Δ Ε Ξ Ι Α - Κανένας δεν την ΞΕΧΝΑ. Λίγοι ξέρουν τι ΣΗΜΑΙΝΕΙ.

Δ Ε Ξ Ι Α…

Από τον εμφύλιο …στην Νέα Τάξη.

Από τους ταγματασφαλίτες …στους "γνωστούς-αγνώστους".

Ελληνική Αριστερά....

Το απόλυτο "κλειδί",

για να καταλάβει κάποιος τα περίεργα που συμβαίνουν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

 

Σε ένα βιβλίο με τον τίτλο "ΔΕΞΙΑ" είναι φαινομενικά παράδοξο να ξεκινά κάποιος την ανάλυσή του από την άλλη "πλευρά". Όμως, αυτό είναι κάτι το απαραίτητο και θα γίνει κατανοητό παρακάτω. Για να καταλάβει κάποιος τα συμβαίνοντα στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά πολύ βασικά δεδομένα. Τα πράγματα είναι περίπλοκα από τη φύση τους, γιατί δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά. Δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διαφορετικά.

Η Ελλάδα από ιδρύσεώς της ήταν ένα προτεκτοράτο των Άγγλων και ταυτόχρονα ήταν αναγκασμένη να παριστάνει το ελεύθερο κράτος. Την Ελλάδα από ιδρύσεώς της την κυβερνούν φασίστες και έπρεπε να μπορούν —όταν οι περιστάσεις το απαι­τούσαν— να παριστάνουν ακόμα και τους δημοκράτες.

Αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, κάνει την περιπλοκότητα απαραίτητη σ' ό,τι αφορά τη λειτουργία του συστήματός της. Στην πραγματικότητα τίποτε στην Ελλάδα δεν είναι όπως φαίνεται. Τα πάντα είναι φτιαγμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην αποκα­λύπτεται αυτό το οποίο δεν βολεύει αυτούς που έχουν συμφέρον να κρύβονται από την κοινή θέα. Ό,τι ακούμε και ό,τι βλέπουμε πρέπει να το "διπλοκοσκινίζουμε", γιατί είναι βέβαιο ότι αυτό δεν έχει ειπωθεί ή φανερωθεί με σκοπό να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Συνήθως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Όταν για παράδειγμα ακούμε το γνωστό …"ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά", θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί. Το πιο πιθανό είναι να μην γνωρίζουμε τι σημαίνει Δεξιά και το επίσης πιθανό είναι να μην γνωρίζουμε το ποιόν αυτού που το λέει. Πρέπει, δηλαδή, να μην θεωρούμε δεδομένο ότι γνωρίζουμε για παρά­δειγμα τι σημαίνει "Δεξιά" και να είμαστε προσεκτικοί απέ­ναντι σ' αυτόν που το ισχυρίζεται και θεωρεί ότι "συνεν­νοούμαστε", εξαιτίας των κοινών μας παραδοχών.

Τα ίδια πράγματα, δηλαδή, όταν ειπώνονται, μπορεί να έχουν τελείως διαφορετική σημασία, ανάλογα με το πρόσωπο που τα λέει αλλά και ανάλογα με το πρόσωπο που τα ακούει. Το να αποκα­λέ­σει για παράδειγμα κάποιος φουκαράς μεροκαματιάρης αριστερός τον Καρατζαφέρη "δεξιό", είναι αυτό ακριβώς που ακού­γεται. Το να αποκαλέσει ο Πάγκαλος έναν φουκαρά ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας "δεξιό", είναι τραγική ειρωνεία. Το να αποκαλέσει ο Φλωράκης τον Πατακό φασίστα, είναι αυτό ακριβώς που ακού­γεται. Το να θεωρεί ο Φλωράκης τον εαυτό του δημοκράτη, είναι τραγική ειρωνεία.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι λέμε. Το "κλειδί", για να κατανοήσουμε τα συμβαί­νοντα στην Ελλάδα, είναι η έννοια της "Αριστεράς". Επί δεκαετίες μας κυβερνούσαν άνθρωποι με μόνο επιχείρημα ότι πολεμούσαν την "Αριστερά". Αυτούς τους ανθρώπους τους διαδέχθηκαν επίσης για δεκαετίες άνθρωποι, που θεωρούσαν την αριστερή τους ταυτότητα σαν το απόλυτο "εισιτήριο" για την εξουσία.

Επί δεκαετίες υπέφερε ο λαός, γιατί η Δεξιά μας κυβερνούσε όπως τη θυμόμαστε και αυτήν τη διαδέχθηκε μια υποτίθεται Αρι­στε­ρά, η οποία μας κυβέρνησε με τον ίδιο τρόπο, απλά υπενθυ­μί­ζοντάς μας ότι δεν είναι Δεξιά. Επί δεκαετίες υπέφερε ο λαός από εξουσίες που ύψωναν τα λάβαρα της "Δεξιάς" και αυτές τις δεκαετίες τις ακολούθησαν εξίσου άσχημες δεκαετίες υπό την εξουσία ανθρώπων που ύψωναν τα λάβαρα της "Αντιδεξιάς".

Οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες νοοτροπίες κατάφερναν και έλεγχαν απόλυτα τις καταστάσεις. Στην κυριολεξία ένα πραγματικό "θαύμα". "Παλάτια", "χούντες", "μεταπολιτεύσεις" και "αλλαγές" αλλη­λο­διαδέχονταν η μία την άλλη στην εξουσία και πάντα οι ίδιοι άνθρωποι "επέπλεαν". Συγκεκριμένες οικογένειες είχαν "καβα­λήσει" το κρατικό "άλογο" και ακόμα δεν λένε να ξεπεζέψουν. Ένα ολόκληρο κράτος και έναν λαό τον ελέγχουν απόλυτα οικογένειες, οι οποίες όλες μαζί δεν μπορούν να συμπληρώσουν μια μικρή κωμόπολη.

 

Τι είναι η Αριστερά;

 

Για να βρούμε έναν κοινό τόπο συνεννόησης, θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από την ορολογία της μεταπολίτευσης. Την ορολογία, η οποία αφορά τη δική μας τη γενιά. Αν καταλάβουμε τι ακριβώς περιγράφει η ορολογία αυτή και το πώς αποκρύπτει την αλήθεια, μπορούμε στη συνέχεια να καταλάβουμε και το πώς και από ποιους ξεκίνησε η παραπληροφόρηση. Μπορούμε να κατα­λάβου­με το πώς κάποιοι, λέγοντας όρους αληθείς, ψεύδονταν. Μπορού­με να καταλάβουμε ποιοι και πότε ξεκίνησαν το μεγάλο "παραμύθι".

Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μια περίεργη και περίπλοκη ιστορία. Είναι η παράταξη, η οποία αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι το υπέρτατο κακό "ανθεί" μόνον κοντά στο υπέρτατο καλό. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Οι αριστεροί πολίτες στην Ελλάδα ήταν πάντα οι καλύτεροι πολίτες της ελληνικής κοινωνίας.

Καλύτεροι από την άποψη της γνώσης, της ενημέρωσης, της κοινωνικής ευαισθησίας και της αγωνιστικότητας για κοινούς στόχους. Χαρακτηριστικά, τα οποία είναι απαραίτητα να διακρίνουν τους πολίτες, ώστε να λειτουργήσει μια δημοκρατία. Χαρακτη­ρι­στικά, για τα οποία μπορούν να κριθούν συλλογικά οι άνθρωποι, οι οποίοι δραστηριοποιούνται μέσα στην κοινωνία.

Ενώ δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να πει ότι η τάδε ή η δείνα παράταξη έχει καλύτερους ανθρώπους, μπορεί κάλλιστα να πει κάτι ανάλογο στο επίπεδο της πολιτικής. Εκεί υπάρχουν αντικειμε­νικά κριτήρια, όπου εξασφαλίζεται το αποτέλεσμα της κρίσης μέσω της στατιστικής. Η αριστερά είχε πάντα ανάμεσα στις τάξεις της τους καλύτερους πολίτες. Τους πιο μορφωμένους και τους πιο ενημερωμένους. Αυτούς που αγωνίζονταν για δικαιώματα. Αυτούς που δεν δίσταζαν να συγκρουστούν με την εξουσία για τα δικαιώ­ματα αυτά. Αυτούς που δεν "φιμώνονταν", όταν αντιλαμβά­νονταν μια αδικία.

Πολίτες των οποίων την ισχύ και την ποιότητα δεν μπορούσε ούτε καν να πλησιάσει η Δεξιά. Η Δεξιά των φοβισμένων κι αγράμ­ματων θρησκόληπτων. Των κακών πολιτών, που ακόμα και την απλή επιβίωση τη θεωρούσαν επιτυχία. Των κακών πολιτών, που αισθάνονταν άβολα ακόμα κι όταν τους παραχωρούνταν νέα δικαιώ­ματα. Των κακών πολιτών, που δεν ενημερώνονταν για τίποτε και δεν διαμαρτύρονταν ποτέ, γιατί τους έπειθε η εξουσία ότι τα πάντα γίνονταν —ακόμα και ερήμην τους— για το "καλό" τους. Μόνιμα αδρανείς, εκπαιδευμένοι από τη δογματική εκκλησία να υπομένουν τα πάντα, για να μπουν στον "παράδεισο". Έναν "παράδεισο", τον οποίο πάντα τους τον υπόσχονταν, αλλά ποτέ δεν είδαν.

Αυτοί οι άνθρωποι με αυτήν τη νοοτροπία ήταν πάντα κακοί πολίτες, γιατί απλούστατα δεν έλεγχαν και δεν μπορούσαν να ελέγχουν κανέναν. Οι χειρότεροι πολίτες στην ιστορία του τόπου. Πάνω στην αγωνία τους να "σωθούν", ανέχονταν τα πάντα. Ανέ­χονταν να καταπιέζονται οι ίδιοι και ανέχονταν να διώκονται οι υποτιθέμενοι εχθροί τους. Γιατί; Γιατί οι ηγέτες τους τούς έπειθαν ότι αυτοί οι "εχθροί" ήταν οι "υπεύθυνοι", οι οποίοι δεν τους επέ­τρεπαν να περάσουν στον "παράδεισο" που ονειρεύονταν.

Κάποτε αυτοί οι εχθροί ήταν οι "αντίχριστοι", που τους οδηγούσαν στην αμαρτία και μετά έγιναν οι κομμουνιστές, που τους απειλούσαν την περιουσία. Κάποτε οι "εχθροί" τους ήταν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται έκαναν ανθρωποθυσίες, για να υπηρε­τη­σουν τον διάβολό τους και μετά έγιναν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται έσφαζαν ανθρώπους με κονσερβοκούτια. Ό,τι ηλιθιό­τητα "κατα­σκεύ­αζε" η εξουσία, οι Δεξιοί την κατάπιναν εύκολα, χωρίς να την κρίνουν.

Ο Μεσαίωνας της αγραμματοσιάς ποτέ δεν εγκατέλειψε τη βάση της Δεξιάς κι αυτό είναι κάτι το οποίο το χρεώνεται. Το χρεώνεται όχι γιατί συμμετείχε σε εγκλήματα, αλλά γιατί ποτέ δεν εμπόδισε την ηγεσία της να εγκληματεί. Πάντα φοβισμένη ανεχόταν τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν ήξερε τίποτε.

Επέτρεπε στους "παντογνώστες" "ποιμένες" της να κάνουν τα πάντα. Τους επέτρεπε να "καίνε" τους αιρετικούς κάθε είδους. Είτε αυτοί οι αιρετικοί ήταν θρησκευτικής φύσεως είτε πολιτικής. Στους δεξιούς δηλαδή χρεώνεται η "αδράνεια" της κοινωνίας. Μια πραγματική "τροχοπέδη" της κοινωνίας. Με το ζόρι βγήκαν από τον Μεσαίωνα των "πνευματικών" και αισθάνονται εξαιρετικά άβο­λα σε συνθήκες ελευθερίας.

Τα ακριβώς αντίθετα συνέβαιναν από την άλλη πλευρά. Είχαμε μια παράταξη καλών πολιτών, η οποία ελεγχόταν εξ’ ολοκλήρου από χαφιέδες. Είχαμε μια παράταξη, η οποία "έτρεχε", χωρίς στην ουσία να γνωρίζει πού πηγαίνει. Γιατί απλούστατα, όσες φορές δεν ήταν ακυβέρνητη, οδηγούνταν στο "φρέαρ της αβύσσου" από προδοτικές ηγεσίες.

Ό,τι αρνητικό έχει συμβεί στο έθνος και στην κοινωνία, έχει τύχει της υποστήριξης της ηγεσίας της Αριστεράς. Ηγέτες της Αριστεράς χρεώνονται τις μεγαλύτερες εθνικές και κοινωνικές καταστροφές. Ηγέτες της Αριστεράς "καπέλωσαν" τη μεταπολί­τευση και οι ίδιοι μας έβαλαν στην εμετική Νέα Τάξη.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ιστορικός, για να τα κατανοήσει όλα αυτά. Αρκεί να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα. Ποια γεγονότα "μάτωσαν" τον ελληνισμό και την ελληνική κοινωνία τον τελευταίο αιώνα; Η Μικρασιατική καταστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων και του τραγικού ξεριζωμού του ελληνισμού από πατρίδες χιλιετιών. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Βενιζέλος. Μετά μπήκαμε στην τραγωδία του εμφυλίου, που κατέστρεψε στην κυριολεξία την ελληνική κοινωνία και ερήμωσε τον τόπο. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Παπανδρέου.

Από εκεί και πέρα τα πάντα γίνονταν με την ίδια λογική. Αυτοί οι οποίοι έδειχναν με το "δάχτυλο" τους Δεξιούς, ήταν οι ίδιοι που είτε δρομολογούσαν είτε απλά διευκόλυναν τα εγκλήματα της Δεξιάς. Ο εμφύλιος του Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος όξυνε τα πάθη και "νομιμοποιούσε" το μεταπολεμικό παρακράτος της Δεξιάς.

Όταν δεν έφτανε το παρακράτος, για να ελεγχθεί ο ελληνικός λαός, μπήκαμε στην περίοδο της Χούντας. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Μητσοτάκης. Ο ανιψιός του Βενιζέλου. Όταν έπεσε η Χούντα, έχασε ο ελληνικός λαός την ευκαιρία για δημοκρατία, γιατί "καπελώθηκε" η μεταπολίτευση και οδηγηθήκαμε "άοπλοι" στην Νέα Τάξη. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Παπανδρέου. Ο γιος του Παπανδρέου. "Πάσες" μεταξύ τους παίζουν και ανάμεσά τους τρέχει ο λαός ως "κορόιδο".

Το πρόβλημα της Αριστεράς ήταν η "υγεία" της σε ένα "άρρωστο" περιβάλλον. Γιατί μπορούσε να "περπατάει" και οι ηγέτες της δεν την άφηναν να δει. Όμως, αυτός ο οποίος "περπατάει", χωρίς να βλέπει, "τσακίζεται". Αυτό ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού. Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την "αρρώστια" της κοινωνίας, έλεγχαν εύκολα την Αριστερά, εκμεταλ­λευόμενοι τα χαρακτηριστικά της.

Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την "παραλυσία" της κοινωνίας, στηρίζονταν στο "ακίνητο" δεξιό της μέρος και παγί­δευαν το "κινητό" αριστερό της μέρος. Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η επάρατη Δεξιά φταίει για τη "μπανανοποίηση" της χώρας, η ισχύς της οφειλόταν καθαρά στο έλεγχο της Αριστεράς. Δεν θα υπήρχε δηλαδή η "αξέχαστη" Δεξιά, αν δεν υπήρχε μια εξίσου "αξέχαστη" αριστερή ηγεσία.

Αυτό είναι και το τραγικό της υπόθεσης. Το δυνατό "σημείο" της Αριστεράς είναι και η "αχίλλειος πτέρνα" της. Το θάρρος και η αγωνιστική της διάθεση την κάνουν "πλατφόρμα" για τον κάθε πονηρό. Δεν υπάρχει καιροσκόπος, που να μην έχει επιχειρήσει να την εκμεταλλευτεί. Δεν υπάρχει οπορτουνιστής, που να μην έχει επιχειρήσει να καπηλευτεί τους αγώνες της.

Αυτό είναι το όλο πρόβλημα. Ο κάθε κομπλεξικός, που βλέπει τη δική του προσωπική αδυναμία να πετύχει σε ένα "δεξιό" κράτος, χρησιμοποιεί την Αριστερά. Ο κάθε πονηρός, που θέλει να ανέλθει κοινωνικά και οικονομικά σε ένα κράτος, όπου ευνοούνται οι ισχυροί και οι πλούσιοι του δεξιού παρακράτους, χρησιμοποιεί ως "κεφάλαιο" τη δύναμη των πολλών.

Αυτό εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά και έστησε το μονοπώλιό της. Έχοντας την εξουσία, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Γνώριζε τους κομπλεξικούς και τους θρασύδειλους, που είχαν παρεισφρήσει στη δημοκρατική παράταξη και αυτούς "αναγνώριζε" σαν ηγέτες της Αριστεράς. Αυτούς αναγνώριζε σαν επίσημα "φόβητρά" της, γιατί μπορούσε να τους δημιουργεί και άρα να τους ελέγχει. Γιατί μπορούσε να τους "ηρωοποιεί" με τα δικά της μέσα. Μπορούσε να τους υπόσχεται εύνοια και να τους απειλεί με καταστροφή. Με αυτούς συνεργαζόταν. Με αυτούς, που έπιναν καφέδες στα "κολα­στήρια". Με αυτούς, που έβγαιναν έξω στην κοινωνία με τα "σημάδια" από την αντιδεξιά τους δράση.

Με αυτούς τους "προοδευτικούς" συνεργάστηκε ο Ανδρέας στην εποχή της μεταπολίτευσης και φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης ποιοι ήταν αυτοί που κατά καιρούς πλαισίωσαν τον Ανδρέα κι ας αναρωτηθεί τι σχέση μπορούν να έχουν όλοι αυτοί με τον χώρο της Αριστεράς. Λαμόγια αυτής της ποιότητας η Δεξιά ποτέ δεν έβγαλε. Δεν μπορούσε να βγάλει. Δεν είχε τις δυνατότητες να το κάνει. Μπορεί οι δεξιοί ηγέτες να ήταν οι χειρότεροι του κόσμου, αλλά ήταν αυτοί που ήθελαν εκείνοι που τους ψήφιζαν.

Ήταν κακοί, ήταν στραβοί, ήταν φασίστες, αλλά δεν υποκρί­νονταν. Δεν είχαν τέτοια ανάγκη. Ήταν όμοιοι μ' αυτούς που τους ψήφιζαν. Είχαν περίπου τις ίδιες απόψεις και την ίδια νοοτροπία. Ήταν οι κακοί ηγέτες, που άρμοζαν σε μια μερίδα κακών πολιτών. "Άρρωστοι", που οδηγούσαν "αρρώστους".

Αντίθετα στην Αριστερά τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Λαός και ηγεσία ήταν τελείως διαφορετικά πράγματα. Εκεί ξεχείλιζε η υποκρισία, γιατί ένας "υγιής" λαός έπρεπε να ελεγχθεί από μια "άρρωστη" ηγεσία. Οι αριστεροί ψήφιζαν "ήρωα" ηγέτη και αυτός ήταν χαφιές. Ψήφιζαν κοινωνικό αγωνιστή και αυτός ήταν πληροφοριοδότης της ασφάλειας. Κοιμόνταν στα ίδια κελιά και δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τι είναι ο διπλανός τους.

Αυτοί είναι παγκόσμιοι ρέκορντμαν. Όχι τον κόσμο, αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό μπορούν να κοροϊδέψουν. Μόνον ένας αν­θρω­­πος που διασκεδάζει στα κολαστήρια, όταν δίπλα του υποφέρουν "σύντροφοι", μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα "ποιότητας". Μόνον ένας άνθρωπος, ο οποίος ψευδοβογκάει εκεί όπου τα αδέρφια του βογκάνε πραγματικά, μπορεί να λεει ψέματα με άνεση αλήθειας.

Απλά είναι τα πράγματα. Δεν μπορείς να συναγωνιστείς τους αριστερούς ηγέτες στην υποκρισία. Δεν μπορείς να γίνεις Παπανδρέου από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπα­κράουντ". Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τη δεξιά μισαλλοδοξία του εμφυλίου με την ποιότητα που το κάνει ο γιος του πρωθυπουργού που τον προκάλεσε. Δεν μπορείς να γίνεις Πάγκαλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τον δεξιό φασισμό με την ποιότητα που το κάνει ο αυθεντικός εγγονός του δεξιού δικτάτορα, που ήταν εμπνευστής των ταγμάτων ασφαλείας.

Δεν μπορείς να γίνεις Μελίνα από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να παριστάνεις με τέτοιο πάθος την "Ελληνίδα" με την ποιότητα που το κάνει κάποιος που σε όλη του τη ζωή θαυμάζει και συναναστρέφεται αποκλειστικά Εβραίους. Δεν μπορείς να γίνεις Τσοχατζόπουλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να κάνεις δεξίωση στο "four seasons" με την ποιότητα που μπορεί να το κάνει ο μεγαλύτερος "τρακατζής" που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία.

Ανάλογες πορείες έκαναν όλοι οι διαβόητοι "αριστεροί". Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο Κωνσταντόπουλος. Ο αμείλικτος "διώκτης" της διαπλοκής και ταυτόχρονα έμμισθος δικηγόρος των διαπλεκομένων. Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο αντι­χουντι­κός "αγωνιστής" Φλωράκης, ο οποίος έκανε πρωθυπουργό τον αποστάτη, που μας οδήγησε στη Χούντα. Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο Γιωργάκης, που σήμερα καταγγέλλει τη Δεξιά για τα ίδια πράγματα που έκανε το κόμμα του.

Λίστα ολόκληρη μπορεί να κάνει κανείς με τα κατορθώματα και τις μικροπρέπειες της ηγεσίας των "προοδευτικών". Ο καθένας ό,τι μπορούσε έβαλε ως κεφάλαιο για ν' "αναρριχηθεί" στο σταρ σύστεμ της παράταξης. Όλα τα είδαμε στην εποχή της "αλλαγής". Είδαμε να παρελαύνει όλο το κοινωνικό "κατακάθι" της χώρας.

Άλλη παρίστανε την ερωμένη του Ανδρέα, άλλος κουβαλούσε την "πάπια" του Ανδρέα, άλλος του έβρισκε γκόμενες και άλλος του χάριζε ερωτικές "φωλιές". Ό,τι μπορούσε ο καθένας έκανε. Όλα για τον λαό. Όλα για τη "δημοκρατία". Όλα για να μην επανέλ­θει ποτέ η "επάρατη". Ποτέ και κανένας λαός δεν προδό­θηκε τόσο πολύ από τόσο μικρούς ανθρώπους όπως ο μεγάλος λαός της Αριστεράς.

 

Ποιους αντιπροσωπεύει η έννοια της "Αριστεράς";

 

Η Αριστερά είναι ο μεγαλύτερος λαός του τόπου. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Το 90% των Ελλήνων. Η μεγάλη και δημοκρατική παράταξη. Η πλειοψηφία, που πάντα διχαζόταν, γιατί πάντα παγιδευόταν. Ποτέ και καμία "επάρατη" Δεξιά δεν θα ξέφευγε από το μονοψήφιο ποσοστό ψηφοφόρων, αν δεν τη βοηθούσε η προδοσία της ηγεσίας της Αριστεράς. Αν η ηγεσία των "αριστερών" δεν έσπρωχνε μαζικά μέλη της στην "αγκαλιά" της. Αν η ηγεσία αυτή δεν έδιωχνε μέλη της από την αηδία που τους προκαλούσε. Ποτέ η φασιστική Δεξιά δεν θα είχε μεγαλύτερο ποσοστό από το ποσοστό του επίσης φασιστικού ΚΚΕ. Ποτέ η φασιστική Δεξιά δεν θα είχε τίποτε παραπάνω από το "χριστε­πώνυμο" ποίμνιο των θρησκόληπτων και μερικούς γραφικούς φιλοβασιλικούς.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί θα πούμε κάτι το οποίο απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή για την κατανόησή του. Υπάρχει ένα ιδιόμορφο παιχνίδι των κομμάτων, το οποίο διχάζει τον ελληνικό λαό και τον παγιδεύει. Υπάρχει ένα φαινόμενο "παλιν­δρόμησης", το οποίο μπερδεύει τον παρατηρητή των συμβαι­νόν­των στην Ελλάδα. Ο κόσμος διαχωρίζει τη θέση του από ιδεολογίες και ηγεσίες με έναν τρόπο που στο τέλος τον παγιδεύει.

Άλλοι δημοκράτες —από απέχθεια προς εχθρικές ιδεολογίες— κατευθύνονται στις "αγκαλιές" των εχθρών τους και άλλοι επίσης δημοκράτες κάνουν το ίδιο με την αντίθετη φορά, από απέχθεια προς τα εχθρικά πρόσωπα, ακόμα κι αν αυτά ηγούνται φιλικών ιδεολογιών. Κάποιοι δηλαδή ανέχονται χαφιέδες, επειδή κατά κύριο λόγο μισούν τις αντίπαλες ιδεολογίες και κάποιοι ανέχονται ιδεολογίες, επειδή κατά κύριο λόγο μισούν τους χαφιέδες. Ο καθένας με βάση τις δικές του προτεραιότητες και άρα με βάση τη δική του προσωπική "αλλεργία" κατευθύνεται σε προκαθορι­σμένους χώρους.

Η ιδιομορφία αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι η Αριστερά δεν αυτοπροσδιορίζεται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τη Δεξιά ή τον κομμουνισμό. Η Αριστερά ετεροπροσδιορίζεται και αυτό προκαλεί σύγχυση. Ετεροπροσδιορίζεται με βάση τον αυτο­προσδιορισμό του αντιπάλου της. Τι σημαίνει αυτό; Αριστερά δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο. Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι δεξιό. Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι κομμουνιστικό.

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, τόσο σ' αυτό το σημείο όσο και στη συνέχεια του κειμένου, θα πούμε το εξής: Με τον όρο "κομμουνιστικό" αναφερόμαστε μόνον σ' αυτό το οποίο έχει σχέση με την εφαρμοσμένη πρακτική του "υπαρκτού" σοσιαλισμού. Ό,τι έχει σχέση με το κομμουνιστικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης και τα δορυφορικά της επίσημα κομμουνιστικά κόμματα. Τα κόμματα, στα οποία έδινε "γραμμή" η ίδια. Ό,τι είναι αναγνω­ρισμένο κι ευθυγραμμισμένο με την Κομμουνιστική Διεθνή. Αναφερόμαστε μόνον σ' αυτό το οποίο εκφράζει στην Ελλάδα το ΚΚΕ.

Αυτή η διευκρίνηση είναι απαραίτητη να γίνει, γιατί ο κομμουνισμός ως ιδεολογία έχει πάμπολλες προσεγγίσεις, οι οποίες όμως στο σημείο αυτό δεν μας ενδιαφέρουν, γιατί δεν είχαν ποτέ εφαρμογή, ώστε να κριθούν ως συστήματα για την αντίληψή τους περί εξουσίας και της νοοτροπίας των στελεχών τους. Υπάρχουν άνθρωποι, που θεωρούν τους εαυτούς τους κομμουνιστές και τους ΚΚΕδες τους θεωρούν φασίστες, όπως αποτελεί και πάγια τακτική του ΚΚΕ να μην αναγνωρίζει κανέναν ως πραγματικό κομμουνιστή εκτός από τα στελέχη του.

 Μίση και πάθη έχουν εκδηλωθεί πάνω σ' αυτές τις διαφο­ρετικές αντιλήψεις. Άνθρωποι έχουν εκτελεστεί για τις "αιρετικές" αντιλήψεις τους πάνω στην ιδεολογία αυτήν. Ο ίδιος ο Τρότσκυ δολοφονήθηκε από πρώην συντρόφους του για τη διαφορετική του αντίληψη πάνω στο θέμα του κομμουνισμού. Εμείς σ' αυτό το κείμενο δεν θα μπούμε στο θέμα των ιδεολογικών διαφορών μεταξύ των κομμουνιστών. Αντικείμενό μας είναι ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος εξουσίας. Αναλύουμε το σύστημα εξουσίας και τους παράγοντες που επηρεάζουν τη λειτουργία του.

Το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος τον κομμουνισμό σ' αυτό το σημείο δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει το πώς αντιλαμ­βανόταν τον κομμουνισμό το κορυφαίο κομμουνιστικού τύπου σύστημα, γιατί αυτό συμμετείχε στη νομή της παγκόσμιας εξουσίας. Μας ενδιαφέρει μόνον αυτού του συστήματος η άποψη περί κομμουνισμού, γιατί αυτό καθόριζε τις συμπεριφορές των κατά τόπους κομμουνιστικών κομμάτων που διεκδικούσαν την εξουσία και αυτό καθόριζε επίσης και τις φιλοδοξίες τους. Αυτό καθόριζε το άκρο της Αριστεράς και αυτό το άκρο ήταν καθαρά φασιστικό. 

Αριστερά λοιπόν και δημοκρατικότητα ταυτίζονται, εφόσον τα φασιστικά άκρα έχουν τους δικούς τους εκφραστές. Στην πραγματικότητα Αριστερά είναι ό,τι περιγράφει το Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο θέτει εκτός "νομιμότητας" τα φασιστικά άκρα. Το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι αριστερό και δημοκρατικό, γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε ακροδεξιό ούτε κομμουνι­στι­κό. Αριστεροί είναι όλοι οι Έλληνες πλην των ακρο­δεξιών. Δημοκράτες είναι όλοι οι Έλληνες πλην των ακροδεξιών και των κομμουνιστών.

Σ' ό,τι αφορά το ίδιο το όνομα της Αριστεράς, αυτό είναι κάτι το οποίο προκύπτει από τον ετεροπροσδιορισμό της σε σχέση με τον κύριο αντίπαλό της, που είναι η Δεξιά. Λογικό είναι αυτό, εφόσον η δεξιά εξουσία έρχεται από τα βάθη των αιώνων και άρα και η "συνομήλική" της κοινωνική αντίδραση ετεροπροσδιορίζεται με βάση αυτήν και όχι με βάση τον πολύ νεώτερο κομμουνισμό. Αν δηλαδή ο κομμουνισμός ήταν πανάρχαιος και όριζε το αριστερό άκρο των ιδεολογιών, η δημοκρατική παράταξη θα ονομαζόταν Δεξιά. Επειδή αυτό δεν συμβαίνει, ο ετεροπροσδιορισμός γίνεται με βάση την έννοια της Δεξιάς.

Το θέμα εδώ είναι το τι είναι Δεξιά. Η Αριστερά, όπως είπαμε, προκύπτει από την αντίθεσή της με τη Δεξιά. Ποια Δεξιά όμως; Τη σημερινή Δεξιά της Νέας Δημοκρατίας; Τη Δεξιά του φιλελευ­θερισμού και της ελεύθερης οικονομίας; Όχι βέβαια. Η έννοια της Δεξιάς στην περίπτωση αυτήν ταυτίζεται με την Ακροδεξιά. Ό,τι δεν είναι ακροδεξιό, είναι Αριστερό. Ό,τι δεν είναι φασιστικό, είναι δημοκρατικό. Ό,τι δεν έχει σχέση με παλάτια, συνταγματάρχες και εκκλησίες, είναι Αριστερό. Η Ακροδεξιά όμως δεν ταυτίζεται με τον επίσημο φορέα της σημερινής Δεξιάς, που είναι η ΝΔ. Δημο­κράτες, αντιβασιλικοί, αντιχουντικοί και αντίθρησκοι υπάρχουν άπειροι στη ΝΔ.

Άρα τι συμβαίνει; Τι είναι η ΝΔ; Ένα "καπελωμένο" μέρος της δημοκρατικής Αριστεράς. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αριστεροί. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν είναι ακροδεξιοί. Είναι στην πλειοψηφία τους δημοκράτες, γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε ακροδεξιοί ούτε κομμουνιστές. Οι ακροδεξιοί φασίστες και οι μεταγραφές "αριστερών" χαφιέδων —που ως κόμμα την ελέγχουν, ελέω πατέρων και Αμερικανών— στην ουσία ελέγχουν μέσω της ΝΔ ένα μεγάλο μέρος της ελλη­νικής δημοκρατικής Αριστεράς.

Πολιτικοί με χουντικό παρελθόν είναι οι περισσότεροι από τα παλαιά στελέχη της ΝΔ. Οι υπόλοιποι —στη συντριπτική τους πλειοψηφία— θα μπορούσαν να είναι χουντικοί και απλά λόγω ηλικίας δεν πρόλαβαν να μας το δείξουν. Οι ίδιοι άνθρωποι, που κάποτε ήταν κυρίαρχοι, επειδή σήκωναν τα "βρακιά" των μοναρχών, μπαίνουν σήμερα στη Βουλή, επειδή τους ψηφίζουν αριστεροί δημοκράτες. Ο λαός της Δεξιάς έχει παραμείνει στην Ακροδεξιά και η πραγματική ηγεσία της έχει μετακινηθεί αριστερά στη ΝΔ.

Αυτό είναι το όλο παιχνίδι, που παραδίδει τους δημοκράτες Έλληνες ως "λεία" στα δύο μεγάλα κόμματα. Η Ακροδεξιά δημιουργεί την Αριστερά και η προδοτική ηγεσία της Αριστεράς σπρώχνει κόσμο προς τα δεξιά και άρα παραδίδει ένα μεγάλο μέρος της στον επίσημο φορέα της Δεξιάς και άρα στη ΝΔ. Αυτό είναι το παιχνίδι της τεχνητής πόλωσης και αυτό το δρομολογούν "αριστεροί" ηγέτες, οι οποίοι ελέγχονται από τα ίδια ξένα κέντρα εξουσίας από τα οποία ελέγχεται και η "επάρατη". Μόνον "αριστεροί" μπορούσαν να το "παίξουν" αυτό το παιχνίδι. Μόνον "αριστεροί", γιατί οι άλλοι, είτε ακροδεξιοί είτε κομμουνιστές, είναι "σεσημασμένοι" και δεν μπορούν να παρασύρουν τον λαό.

Αυτό το παιχνίδι δημιουργεί την "παλινδρόμηση", η οποία συντηρεί τα δύο μεγάλα κόμματα. Άπειροι αριστεροί δημοκράτες πολίτες έγιναν ψηφοφόροι της ΝΔ μόνον και μόνον επειδή σιχαίνονταν τον "αριστερό" Ανδρέα και τη συμμορία του. Άπειροι αριστεροί δημοκράτες έγιναν ψηφοφόροι της ΝΔ μόνον και μόνον επειδή δεν ανέχονταν την υποκρισία του "αριστερού" Κωνστα­ντό­πουλου και των άλλων δημοκρατικών αυτόκλητων "εισαγγελικών" δυνάμεων. Το ίδιο συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Άπειροι αριστεροί πολίτες έγιναν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, επειδή σιχαίνονταν τον "αριστερό" Μητσοτάκη και τη φαμίλια του.

Με τον τρόπο αυτόν διχάζεται η μεγάλη πλειοψηφία του δημοκρατικού ελληνικού λαού και παραδίδεται στους πονηρούς. Παραδίδεται στα μεγάλα κόμματα και βραχυκυκλώνεται η δημοκρατία. Επιβιώνουν όλοι οι δεινόσαυροι του παρελθόντος. Επιβιώνουν αυτοί οι οποίοι —υποτίθεται— είτε νικήθηκαν είτε δεν υπήρχαν. Επιβιώνουν οι ακροδεξιοί φασίστες και οι αριστεροί χαφιέδες. Αυτή είναι η παγίδα, που μας οδήγησε στον δικομ­μα­τι­σμό. Όμοιοι άνθρωποι γίνονται εχθροί, ακολουθώντας διαφο­ρετικά κόμματα. Όμοιοι άνθρωποι γίνονται διαφορετικοί, γιατί ακολουθούν διαφορετικές ηγεσίες. Αυτοί είναι οι υποτιθέμενοι "κεντρώοι", οι οποίοι αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα, που δίνει τη νίκη στις εκλογές.

Αυτό είναι το "colpo grosso" της μεταπολίτευσης. Τα ίδια κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία και το αριστερό Σύνταγμα ακυρώνεται. Τίποτε δεν αλλάζει και έχουμε καθηλωθεί στην εποχή της "επάρατης". Τα ίδια πρόσωπα, τα οποία πρωταγωνιστούσαν στην ακροδεξιά προ Χούντας εποχή, πρωταγωνιστούν και στη συνταγματικά "αριστερή" περίοδο της μεταπολίτευσης. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει και όχι η παράσταση. Οι πραγματικοί ακροδεξιοί κατορθώνουν κι επιβιώνουν μέσα στη ΝΔ, αποκτώντας ανέλπιστα λαό να τους ψηφίζει και οι λακέδες της Αριστεράς κάνουν αυτά τα οποία έκαναν πάντα και άρα ελέγχονται.

Το πολιτικά χρεοκοπημένο ΚΚΕ απλά υπάρχει στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, για να κρατάει το "ίσο" και άρα να νομιμοποιεί την επίσημη Ακροδεξιά των κραυγαλέα γραφικών, θρησκόληπτων και των τρελών. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιτρέπει σε χαφιέ­δες να εμφανίζονται σαν δημοκράτες. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιτρέπει στα μεγάλα κόμματα να "λεηλατούν" τη δημοκρατική παράταξη. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιβιώνει χάρη στην ύπαρξη του ΚΚΕ.

Του ΚΚΕ, το οποίο ετεροπροσδιορίζεται και αυτοπροσδι­ορίζεται, για να πάρει τη θέση του στο πολιτικό φάσμα. Του ΚΚΕ, που είναι αριστερό, γιατί απλά δεν είναι ακροδεξιό. Του ΚΚΕ, που δεν είναι δημοκρατικό, γιατί απλά είναι κομμουνιστικό. Ποτέ και καμία "αλλαγή" δεν θα πρόδιδε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τους Έλληνες, αν δεν συνεργάζονταν οι ακροδεξιοί φασίστες της ΝΔ με τους αριστερούς χαφιέδες του ΠΑΣΟΚ και τους φασίστες του ΚΚΕ. Όλους αυτούς που πανηγύριζαν την καύση των "φακέλων" στο όνομα της εθνικής "συμφιλίωσης". Στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής είχαν σβηστεί τα "ίχνη" τους. Μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλους.

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει τη Δεξιά των "Κοκών", των αφορισμών, των εκτοπισμών, των βασανιστηρίων και των ψηφοφόρων "δένδρων", αλλά δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ και τι σημαίνει "προοδευτικότητα" στην σύγχρονη Ελλάδα. Δεν πρέπει να ξεχάσει ότι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα το ΚΚΕ ήταν αντιπρόσωπος των σοβιετικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Εκλεκτοί και διορισμένοι από τον Στάλιν ήταν οι ηγέτες του. Πιο πιστοί σε ξένα συμφέροντα απ' ό,τι ο χειρότερος "Κοκός". Πιο δουλικοί σε εντολές ξένων απ' ό,τι ο χειρότερος "συνταγμα­τάρχης".

Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχάσει και τους "αριστερούς" ενδιάμεσους των προδοτικών αυτών άκρων. Τα "κατακάθια", που εμφανίζονταν σαν δημοκράτες, επειδή απλά δεν ήταν ούτε ακροδεξιοί ούτε κομμουνιστές. Τα φασιστικά "κατακάθια", που —απ' ό,τι ο χρόνος έδειξε— παρίσταναν τους δημοκράτες, όχι επειδή ήταν τέτοιοι, αλλά γιατί μόνον αυτό τους συνέφερε. Όλοι αυτοί προφανώς δεν είχαν "μέσον" στην άκρα Δεξιά και ταυτόχρονα δεν πίστεψαν ποτέ στη νίκη της κομμουνιστικής "επανάστασης".

Με τα δεδομένα αυτά έκαναν τις επιλογές τους και όχι εξαιτίας της δημοκρατικής τους ευαισθησίας. Δεν τους συνέφερε να δηλώσουν δεξιοί και ταυτόχρονα δεν έβλεπαν ως σωστή την επένδυση στον κομμουνισμό. Η καθεστωτική νοοτροπία, που εκδήλωσαν μόλις απέκτησαν εξουσία, μας έδειξε ότι θα μπορού­σαν άνετα να είναι πρωτοπαλίκαρα του όποιου "Χίτλερ" ή του όποιου "Στάλιν" θα μπορούσε να τους βολέψει. Δεν πρέπει λοιπόν ο ελληνικός λαός ποτέ να ξεχάσει ονόματα του τύπου: Δαμανάκη, Λαλιώτη, Πρωτόπαπα, Βενιζέλου, Μπίστη, Τσοχατζόπουλου, Κουναλάκη, Διαμαντοπούλου, Βάσως, Κουλούρη, Πολυζωγόπουλου και λοιπών "δημοκρατικών δυνάμεων".

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει την πιο οργανωμένη και πιο αδίστακτη συμμορία που κυβέρνησε ποτέ τον τόπο. Μιλάμε για την πιο οργανωμένη συμμορία, γιατί απλούστατα έχει αγγίξει την "τελειότητα" από πλευράς "βιτρίνας". Υπήρχαν στην ιστορία κι άλλες πολιτικές συμμορίες που ρήμαξαν τον τόπο. Ξενόδουλες συμμορίες, που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των αφεντικών τους εις βάρος του ελληνικού λαού. Όμως, όλες εκείνες οι συμμορίες είχαν πρόβλημα. Ήταν ορατές. Ήταν ορατός ο χαφιεδισμός τους και ταυτόχρονα δεν μπορούσαν να κρύψουν τον φασιστικό τους χαρακτήρα.

Το ΠΑΣΟΚ άγγιξε την "τελειότητα", γιατί απλούστατα δεν είχε αυτές τις αδυναμίες. Έκανε τα ίδια ακριβώς πράγματα με τους προκατόχους του, χωρίς να τα "χρεώνεται". Ήταν ένα κόμμα "Κωλέτηδων", αλλά αυτό δεν ήταν ορατό. Όλα γίνονταν στο όνομα του λαού. Όλα γίνονταν στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού. Όλα γινόταν από τους "εκλεκτούς" του λαού. Τους σημερινούς δισεκατομμυριούχους, που, κάθε φορά που έδειχναν με το "δάκτυλο" το κεφάλαιο και την πλουτοκρατία, γίνονταν πλουσιό­τεροι. Τους σοσιαλιστές, που, κάθε φορά που κοινωνικοποιούσαν κάποια ΔΕΚΟ, γίνονταν ταυτόχρονα διευθυντές και προμηθευτές της. Τους "δημοκράτες", οι οποίοι, τη μία και μοναδική φορά που δόθηκε στους Έλληνες η ευκαιρία να χτίσουν τη δημοκρατία τους, τους "πούλησαν".

Αυτούς και τα έργα τους ποτέ δεν πρέπει να τους ξεχάσουν οι Έλληνες. Τους "δημοκράτες" ηγέτες της Αριστεράς. Τους "αντιιμπεριαλιστές", που μας "έβγαλαν" από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, γιατί ήταν το ίδιο συνδικάτο. Τους "αντιαμερικανούς", που στριμώχνονται στις δεξιώσεις, για να βγουν μια φωτογραφία με τον Αμερικανό πρέσβη. Τους "πατριώτες", που "έδιωξαν" τις στρατιωτικές βάσεις από την πατρίδα μας. Τους "Έλληνες", που υποστηρίζουν το σχέδιο Ανάν. Τους "σοσιαλιστές", που, αφού ξεπούλησαν το δημόσιο κεφάλαιο, παρέδωσαν την ελληνική αγορά στις πολυεθνικές.

Τους "κουλτουριάρηδες" των πανεπιστημιακών κυλικείων, που σήμερα είναι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στέλνουν τα παιδιά τους στο Χάρβαρντ. Τους φτωχούς, που σήμερα κάνουν γάμους στα "four seasons". Τους τεμπέληδες των Εξαρχείων, που σήμερα υμνούν την ανταγωνιστικότητα. Τους ρεμπέτες, που σήμερα "συγκινούνται" από την Τόσκα του Πουτσίνι. Τους αρβιλοφόρους, που σήμερα είναι οπαδοί της Prada. Τους "ξεροσφύρηδες", που σήμερα ανακάλυψαν την κόκα.

Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο αυτό; Πώς γίναμε "βορά" των ηττημένων; Αρκούσε δηλαδή η δημαγωγική ικανότητα του Ανδρέα, για να δημιουργηθεί αυτή η "συμμορία"; Αρκούσε η πονηριά των "πραιτοριανών" του, για να παγιδευτεί ο λαός για τόσο μεγάλο διάστημα; Όχι βέβαια. Ο Ανδρέας και όλοι οι περί αυτόν βρήκαν μια έτοιμη κατάσταση και αυτήν εκμεταλλεύτηκαν. Βρήκαν τα ίδια "αφεντικά" κι απλά άλλαξαν το "τροπάριο".

Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητη η ιστορική γνώση, για να μπορέσει κάποιος να ερμηνεύσει τα φαινόμενα. Δεν μπορείς να καταλάβεις το σημερινό πολύπλοκο πολιτικό σκηνικό, αν δεν γνωρίζεις τις "σταθερές" του. Αν δεν γνωρίζεις ποιοι, πότε και πώς το έστησαν. Εδώ είναι απαραίτητη η γνώση της ιστορίας. Μια γνώση, την οποία δυστυχώς τη στερούνται οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες. Μια γνώση, η οποία είναι απαραίτητη, για να μην σε δουλεύει ο κάθε καραγκιόζης, όταν σου δείχνει με το "δάχτυλο" τους εχθρούς σου.

Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορική πορεία του ελληνικού κράτους, ώστε να εντοπίσουμε τα κομβικά σημεία της πορείας αυτής.

 

Από την επανάσταση του '21

μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Όπως είπαμε και από την αρχή του κειμένου, η Ελλάδα από ιδρύσεώς της είναι μια "Μπανανία". Ο απελευθερωτικός της αγώνας στηρίχθηκε στις δυνάμεις των ξένων και αυτό προσδιόρισε τη μετέπειτα τύχη της. Οι ξένοι την βοήθησαν στην απελευθέρωσή της —για τους δικούς τους λόγους και εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα— και αυτό βέβαια δεν το έκαναν με το αζημίωτο.

Βασικός στόχος των Δυτικών ήταν να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία και αυτόν τον στόχο εξυπηρέτησαν, στηρίζοντας τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στο εσωτερικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τους συνέφερε η διάλυσή της και αναγκαστικά τους συνέφερε να στηρίζουν τα "κομμάτια" τα οποία προέκυπταν από τη διάλυση αυτή. Θεωρούσαν δεδομένο ότι έπρεπε να ελέγχουν απόλυτα τα κράτη αυτά, για να μπορούν αθροιστικά να ελέγχουν το σύνολο της ευαίσθητης "περιοχής".

Στήριξαν τις επαναστάσεις και μπήκαν κατόπιν μόνιμα στα υποτίθεται ελεύθερα κράτη. Ό,τι έκαναν δηλαδή στην Ελλάδα, το ίδιο έκαναν και σε όλα τα "αδελφά" κράτη. Κράτη όπως τη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Τουρκία κλπ.. Αν γνωρίζει δηλαδή κάποιος τι έγινε στην Ελλάδα, μπορεί να γνωρίζει τι έγινε και σε όλα τα υπόλοιπα ομοειδή κράτη. Τα ονόματα των προσώπων άλλαζαν και όχι οι πολιτικές. Απλά το Γιώργος στην Ελλάδα γινόταν Αχμέτ στην Τουρκία και Γκιόργκι στη Βουλγαρία. Όλα τα κράτη είχαν τους δικούς τους "Βενιζέλους" και όλα τα κράτη γιόρταζαν και θρηνούσαν ό,τι προβλεπόταν από τα δυτικά συμφέροντα.

Από τη στιγμή που οι Δυτικοί κατόρθωσαν κι εγκαταστάθηκαν μέσα στα κράτη αυτά, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Τα συμφέροντά τους δεν είναι ταυτισμένα με αυτά των λαών. Αυτό είναι όμως καθοριστικό για τη δημιουργία του πολιτικού σκηνικού σε μια χώρα. Όταν οι ξένοι είναι κυρίαρχοι μέσα σε ένα κράτος, ευνόητο είναι ό,τι ελέγχουν την εξουσία. Άρα αυτομάτως έχουμε διχασμό συμφερόντων. Από τη μία πλευρά έχουμε έναν λαό που αγωνιά για την πρόοδό του και από την άλλη έχουμε προδοτικές ηγεσίες, οι οποίες εμποδίζουν αυτήν την πρόοδο, γιατί απλούστατα αυτό δεν συμφέρει τα "αφεντικά" τους.

Όταν ο λαός έχει διαφορετικά συμφέροντα από αυτά της ηγεσίας του, έχουμε σύγκρουση. Όταν η παραμονή της ηγεσίας είναι μόνιμη, αυτό σημαίνει ότι μόνιμη είναι επίσης και η καταστολή. Δεν μπορεί η πλειοψηφία να επιβάλει την άποψή της στη μειοψηφία και άρα εκ των δεδομένων έχουμε φασισμό. Το σύνολο λοιπόν των ηγεσιών της χώρας από την Επανάσταση μέχρι να φτάσουμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν φασιστικές.

Θέτουμε ως όριο αυτόν τον πόλεμο, γιατί εκεί υπήρξε ένα κομβικό σημείο. Εκεί υπήρχε ένα "κενό" εξουσίας και άρα μια ευκαιρία για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού να ανατρέψει τον φασισμό.

Τι γινόταν λοιπόν μέχρι να φτάσουμε στο όριο αυτό; Υπήρχε ένα κράτος βαθιά διχασμένο, λόγω των συγκρουόμενων συμφε­ρόντων μεταξύ λαού και ηγεσίας. Υπήρχε το κράτος των Αθηνών και το κράτος της υπόλοιπης Ελλάδας. Το κράτος κάποιων πλούσιων ξενόδουλων, οι οποίοι εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και το κράτος της επαρχίας, η οποία έβραζε μέσα στη φτώχεια και στην άγνοιά της.

Αυτό ήταν το όλο θέμα. Κάποιοι Έλληνες έγιναν πλούσιοι από την απελευθέρωση της Ελλάδας και κάποιοι άλλοι Έλληνες πρακτικά δεν κατάλαβαν τι σήμαινε απελευθέρωση. Για τους πολλούς η απελευθέρωση δεν σήμαινε απολύτως τίποτε. Την καταλάβαιναν μόνον από τις στολές των δυνάμεων καταστολής που έβρισκαν μπροστά τους και όχι από την αλλαγή πολιτικών. Δούλευαν μέσα στη φτώχεια, χωρίς ποτέ να ξεφεύγουν από τα όρια της εξαθλίωσης. Τους εκμεταλλεύονταν και τους κακο­μετα­χειρίζονταν οι πάντες. Καμία κοινωνική πολιτική δεν τους εγγυόταν τίποτε. Καμία νομοθεσία δεν τους προστάτευε.

Η μόνη ορατή διαφορά που βίωναν είχε να κάνει με τις στολές των δυνάμεων καταστολής. Δεν τους χτυπούσε πλέον ο Οθωμανός με το φέσι, αλλά ο χωροφύλακας με το πηλήκιο. Δεν τους εκμε­ταλ­λευόταν ο τουρκόφωνος φεουδάρχης με το σαρίκι, αλλά ο ελληνόφωνος με το ευρωπαϊκό ρεπούμπλικο. Η οθωμανική "παθογένεια" δηλαδή δεν είχε εγκαταλείψει σε καμία περίπτωση το κράτος της Ελλάδας.

