­νταν στα χέρια των Ανακτόρων, του ΙΔΕΑ και της «Δε­ξιάς», η κυ­βέρ­νη­ση του «Κέντρου» δεν μπο­ρού­σε να εφαρ­μό­σει το φι­λο­λαϊ­κό της πρόγραμμα. 

Και ότι, ενώ εξήγ­γει­λε μέτρα φι­λο­λαϊ­κά, συ­νά­ντη­σε με­γά­λες αντιδράσεις, με απο­τέ­λε­σμα να υπο­νο­μευ­τεί και να χάσει τε­λι­κά την κυβερ­νη­τι­κή εξου­σία. 

Τέ­τοιες από­ψεις –δυ­στυ­χώς, εκ­φρά­στη­καν και μέσα στις γραμ­μές του ΚΚΕ (και φυ­σι­κά -κατά μεί­ζο­να λόγο της ΕΔΑ). Πρακτι­κή έκ­φρα­ση αυτής της αντί­λη­ψης ήταν, ότι το ΚΚΕ και η Αριστε­ρά θα έπρε­πε να στη­ρί­ξουν την πο­λι­τι­κή του Πλα­στή­ρα και να προ­σαρ­μο­στούν απο­κλει­στι­κά στην αξιοποίηση των νό­μι­μων δυνατοτή­των, εγκαταλείπο­ντας τους πα­ρά­νο­μους μη­χα­νι­σμούς και άλλες αδιέ­ξο­δες λο­γι­κές, που εξ αντι­κει­μέ­νου υπονό­μευαν την κυβέρ­νη­ση Πλα­στή­ρα και ζημίωναν τη δη­μο­κρα­τι­κή εξέ­λι­ξη και την Αρι­στε­ρά!… Αυτές οι από­ψεις έγι­ναν πιο έντο­νες μετά τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Μάρτη

Το γε­γο­νός ότι το ΚΚΕ δεν είχε μπο­ρέ­σει να βγά­λει σωστά και ολο­κλη­ρω­μέ­να συμπεράσμα­τα από την πείρα της τα­ξι­κής πάλης κατά τη δε­κα­ε­τία του 1940, παρά τις ση­μα­ντι­κές αλλά δίχως απο­τέ­λε­σμα προσπάθειες που έκανε στα χρό­νια 1949-1953, είχε αφή­σει κενό στη δια­μόρ­φω­ση της στρατηγικής του, το οποίο κά­λυ­πταν «ποικίλες» άλλες εκδοχές… Στο έδαφός τους κα­τα­κε­ραυ­νώ­θη­κε ως σεχτα­ρι­στι­κό και το σύν­θη­μα «Τι Πλα­στή­ρας, τι Πα­πά­γος»

✔️ Προ­βάλ­λε­ται επί­σης η άποψη, ότι οι ΗΠΑ δεν ήθε­λαν τον Πλαστή­ρα και προ­τι­μού­σαν τον Παπά­γο. Ο στρα­τη­γός Βαν Φλιτ φεύ­γο­ντας από την Ελ­λά­δα (Ιού­λης 1950) έστει­λε μια επι­στο­λή στο βασι­λιά Παύλο, στην οποία με­τα­ξύ άλλων ανέ­φε­ρε και τα εξής:  

«Εφόσον φο­βό­μα­στε γε­νι­κό πό­λε­μο, εξαι­τί­ας της Κο­ρέ­ας, η κατάσταση στην Ελ­λά­δα δεν είναι κα­θό­λου ασφα­λής με την παρούσα κυ­βέρ­νη­ση Πλα­στή­ρα. Σε πε­ρί­πτω­ση διε­θνών πε­ρι­πλο­κών η κυβέρνηση αυτή θα απο­τε­λέ­σει ου­σια­στι­κά μια πέμ­πτη φά­λαγ­γα του εχθρού. Οι ένο­πλες δυ­νά­μεις και τα σώ­μα­τα ασφα­λεί­ας έχουν αρ­χί­σει ρα­γδαί­ως να απο­συ­ντί­θε­νται. Τέλος, νο­μί­ζω ότι την κα­τά­στα­ση θα έσωζε μόνο μια κυ­βέρ­νη­ση υπό τον στρα­τάρ­χη Πα­πά­γο…» («ΑΥΓΗ» 12/4/1998).