Από την άλλη πλευρά υπήρχε το κράτος των Αθηνών. Το κράτος των φασιστών. Αυτό το κράτος είχε τις ιδιομορφίες του. Προσπαθούσε να "επιβιώσει" μέσα σε έναν διεθνή περίγυρο, ο οποίος δεν ήταν ομοιογενής. Εν μέσω συγκρούσεων στο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων οι φασίστες είχαν επιλογές στο θέμα των αφεντικών. Η Αγγλία κυριαρχούσε στον κόσμο, αλλά δεν ήταν μόνη της. Υπήρχε η σφετερίστρια Γαλλία και η φιλόδοξη Γερμανία, οι οποίες αμφισβητούσαν τον ρόλο της και τον διεκδικούσαν.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δημιουργούσε συνθήκες "αγοράς" για τους φασίστες των Αθηνών. Κάποιοι επένδυαν στην παγκόσμια κυριαρχία της Αγγλίας και κυριαρχούσαν εύκολα στο ελληνικό πολιτικό τοπίο. Κάποιοι άλλοι μετέφεραν τον διεθνή ανταγωνισμό της Αγγλίας στο εσωτερικό της χώρας. Καταφεύγοντας σε πλειο­δοτικό διαγωνισμό μεταξύ τους, έφερναν τα ξένα συμφέροντα μέσα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Σύντομα δηλαδή στους Αγγλόδουλους φασίστες προστέθηκαν οι Γαλλόδουλοι και οι Γερμανόδουλοι.

Όλοι αυτοί ήταν φασίστες και όλοι πλούσιοι. Φασίστες, γιατί κατέστειλαν τις αντιδράσεις του λαού από κοινού, για να μην ανατρέπεται το διεθνές παιχνίδι και πλούσιοι, γιατί δεν το έκαναν τζάμπα. Απλά κάποιοι γίνονταν πλούσιοι με αγγλικές λίρες και κάποιοι άλλοι με γαλλικά φράγκα και γερμανικά μάρκα. Στον λαό έφταναν απλά τα "απόνερα" των συγκρούσεών τους.

Για όλα έφταιγαν οι "άλλοι". Έφταιγαν οι Αγγλόφιλοι, που δεν άφηναν τη Γαλλία να μας "βοηθήσει". Έφταιγαν οι Γαλλόφιλοι που δεν άφηναν τη Γερμανία να μας "βοηθήσει". Πάντα κάποιος έφταιγε και ποτέ οι ίδιοι. Καθόταν ο φουκαράς επαρχιώτης μέσα στη φτώχεια του κι απλά περίμενε να δει πότε επιτέλους θα τον "βοηθήσουν". Αν είχε τη φαεινή ιδέα να ψελλίσει τίποτε για δημοκρατία, θα έτρωγε ξύλο απ' όλους μαζί.

Η Ελλάδα με τον τρόπο αυτόν αποτελούσε —για έναν και παραπάνω αιώνα μετά την επανάσταση— ένα ακόμα "πετράδι" στο στέμμα της Αγγλίας. Θριάμβευε και θρηνούσε ανάλογα με τα συμφέροντα εκείνου του στέμματος. Τα πάντα γίνονταν με εντολές των Βρετανών από τους εγχώριους δούλους τους. Με εντολές των Βρετανών "θριαμβεύσαμε" στους βαλκανικούς πολέμους. Με εντολές των ιδίων "θρηνήσαμε" τη μικρασιατική καταστροφή. Όλα δούλευαν σαν βρετανικό "ρολόι".

Ο λαός υπέφερε και οι φασίστες των Αθηνών απολάμβαναν την αστική τους επιτυχία. Ο λαός κοιμόταν κατάχαμα κι αυτοί έχτιζαν πολυτελή σπίτια. Ο λαός πήγαινε στο ύπαιθρο για να βασανιστεί στα χωράφια και αυτοί πήγαιναν στο ύπαιθρο για να πάρουν καθαρό αέρα. Οι κρατικές θέσεις είχαν γίνει οικογενειακές ιδιοκτησίες και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Άγχος μηδέν. Την πολιτική την ασκούσανε με "ραβασάκια" από τις πρεσβείες.

Οι συγκρούσεις μεταξύ τους εξελίσσονταν πάντα σε ένα προκαθορισμένο επίπεδο. Στη μοιρασιά χώρια —για να διεκδική­σουν μεγάλα κομμάτια—, αλλά μαζί απέναντι σε όποιον χαλούσε τις συνθήκες της μοιρασιάς. Εχθρός όλων, ο λαός. Εχθρός όλων, το μέγα θύμα τους. Η Δημοκρατία —ως έννοια— και μόνον στο άκουσμά της, τους έκανε να βγάζουν σπυράκια. Δεν διανοούνταν ότι κάποτε θα έπρεπε να την προσφέρουν στον λαό. Δεν διανοούνταν ότι κάποτε θα έπρεπε να μοιραστούν εξουσίες με τον Φλωρινιώτη, τον Ξανθιώτη ή τον Λαρισαίο.

Γι' αυτούς ίσχυε το "όποιος πρόλαβε, πρόλαβε". Αυτοί μας απελευθέρωσαν, αυτοί ήταν οι εγγυητές της ανεξαρτησίας μας και άρα αυτοί "δικαιούνταν". Αυτοί αυτοδιορίζονταν "εθνάρχες". Μόνοι τους αλληλοσυγχαίρονταν για τους "θριάμβους" και μόνοι τους αλληλοκατηγορούνταν για τις "καταστροφές". Μόνοι τους έδιναν τα οικογενειακά τους ονόματα στους δρόμους της Αθήνας. Τα κέρδη μόνοι τους τα μοιράζονταν και τις ζημιές τις "σκόρπιζαν" στους υπολοίπους.

Τα "εθνικά" κέρδη έκαναν τις οικογένειες των φασιστών ακόμα πλουσιότερες και οι "εθνικές" ζημιές δεν μπορούσαν να τις καταστρέψουν. Πάντα επιβίωναν οι πάντες σε όλες τις συνθήκες. Όλοι οι υπόλοιποι απλά παρακολουθούσαν. Ήταν μάλιστα υπο­χρεω­μένοι να λένε και ευχαριστώ και μόνον που επιβίωναν. Ήταν υποχρεωμένοι να προσκυνούν τους "απελευθερωτές" τους.

Αθήνα και επαρχία συνυπήρχαν σαν δύο ξένα σώματα μέσα στο ίδιο κράτος. Την κρατική εξουσία τη διαχειρίζονταν μόνιμα κάποιες οικογένειες στην Αθήνα και αυτές αποφάσιζαν για τα πάντα. Κάποια "διαλείμματα" εξουσίας αφορούσαν αποκλειστικά στρατιωτικούς, οι οποίοι εξ’ επαγγέλματος είχαν εξουσία και κάποιες φορές έσπαζαν τη "μονοτονία" του μονοπωλίου.

Αυτή η εξουσία έλεγχε τα πάντα. Χωρίς να επηρεάζεται από την επαρχία, έφτανε μέχρι τις άκρες της. Πώς; Μέσω της Εκκλησίας και της χωροφυλακής, οι μηχανισμοί των οποίων λειτουργούσαν ως παρακράτος. Η Εκκλησία "έβλεπε" και ο χωροφύλακας "χτυπούσε". Η Εκκλησία "κατήγγελλε" αντίχριστους και προδότες και ο χωροφύλακας αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Με βασικούς συμμάχους των Αθηνών τους μεγαλοϊδιοκτήτες της επαρχίας είχε στηθεί ένας παρακρατικός μηχανισμός που έλεγχε τα πάντα.

Ένας ισχνός παρακρατικός μηχανισμός, που δεν είχε μεγάλη συμμετοχή του πληθυσμού της επαρχίας. Τη συμμετοχή, που θα μετέφερε στην επαρχία την "παθογένεια" της Αθήνας. Η μόνη περίπτωση, όπου υπήρχε έλεγχος της Αθήνας μέσω συλλογικών συμπεριφορών και "ομηριών" μεγάλων πληθυσμών, ήταν στη Μακεδονία. Έχοντας οι άθλιοι των Αθηνών —κατ’ εντολήν των Άγγλων— καταστρέψει τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, τον χειρίζονταν ως "όμηρο".

Η προσάρτηση της Μακεδονίας στην Παλαιά Ελλάδα έγινε με βάση το αγγλικό δόγμα. Έγινε με βάση τη γνώση των αφεντικών της Αθήνας. Τα θύματα της Αθήνας στη Μικρά Ασία έγιναν οι δήθεν ευνοημένοι της στη Μακεδονία. Αυτοί οι οποίοι κατέστρεψαν έναν λαμπερό και πανίσχυρο ελληνισμό αιώνων, τον βαστούσαν "όμηρο" για μερικά παλιοχώραφα στη Μακεδονία. Ίσα-ίσα για να ταλαιπωρούν φτωχοί φτωχούς.

Αυτούς η Αθήνα τους έλεγχε με την αγγλική γνώση του ιρλανδικού μοντέλου. Οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας ήταν οι "προτεστάντες" της Μακεδονίας. Οι δήθεν ευνοημένοι έναντι των γηγενών, που έπρεπε να υποτάσσονται στους "ευεργέτες" τους. Μόνον στη Μακεδονία γινόταν αυτό. Μόνον στη Μακεδονία είχε δύναμη η Αθήνα. Δύναμη αρκετή, για να εκβιάζει πληθυσμούς με αντίπαλους πληθυσμούς. Σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα η παρουσία της ήταν ισχνή και βασιζόταν στον παπά και στον χωροφύλακα.

Αυτή ήταν η αξέχαστη Δεξιά, την οποία όλοι κατήγγειλαν. Η αυθεντική Δεξιά της βίας και της καταστολής. Η Δεξιά του δόγματος, που τους διαφωνούντες τους ονόμαζε "αιρετικούς" και τους έστελνε στην πυρά. Η Δεξιά των φασιστών και των ιδιοκτητών, που δεν άφηνε κανέναν ν' ανασάνει. Η Δεξιά, που στο άκουσμα και μόνον της λέξης της δημοκρατίας πραγματοποιούσε εγκλή­ματα. Για λόγους που θα δούμε παρακάτω, όταν αναφερόμαστε σ' αυτήν την αυθεντική Δεξιά, θα την γράφουμε με κεφαλαία. Αυτή λοιπόν ήταν η επάρατος ΔΕΞΙΑ.

Η μόνη αλλαγή που συνέβη στο εν λόγω διάστημα είχε σχέση με τις αλλαγές που μεσολάβησαν στο διεθνές πολιτικό σκηνικό. Είχε μεσολαβήσει η Οκτωβριανή Επανάσταση και υπήρχε πλέον η Σοβιετική Ένωση. Ένας ισχυρός παράγοντας, ο οποίος είχε κι αυτός ιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, κυρίως μετά τον θάνατο του Λένιν τον Ιανουάριο του 1924. Ένας παράγοντας, που αναγκα­στικά θα έπρεπε να "μπει" στην αγορά των ανταγωνιστών του. Στην "αγορά" όπου συμμετείχε ως "λεία" και η Ελλάδα.

Ήταν θέμα χρόνου αυτός ο παράγοντας να μπει στη χώρα μας. Ήταν θέμα χρόνου να βάλει ανθρώπους της να "έλξουν" την Ελλάδα προς τα συμφέροντά της. Τι άλλαξε; Ανάμεσα στους φασίστες των ξενόδουλων της Δύσης μπήκαν και οι φασίστες των Σοβιετόδουλων. Ανάμεσα στους φασίστες της ΔΕΞΙΑΣ μπήκαν και οι φασίστες της Αριστεράς.

Όμως, αυτοί οι νεόκοποι φασίστες, παρ' όλη την ομοιότητά τους με τους υπόλοιπους, δεν μπορούσαν να μπούνε στο "στημένο" παιχνίδι των αστών της Αθήνας. Ήταν πραγματικοί εχθροί. Αν οι "νέοι" επιτύγχαναν τους στόχους τους, θα κατέ­στρεφαν τους "παλιούς". Δεν θα ήταν ένα γαλλικό ή ένα γερμανικό "διάλειμμα" στο αγγλικό "μονοπώλιο". Η επικράτησή τους θα ήταν η καταστροφή όλων των υπολοίπων.

Ήταν θέμα χρόνου οι φασίστες ν' αρχίσουν να κυνηγιούνται με βιαιότητα, χωρίς το "σαβουάρ βίβρ" που χαρακτήριζε τις συγκρούσεις των υπολοίπων μεταξύ τους. Εκεί ίσχυε το γνωστό …ο θάνατός σου η ζωή μου. Οι ισχυροί φασίστες της ΔΕΞΙΑΣ πολεμούσαν με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους τους νεόκοπους φασίστες του "κομμουνισμού". Τους έβαλαν στα "λαγούμια" και τους μετέτρεψαν σε "ποντικούς" του πολιτικού σκηνικού. Υπήρχαν ΚΚΕδες, που στην κυριολεξία δεν είχαν δει το φως του ηλίου για χρόνια.

Αυτή η ιδιόμορφη μέχρις εσχάτων σύγκρουση είχε και παράπλευρες συνέπειες. Συνέπειες πρωτοφανείς. Ποιες ήταν αυτές; Μέχρι τότε οι συγκρούσεις μεταξύ των φασιστών της Αθήνας δεν ξέφευγαν από τα όρια της Αθήνας. Οι συγκρουόμενοι της ΔΕΞΙΑΣ έπαιρναν τα "ραβασάκια" από τις πρεσβείες των ισχυρών και μάχονταν σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Αν τα πράγματα ξέφευγαν από το επίπεδο αυτό, αρκούσε να πάει με τις πιτζάμες ο πρέσβης της Βρετανίας στη Βουλή των Ελλήνων και εκεί τελείωναν όλα.

Είπαμε. Ο εχθρός ήταν ένας και κοινός για όλους. Ο λαός. Κανένας δεν επιτρεπόταν να τον βάλει στο παιχνίδι. Η σύγκρουση δεν έφευγε ποτέ από τα όρια της Κηφισιάς. Εκεί ήταν το απώτατο όριο των συγκρούσεων. Κανένα ειδικό συμφέρον δεν θα έφερνε τον λαό μέσα στην Αθήνα. Όλα αυτά οι "κομμουνιστές" τα απει­λού­σαν, γιατί τα αφεντικά τους δεν είχαν τη δύναμη να τους στηρίξουν και να τους επιβάλλουν στο πολιτικό σκηνικό και ως εκ τούτου έπρεπε αυτήν τη δύναμη να την εξασφαλίσουν με άλλον τρόπο. Η Σοβιετική Ένωση δεν μπορούσε να τους βοηθήσει άμεσα, όπως συνέβαινε με τους ομοίους τους. Δεν μπορούσε να απειλεί με επεμβάσεις. Ήταν αδύναμη και κλεισμένη στο καβούκι της.

Την αδυναμία αυτή έπρεπε οι φασίστες ΚΚΕδες να την καλύψουν. Στη δύναμη των πρεσβειών των φασιστών αντιπάλων τους έπρεπε να αντιπαρατάξουν δύναμη. Ποια δύναμη όμως; Μόνον ο λαός απέμενε. Τότε επιχείρησαν αυτό το οποίο μέχρι τότε απαγορευόταν δια "ροπάλου". Βγήκαν από τα όρια της Αθήνας. Άρχισαν να ενημερώνουν τον λαό. Κουτσά-στραβά, τον ενημέρωναν. Τον έκαναν συμμέτοχο στο παιχνίδι. Απέναντι στον παρακρατικό μηχανισμό της ΔΕΞΙΑΣ έκαναν δικό τους παρακρατικό μηχανισμό. Το "κόμμα" είχε αρχίσει να "στήνεται" στην επαρχία.

Αυτό ήταν. Όλα μπορούσαν να τα ανεχτούν οι φασίστες της Αθήνας, αλλά αυτό ήταν ασυγχώρητο. Το μίσος τους έγινε τεράστιο. Η ιδιομορφία της Ελλάδας το έκανε τεράστιο. Στη Γερμανία, τη Γαλλία ή την Αγγλία δεν είχαν πρόβλημα με τους "κομμουνιστές". Τους εκμεταλλεύονταν, γιατί γνώριζαν τον χειρισμό τους. Αυτές οι κοινωνίες επέτρεπαν τον χειρισμό τους. Τους "έσπρωχναν" στα εργατικά συνδικάτα και εκεί τους διέφθειραν, κάνοντάς τους "συνεταίρους". Τους έδιναν χώρο στα εργατικά ζητήματα και τους "απομάκρυναν" από τις ιδιοκτησίες του κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα αυτό δεν μπορούσε να γίνει. Η Ελλάδα δεν είχε βιομηχανική παραγωγή. Δεν είχε βιομηχανικούς εργάτες. Στην Ελλάδα υπήρχε μόνον κεφάλαιο-γη και άκληροι. Τα ίδια λόγια, που στη Γερμανία δεν απειλούσαν το σύστημα και τους φασίστες κρατούντες, στην Ελλάδα οδηγούσαν προς την επανάσταση. Η Αθήνα βρισκόταν πραγματικά σε κίνδυνο. Κινδύνευαν τα ερείσματά της στην επαρχία. Πήγαιναν οι ΚΚΕδες στην επαρχία και ξεσήκωναν τα "υποζύγιά" τους.

Αυτό ήταν για τους Αθηναίους αστούς το μέγα έγκλημα του ΚΚΕ. Οι ΚΚΕδες μετέφεραν κομματικούς μηχανισμούς στην επαρχία. Μετέφεραν αθηναϊκά χαρακτηριστικά εκεί όπου μέχρι τότε απαγορευόταν. Μέχρι τότε τα κόμματα της Αθήνας ήταν κόμματα της πρωτεύουσας. Στην επαρχία έφτανε μόνον η κρατική πολιτική. Στην Αθήνα η σύγκρουση γινόταν μέσω των κομμάτων, αλλά στην επαρχία το πρόσωπο της εξουσίας ήταν ενιαίο. Το πρόσωπο του κράτους. Το πρόσωπο, που έστελνε τον χωροφύλακα έξω από την πόρτα του αφελούς που διαμαρτυρόταν.

Από τη στιγμή που οι φασίστες της Αθήνας δεν μπορούσαν ν' αντιγράψουν την πολιτική της Δύσης στο θέμα του "κομμου­νισμού", έπρεπε να εξαλείψουν τον κίνδυνο από τη ρίζα του. Σκότωναν και περιόριζαν κάποιον και μόνον με την υποψία ότι ήταν κομμουνιστής. Όλα αυτά όμως, παρ' όλο που τα έκαναν εις βάρος άλλων φασιστών, επιδείνωναν τη θέση τους, γιατί έδειχναν πραγματικά ποιοι είναι.

Εδώ βέβαια υπάρχει και μια τραγική ειρωνεία. Μια καθαρά αντιφασιστική πολιτική, ερέθιζε τα δημοκρατικά αισθήματα του λαού. Ο λαός έβλεπε το πιο άσχημο πρόσωπο του φασισμού, έστω κι αν αυτό στρεφόταν απέναντι σε φασίστες.

 

Τι είναι ο φασισμός;

 

Πριν συνεχίσουμε την ανάλυσή μας, χρήσιμο είναι να κάνουμε μια αναφορά περί φασισμού. Φασιστικό είναι ό,τι δεν είναι δημοκρατικό. Τον φασισμό δηλαδή τον καταλαβαίνεις, όταν τον εξετάζεις σε σχέση με τη δημοκρατική λειτουργία. Αν προσπα­θήσεις να τον καταλάβεις από αυτό το οποίο πρεσβεύει, θα παγιδευτείς. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Ο φασισμός είναι πάνω απ' όλα νοοτροπία. Ο φασισμός μπορεί να συνδέεται με όλες τις ιδεολογίες. Δεν ταυτίζεται απαραίτητα μ' αυτό το οποίο υποτίθεται πρεσβεύει και υπόσχεται. Ο φασισμός μπορεί να συνδεθεί ακόμα και με τη δημοκρατία.

Τι σημαίνει αυτό; Η σημερινή, για παράδειγμα, πολιτική των Αμερικανών απέναντι στο Ιράκ τι είναι; Είναι δημοκρατική, επειδή οι Αμερικανοί υποτίθεται πρεσβεύουν τη δημοκρατία; Όχι βέβαια. Η πολιτική των ΗΠΑ είναι καθαρά φασιστική. Προσπαθούν ετσιθελικά και με τη δύναμη των όπλων να επιβληθούν σε έναν λαό. Να του επιβάλουν την ηγεσία της αρεσκείας τους και να του επιβάλουν το πολίτευμα της αρεσκείας τους.

Υποτίθεται ότι πηγαίνουν εκεί για να επιβάλουν τη δημοκρατία. Τους το ζήτησαν οι Ιρακινοί; Τους κάλεσε κανένας εκεί; Μόνοι τους πήγαν, γιατί είναι φασίστες. Γιατί παριστάνουν τους δημο­κράτες, ενώ είναι φασίστες. Γιατί αποφασίζουν μόνοι τους για άλλους ερήμην τους και χωρίς να τους ρωτήσουν. Γιατί παριστά­νουν πως θέλουν να κάνουν "δωρεά" δημοκρατίας, ενώ ο στόχος τους είναι τα πετρέλαια του Ιράκ και άρα το κεφάλαιο του ιρακινού λαού.

Ο φασισμός, όπως αντιλαμβανόμαστε, έχει σχέση με τη νοοτροπία αυτών που ασκούν την εξουσία. Αυτή η νοοτροπία γίνεται αντιληπτή με τη γνώση της δημοκρατίας. Τι θεωρεί θεμέλιο η δημοκρατία; Την ισότητα μεταξύ των πολιτών. Τι σημαίνει για τους πολίτες αυτή η ισότητα; Δικαίωμα λόγου σε όλους. Τι σημαίνει για τον λαό δικαίωμα λόγου στους πολίτες; Δικαίωμα επιλογής του λαού επί του συνόλου των απόψεων. Τι σημαίνει δικαίωμα επιλογής; Λαϊκή κυριαρχία. Σημαίνει κυριαρχία των πλειοψηφιών και άρα κυριαρχία των λαϊκών συμφερόντων.

Ο φασίστας όλα αυτά δεν τα ανέχεται. Ο φασίστας θεωρεί τον εαυτό του "ανώτερο" από τους πολλούς, έστω κι αν αυτό του κοστίζει και τη δική του υποταγή σε κάποιους άλλους ακόμα πιο "εκλεκτούς" από τον ίδιο. Ο φασίστας δεν θέλει να ακούει τις απόψεις των άλλων και άρα δεν μπορεί ανέχεται τις επιλογές της πλειοψηφίας, οι οποίες εκ των δεδομένων τον απειλούν. Άρα ο φασίστας έχει μια συγκεκριμένη νοοτροπία που τον χαρακτηρίζει. Μια νοοτροπία, η οποία δεν έχει σχέση μ' αυτά που υποτίθεται πρεσβεύει.

Ο φασισμός είναι η απόλυτη επιβολή των λίγων πάνω στους πολλούς. Ο φασισμός είναι η επιβολή των συμφερόντων των λίγων πάνω στα συμφέροντα των πολλών. Οι ανάγκες του φασισμού είναι αυτές οι οποίες δίνουν τα χαρακτηριστικά στο σύστημά του. Το όποιο φασιστικό σύστημα, είτε αυτό πρεσβεύει τη "δημοκρατία" είτε τον κομμουνισμό. Αυτό σημαίνει ότι ο φασίστας, όταν ανα­λάβει την εξουσία, πρέπει ν' αναλάβει ταυτόχρονα και κατασταλ­τική δραστηριότητα, εφόσον η σύγκρουση συμφερόντων είναι θέμα χρόνου να τον απειλήσει.

Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι απόλυτα φυσικό όλα τα φασιστικά συστήματα να έχουν πανίσχυρους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Έχουν πανίσχυρους "πατερούληδες", οι οποίοι τα ξέρουν όλα ως "αλάθητοι" και απέναντί τους θεωρούν ότι έχουν μια "μάζα", η οποία αδυνατεί ν' αποφασίσει μόνη της. Θεωρούν ότι μόνον αυτοί έχουν το δικαίωμα ν' αποφασίζουν γι' αυτήν.

Οι λίγοι "εκλεκτοί", που μπορούν ν' αποφασίζουν για τους πολλούς "αδύναμους". Οι λίγοι "εκλεκτοί", που πρέπει να τιμωρούν σκληρά τους "αιρετικούς", οι οποίοι απειλούν την ασφάλεια των "αδυνάμων". Όταν αυτοί οι "αιρετικοί" γίνουν πολλοί, έχουμε την ανάπτυξη μηχανισμών συλλογικού "σωφρονισμού". Έχουμε "δημο­κρατικά" στρατόπεδα συγκέντρωσης και κομμουνιστικά γκούλαγκ.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Φασισμός υπάρχει όπου υπάρ­χουν "πάνσοφοι" και "αλάθητοι" "πατερούληδες". Δεν συνδέεται με το "περιεχόμενο" αυτού που πρεσβεύουν οι "πατερούληδες" αυτοί. Φασίστες ήταν οι δεξιοί και φασίστες ήταν και οι ΚΚΕδες. Φασίστες "ελέω βασιλιά" ήταν οι μεν και φασίστες "ελέω γραμματέα" ήταν οι δε. Τα ίδια πράγματα έκαναν, εφόσον τις ίδιες ανάγκες είχαν.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο φασισμός δεν συνδέεται απαραίτητα τον επίσημο τίτλο αυτού που είναι επικεφαλής των "πατερούληδων". Συνδέεται για παράδειγμα με τη μοναρχία, αλλά δεν ταυτίζεται μόνον μ' αυτήν. Φασιστικό ήταν το καθεστώς των Ναζί, αλλά δεν είχαν οι Γερμανοί βασιλιά. Φασιστικό ήταν το καθεστώς του Φράνκο, αλλά δεν συνδεόταν με τη βασιλεία.

Αναφερόμαστε σε όλα αυτά, γιατί στην Ελλάδα παίχτηκαν "παιχνίδια" εξαιτίας της άγνοιας του λαού. Κάποιοι παρίσταναν τους δημοκράτες ενώ ήταν φασίστες, απλά και μόνον επειδή πρέσβευαν διαφορετικά πράγματα απ' ό,τι οι συμβατικοί φασίστες. Κάποιοι παρίσταναν τους δημοκράτες ενώ ήταν φασίστες, επειδή απλά ήταν αντιμοναρχικοί. Σταλινικοί παρίσταναν τους δημο­κράτες, μόνον και μόνον επειδή δεν ήταν ΔΕΞΙΟΙ.

Κάποιοι έφαγαν γλυκό "ψωμί", επειδή στην Ελλάδα ο φασισμός ταυτίστηκε αυθαίρετα με το παλάτι. Βόλευε πολλούς και για πολλούς λόγους η αυθαιρεσία αυτή. Βόλευε ακόμα κι αυτούς που έφεραν επισήμως τον τίτλο του φασίστα, εφόσον επωφελούνταν συνολικά από το "παιχνίδι" της εξουσίας. Αυτά που λέμε τώρα πρέπει να τα θυμάται ο αναγνώστης, γιατί παρακάτω θα δούμε πώς χρησιμοποιήθηκαν εις βάρος του ελληνικού λαού και της δημοκρατίας.

 

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Το απόλυτα κομβικό σημείο της ελληνικής ιστορίας.

 

Την ώρα που η Ελλάδα περνούσε τον χρόνο της με "κοκορομαχίες" στην Αθήνα και "κλωτσομπουνίδια" στην επαρχία, στην Ευρώπη υπήρχαν εξελίξεις. Ο τρομερός ανταγωνισμός της Αγγλίας με τη φιλόδοξη Γερμανία είχε αλλάξει τις ισορροπίες. Η Γαλλία είχε "υποχωρήσει" και η Σοβιετική Ένωση απλά καιρο­φυλα­κτούσε, χωρίς να τολμά να βγει από το "καβούκι" της.

Ο ανταγωνισμός των ισχυρών αναγκαστικά μεταφερόταν και στα εσωτερικά των "Μπανανιών". Οι γερμανόδουλοι στην Αθήνα είχαν ισχυροποιηθεί και ανταγωνίζονταν στα ίσα τους αγγλόδουλους. Οι γαλλόδουλοι είχαν συνθλιβεί και οι σοβιετό­δουλοι κομμουνιστές απλά μιμούνταν τη "μητέρα" τους. Όπως η "μητέρα" καθόταν κρυμμένη στην παγωμένη φωλιά της, ελπίζοντας να επωφεληθεί από τις συγκρούσεις των φασιστών, έτσι κι αυτοί κάθονταν κρυμμένοι στα υπόγεια, ελπίζοντας.

Ξεσπάει ο πόλεμος και γίνεται "ανάσταση Κυρίου". Οι Γερμανοί μπαίνουν στην Ελλάδα. Οι φασίστες μπήκαν μέσα στη φασιστική Ελλάδα. Κατακτήθηκε η χώρα. Μια χώρα όμως —όπως η Ελλάδα εκείνης της εποχής— με συγκρουόμενα εσωτερικά συμφέροντα δεν έχει ενιαία συμπεριφορά. Οι Γερμανοί για κάποιους Έλληνες ήταν πραγματικοί εχθροί, για κάποιους άλλους ήταν φίλοι και για κάποιους άλλους ήταν απλά ανταγωνιστές. Αλλιώς αντιμετωπίζεις κάποιον όταν αυτός είναι φίλος, αλλιώς όταν αυτός είναι εχθρός κι αλλιώς όταν είναι απλά ανταγωνιστής.

Η παρουσία των Γερμανών δηλαδή στη χώρα ανάγκασε τα "ειδικά" συμφέροντα του ελληνικού λαού να εκδηλωθούν σε όλη τους την ένταση. Οι Γερμανοί ήταν πραγματικοί εχθροί για δύο παράγοντες. Ήταν εχθροί του λαού, γιατί του κατέκτησαν την πατρίδα. Ταυτόχρονα ήταν εχθροί και των "κομμουνιστών", γιατί ήταν "αντικομμουνιστές". Για τους γερμανόδουλους όμως αυτοί οι εχθροί του λαού και των "κομμουνιστών" ήταν φίλοι. Ήταν οι φίλοι, που θα τους εξασφάλιζαν την εξουσία. Για τους Αγγλόδουλους ήταν οι ανταγωνιστές των "αφεντικών" που τους αφαίρεσαν την εξουσία και την έδωσαν στους αντιπάλους τους.

Γνωρίζοντας κάποιος αυτά τα συμφέροντα και τις σχέσεις αυτές, μπορούσε να προβλέψει και τις συμπεριφορές που θ' ακολου­θούσαν. Δεν χρειάζεται κάποιος να γνωρίζει την ιστορία. Ήταν δεδομένο λοιπόν ότι λαός και Αθήνα θα είχαν διαφορετικές συμπεριφορές. Το ίδιο θα γινόταν και στο επίπεδο της άρχουσας τάξης. Φασίστες και φασίστες θα είχαν και μεταξύ τους διαφο­ρετικές συμπεριφορές.

Ο λαός λοιπόν, όπως ήταν φυσικό, βγήκε στα βουνά για ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Βγήκε στα βουνά, για να κάνει αντίσταση στον κατακτητή. Στον ξένο φασίστα, που του πήρε την πατρίδα. Κοντά σ' αυτόν βγήκαν στο βουνό και οι ΚΚΕδες, εφόσον πραγματικοί εχθροί τους είχαν την εξουσία. Δεν τους "χωρούσε" η Αθήνα. Είχαν παράνομο μηχανισμό και ήταν εντοπισμένοι από τους χαφιέδες των Γερμανών.

Ήταν θέμα επιβίωσής τους να εγκαταλείψουν την Αθήνα. Απέναντί τους εκτός από τους συνηθισμένους τοπικούς φασίστες είχαν και τους Γερμανούς φασίστες, να τους κυνηγούν. Κοντά στους τοπικούς φασίστες, που λίγο-πολύ τους είχαν συνηθίσει, βρήκαν τους φουριόζους "Ούννους" με ακόμα χειρότερες διαθέσεις.

Από την πλευρά των μεγαλοαστών είχαμε διαφορετικές συμπεριφορές, οι οποίες ήταν ανάλογες των προτιμήσεών τους. Οι γερμανόδουλοι φασίστες είχαν επιτέλους την ευκαιρία να μονοπωλήσουν την εξουσία. Σαν να μην είχε κατακτηθεί ποτέ η πατρίδα τους, συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Διεκδικούσαν πόστα κι αξιώματα, αδιαφορώντας αν αυτά τους τα έδιναν ξένοι κατακτητές. Παρακαλούσε ο Θεόδωρος Πάγκαλος για την πρωθυ­πουργία, αλλά δεν τον ήθελαν οι Γερμανοί, γιατί τον θεωρούσαν "ανισόρροπο". Προτίμησαν τον μεθύστακα τον Ράλλη, που ήταν πιο "ισορροπημένος".

Οι αγγλόφιλοι συνάδερφοί τους απλά εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα. Έφυγαν από τη χώρα μέχρι να περάσει η "ουννική μπόρα". Εμπιστεύτηκαν τις τύχες τους στα χέρια των "αφεντικών". Αν νικούσαν τα δικά τους "αφεντικά", θα τους ξανάδιναν την εξουσία στην πατρίδα τους. Αν δεν νικούσαν, απλά θα τους ζητούσαν την προστασία των "εμιγκρέδων". Ήθελε λέει και ο Καραμανλής ν' ανέβει στο βουνό, αλλά προτίμησε να πάει στο Κάιρο. Κι ένας άλλος ήθελε να πετάξει, αλλά προτίμησε να περπατήσει. Αστεία πράγματα, αστείων ανθρώπων. Μάλλον και ο Παπανδρέου ήθελε να πάει στο βουνό, αλλά δεν βρήκε δωμάτιο να κλείσει στην Αράχοβα. Πολύς κόσμος στο βουνό. Σαν εορταστικό τριήμερο.

Αυτό το οποίο πρέπει να μείνει στον αναγνώστη είναι ότι οι ΔΕΞΙΟΙ φασίστες των Αθηνών στον μεγάλο αγώνα των Ελλήνων, είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είτε δήλωσαν "απόντες". Ήταν είτε προδότες, που άξιζαν τον θάνατο, είτε φυγόμαχοι, που άξιζαν την περιφρόνηση. Η εμφάνιση των Γερμανών δηλαδή στην Αθήνα διέσπασε τη φασιστική ΔΕΞΙΑ. Οι γερμανόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ συνεργάστηκαν με τα αφεντικά τους και οι αγγλόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ εγκατέλειψαν τη χώρα.

Ανάλογη πορεία με τους κορυφαίους της ΔΕΞΙΑΣ είχε και η βάση της ΔΕΞΙΑΣ. Ο επαρχιακός κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός της ΔΕΞΙΑΣ συνέχισε το "έργο" του, χωρίς να επηρεαστεί από τη διάσπαση της κορυφής. Δεν είχε λόγο εκείνος ο μηχανισμός να διασπαστεί, γιατί δεν αλλοιώθηκαν τα δεδομένα για τα οποία δημιουργήθηκε. Αυτός ο μηχανισμός έλεγχε την επαρχία για λογαριασμό της Αθήνας. Τώρα το αν η Αθήνα αποφάσιζε μέσα στη βρετανική πρεσβεία ή στα γραφεία της Γκεστάπο, αυτό δεν ήταν κάτι που αφορούσε τα στελέχη αυτού του μηχανισμού. Αυτοί για τον μισθό τους δούλευαν. Οπότε γι' αυτούς ίσχυε το Business as usual.

Οι Γερμανοί θα έλεγχαν την κυβέρνηση των Αθηνών και το φασιστικό κράτος της ΔΕΞΙΑΣ θα μετέφερε αυτόν τον έλεγχο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της επικράτειας. Ο ΔΕΞΙΟΣ κρατικός μηχανισμός ήταν στη διάθεση των κατακτητών. Ο μηχανισμός, που το 1942 έκανε την πρώτη μαζική κινητοποίηση στα χρόνια της κατοχής. Την κινητοποίηση εναντίον της διορισμένης από τους Γερμανούς κυβέρνησης Τσολάκογλου.

Ο μηχανισμός, που εξέπληξε τους Γερμανούς με την αγωνιστικότητά του. Την πρώτη σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη. Με ποια αιτήματα; Για την ελευθερία; Για την ανεξαρ­τησία; Για τα δικαιώματα των πολιτών; Όχι βέβαια. Τα αιτήματα ήταν τα γνωστά των δημοσίων υπαλλήλων. Σε μια κατακτημένη πατρίδα βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν αύξηση των αποδοχών τους.

Εκ του ασφαλούς διαδήλωση, εφόσον ήταν δεδομένη η συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Δεν έρχονταν σε σύγκρουση με τις δυνάμεις κατοχής, αλλά με τους συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής. Αν δηλαδή οι Γερμανοί μέσω του Τσολάκογλου τούς έδιναν αυξησούλα, θα ήταν ήσυχοι.

Για να γνωρίζουν και οι νεότεροι ότι στην Ελλάδα έχει μακρά ιστορία η "αγωνιστικότητα" των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή ήταν η συμπεριφορά των ΔΕΞΙΩΝ φασιστών του επίσημου ελληνικού κράτους. 

Οι μόνοι φασίστες που βγήκαν στο βουνό ήταν αυτοί οι οποίοι έκαναν την ανάγκη τους φιλοτιμία. Οι σταλινικοί του ΚΚΕ, που δεν τους έπαιρνε να παραμείνουν στην Αθήνα, δεν μπορούσαν να "φιλοξενηθούν" από τη Σοβιετική Ένωση ως "εμιγκρέδες" και ταυτό­χρονα έβλεπαν σαν ευκαιρία να ισχυροποιηθούν μέσα από τον λαϊκό αγώνα. Οι μόνοι άκαπνοι του βουνού. Οι "καθοδηγητές", που βγήκαν στο βουνό, για να "καπελώσουν" τον λαϊκό αγώνα.

Στο μεταξύ στο βουνό γίνονταν ανεπανάληπτα πράγματα. Ένας λαός ταλαιπωρημένος και βασανισμένος έβρισκε την ευκαιρία να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Ένας λαός, που άφησε άφωνη την Ευρώπη. Ένας λαός, που είχε βάλει ως στόχο να μιμηθεί τους αρχαίους προγόνους του. Ένας λαός, που έβλεπε τους Ούννους σαν "Πέρσες", χωρίς να παραβλέπει τους "μηδίσαντες" της Αθήνας. Ένας λαός, που κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Ένας λαός, που με το αίμα του έδωσε την ελπίδα κι αποτέλεσε έμπνευση για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Τι κατάφερε αυτός ο λαός και έγινε η ελπίδα της Ευρώπης; Σε μια γερμανοκρατούμενη Ελλάδα ν' απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος της, παρουσία των Γερμανών. Παρουσία των Γερμανών σε πλήρη ισχύ και όχι κατά τη διάρκεια της κατάρρευσής τους. Πολεμούσε με καρυοφύλλια και μουσκέτα τις σιδερόφρακτες στρατιές των Γερμανών, όταν αυτές ήταν αήττητες σε όλα τα μέτωπα. Εξοπλιζόταν με όπλα των κατακτητών, όταν αυτά σκότωναν.

 

Τι ήταν το ΕΑΜ;

Τι ήταν ο ΕΛΑΣ;

 

Πολλά έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί γι' αυτούς τους μηχανισμούς της αντίστασης. Τα περισσότερα ήταν ψέματα, τα οποία είχαν σχέση με την προπαγανδιστική πολιτική των ΔΕΞΙΩΝ. Των συνεργατών των Γερμανών ή των "απόντων".

Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί ξεκινήσαμε το κείμενό μας από την ανάλυση περί Αριστεράς. Με βάση τους διαχωρισμούς που κάναμε στην αρχή του κειμένου τα πράγματα είναι εύκολα στην περιγραφή τους.

Το ΕΑΜ ήταν απόλυτα αριστερό, γιατί δεν είχε φασίστες της ΔΕΞΙΑΣ ανάμεσα στα μέλη του. Ως αριστερό, είχε ανάμεσα σ' αυτά τα μέλη του και ΚΚΕδες φασίστες. Το ΕΑΜ είχε στις τάξεις του το σύνολο του ελληνικού λαού. Οι μόνοι, που δεν συμμετείχαν στις μάχες του, ήταν οι φασίστες ΔΕΞΙΟΙ. Αυτοί είχαν άλλες δουλειές να κάνουν εκείνη την περίοδο. Οι μισοί συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές και οι άλλοι μισοί αναζήτησαν στο εξωτερικό την ασφάλεια των προστατών τους.

Το ΕΑΜ του λαού είχε ως ένοπλο τμήμα του τον ΕΛΑΣ, που είχε την ίδια ακριβώς σύνθεση με την παράταξη την οποία αντιπροσώπευε. Πολλοί προσπαθούν να εξηγήσουν τον ρόλο και την ταυτότητα του λαϊκού αυτού στρατού, επικαλούμενοι μαρτυρίες στελεχών του ή επικαλούμενοι πληροφορίες από μυστικές υπηρε­σίες. Άλλοι τον θεωρούν κομμουνιστικό, άλλοι λαϊκό και άλλοι τον θεωρούν μια κοινή συμμορία κατσαπλιάδων. Ο καθένας, προσπα­θώντας να εξυπηρετήσει την πολιτική του άποψη, τοποθετείται, προσπαθώντας να εξυπηρετηθεί από τα στοιχεία που τον ευνοούν.

Εμείς δεν θα μπούμε καν στον κόπο ν' αναζητήσουμε στοιχεία και μαρτυρίες. Εμείς τον θεωρούμε λαϊκό στρατό και αυτό προκύπτει από τη λογική. Ποια είναι αυτή η λογική;

Την επομένη της κατάκτησης της πατρίδας μας από τους Γερμανούς, η κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι Έλληνες ήταν τραγική. Ο πόλεμος είχε καταστρέψει τα πάντα. Ο πόλεμος είχε καταστρέψει την οικονομία και ο λαός πεινούσε. Πεινούσε στην κυριολεξία.

Σ' αυτήν την εξαιρετικά άσχημη κατάσταση έρχονταν και οι ανάγκες ενός τεράστιου στρατού κατοχής να κάνουν τα πράγματα ακόμα τραγικότερα. Μια μικρή και φτωχή χώρα, όπως η Ελλάδα, είχε να ταΐσει έναν πληθυσμό με τεράστιες ανάγκες και επιπλέον έναν στρατό κατοχής. Έναν πληθυσμό, που εξαιτίας του πολέμου είχε εγκαταλείψει τις καλλιέργειές του και η παραγωγή ήταν πολύ μικρότερη της συνηθισμένης. Χωράφια ακαλλιέργητα, από τον φόβο των αγροτών να βγουν στο ύπαιθρο και "απουσία" πολλών αγροτών λόγω θανάτων.

Αυτή η μειωμένη παραγωγή μιας κοινωνίας πολλών χήρων και ορφανών έπρεπε να θρέψει έναν λαό ολόκληρο και έναν τεράστιο στρατό κατοχής των διακοσίων χιλιάδων ανδρών. Πολλά τα "στόματα" για ν' αντέξει. Ο γερμανικός στρατός άρπαζε με τη βία ό,τι του χρειαζόταν για να συντηρηθεί και για τους υπόλοιπους άφηνε ό,τι περίσσευε, ίσα-ίσα για να μην πεθαίνουν.

Εκείνη την τραγική περίοδο θεριεύει το φαινόμενο ΕΛΑΣ. Τι ήταν ο ΕΛΑΣ σε επίπεδο μεγέθους; 75.000 μόνιμοι μαχητές και 44.000 έφεδροι. Ποιος τους τάιζε όλους αυτούς —που αναγκαστικά έπρεπε να τραφούν από άλλους, εφόσον είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους—; Αν μάλιστα συνυπολογίσει κάποιος ότι —λόγω του ρόλου του— αυτός ο στρατός έπρεπε να περιφέρεται στα βουνά και άρα στα πλέον φτωχά μέρη της επικράτειας, ευνόητα είναι μερικά πράγματα.

Αυτός ο τεράστιος πληθυσμός μαχητών έπαιρνε από εκείνους που δεν τους έφταναν; Πώς τα έπαιρνε όμως; Με τη βία; Σκότωνε κι άρπαζε ό,τι του χρειαζόταν από αυτούς που δεν τους έφταναν για να ζήσουν; Δεν έχει καταγραφεί βίαιη συμπεριφορά του απέναντι στους χωρικούς. Δεν έχουν καταγραφεί θάνατοι ανθρώπων, οι οποίοι αντιδρούσαν στη "λεηλασία" τους από τον ΕΛΑΣ. Ακόμα κι αυτοί, που μισούσαν τον ΕΛΑΣ, δεν τόλμησαν ποτέ να ισχυριστούν ότι υπήρχαν τέτοια φαινόμενα.

Γιατί δεν τόλμησαν; Γιατί θα τους διέψευδε η λογική. Τι λέει η λογική; Ότι σε μια Ελλάδα, στην οποία οι γερμανικές δυνάμεις έκαναν τεράστιες επιχειρήσεις εκκαθάρισης, θα εμφανίζονταν κάποια συγκεκριμένα φαινόμενα. Ο ΕΛΑΣ ήταν στρατός. Είχε μέγεθος. Δεν ήταν ολιγομελής συμμορία, για να μπορεί να κρύβεται. Άρα όλοι μπορούσαν να γνωρίζουν πού βρίσκεται. Όλοι γνώριζαν πού περίπου επιχειρούσε. Θα πλησίαζε ο ΕΛΑΣ τον Γοργοπόταμο, χωρίς να το γνωρίζουν οι χωρικοί της περιοχής; Όχι βέβαια.

Αν λοιπόν ο τεράστιος ΕΛΑΣ άρπαζε και λεηλατούσε αυτούς τους χωρικούς, δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τη δραστηριότητά του. Κάποια από τα θύματά του θα τον πρόδιδαν. Ποτέ δεν καταγράφηκε κρούσμα προδοσίας εις βάρος του. Οι χωρικοί όχι μόνον τον συντηρούσαν, αλλά τον βοηθούσαν στη λειτουργία του. Αναλάμβαναν αποστολές γι' αυτόν. Ήταν όλοι οι χωρικοί ΚΚΕδες; Ήταν όλοι οι χωρικοί τρομοκρατημένοι από τους "κατσαπλιάδες"; Όχι βέβαια. Δεν θα μπορούσαν να είναι τρομοκρατημένοι, γιατί οι Γερμανοί τους τιμωρούσαν με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο, κάθε φορά που δέχονταν χτύπημα από τον ΕΛΑΣ.

Με εκτελέσεις, βιασμούς και λεηλασίες δεν κατόρθωσαν οι Γερμανοί να "πείσουν" τους χωρικούς να έρθουν σε σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ. Οι χωρικοί τον συντηρούσαν και οι χωρικοί έστελναν τα παιδιά τους να τον στελεχώσουν. Τα δικά τους παιδιά ήταν μέλη του. Τα παιδιά των Ελλήνων. Τα παιδιά, που όταν τα τάιζαν, το έκαναν με χαρά, γιατί στα μάτια τους έβλεπαν τα δικά τους παιδιά. Έδιναν από το υστέρημά τους, γιατί ήλπιζαν ότι κάποιοι άλλοι θα κάνουν το ίδιο και για τα δικά τους παιδιά.

Όλα αυτά εθελοντικά. Ο ΕΛΑΣ υπήρξε το μεγαλύτερο εθελοντικό επίτευγμα του ελληνικού λαού. Ποτέ ο ΕΛΑΣ δεν πλήρωνε για τη συντήρησή του, διότι απλούστατα δεν είχε χρηματοδότηση από πουθενά. Ποτέ ο ΕΛΑΣ δεν έκανε στρατο­λόγηση με χρήματα. Έδιωχνε εθελοντές, διότι δεν άντεχε ούτε ο ίδιος τον ανεξέλεγκτο γιγαντισμό του. Ποτέ ο ΕΛΑΣ δεν κατέφυγε στην πρακτική των ομήρων, διότι εξασφάλιζε πάντα τη συνεργασία των τοπικών κοινωνιών.

Όλα αυτά αποδεικνύουν με απόλυτο τρόπο αυτά τα οποία λέμε. Ο ΕΛΑΣ ήταν αριστερός, γιατί δεν είχε μέσα του ΔΕΞΙΟΥΣ. Ο ΕΛΑΣ δεν ήταν "κομμουνιστικός", γιατί ποτέ οι Έλληνες δεν ήταν ΚΚΕδες. Ο ΕΛΑΣ ήταν λαϊκός, γιατί ήταν εθελοντικός και συντηρούμενος από τον λαό. Ο ΕΛΑΣ προήλθε από τα σπλάχνα του ελληνισμού, γιατί στις τάξεις του ήταν τα παιδιά τα Ελλήνων. Ο "ανθός" του γένους.

Από την άλλη πλευρά υπήρχε το δήθεν αντίπαλο δέος ο ΕΔΕΣ. Ο ΕΔΕΣ ήταν ένα όργανο του φασισμού. Ήταν δημιούργημα της ΔΕΞΙΑΣ και για να λειτουργήσει χρηματοδοτούνταν από χρήματα του φασισμού. Με αγγλικές λίρες συντηρούνταν και με τις ίδιες λίρες στρατολογούσε κόσμο. Περιφερόταν στα βουνά ως "μεγαλοπελάτης" των χωρικών και όχι ως λαϊκός στρατός. Δεν τον πρόδιδαν, γιατί είχαν συμφέρον από αυτόν και ταυτόχρονα τον ανέχονταν, γιατί υποτίθεται πολεμούσε τον κοινό εχθρό.

Η πορεία του ΕΔΕΣ ήταν όμοια με την πορεία αυτών που τον εμπνεύστηκαν. Πολέμησε τους Γερμανούς για να πάρει τον ρόλο του και να σταθεί δίπλα στον ΕΛΑΣ, ώστε να πάρει μερίδιο από τις πολιτικές "εισπράξεις" σε περίπτωση απελευθέρωσης. Ως στρατιω­τικός μηχανισμός είχε ΔΕΞΙΑ ηγεσία και μισθοφορική βάση. Ελεγχόταν πλήρως από τους Άγγλους. Χρηματοδοτούνταν κι εξοπλιζόταν από αυτούς. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους Γερμανούς εις βάρος του ΕΛΑΣ και μετά τον πόλεμο ο μηχανισμός του στράφηκε σχεδόν ατόφιος εναντίον του λαού.

Σε όλες τις κρίσεις διαλυόταν και πάντα επαναδημιουργούνταν με αγγλικές λιρίτσες. Η δύναμή του αυξομειωνόταν ανάλογα με την αγγλική πολιτική. Ηγέτης του ήταν ένας γνήσιος ΔΕΞΙΟΣ, που "επένδυσε" σ' αυτόν την μεταπολεμική του καριέρα. Ο μετέπειτα υπουργός δημοσίας τάξης στην άγρια μεταπολεμική ΔΕΞΙΑ. Αν κάποια από τα μέλη του τα αδικούμε, είναι βέβαιον ότι θα μας συγχωρήσουν, γιατί πρώτοι αυτοί γνωρίζουν τι έκαναν κάποιοι φασίστες στις "πλάτες" τους.

 

"Άρης"

…ο μεγάλος αρχηγός της εθνικής αντίστασης.

 

Η τύχη του ελληνικού λαού ήταν ότι εκείνη την κρίσιμη ώρα βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος να την οδηγήσει στο όραμά της. Η Ελλάδα πέτυχε το "άστρο" του Άρη Βελουχιώτη σε όλο του το μεγαλείο. Ο Βελουχιώτης έγινε εύκολα ο "Άρης" του ελληνικού λαού. Μιλούσε τη γλώσσα του. Δεν είχε σχέση με τη "χλαπάτσα" των Αθηνών. Μισούσε τους ξένους ιμπεριαλιστές εξίσου. Δεν ξεχώριζε τους Γερμανούς από τους Άγγλους ή τους Γάλλους. Ούτε καν τους Σοβιετικούς, παρ' όλο το "κομμουνιστικό" του παρελθόν. Αυτός είπε το περίφημο …"όλα τα γουρούνια την ίδια μύτη έχουν", αναφερόμενος σε Σοβιετικούς.

Αυτός ο άνθρωπος ενέπνευσε τον ελληνικό λαό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Σε μια στιγμή που όλα έδειχναν χαμένα. Αυτός στάθηκε πρώτος όρθιος και έγινε το πρότυπο για χιλιάδες Έλληνες. Αυτός απέκτησε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και γι' αυτό ο λαός τού εμπιστεύτηκε τα παιδιά του. Ολόκληρη η εικόνα του ήταν ένας συμβολισμός.

Τα γένια του τον διαφοροποιούσαν από την αστική "καθωσπρεπική" χλαπάτσα της Αθήνας. Ο τεράστιος σταυρός στο στήθος του αποτελούσε εγγύηση για τον αγράμματο λαό ότι δεν επρόκειτο για κάποιον άθεο ΚΚΕ φασίστα. Ο λόγος του ήταν καθαρά πατριωτικός. Τα επιχειρήματά του πάντα στόχευαν στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Ο λαός τον άκουγε γιατί τον εμπιστευόταν, αλλά και γιατί καταλάβαινε τι του έλεγε. Ο λαός τον πλαισίωνε, γιατί πίστευε στο όραμα που του περιέγραφε και όχι στο "κομμουνιστικό" όραμα.

Το μόνο μειονέκτημα του Άρη ήταν η ιδεολογική του "καταγωγή". Ήταν μειονέκτημα για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν γιατί επέτρεπε στην προπαγάνδα των εχθρών του να μεταφέρει την προσωπική του ιδιομορφία στο έργο του. Στο έργο που δημιουργούσε από κοινού με τους συντρόφους του. Επέτρεπε στην προσωπική του ιδεολογία να χαρακτηρίζει το ΕΑΜ. Ο "κόκκινος" Άρης έδινε "χρώμα" στο ΕΑΜ. Αυτό ήταν τόσο άδικο όσο και λάθος, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η ατομικότητα από τη συλλογικότητα.

Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του κάνει τις επιλογές του. Αυτές τον χαρακτηρίζουν. Πολλές φορές όμως ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις, οι οποίες δεν μπορούν ν' αντιμετω­πι­στούν στο προσωπικό επίπεδο. Απαιτούν συστράτευση ανθρώπων για την επίτευξη των κοινών τους στόχων. Αυτή η συστράτευση αναγκαστικά περιορίζει την ατομικότητα. "Κόβεις" ιδιομορφίες, για να πετύχεις την απαραίτητη ομοιότητα που απαιτεί ο κοινός στόχος με άλλους διαφορετικούς, οι οποίοι μοιράζονται μαζί σου τον στόχο αυτόν.

Η συλλογικότητα από εκεί και πέρα κρίνεται με βάση τις πράξεις και τους στόχους του συνόλου. Δεν έχει σχέση με το αρχικό ποιόν αυτού που δημιούργησε το σύνολο και έθεσε τους κοινούς στόχους του συνόλου. Όποιος κι αν δημιουργούσε το ΕΑΜ, θα κρινόταν γι' αυτά που πρέσβευε το ΕΑΜ και όχι για την αρχική του ατομικότητα. Αυτά τα οποία πρέσβευε το ΕΑΜ ήταν εκείνο το μέσο το οποίο πολλαπλασίαζε τα μέλη του.

Ο Άρης και ο κάθε Άρης αναγκαστικά κάτι ήταν στην προηγούμενή του ζωή. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει κανέναν και δεν μεταφέρεται στο έργο του, εφόσον το έργο δεν είναι ατομικό. Στο έργο αυτό συμμετέχουν κι άλλοι άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες. Αν δηλαδή ο Άρης ήταν στην προηγούμενη ζωή του ακτιβιστής οικολόγος, τι θα ήταν ο ΕΛΑΣ; Ένοπλο κίνημα για τη διάσωση της ελληνικής πανίδας; Τι θα ήταν οι μαχητές του; Στελέχη του Αρκτούρου;

Το θέμα λοιπόν είναι να γνωρίζει κάποιος το καταστατικό μιας οργάνωσης. Από αυτό κρίνεται τόσο ο ιδρυτής της όσο και οι συνοδοιπόροι του. Αυτό διαβάζει ο κάθε υποψήφιος, που θέλει να συμμετάσχει στην προσπάθειά τους. Όταν λοιπόν κρίνεται το ΕΑΜ, πρέπει κάποιος να γνωρίζει το καταστατικό του. Με βάση αυτό κρίνονται τα πάντα. Με βάση αυτό κρίνονται οι συμμετέχοντες σ' αυτό.

Τι λέει λοιπόν αυτό το καταστατικό;

Σ' ό,τι αφορά την ανάπτυξη του κοινού μετώπου μεταξύ όλων των ελληνικών οργανώσεων, που πολεμούν τον κατακτητή, είναι απόλυτα ενωτικό.

1. ...Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οποιαδήποτε οργάνωσις δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις της σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρό­τησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις της εις την ανάγκην του εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης της απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν ιδρυτικόν.

Το ΕΑΜ δηλαδή ήταν ανοικτό σε όλες τις οργανώσεις με μόνο κριτήριο τον πατριωτισμό και την τιμιότητα. Ήταν ανοικτό, για να μετατραπεί σε ενιαίο μέτωπο όλων των ελληνικών οργανώσεων εναντίον των κατακτητών. Ήταν εθνικό μέτωπο και δεν ήταν μέτωπο κομμουνιστικών οργανώσεων. Δεν κάνει αναφορά σε ιδεολογικές προτιμήσεις. Από εκεί και πέρα το καταστατικό του προσδιορίζει τους στόχους της οργάνωσης.

2. Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι:

α) Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.

β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ, αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξη εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν αναλογικήν, ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου διακυβερνήσεώς του.

Ακολουθούν άρθρα δευτερεύουσας αξίας, τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στο επίπεδο που αναφερόμαστε. Αυτοί λοιπόν ήταν οι στόχοι του ΕΑΜ. Από πού προκύπτει σχέση αυτής της οργάνωσης με την ιδεολογία του κομμουνισμού; Μπορεί κάποιος με βάση αυτό το καταστατικό να χαρακτηρίσει τα μέλη του ΚΚΕδες ή φασίστες; Μπορεί κάποιος με βάση το ίδιο καταστατικό να χαρακτηρίσει το ΕΑΜ "κομμουνιστικό", επειδή ο ιδρυτής του είχε ιδεολογική "προτίμηση", όταν αναγνωρίζει το δικαίωμα στους πάντες να έχουν ανάλογη "προτίμηση", την οποία θα την εκφράσουν ελεύθερα μετά την απελευθέρωση;

Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος για τον οποίο είπαμε ότι ήταν μειονέκτημα του Βελουχιώτη η ιδεολογική του καταγωγή. Τον καθιστούσε εύκολο θύμα της οποιασδήποτε προπαγάνδας —απ' όπου κι αν αυτή προερχόταν— και αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο και στην οργάνωση, της οποίας ήταν ηγέτης. Πρώτα έπεσε θύμα της προπαγάνδας του ΚΚΕ και κατόπιν έπεσε θύμα της προπαγάνδας της ΔΕΞΙΑΣ. Πρώτα οι ΚΚΕδες θεώρησαν εξαιτίας του το ΕΑΜ δικό τους και μετά οι ΔΕΞΙΟΙ —και πάλι εξαιτίας του— θεώρησαν το ΕΑΜ κομμουνιστικό.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ήταν μειονέκτημα η ιδεολογική "καταγωγή" του Βελουχιώτη έχει σχέση με τη δική του συμπεριφορά. Ήταν ένας από τους κομμουνιστές, ο οποίος είχε βασανιστεί γι' αυτά που πίστευε. Ήταν ένας κομμουνιστής, που ήταν καλός για τον ελληνικό λαό, γιατί απλά ήταν κακός κομμου­νιστής για το κόμμα. Το κόμμα, που όταν ήθελε να καπηλευτεί τις επιτυχίες του, τον αναγνώριζε ως τον "αρχηγό" και όταν δεν τον χρειαζόταν, θυμόταν ότι ήταν ο "μιζέριας". Το κόμμα, που για να επιβιώσει στο βουνό κρύφτηκε πίσω του και όταν δεν τον είχε πλέον ανάγκη, θυμήθηκε ότι ήταν "δηλωσίας".

Ως βασανισμένος κομμουνιστής είχε αποκτήσει "αγκυλώσεις" και αυτό ήταν καθοριστικό σε πολλές αποφάσεις του. Όσο κι αν αμφισβητούσε τους κομματικούς ηγέτες, δεν μπορούσε να τους στείλει στο διάολο. Ως γενναίος άνθρωπος, που είχε υπογράψει δήλωση "μετανοίας" εξαιτίας βασανισμών, ένιωθε σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που άντεξαν. Απλά δεν ήξερε ότι το ΚΚΕ με την πονηρή και υστερόβουλη πολιτική του στο θέμα αυτό είχε αρχίσει να συντίθεται από ανθρώπους, που η αντοχή τους στον βασανισμό ήταν το μοναδικό τους προσόν.

Τύπους "νεάντερταλ", όπως ο Σιάντος, για τον οποίο όσο κι αν ψάξει κανείς δεν μπορεί να βρει ένα ταλέντο πέρα από την αντοχή στο ξύλο. Αυτό ήταν προφανώς μια εσκεμμένη τακτική του ΚΚΕ, για να διατηρεί τη σκληρή δομή της οργάνωσής του. Εχθρός του ΚΚΕ είχε γίνει η ανθρώπινη ευφυΐα, γιατί η ευφυΐα ταυτίζεται με την κριτική στάση και αυτή φέρνει την αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση, η οποία προκαλούσε αλλεργία στη "δημοκρατική" ηγεσία του κόμματος.

Με χαμηλά λοιπόν κριτήρια προσόντων και βασανιστική "επιβίωση" το ΚΚΕ παρήγαγε στελέχη, τα οποία μπορούσε να τα ελέγχει απόλυτα. Μόνον σε εκείνη τη δομή τέτοιοι άνθρωποι μπορούσαν να "προκόβουν" και άρα να ελέγχονται όταν έφεραν εξουσία. Αυτό δεν το κατάλαβε εγκαίρως ο Άρης. Αυτό ήταν το πρώτο σφάλμα του αρχηγού και η αρχή μιας αλυσίδας λαθών.

Ανέχθηκε τους κομματικούς να περιφέρονται εκ του ασφαλούς, εκεί όπου οι άλλοι έχυναν το αίμα τους. Ανέχθηκε τους κομματικούς να παριστάνουν τους στρατηγούς, εκεί όπου οι άλλοι γίνονταν ήρωες με το αίμα της καρδιάς τους. Ανέχτηκε τους κομματικούς να μιλάνε για σοβιετικές στρατηγικές, εκεί όπου οι άλλοι ονειρεύονταν μια ελεύθερη πατρίδα. Τους ανέχθηκε να "καπελώνουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενός ολόκληρου λαού, για να τον υποτάξουν στα στενά κομματικά τους συμφέ­ροντα.

Ο Άρης φταίει που κομματόσκυλα σαν τον Σιάντο ή τον Ιωαννίδη ή τον Φλωράκη συγχρωτίζονταν με τους ήρωες. Αυτός φταίει, που επέτρεπε σε κομματικούς να "καπελώνουν" τους αγώνες του "ανθού" της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός φταίει, γιατί πρώτος αυτός τους έδινε αναφορές. Αυτός φταίει, γιατί πρώτος αυτός υπέτασσε το δικό του τεράστιο πατριωτικό μέγεθος σε πολιτικούς "νάνους". Αυτός φταίει, γιατί, ως αγωνιστής εναντίον ξένων κατακτητών, έδινε αναφορά σε ξενόδουλους. Αυτός φταίει, που ως στρατιωτικός ηγέτης έδινε νίκες στα "τρωκτικά" που παρίσταναν τους στρατηγούς. Μόνος του άνοιξε και τον δικό του "λάκκο". Όταν το κατάλαβε, ήταν αργά.

Ο Άρης ήταν ένας ταλαντούχος στρατιωτικός ηγέτης, αλλά παντελώς ατάλαντος πολιτικός ηγέτης. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των ηγετών; Ο καλός στρατιωτικός ηγέτης πολεμάει άριστα τους εχθρούς του. Ο καλός πολιτικός ηγέτης είναι αυτός ο οποίος γνωρίζει άριστα ποιοι είναι οι εχθροί του —ορατοί και αόρατοι—. Ο Άρης απέναντι σε ορατούς εχθρούς ήταν άριστος, όσο ισχυροί κι αν ήταν αυτοί. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιοι ήταν οι μη ορατοί εχθροί του. Εκεί έχασε το παιχνίδι.

Δεν κατάλαβε τον ρόλο των στελεχών του ΚΚΕ. Δεν κατάλαβε ότι και εκείνοι έπαιζαν παιχνίδια των ιμπεριαλιστών και ότι ήταν θέμα χρόνου να τον βγάλουν από τη "μέση". Θεώρησε ατυχώς ότι διαπνέονταν κι αυτοί από τα ίδια πατριωτικά αισθήματα με τον ίδιο. Νόμιζε ότι στο βουνό βγήκαν για τους ίδιους λόγους και εξαιτίας των ίδιων "ελατηρίων" μ' αυτόν. Αυτό ήταν το λάθος του. Δεν κατάλαβε ότι εκείνοι ήταν δούλοι των Σοβιετικών, απόλυτα όμοιοι με τους δοσίλογους δούλους των Γερμανών ή τους αστούς χαφιέδες των Εγγλέζων.

Ένα λάθος ανεπίτρεπτο για έναν τέτοιο χαρισματικό άνθρωπο. Ένα λάθος, που, αν ακολουθούσε το ένστικτό του, θα το απέφευγε. Μόνος του το είπε, βλέποντας τον Χαρίλαο Φλωράκη, ποιο θα ήταν το μέλλον τόσο του ίδιου όσο και των συντρόφων του. Αυτό όμως, που του αποκάλυπτε το ένστικτό του, δεν το ερμήνευε σωστά η γνώση του. Οι πολιτικές "αγκυλώσεις" του ήταν ανίκητες. Ως εκ τούτου δεν κατάλαβε ότι οι κομμουνιστές βγήκαν στο βουνό για "εργολαβία" των Σοβιετικών. Δεν κατάλαβε ότι ο πατριωτισμός τους έφτανε μέχρι εκεί που το επέτρεπε ο Στάλιν και οι "φωτισμένοι" ηγέτες τους.

Τους ΚΚΕδες τους ενδιέφερε να είναι κοντά στο οπλισμένο τμήμα του ελληνικού λαού, ώστε στην καλύτερη γι' αυτούς περίπτωση να επιβάλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και στη χειρότερη να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος τη δική τους πολιτική παρουσία στη μεταπολεμική Αθήνα.

Αν δηλαδή η Σοβιετική Ένωση διεκδικούσε την Ελλάδα, αυτοί θεωρούσαν ότι είχαν τα όπλα να την εξυπηρετήσουν. Να εξυπηρε­τήσουν τον Στάλιν και να εξυπηρετηθούν και οι ίδιοι. Ό,τι ήταν οι Γερμανοί για τους γερμανόδουλους ήταν οι Σοβιετικοί για τους ΚΚΕδες. Οι ηγέτες του ΚΚΕ γι' αυτόν τον λόγο βγήκαν στο βουνό. Θεωρούσαν ότι με τον τρόπο αυτόν μπορούν να "καπελώσουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα υπέρ των κομματικών και προσω­πι­κών τους συμφερόντων. Ονειρεύονταν να γίνουν "Τσαουσέσκου" ή "Ζίφκοφ" της μεταπολεμικής "κομμουνιστικής" Ελλάδας.

Από την άλλη πλευρά, αν η Σοβιετική Ένωση δεν διεκδικούσε την Ελλάδα, θεωρούσαν ότι με τα όπλα μπορούσαν να "πειθαρχήσουν" τον λαό και να τον παραδώσουν με το "αζημίωτο" στους προηγούμενους κυρίαρχους. Θεωρούσαν ότι μπορούν να γίνουν συνέταιροι με τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Γι' αυτόν τον λόγο ανέ­χονταν τους βρετανικούς συνδέσμους ν' "αλωνίζουν" στα βουνά. Με τους Εγγλέζους διαπραγματεύονταν, περιμένοντας εντολές από τους "δημοκράτες" της Μόσχας.

Αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν ζωτικής σημασίας για τα στρατηγικά συμφέροντα των ΚΚΕδων να "χρωματίσουν" τον εθνικο­απελευ­θερωτικό στρατό της Ελλάδας. Ήταν απαραίτητο γι' αυτούς και ήταν απαραίτητο και για τον "πατερούλη" τον Στάλιν. Ο Στάλιν είχε διαπραγματευτικά ατού απέναντι στους Άγγλους εξαιτίας του ΕΑΜ. Απειλούσε τους Εγγλέζους με το αυθαίρετο "χρώμα" του. Γνώριζε ότι η Ελλάδα ήταν απαραίτητη για τα εγγλέζικα συμφέροντα και γνώριζε ότι η Αγγλία έτρεμε στην ιδέα ότι εξαιτίας του ΕΑΜ θα μπορούσε να χάσει την αποικία της στα Βαλκάνια.

 

Γιατί υπήρχαν μυστικές συμφωνίες

μεταξύ Χίτλερ, Τσόρτσιλ και Στάλιν

για την Ελλάδα;

Την εποχή που ο πόλεμος βάδιζε προς το τέλος του και είχε σχεδόν κριθεί το αποτέλεσμά του, είχε αρχίσει ένας μεγάλος κύκλος διαπραγματεύσεων μεταξύ των ισχυρών μονομάχων. Εκείνη την εποχή επανασχεδιαζόταν ο κόσμος και αυτό απαιτούσε τη συνεργασία μεταξύ αυτών που θα τον επιχειρούσαν. Ο καθένας από αυτούς είχε τα προβλήματά του και γι' αυτό διαπραγματευόταν με τους άλλους.

Ακόμα και οι εχθροί διαπραγματεύονταν μεταξύ τους. Είχαν ανάγκη την διαπραγμάτευση, γιατί οι ανάγκες τους ήταν τεράστιες. Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, μπροστά στη βέβαιη ήττα, είχαν φτάσει σε αδιέξοδα. Είχαν "απλωθεί" πολύ και δεν μπορούσαν να "μαζευτούν" χωρίς κόστος. Ένα από τα μέρη στα οποία είχαν "απλωθεί" ήταν και η Ελλάδα.

Όταν άρχισε η κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ, οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να φύγουν από την Ελλάδα. Δεν μπορούσαν ν' απεμπλακούν από τον πόλεμο αναίμακτα. Με έναν οπλισμένο και εμπειροπόλεμο ΕΛΑΣ στα βουνά, δεν τολμούσαν να εγκατα­λεί­ψουν τη χώρα. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα για έναν στρατό που υποχωρεί. Από την Πελοπόννησο και την Αθήνα —όπου βρίσκονταν οι κύριες δυνάμεις τους— μέχρι τα ελληνο­γιου­γκοσλαβικά σύνορα μπορεί να μην έφτανε κανένας ζωντανός.

Σ' αυτά τα χιλιόμετρα τους περίμενε ο θάνατος. Δεν θα έμενε "κολυμπηθρόξυλο". Ο Χίτλερ όμως καίγονταν για εφεδρείες. Έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα στη Γερμανία και οι "λιμνάζουσες" στρατιές στην Ελλάδα φάνταζαν γι' αυτόν σωτήριες. Ζητούσε εγγυήσεις για τον επαναπατρισμό του στρατού του και ήταν έτοιμος να δώσει οποιοδήποτε αντάλλαγμα.

Οι Εγγλέζοι από την άλλη πλευρά είχαν τα δικά τους προβλήματα. Το κενό που άφηναν οι Γερμανοί στην Ελλάδα με την αποχώρησή τους ήταν δύσκολο να το αναπληρώσουν. Δεν είχαν μηχανισμούς καταστολής του λαού και ταυτόχρονα ο λαός ήταν οπλισμένος. Μόνον η ΔΕΞΙΑ τους ευνοούσε και αυτή είχε πρόβλημα. Η μισή ΔΕΞΙΑ είχε εξασφαλισμένη την εκτέλεσή της για τη συνεργασία της με τους Γερμανούς και η άλλη μισή ήταν εκτός Ελλάδας. Πώς θα έφερναν τα "λαμόγια" από τη Μέση Ανατολή και πώς θα τους παρέδιδαν εκ νέου την εξουσία; Πλήρωναν τον αλήτη τον Ζέρβα να παίρνει επί πληρωμή "μερίδιο" αντίστασης, αλλά αυτό δεν έφτανε.

Ο Ζέρβας, ακόμα και με τη δύναμη των αγγλικών λιρών, δεν μπορούσε ν' αναπτυχθεί στο επίπεδο που να του επιτρέπει να περιορίσει στα ίσα τον ΕΛΑΣ. Ο ΕΔΕΣ παρέμενε πάντα στη λογική του μισθοφορικού στρατού, ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορούσε να εγκαταλειφθεί από τα μέλη του. Δεν μπορούσε να δημιουρ­γήσει δυναμική κι αναγκαζόταν να συνεργάζεται ακόμα και με τους Γερμανούς για να επιβιώσει δίπλα στον ΕΛΑΣ, μέχρι την κρίσιμη ώρα που θα τον χρειάζονταν αυτοί που τον πλήρωναν και άρα οι Εγγλέζοι.

Ανάλογα προβλήματα είχαν και οι Σοβιετικοί. Η Σοβιετική Ένωση ήταν παντελώς αδύναμη. Ονειρευόταν να γίνει υπερ­δύναμη, αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να το καταφέρει μόνη της. Είχε ανάγκη τους Εγγλέζους. Για να σε βάλουν όμως οι Εγγλέζοι στο παιχνίδι της μοιρασιάς, θα πρέπει κάτι να έχουν να πάρουν από εσένα. Άρα αποτελεί θεμέλιο της πολιτικής σου να έχεις κάτι να τους δώσεις.

Αυτό το πολύτιμο κάτι, που είχαν να δώσουν οι Σοβιετικοί στους Εγγλέζους, ήταν η Ελλάδα. Αν τους διασφάλιζαν την Ελλάδα, θα έμπαιναν στη μοιρασιά. Ειδικά τον Τσόρτσιλ, που τον είχε πιάσει εμμονή με την Ελλάδα, κάτι τέτοιο τον ενθουσίαζε. Ταυτόχρονα ο Στάλιν με τις πλάτες του ΕΛΑΣ έκανε τον μεγαλοπαράγοντα της διεθνούς σκακιέρας. Έσπρωχνε τον Χίτλερ σε μυστικές συμφωνίες με τους Άγγλους, γιατί έλεγχε όλη την αντίσταση από την Κρήτη μέχρι την Αυστρία.

Ελασίτες και Παρτιζάνοι περίμεναν τον γερμανικό στρατό στην υποχώρησή του, για να του πιούν το αίμα. Μίσος υπήρχε, όχι αστεία. Μίσος, που επισκίαζε κάθε έννοια λογικής κι ανθρωπι­σμού. Ένα απύθμενο μίσος, που το είχαν προκαλέσει μόνοι τους οι ίδιοι οι Γερμανοί, γιατί, στην προσπάθειά τους να υποτάξουν τους λαούς, είχαν κάνει τεράστια εγκλήματα. Μαζικές εκτελέσεις, κάψιμο χωριών, λιμοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών ζητούσαν εκδίκηση από εκείνους που αποφάσισαν μόνοι τους να "σώσουν" τον κόσμο.

Πολλοί στα Βαλκάνια ονειρεύονταν να μιμηθούν τον Βουλγα­ρο­κτόνο. Ονειρεύονταν να ρημάξουν τον γερμανικό στρατό. Τον στρατό των Ούννων. Εκατό τυφλοί στρατιώτες με έναν μονό­φθαλμο αξιωματικό να τους οδηγεί χέρι-χέρι για το Βερολίνο. Να φεύγουν από τα Βαλκάνια κατά κύματα οι ουρλιάζοντες τυφλοί Γερμανοί και να κόβονται τα πόδια της Ευρώπης. Χίλια χρόνια θα έκαναν οι Γερμανοί, για να ξαναδοκιμάσουν αυτήν την "εκδρομή".

 

Η αρχή της προδοσίας και η προετοιμασία 
για την επάνοδο των φασιστών.

 

Ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα για όλους τους φασίστες. Αυτή η δυσκολία τούς ωθούσε στη μυστική συμφωνία. Κάποιοι αγωνιούσαν για το πώς θα φύγουν και κάποιοι άλλοι για το πώς θα επιστρέψουν. Καρπός αυτής της συμφωνίας ήταν η από κοινού παραδοχή μεταξύ των φασιστών ότι εχθρός τους είναι ο ΕΛΑΣ.

Κόκκινοι και μαύροι φασίστες αυτό αποφάσισαν. Ο ΕΛΑΣ έπρεπε να ελεγχθεί και αυτό θα το αναλάμβαναν οι ΚΚΕδες, που λαθροβιούσαν στην ηγεσία του. Ο μοσχοβίτης "πατερούλης" τούς το ξεκαθαρίζει από την αρχή. Για να είναι απόλυτα σίγουρος, στέλνει στο βουνό τον αντισυνταγματάρχη Γκριγκόρι Ποπόφ, για να καθοδηγεί τους "καθοδηγητές". Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και προφανώς δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε σε ελεεινούς δούλους τύπου Σιάντου και Ιωαννίδη.

Οι εντολές είναι σαφείς και απόλυτες. Οι Γερμανοί θα φύγουν με ασφάλεια από την Ελλάδα. Κανένας δεν θα τους πειράξει. Ο ΕΛΑΣ θα τους βλέπει και δεν θα τους ακουμπά. Το ένστικτο του Άρη και πάλι αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, αλλά και πάλι οι πολιτικές του "αγκυλώσεις" δεν του επιτρέπουν να δράσει. Τον ενημερώνουν για τον Ρώσο συνταγματάρχη και αυτός καταλα­βαίνει τι συμβαίνει. …"Όλα τα γουρούνια την ίδια μύτη έχουνε" λέει, αλλά δεν αντιδρά.

Από τη στιγμή που οι Γερμανοί λαμβάνουν τις εγγυήσεις που θέλουν, οι πάντες δρομολογούν την κατάσταση με τον τρόπο που προβλέπεται από τα συμφωνηθέντα. Οι Σοβιετικοί ελέγχουν τον ΕΛΑΣ, οι Γερμανοί εξοπλίζουν τα τάγματα ασφαλείας, για να δημιουργηθεί ο ένοπλος μηχανισμός που θα προστατεύσει τους προδότες και οι Άγγλοι ετοιμάζονται να μας φέρουν με στρατιωτική συνοδεία τους "σωτήρες". Αυτούς που ήθελαν να βγουν στο βουνό, αλλά δεν έτυχε. Αυτούς που, όταν έρεε ποτάμι το αίμα του ελληνικού λαού, έπαιζαν τάβλι στο Κάιρο. Τους "παραθεριστές" της αγγλόφιλης ΔΕΞΙΑΣ.

Οι ξένοι φασίστες φοβούνται και δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη του. Δεν εμπιστεύονται κανέναν. Τους τοπικούς λακέδες τους δεν τους εμπιστεύονται για τίποτε. Τους αντιλαμβάνονται ως αχυράν­θρωπους και δεν διστάζουν να τους το δείχνουν. Δεν διστάζουν να τους βάλουν "διευθυντή" δικό τους άνθρωπο. Όπως ο Ρώσος Ποπόφ καθοδηγούσε τους "φωτισμένους" του ΚΚΕ έτσι και ο Άγγλος Σκόμπι καθοδηγεί τον "Γέρο της Δημοκρατίας". Τον γνωστό παπατζή.

Οι φασίστες είναι τρομοκρατημένοι απόλυτα και στο σύνολό τους. Σε μια Ελλάδα που γιορτάζει την απελευθέρωσή της και χαμογελάει, οι ΔΕΞΙΟΙ έχουν κηδεία. Οι γερμανόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ ψάχνουν τρόπους διαφυγής από μια Αθήνα που άρχισε να μοιάζει γι' αυτούς με κρεματόριο. Οι αγγλόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ μπαίνουν στην Αθήνα συνοδεία του βρετανικού στρατού, φοβούμενοι τα χειρό­τερα. Ο κόσμος είναι ανήσυχος. Τους μισούς θέλει να τους σφάξει και τους άλλους μισούς θέλει να τους φτύσει. Το σύνολο των φασιστών έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στους Άγγλους.

Αυτοί όμως που βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση είναι οι "γερμανοτσολιάδες". Οι γερμανόδουλοι ΔΕΞΙΟΙ είναι έτοιμοι να προσκυνήσουν τους Άγγλους, γιατί η τιμωρία τους είναι δεδομένη. Τους ξέρει ο λαός. Λίγες μέρες πριν τον βασάνιζαν με τους γκεσταπίτες. Τώρα οι γκεσταπίτες φεύγουν και τους αφήνουν μόνους τους. Τα νέα από την Ευρώπη δεν είναι καλά. Δεν υπάρχουν διεθνείς νόμοι και όργανα να τα επικαλεστούν, ώστε να γλιτώσουν.

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης εκτελούνταν οι συνεργάτες των Γερμανών σαν τα κοτόπουλα. Κανένα έλεος πουθενά. Χιλιάδες εκτελεσμένοι προδότες στη Γαλλία, το Βέλγιο και αλλού. Οι συνεργάτες των Γερμανών είναι απελπισμένοι. Μόνον οι Άγγλοι μπορούν να τους γλιτώσουν. Ράλληδες, Πάγκαλοι, Έβερτ έχουν γεμίσει τα βρακιά τους.

Το ίδιο φοβισμένοι είναι και αγγλόδουλοι ΔΕΞΙΟΙ. Έλαμψαν δια της απουσίας τους. Στον μεγάλο και θριαμβευτικό αγώνα του λαού αυτοί δεν συμμετείχαν. Δεν φοβούνται για τις ζωές τους, όπως οι γερμανόδουλοι συνάδερφοί τους, αλλά φοβούνται ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Φοβούνται ότι δεν θα ξαναγευτούν την εξουσία. Ο κόσμος τους γνωρίζει. Ο κόσμος λατρεύει τους ήρωες του βουνού. Ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει αυτούς που έκαναν χρόνιες διακοπές στη Μέση Ανατολή. Τους βλέπει και τους σιχαίνεται.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι πάντες φοβούνται τον λαό. Αυτό όμως το οποίο τρέμουν στην κυριολεξία είναι το οπλισμένο χέρι του λαού και αυτό είναι ο ΕΛΑΣ. Οι προδότες φοβούνται τον θάνατο και οι μαυρισμένοι από τις διακοπές φοβούνται για τις καριέρες τους. Η ΔΕΞΙΑ "χολέρα" της Αθήνας είναι πανικοβλημένη. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας ο λαός είναι πιο ισχυρός από τους φασίστες της Αθήνας. Για πρώτη φορά δεν υπερέχει μόνον σε μέγεθος αλλά και σε μέσα. Για πρώτη φορά η Αριστερά είναι πιο ισχυρή από τη ΔΕΞΙΑ.

 

Τα παιχνίδια των Άγγλων.

Το πρώτο βήμα της αγγλικής μεθόδευσης.

 

Οι Εγγλέζοι όμως είναι έμπειροι στα παιχνίδια. Αυτή είναι άλλωστε και η τεχνογνωσία του ιμπεριαλισμού τους. Παντού έτσι παίζουν. Ευνοούν προδότες, για να ελέγχουν λαούς. Σχεδόν ποτέ δεν έχουν πολεμήσει στα ίσα κανέναν λαό. Όπου έχουν νικήσει, το έχουν καταφέρει με προδότες και εμφυλίους.

Ο στρατός των Εγγλέζων —όσο και να το ψάξει κάποιος— δεν έχει θριάμβους σε πεδία μάχης. Πιο πολλά θύματα έχει μεταξύ αμάχων παρά αντιπάλων στρατών. Είναι ένας στρατός δολοφόνων, εξειδικευμένος στην προβοκάτσια. Η λειτουργία του είναι πάγια. Όπου κι αν πήγε, τα ίδια έκανε. Δολοφονεί αμάχους, προκαλεί εμφυλίους και "ρυθμίζει" συμπεριφορές. Από εκεί και πέρα είναι ο "εφοδιασμός" των εμπλεκομένων στον πόλεμο και όχι εμπλεκόμενος ο ίδιος.

Με τον τρόπο αυτόν "νικάει". Οι Εγγλέζοι με τις προβοκάτσιες και τις δολοφονίες προκαλούν εμφυλίους και διατηρούν υπό την ομηρία τους τις εγκληματικές τοπικές ηγεσίες. Τις ηγεσίες, τις οποίες οι ίδιοι φροντίζουν να κάνουν εγκληματικές με ή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους. Μετά τις φέρνουν προ τετελεσμένων γεγονότων και τις διαχειρίζονται από θέσεως ισχύος. Με τα όπλα τους τις εξοπλίζουν και με τα χρήματά τους τις βοηθούν να στήσουν παρακρατικούς μηχανισμούς. Αυτό έκαναν στην Ινδία, στο Πακιστάν, την Κύπρο και το ίδιο επιχειρούν να κάνουν και στο σημερινό Ιράκ.

Η περίπτωση δηλαδή της Ελλάδας δεν ήταν γι' αυτούς ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία υπόθεση του είδους. Είχαν μπροστά τους κάποια δεδομένα και είχαν την τεχνογνωσία να δρομολογήσουν τα πράγματα με βάση τα συμφέροντά τους. Ποια ήταν τα δεδομένα στην περίπτωση αυτήν; Είχαν δύο γερά χαρτιά στα χέρια τους. Το πρώτο ήταν ότι έλεγχαν τη ΔΕΞΙΑ στο σύνολό της και ταυτόχρονα, λόγω Στάλιν, έλεγχαν τους ΚΚΕδες ηγέτες, οι οποίοι μπορούσαν και ρυθμίζουν τη συμπεριφορά του ΕΛΑΣ, εξαιτίας των αδυναμιών του ηγέτη του. Το σύνολο των φασιστών της χώρας ήταν υπό βρετανικό έλεγχο.

Πώς κάνουν τη μεθόδευση; Με τον εξής απλό τρόπο. Στην Ελλάδα φέρνουν τον Παπανδρέου και όχι τον βασιλιά, που γνωρίζουν ότι ερεθίζει τους Έλληνες στο σύνολό τους. Ερεθίζει όχι μόνον τους Αριστερούς, αλλά και κάποιους από τους ΔΕΞΙΟΥΣ και σίγουρα τους ΚΚΕδες. Τον βασιλιά στο κρίσιμο αυτό διάστημα τον κρατάνε μακριά από την Ελλάδα και θα δούμε στη συνέχεια το γιατί.

Τον Παπανδρέου απλά τον έχουν δεσμεύσει ότι θα φέρει σε κάποια στιγμή τον βασιλιά, αλλά τον ίδιο τον βασιλιά δεν τον στέλνουν μαζί του στην Ελλάδα. Ο Παπανδρέου είναι εύπλαστη ύλη στα χέρια τους. Ο "πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν" είναι γνωστός καραγκιόζης. Είναι θρασύδειλος και η εξειδίκευσή του είναι η αμπελοφιλοσοφία του. Η δημαγωγία των μπαλκονιών και οι εξυπναδούλες του καφενείου. Ένα πραγματικό "ασπόνδυλο". Προσβάλλεται μόνον όταν του το επιτρέπουν τα αφεντικά του. Μπορείς να τον φτύνεις και αυτός να ανοίγει την ομπρέλα. Τους είναι χρήσιμος, γιατί είναι δειλός και χειραγωγείται πολύ εύκολα.

Από τη στιγμή που για τον σχεδιασμό τους τούς εξυπηρετούν τα εγκλήματα, θέλουν έναν άνθρωπο ο οποίος δεν θα αντιδρά σε καμία περίπτωση. Θέλουν έναν άνθρωπο, που θα αφήσει τον Σκόμπι να κάνει ό,τι θέλει. Θέλουν έναν προδότη πρωθυπουργό, που χωρίς δεύτερη κουβέντα θα διορίσει έναν ξένο ως αρχι­στράτηγο των ελληνικών δυνάμεων. Αυτό είναι το ζητούμενο, γιατί στόχος είναι να αρχίσουν τις προβοκάτσιες, που θα οδηγήσουν σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις και ένας άνθρωπος με στοιχειώδη πατριωτισμό δεν μπορεί να δρομολογήσει εις βάρος των ομο­εθνών του.

Γιατί είναι απαραίτητες οι προβοκάτσιες; Γιατί πρέπει να διχάσουν τον λαό και να τον προσφέρουν "λεία" στα κόμματα. Εκείνη την εποχή στην Αθήνα υπάρχουν όλα τα πολιτικά δεδομένα της προπολεμικής αγγλοκρατούμενης εποχής, αλλά είναι ανενεργά. Οι πολιτικοί ηγέτες της ΔΕΞΙΑΣ υπάρχουν. Τα κόμματα της ΔΕΞΙΑΣ υπάρχουν. Όμως όλα αυτά είναι "μαγαζιά" χωρίς πελατεία. Ο λαός δεν θέλει ούτε να τους βλέπει, πόσο μάλλον να τους ψηφίσει και να τους νομιμοποιήσει στην εξουσία.

Ταυτόχρονα οι Εγγλέζοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ανομοιο­γένεια στη ΔΕΞΙΑ που ελέγχουν. Οι γερμανόφιλοι φασίστες, δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες είναι έτοιμοι να υπακούσουν σε οποιαδήποτε εντολή τους. Όλοι αγωνιούν για την επιβίωσή τους. Θέλουν να σώσουν τις ζωές τους. Οι Πάγκαλοι ή οι Έβερτ και οι όμοιοί τους είναι έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε χρειαστεί και να υπηρετήσουν τον οποιονδήποτε τους εξασφαλίσει την επιβίωσή τους.

Από την άλλη πλευρά η αγγλόφιλη ΔΕΞΙΑ, η οποία επιβίωσε στο εξωτερικό εξαιτίας τους, δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι δούλοι τους, αλλά δεν είναι όμηροί τους. Μπορεί να θέλουν να χτίσουν καριέρες, όπως ο επαρχιώτης Καραμανλής, αλλά δεν εξαρτάται η ύπαρξή τους από αυτούς. Η αγγλόφιλη ΔΕΞΙΑ δεν έχει εμπλακεί σε εγκλήματα και ο λαός απλά την αγνοεί. Αυτό το μέρος της ΔΕΞΙΑΣ υποτάσσεται στους Άγγλους, αλλά δεν είναι όμηρός τους.

Απέναντί τους ένας λαός που "αφρίζει". Ένας λαός, που θέλει την άμεση τιμωρία των προδοτών. Το μίσος του λαού θέτει υπό την απόλυτη ομηρία των Άγγλων τους γερμανόφιλους. Ξαφνικά ο "έρωτας" των Άγγλων γίνονται οι πρώην συνεργάτες των Ναζί και όχι οι δικοί τους δούλοι. Έχουν δηλαδή ένα μέρος της ΔΕΞΙΑΣ υπό την ομηρία τους και έχουν και τη γνώση να παρασύρουν και το υπόλοιπο μέρος στην ίδια ομηρία.

Πώς γίνεται αυτό; Με τον γνωστό εγγλέζικο τρόπο. Θα βάλουν τους απελπισμένους γερμανόφιλους να κάνουν νέα εγκλήματα κατά του λαού, τα οποία αναγκαστικά θα "φορτωθούν" στους εγγλεζόφιλους. Οι "βρεγμένοι" το νερό δεν του φοβούνται και θα μπορούσαν οι γερμανόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ να κάνουν οτιδήποτε τους ζητηθεί. Από τη στιγμή που την εξουσία θεωρητικά την έχουν οι αγγλόφιλοι, αυτοί θα χρεωθούν τα όποια νέα εγκλήματα του παρακράτους. Γι' αυτόν τον λόγο δεν αντικαθιστούν τους συνεργάτες των Γερμανών με δικούς τους ανθρώπους. Γι' αυτόν τον λόγο ο γερμανόφιλος ΔΕΞΙΟΣ Έβερτ δεν εκδιώκεται από το πόστο του.

Στο μεταξύ οι προετοιμασίες γίνονται πυρετωδώς. Το ΔΕΞΙΟ παρακράτος αρχίζει και δυναμώνει. Με όπλα των αποχωρούντων Γερμανών και με χρήματα των νεοαφιχθέντων Άγγλων αρχίζει κι αυξάνει το μέγεθός του. Οι παρακρατικοί έχουν αρχίσει να συρ­ρέουν στην Αθήνα από όλη τη χώρα. Γεμάτα τα ξενοδοχεία της πρωτεύουσας από επαρχιώτες παρακρατικούς. Γιατί; Γιατί μόνον στην Αθήνα μπορούν να εξασφαλίσουν την προστασία των Εγγλέζων. Στις πατρίδες τους ο κόσμος θέλει να τους "φάει" ζωντανούς και οι Εγγλέζοι στην επαρχία δεν έχουν καμία δύναμη.

Το παρακράτος συγκεντρώνει τη δύναμή του στην Αθήνα. Εκεί όπου υπάρχει η δύναμη για να τους προστατεύσει. Εκεί όπου βρίσκονται οι ηγέτες τους. Το αδύναμο εκείνη την εποχή ΔΕΞΙΟ παρακράτος της Αθήνας έχει οπλίσει το μικρό του "όπλο". Ο πανίσχυρος ΕΛΑΣ το βλέπει πάνω από το βουνό, αλλά δεν αντιδρά. Δεν αφήνεται από τους ΚΚΕδες του Στάλιν ν' αντιδράσει.

Οι δήθεν ηγέτες του ΕΑΜ, ΚΚΕδες στο σύνολό τους, συμμετέχουν στη διορισμένη από τους Άγγλους κυβέρνηση και εμπλέκονται σε δήθεν "πολιτικές" συγκρούσεις. Η συμμετοχή των Εαμιτών σ' αυτήν την κυβέρνηση ήταν "άνωθεν" επιβεβλημένο σφάλμα. Ο Στάλιν τους είχε δώσει εντολές να το κάνουν. Ο Ποπόφ τους είχε αναγκάσει. Στα ρώσικα πήραν την εντολή οι "πατριώτες" του ΚΚΕ να μπουν στην κυβέρνηση, "έστω και μπρούμυτα". Γιατί; Για να τη νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους.

Χωρίς την παρουσία τους εκείνη η κυβέρνηση θα "έλαμπε" για την αυθαιρεσία της. Θα ήταν η κυβέρνηση των δοσίλογων και των "παραθεριστών". Η κυβέρνηση των Εγγλέζων, που στο μεταξύ "χάιδευαν" τους δοσίλογους των Γερμανών. Θα ήταν μια κυβέρ­νηση απόλυτα διαχωρισμένη από τον λαό, τον οποίο την δεδομένη στιγμή αντιπροσώπευε μόνο το ΕΑΜ και κανένας άλλος.

Όμως, εκτός από λάθος, εκείνη η συμμετοχή ήταν απευθείας προδοσία του ΕΑΜ και άρα των εκατομμυρίων Ελλήνων που το εμπιστεύτηκαν, γιατί στο άρθρο 2.β του καταστατικού του ΕΑΜ τα πάντα περιγράφονται με σαφήνεια. Σκοπός του ΕΑΜ είναι: Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ, αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξη εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν, ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του.

Όλη η δύναμη δηλαδή του ΕΑΜ και αυτών που τον στήριξαν θα εξαντλούνταν στη διενέργεια εκλογών, ώστε ο λαός ν' αποφασίσει μόνος του για την κυβέρνηση που θα τον κυβερνούσε και για το πολίτευμα που θα επιβαλλόταν και όχι οι Εγγλέζοι. Δεν ήταν στόχος του ΕΑΜ να γίνει το ίδιο κυβέρνηση και ν' αποφα­σίσει μόνο του για το πολιτειακό ζήτημα. Το ΕΑΜ με τη δύναμή του απλά θα εξασφάλιζε στον λαό τη δυνατότητα ν' αποφασίσει μόνος του γι' αυτά που τον αφορούσαν.

Αυτά τα έγραψαν στο καταστατικό του αυτοί οι οποίοι αγωνίζονταν για την απελευθέρωση, την ώρα που ο κατακτητής ήταν πανίσχυρος. Την ώρα που οι ίδιοι σκοτώνονταν στα βουνά, πολεμώντας έναν ανίκητο εχθρό, χωρίς να γνωρίζουν αν αυτός ποτέ θα εγκαταλείψει τη χώρα. Χωρίς να γνωρίζουν, αν ποτέ αυτά τα οποία γράφουν θα έχουν κάποιο πρακτικό νόημα. Την ίδια ώρα που οι δοσίλογοι βασάνιζαν Έλληνες και οι "παραθεριστές" έπαιζαν τάβλι στις όχθες τους Νείλου. Αυτοί που αγωνίστηκαν για την ελευθερία, δεν περίμεναν ν' απελευθερωθεί η Ελλάδα, για να κάνουν κυβέρνηση από κοινού με τους προδότες και τους απόντες.

Αυτή ήταν η βασική προδοσία του ΚΚΕ και όχι οι λεπτομέρειες της Βάρκιζας στο θέμα του αφοπλισμού του ΕΑΜ. Οι ηγέτες του ΚΚΕ τους πρόδωσαν όλους αυτούς, μπαίνοντας "μπρούμυτα" στην κυβέρνηση των Άγγλων. Πρόδωσαν τον ελληνικό λαό, ο οποίος είχε την αφέλεια να πιστεύει ότι μετά την απελευθέρωση θα έχει τη δυνατότητα ν' αποφασίσει μόνος του για την κυριαρχία του. Γιατί τα έκαναν όλα αυτά; Γιατί οι Εγγλέζοι σε συνεργασία με τον Στάλιν προετοίμαζαν την εμφύλια σύγκρουση. Σύγκρουση, η οποία θα ήταν δήθεν αποτέλεσμα ενδοκυβερνητικής κρίσης.

Αυτό τους ενδιέφερε και γι' αυτό έβαλαν τους ΚΚΕδες στην κυβέρνηση. Να φαίνεται ότι αυτοί οι οποίοι διαδηλώνουν έχουν πολιτικά κίνητρα. Ότι αυτοί οι οποίοι διαδηλώνουν στηρίζουν κυβερνητική μειοψηφία απέναντι στη νόμιμη κυβερνητική πλειο­ψηφία. Δεν διαδήλωνε ο λαός στο σύνολό του εναντίον των προδοτών και των δοσίλογων. Δεν διαδήλωνε ο λαός στο σύνολό του εναντίον μιας κυβέρνησης διορισμένης από ξένους. Διαδή­λωναν οι ΚΚΕδες της μειοψηφίας.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αυθαίρετα οι λακέδες των ιμπεριαλιστών πήραν με το μέρος τους τη νομιμότητα και τη δυνατότητα ν' αντιπροσωπεύουν το μέρος του λαού που υποτίθεται δεν διαδήλωνε και άρα τους στήριζε. Με μια έξυπνη κίνηση βρήκαν "λαό" ν' αντιπροσωπεύουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν αντιπροσώπευαν κανέναν.

Τον λαό σε θεωρητικό επίπεδο τον "δίχασαν", χωρίς να τον ρωτήσουν, γιατί έπαιξαν παιχνίδια μ' αυτούς που εμφανίζονταν σαν ηγέτες του. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί προετοίμαζαν τη σύγκρουση στο επίπεδο που ευνοεί τους Άγγλους, οι οποίοι είχαν συγκεκριμένους σκοπούς. Τη σύγκρουση που θα οδηγήσει στην προβοκάτσια. Τη σύγκρουση που θα βάλει τους αμάχους ανάμεσα στους ένοπλους αντιπάλους.

Τι κάνουν από εκεί και πέρα οι ηγέτες των ΚΚΕδων; Προετοιμάζουν "κρέας" για την προβοκάτσια. Σε μια Αθήνα που βρομάει από παρακρατικούς, οι οποίοι είναι έτοιμοι να σκοτώσουν τον οποιονδήποτε για τον οποιονδήποτε λόγο, βγάζουν τον λαό άοπλο να διαδηλώσει. Γιατί; Γιατί οι Εγγλέζοι θέλουν θύματα αμάχους. Θέλουν να πυροδοτήσουν εμφύλιο και να διαβάλουν τον ΕΛΑΣ. Τον τεχνηέντως εμφανισμένο σαν "κόκκινο" ΕΛΑΣ.

Είναι 3 Δεκεμβρίου του 1944. Βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους, νομίζοντας ότι γνωρίζουν οι ηγέτες του τι κάνουν και πού τον στέλνουν και βρίσκεται απέναντι στα όπλα των φασιστών. Οι αστυνομικοί του Έβερτ με δική του εντολή πυροβολούν αμάχους. Με εντολή του "καλού" Έβερτ, ο οποίος επί χρόνια συνεργάστηκε με τη Γκεστάπο, αλλά παρέμεινε "καλός", γιατί έσωσε τους Εβραίους. Έσωσε τους Εβραίους και πυροβόλησε τους Έλληνες.

Αυτό ήταν. Οι Εγγλέζοι είχαν κάνει το πρώτο βήμα. Με τα θύματα πέτυχαν ταυτόχρονα δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν να θέσουν υπό την ομηρία τους το σύνολο της ΔΕΞΙΑΣ. Τώρα πλέον και η αγγλόφιλη ΔΕΞΙΑ μπορούσε να χρεωθεί με εγκλήματα κατά του λαού. Οι γερμανόφιλοι δεν ήταν πλέον μόνοι τους. Ο κόσμος ήταν έτοιμος να φάει όποιον έβρισκε μπροστά του. "Θάνατος" στον Παπανδρέου φώναζαν.

Το φρέσκο "αίμα" τούς έκανε να ξεχάσουν λίγο το παλαιότερο. Οι "παραθεριστές" πανικοβλήθηκαν. Εκεί που περίμεναν να τους υποδεχθεί ο λαός ως απελευθερωτές, βρέθηκαν στο στόχαστρό του. Ο γνωστός Παπανδρέου στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού. Αυτός με πολιτικαντισμούς προσπάθησε να χτίσει μια καριέρα και ξαφνικά οι Εγγλέζοι τον είχαν μπλέξει σε πραγματικά εγκλήματα. Πανικός. Το ίδιο έπαθαν και όλοι οι ηλιοκαμένοι συνάδερφοί του "παραθεριστές" της Αιγύπτου.

Όλοι αυτοί έγιναν όμηροι των έμπειρων Εγγλέζων. Έγιναν ίσα κι όμοια με τους γερμανοτσολιάδες, που επί χρόνια βασάνιζαν, έκλεβαν και σκότωναν τον κόσμο. Αυτή είναι η εγγλέζικη εμπειρία στην προβοκάτσια. Πόσο μεγάλη είναι η εμπειρία; Τα Δεκεμβρια­νά δεν διαφέρουν σε τίποτε από την πάγια βρετανική πολιτική στις αποικίες τους. Δεν διαφέρουν σε τίποτε από τη "Ματωμένη Κυριακή" στην Ιρλανδία. Παντού τα ίδια κάνουν, για να βαστούν υπό την ομηρία τους τις ηγεσίες και να διχάζουν τον λαό.

Το δεύτερο όμως που πετυχαίνουν οι Εγγλέζοι με αυτό το έγκλημα κατά των αμάχων είναι ότι διχάζουν τον λαό. Ο λαός άρχισε να κρίνει τη σκοπιμότητα της αφελούς ενέργειας να βγουν οι άμαχοι στο δρόμο. Αυτό όμως σημαίνει ότι κρίνουν εκείνους που πήραν την απόφαση. Άρα ποιους; Αυτούς τους οποίους η προπαγάνδα εμφανίζει ως ηγέτες του ΕΛΑΣ. Στη συνείδηση του λαού ο ΕΛΑΣ χρεώνεται το λάθος, εφόσον κάποιοι από τους ηγέτες του τον ενθάρρυναν να βγει στο δρόμο. Ο ΕΛΑΣ χρεώνεται την αδυναμία να τους προστατεύσει.

Δύο μήνες αθλιότητας και ωμών εγκλημάτων είναι αρκετοί για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες, οι οποίες θα φέρουν τα αποτελέ­σματα που επιθυμούν οι Εγγλέζοι. Είναι πλέον 2 Φεβρουαρίου του 1945 και οι "ηγέτες", οι οποίοι έκαναν τα λάθη που οδήγησαν σε σφαγή των αμάχων, "σέρνονται" στη Βάρκιζα να υπογράψουν την περίφημη συμφωνία υπό δυσμενείς πλέον όρους, γιατί έχουν χάσει πλέον την καθολική συμπάθεια του λαού.