Δε θα στα­θού­με στις σκό­πι­μες, κατά τη γνώμη μας, υπερ­βο­λές του Αμε­ρι­κα­νού στρα­τη­γού περί απο­σύν­θε­σης (!) και πέμ­πτης φάλαγγας (!). Πρό­κει­ται για την ίδια τα­κτι­κή που κάθε μη βασιλόφρονα τον ονο­μά­τι­ζε κομ­μου­νι­στή, προ­κει­μέ­νου να διευ­ρύ­νει την εμ­βέ­λεια της τρο­μο­κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής της, με την προ­βο­λή του κομ­μου­νι­στι­κού «μπα­μπού­λα» και να δι­καιο­λο­γή­σει κάθε αντιδημοκρα­τι­κό μέτρο χτυ­πή­μα­τος του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. Μπορούμε, ίσως, να σκε­φτού­με το ζή­τη­μα από μια άλλη σκο­πιά.

Χρειά­στη­κε να πε­ρά­σουν πάνω από 14 χρό­νια μέχρι το δι­κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί πλή­ρως. Τότε, όμως, ο χώρος του «Κέντρου» ήταν πο­λυ­δια­σπα­σμέ­νος, όπως και ο χώρος της «Δεξιάς». Οι προ­σω­ρι­νές συμ­μα­χί­ες των δια­φό­ρων τμη­μά­των τους δια­δέ­χο­νταν η μία την άλλη, εν μέσω συ­γκρού­σε­ων των κέ­ντρων εξου­σί­ας. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό – και από αυτή την άποψη – το στρα­τιω­τι­κό κί­νη­μα που επι­χει­ρή­θη­κε – αλλά τε­λι­κά μα­ταιώ­θη­κε – τη νύχτα της 30 προς 31 Μαΐου 1951, με πρω­τα­γω­νι­στή τον ΙΔΕΑ, ο οποί­ος είχε το πάνω χέρι μέσα στο στρα­τό και επη­ρέ­α­ζε τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. 

✔️ Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή, από την ίδια άποψη, είναι και η «σύ­γκρου­ση» που ξέ­σπα­σε εκεί­νο τον καιρό, ανά­με­σα στο Πα­λά­τι και στον Παπάγο. Αν και το κόμμα που ηγεί­το ο Αλ. Πα­πά­γος ήρθε πρώτο στις εκλο­γές του 1951, με πο­σο­στό 36,5% ο σχη­μα­τι­σμός κυβέρνη­σης ανα­τέ­θη­κε στους Πλαστή­ρα-Βε­νι­ζέ­λο! Το Πα­λά­τι αρ­νή­θη­κε να δε­χτεί το αί­τη­μα του στρα­τάρ­χη για διε­ξα­γω­γή νέων εκλο­γών με το πλειο­ψη­φι­κό σύ­στη­μα, ενώ ο Πα­πά­γος αρ­νή­θη­κε να συ­μπρά­ξει με την ΕΠΕΚ (Πλα­στή­ρας) και τους «Φι­λε­λεύ­θε­ρους» (Σοφ. Βε­νι­ζέ­λος), όπως ζη­τού­σε το Πα­λά­τι. Απ’ την άλλη, στις εκλογές του 1952 ο Γ. Πα­παν­δρέ­ου και άλλοι πα­ρά­γο­ντες του «Κέντρου» (Τσου­δε­ρός, Μαλ­λιά­κας, Λύ­χνος, Μερ­κού­ρης κά.) πήγαν στους συν­δυα­σμούς του Πα­πά­γου.