Οι Εγγλέζοι σε συνεννόηση με τον Στάλιν "σέρνουν" στην κυριολεξία τους ηγέτες των ΚΚΕδων στην άθλια συμφωνία της Βάρκιζας. Τους νομιμοποιούν σαν ηγέτες του ΕΛΑΣ και τους αποσπούν τις υπογραφές τους. Υπογράφουν τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και με αφηρημένες "αμνηστίες" παραδίδουν τον κάθε Ελασίτη και άρα τον κάθε Έλληνα στο έλεος του κάθε χωροφύλακα και ταγματασφαλίτη.

Αυτό κι αν είναι τραγική ειρωνεία. Οι ήρωες και απελευθερωτές της πατρίδας μπλέκονται σε παιχνίδια "αμνηστίας". Την αμνηστία τη "χαρίζουν" οι δοσίλογοι και οι "παραθεριστές". Η νόμιμη κυβέρνηση και οι οπαδοί της, που όλοι μαζί χωράνε σε ένα καφενείο, "αμνηστεύουν" τον λαό, γιατί είχε την αφέλεια ν' αγωνιστεί για την ελευθερία του. Αμνηστία ζητάνε αυτοί οι οποίοι αγωνίστηκαν από αυτούς που παίζανε τάβλι. Οι ΚΚΕδες "πατριώτες" και "δημοκράτες" προδίδουν ταυτόχρονα πατρίδα και δημοκρατία.

Ο "κύβος" είχε ριφθεί. Οι Σιάντος και Ιωαννίδης, αφού εξασφάλισαν για τους εαυτούς τους και τους "κολλητούς" τους ασυλία, υπογράφουν τους όρους της συνθήκης. Τους προστα­τεύ­ουν οι Εγγλέζοι. Αυτοί τους περιφέρουν σε δικά τους αυτοκίνητα με δικές τους στρατιωτικές φάλαγγες εκεί όπου χρειάζεται. Με εγγλέζικα αυτοκίνητα ανέβηκαν στο βουνό, για να πείσουν τον Άρη για τη "δίκαιη" συμφωνία. Με εγγλέζικα μέσα οι προδότες προσπαθούν να επιβάλουν την προδοσία.

Ο στρατιωτικός Άρης ηττάται στο πολιτικό επίπεδο από τους έμπειρους και φθονερούς Εγγλέζους. Δεν κινείται και εκεί δυστυχώς τελειώνει το παραμύθι. Και πάλι τον Άρη τον προειδο­ποιεί το ένστικτό του και πάλι τον προδίδει η "αγκύλωση" του. Βλέπει τι συμβαίνει και ενώ καταλαβαίνει πού το πάνε, δεν αντιδρά.

Πού το πάνε; Στο να αποσυνδέσουν τον λαό από το οπλισμένο του "χέρι". Στόχος τους είναι ο ΕΛΑΣ. Ο ΕΛΑΣ του βουνού. Ο πάνοπλος ΕΛΑΣ, που βλέπει τους Εγγλέζους στην Αθήνα και γελά. Σημασία όμως δεν έχει που γελά. Σημασία έχει ότι δεν αντιδρά και αυτό είναι το τραγικό του σφάλμα. Αφήνει τους ΚΚΕδες να δρουν και αυτό είναι το ολέθριο σφάλμα.

Το ένα σφάλμα διαδεχόταν το άλλο. Οι ΚΚΕδες, εκτελώντας εντολές του Στάλιν, είχαν μπλέξει σε έναν κυκεώνα λαθών και προδοσιών. Έκαναν συστηματικά ό,τι δεν συνέφερε τον λαό. Έκαναν συστηματικά αυτά τα οποία τους επέβαλαν οι Εγγλέζοι. Σε όλο το διάστημα πριν και μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας έκαναν λάθη. Δεν είχαν λόγο να κάνουν αντίδραση σε μια προβοκατόρικη δράση. Δεν είχαν λόγο να βάλουν τον ΕΛΑΣ της Αθήνας να συγκρουστεί με τον φασιστικό μηχανισμό. Δεν είχαν λόγο να εμφανίσουν στον δρόμο έναν IRA, γιατί οι Εγγλέζοι γνωρίζουν πώς να τον αντιμετωπίζουν. Αυτοί τον δημιουργούν, γιατί γνωρίζουν να τον εκμεταλλεύονται.

Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας ήταν ένας τέτοιος IRA. Ως ένοπλος μηχανισμός, είχε ιδιομορφίες. Δεν είχε καμία σχέση με τον εμπειροπόλεμο και βαριά εξοπλισμένο ΕΛΑΣ του βουνού. Σ' αυτόν βασίζονταν οι ΚΚΕδες για την "αντιμετώπιση" των εντολοδοτών τους και αυτό ήταν λάθος. Στον αστικό ΕΛΑΣ, ο οποίος ήταν πολύ πιο "κόκκινος" από τον υπόλοιπο και ελεγχόταν απόλυτα από τους ΚΚΕδες. Τον ΕΛΑΣ των υπογείων, όπου η κυριαρχία των "τρωκτικών" ήταν δεδομένη.

Η ηγεσία του ήταν καθαρά ΚΚΕδες. Ήταν ένας αστικός μηχανισμός, που συμμετείχε καλώς-κακώς σε μια δομή η οποία είχε "χτιστεί" στη βάση των αστικών συμφερόντων της πρωτεύ­ουσας. Στη βάση των συμφερόντων των "τρωκτικών", που ήταν πρωτευουσιάνοι. Συμφέροντα τελείως διαφορετικά από αυτά της επαρχίας. Αυτός ο ΕΛΑΣ ξεκίνησε τη σύγκρουση με το παρακράτος της ΔΕΞΙΑΣ και τους Εγγλέζους.

Ο κόσμος είχε αρχίσει και σκοτώνεται με ρυθμούς τρομερούς. Οι Εγγλέζοι γελούν με τον ηρωισμό των Ελλήνων, γιατί είναι ανώφελος και ρίχνει νερό στον δικό τους μύλο. Γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να χάσουν τη μάχη κι επιπλέον μπορούν να διαχειριστούν το κόστος του εις βάρος αυτών που το πλήρωσαν. Τον ΕΛΑΣ της Αθήνας τον είχαν για την πλάκα τους. Πόσο μάλλον όταν ελέγχουν απόλυτα την ηγεσία του και άρα την κατευθύνουν σε λάθη. Βομβάρδισαν ανηλεώς την Αθήνα για να επιβαρύνουν οριακά την κατάσταση και να φέρουν τον κόσμο σε απόγνωση.

Σκοτώνουν αδιακρίτως ανθρώπους και κρατάνε ομήρους, για να δώσουν δικαιολογία στους ανθρώπους του ΚΚΕ να κάνουν αυτά που τους διατάζουν και άρα να τους μιμηθούν. Για να τους δώσουν άλλοθι για αντίμετρα, ώστε να "χρεώσουν" τον ΕΛΑΣ με εγκλήματα. Εγκλήματα κατά του λαού. Απαγάγουν ανθρώπους οι φασίστες και ως αντίμετρα απαγάγουν ανθρώπους και οι ΚΚΕδες. Τους απαγάγουν και τους στέλνουν στον ΕΛΑΣ του βουνού, ο οποίος δεν ξέρει τι να τους κάνει και δεν έχει πρόβλεψη να προστατεύσει τέτοιους ανθρώπους.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι προδότες ηγέτες του ΚΚΕ ενεργοποιούν μια τρομερή παρακρατική δολοφονική οργάνωση την ΟΠΛΑ. Μια οργάνωση, που η προπαγάνδα της ΔΕΞΙΑΣ την κάνει ακόμα τρομερότερη. Μια οργάνωση, που απλά μιμείται τις παρακρατικές οργανώσεις της ΔΕΞΙΑΣ και σκοτώνει πολίτες. Μια οργάνωση των "δημοκρατών", που κάνει και εσωτερικές εκκαθαρίσεις στο κόμμα.

Το θέμα είναι να καταλάβει κάποιος το ποιος και γιατί θα είχε κέρδος αρχικά από την ίδρυση και στη συνέχεια από την ενεργοποίηση μιας τέτοιας οργάνωσης. Γιατί οι ΚΚΕδες ηγέτες την ενεργοποίησαν εκείνη την εποχή; Για να εκδικηθούν τους "γερμανοτσολιάδες"; Αυτοί θα τιμωρούνταν από τον νόμο. Δεν υπήρχε ανάγκη "βουβής" τιμωρίας τους. Σε δημόσιο χώρο θα εκτελούνταν. Η επίσημη πολιτεία θα τους εξόντωνε.

Άρα τι συνέβη; Για να το καταλάβουμε αυτό, θα ξεκινήσουμε τη σκέψη μας ανάποδα. Οι Εγγλέζοι προστάτευαν με τα δικά τους όπλα τους "διαπραγματευτές" της Βάρκιζας. Από ποιους τους προστά­τευαν; Από τον λαό; Ο λαός δεν είχε γνώση των όσων υπογράφηκαν στη Βάρκιζα αλλά κι αν είχε γνώση, δεν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να τα αξιολογήσει. Σ' ό,τι αφορά τα πρόσωπα δεν ήξερε καν ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι υπέγραψαν. Ο λαός δεν γνώριζε ούτε εξ όψεως τον Σιάντο ή τον Ιωαννίδη. Ο λαός δεν ήταν ΚΚΕδες και δεν μπορούσε να γνωρίζει τα "αρχιτρωκτικά" των υπογείων της πρωτεύουσας.

Αυτοί όλοι κινδύνευαν από αυτούς που πρόδωσαν και άρα από τους ομοίους τους. Από αυτούς τους οποίους "έριξαν". Όπως καταλάβαιναν οι ίδιοι ότι πρόδιδαν —και η απόδειξη ήταν η απαίτησή τους για προσωπική ασυλία— έτσι και κάποιοι όμοιοι τους καταλάβαιναν την προδοσία, αλλά δεν είχαν εξασφαλίσει ασυλία. Από αυτούς κινδύνευαν οι προδότες. Από τους συντρόφους τους, που τους γνώριζαν ποιοι και πώς ήταν και τους "έριξαν".

Αυτούς είχε στόχο η οργάνωση ΟΠΛΑ. Συμπληρωματικό έργο στην εγγλέζικη προστασία πρόσφερε. Για "ξεκάρφωμα" σκότωσε κάποιους δοσίλογους, αλλά ο στόχος της ήταν η προστασία των προδοτών. Η προστασία των ΚΚΕδων συνεργατών των Εγγλέζων. Όσοι ΚΚΕδες αμφισβητούσαν τη στρατηγική ικανότητα και τα ταλέντα του Σιάντου και του Ιωαννίδη από αυτήν την ΚΚΕδική οργάνωση σκοτώθηκαν.

 

Η βία των Δεκεμβριανών "εξάγεται" στην επαρχία.

 

Τα πάντα πήγαιναν βάση του σχεδιασμού των Άγγλων. Η Αθήνα βρισκόταν αποκλειστικά στα χέρια τους και οι αστικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ αποβλήθηκαν από αυτήν. Δυνάμεις, οι οποίες όχι μόνον δεν προστέθηκαν στο ενεργό δυναμικό του ΕΛΑΣ του βουνού, αλλά "φορτώθηκαν" σ' αυτόν, ως βάρος. Βάρος δυσβά­στακτο, που εκνεύριζε και τους επαρχιώτες με τη συμπεριφορά του.

Δεν γνώριζαν οι "πρωτευουσιάνοι" Ελασίτες τους άτυπους νόμους της επαρχίας και ό,τι έκαναν το έκαναν λάθος. Λογικό είναι. Αν από του Ψειρή και τα Πατήσια βρεθείς κατ’ ευθείαν στα βουνά, δεν ξέρεις πώς να επιβιώσεις. Όλα αυτά επιβάρυναν την εικόνα του ΕΛΑΣ στον φυσικό του χώρο. Προστέθηκαν πεινασμένα στόματα σε ένα θεόφτωχο και πεινασμένο περιβάλλον. Αν σ' αυτό προστεθούν και τα εγκλήματα των ΚΚΕδων στην Αθήνα, αντιλαμβανόμαστε σε τι θέση βρέθηκε. Οι φόνοι των κόκκινων χρεώνονταν στον επιφανειακά κόκκινο ΕΛΑΣ του βουνού και αυτό οδήγησε στον διχασμό και τη διάλυσή του.

Ο μεγάλος Άρης είχε χάσει τον πόλεμο. Αυτός, που κέρδισε όλες τις μάχες, έχασε τον πόλεμο. Αυτός, που με πενιχρά μέσα πολέμησε σε πραγματικά πεδία μάχης τους εκπαιδευμένους στρατηγούς του καλύτερου χερσαίου στρατού στην ιστορία του κόσμου, έχασε τη μάχη από χαφιέδες και προδότες. Από τη στιγμή που ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη του στον ΕΛΑΣ και τον ηγέτη του, ήταν θέμα χρόνου η ουσιαστική διάλυσή του. Μια διάλυση, η οποία στο τυπικό επίπεδο είχε ήδη γίνει και την οποία είχε συνυπογράψει και ο ίδιος ο αρχηγός του.

Ο ΕΛΑΣ και ο αρχηγός του είχαν την ίδια τύχη. Αυτοκτόνησαν. Μετά θάνατον διαμελίστηκαν και έγιναν λεία των νικητών. Χωρίς τον αρχηγό και χωρίς κανένα κίνητρο για νέο αγώνα οι αφοπλισμένοι πολεμιστές του ΕΛΑΣ θα επέστρεφαν στα σπίτια τους ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. Τότε άρχισε ο εφιάλτης. Τότε ξαμολήθηκαν στο ύπαιθρο όλες οι δυνάμεις των φασιστών και "υπενθύμισαν" στους πάντες τι σημαίνει Αθήνα. Τι σημαίνει ΔΕΞΙΑ.

Με άντρο την ΔΕΞΙΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ Αθήνα, τάγματα ασφα­λείας, χωροφύλακες και παρακρατικοί σκορπούσαν τον θάνατο στην επαρχία. Παλιοί συνεργάτες των Γερμανών και τσιράκια τον "παραθεριστών" ανέλαβαν να επιβάλουν την απελευθέρωση της ΔΕΞΙΑΣ. Επέβαλαν στην επαρχία τους παλιούς τους γνώριμους και οργάνωναν ένοπλα τμήματα για την επιβολή της "τάξεως". Ποιους όμως κυνηγούσαν; Τους ΚΚΕδες; Όχι βέβαια. Οι ΚΚΕδες ήταν συνεργάτες τους και αυτοί θα τους ήταν χρήσιμοι και αργότερα στο "κλείσιμο" του σχεδιασμού.

Κυνηγούσαν Ελασίτες, γιατί, παρ' όλο που παρέδωσαν τον οπλισμό τους, εξακολουθούν να είναι στόχοι τους; Γιατί δεν τους άφηναν ήσυχους; Ακόμα κι αν δεν τους απέδιδαν τις πρέπουσες τιμές, αν μη τι άλλο δικαιούνταν να τους αφήσουν ήσυχους να γυρίσουν πίσω στις εστίες τους και στη φτωχή καθημερινότητά τους.

Γιατί τους κυνηγούσαν λοιπόν; Σ' αυτήν την περίπτωση συμβαίνει το εξής απλό. Τους φοβούνταν. Οι Ελασίτες ήταν γι' αυτούς ό,τι είναι μια τίγρης που κατασπάραξε έναν άνθρωπο σε ένα χωριό της Ινδίας. Έπρεπε να πεθάνουν. Όπως το χωριό βγαίνει ομαδικά, για να εξοντώσει την ανθρωποφάγο τίγρη, έτσι έπρεπε να εξοντωθούν και οι Ελασίτες. Όπως είναι δεδομένο ότι το χωριό νιώθει πως πρέπει να σκοτώσει ένα ζώο, επειδή "δοκίμασε" ανθρώπινο κρέας και άρα μπορεί να ξαναδοκιμάσει, έτσι αισθάνονταν και οι ΔΕΞΙΟΙ.

Φοβούνταν αυτούς που πήραν τα όπλα εναντίον φασιστών, γιατί θα μπορούσαν να τα ξαναπάρουν. Το δοκίμασαν μία φορά και πέτυχε. Ποιος θα τους εγγυόταν ότι δεν θα το ξαναδοκίμαζαν; Ποιος θα τους εγγυόταν πως, όταν θα ξαναβρίσκονταν μπροστά τους, δεν θα αντιδρούσαν με τον ίδιο βίαιο τρόπο; Εχθρός της ΔΕΞΙΑΣ έγιναν οι Ελασίτες και αυτούς είχαν ως στόχο. Δεν τους ενδιέφεραν οι ΚΚΕδες ή κάποιος άλλος.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί στο σημείο αυτό απαιτείται γνώση και τα λανθασμένα συμπεράσματα βγαίνουν από την άγνοια. Ο ΕΛΑΣ ιδρύθηκε στις αρχές του 1942 και διαλύθηκε οριστικά στις αρχές του 1945. Ο Άρης με λίγους μαχητές ανέβηκε στο βουνό στις 25 Μαΐου του 1942 δημιουργώντας τον ΕΛΑΣ και ο ίδιος τον διέλυσε τρία χρόνια αργότερα με την ημερήσια διαταγή της 1ης Μαρτίου του 1945.

Ο ίδιος ο αρχηγός του αυτοκτόνησε επισήμως στις 18 Ιουνίου του 1945. Κυνηγημένος από το παρακράτος της ΔΕΞΙΑΣ και διαγραμμένος από το ΚΚΕ. Πιστός στο καταστατικό του ΕΑΜ, το οποίο πρόδωσαν οι ΚΚΕδες. Ο ΕΛΑΣ πολέμησε για τρία χρόνια τους Γερμανούς. Δεν συμμετείχε σε τίποτε άλλο. Δεν συμμετείχε σε εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις.

Ειδικά ο ΕΛΑΣ του βουνού —του Άρη Βελουχιώτη και των καπετάνιων— δεν πήρε μέρος ούτε καν στα Δεκεμβριανά και ό,τι ακολούθησε σε εκείνο το διάστημα. Εναντίον Ελλήνων ενεπλάκη μόνον με τα ένοπλα τμήματα του παρακράτους. Εναντίον του "αγγλόδουλου" ΕΔΕΣ και των "γερμανόδουλων" ταγμάτων ασφαλείας, οι οποίοι τον προκαλούσαν. Ένοπλοι εναντίον ενόπλων σε πραγματικές συνθήκες μάχης.

Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε έναν χρόνο μετά και διήρκησε μέχρι το 1949. Ο στρατός που τον διεξήγαγε ήταν ο ΔΣΕ. Ένας στρατός, ο οποίος ήταν απόλυτα ελεγχόμενος από το ΚΚΕ. Ένας στρατός, που ιδρύθηκε από τον Ζαχαριάδη και ηγέτες του ήταν αποκλειστικά στελέχη του "κομμουνιστικού" κόμματος. Στελέχη, τα οποία όχι απλά δεν συμπαθούσαν τους πρώην Ελασίτες, αλλά πολλοί από αυτούς τους μισούσαν. Στελέχη με "καριέρες" στις φυλακές και οι οποίοι θεωρούσαν τους Ελασίτες "συμβιβα­σμένους" σαν τον αρχηγό τους. Οι χλεμπονιάρηδες των φυλακών, που θεωρούσαν τους ήρωες συμβιβασμένους.

Άνθρωποι, που επί γερμανικής κατοχής κρύβονταν σε υπόγεια, ξαφνικά αναγορεύτηκαν σε στρατηγούς. Άνθρωποι που απλά περιφέρονταν στον ΕΛΑΣ του βουνού, ξαφνικά έγιναν πολεμιστές. Τι έγινε; Γιατί όλοι αυτοί βγήκαν στο βουνό;

Τότε, όταν το ΚΚΕ έλεγχε τη συμπεριφορά του πανίσχυρου ΕΛΑΣ και η παγκόσμια κατάσταση ήταν "ρευστή" και τους ευνο­ούσε, δεν τόλμησαν να κάνουν ένοπλη κοινωνική επανάσταση. Τότε, όταν υπήρχαν έστω και κάποιες λίγες πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματος δεν την τόλμησαν και την τόλμησαν το 1946 και άρα όταν είχε ήδη μοιραστεί ο κόσμος σε ανατολικό και δυτικό μπλοκ και δεν υπήρχε ούτε η μαθηματική πιθανότητα επίτευξής της; Τι περίμεναν; Τον στρατηγό από το Νταχάου; Τον κυρίαρχο των λαγουμιών Ζαχαριάδη; Τον γνωστό συνεργάτη της μεταξικής ασφάλειας; Χωρίς αυτόν δεν μπορούσε να ξεκινήσει η επανάσταση του προλεταριάτου;

Ο ΔΣΕ ήταν μια ένοπλη οργάνωση, που πραγματοποίησε πολιτικό έγκλημα. Το μεγαλύτερο που μπορούσε να κάνει. Να στρέψει τα όπλα εναντίον του λαού. Ενός λαού, τον οποίον δεν τον ρώτησε αν θέλει ή δεν θέλει την κομμουνιστική "μετάλλαξη". Νόμιμα κινήθηκε ο εθνικός στρατός εναντίον του, γιατί αυτός πρώτος κινήθηκε παράνομα εναντίον της τότε ισχύουσας συνταγματικής νομιμότητας. Της νομιμότητας, στη διαμόρφωση της οποίας είχαν συμβάλει οι ΚΚΕδες ηγέτες του.

Το θέμα είναι να δούμε γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί κινήθηκαν οι εμπνευστές του στα όρια της παρανομίας και πού βρήκαν μέσα και "λαό" για να πραγματοποιήσουν εμφύλιο πόλεμο. Οι ΚΚΕδες από μόνοι τους ήταν τόσο μικρή μειονότητα, που δεν μπορούσαν από μόνοι τους να προκαλέσουν σύγκρουση τέτοιας έντασης και μεγέθους. Οι Έλληνες δεν ήταν ΚΚΕδες και άρα δεν υπήρχε πιθανότητα να συμμετάσχουν σε επανάσταση του προλεταριάτου.

 

Το δεύτερο βήμα της αγγλικής μεθόδευσης.

 

Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση από πιο πίσω, για να καταλάβει ο αναγνώστης το πώς πήγαμε στην "επανάσταση" του προλεταριάτου. Από τη στιγμή που οι Εγγλέζοι μέσω των Δεκεμβριανών έλεγχαν το σύνολο της ΔΕΞΙΑΣ, έπρεπε να ελέγξουν την κοινωνική κατάσταση στο σύνολό της. Μια κατάσταση όμως, η οποία είχε ιδιομορφίες και άρα ήθελε ειδική αντιμετώπιση.

Οι κοινωνικές συνθήκες στη μεταπολεμική Ελλάδα έχουν αλλάξει. Ακόμα και με ηττημένο τον ΕΛΑΣ, η Ελλάδα δεν είναι πλέον ίδια. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ίδια με τον προ­πολεμικό εαυτό της. Άλλη Ελλάδα βρήκε ο πόλεμος και άλλη Ελλάδα άφησε πίσω του. Καλώς ή κακώς μπήκε και ο λαός στο παιχνίδι της εξουσίας. Εύκολα ή δύσκολα μπήκε και ο λαός στον προβληματισμό των ιδεολογιών.

Ο λαός των αγράμματων δουλοπάροικων απέκτησε άποψη περί ιδεολογικών σχημάτων. "Λαοκρατία" φώναζαν ακόμα κι αυτοί που μερικά χρόνια πριν δεν ενδιαφέρονταν για τίποτε. Ακόμα κι αυτοί που μερικά χρόνια πριν το μόνο που ήξεραν ήταν να θερίζουν το σιτάρι. Η ΔΕΞΙΑ της Αθήνας δεν μπορούσε πλέον να "παίζει" μόνη της και ο λαός απλά ν' ακολουθεί τις εντολές της.

Με τον ΕΛΑΣ εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων είχαν γίνει "κοινωνοί" της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Είχαν ακούσει άπειρες ιστορίες από μορφωμένους αγωνιστές. Είχαν κοιμηθεί δίπλα-δίπλα, κάνοντας τα ίδια όνειρα. Ο καθένας από αυτούς είχε πλέον σχηματίσει πολιτική άποψη, την οποία δεν είχε πριν τη γερμανική κατοχή. Αυτοί οι οποίοι αγωνίστηκαν εναντίον των Γερμανών, ανάμεσα στα άλλα που άκουσαν, άκουσαν και περί δημοκρατίας. Αυτοί οι οποίοι πολέμησαν ξένους κατακτητές, άρχισαν ν' αντιλαμβάνονται ως τέτοιους και τους Άγγλους. Αυτοί οι οποίοι μίσησαν τους συνεργάτες των ξένων και τους "παρα­θεριστές", θα έπρεπε να τους ξαναποδεχθούν και αυτό δεν ήταν εύκολο.

Όλα αυτά τα γνώριζαν οι Εγγλέζοι. Τα είχαν δει να λειτουργούν εις βάρος των συμφερόντων τους σε άλλες γωνιές του Πλανήτη. Τα είχαν δει σε περιοχές όπως η Ιρλανδία. Τα είχαν δει στην Ινδία και τις ΗΠΑ. Αν μέχρι τότε η Αθήνα αρκούνταν σε "μαγκουριές", για να συνέρθουν κάποιοι επαρχιώτες, τώρα αυτό δεν έφτανε. Τώρα χρειάζονταν άλλες τακτικές. Τακτικές, τις οποίες τις γνώριζαν οι Εγγλέζοι πολύ καλά, γιατί τις είχαν εφαρμόσει πολλές φορές. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των τακτικών είναι η βία. Πολύ βία. Τυφλή, άδικη βία.

Οι Εγγλέζοι διατάζουν τη ΔΕΞΙΑ να στρέψει τον οπλισμένο παρακρατικό μηχανισμό της εναντίον του λαού. Από το 1945 μέχρι το 1946 γίνονται απίστευτα πράγματα από τη ΔΕΞΙΑ. Ένας ακήρυχτος μονομερής εμφύλιος πόλεμος. Ολόκληρη η χώρα έχει παραδοθεί στο παρακράτος της ΔΕΞΙΑΣ. Συμμορίες ταγματασφα­λιτών και παρακρατικών κάνουν απίστευτα πράγματα. Πράγματα, που ακόμα και οι Γερμανοί δεν θα αποτολμούσαν. Κυνηγάνε τους Ελασίτες και άρα τον οποιονδήποτε, εφόσον οι πάντες με τον άλφα ή βήτα τρόπο θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τέτοιοι. Σκοτώνουν, βιάζουν λεηλατούν και τρομοκρατούν. Αρκούσε μια ανώνυμη καταγγελία και μπορούσε κάποιος να καταστραφεί.

Δεν υπάρχει ελεεινό υποκείμενο, που να μην προσπάθησε να επωφεληθεί σ' εκείνη την περίοδο. Άλλος από προσωπική εμπάθεια, άλλος από ζηλοφθονία και άλλος για ν' αρπάξει διεκ­δι­κού­μενη περιουσία, όλοι έγιναν "κολλητοί" του παρακράτους της ΔΕΞΙΑΣ. Έδειχναν με το δάκτυλο και οι παρακρατικοί ανα­λάμβαναν τα υπόλοιπα, χωρίς να ρωτάνε τίποτε παραπάνω.

Αυτό το οποίο θέλουν οι Εγγλέζοι από αυτό το ανηλεές και άγριο κυνήγι είναι δύο πράγματα. Το πρώτο πράγμα είναι να καταστρέψουν το "σταρ σύστεμ" της εθνικής αντίστασης. Θέλουν να δολοφονήσουν αυτούς που θα μπορούσαν να κεφαλαιο­ποιήσουν με θεμιτό τρόπο την αντίστασή τους και να εισπράξουν πολιτικά κέρδη. Αυτούς που θα μπορούσαν να καταγγείλουν τους δοσίλογους και τους απόντες. Αυτούς που είχαν γίνει θρύλοι στη συνείδηση του λαού και τους αγαπούσε. Αυτούς που θα μπορού­σαν να αλλάξουν άρδην την πολιτική σκηνή.

Η μακρά αγωνιστική τους παρουσία τους καθιστούσε επώνυ­μους και ως εκ τούτου επικίνδυνους. Τους πρώτους επώνυμους εκτός Αθηνών και στρατού. Όλοι αυτοί ήταν ελεγμένοι για την ποιότητά τους, τον ηρωισμό την τιμιότητα ή την ηθική τους. Ελεγμένοι όχι από αφεντικά, αλλά από τον ίδιο τον λαό μέσα από μακρόχρονους αγώνες, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στην ήρα να ανακατευτεί με το σιτάρι.

Ο ΕΛΑΣ τους απειλούσε ακόμα και χωρίς όπλα. Η επαρχία είχε τους δικούς της διάσημους και αυτούς αγαπούσε. Αγάπη όμως σε περίπτωση εκλογών σημαίνει ψήφος. Ο Καρδιτσιώτης θα ψήφιζε τον καπετάνιο της περιοχής του σε περίπτωση εκλογών. Ο Φλωρινιώτης το ίδιο. Καπετάνιοι μορφωμένοι, που στην προ­πολεμική τους ζωή ήταν γιατροί, μηχανικοί, στρατιωτικοί κλπ.. Γνωρίζονταν μεταξύ τους και υπήρχε εμπιστοσύνη. Ο επαρχιώτης δεν θα ψήφιζε πλέον τον ΔΕΞΙΟ αχυράνθρωπο που "διόριζε" η Αθήνα και τα κυκλώματά της. Τον μπαρουτοκαπνισμένο καπετάνιο του βουνού θα ψήφιζε και όχι τον ηλιοκαμένο παραθεριστή του Νείλου, Καραμανλή.

Το δεύτερο πράγμα που επιδίωκαν οι Εγγλέζοι από αυτήν την τρομερή βία ήταν να δημιουργήσουν τις κοινωνικές συνθήκες, που θα οδηγούσαν στον εμφύλιο. Εμφύλιος όμως τότε δεν μπορούσε να γίνει, γιατί ήταν αδύναμα και τα δύο μέρη. Ήταν αδύναμη η ΔΕΞΙΑ και ήταν αδύναμοι και οι ΚΚΕδες. Ο λαός ήταν ενιαίος και γιόρταζε την απελευθέρωσή του. Ο μόνος εχθρός του ήταν οι δοσίλογοι. Εναντίον αυτών ήθελε να κινηθεί και κανενός άλλου. Πώς θα γινόταν εμφύλιος;

Η ΔΕΞΙΑ του Παπανδρέου δεν αντιπροσώπευε εκείνη τη στιγμή τίποτε παραπάνω από την ολιγομελή συμμορία των "κολλητών" του. Δεν είχε τη δύναμη που απαιτούνταν για έναν εμφύλιο και οι ΚΚΕδες όπως είπαμε δεν διέθεταν κοινωνικές δυνάμεις για να πραγματοποιήσουν εμφύλιο, ακόμα κι αν το ήθελαν. Οι Βρετανοί όμως ήθελαν πάση θυσία να κάνουν εμφύλιο. Τον προετοίμαζαν, γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχαν τα δεδομένα. Τον προετοίμαζαν από τότε που έβαλαν τον Παπανδρέου το 1944 να πει: "Θέλω να πιστεύω ότι το ΚΚΕ δεν θα θελήσει να ωθήσει τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο".

Ένα μήνυμα καθαρά προβοκατόρικο, εφόσον δεν υπήρχαν τα δεδομένα για το ΚΚΕ να κάνει κάτι τέτοιο. Ένα μήνυμα, το οποίο στόχευε κατ’ ευθείαν στα ένστικτα του λαού. Ήταν προβοκατόρικο, επειδή όριζε αυθαίρετα ηγεσίες και δήθεν αποκάλυπτε τις υποτιθέμενες προθέσεις τους όταν όλα αυτά δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα και άρα δεν αφορούσαν τον λαό. Ούτε ο Παπανδρέου ούτε το ΚΚΕ ήταν εκείνη την εποχή ηγέτες μερίδων του λαού, οι οποίες θα μπορούσαν να συγκρουστούν μεταξύ τους.

Η βία στην επαρχία αυτές τις ανάγκες κλήθηκε να εξυπηρε­τήσει. Να δώσει σάρκα και οστά σε έναν "άδειο" σχεδιασμό. Να παραδώσει πελατεία στα άδεια πολιτικά "μαγαζιά" της ΔΕΞΙΑΣ. Να παραδώσει πελατεία στο επίσης άδειο πολιτικό "μαγαζί" του ΚΚΕ. Η βία δηλαδή είχε ως στόχο να μεταφέρει την παθογένεια της Αθήνας στην επαρχία. Να δημιουργήσει "ομήρους" της ΔΕΞΙΑΣ και του ΚΚΕ, ώστε αυτοί να οδηγήσουν τον λαό στον εμφύλιο.

Όρμηξαν οι παρακρατικοί στο "κοπάδι", απλά για να το χωρίσουν βίαια, ώστε να κρατήσουν οι ίδιοι ένα μεγάλο μέρος του και το υπόλοιπο να το παραδώσουν εκεί όπου ήθελε ο σχεδιασμός τους. Στους ΚΚΕδες, οι οποίοι δεν είχαν μεγάλη βάση στον πληθυσμό.

Ποτέ οι Άγγλοι δεν τους είπαν ποιους να επιλέξουν να βιαιοπραγήσουν εις βάρος τους και γιατί. Βία εναντίον των πάντων χωρίς κανένα κριτήριο. Αυτό ήταν το χειρότερο, γιατί κανένας δεν αισθανόταν ασφαλής. Αυτό ακριβώς είναι το επιθυμητό σε τέτοιου είδους πολιτικές και οι Άγγλοι το γνώριζαν.

Έπρεπε όλοι να φοβούνται, γιατί έτσι λειτουργεί ο σχεδιασμός αυτός. Δεν δίνονταν προδιαγραφές διωγμών, γιατί αυτό ακυρώνει έναν τέτοιο σχεδιασμό. Αν δηλαδή υποδείκνυαν προδιαγραφές ασφαλείας, θα υπήρχαν "νησίδες" ασφαλείας. Πολλοί Ελασίτες ήταν δεξιόστροφοι κτηματίες, επιστήμονες και άρα, αν θεωρούσαν τον εαυτό τους ασφαλή, θα ασκούσαν κριτική. Κριτική αποδε­δειγμένα γενναίων ανθρώπων, η οποία θα αφορούσε τόσο τα εγκλήματα εις βάρος του λαού όσο και το ποιον των εγκληματιών.

Οι αγωνιστές θα έσπευδαν να προστατεύσουν τους συναγω­νι­στές τους. Θα έσπευδαν να καταγγείλουν τους ένοπλους αδελφο­κτόνους "εθνικόφρονες". Όλοι αυτοί όμως θα γίνονταν πόλος. Πόλος πολιτικός. Πόλος λαοφιλής. Πόλος, που θα εστίαζε την κριτική του στους όψιμους "εθνικόφρονες", οι οποίοι ήταν σχεδόν στο σύνολό τους οι πρώην δοσίλογοι. Αυτό όμως δεν συνέφερε. Συνέφερε η βία άνευ κριτηρίων. Συνέφερε ο γενικός φόβος.

Οι παρακρατικοί εναντίον όλων και ο καθένας όπου αποφασίσει θα κατέληγε από μόνος του. Απίστευτα πράγματα. Αρκούσε μια "στραβή" ματιά και μπορούσε κάποιος να κατα­στραφεί ολοκληρωτικά. Αρκούσε ένας να αντιδράσει και έπαιρνε στο λαιμό του ολόκληρο το σόι του.

Έγιναν απίστευτα πράγματα εκείνη τη σκοτεινή εποχή. Αρκού­σε μια ανώνυμη καταγγελία, για να βρεις για πάντα τον μπελά σου. Για ένα χωράφι, για τον έρωτα μιας γυναίκας ή για ένα άλογο καταστράφηκαν άνθρωποι. Η φάτσα σου να μην άρεσε σε έναν παρακρατικό, μπορούσε να σε βάλει σε περιπέτειες. Δεν τολμούσες να κοιτάξεις κάποιον στον δρόμο. Δεν γνώριζες τι θα πει και σε ποιον θα το πει. Παπάδες και "εθνικόφρονες" έγιναν οι τιμητές των πάντων.

Όποιον δεν συμπαθούσαν τον ωθούσαν στα όρια. Τον προκαλούσαν μέχρι ν' αντιδράσει, για να του βάλουν την ταμπέλα του ΚΚΕ. Αυτό μόνον συνέφερε τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Αυτό συνέφερε τόσο τους ΔΕΞΙΟΥΣ συνεργάτες των Γερμανών όσο και τους ΔΕΞΙΟΥΣ "λουφαδόρους" των Άγγλων. Ο αντικομμουνισμός ήταν η μοναδική πλατφόρμα που ένωνε όλους τους ΔΕΞΙΟΥΣ μεταξύ τους. Ο αντικομμουνισμός ήταν που τους έδινε μια στοιχειώδη "επαφή" με τον λαό. Δοσίλογοι και "παραθεριστές" είχαν βρει κοινό σημείο με τον λαό.

Αναφορές περί αντίστασης ποτέ δεν γίνονταν. Απαγορευόταν να γίνουν. Δεν γίνονταν, διότι αποκάλυπταν τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Αυτούς που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή και αυτούς που κρύφτηκαν όταν εμφανίστηκε ο κατακτητής. Με τον αντικομ­μουνισμό οι ΔΕΞΙΟΙ έκρυβαν τη δική τους προδοσία ή ανεπάρκεια στη διάρκεια της κατοχής.

Γι' αυτόν τον λόγο πίεζαν τους πάντες. Στους δρόμους, στα καφενεία και στα χωράφια, παντού προκαλούσαν. Προκαλούσαν, για να εκμεταλλευτούν την αντίδραση. Προκαλούσαν σε βαθμό γελοίο. Παρακρατικός, ο οποίος μέχρι τον πόλεμο δεν είχε να φάει, έδειχνε με το "δάκτυλο" σαν ΚΚΕ έναν μεγαλοκτηματία, επειδή αντέδρασε στην αθλιότητά του. Αυτό τους είπαν οι Άγγλοι να κάνουν και αυτό έκαναν.

Σταδιακά άρχισε να λειτουργεί ο διχασμός. Άρχισαν με τυχαία κριτήρια να δημιουργούνται οι "προτεστάντες" και οι "καθολικοί" της Αριστεράς. Ολόκληρου δηλαδή του λαού πλην των ΔΕΞΙΩΝ και των κομμουνιστών. Αυτοί οι οποίοι καταπιέζονταν δεν είχαν πολλές επιλογές. Είτε θα συμβιβάζονταν και θα έκαναν πως δήθεν υιοθετούν τα εθνικοπατριωτικά και ιδεολογικά κηρύγματα των "καπιταλιστών" εθνικοφρόνων είτε θα αντιδρούσαν, αποφασι­σμέ­νοι ότι θα έπαιρναν την ταμπέλα του ΚΚΕ και θα ταλαιπωρούνται καθημερινά.

Άνθρωποι, που επί χρόνια πολεμούσαν τους Γερμανούς στα βουνά, κάθονταν και έπαιρναν μαθήματα "εθνικοφροσύνης" από τους δοσίλογους και από τους δειλούς. Τι να έκαναν; Να αντιδρούσαν; Δεν μπορούν όλοι να αντιδρούν. Δεν άντεχαν. Αντιδρούσαν στο χωράφι και πριν φτάσουν στο σπίτι τους οι παρακρατικοί είχαν κακοποιήσει τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Ήθελαν να επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους. Ήθελαν να επιστρέψουν στις οικογένειές τους. Ήθελαν να επιστρέ­ψουν στα χωράφια τους, που ήταν επί χρόνια εγκαταλε­λειμμένα.

Αυτοί όλοι συμβιβάστηκαν. Η ανταμοιβή τους; Τίποτε το σπουδαίο. Η ησυχία τους. Το κέρδος τους; Ότι απλά δεν θα έπρεπε να σηκώνονται το βράδυ και να τρέχουν προς το βουνό, κάθε φορά που άκουγαν άλογα να πλησιάζουν στην αυλή τους. Τζάμπα πράγμα. Με την υπόσχεση της "ησυχίας" αυτοί έγιναν οι "προτεστάντες" της ΔΕΞΙΑΣ. Αυτοί είναι οι δεξιοί της μετα­πολεμικής Δεξιάς. Αυτοί που σήμερα τους δείχνουν ο Πάγκαλος ή ο Παπανδρέου με το δάκτυλο και τους ονομάζουν δεξιούς.

Από την άλλη πλευρά τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Οι άνθρωποι, που είχαν τη φαεινή ιδέα ν' αντιδράσουν στις παρακρατικές μεθοδεύσεις, δεν θα έβρισκαν ησυχία ποτέ. Θα τους έφταναν στα άκρα. Αυτοί, που βγήκαν στο βουνό για να ελευθερώσουν την πατρίδα τους, αναγκάστηκαν να ξαναβγούν μετά την απελευθέρωσή της για να πολεμήσουν; Όχι βέβαια. Για να κρυφτούν. Ένοπλη αντίσταση απέναντι στο παρακράτος δεν υπήρχε εκείνη την εποχή. Τα όπλα του ΕΛΑΣ είχαν παραδοθεί. Τα μόνα όπλα που δεν είχαν παραδοθεί ήταν αυτά που είχαν κρύψει οι ΚΚΕδες. Όλοι αυτοί απλά κρύβονταν στις σπηλιές, γιατί φοβούνταν να πάνε στα σπίτια τους.

Κρύβονταν, γιατί δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να τους δηλώνουν οι οικογένειές τους σαν νεκρούς, για να μην τις ενοχλούν οι παρακρατικοί. Η τεχνητή "αντικομμουνιστική" υστερία των δοσίλογων απειλούσε τις οικογέ­νειές τους. Χαρακτηρίζονταν ΚΚΕδες οι πάντες. Άνθρωποι αγράμ­ματοι, που ποτέ δεν είχαν διαβάσει και ακούσει τίποτα περί Μαρξ και προλεταριάτου, χαρακτηρίζονταν ΚΚΕδες. Αν τολμούσαν να διαμαρτυρηθούν, αντιμετωπίζονταν σαν "συγγενείς" του Στάλιν.

Όσοι δεν άντεχαν στις πρωτόγονες συνθήκες του βουνού, σταδιακά άρχισαν να μαζεύονται στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα. Εκεί όπου μπορούσαν να "χαθούν". Εκεί όπου δεν θα τους έβρισκαν με τις οικογένειές τους για να τους προκαλέσουν. Εκεί όπου θα υπήρχαν ομοιοπαθείς και θα μπορού­σαν να αμυνθούν μέσα από συλλογικές συμπεριφορές.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί επί δύο σχεδόν χρόνια αφέθηκε ο λαός στη βία του ΔΕΞΙΟΥ παρακράτους; Η βία έδωσε λαό τόσο στη ΔΕΞΙΑ όσο και στους ΚΚΕδες, ώστε να μπούμε στον εμφύλιο. Η βία μετέφερε την παθογένεια της Αθήνας στην περιφέρεια. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Ο μέχρι τότε αμέτοχος στις πολιτικές διαμάχες πληθυσμός να μπει μέσα σ' αυτές στο σύνολό του. Γιατί; Για να διχαστεί ο πληθυσμός και ν' αποκτήσουν ερείσματα οι δύο μονομάχοι.

Μέχρι τότε για παράδειγμα η αθηναϊκή ΔΕΞΙΑ στην επαρχία είχε ως ερείσματά της τους "έχοντες". Αυτούς βαστούσε σε μια ψευδοομηρία με το "φόβητρο" του κομμουνισμού. Υποτάσσονταν οι "έχοντες" της επαρχίας στην Αθήνα, η οποία έθετε τον κρατικό μηχανισμό στη διάθεσή τους σε περίπτωση επανάστασης των προλεταρίων. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν άσχετοι. Άκουγαν μόνον τον παπά, που τους έλεγε να υπομένουν τα πάντα "προς χάριν του Κυρίου".

Μετά την απίστευτη βία που ακολούθησε της αποχώρησης των Γερμανών τα "ερείσματα" της ΔΕΞΙΑΣ στην επαρχία αυξήθηκαν, γιατί στους χαλαρούς "έχοντες" προστέθηκαν και οι παρανόμως "αποκτήσαντες". Ελεεινά ανθρωπάκια, τα οποία πραγματοποιώντας εγκλήματα, άρπαξαν περιουσίες. Δοσίλογοι, που παρίσταναν τους αντικομμουνιστές και άρπαζαν περιουσίες όσων αυθαίρετα οι ίδιοι χαρακτήριζαν ΚΚΕδες. Μερικές δεκάδες ανθρώπων μέσα σε κάθε επαρχιακή πόλη, που τρομοκρατούσαν τους πάντες.

Αυτοί όλοι ήταν απόλυτα "όμηροι" της Αθήνας. Η Αθήνα τους προστάτευε. Στην επαρχία, όπου τα πάντα είναι γνωστά, όλοι αυτοί ήταν μισητοί. Αν η Αθήνα τους εγκατέλειπε, θα κινδύνευαν να χάσουν όχι τα κλοπιμαία, αλλά τις ζωές τους. Αυτοί ήταν σε θέση να κάνουν το οποιοδήποτε έγκλημα προκειμένου να μην κινδυ­νεύουν.

Η ΔΕΞΙΑ της Αθήνας απέκτησε ΔΕΞΙΑ όμοιας ποιότητας και όμοιων αναγκών εκεί όπου μέχρι τότε δεν είχε και άρα στην επαρχία. Με τον τρόπο αυτόν απέκτησε σκληρό έρεισμα σε χώρους όπου μέχρι τότε δεν είχε. Με τον τρόπο αυτόν απέκτησε ως φανατικούς συμμάχους τους οπλισμένους "νεόπλουτους" της νέας κατάστασης. Τους οπλισμένους χαφιέδες, που πάντα κινούνταν στις "παρυφές" των μηχανισμών ασφαλείας. Μόνιμοι θαμώνες των αστυνομικών τμημάτων.

Τα ανάλογα έγιναν και με τους ΚΚΕδες. Μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών οι ΚΚΕδες ήταν ανύπαρκτοι στην ελληνική κοινωνία. Μη ανιχνεύσιμο μέγεθος. Δεν ήταν αρκετοί ούτε για μαζικούς εκτοπισμούς. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν γέμιζαν. Τους άφηνε η ΔΕΞΙΑ να περιφέρονται στην κοινωνία μόνο και μόνο για να νομιμοποιούν τη "μαγκούρα" του "χωροφύλαξ". Μόνο και μόνο για να τρομάζουν τους κτηματίες και να τους "σπρώχνουν" στην "ασφαλή" "αγκαλιά" της αθηναϊκής ΔΕΞΙΑΣ. Οι Έλληνες ποτέ δεν ήταν ΚΚΕδες και αυτό φαινόταν σε όλα τα μήκη και τα βάθη της κοινωνίας τους.

Στον κύριο όγκο τους οι ΚΚΕδες δραστηριοποιούνταν κυρίως στην αστική Αθήνα, γιατί μόνον εκεί μπορούσαν να επιβιώσουν. Εκεί είχαν τον "τρόπο" τους να επιβιώνουν, διότι ο κομμουνισμός στα αστικά κέντρα λειτουργεί με άλλον τρόπο. Εκεί συνεργάζεται με την εξουσία, εφόσον μπορεί και της "πουλάει" εκδούλευση. Ελέγχει τους εργάτες και εξυπηρετεί βιομηχάνους. Στην επαρχία οι κομμουνιστές απλά δεν υπήρχαν. Η επαρχία τους απέβαλε βιαίως, γιατί οι ισχυροί της δεν τους ανέχονταν να περιφέρονται κοντά στα χωράφια τους. Τα χωράφια δεν είναι εργοστάσια και οι ΚΚΕδες δεν εξυπηρετούν κανέναν. Οι λίγοι ΚΚΕδες που περιφέρονταν στην επαρχία ήταν σεσημασμένοι.

Με τη χαοτική βία της ΔΕΞΙΑΣ όλα αυτά άλλαξαν, διότι οι παρακρατικοί προσέφεραν στον κομμουνιστικό μηχανισμό τόσο νέους "πιστούς" όσο και ομήρους.  Γιατί βάζουμε τη λέξη "πιστούς" σε εισαγωγικά; Γιατί η βία του ΔΕΞΙΟΥ παρακράτους πρόσφερε στο ΚΚΕ νέους οπαδούς. Οπαδούς της αντίδρασης και οι οποίοι δεν "λάτρεψαν" ξαφνικά τα κομμουνιστικά ιδεώδη. Ο κύριος όγκος όλων αυτών των νέων "πιστών" κατέληξαν στο ΚΚΕ, επειδή μισούσαν τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Τους ΔΕΞΙΟΥΣ, που σκότωσαν δικούς τους ανθρώπους. Τους ΔΕΞΙΟΥΣ, που τους αφαίρεσαν τις περιουσίες. Τους ΔΕΞΙΟΥΣ, που τους έβρισκαν στον δρόμο και τους μαστίγωναν.

Μαζί μ' αυτούς το ΚΚΕ απέκτησε και ομήρους, γιατί κάποιοι αντέδρασαν βίαια στη βία της ΔΕΞΙΑΣ. Κάποιοι για παράδειγμα σκότωσαν το παρακρατικό σκουπίδι, που προσπαθούσε να βιάσει τη γυναίκα τους. Αυτοί γνώριζαν ότι είναι εντοπισμένοι από το ΔΕΞΙΟ παρακράτος και άρα καταδικασμένοι. Πού θα κατέφευγαν για προστασία; Στη μόνη οργανωμένη δομή της επαρχίας, που μπορούσε να τους προστατεύσει εκείνη την εποχή.

Όλοι αυτοί οι αντιδραστικοί τι ήταν; Από πού προέρχονταν; Ήταν Ελασίτες. Γιατί; Μήπως επειδή ο ΕΛΑΣ ήταν κομμουνι­στικός; Όχι βέβαια. Αυτός ήταν ο χαρακτήρας τους. Ο χαρακτήρας τους ήταν αυτός που τους έβγαλε στο βουνό να αντιδράσουν βίαια στον κατακτητή και ο ίδιος χαρακτήρας ήταν που τους οδήγησε στη βίαιη αντίδραση εναντίον των παρακρατικών. Αυτόν τον χαρακτήρα τον γνώριζαν οι ΔΕΞΙΟΙ, γιατί αυτόν φοβούνταν.

Φοβούνταν τους ανθρώπους που δεν δίστασαν να τα βάλουν με τη Βέρμαχτ και δεν ήθελαν να τους αφήσουν να περιφέρονται ανάμεσά τους. Η "τίγρης" ήταν εντοπισμένη και επίφοβη. Πάντα πίστευαν ότι, αν "χαλαρώσουν" τα πράγματα, θα τους βρουν μπρο­στά τους. Πάντα πίστευαν ότι, όταν αναγκαστούν να παρατήσουν τα όπλα, θα τους έχουν απέναντί τους. Άρα, ό,τι ήταν να κάνουν, έπρεπε να το κάνουν πριν αναγκαστούν να παρατήσουν τα όπλα. Διορία δύο χρόνων τους είχαν δώσει οι Εγγλέζοι.

Αυτούς τους ατίθασους χαρακτήρες η ΔΕΞΙΑ τους παραχώρησε στην ομηρία του ΚΚΕ. Του ΚΚΕ, που εκείνη την εποχή η ΔΕΞΙΑ το προστάτευε ως κόρη οφθαλμού. Σε έναν κόσμο αντικομ­μουνιστικής υστερίας και απίθανης βίας, μόνον οι ΚΚΕδες δεν κινδύνευαν, γιατί η ΔΕΞΙΑ ήθελε να προστατεύσει τον μηχανισμό του ΚΚΕ ειδικά στην επαρχία. Κινδύνευαν καθημερινά οι "ψευδοκομμουνιστές" και ήταν απόλυτα ασφαλείς οι πραγματικοί ΚΚΕδες.

Τα πάντα ήταν έτοιμα για τον εμφύλιο. Οι μονομάχοι είχαν αναπτύξει μέγεθος αρκετά μεγάλο και ήταν έτοιμοι να παρασύρουν τον λαό. Από την μία η ΔΕΞΙΑ των δοσίλογων παρακρατικών υπό την ηγεσία των Εγγλέζων και από την άλλη η οριακά ατίθαση Ελλάδα υπό την ηγεσία των ΚΚΕδων. Οι Εγγλέζοι ήταν ευτυχείς. Οι δούλοι και οι χαφιέδες τους ήταν έτοιμοι να βάλουν τον λαό στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ιστορία του.

 

Η τελευταία πράξη του δράματος.

 

Μετά από το χάος της προεμφυλιακής περιόδου, τα πάντα ήταν στα χέρια της ΔΕΞΙΑΣ και βέβαια των Εγγλέζων. Ο πόνος και τα δάκρυα γονάτισαν τον λαό, που τόλμησε να τα βάλει με τους φασίστες. Ήταν έτοιμος να υποταχθεί, διότι δεν άντεχε άλλο. Δεν άντεχε άλλες θυσίες και άλλες προδοσίες. Όχι μόνον θα ψήφιζε τους εκλεκτούς της ΔΕΞΙΑΣ, αλλά θα κουνούσε και σημαιάκια προκειμένου να τον αφήσουν ήσυχο.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί οι έμπειροι Εγγλέζοι δεν προχώρησαν σε άμεσες εκλογές μετά την απελευθέρωση; Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί το ΕΑΜ ήθελε το ακριβώς αντίθετο, όπως περιγράφεται στο καταστατικό του; Οι εκλεκτοί των Εγγλέζων ήταν όλοι τους "διαγραμμένοι" από τη συνείδηση του λαού. Ήταν κυριολεκτικά ασύνδετοι μ' αυτόν. Έλεγχαν την αθηναϊκή ΔΕΞΙΑ, αλλά αυτή και τα κόμματά της ήταν άνευ περιεχόμενου. "Μαγαζιά" χωρίς πελάτες.

Αν γινόταν τότε εκλογές, θα κατέβαιναν οι επαρχιώτες καπεταναίοι στη Βουλή. Θα κατέβαιναν οι μορφωμένοι της επαρ­χίας και αυτό δεν συνέφερε τα "ευγενή" προάστια της Αθήνας. Τα "Ψυχικά" και τις "Κηφισιές" της ΔΕΞΙΑΣ. Οι ΔΕΞΙΟΙ μόνον τις ψήφους των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών θα έπαιρναν. Τα εκατομμύρια των ψήφων αλλού θα πήγαιναν. Θα άλλαζε ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας ολοκληρωτικά. Αυτό δεν συνέφερε ούτε τους Εγγλέζους ούτε τους λακέδες τους.

Τώρα λοιπόν, που ο αναγνώστης κατάλαβε για ποιον λόγο οι Άγγλοι δεν ήθελαν εκλογές σε πρώτη φάση, θα καταλάβει και γιατί δεν κουβάλησαν τον βασιλιά ταυτόχρονα με τους "παραθεριστές". Οι "παραθεριστές" επέστρεψαν στην Ελλάδα στις 12 Οκτωβρίου του 1944, ενώ ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ επέστρεψε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1946. Σχεδόν δύο χρόνια μετά.

Στο κρίσιμο διάστημα της προεμφυλιακής βίας και του εμφυλίου πολέμου οι Εγγλέζοι ήθελαν να έχουν τα χέρια τους ελεύθερα. Γι' αυτόν τον λόγο ανέστησαν τον "πεθαμένο" Πλαστήρα και τον έφεραν στην Ελλάδα σαν ηγέτη του ελληνικού κράτους. Ο Πλαστήρας τους ευγνωμονούσε για την επάνοδό του. Τελειωμένος ήταν και κρυβόταν κι αυτός στο εξωτερικό. Ό,τι ήθελαν έκαναν με τον στρατηγό της "δεκάρας". Τον εκτός τόπου και χρόνου στρατηγό, που νόμιζε ότι, αν βγει στο βουνό με μια διμοιρία, θα νικούσε τον ΕΛΑΣ στην πλήρη ισχύ του. Γεροντο­τσαμπουκάδες από αρρύθμιστο ζάχαρο και πρόβλημα ακράτειας.

Αυτόν τον εκτός τόπου και χρόνου ανθρωπάκο χρησιμοποίησαν στο κρίσιμο διάστημα. Στο διάστημα που οι ταγματασφαλίτες και οι παρακρατικοί θα ρήμαζαν τα πάντα. Τον ενημέρωσαν όσο τους ενδιέφερε να τον ενημερώσουν και στηρίχθηκαν στην άγνοιά του για να δρομολογήσουν τα εγκλήματά τους. Όπου είχε διαφορετική άποψη, απλά δεν την διατύπωνε, γιατί δεν ήθελε να στεναχωρήσει τους Άγγλους ευεργέτες του.

Από τη στιγμή που ο δρομολογημένος εμφύλιος μπήκε στην τελική του ευθεία, οι Εγγλέζοι ήταν πλέον έτοιμοι να μπουν στην τελική φάση του σχεδίου τους. Ο άσχετος Πλαστήρας τούς έγινε άχρηστος. Αυτοί είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Ποιο ήταν το ζητούμενο εξ αρχής; Να ξαναμοιραστεί η πολιτική "τράπουλα" στους δικούς τους ανθρώπους. Η βαθύτατα σημαδεμένη "τράπουλα", που θα οδηγούσε στη μεταπολεμική κατάσταση.

Ζητούμενο ήταν να μπορέσει η ΔΕΞΙΑ να ελέγξει τον λαό και να τον μοιράσει σε ανθρώπους της. Να μπορέσει η ΔΕΞΙΑ να πιάσει όλους τους χώρους, ώστε να μην απειλείται από πουθενά. Ακόμα κι αυτούς της υποτιθέμενης Αριστεράς. Να κατορθώσει να κάνει αυτό το οποίο είπαμε στην αρχή του κειμένου. Να μπορέσει να δώσει ένα μέρος του αριστερού ελληνικού λαού στη δεξιά ΔΕΞΙΑ και ένα άλλο κομμάτι στην αριστερή ΔΕΞΙΑ των χαφιέδων.

Αυτό και έγινε. Εμφάνισαν οι Εγγλέζοι τον βασιλιά. Ο δημο­κρατικός ελληνικός λαός στα πρόθυρα του εγκεφαλικού. Όλα τα ανεχόταν, αλλά αυτό ήταν κάτι το οποίο σε κανονικές συνθήκες δύσκολα το άντεχε. Τα "γαλαζοαίματα" κουτορνίθια από την Εσπερία δεν μπορούσε να τα αντέξει. Γι' αυτόν τον λόγο έπρεπε το δημοψήφισμα να διεξαχθεί σε συνθήκες που δεν θα επέτρεπαν στους Έλληνες ν' αντιδράσουν.

Εγγλέζοι και ΔΕΞΙΟΙ προσπάθησαν ν' αποκτήσουν νομιμότητα, μέσα σε συνθήκες όπου βασίλευε η απόλυτη παρανομία. Έγινε δημοψήφισμα σε μια περίοδο που δεν υπήρχε νόμος στην Ελλάδα. Αν για παράδειγμα η ΔΕΞΙΑ κατηγορήθηκε για βία και νοθεία το 1965, όπου έστω και στοιχειωδώς υπήρχε κράτος και νόμος, αντιλαμβανόμαστε τι είδους δημοψήφισμα ήταν εκείνο. Αν στις εκλογές του 1965 ψήφιζαν και τα δέντρα, σ' αυτό το δημοψήφισμα πρέπει να ψήφισαν και οι πέτρες. Ένας θεός μόνον ξέρει τι έγινε τότε στα υποτιθέμενα εκλογικά τμήματα. Με τα όπλα πρέπει να τους πήγαιναν να ψηφίσουν.

Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Επί συνόλου 1.660.497 ψήφων, η βασιλεία πήρε 1.135.492 (68,3%), ενώ κατά ψήφισαν 182.310 ψηφοφόροι δηλαδή ποσοστό 10,5%. Τα λευκά ήταν 342.500 ποσοστό 21,2%. Τρομερό. Ολόκληρος ο λαός παραδο­μένος στη βία των παρακρατικών και κάποιοι μετρούσαν τις ψήφους. Θρίαμβος για τη βασιλεία. Ο λαός κρεμασμένος στον σταυρό του μαρτυρίου και κάποιοι άκουγαν τι "ψέλλιζε".

Ακόμα και τα αποτελέσματα εξυπηρετούσαν το μαγείρεμα του εμφυλίου. Γι' αυτό δεν έβγαλαν ποσοστά τύπου "Τσαουσέσκου". Το 68% ήταν αποτέλεσμα σεβαστό, ώστε να τους εξυπηρετεί, αλλά όχι απόλυτο, ώστε να μην τους βολεύει. Εμφάνισαν σοβαρή αντιμοναρχική δύναμη, για να την παραδώσουν στους ΚΚΕδες. Ετοιμάζονταν για εμφύλιο και έπρεπε να εμφανίσουν δύναμη για τον αντίπαλο. Οι ΚΚΕδες βοηθούσαν τα μέγιστα με τις προεμφυλιακές προβοκάτσιες. Με τις προβοκάτσιες, που νομιμοποιούσαν τους ταγματασφαλίτες. Ο "γίγαντας" Βαφειάδης "καταλαμβάνει" τον αστυνομικό σταθμό του Λιτοχώρου λίγους μήνες πριν, σηματοδοτώντας την έναρξη του εμφυλίου.

 

ΚΚΕ

Μία φορά προδότης, για πάντα προδότης.

 

Από την στιγμή που η ΔΕΞΙΑ ελέγχει τα πάντα και έχει εξασφαλίσει μέσω "δημοψηφίσματος" το πολίτευμα που την ευνοεί, ήταν έτοιμη να δρομολογήσει την τελευταία φάση του σχεδίου. Γνωρίζει ότι η παρανομία της δεν μπορεί να έχει νομιμότητα με έναν λαό απόλυτα εχθρικό μαζί της. Είναι θέμα χρόνου όταν αφοπλιστεί να τον βρει μπροστά της.

Άρα ο εμφύλιος ήταν η μόνη λύση. Έπρεπε να δρομολογηθεί η επιχείρηση "σκούπα", για να ξεφορτωθούν όλους όσους αντι­λαμβάνονταν ως εχθρούς τους. Στην πολιτική τους αυτήν είχαν εξασφαλισμένη τη συμμετοχή των ηγετών των ΚΚΕδων, γιατί οι προδοσίες τους είχαν δημιουργήσει "ρήγμα" στον πάλαι ποτέ συμπαγή κορμό του ΚΚΕ.

Οι ηγέτες του ΚΚΕ πρόδιδαν τον λαό και όχι τα απλά μέλη του. Οι απλοί ΚΚΕδες δεν συμμετείχαν σε όλα αυτά. Φουκαράδες ιδεολόγοι ήταν οι περισσότεροι. Δεν είχαν σχέση με τα "μαγειρέματα" του Στάλιν και των Ζαχαριάδηδων. Είχαν πάθος με το κόμμα, αλλά δεν γνώριζαν απαραίτητα την "καμαρίλα" του. Πίστευαν την "αλήθεια" του Ριζοσπάστη. Είχαν φάει πολύ ξύλο, για να μάθουν ότι από εκεί μόνον εκπορεύεται η αλήθεια. Πολλοί από αυτούς ευθυγραμμίστηκαν με την κομματική νομιμότητα και άλλοι διαχώρισαν τη θέση τους.

Αυτοί οι άλλοι ήταν εχθροί πλέον του ΚΚΕ. Ήταν εχθροί, γιατί θα κατέστρεφαν τον ατσάλινο μηχανισμό του, ο οποίος στηριζόταν στην κομματική πειθαρχία. Ένιωθαν προδομένοι κι αμφισβη­του­σαν την ηγεσία τους. Ένιωθαν πικραμένοι και δεν εμπιστεύονταν τον "Ρίζο". Ο κόσμος τούς χρέωνε τις προδοσίες και αυτοί ήταν ανάμεσα στον κόσμο. Αυτοί ήταν εχθροί του ΚΚΕ και μάλιστα οι χειρότεροι, γιατί ήταν δικοί του άνθρωποι.

Τους ισχυρότερους από αυτούς τους εξόντωσε το ΚΚΕ στη διάρκεια των προεμφυλιακών συγκρούσεων με την οργάνωση ΟΠΛΑ. Τους απλούς ΚΚΕδες όμως δεν μπορούσε να τους σκοτώσει. Μπορούσε όμως να τους "ξεφορτωθεί". Τα συμφέροντα του ΚΚΕ και της ΔΕΞΙΑΣ ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένα. Ο καθένας από αυτούς για τους δικούς του λόγους είχε συμφέρον από τον εμφύλιο. Ο καθένας από αυτούς ήθελε να ξεφορτωθεί κάποιους και δεν μπορούσε να τους σκοτώσει.

Ο εμφύλιος ήταν η τέλεια λύση για ν' απαλλαγούν από τους ανεπιθύμητους. Το ΚΚΕ θα ξεφορτωνόταν τους "αιρετικούς" ΚΚΕδες και η ΔΕΞΙΑ θα ξεφορτωνόταν τους ατίθασους Έλληνες. Οι ΚΚΕδες, δηλαδή, δεν ήταν το πρόβλημα της ΔΕΞΙΑΣ. Οι ΔΕΞΙΟΙ φοβούνταν κατά κύριο λόγο τους θηριώδεις Ελασίτες και δεν τους ήθελαν να περιφέρονται στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Πώς όμως θα τους έδιωχναν όλους αυτούς; Με ποια πρόφαση; Με ποια δικαιολογία θα έδιωχναν από την πατρίδα τους ανθρώπους, τους οποίους ο λαός λάτρευε εξαιτίας της αγωνι­στικότητάς τους στα δύσκολα χρόνια της κατοχής; Ο τρόπος ήταν ένας. Με το να τους παρασύρουν σε πολεμική σύγκρουση με το νόμιμο κράτος. Με το κράτος, το οποίο θεωρητικά αντιπροσώπευε τον ελληνικό λαό. Με το κράτος του βασιλιά και της ΔΕΞΙΑΣ.

Αυτή ήταν η μόνη λύση. Να "νικήσουν" τους "κομμουνιστές" και να τους στείλουν στην ιδεολογική "μητέρα" τους. Να τους πετάξουν στην τεράστια "λεκάνη" του ανατολικού μπλοκ. Να μετατρέψουν σε "χωματερή" του ελληνικού φασιστικού κράτους το "σιδηρούν παραπέτασμα". Κανένα πρόβλημα. Ο ευτυχής και ευγνωμονών τους Εγγλέζους Στάλιν είχε ανοικτές τις αγκαλιές του, εφόσον αυτό βόλευε τους Εγγλέζους συνεταίρους του.

Υπήρχε πολύ "δημοκρατία" στο παραπέτασμα και αυτή θα φρόντιζε τους "νεοφερμένους" από την Ελλάδα. Θα φρόντιζε με πολύ τακτ τους "αιρετικούς" κομμουνιστές, που το ΚΚΕ θα ενημέρωνε τους πάντες ότι ήταν απείθαρχοι στις εντολές του "πατερούλη". Ότι ήταν αμφισβητίες της απόλυτα πιστής στον Στάλιν ελληνικής ηγεσίας. Μαύρο κομμουνισμό θα βίωναν όλοι αυτοί με την ταμπέλα του "αιρετικού" μέσα στο πραγματικά "σιδηρούν παραπέτασμα".

Την ίδια "φροντίδα" θα έβρισκαν και οι μη κομμουνιστές Ελασίτες. Ήξεραν οι αλλοεθνείς "κομμουνιστές" του παρα­πετά­σμα­τος τι να τους κάνουν τους ατίθασους "κρυπτοαντιδραστικούς" Ελασίτες. Είχαν αντιμετωπίσει τους δικούς τους "αντιδραστικούς" και δεν θα είχαν πρόβλημα με τους νεοφερμένους Έλληνες. Με "συστατικές επιστολές" του ΚΚΕ έφταναν όλοι αυτοί στο ανατολικό μπλοκ.

Το ΚΚΕ φρόντιζε να ενημερώνει τα "αδελφά" κόμματα για το ποιόν τους. Για το ΚΚΕ όλοι αυτοί ήταν δολοφόνοι, που κρύβονταν πίσω από τον κομμουνισμό. Ήταν οι όμηροί του στην εμφυλιο­πολεμική Ελλάδα. Δεν μπορούσε να εγγυηθεί στα "αδέρφια" του την "κομμουνιστική" ποιότητά τους. Τι να κάνει; Να εκτεθεί στα συντρόφια; Όλοι αυτοί υπέφεραν τα πάνδεινα στο παραπέτασμα από τα συντρόφια του ΚΚΕ. Απειλούνταν καθημερινά με εξορία στην εξορία. Στη Σιβηρία εξορίζονταν οι εξόριστοι, κάθε φορά που η ηγεσία του ΚΚΕ συνεργαζόταν με την Κα Γκε Μπε. Οι σταλινικοί του ΚΚΕ έδειχναν και η Κα Γκε Μπε εκτελούσε.

Αυτός ήταν ο σχεδιασμός της συνεργασίας ΔΕΞΙΑΣ και ΚΚΕ. Επιχείρηση "σκούπα" και "ξεφόρτωμα" στο αχανές κομμουνιστικό μπλοκ. Το να ξεκινήσεις όμως μια τέτοια πολεμική σύγκρουση, δεν είναι κάτι το απλό. Υπάρχει πρακτικό πρόβλημα και δεν αρκεί ο κοινωνικός διχασμός. Χρειάζεται ηγέτες να παρασύρουν τον κόσμο, χρήματα, για να δημιουργηθεί και να συντηρηθεί ο επαναστατικός στρατός και βέβαια όπλα.

Ποιος θα ξεσήκωνε τους ΚΚΕδες και τους όποιους Ελασίτες σε μια ένοπλη σύγκρουση χωρίς καμία πιθανότητα επιτυχίας; Τον Σιάντο και τον Ιωαννίδη τους "ξεζούμισαν". Τους χρησιμοποίησαν και τους έφθειραν. Με το ζόρι τους διατηρούσαν ζωντανούς, εφόσον κάποιοι "κομμουνιστές" ήθελαν να τους σκοτώσουν για την προδοσία τους. Πώς αυτοί οι προδότες των "κομμουνιστών" θα γίνονταν ηγέτες μιας "κομμουνιστικής" επανάστασης;

Αυτό ήταν αδύνατον. Άρα τι έμενε; Να χρησιμοποιήσουν τον τότε σχετικώς πρόσφατα επαναπατρισθέντα ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ. Τον πολύ Ζαχαριάδη. Τον συνεργάτη της ασφάλειας του Μεταξά. Ο Ζαχαριάδης ήταν αυτός ο οποίος ίδρυσε τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Τον ΔΣΕ. Ο φασίστας ξεκίνησε το ψέμα από το ίδιο το όνομα του στρατού του ΚΚΕ. Προκειμένου να κρύψει από τον κόσμο την πραγματική ταυτότητα του στρατού του, προκάλεσε σύγχυση.

Ο "κομμουνιστικός" φασιστικός στρατός ονομάστηκε αυθαίρετα δημοκρατικός και παρίστανε τον μαχητή της δημοκρατίας. Αφέθηκε από τη ΔΕΞΙΑ σ' αυτήν την αυθαιρεσία, για να προκληθεί σύγχυση στον κόσμο περί δημοκρατίας. Επένδυσε η ΔΕΞΙΑ σ' αυτό το όνομα, προκειμένου να ποινικοποιήσει ακόμα κι αυτήν την ίδια την έννοια της δημοκρατίας. Επένδυσε η ΔΕΞΙΑ στη δυνατότητα του κάθε φασίστα Φλωράκη να παριστάνει τον δημοκράτη. Επένδυσε η ΔΕΞΙΑ στην υπεράσπιση της δημοκρατίας από το ΚΚΕ.

Μετά την ίδρυση αυτού του στρατού, αυτό το οποίο έλειπε ήταν δύο πράγματα. Το χρήμα και τα όπλα. Το χρήμα το διέθεταν οι Άγγλοι και το διέθεσαν. Από πού το γνωρίζουμε αυτό; Μήπως έχουμε πληροφορίες εμπιστευτικές κι απόρρητες; Όχι βέβαια. Είναι θέμα λογικής. Ακόμα στην επαρχία ψάχνουν τις λίρες των ανταρτών. Δέκα λεπτά παραμονής σε ένα καφενείο της ορεινής Ελλάδας αρκούν για να μάθεις ιστορίες με λίρες. Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν κάποιον χάρτη από τους εκτοπισθέντες, για να πάνε να σκάψουν.

Πολλοί περιμένουν και αρκετοί έχουν βρει λίρες στην επαρχία. Πολλοί ονειρεύονται αλλά και πολλοί έχουν "φτιαχτεί" με τέτοιες λίρες. Άρα αυτές υπήρχαν και δεν ήταν αποκύημα φαντασίας ή προπαγάνδα. Δεν μπορεί ένα ψέμα χωρίς επιβεβαίωση να συντηρείται για πάνω από μισό αιώνα. Άρα υπάρχει βάση αλήθειας που το διατηρεί. Πολλοί ψάχνουν και κάποιοι έχουν βρει λίρες. Πού τις βρήκαν τις λίρες οι προλετάριοι; Υποτίθεται σ' αυτήν την επανάσταση πήραν μέρος οι φτωχοί κι απελπισμένοι της ελληνικής κοινωνίας. Πού τις βρήκαν; Εκεί όπου υπήρχαν. Στα βρετανικά θησαυροφυλάκια των "χορηγών" τους.

Τα ανάλογα προβλήματα υπήρχαν και με τον εξοπλισμό αυτού του στρατού. Πού θα έβρισκαν όπλα οι "επαναστάτες"; Ο ΕΛΑΣ τα όπλα του τα έπαιρνε από τους Γερμανούς. Αυτοί πού θα τα έβρισκαν; Εδώ μπορεί να καταλάβει κάποιος πόσο "στημένα" ήταν όλα και πόσο καλά προετοιμασμένα. Εδώ μπορεί να καταλάβει κάποιος από πότε προετοιμαζόταν ο εμφύλιος. Οι ΚΚΕδες δήθεν μετά τη διάλυση του ΕΛΑΣ έκρυψαν όπλα για κάθε ενδεχόμενο.

Για να μην μαθευτούν μάλιστα οι μυστικές κρυψώνες τους, έστειλαν αυτούς που συμμετείχαν στην απόκρυψη στο μετέπειτα παραπέτασμα. Από ποιους όμως να μην μαθευτούν; Οι ΚΚΕδες του ΕΛΑΣ έδιναν καθημερινή αναφορά στον Σοβιετικό Ποπόφ. Οι Σοβιετικοί είχαν κάνει μυστική συμφωνία με τους Άγγλους. Άρα το πιο πιθανό είναι να γνώριζαν οι Άγγλοι από τους Σοβιετικούς πού βρίσκονται τα όπλα από την πρώτη στιγμή που τα έκρυψαν, αν βέβαια δεν είχαν επιλέξει οι ίδιοι τις κρυψώνες.

Ακόμα όμως κι αν δεν τα ήξεραν τότε, πράγμα αδύνατον, γιατί γνώριζαν από τους στρατιωτικούς συνδέσμους τους πόσα όπλα είχε ο ΕΛΑΣ και πόσα παρέδωσε, θα το μάθαιναν εκ των υστέρων. Προστατευόμενοί τους ήταν ο Σιάντος και ο Ιωαννίδης. Υπό την ομηρία τους ήταν. Δεν χρειαζόταν να τους ρωτήσουν πάνω από μία φορά. Ούτε να τους βασανίσουν ούτε τίποτε. Αρκούσε να τους στερούσαν την προστασία και να τους άφηναν σε μια πλατεία της Αθήνας. Εκεί θα τους έβρισκαν οι σύντροφοί τους να τους κάνουν το κόλπο με την κονσέρβα.

Τα περί οπλισμού δηλαδή και μυστικότητας ήταν όλα παραμύθια της Χαλιμάς. Οι Εγγλέζοι ήξεραν εξαρχής —αν δεν το πρότειναν και οι ίδιοι—για τα κρυμμένα όπλα. Την ποσότητά τους και τον ακριβή χώρο αποθήκευσής τους. Τους βόλευε να κρυφτούν τα όπλα, επειδή ήθελαν σε κάποια στιγμή να δρομολογήσουν το εμφύλιο, χωρίς να φαίνεται ο ρόλος τους. Θα εκτίθονταν αρκετά με τη χρηματοδότηση δεν χρειαζόταν να εκτεθούν και με τον εξοπλισμό.

Τι επεδίωκαν λοιπόν οι Εγγλέζοι από τον ΔΣΕ; Να τον μετα­τρέ­ψουν σε ένα "χωνί". Ένα "χωνί", το οποίο ο ατσάλινος δογματικός μηχανισμός του ΚΚΕ θα το μετέτρεπε κι αυτό σε ατσάλινο. Μέσα από αυτό το "χωνί" θα έδιωχναν από τη χώρα όσους θεωρούσαν ανεπιθύμητους και κυρίως τους Ελασίτες. Θα δημιουργούσαν συνθήκες εμφυλίου, τον οποίο εξ’ αρχής γνώριζαν ότι θα κέρδιζαν. Θα "έσπρωχναν" αυτόν τον στρατό προς τον Βορά και εκεί θα τελείωνε ο πόλεμος. Όποιος ήταν ανεπιθύμητος, μόνον προς τον βορά μπορούσε να βαδίσει. Θα τους κυνηγούσαν και θα τους βομβάρδιζαν με τέτοιον τρόπο, που να τους αφήνουν "δίοδο" μόνον προς τον βορά.

Ποιους; Αυτούς που είχαν βάλει ως στόχο οι δύο συνέταιροι. Στόχος ήταν οι "αιρετικοί" ΚΚΕδες και οι πιο απείθαρχοι από τους Ελασίτες. Ένα μεγάλο πλήθος Ελλήνων ΚΚΕδων και δημοκρατών, που απλά η ΔΕΞΙΑ τους έχει βάλει στο "μάτι", αποβλήθηκαν από την Ελλάδα με συνοπτικές διαδικασίες. Όπου περνούσε αυτός ο "κομμουνιστικός" στρατός έκανε τις "εκκαθαρίσεις" που βόλευαν τους Εγγλέζους. Αυτούς που οι Εγγλέζοι θα ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, είτε να σκοτώσουν είτε να περιορίσουν, τους "μάζευε" ο ΔΣΕ, για να τους βάλει ως αντίπαλους "στόχους" στα νόμιμα κανόνια του εθνικού στρατού.

Όλοι οι φουκαράδες, που σε άλλο σημείο είπαμε ότι αδυνα­τούσαν είτε να γυρίσουν σπίτια τους είτε να υποταχθούν στους χαφιέδες, παρασύρθηκαν από αυτόν τον στρατό. Γι' αυτούς ο ΔΣΕ εμφανιζόταν σαν η μόνη λύση σε μια κατάσταση που έτσι κι αλλιώς γι' αυτούς ήταν σχεδόν τελειωμένη. Αυτό το οποίο δεν γνώριζαν ήταν ότι η κατάσταση ήταν στημένη. Ότι αυτός ο στρατός ήταν απλά η κομμουνιστική αντιελασίτικη "σκούπα" της ΔΕΞΙΑΣ.

Αυτός λοιπόν ο στρατός δεν είχε καμία σχέση με τον ΕΛΑΣ. Δεν ήταν αγαπητός από τον λαό. Δεν ήταν αποδεκτός από αυτόν. Οι διορισμένοι από το ΚΚΕ ηγέτες του είχαν πάρει εντολές να τον κάνουν μισητό. Αυτό ήταν εύκολο να γίνει, γιατί λειτουργούσε στην κυριολεξία με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο απ' ό,τι ο ΕΛΑΣ. Αυτό ήταν φυσικό. Η ηγεσία του ήταν αστοί ΚΚΕδες, που βγήκαν στο βουνό για να παραστήσουν τους στρατηγούς. Δεν ήταν βουνίσιοι, που βγήκαν για να ελευθερώσουν την πατρίδα.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μετέφεραν σ' αυτόν τον στρατό την παθο­γένεια του στρατού του αστικού ΕΛΑΣ. Δεν ήξεραν πώς να φερθούν στους κατοίκους της υπαίθρου. Αναγορεύοντας τα κομματικά συμφέροντα σαν ύψιστα συμφέροντα, αδικούσαν φτωχούς ανθρώπους. Τους έκαναν φτωχότερους σε μια εποχή ακόμα πιο δύσκολη από αυτήν που βρήκε ο ΕΛΑΣ.

Οι Γερμανοί, αποχωρώντας από την Ελλάδα, για λόγους ασφαλείας ακολούθησαν την τακτική της καμένης γης. Στον χρόνο που ακολούθησε της αποχώρησής τους μέχρι τον εμφύλιο, η ύπαιθρος είχε ρημαχτεί από τους παρακρατικούς. Η επιβίωση ήταν πραγματικά ένας καθημερινός άθλος. Δεν είχαν τίποτε να δώσουν οι χωρικοί, αλλά και να είχαν δεν θα το έδιναν στον ΔΣΕ, γιατί απλούστατα δεν ήταν ΚΚΕδες. Δεν χώνευαν τους ηγέτες του ΔΣΕ, που λειτουργούσαν ως γνήσιοι σταλινικοί. Στον εθνικοαπελευθε­ρωτικό αγώνα συμμετείχαν, επειδή το ήθελαν. Στην "επανάσταση" των προλεταρίων δεν συμμετείχαν, διότι δεν ήθελαν.

Αναγκαστικά λοιπόν αυτός ο στρατός ήταν εξαρτώμενος από τη χρηματοδότηση των Εγγλέζων και από την καθημερινή κλοπή. Έκανε ό,τι απαγορευόταν στον ΕΛΑΣ. Άρπαζε σοδειές φτωχών. Άρπαζε ζώα φτωχών. Οι κομματικοί —με ύφος Στάλιν— ενέπλε­καν τους Ελασίτες "ομήρους" τους σε εγκλήματα. Αυτά όλα όμως σκόρπιζαν το μίσος στις κοινωνίες όπου εμφανιζόταν αυτός ο στρατός. Όμως, αυτοί που τον μισούσαν, δεν έχουν λόγο να τον προστατεύουν. Ακόμα κι αν μισούσαν τη ΔΕΞΙΑ τον πρόδιδαν, γιατί τους συνέφερε περισσότερο ακόμα και από την άθλια ΔΕΞΙΑ.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτός ο στρατός για την ασφάλειά του ήταν υποχρεωμένος ν' ακολουθεί τελείως διαφορετική πολιτική από τον ΕΛΑΣ. Ήταν υποχρεωμένος να κάνει αναγκαστική επιστράτευση, γιατί κινδύνευε από τη λειψανδρία. Ταυτόχρονα, για να μην τον προδίδουν οι χωρικοί, έπαιρνε ομήρους τα παιδιά τους. Για να μην τον προδίδουν οι χωρικοί, προχωρούσε σε εκτελέσεις. Ήταν που ήταν αντιπαθής γι' αυτά που αντιπροσώπευε και για το άκαιρο της εμφάνισής του, έγινε και μισητός. Έγινε πολύ εύκολα μισητός. Εκτέλεσε δηλαδή απόλυτα τον ρόλο που είχε προβλεφθεί γι' αυτόν.

Αυτός ήταν ο ρόλος του. Να ενισχύσει τη ΔΕΞΙΑ και να εξυπηρετήσει το ΚΚΕ. Όπως η προεμφυλιακή βία της ΔΕΞΙΑΣ έδωσε νέους "πιστούς" και "ομήρους" στο ΚΚΕ, έτσι και η βία του ΔΣΕ έδωσε νέους "πιστούς" στην ΔΕΞΙΑ. Της έδωσε τη δυνατότητα να εμφανιστεί σαν προστάτης του λαού. Προστάτης εκείνων, που λίγους μήνες πριν βασάνιζε. Εκεί δηλαδή που η ΔΕΞΙΑ είχε μόνον ομήρους στην επαρχία, ξαφνικά απέκτησε οπαδούς.

Ενώ μέχρι τότε στηριζόταν στη συμμαχία των ευνοημένων παρακρατικών, ξαφνικά απέκτησε οπαδούς, που απλά μισούσαν τους ΚΚΕδες περισσότερο από τη ΔΕΞΙΑ. Ενεργοποίησε τα ένστικτα του δημοκρατικού λαού και απέκτησε οπαδούς. Επένδυσε στην "κομμουνιστοφοβία" κάποιας μερίδας των δημοκρατών και απέκτησε λαό. Αυτός ήταν ο ρόλος του ΔΣΕ. Να εμφανίσει τη ΔΕΞΙΑ σαν προστάτιδα της δημοκρατίας. Σταδιακά αυτός ο στρατός "σάρωσε" όλη τη χώρα κι έφτασε στα βόρεια σύνορα.

Ο στόχος των Άγγλων είχε επιτευχθεί. Η μεγάλη μάζα των ΚΚΕδων και των Ελασιτών, που παρέσυραν μέσω του ΔΣΕ στον εμφύλιο πόλεμο, είχε σωτηρία μακριά από την Ελλάδα. Μαζί μ' αυτούς και ένα μεγάλο πλήθος άσχετων φουκαράδων. Ανθρώπων απελπισμένων, που, αν δεν τους άρπαξε ο ΔΣΕ, τους "έσπρωξαν" σ' αυτόν δια της βίας οι παρακρατικοί. Ανάμεσά τους και παιδιά. Παιδιά όμηροι, που αρπάχθηκαν από τις οικογένειές τους, για να είναι ασφαλείς οι κομματικοί "στρατηγοί".

Ο εμφύλιος πόλεμος ρήμαξε την ελληνική κοινωνία. Οικογένειες ολόκληρες καταστράφηκαν. Χωρίστηκαν παιδιά από γονείς. Αδέρφια δεν γνωρίστηκαν ποτέ μεταξύ τους. Άνθρωποι ορφανοί χωρίς οικογένειες έσβησαν μόνοι τους σαν τα κεράκια στο παραπέτασμα, επειδή κάποιοι τους απήγαγαν όταν ήταν μικρά παιδιά. Άνθρωποι σκόρπισαν τις ζωές τους στις "Τσεχοσλοβακίες", επειδή απλά θέλησαν σε κάποια στιγμή να σώσουν τις οικογένειές τους από τα παρακρατικά κοράκια.

Ελληνικές ψυχές σκορπίστηκαν στις παγωμένες πεδιάδες της Κεντρικής Ευρώπης. Μια ζωή φοβισμένοι σε "κουτιά" του παραπετάσματος. Μια ζωή τρομοκρατημένοι από άλλους Έλληνες. Άδικα των αδίκων. Όνειρο ζωής τους έκαναν να φτάσουν μέχρι τα Σκόπια να δουν από μακριά τα βουνά της πατρίδας τους. Ο καθένας από αυτούς την έβλεπε με το δικό του πρίσμα.

Για τους Ελασίτες ήταν μια πατρίδα που αγάπησαν και έχυσαν το αίμα τους γι' αυτήν. Μια πατρίδα άδικη κι αχάριστη, η οποία, αφού τους χρησιμοποίησε, τους πέταξε σαν να ήταν "σκουπίδια".

Για τους πραγματικούς ιδεολόγους κομμουνιστές ήταν μια πατρίδα, η οποία συνεργάστηκε εις βάρος τους με τους προδότες της ιδεολογίας τους.

Για τα παιδιά του παιδομαζώματος ήταν μια πατρίδα, που έμαθαν να τη λατρεύουν, χωρίς ποτέ να τη γνωρίσουν. Μια μητέρα, που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί δεν αναζήτησε τα παιδιά της. Δυστυχώς. Δυστυχώς για όλους. Γι' αυτούς που έφυγαν και γι' αυτούς που έμειναν. Οι περισσότεροι ούτε κατάλαβαν τι έγινε.

Οι μόνοι που γνώριζαν ήταν οι προδότες ηγέτες του ΚΚΕ. Ο Ζαχαριάδης και οι "κολλητοί" του. Το πόσο καλά γνώριζαν αυτό το οποίο έκαναν, το καταλαβαίνει κάποιος από τα δευτερεύοντα. Ο Ζαχαριάδης μέχρι το τέλος της ζωής του έζησε κρυμμένος στη Σιβηρία. Από ποιους κρυβόταν; Από τους δεξιούς; Από τους ίδιους που κρυβόταν και οι προκάτοχοί του. Από τους συντρόφους που πρόδωσε κατ’ επανάληψη, για να μην χάσει τα πρωτεία του στο κόμμα.

Από αυτούς που, δεν έφτανε που τους πρόδωσε και έγινε η αιτία να αποβληθούν από τις πατρίδες τους, αλλά που δεν τους άφησε σε ησυχία ούτε στην εξορία. Από αυτούς που τους πρόδωσε, για να μην χάσει την εύνοια του Στάλιν. Αυτούς που τους σάπισε στο ξύλο, προκειμένου να μην αντιδρούν στην σταλινική εξουσία του. Από αυτούς που τους έβαλε σε περιπέτειες με τις ενδοελληνικές συγκρούσεις της Τασκένδης το 1955. Όμως, αυτοί που ήταν ο απόλυτος εφιάλτης του, ήταν οι μη κομμουνιστές Ελασίτες, που παρέσυρε εκτός Ελλάδας. Οι πατριώτες, που μισούσαν τους σχεδιασμούς του Στάλιν και των λακέδων του.

Δεν είχε άλλο νόημα να κρύβεται στη Σιβηρία. Μόνον "σύντροφος" θα μπορούσε να τον βρει και να τον εξοντώσει στο παραπέτασμα. Μόνον Ελασίτης θα μπορούσε να τον βρει και να τον σφάξει στο γόνατο. Η περίπτωση Ζαχαριάδη αποκαλύπτει το φασισταριό του "υπαρκτού" κομμουνισμού σε όλο του το μεγαλείο.

Τον χρησιμοποίησαν οι φασίστες του Στάλιν και μετά τον πέταξαν σαν στημένη "λεμονόκουπα". Όχι να τον τιμήσουν σαν δήθεν επαναστάτη, αλλά ούτε να τον δουν δεν ήθελαν. Τον γνώ­ριζαν ως προδότη του λαού του και τον σιχαίνονταν. Τον "έθαψαν" ζωντανό στη Σιβηρία και τον εγκατέλειψαν. Το "σκουπίδι" κατέληξε εκεί όπου του άξιζε. Στην παγωμένη "χωματερή" της Σιβηρίας.

 

Τέλος του σχεδιασμού και τελικές διευθετήσεις.

 

Ο αναγνώστης, με βάση τα όσα περιγράψαμε, αντιλαμβάνεται ότι ο βασιλιάς ήταν το όλο μυστικό του μεταπολεμικού σκηνικού, γιατί η παρουσία του θα έδινε στη ΔΕΞΙΑ τη δυνατότητα να "κρυφτεί" από τα μάτια του λαού. Για όσο διάστημα η ΔΕΞΙΑ ήταν ενιαία και μόνη της απέναντι στον λαό, κινδύνευε.

Θα δούμε πώς έγινε αυτή η περίπλοκη μεθόδευση, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι συνέβη εκείνη την εποχή. Μέσα σε μια τραγική για τον ελληνικό λαό κατάσταση, οι Εγγλέζοι έφεραν τον βασιλιά. Τον μισητό για τον λαό βασιλιά. Πού στηρίζονταν, για να του εξασφαλίσουν λίγη "αγάπη" και άρα ρόλο και μονιμότητα στη μετέπειτα κατάσταση;

Ο ελληνικός λαός αιμορραγούσε εκείνη την εποχή από τους αφιονισμένους παρακρατικούς και έμπαινε σε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα με τον εμφύλιο. Ο ίδιος ο εμφύλιος, που πυρο­δοτούσαν οι Εγγλέζοι, ήταν η λύση στο πρόβλημά τους. Οι συνέπειες του εμφυλίου θα έδιναν στον βασιλιά τη δυνατότητα να διαχειριστεί κοινωνική προβληματικότητα, ώστε να αποκτήσει συμπάθειες.

Με δημόσια χρήματα ο βασιλιάς θα εξαγόραζε "συμπάθεια". Πώς θα γινόταν αυτό; Ο εμφύλιος, τόσο κατά την εξέλιξή του όσο και μετά τη λήξη του, άφηνε πίσω του άπειρα προβλήματα. Άφηνε πίσω του χιλιάδες ορφανά. Άφηνε πίσω του χήρες αδύναμες να θρέψουν τα παιδιά τους. Αυτά τα ορφανά έγιναν το κεφάλαιο του θρόνου. Ακόμα και παιδιά Ελασιτών, που θανατώθηκαν από παρακρατικούς, βρέθηκαν στη "σκέπη" του θρόνου. Γέμισε η Ελλάδα φτωχές Φρειδερίκες, Παύλους και Κωνσταντίνους.

Ο λαός ήταν πολύ κουρασμένος και πολύ ταλαιπωρημένος, για να ψάξει τι έγινε. Αφέθηκε στη "φιλανθρωπία" του θρόνου. Αφέθηκε στην "έξωθεν" οικονομική βοήθεια, την οποία διαχειριζόταν κατ’ αποκλειστικότητα το παλάτι και οι κολλητοί του. Την περίφημη "ούντρα". Δεν γνώριζε τι συνέβαινε και είχε φτάσει στο σημείο να μην ενδιαφέρεται να μάθει. Του αρκούσε να επιβιώσει.  Του αρκούσε να έχει την ησυχία του. Του αρκούσε να μην τον ενοχλούν. Ήθελε να ξεχάσει, για να ησυχάσει.

Από τη στιγμή που ο λαός δεν είχε το κουράγιο ν' αντιδράσει, όλα ήταν εύκολα γι' αυτούς. Πώς θα γινόταν η "αλλαγή"; Με τον εξής απλό τρόπο. Σε άλλο σημείο του κειμένου είπαμε ότι ο φασισμός είναι κάτι συγκεκριμένο και το οποίο αφορά νοοτροπία και όχι απαραίτητα ιδεολογία. Δεν συνδέεται απαραίτητα με πρόσωπα. Φασίστες υπάρχουν με βασιλικά ενδύματα και φασίστες υπάρχουν και με επαναστατικά μαοϊκά κουστούμια. Σ' αυτήν την αρχή στηρίχθηκαν οι Εγγλέζοι, για να κρύψουν τους ΔΕΞΙΟΥΣ από την κοινή θέα.

Με το που εμφανίζουν οι Εγγλέζοι τον βασιλιά, οι φασίστες της ΔΕΞΙΑΣ δήθεν διχάστηκαν. Διχάστηκαν με γνώμονα τη μοναρχία και το πρόσωπο του μονάρχη. Οι μισοί εμφανίστηκαν σαν δήθεν φιλοβασιλικοί και οι άλλοι μισοί σαν δήθεν αντιβασιλικοί. Η εμφάνιση δηλαδή του βασιλιά δίχασε κάθετα την ελληνική κοινωνία. Αυτός ο διχασμός ήταν απόλυτα οργανωμένος, εφόσον ξεκινούσε από τον δήθεν διχασμό της ΔΕΞΙΑΣ.

Άνθρωποι της ΔΕΞΙΑΣ ξεκίνησαν το νέο αλλά απόλυτα ελεγχόμενο αντιμοναρχικό "τροπάριο". Η δημοκρατική λαϊκή βάση τους ακολούθησε εύκολα, διότι μισούσε πραγματικά τον βασιλιά. Το μίσος αυτών στόχευε να εισπράξει ο σχεδιασμός αυτός. Το αντιμοναρχικό μίσος του ελληνικού λαού, ανέλαβαν να το εκφράσουν άνθρωποι της ΔΕΞΙΑΣ.

Ποιος ήταν ο ιδανικός να το εκφράσει; Κάποιος που οι Εγγλέζοι μπορούσαν να τον ελέγχουν εύκολα και να είναι γνωστός καραγκιόζης. Να είναι "κωλοτούμπας", ώστε να εμφανιστεί σαν δήθεν εχθρός της ΔΕΞΙΑΣ και σαν δήθεν εχθρός των ξένων "πατρώνων" της. Να είναι "ασπόνδυλος" ΔΕΞΙΟΣ. Ιδανικότερος από τον Παπανδρέου δεν υπήρχε. Τον ΔΕΞΙΟ Παπανδρέου, που ήταν ο διορισμένος από τους Άγγλους πρωθυπουργός του εμφυλίου. Τον Παπανδρέου, που τον εκβίαζαν συστηματικά οι Άγγλοι, γιατί δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που οι Έλληνες ήθελαν να τον σκοτώσουν.

Η ΔΕΞΙΑ είχε δήθεν διχαστεί και απλά περίμενε την "πελατεία" της. Τον Παπανδρέου τον ακολούθησαν ΔΕΞΙΟΙ, για να εκφράσουν όλοι μαζί το αντιμοναρχικό μένος του ελληνικού λαού. Αυτόν και τους "κολλητούς" του επέλεξαν οι Άγγλοι, για να εκφράσουν τους αριστερούς. Τον Παπανδρέου, που έγινε πρωθυπουργός, επειδή ακριβώς δεσμεύτηκε στους Άγγλους ότι θα φέρει τον βασιλιά στην Ελλάδα. Απλά κανένας δεν κατάλαβε πώς θα τον έφερνε, γιατί κανένας πλην των Άγγλων δεν γνώριζε τον σχεδιασμό.

Ο Παπανδρέου έδινε πλέον τη δυνατότητα στη ΔΕΞΙΑ να κρυφτεί από τα μάτια του λαού. Ξαφνικά και ως δια μαγείας χάθηκαν τα "ίχνη" των ΔΕΞΙΩΝ. Έπαψαν πλέον να χωρίζονται σε γερμανόφιλους και αγγλόφιλους και να εμφανίζονταν ως μοναρχικοί και αντιμοναρχικοί. Έπαψαν να φαίνονται ως δοσίλογοι ή δειλοί και άρχισαν να γίνονται φορείς του νέου "τροπαρίου". Φτάσαμε στο σημείο να εμφανίζονται ΔΕΞΙΟΙ σαν υπερασπιστές του ΕΛΑΣ.

Απλά οι περισσότεροι φιλογερμανοί ΔΕΞΙΟΙ έγιναν μοναρχικοί, τόσο λόγω συμπάθειας προς το γερμανικής καταγωγής παλάτι όσο και επειδή δεν τολμούσαν ν' απομακρυνθούν από τον οπλισμένο παρακρατικό μηχανισμό. Δεν τολμούσαν ακόμα να βγουν από τα σπίτια τους και ν' ανακατευτούν με τον κόσμο στο δρόμο. Οι περισσότεροι ΔΕΞΙΟΙ, που έβγαιναν στους δρόμους, παριστά­νον­τας τους αριστερούς, ήταν οι "παραθεριστές" και οι "λουφατζήδες", που ο κόσμος μπορεί να τους αντιπαθούσε, αλλά δεν ήθελε να τους σκοτώσει.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Η ΔΕΞΙΑ διχάστηκε τεχνητά κι ανέλαβε τη διαχείριση ολοκλήρου του πολιτικού φάσματος της χώρας εκτός από το φασιστικό τμήμα της Αριστεράς. Το τμήμα που ανέλαβε το ΚΚΕ. Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης ποιος ήταν αυτός που έκανε τον "ανένδοτο", ο οποίος δρομολόγησε τη Χούντα. Μπορεί να καταλάβει ποιος κηδεύτηκε από συνοδεία χιλιάδων Ελλήνων δημοκρατών.

Επίσης όμως μπορεί να καταλάβει και ποιος είναι ο "αριστερός" αποστάτης, που μας έβαλε στη Χούντα. Ο Μητσοτάκης ήταν ο ανιψιός του ΔΕΞΙΟΥ Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος, εκτελώντας τις εντολές των Άγγλων, προκάλεσε τη μικρασιατική καταστροφή. Πρώτος ξάδερφος του ΔΕΞΙΟΥ Σοφοκλή Βενιζέλου, που ήταν ο διορισμένος από τους Άγγλους πρωθυπουργός των "παραθερι­στών" πριν από τον Παπανδρέου. Η Αριστερά στην Ελλάδα είχε βρει τους τέλειους ΔΕΞΙΟΥΣ εκφραστές της.

Ο μεταπολεμικός σχεδιασμός είχε πλέον ολοκληρωθεί. Στη δεξιά ΔΕΞΙΑ —και άρα στο παλάτι— παραδόθηκε το σύνολο του παρακρατικού μηχανισμού. Σ' αυτό το κομμάτι της ΔΕΞΙΑΣ απο­δό­θηκε επίτηδες η έννοια του φασίστα, εφόσον αυτή "χρεωνόταν" τον βασιλιά. Πρόβλημα δεν υπήρχε, γιατί το παρακράτος της ήταν πανίσχυρο και οπλισμένο. Κορμός αυτής της ΔΕΞΙΑΣ ήταν οι ΔΕΞΙΟΙ "αποκτήσαντες" περιουσία στον εμφύλιο.

Λαός της και μετέπειτα ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ήταν οι φουκαράδες, που είχαν παραδοθεί στις διαθέσεις της. Αυτοί, που δεν ήθελαν ν' αντιδράσουν. Αυτοί, που είδαν κακό από τους κομμουνιστές του εμφυλίου. Αυτοί, που το παλάτι, έστω και εκ του πονηρού, επούλωσε επιφανειακά τα "τραύματά" τους μετά τον εμφύλιο. Αυτοί, που πήραν "προίκα" εκατό δραχμές από τη Φρειδερίκη. Αυτοί, που βάπτιζαν τα παιδιά τους με τα ονόματα των ανάκτων, για να μην έχουν προβλήματα και τους πουν ΚΚΕδες. Αυτή η ΔΕΞΙΑ ήταν πάντα οπλισμένη.

Απέναντί της ήταν αριστερή ΔΕΞΙΑ των χαφιέδων. Σ' αυτό το κομμάτι της ΔΕΞΙΑΣ αποδόθηκε επίσης επίτηδες η έννοια της δημοκρατικότητας. Πώς λειτουργούσε αυτή η ΔΕΞΙΑ; Μη έχοντας παρακρατικό κορμό, είχε ασύνδετη ηγεσία από τον λαό της. Λαός της ήταν τα πάσης φύσεως θύματα της ελληνικής κοινωνίας. Άνθρωποι που αντέδρασαν και ταλαιπωρήθηκαν από το παρακράτος. Άνθρωποι, που απλά μισούσαν την επίσημη ΔΕΞΙΑ και θεωρούσαν τον λαό της δειλό και συμβιβασμένο, χωρίς να έχουν να του καταλογίσουν κάτι άλλο, εφόσον οι πάντες ήταν εξίσου φουκαράδες.

Η εκλογική βάση αυτής της παράταξης ήταν μια τεράστια "λεκάνη" συλλογής της λαϊκής δυσαρέσκειας. Της όποιας δυσαρέσκειας. Όποιος ήταν δυσαρεστημένος εκείνη την εποχή, σ' αυτήν τη "λεκάνη" κατέληγε. Όποιος ήταν αδικημένος στην ίδια κατάληξη οδηγούνταν. Εκεί ελεγχόταν απόλυτα, γιατί η ΔΕΞΙΑ, που τον οδηγούσε σ' εκείνη τη "λεκάνη", ήταν η ίδια που διόριζε και τους ηγέτες της.

Απλά πράγματα. Γι' αυτό σχεδιάστηκε εκείνη η "λεκάνη", που στο ύψιστο σημείο της ονομαζόταν Ένωση Κέντρου. Όσο κι αν μεγάλωνε, δεν απειλούσε ποτέ τη ΔΕΞΙΑ, γιατί δεν μπορούσε ποτέ να εκμεταλλευτεί το "δημοκρατικό" πολίτευμα. Οι ΔΕΞΙΟΙ ηγέτες της πάντα φρόντιζαν να τη διχάζουν. Να τη φέρνουν σε εσωτερική σύγκρουση, ώστε να ακυρώνουν το μέγεθός της.