Αν, λοι­πόν, ο Βαν Φλιτ έγρα­φε στον Παύλο για τον Πλα­στή­ρα, τα όσα πα­ρα­πά­νω ανα­φέρ­θη­καν, τι να πούμε για τον Αμε­ρι­κα­νό πρέ­σβυ στην Αθήνα, Γκραί­η­ντυ, που ήρθε σε σύ­γκρου­ση ακόμη και με τα Ανάκτορα, προ­κει­μέ­νου να υπο­στη­ρι­χτεί για την πρω­θυ­πουρ­γία ο Πλα­στή­ρας, και που δή­λω­νε για τον Ν. Πλα­στή­ρα στο «ΒΗΜΑ» την 22α Απρι­λί­ου 1950:

«Μου έκα­μεν εντύ­πω­σιν η ενερ­γη­τι­κό­της του πρω­θυ­πουρ­γού και των συ­νερ­γα­τών του, η εκ μέ­ρους των κατανόησις των ελ­λη­νι­κών προ­βλη­μά­των και η από­φα­σίς των να προχω­ρή­σουν εις το έργον της ανα­συ­γκρο­τή­σε­ως. Ιδιαι­τέ­ραν εντύπω­σιν μου επρο­ξέ­νη­σεν η εκ μέρους των Ελ­λή­νων επι­σή­μων κατα­νό­η­σις του πνεύ­μα­τος και των αρχών επί των οποί­ων βα­σί­ζε­ται η αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή βοηθείας, ως και η ισχυ­ρά από­φα­σίς των να λάβουν τα ανα­γκαία μέτρα διά να κα­τα­στή­σουν αποδοτικήν την βοήθεια»

✔️ Η κυ­βέρ­νη­ση Πλα­στή­ρα απέρ­ρι­ψε το αί­τη­μα της γε­νι­κής αμνη­στί­ας. Ο Γ. Πα­παν­δρέ­ου, μι­λώ­ντας στη Βουλή (ο Πλα­στή­ρας απου­σί­α­ζε στο Πα­ρί­σι), είπε: 

«…μόνον υπό μίαν θε­ω­ρη­τι­κήν προ­ϋ­πό­θε­σιν θα ήτο ωφέ­λι­μος και εν­δε­δειγ­μέ­νη η γε­νι­κή αμνη­στία, εάν υπήρ­χε πα­γκό­σμιος κα­τευ­να­σμός, εάν η Κο­μιν­φόρμ εγκα­τέ­λει­πε την επίθεσιν, εάν το κομ­μου­νι­στι­κό κόμμα έπαυε να είναι Πέμ­πτη Φά­λαγξ και Τμήμα του Διεθνούς Επα­να­στα­τι­κού Στρα­τού. Αλλά αυτή η προ­ϋ­πό­θε­σις, εάν απο­τε­λεί ευχήν όλων των ανθρώπων, δεν απο­τε­λεί δυ­στυ­χώς και πραγ­μα­τι­κό­τη­τα».

«Πα­παν­δρέα πα­πα­τζή χίτης ήσου­να κι εσύ»

Αυτό φώ­να­ζε ο αδού­λω­τος λαός της Αθή­νας το Δεκ του 44 στον Γεώρ­γιο Πα­παν­δρέ­ου, όταν σαν Πρω­θυ­πουρ­γός -υπη­ρέ­της του Σκόμπυ και των Άγ­γλων ιμπε­ρια­λι­στών, πήρε ενερ­γό μέρος στο έγκλη­μα του μα­κε­λέ­μα­τος του λαού μας.

Τα μνη­μεία υπο­κρι­σί­ας του άπει­ρα από το «πι­στεύ­ο­μεν και εις την λαο­κρα­τί­αν» που εκ­στό­μι­σε στην απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη Αθήνα, συ­νέ­χεια εκεί­νων της αλή­στου μνή­μης Μαυ­ρο­για­λού­ρων προ­κα­τό­χων του – Θα σας φτιά­ξου­με γε­φύ­ρια! …«Μα, δεν έχου­με πο­τά­μια» Θα σας φτιάξου­με και πο­τά­μια! Θα σας χτίσουμε σχολεία!, στους πύ­ρι­νους λό­γους κατά «του συρ­φε­τού των αλη­τών του ΚΚΕ» (κατά σύμπτω­ση από το ίδιο βήμα, με δια­φο­ρά λίγων χρό­νων), από την έντα­ξη στο κόμμα του Πα­πά­γου, το 1952 για να μη μεί­νει εκτός Βουλής στην απο­δο­χή του κλί­μα­τος «βίας και νο­θεί­ας» του ’61 εκτιμώ­ντας ότι θα τον ευ­νο­ού­σε εκλο­γι­κά, …εμπνευ­στής του «διμέτωπου» στη συ­νέ­χεια (που ουσιαστικά υπήρ­ξε «μο­νο­μέ­τω­πος» κατά του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος), που πα­ρέ­δω­σε την κυ­βερ­νη­τι­κή εξουσία στο Πα­λά­τι, το 1965, με τα τρα­γι­κά επα­κό­λου­θα (χού­ντα κλπ)