Κάθονταν οι αριστεροί και καταριόταν την τύχη τους, επειδή πάντα κάτι άσχημο συνέβαινε στο τέλος και διχαζόταν η παράταξή τους. Σκέφτονταν πόσο "τυχερό" μπορεί να ήταν το παλάτι, το οποίο πάντα επωφελούταν την τελευταία στιγμή από τη διαφωνία των ηγετών τους. Νόμιζαν ότι αυτό ήταν θέμα τύχης. Νόμιζαν ότι οι ηγέτες τους απλά έχαναν ευκαιρίες. Δεν γνώριζαν ότι αυτός ακριβώς ήταν ο ρόλος τους. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι ήταν οι μεταπολεμικοί ηγέτες της Αριστεράς. Να βρει τι έκαναν στον πόλεμο. Μόνον έτσι θα καταλάβει πόσο ΔΕΞΙΟΙ ήταν.

Πώς λειτουργούσε πολιτικά αυτός ο σχεδιασμός; Πώς η ΔΕΞΙΑ εμπόδιζε την πλειοψηφία να εκφραστεί και άρα "καπέλωνε" τη δημοκρατία, έστω κι αν αυτή ήταν βασιλεύομενη; Το βασιλικό ΔΕΞΙΟ παρακράτος βραχυκύκλωνε τη Βουλή στη λειτουργία της. Η Βουλή δεν λειτουργούσε ως Βουλή των αντιπροσώπων του λαού. Λειτουργούσε ως Βουλή των αντιπροσώπων του Βασιλιά. Απέναντί τους όλοι αυτοί είχαν τους αντιπροσώπους της αντίθετης ιδεολογίας. Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Στην Βουλή έμπαιναν είτε δούλοι του Βασιλιά είτε χαφιέδες ηγέτες της Αριστεράς. ΔΕΞΙΟΙ στο σύνολό τους.

Αυτοί καπέλωναν τα πάντα. Αυτοί υποτάσσονταν στον βασιλιά και οι ίδιοι αναλάμβαναν τους "Ανένδοτους". Ό,τι και να γινόταν, πάνω σ' αυτούς θα έπεφτες. Η ΔΕΞΙΑ αποφάσιζε μόνη της ποιοι θα είναι οι επίσημοι φορείς της Αριστεράς. Η ΔΕΞΙΑ αποφάσιζε μόνη της ποιους θα τους πάει στα κρατητήρια, για να τους "διαφημίσει" σαν αγωνιστές και ποιους θα τους ρημάξει στο ξύλο χωρίς καθόλου διαφήμιση.

Η ΔΕΞΙΑ αποφάσιζε δηλαδή ποιοι θα είναι οι διάσημοι αριστεροί ΔΕΞΙΟΙ "αντίπαλοί" της και ποιοι αριστεροί θα εξοντώ­νονταν. Το ΚΚΕ πού βρισκόταν εκείνη την εποχή; Είχε ρόλο; Βεβαίως και είχε ρόλο. Επισήμως βρισκόταν στην παρανομία. Ανεπισήμως είχε γίνει ο βασικός συνεργάτης της ΔΕΞΙΑΣ. Ο κρυφός της "έρωτας". Ο δεσμοφύλακάς της και ο προβοκάτοράς της. Οι προδότες του ΚΚΕ είχαν βρει ρόλο στη μεταπολεμική εποχή. Δεν είχαν μπει στη Βουλή, αλλά είχαν μετατρέψει σε κομματικό τους φέουδο τις φύλακες της ΔΕΞΙΑΣ.

Η συνεργασία της ΔΕΞΙΑΣ με το ΚΚΕ ήταν εύκολη, γιατί υπήρχαν κοινά συμφέροντα. Τους ΔΕΞΙΟΥΣ φασίστες και τους ΚΚΕδες φασίστες τους ένωνε ένας κοινός εχθρός. Οι Ελασίτες. Οι εναπομείναντες στη χώρα αντιστασιακοί. Οι λίγοι εναπομείναντες —γιατί δεν ήταν μόνον η "σκούπα" του ΔΣΕ, που τους άδειασε στο ανατολικό μπλοκ—. Πολλοί, που γλίτωσαν από εκείνη τη "σκούπα", τους απορρόφησε η "σκούπα" της μετανάστευσης. Όλοι βοηθούσαν τη ΔΕΞΙΑ να "ξεφορτωθεί" ενοχλητικούς πληθυσμούς.

Ένα μερίδιο αυτών των ανεπιθύμητων Ελλήνων πήραν τα αφεντικά των ΚΚΕδων και ένα άλλο εξίσου μεγάλο μερίδιο πήραν τα αφεντικά της ΔΕΞΙΑΣ. Άνοιξε τις "αγκάλες" του ο Στάλιν, αλλά τις ίδιες "αγκάλες" άνοιξε και ο Αγγλοσαξονισμός. Το κράτος της ΔΕΞΙΑΣ έδινε απλόχερα διαβατήρια για μετανάστευση. Γέμισε η Αυστραλία, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ, Έλληνες μετανάστες. Εξουδε­τε­ρώνονταν όλοι αυτοί εκεί, διευκολύνοντας την κατάσταση.

Όσοι παρέμειναν στη χώρα αποτελούσαν στόχο του συστήματος. Αυτοί είχαν τη χειρότερη τύχη. Οι σεσημασμένοι Ελασίτες, που δεν έφυγαν στο ανατολικό μπλοκ κι ούτε μπόρεσαν να μεταναστεύσουν. Όλοι αυτοί ήταν θανάσιμος εχθρός των κρατούντων, γιατί γνώριζαν τον ρόλο όλων. Τόσο των επισήμων φασιστών της ΔΕΞΙΑΣ όσο και των ανεπισήμων του ΚΚΕ. Γι' αυτούς έστησε η ΔΕΞΙΑ μεταπολεμικά τη βιομηχανία των εκτο­πισμών. Για τους Ελασίτες "έχτισε" τη Γυάρο.

Γιατί τους έστελνε εκεί; Γιατί τους έτρεμε. Τους έτρεμε τόσο η ΔΕΞΙΑ όσο και οι ΚΚΕδες συνεργάτες της. Το σύνολο σχεδόν των εκτελεσθέντων με την κατηγορία της κομμουνιστικής δράσης ήταν Ελασίτες, στην πλειοψηφία τους μη κομμουνιστές. Οι κομματικοί του ΚΚΕ ποτέ δεν πειράχθηκαν.

Οι κομματικοί είχαν αρχίσει νέα καριέρα. Την καριέρα του επαγγελματία κρατουμένου. Οι καριερίστες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οι καριερίστες, που τις μετακινήσεις τους στις φυλακές τις έβλεπαν ως μεταθέσεις, είτε προαγωγικές είτε δυσμενείς. Ακόμα και τα κελιά των φυλακών αυτοί τα έλεγχαν.

Μέσω αυτών των ιδιόμορφων "αξιωματούχων" των φυλακών, η ΔΕΞΙΑ έλεγχε τους έγκλειστους εχθρούς της. Αυτό δεν προκύπτει από κάποιες απόρρητες πληροφορίες. Προκύπτει από την απλή λογική. Ό,τι συμφέρει τα αφεντικά, αυτό πάντα γίνεται. Τον Στάλιν τον συνέφερε ο αγγλοσαξονικός μεταπολεμικός σχεδιασμός και άρα τον συνέφερε η απόλυτη κυριαρχία της ΔΕΞΙΑΣ στην Ελλάδα, που εξυπηρετούσε αυτόν τον σχεδιασμό. Από τη στιγμή που έλεγχε την ηγεσία του ΚΚΕ, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Προφανώς και πάλι κάποιος στα ρώσικα τους είπε …μπείτε στις φυλακές, έστω και "μπρούμυτα".

Η εντολή πρέπει να ήταν απλή. Κάντε δήθεν αποσταθερο­ποιητικές κινήσεις, για να σας συλλάβουν και να σας φυλακίσουν, ώστε να ελέγχονται οι έγκλειστοι που απειλούν τη ΔΕΞΙΑ. Στόχος ήταν να ελέγχονται οι κοινωνικές αντιδράσεις, γιατί δεν συνέφερε τα αφεντικά του κόμματος η ανατροπή της ΔΕΞΙΑΣ. Από εκεί και πέρα ειδικότητα του ΚΚΕ έγινε το "καπέλωμα" της όποιας κοινωνικής αντίδρασης.

Ταυτόχρονα αυτό συνέφερε και την ίδια την ηγεσία του ΚΚΕ. Την εκτοπισμένη και άρα απούσα από την Ελλάδα ηγεσία. Εκείνη την ηγεσία την συνέφερε η παρανομία του κομματικού μηχα­νισμού, γιατί μόνον με τον τρόπο αυτόν μπορούσε να τον ελέγχει απόλυτα και να μην κινδυνεύει από ανατροπή.

Αυτό θα γίνει καλύτερα αντιληπτό στη συνέχεια του κειμένου, όπου με το παράδειγμα της υπόθεσης Μπελογιάννη θα περι­γράψουμε ορισμένα πράγματα. Αυτό το οποίο εδώ έχει σημασία είναι να καταλάβει ο αναγνώστης ότι συνέφερε τόσο τον Στάλιν όσο και την ηγεσία του ΚΚΕ η παρανομία. Την συνέφερε η "καριέρα" των κομματικών στις φυλακές.

Η κατάσταση ήταν πλέον ανίκητη. Οι ΔΕΞΙΟΙ έλεγχαν τα πάντα. Έλεγχαν απόλυτα το πολιτικό σκηνικό και είχαν εξασφαλίσει τη δυνατότητα να πατάσσουν την όποια αντίδραση από τη γέννησή της. Ο κάθε αντιδραστικός Έλληνας μπορούσε να πάει ανά πάσα στιγμή στη Γυάρο με την επίσημη κατηγορία του κομμουνισμού. Εκεί θα τον έλιωναν. Οι ΔΕΞΙΟΙ θα τον χτυπούσαν και οι κομματικοί του ΚΚΕ θα τους ενημέρωναν αν και κατά πόσο "μαλάκωσε".

Όλο αυτό ήταν "στημένο" εξαρχής από τους ΔΕΞΙΟΥΣ και τους ηγέτες του ΚΚΕ. Από τους εκ του ασφαλούς και εξ’ αποστάσεως λειτουργούντες ηγέτες. Από τους σταλινικούς, που έπαιζαν παιχνίδια στην Ελλάδα μέσα από την ασφαλή "αυλή" του Στάλιν στη Ρωσία. Γιατί εκ του ασφαλούς; Γιατί, όταν ξέρεις ότι το σύνολο της εξουσίας της ΔΕΞΙΑΣ είναι βασισμένο στον "αντικομμουνισμό", ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Γνωρίζεις ότι η ΔΕΞΙΑ θα προστατεύει ως κόρη οφθαλμού τον "εχθρό" της.

Τον "εχθρό" που την συντηρεί και της δίνει ρόλο μέσα στην κοινωνία. Απλή λογική. Η ΔΕΞΙΑ προστάτευε το ΚΚΕ με την ίδια "ευαισθησία" που προστατεύουν οι μισθωτοί του Αρκτούρου τις "φιλοξενούμενες" αρκούδες. Τρέμουν μήπως πάθουν τίποτε, γιατί χωρίς αυτές παύει να υπάρχει μεροκάματο. Τι σημασία έχει αν ανήκουν θεωρητικά αλλά και πρακτικά σε εχθρικά "είδη". Σημασία έχει ότι αυτός ο οποίος έχει την ισχύ προστατεύει τον εχθρό του, γιατί αυτό τον συμφέρει.

 Οι κομματικοί ΚΚΕδες για τους λόγους αυτούς έγιναν το προστατευόμενο "είδος" της ΔΕΞΙΑΣ. Από εκεί και πέρα απλά θα ανταπέδιδαν τις εξυπηρετήσεις. Πάντα με τις πράξεις τους θα έδιναν τη δυνατότητα και τα επιχειρήματα στους ΔΕΞΙΟΥΣ να ασκούν κατασταλτική πολιτική εις βάρος του λαού. Πώς; Με τη δήθεν φιλοσοβιετική τους δράση. Σε έναν κόσμο μοιρασμένο από τους ισχυρούς, αυτοί δήθεν κινούνταν με στόχο την "αποσταθερο­ποίησή" του. Οι μεγάλοι του κόσμου είχαν βολευτεί και τους απειλούσαν οι κομμουνιστές της Ελλάδας. Ο Φλωράκης με την Παπαρήγα.

Ο Στάλιν έλεγχε τον μισό κόσμο και είχε στα χέρια του πυρηνικά και οι ΚΚΕδες έκαναν κατασκοπεία, για να τον ενημε­ρώσουν εκεί όπου δεν τον ενδιέφερε να μάθει τι συνέβαινε. Πρόβλημα γνώσης έτσι κι αλλιώς δεν είχε, γιατί ό,τι χρειαζόταν το μάθαινε από τους συνεταίρους του. Τον ενημέρωναν επισήμως οι Αμερικανοί και οι Εγγλέζοι. Δεν περίμενε από το ΚΚΕ να μάθει.

Όλα αυτά τα δήθεν "πρακτορικά" οι άνθρωποι του ΚΚΕ τα έκαναν, γιατί αυτό ήταν το μερίδιο του συνεταιρισμού τους με τη ΔΕΞΙΑ. Έκαναν προβοκάτσιες, για να της δίνουν τη δυνατότητα να ασκεί νόμιμη βία. Να της δίνουν τη δυνατότητα να μαζεύει όποιους την ενοχλούσαν πραγματικά με το άλλοθι της προστασίας της εθνικής "ασφάλειας". Από τη σκληρή καταστολή τη Μακεδονία —λόγω της αυτονομιστικής "άποψης" του ΚΚΕ— μέχρι την καθημερινή διαχείριση των αντιδραστικών, τα πάντα οφειλόταν σε προβοκάτσιες του ΚΚΕ.

Αυτές οι προβοκάτσιες βόλευαν και την ίδια την ηγεσία του ΚΚΕ στην άσκηση της εξουσίας της. Την βόλευαν στον αγώνα της επιβίωσής της. Τέτοιου είδους προβοκάτσια ήταν και εκείνη η υπόθεση με τον "ασυρματιστή" Βαβούδη. Πολλούς βόλεψε η προσπάθεια σύλληψης του Βαβούδη. Ο Βαβούδης αυτοκτόνησε, όταν η ασφάλεια τον ανακάλυψε κρυμμένο μέσα σε ένα "λαγούμι" με έναν ασύρματο στην κατοχή του. Έδινε δήθεν πληροφορίες στους Σοβιετικούς για την άμυνα της χώρας.

Γιατί λέμε δήθεν; Γιατί δεν είχαν ανάγκη οι Σοβιετικοί αυτές τις πληροφορίες. Τον Βαβούδη θεωρητικά τον χρησιμοποιούσαν στην Ελλάδα για πληροφορίες, γιατί αυτό ήταν το "παιχνίδι" του Ψυχρού Πολέμου. Πρακτικά τον Βαβούδη και τον κάθε Βαβούδη τον χρησιμοποιούσαν ως κατάσκοπο-ασυρματιστή, για να μπορούν όποτε τους βολεύει και για τον οποιονδήποτε λόγο να τον θυσιάσουν. Να τον θυσιάσουν και να απειλούν με διώξεις όποιον τους αμφισβητούσε.

Διατηρούσαν έναν μηχανισμό, που έκανε παράνομες και αντεθνικές πράξεις, απλά και μόνον για να διατηρούν σε ομηρία όλα τα στελέχη. Μια ηγεσία, η οποία βρισκόταν στο εξωτερικό και άρα —εκ του ασφαλούς— μπορούσε να διατηρεί σε απόλυτη πειθαρχία τα στελέχη, εκεί όπου νόμιζε ότι ήταν τα "χωράφια" της. Ένα "εργαλείο" εκείνης της ηγεσίας ήταν και ο "αναλώσιμος" Βαβούδης. Εκείνη την εποχή βόλευε πολλούς η θυσία του. Βόλευε τη ΔΕΞΙΑ και ταυτόχρονα βόλευε και την ηγεσία του ΚΚΕ.

Ποιος ήταν ο Βαβούδης; Ένας κανονικός πράκτορας της KGB. Πράκτορας των Σοβιετικών πολύ πριν τον εμφύλιο. Γνήσιος σταλινικός "πατριώτης". Αυτός ήταν ένας από εκείνους που ήρθαν από τη Ρωσία και συνόδευαν τον Ποπόφ στο βουνό, για να ελέγξουν τον ΕΛΑΣ. Η πράξη του Βαβούδη είναι άγνωστο πόσους άσχετους φουκαράδες έστειλε εκ νέου στα ξερονήσια. Ποιος ξέρει πόσοι μη κομμουνιστές συνελήφθησαν από τη ΔΕΞΙΑ και έπεσαν στα χέρια των κομματικών μέσα στις φυλακές.

Αυτό ήταν το όλο παιχνίδι. Οι προβοκάτσιες έδιναν σε κάποιους την ευκαιρία να προχωρούν σε εκκαθαρίσεις των εχθρών τους. Ανάμεσα σ' αυτούς που βολεύονταν ήταν και η ηγεσία του ΚΚΕ. Αποτελεί σχεδόν βεβαιότητα ότι όποιες εκτελέσεις στελεχών του ΚΚΕ πραγματοποιήθηκαν εκείνη την εποχή από τη ΔΕΞΙΑ, αυτές έγιναν πάντα με τη σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Πρώτα ο Ζαχαριάδης καταδίκασε σε "θάνατο" τον Πλουμπίδη και κατόπιν ανέλαβε η ΔΕΞΙΑ τη διεκπεραίωση της υπόθεσής του. Ένας Πλουμπίδης, που είχε κι αυτός το σύνδρομο του Άρη. Ένας Πλουμπίδης, που απέδειξε για άλλη μια φορά την "αγκύλωση" που δημιουργούσε το ΚΚΕ στα στελέχη του. Ακόμα και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν μπορούσε να κατηγορήσει τον Ζαχαριάδη, ο οποίος ήταν ο ηθικός αυτουργός της εκτέλεσής του. Αυτό γινόταν πάντα και αυτό είχε γίνει και τότε. Η ηγεσία του ΚΚΕ "έδειχνε", το κόμμα "παρέδιδε" και η ΔΕΞΙΑ απλά πυροβολούσε.

Η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ είχε βρει την τέλεια λύση. Τους εσωτερικούς αντιπάλους της όχι μόνον τους ξεφορτωνόταν, αλλά τους έκανε και μάρτυρες του "μαγαζιού" της. Η ηγεσία πρόδιδε και η ίδια ήταν αυτή η οποία μόνιμα "ξεσκέπαζε" προδότες. Σε όλες τις γνωστές εκτελέσεις μελών του ΚΚΕ υπήρχε προδοσία. Αυτό δεν το λέμε εμείς. Αυτό το λέει το ίδιο το ΚΚΕ.

Ακόμα ψάχνουν να βρουν ποιος κομματικός πρόδωσε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Ακόμα αναζητούν τον προδότη. Αναφερόμαστε στην περίπτωση Μπελογιάννη, γιατί ήταν μια τραγική περίπτωση, η οποία σημάδεψε την πρώτη μετα­πολεμική περίοδο της χώρας. Ποια είναι η άποψή μας για εκείνον τον θάνατο; Μια άποψη, που βασίζεται στην απλή λογική και στη γνώση των συμφερόντων.

Σε μια τέτοια υπόθεση δεν χρειάζεται κάποιος να επικαλεστεί μυστικές πληροφορίες. Τα συμφέροντα είναι τόσο απλά, που αρκεί η κοινή λογική για ν' αποκαλύψει την αλήθεια. Τι λέει αυτή η λογική; Ο Μπελογιάννης εκείνη την εποχή στάλθηκε στην Ελλάδα από την ηγεσία του ΚΚΕ για να θανατωθεί. Τον έστειλαν στην Ελλάδα για να τον ξεφορτωθούν. "Κάρφωσαν" τον Βαβούδη για να εκτελεστεί ο Μπελογιάννης.

Ο Μπελογιάννης τους ενοχλούσε στο "παραπέτασμα", γιατί είχε ανανεωτικές ιδέες και επηρέαζε τους εκτοπισθέντες Έλληνες. Από τη στιγμή που δεν μπορούσαν να βρουν τρόπο να τον ξεφορτωθούν εκεί, τον έστειλαν στους ΔΕΞΙΟΥΣ συνεταίρους τους για να κάνουν εκείνοι τη βρόμικη δουλειά. Η αποστολή του Μπελογιάννη —που ήταν βέβαιον ότι θα εκνεύριζε τη ΔΕΞΙΑ— ήταν ν' ανοίξει τον ορίζοντα του ΚΚΕ στον αχανή αριστερό χώρο. Με τον τρόπο αυτόν η ηγεσία του ΚΚΕ πιστωνόταν εκσυγχρονι­στι­κή προσπάθεια και ταυτόχρονα έβαζε τον ενοχλητικό Μπελογιάννη στο "στόμα του λύκου". 

Ο Μπελογιάννης πλήρωσε τη χαρισματικότητά του, η οποία προφανώς εκνεύριζε την ηγεσία του ΚΚΕ. Γιατί την εκνεύριζε; Γιατί, ως άνθρωπος, είχε ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά από αυτήν. Ήταν νέος και με προοδευτικές απόψεις σ' ό,τι αφορά την πολιτική λειτουργία του ΚΚΕ. Μια λειτουργία, η οποία απειλούσε τα κεκτημένα των σταλινικών "δεινοσαύρων", οι οποίοι έβλεπαν το κόμμα σαν προσωπικό τους φέουδο.

Ο Μπελογιάννης ήταν διαλλακτικός κι αναζητούσε τρόπους συνεργασίας με άλλες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτό έκανε και στην Ελλάδα. Γι' αυτόν τον λόγο συνεργαζόταν με νεαρούς αστούς πολιτικούς, όπως ήταν ο γιος του ναυάρχου Μπάτση ο Δημήτρης. Είχε έρθει στην Ελλάδα αποφασισμένος να αναμορφώσει το ΚΚΕ, επιδιώκοντας να το βγάλει από την παρανομία και να το εντάξει στον νόμιμο πολιτικό "χάρτη" της χώρας. Μια παρανομία, που όπως είπαμε πιο πάνω βόλευε την ηγεσία του ΚΚΕ, εφόσον της εξασφάλιζε την παντοδυναμία, χωρίς να έχει φυσική παρουσία στη χώρα.

Η παρανομία και άρα η "απουσία" του κομματικού μηχανισμού από την πολιτική σκηνή έδινε ισχύ στους απόντες ηγέτες. Η παρανομία και άρα η έλλειψη επαφής με τον κόσμο διατηρούσε μόνιμα ακλόνητο το "σταρ σύστεμ" του κόμματος. Οι παλιοί πρωταγωνιστές δεν απειλούνταν από νέους, εφόσον τέτοιοι δεν παράγονταν. Όποιος είχε προλάβει να γίνει κομματική "φίρμα" στον εμφύλιο, αυτός μόνον ήταν διάσημος. Οι νέοι απλά περιφέρονταν στα υπόγεια μακριά από τον κόσμο. 

Το ακόμα χειρότερο όμως για τον Μπελογιάννη ήταν η πληθωρικότητα που τον χαρακτήριζε στο προσωπικό επίπεδο. Είχε προδιαγραφές να γίνει "αστέρι" της γεροντοκρατούμενης ελλη­νι­κής πολιτικής σκηνής. Ήταν όμορφος άνδρας και όχι ένας υδροκέφαλος νάνος, όπως ο Ιωαννίδης. Ήταν γοητευτικός άνθρωπος και όχι "νεάντερταλ", όπως ο Σιάντος. Ήταν καλός ρήτο­ρας και όχι ο αστοιχείωτος της μιας ανολοκλήρωτης πρό­τασης, όπως ο Βαφειάδης. Ήταν καλλιεργημένος και όχι ένας γραφικός χωριάτης, όπως ο Φλωράκης. Ήταν χαρούμενος άνθρωπος και όχι η προσωποποίηση της μελαγχολίας, όπως ο Ζαχαριάδης.

Η ύπαρξή του και μόνον ξυπνούσε τα πιο άγρια ένστικτα των "τρωκτικών" της ηγεσίας. Η ευπρέπειά του, η φυσική ευγένειά του, ακόμα και οι "αιρετικές" για το κόμμα ενδυματολογικές προτι­μήσεις του τους τρομοκρατούσαν. Ήταν πολύ αστός για τα γούστα τους. Ήταν πολύ κοσμικός και πολύ ταλαντούχος για τα άπλυτα τρωκτικά με το μοναδικό τάλαντο την αντοχή στο ξύλο. Είχε πολύ εντυπωσιακό παράστημα, για να τον ανεχτούν οι καχεκτικοί καμπούρηδες των υπογείων. Κινδύνευαν λοιπόν να έρθουν αντι­μέ­τωποι με έναν νέο "Άρη", αυτήν τη φορά στην πολιτική. Είδαν κι έπαθαν να ξεφορτωθούν τον Άρη. Δεν ήθελαν να πάθουν κάτι ανάλογο και στην πολιτική.

Πολύ πριν γίνει γνωστός —και άρα αγαπητός στον κόσμο— αποφάσισαν να τον εκτελέσουν. Πολύ πριν ο τριανταεπτάχρονος πολιτικός γίνει λαοφιλής, αποφάσισαν να τον ξεφορτωθούν. Έναν τέτοιον άνθρωπο όμως δεν μπορείς να τον ξεφορτωθείς εύκολα και αυτό έγινε και σ' εκείνη την περίπτωση. Έγινε η πρώτη δίκη και όπως ήταν φυσικό ο Μπελογιάννης κέρδισε τις εντυπώσεις. Ο κόσμος τον συμπάθησε. Ο κόσμος έδειξε ότι ήθελε να τον σώσει. Θύελλα αντιδράσεων προκλήθηκε με τη δίκη του.

Η ΔΕΞΙΑ, όσο κι αν ήθελε να εξυπηρετήσει τους συνεταίρους της, δεν μπορούσε να τον εκτελέσει. Φοβόταν να έρθει σε σύγκρουση με τον κόσμο. Ήταν μεν δυνατή, αλλά δεν ήθελε και να προκαλεί την τύχη της. Στην πρώτη δίκη δεν βρήκε τη δύναμη να τον εκτελέσει. Προφανώς όμως δεχόταν τεράστιες πιέσεις κι αναγκάστηκε να την επαναλάβει. Πρέπει να είχαν "σκυλιάσει" οι κομματικοί, που έβλεπαν την υπόθεση να γίνεται μπούμερανγκ γι' αυτούς. Ακόμα και οι οπαδοί τους είχαν γοητευτεί από το νέο είδωλο.

Αναγκαστικά η ΔΕΞΙΑ, εξαιτίας της πίεσης που δεχόταν, δρομολόγησε την νέα δίκη. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Η αρχική συμπάθεια του κόσμου έγινε αγάπη. Ο Μπελογιάννης είχε γίνει λαϊκό είδωλο και ήταν πλέον με μεγάλη διαφορά ο απόλυτος σταρ της Αριστεράς. Για το μέλλον του ενδιαφέρθηκαν διασημότητες όπως ο Ντε Γκολ, ο Σάρτρ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Πικάσο, ο Μπακούρ, ο Κοκτό και πολλοί άλλοι. Τριακόσιοι Ιταλοί γερουσιαστές ζήτησαν την απαλλαγή του.  Αυτό το καταλάβαινε και ο ίδιος ο Μπελογιάννης και με τη γενναία στάση του στη δίκη το καλλιεργούσε όσο μπορούσε.

Αντιλαμβανόμαστε ότι ο πανικός της άλλης πλευράς ήταν δεδομένος. Η ΔΕΞΙΑ φοβόταν να τον εκτελέσει και οι κομματικοί του ΚΚΕ κινδύνευαν να πάθουν ανεπανόρθωτη ζημιά. Το θύμα τους γινόταν ένας διάσημος ήρωας. Ήταν πλέον θέμα επιβίωσης για όλους αυτούς να εκτελεστεί ο Μπελογιάννης. Από τη στιγμή που η ΔΕΞΙΑ δίσταζε να τον εκτελέσει, ήταν βέβαιον ότι θα την πίεζαν με όλα τα μέσα. Ποιο μέσο ήταν όμως το πιο αποτελεσματικό; Τα αφεντικά της. Οι Αμερικανοί.

Τι εικάζουμε ότι έγινε; Οι ηγέτες του ΚΚΕ ανακάτεψαν τους πάντες, γιατί δεν μπορούσαν ν' αντιμετωπίσουν την κατάσταση με διαφορετικό τρόπο. Προφανώς πίεσαν τον ίδιο τον Στάλιν να πιέσει κι αυτός με τη σειρά του τους Αμερικανούς. Μπορούσαν εύκολα να τον πείσουν ότι δεν τον συνέφερε να χάσουν οι ίδιοι τον έλεγχο του ΚΚΕ και άρα να χάσει ο ίδιος ένα πολύτιμο "εργαλείο" σε μια ευαίσθητη περιοχή. Ο Στάλιν, που λάτρευε τις συνομωσίες και δεν είχε πρόβλημα με τις εκτελέσεις, ήταν εύκολο να πειστεί. Πίεσε ο Στάλιν τους Αμερικανούς και αυτοί έδωσαν εντολές στον πρέσβη τους να πιέσει τη ΔΕΞΙΑ.

Ο Μπελογιάννης ήταν πλέον οριστικά κι αμετάκλητα καταδικασμένος σε θάνατο. Ενοχλούσε πολλούς σε πολύ υψηλές θέσεις και έπρεπε να πεθάνει. Έτσι κι έγινε. Η ΔΕΞΙΑ, υπακούοντας στις εντολές των αφεντικών και φοβούμενη την αντίδραση του κόσμου, πήγε και τον εκτέλεσε με παράνομο τρόπο νύχτα και υπό το φως των προβολέων. Η εξυπηρέτηση είχε πλέον ολοκληρωθεί. Όλοι ευχαριστημένοι. Οι συνέταιροι όλων των επιπέδων είχαν αλληλοεξυπηρετηθεί.

Ο επικίνδυνος αντίπαλος της ηγεσίας του ΚΚΕ είχε γίνει ένας ακόμη όμορφος μάρτυρας του κόμματος. Αντί να κάνει ζημιά στην ηγεσία του, της έδινε κέρδος με τον θάνατό του. Της έδινε λάμψη, που στο κόμμα της είχε τέτοια σημαντικά μέλη. Τα έμπειρα "τρωκτικά" είχαν ξεπεράσει τη μπόρα. Τι απέμενε; Η απεμπλοκή τους από την υπόθεση Μπελογιάννη. Οι έμπειροι συνομωσιολόγοι είχαν αρχίσει να θέτουν σε εφαρμογή το σχέδιο της απαγκίστρωσής τους από την υπόθεσή του.

Πριν ξεκινήσουν κάποιοι να διερευνούν τον ρόλο τους στην υπόθεση και άρα ν' αναζητούν την προδοσία, βγήκε η ηγεσία και μίλησε πρώτη για προδοσία. Οι προδότες αναζητούσαν τους προ­δότες, αποκτώντας το πλεονέκτημα. Όχι μόνον δεν κινδύ­νευαν από τις έρευνες κάποιων, αλλά απειλούσαν τον οποιονδήποτε με την κατηγορία της προδοσίας. Όταν ξεφορτώνεσαι έναν Μπελογιάννη, ποιον θα φοβηθείς; Στελέχη σαν τον Χαρίλαο ή την Αλέκα;

Οι ηγέτες του ΚΚΕ έκαναν αυτό το οποίο κάνουν και οι έμπειροι πυρομανείς. Για να μην καούν από μια μεγάλη πυρκαγιά, δημιουργούν προκαταβολικά γύρω τους μια ζώνη πυρασφάλειας. Βάζουν μόνοι τους μια μικρή και ελεγχόμενη φωτιά, για να μην τους απειλεί η πραγματική φωτιά. Μόνοι τους έκαναν έρευνες για προδοσία, για να "καπελώσουν" τους υπόλοιπους. Με τον τρόπο αυτόν κατεύθυναν τις έρευνες εκεί όπου τους βόλευε κι απειλού­σαν με την κατηγορία της προδοσίας όποιον τις "αποπροσανα­τόλιζε".    

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ είχε συμφέρον να επενδύσει στη δήθεν κατασκοπευτική δράση; Με μερικούς κρυμμένους ασυρμάτους μπορούσαν να εκβιάζουν τους πάντες. Όποιος ήταν ανυπάκουος, μπορούσε να βρεθεί ανά πάσα στιγμή με έναν ασύρματο στο σπίτι του. Θα τον διέταζε η ηγεσία να "φιλοξενήσει" μερικούς ασυρμάτους στο σπίτι του για το "καλό" του κόμματος και την επομένη θα του έστελνε την ασφάλεια.

Ποτέ δεν ήξερες αν πραγματικά σου ζητούσαν να φυλάξεις μια "χειροβομβίδα" ή αν σκόπευαν να την ανατινάξουν στα χέρια σου. Ακόμα κι αν γνώριζες τι συμβαίνει, δεν μπορούσες να σωθείς. Αν γινόσουν στόχος της ηγεσίας, ήσουν τελειωμένος. Αν αρνιόσουν, θα σε κατηγορούσαν ότι δεν βοηθάς το κόμμα και άρα ότι ήσουν κρυπτοφασίστας. Αν δεν αρνιόσουν, ήταν θέμα χρόνου να την πατήσεις. Αναγκαστικά η όποια φιλοδοξία του οποιουδήποτε στελέχους θα έπρεπε να είναι ευθυγραμμισμένη με τις απόψεις της ηγεσίας. Της ηγεσίας, που παρακολουθούσε τα πάντα. Της ηγεσίας, που ποτέ δεν λέρωνε τα "χέρια" της, γιατί αυτό ήταν δουλειά της ΔΕΞΙΑΣ.

Αυτό έγινε και με τον Μπελογιάννη. Σε μια κρίσιμη για την ασφάλειά του περίοδο κάποιοι έπαιζαν παιχνίδια "κατασκοπίας". Υψηλόβαθμο στέλεχος έκανε πολιτικές επαφές υψηλού ρίσκου και κάποιους άλλους τους έπιαναν με τα ραδιογωνιόμετρα; Κάποιος προσπαθεί να περάσει ανάμεσα από μια αγέλη κοιμισμένων λύκων και ο διπλανός του έχει "ατύχημα" με ξυπνητήρι; Αυτό δεν στέκει με βάση την λογική. Δεν στέκει για ενωμοτία προσκόπων, όχι για το ΚΚΕ.

Σε περίοδο κατά την οποία όλοι έπρεπε να είναι απόλυτα "ήσυχοι", κάποιοι ήταν "ζωηροί". Προφανώς κάποιοι τους έδωσαν εντολή να είναι "ζωηροί". Με δεδομένο τη σιδηρά πειθαρχία του ΚΚΕ, δεν ήταν δυνατόν κάποιοι να ήταν "ζωηροί" με δική τους πρωτοβουλία. Στο ΚΚΕ απαγορευόταν δια ροπάλου η ατομική πρωτοβουλία.

Αυτό ήταν το όλο παιχνίδι. Με μερικούς ασυρμάτους έκαναν όλοι τη δουλειά τους. Η ηγεσία του ΚΚΕ ξεφορτωνόταν τους αντιπάλους της, καθηλώνοντας το κόμμα στον Μεσαίωνα των εσωτερικών διωγμών και η ΔΕΞΙΑ των εθνικοφρόνων αποκτούσε "άλλοθι", για να συνεχίσει την "εθνοσωτήρια" κατασταλτική πολιτική της. Το κόστος της θυσίας του κάθε Βαβούδη ήταν πολύ μικρό σε σχέση με τα κέρδη όλων όσων συναποφάσιζαν για τέτοιου είδους θυσίες.   

Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο κοντά ήταν ο "Περισσός" με την αγγλική ή την αμερικανική πρεσβεία; Όσο κοντά ήταν και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους. Δεν γνωρίζουμε αν είχαν και "κόκκινο τηλέφωνο", προκειμένου να επικοινωνούν απευθείας μεταξύ τους. Η κατάσταση είχε στηθεί αριστοτεχνικά. Η ΔΕΞΙΑ με τη συνεργασία των στελεχών του ΚΚΕ έλεγχε τα πάντα. Απολύτως τα πάντα. Τόσο μέσα όσο και έξω από τις φυλακές. Όπου και να πήγαινε κάποιος, όπου κι αν δραστηριοποιούνταν, τον "έβλεπε" η ΔΕΞΙΑ, έστω κι αν χρησιμοποιούσε κομμουνιστικά "μάτια".

Η μεγάλη της επιτυχία, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν που "καπέλωσε" τη μεγάλη Αριστερά. Τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε στην αρχή του κειμένου ότι, το να αποκαλέσει ένας φουκαράς τον Καρατζαφέρη φασίστα, είναι αληθές. Το να αποκαλέσει όμως ο Πάγκαλος τον φουκαρά τον ψηφοφόρο της ΝΔ δεξιό, είναι ειρωνεία. Ο Πάγκαλος είναι ΔΕΞΙΟΣ. Ο απόλυτος ορισμός του ΔΕΞΙΟΥ, εφόσον είναι εγγονός ενός κορυφαίου γερμανόδουλου δοσίλογου στα χρόνια της κατοχής. Είναι γιος του στρατιωτικού διοικητή του αεροδρομίου της Αθήνας στα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας της ΔΕΞΙΑΣ.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για απόλυτα τραγική ειρωνεία. Να είναι ο άλλος ένας φουκαράς γιος Ελασίτη, που επί κατοχής κινδύνεψε να πεθάνει από την πείνα —επειδή ο πατέρας του έκανε την "αποκοτιά" να εγκαταλείψει την οικογένειά του, για να πολεμήσει τον κατακτητή— και να τον λέει δεξιό ο Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος, ο οποίος —με βάση την ηλικία του και την οικογε­νειακή του κατάσταση— είναι μαθηματικά βέβαιον ότι μεγάλωσε με το γάλα της Βέρμαχτ.

Αυτό ήταν το κατόρθωμα της ΔΕΞΙΑΣ. Τα καπηλεύτηκε όλα με δικούς της ανθρώπους. Ανακάτεψε την "τράπουλα" και τη μοίρασε από την αρχή σε δικούς της ανθρώπους. Από εκεί και πέρα οι πάντες "κρύφτηκαν". Άλλοι το "έπαιζαν" φανατικοί εθνικόφρονες, άσχετα αν συνεργάστηκαν με τους Ναζί και τους Εγγλέζους και άλλοι το "έπαιζαν" φανατικοί δημοκράτες, άσχετα αν κι αυτοί είχαν το ίδιο σκοτεινό παρελθόν. Όλοι τους αντικομμουνιστές, για να ανεβαίνουν στην ίδια "πλατφόρμα".

Όλοι "δικαιολογημένα" μη αντιστασιακοί, εφόσον προείχε ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Κάποιοι από αυτούς έκαναν "πέτρα" την καρδιά τους και συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, για να μην περάσει ο λαός στη δικτατορία του Στάλιν. Κάποιοι έκαναν "πέτρα" την καρδιά τους και πήγαν στην Αίγυπτο, για ν' αποτελέσουν την "ελπίδα" του λαού σε περίπτωση κομμουνιστικού κινδύνου. Όλοι πάνω απ' όλα "δημοκράτες", έστω κι αν οι αδαείς νόμισαν ότι υστέρησαν "λίγο" σε πατριωτισμό. Σε έναν εμφανή "ανώφελο" πατριωτισμό, ο οποίος μπορεί να ήταν επικίνδυνος για τον λαό.

Ευτυχώς όμως που υπήρχαν κι αυτοί, γιατί οι "εγκληματίες" Ελασίτες, πολεμώντας τους Γερμανούς, εξασθενούσαν το μέτωπο της "δημοκρατίας" και παραλίγο να πέσουμε στα χέρια των ΚΚΕδων. Οι "αγράμματοι" Ελασίτες, που με την άγνοιά τους παραλίγο ν' απειλήσουν το δαιμόνιο "σχέδιο" των "δημοκρατών", που αναγκάζονταν για το καλό του τόπου να συνεργάζονται με τους Γερμανούς, για να πολεμούν εμμέσως τους μπολσεβίκους. Παραλίγο ο "χωριάτης" ο Άρης με τους αγράμματους να τους καταστρέψει τον "υψηλό" γεωπολιτικό σχεδιασμό.

Με τέτοια άθλια παιχνίδια προπαγάνδας οι ΔΕΞΙΟΙ "ανακα­τεύτηκαν" με τον κόσμο με τρόπο τρομερό. Σε αποδεδειγμένη προδοσία δεν υπήρχαν προδότες. Σε αποδεδειγμένο φόνο δεν υπήρχε ένοχος. Ούτε ένας από αυτούς δεν εκτελέστηκε για στατιστικούς λόγους.

Είχαν όμως ένα πρόβλημα. Ποιο ήταν αυτό; Ήταν όλοι ΔΕΞΙΟΙ και έπρεπε ν' αναπαραχθούν με την ίδια πιστότητα. Έπρεπε να διαιωνίσουν την κατάσταση και άρα δεν έπρεπε ν' αλλάζουν οι σταθερές. Άρα έπρεπε να ελέγξουν τον μηχανισμό παραγωγής τους. Έπρεπε να ελέγξουν τον μηχανισμό "πιστοποίησής" τους.

Τι θέλουμε να πούμε; Ότι όλοι αυτοί έπρεπε να ομαδο­ποιούνται με τρόπο τέτοιο, που να τους επιτρέπει να συνεργάζονται μεταξύ τους, όποιον ρόλο κι αν επέλεγαν να παίξουν στην κοινωνία. Είτε ως δεξιοί είτε ως αριστεροί, έπρεπε να θυμούνται ότι είναι ΔΕΞΙΟΙ και ότι έχουν κοινά συμφέροντα. Άρα έπρεπε να μεγαλώνουν μαζί, πριν χωρίσουν οι "δρόμοι" τους. Έπρεπε να είναι συμμαθητές και φίλοι, αυτοί οι οποίοι θα γίνονταν αξιωμα­τούχοι της "επάρατης" ή "αγωνιστές" της δημοκρατίας. Πρίγκιπες κι "αριστεροί" έπρεπε να γνωρίζονται.

Πού γινόταν αυτό; Στο περίφημο Κολέγιο Αθηνών. Εκεί βρίσκονται όλοι οι δεξιοί κι αριστεροί της ΔΕΞΙΑΣ. Αν θέλει να μάθει κάποιος ποιοι ακριβώς ήταν οι δοσίλογοι των Γερμανών, που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, εκεί θα τους ανακαλύψει. Αν θέλει να μάθει κάποιος ποιοι ακριβώς ήταν οι "παραθεριστές" των Άγγλων, εκεί θα τους ανακαλύψει.

Η λίστα των αποφοίτων του Κολεγίου είναι η λίστα της ΔΕΞΙΑΣ στην Ελλάδα. Η απαγορευμένη λίστα.

 

1^η Χαμένη ευκαιρία του ελληνικού λαού

για τη δημοκρατία.

Τι έπρεπε να κάνει ο Άρης,

για να νικήσει τους εχθρούς των Ελλήνων;

 

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα, πριν συνεχίσουμε την ανάλυσή μας για να φτάσουμε στη σύγχρονη εποχή, είναι το εξής απλό. Θα προσπαθήσουμε να σκεφτούμε σαν "Άρηδες" στη θέση του Άρη, με βάση την παραπάνω γνώση μας. Με βάση τη γνώση των όσων ακολούθησαν και τα οποία δεν γνώριζε ο ίδιος. Θα σκεφτούμε τι έπρεπε να κάνει και δεν το έκανε τότε.

Το βασικό που έπρεπε να κάνει, βλέποντας τις εξελίξεις να "τρέχουν", ήταν να επιλέξει νέα στρατηγική με βάση τα νέα δεδομένα. Από τη στιγμή που μάθαινε και ο ίδιος ότι υπήρχαν μυστικές συμφωνίες μεταξύ Εγγλέζων και Στάλιν, έπρεπε να αλλάξει τους στόχους του. Έπρεπε να γνωρίζει ότι ήταν θέμα χρόνου να τον "ρίξουν" οι ηγέτες του ΚΚΕ. Έβλεπε τι συμβαίνει και είχε πληροφορίες. Από τη στιγμή που οι Γερμανοί ήταν έτοιμοι να φύγουν, έπρεπε να τους βοηθήσει ν' "απεμπλακούν" από τη χώρα.

Γνώριζε ότι οι Γερμανοί αυτόν και τον στρατό του ΕΛΑΣ φοβούνταν. Έπρεπε να έρθει σε μυστική συμφωνία μ' αυτούς και να τους εγγυηθεί την ασφαλή έξοδο από τη χώρα. Να τους υποσχεθεί αυτό το οποίο τους υποσχόταν ο Τσόρτσιλ μέσω της προδοσίας των κομμουνιστών. Αυτό θα ήταν κέρδος στο στρατη­γικό επίπεδο, εφόσον, αν έφευγαν ομαλώς και χωρίς απώλειες οι Γερμανοί από την Ελλάδα, θα ενίσχυαν το γερμανικό μέτωπο εναντίον των συμμάχων. Άρα θα απασχολούσαν μεγάλες δυνάμεις των συμμάχων στην Κεντρική Ευρώπη.

Ούτε ο Στάλιν ούτε οι Εγγλέζοι θα είχαν περίσσιες δυνάμεις για "περιφερειακά" παιχνίδια σε χώρες όπως η Ελλάδα. Κέρδος όμως θα υπήρχε και στο στενό επίπεδο της ίδιας της διαμόρφωσης του μεταπολεμικού πολιτικού περιβάλλοντος της χώρας. Ποιο το κέρδος από μια τέτοια μυστική συνεννόηση;

Πρώτον, δεν θα καταλάβαιναν οι Εγγλέζοι και οι ΚΚΕδες χαφιέδες τους τις προθέσεις του. Τα πάντα θα πήγαιναν όπως νόμιζαν ότι τα σχεδίαζαν αυτοί. Οι Γερμανοί θα εγκατέλειπαν τη χώρα και δεν θα κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους για την ασφάλειά τους. Αυτό θα ήταν το πρώτο κέρδος. Το δεύτερο κέρδος ήταν ότι δεν θα εξόπλιζαν τα τάγματα ασφαλείας, γιατί δεν θα τα είχαν τόσο ανάγκη. Δεν θα τα παρέσερναν μαζί τους μέχρι την άκρη της χώρας να σκορπίζουν τον όλεθρο. Τα τάγματα ασφαλείας βγήκαν από την Αθήνα, γιατί "λαθροβιούσαν" γύρω από τον γερμανικό στρατό. Με τις "πλάτες" τους προκαλούσαν τον ΕΛΑΣ και σκόρπιζαν την καταστροφή στην επαρχία. Την οπισθοφυλακή του γερμανικού στρατού παρίσταναν και κινούνταν με ασφάλεια. Χωρίς τους Γερμανούς μέχρι τους Αμπελόκηπους έφταναν. Η Κηφισιά ήταν ήδη "βουνό", εφόσον εκεί υπήρχαν ήδη δυνάμεις του ΕΛΑΣ.

Έχοντας λοιπόν αυτά τα δεδομένα και χωρίς να προκαλέσει τη συμμαχία κομμουνιστών και Εγγλέζων, έπρεπε να περιμένει τις κινήσεις τους. Ήταν βέβαιον ότι θα έκαναν κινήσεις, γιατί δεν γινόταν διαφορετικά. Ήταν υποχρεωμένοι να στήσουν προβο­κάτσια, για να δημιουργήσουν εξελίξεις. Με λίγα λόγια έπρεπε να τη "στήσει" στην προδοτική ηγεσία του ΚΚΕ.

Η ευκαιρία ήταν η συμφωνία της Βάρκιζας. Η προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας, την οποία υπέγραψαν οι εγκάθετοι του Στάλιν. Το γραπτό ντοκουμέντο. Με αυτήν τη συμφωνία στα χέρια και εκμεταλλευόμενος την παρουσία του Ποπόφ στην Ελλάδα, θα μπορούσε να εκτελέσει άμεσα την ηγεσία του ΚΚΕ. Θα ξεκινούσε από την εκτέλεση των προδοτών που συμμετείχαν στην παράνομη κυβέρνηση και θα εκτελούσε και τους πενήντα, που εξασφάλισαν άσυλο για τους εαυτούς τους στην εν λόγω συμφωνία.

Με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και της συνεργασίας με τον εχθρό, ήταν εύκολο να το κάνει. Θα "αποχρωμάτιζε" άπαξ τον ΕΛΑΣ και θα τον αποσύνδεε από την κομματική καθοδήγηση. Θα εξασφάλιζε την εμπιστοσύνη όλων των Ελλήνων και θα ξεκινούσε νέο γύρο ένοπλης σύγκρουσης. Κανένας δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει ή να τον αμφισβητήσει. Ο ΕΛΑΣ θα ήταν ένας πραγματικός εθνικοαπελευθερωτικός στρατός, που δεν επέλεγε τους εχθρούς του με ιδεολογικά κριτήρια, αλλά μόνον με πατριωτικά.

Στόχος αυτού του στρατού θα γινόταν η Αθήνα. Η Αθήνα, μέσα στην οποία βρίσκονταν όλοι οι δοσίλογοι και οι "παραθεριστές". Η Αθήνα, που σιγά-σιγά μάζευε όλους τους παρακρατικούς από το σύνολο της χώρας. Όλους τους εχθρούς του ελληνικού λαού εκεί θα τους έβρισκε μαζεμένους. Πρόβλημα δεν θα υπήρχε, μια και τα μεγέθη τους δεν ήταν τεράστια. 1500 ταγματασφαλίτες και 1000 εθνοφύλακες ήταν στο σύνολό τους. Όλοι τους άσχετοι σε πολε­μικές συγκρούσεις και τρομοκρατημένοι. Η μόνη στρατιωτική νίκη που είχαν σημειώσει μέχρι τότε οι ταγματασφαλίτες ήταν εναντίον άοπλων αναπήρων στα νοσοκομεία της Αθήνας.

Μέσα σε λίγες μέρες μπορούσε να "καταλάβει" την Αθήνα και να παρελάσει μέσα σ' αυτήν ως απελευθερωτής της. Βάζουμε τη λέξη καταλάβει σε εισαγωγικά, γιατί στην πραγματικότητα η Αθήνα τον περίμενε να την απελευθερώσει. Η Αθήνα περίμενε να δει και να θαυμάσει τους θρύλους του βουνού. Στην Αθήνα απλά θα πολεμούσε τους ξένους και τους δοσίλογους, προκειμένου να εισέλθει μέσα σ' αυτήν. Αυτό ήταν εύκολο να γίνει.

Από εκεί και πέρα θα συλλάμβανε και θα εκτελούσε αυτούς που μισούσε όλος ο λαός. Όσοι δεν σκοτώνονταν στις μάχες, θα στηνόταν στον τοίχο. Δεν θα έκανε τίποτε διαφορετικό από αυτό που γινόταν σε όλη την Ευρώπη. Οι συνεργάτες των κατακτητών θα εκτελούνταν μέχρις ενός. Θα γνώριζαν από πρώτο χέρι τι γεύση είχε το χώμα της πατρίδας που πρόδωσαν. Όσοι γλίτωναν, θα γλίτωναν, γιατί θα διέφευγαν εκτός Ελλάδας.

Ταυτόχρονα με αυτήν του την πράξη θα ανάγκαζε τους "παρα­θεριστές" να πάρουν θέση. Αν επιτιθόταν στους Άγγλους, θα τους ανάγκαζε να επιλέξουν στρατόπεδο. Αν πολεμούσαν στο πλευρό των Άγγλων, θα έμπαιναν στον ίδιο παρανομαστή με τους συνεργάτες των Γερμανών και θα εκτελούνταν. Αν δεν συμμετεί­χαν, θα τους συλλάμβανε και θα τους περιέφερε στην πρωτεύ­ουσα, για να τους αποδοκιμάσει ο κόσμος. Να τους δει και να τους φτύσει. Να τους μισήσει για τη δειλία τους. Μέχρι εκεί.