✔️ Ο εμ­φύ­λιος έχει τε­λειώ­σει πριν τρία, σχε­δόν, χρό­νια και «ο γέρων», τα ‘χει βάλ­λει με την κυβέρνηση Πλα­στή­ρα – εκεί­νης της επο­χής – ζη­τώ­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρο αίμα, με τη με­τα­βά­πτι­ση των κομμου­νι­στών σε… κα­τα­σκό­πους! Το αναί­σχυ­ντο, εγκλη­μα­τι­κό… αίτη­μα, δια­τυ­πώ­νε­ται σε πρωτοσέλιδο της «Κα­θη­με­ρι­νής» την 1/6/1952, καθώς ο… γέρων, εξα­κο­λου­θη­τι­κά συ­νέ­πλεε – με την «επάρατον» – στην αντι­κομ­μου­νι­στι­κή δράση, που στοί­χι­σε τόσα στο λαό και στον τόπο μας.

«Ερω­τώ­μεν την κυ­βέρ­νη­σιν (Νι­κο­λά­ου Πλα­στή­ρα): 

Είχεν αναγγείλει ότι, μετά την πρώ­την δίκην του Μπε­λο­γιάν­νη θα επηκολού­θει δίκη της δευ­τέ­ρας σει­ράς των κα­τα­σκό­πων; Εχουν παρέλ­θει ήδη τρεις μήνες και η νέα δίκη δεν έγινε. Διατί; Η κυβέρνησις δεν απα­ντά. Και εί­με­θα ηνα­γκα­σμέ­νοι!! να απα­ντή­σω­μεν ημείς διά λογαρια­σμόν της. Δεν έγινε η νέα δίκη των κα­τα­σκό­πων διότι η κυβέρνησις υφί­στα­ται εκ­βια­σμόν από την Πέμ­πτη Φά­λαγ­γα της “συνοδοιπορίας” η οποία δρα εντός της κυ­βερ­νη­τι­κής παρατάξεως (…) «Ερωτώμεν πάλιν: 

Είχεν αναγ­γεί­λει η κυ­βέρ­νη­σις ότι εκ των αρ­χεί­ων της κρύπτης του Βα­βού­δη διε­πι­στώ­θη η συ­νε­νο­χή της ΕΔΑ εις την κατασκοπεί­αν (!!) Και ότι απε­φά­σι­σεν τη διά­λυ­σίν της (…) Και όμως η διά­λυ­σις της ΕΔΑ δεν έγινε. Διατί; Διότι η κυ­βέρ­νη­σις υπέ­στη τον εκ­βια­σμόν της Πέμ­πτης Φά­λαγ­γος…» (κλπ)

✔️ Το σύνθημα “τι Πλαστήρας, τι Παπάγος“, είναι πλέον ιστορικά δικαιωμένο.

 

Ν Ζαχαριάδης Τι Παπάγος – Τι Πλαστήρας– για μια πραγματική δημοκρατική αλλαγή

Ομιλία στο ΡΣ. “Ελεύθερη Ελλάδα”, στις 14 Νοέμβρη 1952 & Δημοσίευμα, στο περιοδικό Νέος Κόσμος, επίσημο θεωρητικό και πολιτικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ

Με πληροφορίες από |> Ριζοσπάστη, |> ΚΟΜΕΠ & |> (Σπ. Λιναρδάτου) “Από τον Εμφύλιο στη Χούντα”, επίσης |> εδώ < 

atexnos