Παρέλαση θα γινόταν στην Αθήνα και ο κόσμος θα γιόρταζε. Η μεγαλύτερη γιορτή στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Ο κόσμος θα πανηγύριζε μια απελευθέρωση, που την κέρδισε με το αίμα του. Μια απελευθέρωση από όλους τους ξένους κατακτητές ορατούς και αόρατους. Μια απελευθέρωση, που του την έδωσαν τα παιδιά του. Τα παιδιά, που στα χρόνια της ναζιστικής λαίλαπας είχαν γίνει διάσημα σε όλο τον κόσμο για τη γενναιότητά τους και επιβεβαίωναν με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι ήταν παιδιά των ηρώων της Σαλαμίνας και των Θερμοπυλών.

Μπροστά ο αρχηγός με τους καπετάνιους του αγώνα και τα ένοπλα τμήματα και πίσω οι "παραθεριστές" ανάποδα καβάλα σε γαϊδούρια, όπως επιβάλει η ελληνική παράδοση της προσωπικής ατίμωσης. Επικεφαλής της παρέλασης τα θηρία που τρόμαξαν τη Βέρμαχτ και από πίσω τους τα "παράσιτα", που τρόμαξαν μόνον τους χαρτοπαίχτες και τις πόρνες του Καΐρου. Με τη γνωστή ατσάλινη πειθαρχία που μπορούσε ο Άρης να επιβάλει στον ΕΛΑΣ, δεν θα αγγιζόταν κανένας πολίτης. Καμία βιαιοπραγία έναντι κανενός.

Αμέσως θα κήρυττε εκλογές με ταυτόχρονο δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα. Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων θα παρέδιδε τη εξουσία στη νόμιμη κυβέρνηση και θα παραιτούνταν από τη θέση του. Το στράτευμα θα το έθετε υπό τις διαταγές της εκλεγμένης κυβέρνησης και εκεί θα τελείωναν όλα. Αυτό το οποίο προβλεπόταν εξ’ αρχής από το καταστατικό ίδρυσης του ΕΑΜ. Το καταστατικό, που έπεισε τους Έλληνες να το στηρίξουν. Αυτό έπρεπε να κάνει ο Άρης. Ο νικητής των νικητών. Ο άνθρωπος, που παρέδωσε στους Έλληνες τα δύο υπέρτατα δώρα για έναν λαό. Το υπέρτατο δώρο της ελευθερίας και τη δημοκρατία.

Όλα αυτά το 1945. Πολύ πριν από την προεμφυλιακή βία. Πολύ πριν από τον εμφύλιο. Όταν ο λαός ενωμένος γιόρταζε την απελευθέρωση. Όταν ο λαός ενωμένος μπορούσε να γυρίσει την πλάτη του στον βασιλιά. Καμία καταστροφή δεν θα άγγιζε την Ελλάδα. Μπορεί να ερήμωνε το Παλαιό Ψυχικό, αλλά όχι η Ελλάδα. Για να σωθούν κάποιες λίγες χιλιάδες προδοτών, μάτωσε ένας ολόκληρος λαός. Αυτά όλα θα μπορούσε να τα αποφύγει ο λαός, αν ο Άρης έκανε αυτά τα οποία επέβαλε η λογική και η νομιμότητα και τα οποία προβλεπόταν από το καταστατικό του ΕΑΜ.

Από εκεί και πέρα με εξουδετερωμένο τον πυρήνα του ΔΕΞΙΟΥ φασισμού στην Ελλάδα, η νέα Βουλή θα γέμιζε με ικανούς ανθρώ­πους από όλη την επαρχία και όχι μόνον από την Αθήνα. Με ανθρώπους που γνώριζαν να διαπραγματεύονται τα εθνικά συμφέ­ροντα, γιατί γνώριζαν πώς να τα υπερασπίζονται. Δεν θα ήταν η Βουλή ένα "δουλοστάσιο" των Εγγλέζων.

Οι Εγγλέζοι αναγκαστικά θα έπρεπε να προχωρήσουν σε αλλαγή των σχεδίων τους για την Ελλάδα. Δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Δεν μπορείς να επιβάλεις τίποτε σε ένα κράτος, όταν λαός και ηγεσία έχουν ταυτόσημα συμφέροντα. Τι θα έκαναν; Απόβαση σε μια σύμμαχο χώρα με νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση; Ακόμα κι αν το τολμούσαν, θα είχαν μπροστά τους έναν ΕΛΑΣ ακόμα πιο ισχυρό απ' όσο ήταν αυτός όταν τους φόβιζε. Θα έβρισκαν έναν λαό ακόμα πιο ενωμένο και αποφα­σισμένο ν' αντισταθεί.

Ακόμα και ο Στάλιν ήταν ακίνδυνος. Ο Στάλιν στον μεταπολεμικό σχεδιασμό "έφτασε" μέχρι τα σύνορα της Ελλάδας, εξαιτίας του δεδομένου ότι η Ελλάδα ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Βρετανίας. Συμβαίνει δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό το οποίο φαίνεται. Ο Στάλιν δεν "σταμάτησε" στα σύνορα της Ελλάδας εξαιτίας των Άγγλων. Ο Στάλιν "έφτασε" στα σύνορα της Ελλάδας εξαιτίας των Άγγλων.

Αν οι Άγγλοι έχαναν την ισχύ τους στην Ελλάδα ο Στάλιν είναι αμφίβολο αν έφτανε μέχρι τη Ρουμανία. Τη Ρουμανία, όπου δεν υπήρχε κομμουνιστική δύναμη και δόθηκε "δώρο" στον Στάλιν, εξαιτίας της συμμετοχής του στη συνομωσία στην Ελλάδα. Δεν μπορούσε να κατέβει ο κόκκινος στρατός στην Ελλάδα. Ήταν στρατός της πλάκας και η προπαγάνδα των συμμάχων τον έκανε τρομερό. Δεν μπορούσε να περάσει μέσα από τον αφιλόξενο χώρο των Βαλκανίων.

Ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν διαφορετικός, αν δεν παγιδευόταν ο μεγάλος ηγέτης του πετυχημένου και μαζικού αντιστασιακού κινήματος. Από το σφάλμα του ο ελληνικός λαός έχασε ακριβώς τριάντα χρόνια. Αν το ΕΑΜ γινόταν κυβέρνηση, για να δρομολογήσει εκλογές και δημοψήφισμα, θα πηγαίναμε κατ’ ευθείαν στο 1974, χωρίς να μεσολαβήσουν τα ενδιάμεσα τραγικά για όλο τον λαό χρόνια.

Σ' αυτό το ενδεχόμενο θα μιλούσαμε για πραγματική δημο­κρατία. Θα άνοιγε η βεντάλια ολόκληρου του πολιτικού φάσματος και θα αποδεικνυόταν αυτό το οποίο γνώριζαν όλοι οι Έλληνες, αλλά δεν συνέφερε τους Εγγλέζους και τους προστατευόμενούς τους. Θα αποδεικνυόταν ότι η ΔΕΞΙΑ και ο κομμουνισμός στην Ελλάδα ήταν οι απόλυτες μειοψηφίες. Θα αποδεικνυόταν ότι ο ελληνικός λαός ήταν αριστερός και δημοκρατικός.

 

Θεία Δίκη.

Η Ελλάδα αποτέλεσε το αίτιο της καταστροφής

της Βρετανικής αυτοκρατορίας.

Το να ισχυριστεί κάποιος ότι η μικρή Ελλάδα αποτέλεσε το αίτιο της καταστροφής της μεγαλύτερης κρατικής οντότητας στην ιστορία του κόσμου, φαντάζει λίγο παράλογο. Είναι όμως τόσο παράλογο όσο ακούγεται; Είναι δυνατόν η μικρή Ελλάδα να αποτέλεσε το αίτιο της καταστροφής της αυτοκρατορίας, στην οποία ποτέ δεν "έδυε" ο Ήλιος; Της αυτοκρατορίας, που έλεγχε τα "κύματα"; Της αυτοκρατορίας, που είχε υπό την ιδιοκτησία της το ένα τρίτο του Πλανήτη;

Είναι δυνατόν, όπως είναι δυνατόν το πιο ασήμαντο σκουπιδάκι στα μάτια ενός οδηγού να οδηγήσει στο πιο μεγάλο ατύχημα. Για να το αντιληφθεί κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά πολύ βασικά πράγματα. Η πανίσχυρη και αιμοσταγής Βρετανία είχε την ατυχία εκείνα τα χρόνια να βρίσκεται υπό την ηγεσία ενός ηλιθίου. Του "πατέρα" της νίκης των συμμάχων. Γιατί τον λέμε ηλίθιο; Γιατί μόνον ένας ηλίθιος μπορεί να θυσιάσει το παν, για να κερδίσει το τίποτε.

Η Βρετανία προπολεμικά είχε το παν. Δεν χρειαζόταν τίποτε παραπάνω απ' ό,τι είχε. Της περίσσευαν και δεν της έλειπαν. Ατύπως είχε την κοσμοκρατορία, ως το πιο ισχυρό κράτος του κόσμου. Άρα, ακόμα κι ένας ηλίθιος μπορούσε να καταλάβει ότι τη Βρετανία τη συνέφερε να παραμείνει ο προπολεμικός σχεδιασμός ως είχε. Συνέφερε στο απόλυτα πιο ισχυρό εθνικό σύστημα του κόσμου ο εθνικιστικός σχεδιασμός.

Η Βρετανία απλά έπρεπε να περιμένει να τελειώσει ο πόλεμος και μέχρι εκεί έφτανε το πραγματικό ενδιαφέρον της. Ένας πόλεμος ρουτίνας, καθόλου διαφορετικός από τον Πρώτο Παγκό­σμιο Πόλεμο. Ακόμα και ένας κοινός λοχίας να την κυβερνούσε, αυτό θα μπορούσε να το καταλάβει. Δεν έπρεπε να κάνει τίποτε. Δεν έπρεπε να κάνει καμία επέμβαση στον παγκόσμιο σχεδιασμό, εφόσον μόνον ζημιά μπορούσε να πάθει και όχι να κερδίσει.

Όμως, η Βρετανία είχε την πραγματική ατυχία να βρεθεί υπό την εξουσία ενός ηλιθίου. Ενός ηλιθίου, που νόμισε ότι μπορεί να γίνει κοσμοκράτορας. Πραγματικός κοσμοκράτορας, που μπορεί να επεμβαίνει κατά βούληση στον παγκόσμιο σχεδιασμό. Ενός ανθρώπου, ο οποίος δυστυχώς για τη Βρετανία συνδύαζε τη βρετανική επιμονή που πήρε από τον πατέρα του και την αμερικα­νική αφέλεια που πήρε από τη μητέρα του. Τι έκανε ή μάλλον τι νόμιζε ότι έκανε ο Τσόρτσιλ;

Ο Τσόρτσιλ γνώριζε τις αδυναμίες του σοβιετικού συστήματος. Γνώριζε ότι ήταν "ευάλωτος" σε περίπτωση που θα έβγαινε από το "καβούκι" του. Σε μυστικές συμφωνίες είχε πείσει ευφυώς τον Στάλιν να βγάλει τον "κόκκινο στρατό" από το καβούκι του και να προελάσει στην Ευρώπη. Ο Τσόρτσιλ είχε πετύχει το δύσκολο και μπερδεύτηκε στο εύκολο. . Είχε παρασύρει τον πονηρό Στάλιν σε λάθος στρατηγική και άρα τον καθιστούσε ευάλωτο. Αν τότε ο Τσόρτσιλ ήθελε να εξυπηρετήσει τα στενά συμφέροντα της Βρετανίας —και του κόσμου στον οποίο αυτήν ήταν κυρίαρχη— μπορούσε να νικήσει τον "υπαρκτό" σοσιαλισμό με συνοπτικές διαδικασίες.

Αν είχε τη στοιχειώδη λογική να εκμεταλλευτεί τη δική του ευφυΐα, ο κόσμος σήμερα θα ήταν διαφορετικός. Το σοβιετικό σύστημα, που δήθεν —και για μισό περίπου αιώνα— αποτέλεσε το φόβητρο της Δύσης, είχε υποπέσει σε μέγα σφάλμα και ήταν εξαιρετικά αδύναμο εκείνη την εποχή. Αρκούσε τότε μια αλλαγή πολιτικής των συμμάχων και όλα τελείωναν γι' αυτό. Το σύνολο των Δυτικών, συμπεριλαμβανομένων και των Γερμανών, θα επιτίθονταν στον στρατό του Στάλιν και εκεί θα τελείωνε καί ο "υπαρκτός" καί το σύστημά του.

Χωρίς στρατό ο Στάλιν θα νικιόταν από τις εσωτερικές αντικομμουνιστικές δυνάμεις της Ρωσίας. Οι Δυτικοί θα έμπαιναν μέσα στη Ρωσία και θα εγκαθιστούσαν μια αστικού τύπου δημοκρατία, όμοια μ' αυτήν των μεγάλων δυτικών κρατών. Μέσα σε λίγες μέρες ο Στάλιν θα βρισκόταν κρεμασμένος στην Κόκκινη Πλατεία. Κρεμασμένος από τα εκατομμύρια των Ρώσων που τον μισούσαν.

Ο Τσόρτσιλ με τον τρόπο αυτόν θα γινόταν ο φονέας του Σοβιετικού συστήματος. Θα γινόταν ο ήρωας της Δύσης, αν απλά έκανε ως καπιταλιστής το καθήκον του. Αν απλά έκανε αυτό το οποίο όφειλε στο μεγαλύτερο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο εκείνη τη στιγμή αντιπροσώπευε. Αν απλά εξυπηρετούσε τα συμφέ­ροντα του συστήματος που τον πλήρωνε και όχι τα προσωπικά του συμφέροντα.

Αυτά τα αναφέρουμε, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς είναι τα λάθη στρατηγικής. Δεν θεωρούμε ότι με εκείνη την ορθή για τα βρετανικά συμφέροντα στρατηγική ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Το πιο πιθανό είναι να ήταν χειρότερος, γιατί, όταν η Βρετανία κυριαρχεί, ο κόσμος υποφέρει. Απλά στο σημείο αυτό λέμε ότι η ηλιθιότητα του Τσόρτσιλ έκανε τον κόσμο διαφο­ρετικό. Η ηλιθιότητα του Τσόρτσιλ κατέστρεψε τη Βρετανία. Χωρίς τα "παιχνίδια" του ο πόλεμος θα είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα και δεν θα είχαμε τα πυρηνικά και τον Ψυχρό Πόλεμο. Δεν θα είχαμε την κυριαρχία των Αμερικανών.

Όλα αυτά, δυστυχώς για τη Βρετανία και ευτυχώς για τον κόσμο, δεν έγιναν. Ο Τσόρτσιλ ονειρευόταν άλλα πράγματα. Δεν του αρκούσε η δόξα του "φονέα" του σοβιετικού συστήματος, το οποίο υποτιμούσε. Με το μυαλό του "έχτιζε" ανώγια και κατώγια. Ονειρευόταν κοσμοκρατορίες. Με την επιμονή ενός Εγγλέζου ονειρευόταν "αμερικανιές". Πού βασιζόταν; Γνώριζε την αδυναμία του Στάλιν και άρα γνώριζε ότι μπορεί να τον εκβιάζει. Γνώριζε τις αδυναμίες του σοβιετικού συστήματος. Τι σκέφτηκε; Να μοιράσει τον κόσμο στα δύο και έχοντας τη δυνατότητα να ελέγχει το άλλο μισό να είναι ουσιαστικά μονοκράτορας.

Για να προχωρήσει όμως σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, θα έπρεπε να υπάρχουν κάποια δεδομένα. Ποια είναι αυτά; Να διατηρεί το μπλοκ του αντιπάλου του αδύναμο και άρα εκβιάσιμο. Να του στερεί τη δυνατότητα ν' αναπτύσσεται απρόβλεπτα. Να του στερεί τη δυνατότητα να μπορεί να εκβιάζει και το ίδιο το "αφεντικό" του. Τι σημαίνει αυτό;

Η Δύση πάντα είχε έναν εφιάλτη. Ήταν εξαρτώμενη από τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Το σύνολο της δύναμής της είχε σχέση με τη βιομηχανία της και αυτή η βιομηχανία ήταν εξαρτώμενη από το πετρέλαιο. Για να μοιραστεί ο κόσμος στα δύο, θα πρέπει το αδύναμο "μέρος" να μην μπορεί να εκβιάσει το δυνατό "μέρος". Άρα στην προκειμένη περίπτωση αυτό το οποίο αποτελούσε ικανή και αναγκαία συνθήκη για τον επανασχεδιασμό του συστήματος ήταν να μην φτάσει το αδύναμο "μέρος" στην "αορτή" της Δύσης, που είναι η Μεσόγειος.

Η Ελλάδα ήταν ο μικρός κι αδύναμος "κρίκος" αυτής της κατάστασης. Μικρός αλλά σημαντικός. Ήταν το "φράγμα" που θα εμπόδιζε τους Σοβιετικούς να εκμεταλλευτούν τη γενναιοδωρία του Τσόρτσιλ. Ήταν ο μόνος αδύναμος κρίκος, γιατί από την άλλη πλευρά υπήρχε μόνον η Τουρκία, από την οποία δεν υπήρχε κίνδυνος. Το σκληρό Κεμαλικό καθεστώς ήταν υποχρεωμένο να λειτουργεί δυτικόστροφα φασιστικά, γιατί κινδύνευε με ανατροπή από το εσωτερικό Ισλάμ. Άρα δεν υπήρχε κίνδυνος κομμου­νιστικής "μετάλλαξής" της. Ήταν αναγκαστικά και οικειοθελώς "όμηρος" της Δύσης.

Αντίθετα στην Ελλάδα τα πάντα ήταν ρευστά. Έπρεπε να ελέγχεται απόλυτα από τους Βρετανούς, για να μπορέσουν να προχωρήσουν στον σχεδιασμό τους. Δεν μπορούσαν οι Βρετανοί να προτείνουν στους υπόλοιπους Δυτικούς αυτόν τον σχεδιασμό, αν δεν εξασφάλιζαν το ελληνικό "φράγμα". Δεν μπορούσαν να τους επιβάλουν τον αυτοκτονικό σχεδιασμό τους. Τον σχεδιασμό του διπόλου με τη σοβιετική αυτοκρατορία.

Αυτός ο σχεδιασμός έγινε έμμονη ιδέα στον Τσόρτσιλ. Ο Πλανήτης ολόκληρος ήταν ανάστατος και αυτός ενδιαφερόταν μόνον για το τι γίνεται στην Ελλάδα. Ο "κοσμοκράτορας" ενδια­φερόταν για τα ασήμαντα. Τι έκανε ο Άρης; Πού βρίσκεται ο ΕΛΑΣ; Πόσα όπλα έχει; Σε τι κατάσταση είναι η ελληνική κοινωνία κλπ.. Γιατί; Γιατί, αν επικρατούσε ο ΕΛΑΣ, η Ελλάδα θα γινόταν ελεύθερη δημοκρατία. Αυτό τον τρόμαζε, γιατί η ελευθερία της θα την οδηγούσε στην αυτοδιαχείριση. Μια αυτοδιαχείριση, που μελλοντικά θα μπορούσε να τη φέρει σε επαφή με το ανατολικό μπλοκ και άρα να του δώσει διέξοδο στην Μεσόγειο.

Αν δεν έλεγχε απόλυτα την Ελλάδα, αναγκαστικά θα έπρεπε να διατηρήσει τον προηγούμενο σχεδιασμό των εθνικών κρατών και αυτό νόμιζε ότι δεν τον συνέφερε. Απέναντι στην ελεύθερη Ελλάδα θα έπρεπε να στήσει μια εθνικιστική Βουλγαρία και μια εθνικιστική Γιουγκοσλαβία. Αυτός ήθελε όμως να μοιράσει τον κόσμο σε δύο "μπλοκ" και αυτό δεν μπορούσε να γίνει με αυτές τις συνθήκες.

Ο ηλίθιος είχε αυτοπαγιδευθεί. Ο άνθρωπος, που εξουσίαζε την πιο ισχυρή δύναμη του κόσμου, είχε μπλέξει σε μια εμμονή ανεπίτρεπτη για κάποιον που έχει τη θέση του. Μια εμμονή που τον "τύφλωνε". Μια εμμονή από τις πολλές που είχε. Μια εμμονή όμοια μ' αυτήν που είχε με τα δόντια του. Αυτό ήταν πάντα το πρόβλημά του. Ενώ ήταν δαιμόνιος και παμπόνηρος, "κολλούσε" στις εμμονές του και έκανε λάθη.

Ένα τέτοιο "κόλλημα" έφαγε με την Ελλάδα. Νόμιζε ότι η Ελλάδα τον εμποδίζει στη φιλοδοξία του να γίνει κοσμοκράτορας. Οι υπόλοιποι απλά τον ενθάρρυναν εκ του πονηρού. Ο αδύναμος Στάλιν του υποσχόταν βοήθεια στο εγχείρημά του, γιατί τον συνέφερε. Σε έναν πόλεμο, που κινδύνεψε ακόμα και με κατα­στροφή, ο ηλίθιος του πρόσφερε τον μισό κόσμο.

Το ίδιο και οι Αμερικανοί. Και αυτοί τον ενθάρρυναν. Σε έναν πόλεμο, που είχαν κληθεί ως βοηθητικοί για την πολεμική "λάντσα", μπορούσαν να διεκδικήσουν την ηγεσία του μισού κόσμου. "Πατέρα" της νίκης αποκαλούσαν από κοινού τον Τσόρτσιλ Σοβιετικοί και Αμερικανοί. Γελούσαν με την ηλιθιότητά του. Είχε φτάσει στα όρια της παράνοιας. Μοίραζε μια αυτοκρατορία, για να πάρει το ελληνικό "σακάκι".

Το αποτέλεσμα; Μετά το μοίρασμα του κόσμου τον "έριξαν" οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί. Μόνοι τους συνεννοήθηκαν για το πώς θα λειτουργεί ο κόσμος. Ερήμην της Βρετανίας. Μεταξύ τους συνδέθηκαν με τα "κόκκινα" τηλέφωνα. Ο ένας θ' αναλάμβανε προστάτης του ελεύθερου κόσμου και ο άλλος θ' αναλάμβανε προστάτης του προλεταριάτου. Η Βρετανία οριστικά κι αμετάκλητα έξω από το παιχνίδι της παγκόσμιας εξουσίας. Μέσα στον νέο κόσμο ήταν θέμα χρόνου να χάσει όλες τις αποικίες της. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει ο "αχθοφόρος" των ΗΠΑ.

Ο νικητής των νικητών έγινε περίγελος των πάντων. Τους δούλευαν όλοι. Ακόμα και οι πρώην αποικίες της. Ο κόσμος άλλαζε εις βάρος της Βρετανίας και υπέρ των Αμερικανών. Η μία μετά την άλλη αποικία την εγκατέλειπαν χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης της Βρετανίας. Χωρίς καμία προστασία της από τις ΗΠΑ. Δεν μπορούσαν οι έμποροι της "ελευθερίας" Αμερικανοί να στερήσουν στους λαούς το δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Δεν μπορού­σαν οι Αμερικανοί να παραβούν τις βρετανικής εμπνεύσεως αρχές του "δίπολου". Παντού καιροφυλακτούσαν οι "μπολσεβίκοι". Τι να έκαναν;

Ο Τσόρτσιλ ακολούθησε την τύχη της αυτοκρατορίας του. Έγινε κι αυτός περίγελος της οικουμένης. Ο Βρετανικός λαός τον καταψήφισε στις πρώτες εκλογές μετά τον πόλεμο και τον τιμώ­ρησε με τον χειρότερο τρόπο. Ακόμα δεν είχαν τελειώσει οι προπόσεις της "νίκης" του και έχασε σχεδόν δύο εκατομμύρια ψήφους. Οι Βρετανοί τον είχαν γκρεμίσει από τον θρόνο του.

Το ακόμα χειρότερο όμως για τους Βρετανούς δεν τους το είχε κάνει ακόμα ο Τσόρτσιλ. Αφού απέτυχε παταγωδώς να υπερα­σπιστεί τα συμφέροντά τους, τους πρόδωσε για να υπερασπιστεί τα δικά του. Για να επανέλθει στην εξουσία, έδρασε υπέρ των Αμερικανών και εις βάρος της Βρετανίας. Αφού σχεδίασε αφελώς το παγκόσμιο σύστημα με τρόπο που να ωφελεί μόνον τους Αμερικανούς, στη συνέχεια συνειδητά και άρα προδοτικά χρηματοδότησε με βρετανικά χρήματα την αμερικανική υπεροχή.

Με αγγλικές λίρες χρηματοδοτήθηκε η αμερικανική "βοήθεια" στην Ευρώπη. Με τη βρετανική υποδομή επικράτησαν οι Αμερικανοί στον δυτικό κόσμο. Το "πτώμα" της Βρετανίας έγινε η "πλατφόρμα" του παγκόσμιου αμερικανισμού. Αυτός, που από τον θρόνο του έθεσε σε κίνδυνο την αυτοκρατορία, στη συνέχεια τη διέλυσε, προκειμένου να τον ξαναδιεκδικήσει. Αυτός ήταν ο μέγας Τσόρτσιλ. Ο "πατέρας" της πιο ζημιογόνας νίκης στην παγκόσμια ιστορία.

 Μετά τον ανέλαβε ο Έλληνας Ωνάσης να τον περιφέρει στις κρουαζιέρες του σαν "ατραξιόν". Ο "κοσμοκράτορας" έγινε η αρκούδα των κοσμοπολιτών των ηττημένων.

Γι' αυτό μιλάμε για Θεία Δίκη. Η Βρετανία κατέστρεψε την Ελλάδα, αλλά καταστράφηκε και η ίδια. Ο Τσόρτσιλ κατέστρεψε τους Έλληνες, αλλά Έλληνας ήταν αυτός που τον εξευτέλιζε. Όταν είχε κέφια, παρίστανε το "καναρίνι" του και όταν δεν συνέβαινε αυτό, τον παρατούσε σε κάποια γωνία στο αναπηρικό καροτσάκι του. Σαν τους παπαγάλους. Όταν δεν ήθελε να τον ακούει, του σκέπαζε το κεφάλι.

Ο πρώτος διδάξας του "αυτοκρατορικού" διασυρμού. Μερικές δεκαετίες αργότερα τον ακολούθησε το σοβιετικό δημιούργημά του. Ο Κορμπατσώφ, που διαφήμιζε πίτσες. Αυτή ήταν η κατάληξη του αυτοκρατορικού σχεδιασμού της τσορτσιλικής μεταπολεμικής νέας τάξης. Ο "παπαγάλος" και ο "πιτσαδόρος".

Η Ελλάδα στη "δίνη"

των διεθνών μεταπολεμικών εξελίξεων.

 

Όπως είχε στηθεί το μεταπολεμικό σκηνικό στην Ελλάδα, θα μπορούσε να λειτουργεί επ’ αόριστον με τον ιδανικό για τους σχεδιαστές του τρόπο. H ΔΕΞΙΑ έλεγχε τα πάντα. Οι Εγγλέζοι έλεγχαν απόλυτα τη ΔΕΞΙΑ. Όλα φαίνονταν τέλεια. Ήταν όμως έτσι; Υπήρχαν προβλήματα. Μεγάλα προβλήματα τα οποία τα έβλεπαν οι ισχυροί του κόσμου.

Η ΔΕΞΙΑ μπορεί να έλεγχε τα πάντα στην Ελλάδα, αλλά στο μεταξύ εξελισσόταν στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό ραγδαίες αλλαγές. Βρετανοί και Αμερικανοί είχαν μεταξύ τους σύγκρουση για τον έλεγχο της νέας κατάστασης. Η Βρετανία παρέπαιε και οι αναδυόμενες ΗΠΑ διεκδικούσαν τον παγκόσμιο ρόλο της. Εκ των δεδομένων διεκδικούσαν και τον ρόλο της στην Ελλάδα. Άρα διεκδι­κούσαν τη ΔΕΞΙΑ. Γνώριζαν ότι, όποιος έλεγχε τη ΔΕΞΙΑ, κυβερνούσε την Ελλάδα.

Γιατί όμως υπήρχαν αυτές οι αλλαγές συμπεριφορών; Ήταν ένα ύπουλο παιχνίδι των Αμερικανών εις βάρος των Εγγλέζων ή μήπως ήταν μια αναγκαστική προσαρμογή, την οποία οι Εγγλέζοι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν; Ο κόσμος άλλαζε και μαζί του άλλαζαν και οι ανάγκες των συστημάτων. Οι Αμερικανοί "έβλεπαν" το μέλλον στην Ελλάδα και φοβούνταν.

Ο κόσμος των Άγγλων του άκρατου ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων εθνικών συστημάτων και της σκληρής αποικιοκρατίας πέθαινε και μαζί μ' αυτόν ήταν θέμα χρόνου ν' ακολουθήσουν και τα συστήματα που εξυπηρετούσαν τον κόσμο τους. Το σύστημα της μεταπολεμικής Ελλάδας φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει ανάγκες, οι οποίες δεν υπήρχαν πλέον.

Ήταν ένα σύστημα σκληρό και το οποίο εγκαθιδρύθηκε πολύ δύσκολα και αιματηρά, αλλά ήταν παντελώς άχρηστο για την εποχή που εκείνη τη χρονική περίοδο "ανέτειλε". Ήταν ένα σύστημα της αποικιοκρατίας. Ένα σύστημα, που δεν εξυπηρετούσε πλέον. Το σύστημα της σκληρής καταστολής και της οργανωμένης "επιμόρφωσης" των κολαστηρίων των "Γυάρων" δεν είχε πλέον νόημα ύπαρξης.

Αυτό είχε νόημα στον κόσμο των Άγγλων, όπου το μέλλον της Ελλάδας δεν προϋπέθετε καμία ανάπτυξη και ως εκ τούτου την εσωτερική αντίδραση έπρεπε να την ελέγχεις με βίαιο τρόπο. Τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το δίπολο είχε προσφέρει δυνατό­τητες ανάπτυξης σε πολλά κράτη, τα οποία οι Εγγλέζοι στη δική τους περίοδο της παντοκρατορίας τα είχαν καταδικάσει στην υπανάπτυξη τη φτώχεια και τη σκληρή καταστολή.

Το δίπολο των "μπλοκ" είχε αλλάξει τη "γεωμετρία" της οικονομίας στη Δύση, γιατί αυτό συνέφερε τις ΗΠΑ. Είχε αρχίσει να γίνεται ενιαία η οικονομία της Δύσης και να μετακινούνται κεφάλαια και δραστηριότητες. Το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν ήταν πλέον προνόμιο των ισχυρών κρατών, αλλά μπορούσε να μετακινηθεί έστω και υπό όρους και σε άλλους χώρους. Σε άλλα κράτη πιο φτωχά και εκείνη την περίοδο πιο ανταγωνιστικά.

Ένα από αυτά τα φτωχά κράτη, που λόγω ανταγωνιστικότητας διεκδικούσαν μερίδιο βιομηχανικού κεφαλαίου, ήταν και η Ελλάδα. Οι επενδύσεις δειλά-δειλά είχαν ξεκινήσει. Δυτικοί επεν­δυ­τές είχαν αρχίσει να δημιουργούν κάποια εργοστάσια στην Ελλάδα και οι Έλληνες άρχισαν πλέον να γνωρίζουν την οργανω­μένη βιομηχανική παραγωγή.

Στη μελέτη ενός πολιτικού θέματος αναφερόμαστε στην παραγωγή όχι τυχαία. Γιατί; Γιατί η παραγωγή σημαίνει μερο­κάματο. Μεροκάματο σημαίνει οικογενειακός προγραμ­ματι­σμός και μέσα στον προγραμματισμό αυτόν είναι και η εκπαί­δευση. Η βίαιη καταστολή είναι δυνατή ως εφαρμόσιμη πολιτική μόνον όταν απέναντί σου έχεις αγράμματους ανθρώπους και καθόλου λύσεις στο οικονομικό. Οι αγράμματοι δεν γνωρίζουν να σε αντιμετω­πί­σουν και η έλλειψη λύσεων σου εξασφαλίζει κοινω­νική συνενοχή, εφόσον, όταν η οικονομική κατάσταση είναι δύσκολη, η αντίδραση μόνον δυσκολότερη μπορεί να την κάνει.

Οι μεγάλες αντιδράσεις των πρώτων μεταπολεμικών ετών της φτώχειας και τις υπανάπτυξης εύκολα ελέγχονταν, γιατί στην πραγματικότητα ήταν αδιέξοδες. Ο κόσμος συχνά-πυκνά πλημ­μύριζε τους δρόμους, ζητώντας δικαιώματα, αλλά γνώριζε και ο ίδιος ότι το κύριο πρόβλημα ήταν η ανάπτυξη. Ό,τι και να ζητούσαν, γνώριζαν και οι ίδιοι ότι ήταν δύσκολο να το πάρουν. "Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος"… και οι ελληνικές κυβερνή­σεις της υπανάπτυκτης Ελλάδας δεν είχαν κάτι να δώσουν.

Με τις επενδύσεις που εκείνη την εποχή ξεκίνησαν, όλα αυτά άρχισαν ν' αλλάζουν. Η δεκαετία του 60 ήταν μια δεκαετία με ανάπτυξη. Οι φτωχοί άρχισαν να μορφώνουν τα παιδιά τους. Είχαν μεροκάματα και μπορούσαν να το κάνουν. Μέχρι τότε δεν είχαν ούτε μια δραχμή και όπως ήταν φυσικό δεν διεκδικούσαν τίποτε που να προϋποθέτει πληρωμή. Η ΔΕΞΙΑ αυτούς τους ήδη φτωχούς τους απέκλειε από την ανώτατη μόρφωση.

Αυτό ήταν εύκολο να το κάνει, ζητώντας χρήματα για τις εγγραφές στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ζητούσε χρήματα από ανθρώπους που δεν είχαν καθόλου χρήματα και άρα τους απέκλειε από τη μόρφωση. Με τις επενδύσεις και άρα τα μερο­κάματα οι φτωχοί είχαν πλέον τα δεδομένα να διεκδικήσουν, γιατί είχαν σε ένα βασικό επίπεδο τη δυνατότητα χρηματοδότησης. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να θεωρηθεί η δωρεάν δημόσια παιδεία θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα.

Κινήματα, όπως αυτό για το συνταγματικό άρθρο 114 ήταν θέμα χρόνου να εκδηλωθούν. Διεκδικήσεις για χρηματοδότηση της δωρεάν δημόσιας παιδείας επίσης. Οι φτωχοί μπορεί να παρέ­μεναν τέτοιοι, αλλά μπορούσαν πλέον να διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Τα παιδιά, που τα στήριζαν στις διαμαρτυρίες τους για περισσότερη ελευθερία. Τα παιδιά, που θεωρούσαν ότι με μια καλύτερη "διαπραγμάτευση" με τη ΔΕΞΙΑ θα μπορούσαν να τα σπουδάσουν. Διεκδικούσαν δαπάνες για την παιδεία, γιατί είχαν στις τσέπες τους χρήματα για τα υπόλοιπα έξοδα που προϋποθέτουν οι σπουδές.

Αυτό όμως ήταν ολέθριο για τον σχεδιασμό. Η μόρφωση απειλούσε το σύνολο των δεδομένων. Η τεράστια "δεξαμενή" της Αριστεράς θα άλλαζε τόσο τα ποσοτικά όσο και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της. Αυτό το οποίο μεταπολεμικά διαμορφώθηκε με τη βία του εμφυλίου και στηριζόταν στην άγνοια του λαού απειλούνταν.

Ο φτωχός δεξιός εργαζόμενος για παράδειγμα, που από φόβο ή άγνοια στήριζε τη ΔΕΞΙΑ, θα παρέμενε στον πολιτικό χώρο που είχε επιλέξει. Το μορφωμένο παιδί του όμως θα "μετακινούνταν". Δεν είχε τα τραυματικά βιώματα του πατέρα του και ταυτόχρονα είχε γνώση για ν' αποφύγει τις φοβίες του. Η "μετακίνηση" δηλαδή ήταν δεδομένη. Η ΔΕΞΙΑ ήταν δεδομένο ότι θα είχε "διαρροές" εξαιτίας της μόρφωσης της βάσης της. 

Αντίθετα η Αριστερά δεν είχε τέτοιο πρόβλημα. Ο αριστερός, που από αντίδραση στήριζε την Αριστερά, θα παρέμενε στον πολιτικό χώρο που είχε επιλέξει. Το μορφωμένο παιδί του θα τον ακολουθούσε, αλλά με πολλαπλάσια γνώση. Η Αριστερά δηλαδή είχε αυξητικές τάσεις και η οικονομική ανάπτυξη θα την έκανε όχι απλά μεγαλύτερη αλλά και ποιοτικότερη.

Ήταν θέμα χρόνου αυτά τα μορφωμένα παιδιά των εργαζομένων ν' ανατρέψουν τους ΔΕΞΙΟΥΣ που έλεγχαν την Αριστερά. Ήταν θέμα χρόνου να διεκδικήσουν την ηγεσία της και αυτό θα ήταν το τέλος της ΔΕΞΙΑΣ, η οποία θα απομονώνονταν από τον λαό. Οι Παπανδρέου και οι λοιποί ΔΕΞΙΟΙ ηγέτες της ήταν καλοί και χρήσιμοι μόνον από τα μπαλκόνια. Χρήσιμοι για να "δουλεύουν" την αγράμματη μάζα. Να εξηγούν τις "χαμένες" ευκαι­ρίες, τις οποίες βέβαια έχαναν οι ίδιοι. Να κάνουν "ανένδοτους" εναντίον των συνεταίρων τους. Με μορφωμένο κοινό απέναντί τους δεν θα είχαν μεγάλη αντοχή στον χρόνο.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι οι διεθνείς εξελίξεις επη­ρέαζαν με καθο­ριστικό τρόπο τις εσωτερικές ισορροπίες στην Ελλάδα. Η ΔΕΞΙΑ κινδύνευε με ανατροπή. Η ΔΕΞΙΑ κινδύνευε να τιμωρηθεί από μια πλειοψηφία που τη μισούσε. Μια πλειοψηφία, η οποία ακόμα κι εκείνη τη στιγμή είχε μέλη της στα ξερονήσια. Αυτό τρόμαζε τους Αμερικανούς, που γνώριζαν ότι μόνον μέσω της ΔΕΞΙΑΣ μπορούσαν να ελέγχουν την Ελλάδα. Τρόμαζε τους Αμερι­κανούς το αντιϊμπεριαλιστικό πάθος των Ελλήνων. Τον ιμπεριαλισμό, τον οποίο είχαν πληρώσει με το αίμα τους και τον μισούσαν.

Η αναγκαστική —λόγω διεθνών συγκυριών— οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας γι' αυτόν τον λόγο ήταν εφιάλτης για τους ιμπεριαλιστές. Θα άλλαζε τα ποσοτικά και τα ποιοτικά χαρα­κτη­ριστικά της Αριστεράς και θα δημιουργούσε μια επανάληψη των συνθηκών του 1944. Θα ακύρωνε τα κέρδη από τη βία που δίχαζαν τον λαό και τον μοίραζαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Έναν λαό που μισούσε τη ΔΕΞΙΑ και με δυνατότητα να την τιμωρήσει στις εκλογές. Έναν λαό που μισούσε τον βασιλιά και ήταν διατεθειμένος να βγει στους δρόμους και να διεκδικήσει ακόμα και με τη βία ένα νέο δημοψήφισμα.

Έπρεπε οι Αμερικανοί να σώσουν τη ΔΕΞΙΑ και αυτό δεν ήταν εύκολο. Όπως είπαμε σε άλλο σημείο, η Αριστερά ήταν τεράστια και η πολιτική ελέγχου της στηριζόταν καθαρά στο γεγονός ότι η ΔΕΞΙΑ την έλεγχε και τη δίχαζε κατά βούληση. Αν κάτι συνέβαινε και η ΔΕΞΙΑ έχανε την εξουσία, θα κατέρρεε το σύστημα.

Έπρεπε να δράσουν και έπρεπε να το κάνουν άμεσα. Έπρεπε να εκμεταλλευτούν τα πάντα και να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα τους ευνοούσαν. Από τη μία επέτρεψαν στους ΔΕΞΙΟΥΣ ηγέτες της Αριστεράς να καπηλευτούν αναπόφευκτα κινήματα, όπως αυτό του (άρθρου) 114 και άρα να βελτιώσουν την εικόνα τους και από την άλλη δρομολογούσαν σχεδιασμούς επι­κίνδυνους.

 

Ο Γαλλικός Μάης και η Ελλάδα.

 

Για να καταλάβει ο αναγνώστης ποιες ήταν οι ανάγκες των Αμερικανών και της ΔΕΞΙΑΣ εκείνη την εποχή, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα περί της αμερικανικής πολιτικής. Της πολιτικής, την οποία οι Αμερικανοί εφάρμοζαν προκειμένου να ελέγξουν τα κράτη του ανεπτυγμένου κόσμου και άρα και της Ελλάδας, η οποία δειλά-δειλά έμπαινε στην κατηγορία αυτήν.

Η Ελλάδα, ως κράτος, δεν είχε τα δεδομένα να ελεγχθεί από αυτού του είδους τις πολιτικές. Δεν μπορούσε να ευθυγραμμιστεί εύκολα, γιατί είχε ιδιομορφίες. Στα υπόλοιπα δυτικά κράτη, όπου η αμερικανική πολιτική είχε εφαρμογή, τα πράγματα ήταν εύκολα. Επένδυσαν οι Αμερικανοί στον σοσιαλισμό, γιατί τους βόλευε. Επένδυσαν στους αστούς και στον διεθνισμό τους, γιατί αυτούς είχαν συμμάχους. Τους τοπικούς κεφαλαιοκράτες τους είχαν αντίπαλους, αν όχι εχθρούς.

Η επένδυσή τους όμως στον σοσιαλισμό ήταν εύκολη, γιατί εκείνες οι κοινωνίες είχαν κάνει τη ναζιστική αυτοκάθαρσή τους. Εκεί, ως το απόλυτο κριτήριο της δημοκρατικότητας, ήταν ο αντιναζιστικός αγώνας. Αυτό ήταν το κριτήριο της πολιτικής και κοινωνικής ανέλιξης. Εκεί όμως η αντίσταση τιμήθηκε από τους λαούς και τις πολιτείες.

Εκεί εκτελέστηκαν οι συνεργάτες των Ναζί και ευνοήθηκαν από τους Αμερικανούς οι δημοκράτες αντιναζιστές αντιστασιακοί στην κοινωνική τους ανέλιξη. Εκεί η Δεξιά ήταν απλά Δεξιά της κεφαλαιοκρατίας και όχι προδοτική ΔΕΞΙΑ, όπως στην Ελλάδα. Εκεί η Αριστερά των εργαζομένων ήταν τεράστια, αλλά ελεγχόταν από δικούς της ανθρώπους. Ελεγχόταν από τους δημοκράτες αντιστασιακούς της γερμανικής κατοχής. Η δεξιά δηλαδή ελεγχό­ταν από τους κεφαλαιοκράτες και η αριστερά από τους αστούς.

Το μόνο που έπρεπε να κάνουν οι Αμερικανοί ήταν να ευνοήσουν εκείνους που τους συνέφεραν περισσότερο και άρα τους αστούς. Στόχος τους ήταν να προσπαθήσουν να ελέγξουν κάποιους από αυτούς ως πρόσωπα και να τους κάνουν υποχείριά τους.  Αυτό ήταν σχετικά εύκολο. Η Αριστερά πάντα ελεγχόταν από τους αστούς και απλά οι Αμερικανοί, αν ήθελαν να ελέγξουν το παιχνίδι, έπρεπε να παράγουν νέους αγωνιστές, για να ελέγχουν ένα μέρος τους. Αυτό γίνεται με προβοκάτσια. Με τεχνητή και προγραμματισμένη "ηρωοποίηση" των επιλογών τους.

Στη Γαλλία, για παράδειγμα, η οποία αποτελούσε στόχο των Αμερικανών, έκαναν την προβοκάτσια του "Μάη". Εκεί δημιούρ­γησαν μια νέα "τάξη" αστών αγωνιστών, την οποία μέσα από τη διαφήμιση των δικών τους ΜΜΕ την έκαναν διάσημη. Η διαση­μότητα εύκολα εξαργυρώνεται σε ψήφους και οι ψήφοι δίνουν την εξουσία. Η κατάσταση δηλαδή ήταν απλή. Μια Δεξιά, που επιβίωνε χωρίς "δεκανίκια", θα είχε απέναντί της μια Αριστερά, που επίσης επιβίωνε εύκολα.

Η ισχύς της κεφαλαιοκρατίας και η ισχύς της αστικής τάξης θα έδινε μονιμότητα στον σχεδιασμό τους. Ο δικομματισμός, που στηριζόταν στον κρυφό ταξικό ανταγωνισμό, ήταν εύκολο να "καπελώσει" τη δημοκρατική λειτουργία. Επομένως ο μόνος στόχος που είχαν οι Αμερικανοί ήταν να βάλουν δικούς τους ανθρώπους ανάμεσα στους ισχυρούς της Αριστεράς. Δικούς τους ανθρώπους, τους οποίους θα τους συνέφερε η αμερικανική "άποψη" περί ανοικτής οικονομίας.

Από τη στιγμή που δεν τους συνέφερε ο δεξιός Ντε Γκόλ, ο οποίος αμφισβητούσε την κηδεμονία τους, έπρεπε να "εφεύρουν" ανθρώπους σαν τον Φρανσουά Μιτερράν, τον Γκυ Μολλέ ή τον Βαλντέκ Ροσέ. Απλά ήταν τα πράγματα. Η δεξιά Γαλλία αρνιόταν επίμονα ν' ανοίξει την αγορά της στις αμερικανικές εταιρείες. Ανταγωνιζόταν την αμερικανική παραγωγή στη διεθνή αγορά. Οι Αμερικανοί έπρεπε να επιδοτήσουν τον διεθνιστικό "σοσιαλισμό" και να επιβάλουν στην εξουσία τους δικούς τους ανθρώπους.

Στην Ελλάδα αυτό δεν μπορούσε να γίνει. Το σύστημά της ήταν παντελώς μονοσήμαντο. Τα πάντα ελεγχόταν από τη ΔΕΞΙΑ. Η ΔΕΞΙΑ στην Ελλάδα δεν ήταν απλά η δεξιά της κεφαλαιοκρατίας της, όπως συνέβαινε στην ανεπτυγμένη Δύση. Ήταν η "χαβούζα" μιας κοινωνίας. Μεγαλοκεφαλαιοκράτες και μεγαλοαστοί ήταν στο σύνολό τους ΔΕΞΙΟΙ με ύποπτο παρελθόν και "άριστα" πιστοποιητικά ΔΕΞΙΩΝ πολιτικών φρονημάτων.

Όλοι τους πλούσιοι και "επιτυχημένοι" χάρη στην αδικία της ΔΕΞΙΑΣ. Αυτή η εύνοια δεν αφορούσε μόνον τους προφανείς αστούς, οι οποίοι διεδικούσαν μόνιμα την εξουσία με "χρίσματα" των ξένων πρεσβειών. Ακόμα και οι φαινομενικά άσχετοι με την πολιτική επιχειρηματίες ήταν φτιαγμένοι με "θαλασσοδάνεια" της ΔΕΞΙΑΣ. Αγγελοπουλαίοι, Βαρδινογιάννηδες, Μποδοσάκηδες κλπ., ήταν οι πάντες οικονομικά πετυχημένοι με πολιτικά μέσα. Όλοι τους ΔΕΞΙΟΙ, φτιαγμένοι από τη ΔΕΞΙΑ.

Αν κατέρρεε η ΔΕΞΙΑ, μέσα από έναν έστω και ελεγχόμενο "Μάη", θα κατέρρεαν τα πάντα. Η Αριστερά θα κέρδιζε της εκλογές και με την εξουσία στα χέρια της θα ήταν ανεξέλεγκτη. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα αρκούσε για τον έλεγχό της ο έλεγχος του κατασκευασμένου από τους Αμερικανούς "σταρ σύστεμ" της. Όταν θεμέλιο της Αριστεράς είναι το μίσος για τη ΔΕΞΙΑ, ευνόητο είναι ότι θα είχαμε προβλήματα.

Οι Αριστεροί θα άνοιγαν "φακέλους" που δεν έπρεπε ν' ανοίξουν. Δοσίλογοι, παραθεριστές και ΚΚΕδες θα έβγαιναν στη "φόρα". "Θαλασσοδάνεια", τα οποία προέκυπταν από τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, θα γίνονταν γνωστά. Η άρχουσα τάξη θα εμφανιζόταν όπως πραγματικά ήταν. Θα έκλειναν τα στρατόπεδα στα ξερονήσια. Θα ξεκινούσαν διαδικασίες "κάθαρσης" του κρατικού μηχανισμού από ΔΕΞΙΟΥΣ παρακρατικούς και παρατρεχάμενους. Θα ξεκινούσαν διαδικασίες "κάθαρσης" του οικονομικού περιβάλλοντος. Θα αναγνωριζόταν η εθνική αντίσταση.

Με λίγα λόγια θα αποκαλυπτόταν η αλήθεια και αυτό δεν συνέφερε κανέναν. Ούτε τους κυρίαρχους ΔΕΞΙΟΥΣ ούτε τα αφεντικά τους. Θα αποκαλυπτόταν η αλήθεια της κατοχής, του εμφυλίου και της "καμαρίλας" του παλατιού. Θα "ξαναφούντωναν" μίση, αλλά με την εξουσία στα χέρια μη ΔΕΞΙΩΝ. Η ΔΕΞΙΑ θα έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη με τις ευθύνες των εγκλημάτων της. Το ΚΚΕ επίσης.

Το σύνολο της άρχουσας τάξης της χώρας ξαφνικά θα βρισκόταν στο "απόσπασμα". Όλοι κινδύνευαν. Τόσο η άρχουσα τάξη της χώρας όσο και οι επαγγελματίες "φυλακισμένοι" της.

Η Χούντα των Συνταγματαρχών.

 

Πολλές φορές την αλήθεια είναι πιο εύκολο να τη βρεις, αναζητώντας την στα δευτερεύοντα παρά στα πρωτεύοντα. Γιατί; Γιατί τα δευτερεύοντα είναι πάντα πιο αποκαλυπτικά και δεν μπορούν να κρυφτούν. Απλά τα δευτερεύοντα απαιτούν πολύ περισσότερη γνώση για ν' αποκαλύψουν την αλήθεια. Αυτό είναι λογικό. Είναι πιο εύκολο να καταλάβεις την αλήθεια, όταν στην περιγράφουν, παρά να προσπαθείς να την ανακαλύψεις.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτό; Το εξής απλό. Εξετάζοντας κάποιος την ελληνική Χούντα, είναι εύκολο να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα κατ’ αρχήν περίεργα. Επιφανειακά ήταν μια Χούντα light. Μια Χούντα της πλάκας. Με μια απλή περιφορά των τανκ στην Αθήνα επιβλήθηκε μέσα σε μια νύχτα. Ούτε ένα μακελειό σε σχέση μ' αυτούς που ανέτρεψε και βέβαια σε σχέση μ' αυτούς τους οποίους στη συνέχεια θα καταπίεζε. Ολόκληρο θρόνο γκρέμισε από μια διαφωνία. Έτρεχε ένας βασιλιάς, για να βρει ένα αεροπλάνο να φύγει.

Τα ίδια "περίεργα" δευτερεύοντα υπάρχουν και κατά τη διάρκεια της πτώσης. Οι Χούντες, όταν "πέφτουν", γίνονται αίσχη. Μαζικές αντιδράσεις και πράξεις αντεκδίκησης. Άλλοι φεύγουν στο εξωτερικό, άλλοι λιντσάρονται στο δρόμο και άλλοι κρύβονται στα υπόγεια για να μην τους βρουν. Η ελληνική Χούντα "έπεσε" και οι "δημοκράτες" που την ανέτρεψαν δεν ήξεραν τι να κάνουν.

Έπρεπε να πάει ένας ιδιώτης ΔΕΞΙΟΣ, όπως ο Λυκουρέζος, για να κάνει μήνυση, προκειμένου να ξεκινήσει η δίκη των επίορκων αξιωματικών. Τιμωρία πραξικοπηματιών μετά από μήνυση ιδιώτη; Μόνο στην Ελλάδα έχει γίνει αυτό και πουθενά αλλού. Κατάρρευση μιας ολόκληρης Χούντας και είχαμε τον Ιανουάριο του 1975 μόνον έξι φυλακισμένους; Αυτοί οι έξι ήταν η Χούντα; Έβδομος δεν υπήρχε;

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί αυτά όλα κάπου δεν ταιριάζουν. Τόνους αίματος ξόδεψαν οι ιμπεριαλιστές, για να φέρουν τον βασιλιά στην Ελλάδα. Ολόκληρη η ΔΕΞΙΑ ήταν στημένη γύρω από τον Θρόνο. Είναι δυνατόν εκείνος ο βασιλιάς, που τους κόστισε τόσο ακριβά, να αφεθεί στο έλεος τυχάρπαστων συνταγματαρχών; Στο έλεος μιας Χούντας, που επιβλήθηκε χωρίς καμία αντίσταση;

Χούντες εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλές στον Πλανήτη και όλες είχαν τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά. Όλες ανεξαιρέτως ξόδεψαν άπειρο αίμα για να επιβληθούν. Χούντες όπως αυτή του Πινοσέτ. Χούντες, που όλες ανεξαιρέτως είχαν τα ίδια βίαια "συμπτώματα". Εκτελέσεις των πολιτικών τους αντιπάλων. Χιλιάδες δολοφονίες αντιδραστικών. Χιλιάδες αγνοούμενοι. Χιλιάδες βασανισμένοι. Χιλιάδες εξόριστοι. Νέα στρατόπεδα περιορισμού για τον εγκλεισμό τόσο των αντιδραστικών όσο και των προηγούμενων κυρίαρχων.

Στην Ελλάδα όλα αυτά δεν έγιναν. Ή μήπως έγιναν και δεν καταλάβαμε πότε έγιναν; Εδώ είναι όλο το μυστικό. Η Χούντα δεν ήταν αυτό το οποίο φαίνεται. Η Χούντα η πραγματική ήταν ο Θρόνος. Αυτός ο φασιστικός θρόνος επιβλήθηκε με το κόστος μιας τυπικής Χούντας. Αυτός ο θρόνος επέβαλε το κράτος της ΔΕΞΙΑΣ. Η Χούντα των συνταγματαρχών ήταν κάτι άλλο. Η Χούντα της επταετίας ήταν ένα "αδειανό πουκάμισο". Η Χούντα ήταν μια καλοστημένη παγίδα για τον λαό.

Γιατί έγινε; Γιατί ήταν πονηροί οι Αμερικανοί. Ήθελαν να ευθυγραμμίσουν την Ελλάδα με τα υπόλοιπα κράτη, αλλά δεν ήθελαν να χάσουν τον έλεγχο. Έλεγχος όμως γίνεται μόνον με τη ΔΕΞΙΑ. Άρα ποιο ήταν το ζητούμενο. Να πέσει σε κάποια στιγμή ένα "είδωλο" της ΔΕΞΙΑΣ και όχι η ίδια η ΔΕΞΙΑ. Να πέσει ένα "είδωλο", του οποίου η πτώση θα απενοχοποιούσε τη ΔΕΞΙΑ και θα την έφερνε σε μια ευθυγράμμιση με την Αριστερά.

Αυτό ήταν το όλο θέμα. Στόχος της δημιουργίας της Χούντας ήταν η απενοχοποίηση της ΔΕΞΙΑΣ, για να μπορεί στη συνέχεια η Ελλάδα να ελεγχθεί σαν ένα τυπικό δυτικοευρωπαϊκό κράτος. Η Χούντα θα φορτωνόταν τις "αμαρτίες" της ΔΕΞΙΑΣ, για να επι­βιώσει η ΔΕΞΙΑ. Η πτώση της "εικονικής" Χούντας θα νομιμο­ποιούσε τη ΔΕΞΙΑ, για να μπορέσει να μπει η χώρα σε μια "δημοκρατική" ευρωπαϊκού τύπου περίοδο. Στόχος ήταν να εμφανίζονταν και οι ΔΕΞΙΟΙ σαν θύματα της ΔΕΞΙΑΣ, η οποία τεχνητά θα ταυτιζόταν με τη Χούντα.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι λέμε. Η μεγαλειώδης νίκη της Ένωσης Κέντρου το 1964 προβλημάτισε τη ΔΕΞΙΑ. Αυτή η νίκη τής υπενθύμιζε ότι πλησιάζει η κατάσταση σε κάποια όρια, τα οποία δεν την συμφέ­ρουν. Επειδή όμως εκείνη η νίκη ήταν πρώιμη, μπορούσαν να τη διαχειριστούν σε ένα βασικό επίπεδο. Έλεγχαν τους ηγέτες της. Έλεγχαν τον Παπανδρέου και τους υπόλοιπους. Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα γινόταν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα από τον Βασιλιά και θα δρομολογούνταν μια διαδικασία "εκτόνωσης", μέχρι να ξαναδιχαστεί η Αριστερά και να επαναληφθούν τα ίδια με μια διορισμένη από το παλάτι κυβέρνηση της ΔΕΞΙΑΣ.

Πρόβλημα δηλαδή δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτό ήταν ένα "καμπανάκι" για το μέλλον. Η ιστορία έδειξε ότι υπήρχαν έτοιμα αντίμετρα σε περίπτωση που η ΔΕΞΙΑ έχανε την εξουσία. Ένα τέτοιο αντίμετρο ήταν ένα πραξικόπημα, το οποίο θα ακύρωνε το αποτέλεσμα των εκλογών. Το πραξικόπημα ήταν πάντα έτοιμο από τους στρατηγούς του Βασιλιά. Οι στρατηγοί του Βασιλιά θα κατέλυαν τη δημοκρατία και θα ενεργούσαν για λογαριασμό του αφεντικού τους. Η αντίδραση από τον λαό, αν και εφόσον υπήρχε, θα αντιμετωπιζόταν βίαια, εφόσον το ίδιο το σύστημα ήταν βίαιο εκείνη την εποχή.

Τα τανκ είχαν μόνιμα αναμμένες τις μηχανές τους. Τα κελιά στα "ξερονήσια" ήδη υπήρχαν και περίμεναν. Δεν θα χρειαζόταν καινούργια. Οι χαφιέδες ήδη φορούσαν τις "κουκούλες". Δεν θα χρειαζόταν νέες "προσλήψεις". Η ΔΕΞΙΑ ήταν μόνιμα προετοιμα­σμένη για τέτοια πράγματα. Ήταν μόνιμα καί οπλισμένη και παρα-οπλισμένη. Κράτος και παρα-κράτος σε μόνιμη ετοιμότητα.

Τότε όμως έγιναν περίεργα πράγματα. Ο Βασιλιάς μπαίνει σε διαπραγματεύσεις με τους ΔΕΞΙΟΥΣ που έλεγχαν την Αριστερά και όλα δείχνουν ότι υπάρχουν πιθανότητες λύσης πριν η κατάσταση πάει στα άκρα και άρα χρειαστεί τους στρατηγούς του. Ταυτόχρονα έχει και τη δυνατότητα ελιγμών. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Παπανδρέου και να κερδίσει χρόνο. Χρόνο, μέχρι οι ΔΕΞΙΟΙ να βάλουν τους ΔΕΞΙΟΥΣ ηγέτες της Αριστεράς να έρθουν σε μια τεχνητή σύγκρουση μεταξύ τους και να πέσει η κυβέρνηση από μόνη της.

Πραγματικός κίνδυνος για τη ΔΕΞΙΑ δεν υπήρχε εκείνη την εποχή. Ο Παπανδρέου θα έκανε κυβέρνηση με τους ΔΕΞΙΟΥΣ συντρόφους του. Μια κυβέρνηση καθόλου διαφορετική από αυτήν που διόρισαν οι Εγγλέζοι με την απελευθέρωση. Ήταν δηλαδή πρώιμο το στάδιο, για να απειληθούν οι δομές της ΔΕΞΙΑΣ από μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, όποια κι αν ήταν αυτή. Ο κρατικός μηχανισμός ήταν απόλυτα υπάκουος στη ΔΕΞΙΑ και η Αριστερά ελεγχόταν απόλυτα.

Ενώ αυτά συμβαίνουν στο παλάτι, αλλού γίνονται περίεργα πράγματα. Οι Αμερικανοί χρηματοδοτούν την κρίση και άρα μεθοδεύουν παράλληλη πολιτική από αυτήν του βασιλιά. Χρηματο­δοτούν την αποστασία, χρησιμοποιώντας τον ΔΕΞΙΟ Μητσοτάκη και σπρώχνουν τον βασιλιά σε αδιέξοδο. Αδιέξοδο για το παλάτι σημαίνει Πραξικόπημα. Ελεγχόμενο Πραξικόπημα, το οποίο θα επαναφέρει τον έλεγχο στα χέρια της ΔΕΞΙΑΣ.

Βασιλιάς και Αμερικανοί στο σημείο αυτό βρίσκονται στην αφετηρία ενός αγώνα δρόμου. Έχουν και οι δύο συμφέρον από τη ΔΕΞΙΑ και η κατάσταση —εκεί όπου έχει οδηγηθεί από τους ίδιους— επιβάλει πραξικόπημα. Άρα η σύγκρουσή τους πού θα γίνει; Στα πρόσωπα που θα κάνουν το Πραξικόπημα. Η σύγκρου­ση όμως Βασιλιά με τους κυρίαρχους Αμερικανούς είναι άνιση. Οι στρατηγοί του βασιλιά αποτυγχάνουν και πετυχαίνουν οι συνταγμα­τάρχες του Αμερικανού πρέσβη Τάλμποτ. Η "μεγάλη Χούντα" αποτυγχάνει και πετυχαίνει η "μικρή Χούντα".

Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές μεταξύ των αντιμαχόμενων πραξικοπηματιών; Οι στρατηγοί είναι εκλεκτοί του Βασιλιά και ανήκουν στον "αφρό" της ΔΕΞΙΑΣ. Οι συνταγματάρχες είναι σχεδόν αγράμματοι "καραβανάδες" και ανήκουν στη βάση της ΔΕΞΙΑΣ. Εδώ ακριβώς βρίσκεται όλο το μυστικό της Χούντας. Το ΔΕΞΙΟ κράτος και παρακράτος μένει ανέπαφο, αλλά στην κορυφή του δεν εμφανίζονται οι κορυφαίοι της ΔΕΞΙΑΣ, αλλά κάποιοι άλλοι τυχαίοι κι ασήμαντοι στην πλειοψηφία τους επαρχιώτες.

Αυτό ήταν το ζητούμενο. Η ΔΕΞΙΑ βασιλική Χούντα βρίσκεται υπό διωγμό από τη ΔΕΞΙΑ Χούντα των Συνταγματαρχών. Η ΔΕΞΙΑ ηγεσία της Αριστεράς επίσης. ΔΕΞΙΟΙ και Αριστεροί στα ίδια δήθεν κελιά. Κοινός εχθρός είναι η Χούντα. Η Χούντα όμως των κατώ­τερων ΔΕΞΙΩΝ. Το κόλπο ήταν μεγαλοφυές. Το ελληνικό κράτος, χωρίς ν' αλλάξει λειτουργία και άρα χωρίς να ξεφύγει από τον φασισμό, απενοχοποιεί με ψευδοφυλακίσεις τους κορυφαίους της ΔΕΞΙΑΣ. Η Χούντα είναι σκληρή και ανηλεής με τους παραδο­σιακούς εχθρούς της ΔΕΞΙΑΣ και ταυτόχρονα "βασανίζει" και τους κορυφαίους της.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι Αμερικανοί έβλεπαν ότι αργά ή γρήγορα η Ελλάδα —εξαιτίας της ανάπτυξης— θα ευθυγραμμιζόταν με τα δυτικά κράτη. Αντιστασιακούς της ναζι­στικής λαίλαπας δεν είχαν ώστε να επενδύσουν πάνω τους και ταυτόχρονα επένδυαν κατ’ αποκλειστικότητα στη ΔΕΞΙΑ. Τι έκαναν; Δημιούργησαν τη Χούντα, για να δώσουν αντιστασιακά "ένσημα" στους πρώην δοσίλογους και στους πρώην αγγλόδουλους. "Κατασκεύαζαν" τη σοσιαλιστική μεταπολίτευση. "Κατασκεύαζαν" τα δεδομένα που δεν είχε η Ελλάδα.

Η ΔΕΞΙΑ είχε αφήσει κατώτερους "υπαλλήλους" της στο "τιμόνι" του συστήματος. Η Αθήνα είχε αφήσει επαρχιώτες να διαχειρίζονται τη ΔΕΞΙΑ Χούντα. Η Χούντα έγινε το "αγροτικό" για τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Η Χούντα με χαδάκια θα τους έδινε "ένσημα" αντίστασης. Θα τους έδινε πιστοποιητικά δημοκρατικότητας, για να μπορούν να συμμετάσχουν σαν "καθαροί" στη μεταπολίτευση. Η Χούντα με το διπλό πρόσωπο. Η μόνη διπρόσωπη Χούντα στον κόσμο. Το "μαλακό" με τα παιδιά της ΔΕΞΙΑΣ και το "σκληρό" για όλους τους υπόλοιπους.

Οι συμμαθητές από το Κολέγιο την είχαν βρει τη λύση. Η μεταπολίτευση θα τους έβρισκε όλους με "ένσημα" αντίστασης. Άλλοι θα είχαν χρόνια "εξορίας" και άλλοι θα παρίσταναν τους "φυλακισμένους". Τρομερά πράγματα. Τα παιδιά της ΔΕΞΙΑΣ παρίσταναν τους εξορισμένους και βασανισμένους δημοκράτες, που αντιστέκονταν στη Χούντα. Τι είδους εξόριστοι ήταν αυτοί, που σπούδαζαν με εμβάσματα από τους γονείς τους και πηγαινο­έρχονταν —σε γιορτές και σχόλες— στα σπίτια τους, ήταν ένα μυστήριο.

Τι είδους Χούντα ήταν αυτή, που για το ίδιο παράπτωμα τον έναν τον "μάλωνε" και τον άλλο τον βασάνιζε, είναι άλλο ένα μυστήριο. Για τους φτωχούς ήταν μια πραγματική αιμοσταγής Χούντα όμοια με του Πινοσέτ και για τους ΔΕΞΙΟΥΣ ήταν ο γάμος του Καραγκιόζη. Τους φτωχούς αριστερούς τους λιάνιζε και τους έστελνε στη Γυάρο και τους ΔΕΞΙΟΥΣ τους μάλωνε. Τους έκανε παρατηρήσεις, όπως ο γυμνασιάρχης, που απειλεί τους μαθητές ότι θα φωνάξει τους γονείς τους.

Το Κολέγιο συναντά τα παιδιά του ΕΛΑΣ στα κρατητήρια. Τα παιδιά των δοσίλογων στα ίδια κελιά με τα παιδιά του ΕΛΑΣ. Τα παιδιά της ΔΕΞΙΑΣ στα ίδια κελιά με τα παιδιά της Αριστεράς. Όλοι στην ίδια αντιστασιακή "αφετηρία" για τη μεταπολίτευση. Η "βιομηχανία" της Χούντας είχε αρχίσει να παράγει τα "προϊόντα" της. Η αντίσταση που έλειπε από τη ΔΕΞΙΑ άρχισε να της αναγνωρίζεται.

Καλή και ακίνδυνη "αντίσταση", αφού πιστοποιούνταν από τους ίδιους τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Τα παιδιά του Κολεγίου —άσχετα με τον πολιτικό χώρο όπου δραστηριοποιούνταν— δεν ήταν πλέον μόνον συμμαθητές μεταξύ τους, αλλά και συγκρατούμενοι. Απλά κάποιων ΔΕΞΙΩΝ το οικογενειακό "μαγαζί" είναι η ΔΕΞΙΑ και κάποιων άλλων η Αριστερά. Ας ψάξει κάποιος να δει ποιοι κολεγιόπαιδες ήταν συμμαθητές και "αντίπαλοι" στην πολιτική.

Όλα αυτά όμως έπρεπε να διευθετηθούν εξ’ αρχής, για να μην υπάρχουν προβλήματα. Έπρεπε η Χούντα της ΔΕΞΙΑΣ να μην έχει απέναντί της τους ΔΕΞΙΟΥΣ ηγέτες, για να μην φθείρονται από τη συνύπαρξή τους. Να μην έρχεται αυτή η ιμιτασιόν Χούντα σε τριβή με ΔΕΞΙΟΥΣ πολιτικούς μεγαλοπαράγοντες και υπάρχουν αποκαλύψεις.

Έπρεπε να "φύγουν" από την μέση, για να μην τους βρει η μεταπολίτευση χωρίς αντιστασιακά "ένσημα" και ταυτόχρονα να μην ενοχλούν τη Χούντα. Όλους όσους πρέπει να προστατευτούν, οι Αμερικανοί —μέσω της Χούντας— τους διώχνουν σε "εξορία". Η Χούντα τους "συλλαμβάνει", για να τους δώσει "στίγμα" εχθρού και αφού τους αφήσει για λίγες μέρες να παίζουν τάβλι σε κάποιο ξενοδοχείο, τους στέλνει σε εξορία.

Σε πολυτελή εξορία, εφόσον δεν μπορούν να εξηγηθούν οι πόροι που επέτρεπαν στους ισχυρούς να διαβιούν πολυτελώς. ΔΕΞΙΟΙ πρωταγωνιστές, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μητσο­τάκης ή ο Καραμανλής ζουν "εξόριστοι". Το πικρό "ψωμί" της εξορίας για όλους εκείνους είχε γεύση από παντεσπάνι. Όπως στα ανέκδοτα. Το κρασί παλιό, το τυρί μουχλιασμένο κλπ.. Στην "εξορία" έμαθε ο Καραμανλής γκολφ. Στην εξορία το Κιουπκόι "συνάντησε" τη μπουρζουαζία.

Από εκεί και πέρα οι Αμερικανοί, μέσω της Χούντας, διευθέ­τησαν τα πάντα χωρίς κόστος. Χρησιμοποίησαν τη ΔΕΞΙΑ, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους στην ευρύτερη περιοχή, αλλά χωρίς να τη χρεώσουν τίποτε. Τα πάντα τα χρεωνόταν η Χούντα. Η ΔΕΞΙΑ πρόδιδε την Κύπρο, αλλά αυτό το χρεωνόταν η Χούντα. Η ΔΕΞΙΑ Χούντα πρόδιδε την Κύπρο και ανάμεσα σ' αυτούς που διαμαρτύρονταν ήταν και οι ΔΕΞΙΟΙ που είχαν τα ίδια αφεντικά.

 

Το περίφημο Πολυτεχνείο.

 

Το ελληνικό Πολυτεχνείο έχει διπλό ρόλο. Ήταν μια παρωδία των "Δεκεμβριανών" και ταυτόχρονα ήταν ένας "Γαλλικός Μάης". Δύο σε ένα. Τζάμπα πράγμα. Γιατί το λέμε αυτό; Για τον εξής απλό λόγο. Υπήρχε ένας σχεδιασμός, τον οποίο μεθόδευαν οι Αμερικανοί, προκειμένου να ελέγξουν τη μεταπολίτευση. Από τη μία ήθελαν να φορτώσουν τις αμαρτίες της ΔΕΞΙΑΣ σε ένα είδωλό της και από την άλλη ήθελαν να εξασφαλίσουν νέους συμμάχους, προκειμένου να ελέγξουν την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο ήθελαν να φορτώσουν στη virtual ΔΕΞΙΑ της Χούντας εγκλήματα και ωμότητες κατά του λαού. Εγκλήματα, όπως αυτό της Κύπρου και ωμότητες όπως η βίαιη καταστολή. Ήθελαν να στρέψουν τον λαό εναντίον της. Εναντίον όμως της συγκεκριμένης ΔΕΞΙΑΣ. Γιατί; Για να βάλουν τους πρα­γμα­τικούς ΔΕΞΙΟΥΣ ανάμεσα στον λαό. Για να τους εμφανίσουν σαν θύματά της. Το Πολυτεχνείο ήταν η ωμότητα, που δήθεν θα ξεχείλιζε το "ποτήρι". Στο σημείο αυτό το Πολυτεχνείο ήταν όμοιο με τα Δεκεμβριανά.

Ταυτόχρονα όμως ήθελαν μέσα από αυτές τις ωμότητες να ξεχωρίσουν ένα ειδικό τμήμα του ελληνικού λαού. Δεν ήταν ωμότητες στον δρόμο εναντίον κάποιου πλήθους χωρίς συγκε­κριμένα χαρακτηριστικά. Ήταν ωμότητες σε πανεπιστημιακό χώρο εναντίον μορφωμένων. Από εκεί ήθελαν να παράγουν τους "αντιστασιακούς", τους οποίους στη συνέχεια θα βοηθούσαν στην κοινωνική τους ανέλιξη. Στο επίπεδο αυτό το Πολυτεχνείο είναι όμοιο με τον Γαλλικό Μάη.

Επειδή ακριβώς ήταν "στημένο", ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Δεν μπορούσε το Πολυτεχνείο να είναι εξαιρετικά βίαιο, όπως ήταν τα Δεκεμβριανά. Εξαιρετικά βίαιο σε σχέση με τους "μέσα" και άρα μ' αυτούς που οι Αμερικανοί ήθελαν να ευνοήσουν. Μόνον εκτός Πολυτεχνείου και άρα στο επίπεδο του λαού ήταν αρκετά βίαιη η αντίδραση. Σαν το ανέκδοτο με τον Εβραίο. Γύρω-γύρω από το Πολυτεχνείο παγωμένος και θανατηφόρος Δεκέμβρης και στη μέση ζεστός και ασφαλής Μάης. Γι' αυτόν τον λόγο τα περισσότερα θύματα εκείνης της πράξης βρίσκονταν έξω από το Πολυτεχνείο και όχι μέσα σ' αυτό.

Τα θύματα ήταν εκτός Πολυτεχνείου και άρα το κόστος το έπαιρνε ο λαός, ενώ μέσα στο Πολυτεχνείο και άρα οι επιλεγμένοι "ήρωες" ήταν ασφαλείς. Με έναν νεκρό γράφτηκε το "έπος" του Πολυτεχνείου, ενώ οι πολλοί νεκροί έξω από αυτό δεν έγραψαν κανένα έπος. Αυτός ήταν ο σχεδιασμός. Το κόστος το χρεωνόταν ο λαός και τον "ηρωισμό" τον πιστώνονταν οι φοιτητές. Ποιοι ήταν μέσα σ' αυτό; Μέσα στο Πολυτεχνείο ήταν αποκλειστικά φασίστες φοιτητές. ΔΕΞΙΟΙ και ΚΚΕδες. Επιλεγμένοι ένας προς έναν. Κανένας άλλος.

Δεν άφηναν κανέναν άλλον να μπει μέσα σ' αυτό. Οι υπόλοιποι φοιτητές της Αριστεράς είχαν "παγιδευτεί" κάπου ανάμεσα στη Νομική και τους γύρω δρόμους και δεν γνώριζαν τι συμβαίνει. Το Πολυτεχνείο ήταν πολύ "στημένο" για να τους αφήσουν να μπουν. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι οποίες δεν έχουν διαψευστεί, όλη τη νύχτα οι λιμουζίνες της αμερικανικής πρεσβείας πηγαινοέφερναν κόσμο στο Πολυτεχνείο. Μέρες πριν είχαν στηθεί έξω από το Πολυτεχνείο οι κάμερες των ιμπεριαλιστών, για το photo opportunity των "ηρώων".

 

Η παγίδα της μεταπολίτευσης.

 

Με την πτώση της Χούντας θεωρητικά ο ελληνικός λαός κρατάει την τύχη του στα χέρια του. Ο βασιλιάς είναι εκτός Ελλάδας και ο λαός "κυρίαρχος". Ο λαός είναι θυμωμένος με τη ΔΕΞΙΑ και απαιτεί δημοψήφισμα. Υποτίθεται ότι τώρα είναι "ώριμος" και δεν θα ξαναπέσει στην "παγίδα" του 1946. Δεν θα επιτρέψει ένα δημοψήφισμα της βίας και της νοθείας. Ο βασιλιάς είναι εκτός Ελλάδας και ο λαός δεν θέλει να τον φέρει πίσω.

Τα μάτια όλων βρίσκονται στη "ΔΕΞΙΑ". Πέφτει η Χούντα και όλοι ανησυχούν μήπως αναβιώσει η ΔΕΞΙΑ του Παλατιού. Μήπως έρθουν και πάλι οι βασιλείς και "καπελώσουν" τη Δημοκρατία τους. Και πάλι τους προδίδει η άγνοια. Κοιτάνε τους φασίστες, αλλά δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι ο φασισμός. Δεν γνωρίζουν από πού να φυλάγονται.

Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Γιατί ήταν το παλάτι φασιστικό; Ήταν κακοί άνθρωποι οι βασιλείς; Ήταν δολοφόνοι, βιαστές ή κλέφτες; Αν ήταν δηλαδή καλοί ως άνθρωποι, δεν θα ήταν φασίστες; Οι βασιλείς ήταν φασίστες, γιατί ήθελαν να κυβερνούν μόνοι τους τη χώρα. Ήταν φασίστες, γιατί δεν σέβονταν τη δημοκρατία. Δεν σέβονταν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Πώς το έκαναν αυτό; Με το "καπέλωμα" της Βουλής. Με την εισαγωγή μέσα σ' αυτήν των βασιλοφρόνων βουλευτών, οι οποίοι ακύρωναν τη λειτουργία της. Αυτό ήταν το πρόβλημα, εφόσον μετέτρεπε τη Βουλή σε "δουλοστάσιο" του βασιλιά και άρα της ΔΕΞΙΑΣ.

Ο ελληνικός λαός, έχοντας αυτήν την άγνοια, δεν καταλαβαίνει την "παγίδα". Μισεί τη ΔΕΞΙΑ και τον εκφραστή της, που είναι ο βασιλιάς. Δεν βλέπει ότι ο βασιλιάς ήταν μισητός απλά γιατί "κομματικοποιούσε" το κράτος με τους "κολλητούς" του. Τότε οι Αμερικανοί κάνουν ένα μεγάλο "δώρο" στους Έλληνες. "Θυσιά­ζουν" τον βασιλικό "αμνό", για να τους παγιδέψουν. Θυσιάζουν το κορυφαίο πρόσωπο της ΔΕΞΙΑΣ, για να σώσουν τη ΔΕΞΙΑ. Θυσιάζουν τον κορυφαίο φασίστα, για να σώσουν τον φασισμό.

Επιτρέπουν τη διενέργεια "καθαρού" δημοψηφίσματος. Ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει να διώξει τον βασιλιά. Τότε επιβάλλεται το νέο Σύνταγμα, που "νομιμοποιεί" τη μεγάλη του νίκη. Το Σύνταγμα, που θέτει εκτός νομιμότητας τη βασιλική παράταξη. Την αποκλείει από τη Βουλή. Μεγάλη νίκη. Όλοι βλέπουν τη ΔΕΞΙΑ να ηττάται. Εδώ βρίσκεται η παγίδα.

Όλοι βλέπουν τους ΔΕΞΙΟΥΣ φασίστες, αλλά αγνοούν ότι ο κίνδυνος έρχεται από αριστερά. Δεν βλέπουν ότι ο κίνδυνος είναι το να μπαίνει ο φασισμός στη Βουλή και όχι τα ίδια τα πρόσωπα. Δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, ώστε να αμυνθούν κατάλληλα. Βλέπουν μόνον το ένα μέρος του φασισμού. Δεν βλέπουν το άλλο. Το ΚΚΕ νομιμοποιείται και ο φασισμός ξαναμπαίνει πανηγυρικά στη Βουλή. Ξαναμπαίνει από άλλη "πόρτα".

Δεύτερη φορά που οι Έλληνες δεν απολαμβάνουν τη δημο­κρατία, εξαιτίας της ηγεσίας του ΚΚΕ. Πρέπει να γέλασαν πολύ κάποιοι στην Ουάσιγκτον και στη Μόσχα με τη δημοκρατική "νίκη" των Ελλήνων. Πρέπει και πάλι κάποιοι να είπαν στα ρώσικα στην ηγεσία του ΚΚΕ τι να κάνει. Να μπει στη Βουλή, έστω και "μπρούμυτα".

Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί απλούστατα η ΔΕΞΙΑ έψαχνε άλλους συνεταίρους. Της ήταν άχρηστοι πλέον οι ΔΕΞΙΟΙ που στον εμφύλιο ευνοήθηκαν —είτε αποφεύγοντας την τιμωρία ως δοσί­λογοι είτε επειδή απόκτησαν περιουσία, αποστερώντας την από τους φουκαράδες—. Η ΔΕΞΙΑ τώρα εκσυγχρονιζόταν. Ήθελε τους νέους ΔΕΞΙΟΥΣ από τη μορφωμένη μερίδα του ελληνικού λαού. Ήθελε μορφωμένους σύμμαχους, που να την υπερασπί­ζονται με τα λόγια και τη γνώση τους και όχι αγράμματους με το κρυμμένο Μ1 μέσα στο σπίτι τους.

Η κοινωνία βάδιζε σε μια εκτεταμένη αστικοποίηση με τις "ευλογίες" της ΔΕΞΙΑΣ. Της "αναβαπτισμένης" ΔΕΞΙΑΣ της μεταπολίτευσης. Της ΔΕΞΙΑΣ που "αντιστάθηκε" στη Χούντα των αγράμματων ΔΕΞΙΩΝ. Αυτή ήταν η παγίδα της μεταπολίτευσης. Η ΔΕΞΙΑ στην κορυφή της παρέμεινε ίδια κι απλά άλλαξε τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της βάσης της.

Ενώ μέχρι την εποχή της μεταπολίτευσης στηριζόταν αποκλει­στικά στην κεφαλαιοκρατία και σε κάποιους δοσίλογους, στη συνέχεια άλλαξε χαρακτηριστικά. Ευθυγραμμίστηκε με την Ευρώ­πη και άρα συμμάχησε με την αστική τάξη, η οποία ήταν η αγαπημένη των Αμερικανών. Τη συμμαχία της ήταν εύκολο να την εξασφαλίσει, γιατί μπορούσε να την ευνοήσει και να την φέρει στα μέτρα της. Αυτό είναι πολύ εύκολο να συμβεί, όταν ελέγχεις τον κρατικό μηχανισμό.

Γι' αυτόν τον λόγο παρατηρείται η αλλαγή συμπεριφοράς της ΔΕΞΙΑΣ απέναντι στους μορφωμένους μικροαστούς και στους δημοσίους υπαλλήλους. Μέχρι τη μεταπολίτευση η μικροαστική τάξη και οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν φτωχοί εργαζόμενοι των τριών κι εξήντα. Ήταν πιστοί σύμμαχοι της ΔΕΞΙΑΣ σ' έναν κόσμο που πεινούσε στην κυριολεξία. Αυτοί απλά έτρωγαν, χωρίς να ξεφεύγουν από αυτό το επίπεδο. Οι κυρίαρχοι κεφαλαιοκράτες δεν τους συμπαθούσαν ιδιαίτερα και δεν ήθελαν να τους ευνοούν, ειδικά όταν θα ήταν οι ίδιοι εκείνοι που θα πλήρωναν την εύνοια αυτήν.

Από τη στιγμή που άλλαξε η ταξική συμμαχία της κυρίαρχης ΔΕΞΙΑΣ, ήταν δεδομένο ότι θα ευνοηθούν οι νέοι σύμμαχοί της. Οι ΔΕΞΙΟΙ θα παρατούσαν τους αγράμματους και βίαιους οπλοφόρους κτηματίες και θα συνεργάζονταν με τους μορφω­μένους και πονηρούς αστούς. Τα Μ1 των παλαιών ΔΕΞΙΩΝ θα τα αντικαθιστούσαν με τα πτυχία των νέων ΔΕΞΙΩΝ.

Η νέα ΔΕΞΙΑ θα είχε στελέχη απ' όλους τους πολιτικούς και κομματικούς χώρους και αυτούς θα μοιράζονταν μεταξύ τους τα κυρίαρχα κόμματα. Τα μορφωμένα παιδιά της φτωχολογιάς της Αριστεράς θα έκαναν τις επιλογές τους με βάση νέα κριτήρια. Όπου είχαν καλύτερη πρόσβαση, εκεί θα πήγαιναν. Αν κάποιοι μορφωμένοι έβλεπαν ότι είχε "ψωμί" στο κόμμα του πατέρα τους, θα παρέμεναν σ' αυτό. Αν κάποιοι άλλοι έβλεπαν ότι τους συνέ­φερε να πάνε στον χώρο της Αριστεράς, θα το έκαναν.

Ένα μέρος της νέας ΔΕΞΙΑΣ των αστών υπαλλήλων θα πήγαινε στον επίσημο φορέα της Δεξιάς, που ήταν η Νέα Δημο­κρατία και ένα άλλο μέρος θα πήγαινε αριστερότερα στο ΠΑΣΟΚ. Εκεί βέβαια πήγε το μεγαλύτερο μέρος της νέας ΔΕΞΙΑΣ, γιατί εκεί υπήρχε πρόβλημα στελέχωσης. Αυτό ήταν λογικό, εφόσον εκεί υπήρχε πρόβλημα σύνδεσης της ηγεσίας με τη βάση. Εκεί υπήρχε μεγάλο "κενό", για εύκολο και γρήγορο βόλεμα.

Η επιτυχία της ΔΕΞΙΑΣ ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ σ' αυτό ακριβώς το βόλεμα οφείλεται. Έκανε ένα "νέο συμβόλαιο" με τους δημοσίους υπαλλήλους. Γνώριζε ότι δεν υπήρχε ρίσκο με την νέα συνεργασία του. Γνώριζε τα ειδικά συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων και γνώριζε τη νοοτροπία τους. Γνώριζε ότι μπορούν να υπηρετούν πιστά όποιο αφεντικό τους ευνοεί. Τους θυμόταν από την "αντίστασή" τους στην κατοχή. Τους θυμόταν από την προσήλωσή τους στη ΔΕΞΙΑ, ακόμα κι όταν αυτήν εμφανιζόταν ως η “επανάσταση” της 21ης Απριλίου.

Με τον τρόπο αυτόν το ΠΑΣΟΚ απέκτησε ως κόμμα επαγγελ­μα­τίες οπαδούς και η ΔΕΞΙΑ ακλόνητη βάση. Ο πραγματικός κομματισμός της ΔΕΞΙΑΣ άλωσε εκ νέου το κράτος. Η ΔΕΞΙΑ μπορούσε να είναι περήφανη για το έργο της. Με κρατικούς μισθούς αποψίλωνε το σύνολο των κοινωνικών τάξεων και το σύνολο των ιδεολογικών χώρων, αποκτώντας νέους γενίτσαρους.

 Στην κορυφή της παρέμεναν τα πρόσωπα αμετάβλητα και στη βάση της είχε βρει άλλους "νεροκουβαλητές". Τα ίδια πρόσωπα από τις ίδιες οικογένειες που μας έβαλαν στον εμφύλιο —και επωφελήθηκαν από τις συνέπειές του— ήταν οι κυρίαρχοι και της μεταπολίτευσης. Σαν να μην έγινε τίποτε ενδιάμεσα. Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από την εποχή που οι Άγγλοι διόριζαν απευθείας τις ηγεσίες του ελληνικού λαού.

Αυτές οι ηγεσίες μας έβαλαν στη "δημοκρατική" περίοδο της μεταπολίτευσης. Αυτές μας παγίδευσαν εκ νέου. Οι μορφωμένοι και κρατικοδίαιτοι νεοΔΕΞΙΟΙ είχαν κάθε λόγο να τις υπηρετούν πιστά. Υπήρχαν θέσεις του δημοσίου και καλοί μισθοί. Ακόμα κι όταν αυτές οι θέσεις δεν έφταναν, αυξάνονταν με το μαγικό "ραβδί" των σοσιαλιστικών κοινωνικοποιήσεων μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Τα πανεπιστήμια σ' αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν "εκκολαπτήρια" στελεχών της ΔΕΞΙΑΣ, ανεξάρτητα αν αυτά θα πήγαιναν στο ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία.

Οι υπόλοιποι πολίτες, μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει, απλά θα κουβαλούσαν "νερό" στον "μύλο" της ΔΕΞΙΑΣ. Άλλοι θα παρί­σταναν τους δεξιούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας και άλλοι θα παρίσταναν τους σοσιαλιστές ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Όλοι Αριστεροί και όλοι θύματα μιας τεράστιας συνομωσίας. Μάλωναν στα καφενεία, για να τους δουλεύουν από κοινού οι ΔΕΞΙΟΙ ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων.

Με τη μεταπολίτευση έγινε δηλαδή αυτό το οποίο είπαμε στην αρχή του κειμένου. Η ΔΕΞΙΑ δίχασε την Αριστερά και την έλεγξε απόλυτα, εφόσον τη μοίρασε ανάμεσα στα δύο κυρίαρχα κόμματα, τα οποία τα δημιούργησαν και τα εξουσίαζαν δικοί της άνθρωποι. Άφησε τις εφεδρείες της εκτός συνταγματικής νομιμότητας για μια δύσκολη "ώρα" και μετακινήθηκε στα Αριστερά. Η ΔΕΞΙΑ ηγού­νταν μόνιμα της Αριστεράς και άρα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Η παντοκρατορία της ΔΕΞΙΑΣ αποκαλύπτεται από τη γνώση των προσώπων, τα οποία δέσποζαν στην εποχή της μεταπολίτευσης. Αρκεί κάποιος να δει τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, τα οποία μονοπωλούσαν την εξουσία και θα το καταλάβει πολύ εύκολα. Στη δεξιά Νέα Δημοκρατία ποιοι ήταν οι ηγέτες της; Ιδρυτής και ηγέτης της ήταν ο ΔΕΞΙΟΣ "παραθεριστής" Καραμαν­λής. Ο διορισμένος πρωθυπουργός του παλατιού. Ο πρωθυπουρ­γός της βίας και της νοθείας. Ο πρωθυπουργός της ΔΕΞΙΑΣ, που δολοφόνησε τον Λαμπράκη. 

Από εκεί και πέρα όλη η διαδοχή είναι ΔΕΞΙΟΙ, είτε παιδιά δοσίλογων είτε "παραθεριστές". Ο Ράλλης ήταν ο γιος του δοσίλογου πρωθυπουργού της κατοχής. Ο Αβέρωφ ήταν ΔΕΞΙΟΣ "παραθεριστής". Ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος ξάδερφος του Σοφοκλή Βενιζέλου, ο οποίος ήταν ο διορισμένος από τους Άγγλους πρωθυπουργός των "παραθεριστών". Ο Έβερτ ήταν ο γιος του δοσίλογου αστυνομικού διευθυντή της Αθήνας της κατοχής.

Τα αντίστοιχα έγιναν και από την πλευρά του αριστερού ΠΑΣΟΚ. Όλοι τους ΔΕΞΙΟΙ. Ηγέτης του ήταν ο αμερικανοτραφής Ανδρέας. Ο γιος του αγγλόδουλου, που προκάλεσε τον εμφύλιο. Ο γιος του επαγγελματία διχαστή της Αριστεράς. Ο γιος του ΔΕΞΙΟΥ "γέρου". Ο Ανδρέας ήταν ο μόνιμος προστατευόμενος της ΔΕΞΙΑΣ. Η ΔΕΞΙΑ τον φυγάδευσε στην Αμερική, όταν επί Μεταξά παρίστανε τον "επαναστάτη". Η ΔΕΞΙΑ τον προστάτευσε, όταν οι Έλληνες σκοτώνονταν στα βουνά κι αυτός έπαιζε τον ναύτη στις ΗΠΑ.

Μετά την κρίσιμη εποχή η ΔΕΞΙΑ ήταν αυτήν η οποία τον επανέφερε. Η ΔΕΞΙΑ τον έφερε ως "επιστήμονα" στην κυβέρνηση του ΔΕΞΙΟΥ Καραμανλή. Η ΔΕΞΙΑ τον βοήθησε να "δραπετεύσει" από τη Χούντα. Αυτόν διαδέχθηκε ο "αριστερός" Σημίτης. Ποιος ήταν ο Σημίτης; Ο γιος του διορισμένου από τον Παπανδρέου και άρα από τους Άγγλους διοικητή της Στερεάς Ελλάδας Γ. Σημίτη. Ο σύζυγος της ΔΕΞΙΑΣ Δάφνης.

Από εκεί και πέρα η ΔΕΞΙΑ βάση αυτής της ηγεσίας ήταν μόνιμα παιδιά της ΔΕΞΙΑΣ. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ειδικές πληροφορίες για να τα γνωρίζει. Η ίδια ΔΕΞΙΑ βάση στελεχών υπήρχε και στα δύο κυρίαρχα κόμματα. Η Νέα Δημοκρατία στελεχωνόταν μόνιμα από τους ΔΕΞΙΟΥΣ, που τώρα είχαν "αναβαπτιστεί" και παρίσταναν και τους αγωνιστές κατά της Χούντας.

Τα ίδια ονόματα που κυριαρχούσαν την εποχή της επάρατης ήταν κυρίαρχα και στη μεταπολίτευση. Η Τσουδερού, που ήταν κόρη του διορισμένου από τους Άγγλους πρωθυπουργού. Η Μπενάκη, ο Βαρβιτσιώτης, ο Τσαλδάρης, ο Παπαδόγγονας, ο Παπαληγούρας κλπ.. Οι πρώην ευνοούμενοι του Παλατιού έγιναν οι πρωταγωνιστές της δημοκρατίας.

Τα ανάλογα έγιναν και από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Τα περισσότερα στελέχη του είτε ήταν αυθεντικοί ΔΕΞΙΟΙ είτε έγιναν ΔΕΞΙΟΙ για λόγους συμφέροντος. Αυθεντικοί ΔΕΞΙΟΙ ήταν όλοι οι "εξόριστοι" αγωνιστές. Πώς το ξέρουμε; Ποιος Έλληνας είχε τη δυνατότητα εκείνη την εποχή της άπειρης φτώχειας να σπουδάσει παιδί στο Λονδίνο, τη Ρώμη ή το Παρίσι; Οι φτωχοί Αριστεροί; Όχι βέβαια. Αυτοί οι οποίοι είχαν τέτοια δυνατότητα ήταν οι ΔΕΞΙΟΙ. Εκείνων τα παιδιά ήταν οι σοσιαλιστές εξόριστοι "αντιστασιακοί" κατά της Χούντας.

Οι περισσότεροι "πραιτοριανοί" του ΠΑΣΟΚ τέτοιοι ήταν. Τσοχατζόπουλος, Πάγκαλος, Κουλούρης, Μερκούρη, Βάσω Παπανδρέου, Πετσάλνικος, Μπίστης κλπ.. Όλοι "αυτοσυγχω­ρεμένοι" απόντες. Συνέχισαν την ελληνική παράδοση των απόντων ηρώων. Οι υπόλοιποι έγιναν "σοσιαλιστές" γιατί τους συνέφερε. Οι περισσότεροι ήταν υπάλληλοι του κρατικού μηχανισμού της ΔΕΞΙΑΣ σε μια εποχή, που, για να διοριστείς στο δημόσιο, έπρεπε να έχεις τέλειο ΔΕΞΙΟ πιστοποιητικό φρονημάτων.

Αυτοί οι ΔΕΞΙΟΙ ανέλαβαν να δώσουν στη χώρα το σοσιαλιστικό της "όραμα". Ένα "όραμα", το οποίο εξυπηρετούσε αποκλειστικά τη ΔΕΞΙΑ. Ακόμα και οι "κοινωνικοποιήσεις" των μεγάλων επιχειρήσεων δεν έγιναν από τον ΔΕΞΙΟ Ανδρέα στο όνομα κάποιου σοσιαλιστικού "μετασχηματισμού". Έγιναν, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της ΔΕΞΙΑΣ. Για ν' ανοίξει ο μηχανισμός που θα επέτρεπε σ' αυτήν να δημιουργήσει μαζικά νέους ΔΕΞΙΟΥΣ.

ΔΕΞΙΟΥΣ αστούς, οι οποίοι υπό την ηγεσία των ΔΕΞΙΩΝ ηγετών τους θα έτρωγαν "σοσιαλιστικό" ψωμάκι. Κάποτε η ΔΕΞΙΑ έκανε τα στραβά "μάτια" στη βία και τη λεηλασία, για να δημιουρ­γήσει ΔΕΞΙΟΥΣ "ομήρους" και στη συνέχεια έκανε το ίδιο με τις κοινωνικοποιήσεις και τους ανεξέλεγκτους διορισμούς στο δημόσιο.

Για τους ίδιους λόγους αναγνώρισαν υποκριτικά την εθνική αντίσταση. Για να δημιουργήσουν με κρατικά χρήματα "συμπάθειες" σε χώρους όπου είχαν λόγους να τους αντιπαθούν. Για να εξασφαλίσουν με συντάξεις την ανοχή από χώρους όπου θα μπορούσαν να τους αμφισβητήσουν.

Η απόλυτη απόδειξη της ΔΕΞΙΑΣ μεταπολίτευσης και της αγαστής συνεργασίας μεταξύ όλων των ΔΕΞΙΩΝ "αντιμαχομένων" παραγόντων της, έρχεται και πάλι από τη μελέτη των δευτε­ρευόντων. Έπεσε η Χούντα και το Παλάτι και ο "εκδημο­κρατισμός" ήταν απόλυτα ελεγχόμενος από τη ΔΕΞΙΑ. Υποτίθεται ότι έπεσε μια ολόκληρη Χούντα, η οποία δεν σεβόταν κανένα δικαίωμα κανενός πολίτη και δεν ελέγχθηκαν οι μηχανισμοί οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι γι' αυτό.

Δεν ελέγχθηκαν αυτοί που δίκαζαν σε ένα κράτος, στο οποίο είχε καταλυθεί ο νόμος. Έπεσε η Χούντα των διωγμών και όχι απλά δεν διώχθηκαν, αλλά δεν απολύθηκε ούτε ένας δικαστικός από αυτούς που ήταν οι καθ’ ύλην υπεύθυνοι για τις αυθαιρεσίες της. Οι απόλυτα αρμόδιοι για την εφαρμογή του "δίκιου" της ΔΕΞΙΑΣ. Φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές μούγκα. Τσιμουδιά δεν έβγαλε κανένας εις βάρος των επίορκων στελεχών μιας από τις τρεις κυρίαρχες εξουσίες.

Όλα κι’ όλα. Το "δίκιο" της μεταπολίτευσης θα το διαχειριζόταν μόνη της η ΔΕΞΙΑ. Η ΔΕΞΙΑ εκείνη τη στιγμή έπαιζε, δεν αυτοκτονούσε. Δεν ήταν δυνατόν να βγάλει μόνη της τα "μάτια" της. Δεν ήταν δυνατόν ν' αφήσει την μόνη κυρίαρχη εξουσία, η οποία δεν συντίθεται από αιρετά μέλη —και άρα δεν εξαρτάται από τον έλεγχο του λαού— στα χέρια του λαού. Τα "παιχνίδια" της μεταπολίτευσης θα γίνονταν μακριά από τον σκληρό πυρήνα της προστασίας των συμφερόντων της ΔΕΞΙΑΣ. Τον πυρήνα των απευθείας διορισμένων εξουσιαστών από τη ΔΕΞΙΑ. Τα παιχνίδια θα παίζονταν στα κομματικά "καφενεία", που θα παρίσταναν τις παρατάξεις.

Όλα αυτά δεν θα γίνονταν, αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ. Η μονι­μό­τη­τα των κομμάτων, που οδήγησε στο "καπέλωμα" της Δημοκρατίας, οφείλεται καθαρά στο ΚΚΕ. Η παρουσία του στη Βουλή "βραχυκύκλωσε" το Σύνταγμα. Η ύπαρξη του ΚΚΕ οδήγησε στην νέα παντοκρατορία της ΔΕΞΙΑΣ. Της μεταλλαγμένης σε δικομ­ματισμό ΔΕΞΙΑΣ. Αυτή η παντοκρατορία αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη μόνιμη συνεργασία του ΚΚΕ με τη ΔΕΞΙΑ.

Αυτή η συνεργασία αποδεικνύεται και από ένα δευτερεύον γεγονός. Αποδεικνύεται από το εσπευσμένο κάψιμο των φακέλων, μόλις ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία. Η ΔΕΞΙΑ, μη έχοντας εμπιστοσύνη στους νεοΔΕΞΙΟΥΣ αστούς, δεν ρίσκαρε να κρατήσει στα χέρια της τους φακέλους της προηγούμενης εποχής. Δεν ρίσκαρε να κρατήσει φακέλους, οι οποίοι αποδείκνυαν τη σχέση της με την ηγεσία του ΚΚΕ.

Του ΚΚΕ, που έτρεμε στην κυριολεξία τη δημοσιοποίηση του περιεχομένου των φακέλων, γιατί εκεί υπήρχαν οι αποδείξεις για τον βρόμικο ρόλο του στη μεταπολεμική περίοδο. Μέσα στους φακέλους υπήρχαν οι πληροφορίες που θα το κατέστρεφαν. Εκεί μπορούσε να βρει κάποιος ποιος "κάρφωσε" τον Βαβούδη. Εκεί μπορούσε να βρει κάποιος ποιος πίεζε τη ΔΕΞΙΑ να εκτελέσει τον Μπελογιάννη. Κάποια επιφανή στελέχη του ΚΚΕ "σώθηκαν" στην κυριολεξία από το κάψιμο των φακέλων. 

Γιατί το ΚΚΕ απαγορεύεται να μπει στη Βουλή;

 

Το ΚΚΕ απαγορεύεται να μπει στη Βουλή γιατί δεν είναι κόμμα. Το ΚΚΕ είναι μια πραγματική παράταξη. Δεν υπάρχει η έννοια του κόμματος στην ιδεολογία του. Ένα είναι το κόμμα, όπως έλεγαν οι παλιοί. Το ποσοστό του δηλαδή είναι ένα συγκεκριμένο ποσοστό του ελληνικού λαού, το οποίο έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογική επιλογή. Μια επιλογή, η οποία δεν συμφωνεί με τη νόμιμη και κατοχυρωμένη συνταγματική επιλογή.

Οι πολιτικοί του είναι πραγματικοί αντιπρόσωποι συγκεκρι­μένου μέρους του ελληνικού λαού και όχι εκφραστές μιας άποψης ενός τυχαίου μέρους του, όπως είναι οι αρχηγοί των συνταγματικά νόμιμων κομμάτων. Έχοντας οι ηγέτες του ΚΚΕ αυτά τα εχθρικά χαρακτηριστικά προς το Σύνταγμα και άρα προς τους μηχανισμούς που το υπηρετούν, αναγκαστικά λόγω ιδεολογίας λειτουργούν μόνιμα με τρόπο παράνομο.

Αυτό είναι κάτι που τους το επιβάλει η ιδεολογική επιλογή. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να καταλάβουν το κράτος μέσω της βίαιης επανάστασης, το επιχειρούν με άλλο τρόπο. Δεν αλλάζουν στόχο, αλλά τρόπο. Συμφώνησαν με τα κόμματα να περιοριστούν σ' αυτήν τη μεθοδολογία. Πληρώθηκαν από τα κρατικά ταμεία, για να συμφωνήσουν. Στόχος τους λοιπόν —θεωρητικά— είναι η παρ­άνομη αλλά ήπια κατάλυση του κράτους, γιατί υποτίθεται μόνον με τον έλεγχό του μπορούν να μας οδηγήσουν στον "παράδεισο".

Οι κομμουνιστές δηλαδή με τη λογική του "υπαρκτού", την οποία εκφράζει το ΚΚΕ, προσπαθούν μόνιμα να δημιουργήσουν κομματικό παρακράτος, το οποίο θα έχει ως στόχο την κατάλυση της εξουσίας, που βρίσκεται στα χέρια των ιδεολογικών τους εχθρών. Ηθικό πρόβλημα με το Σύνταγμα δεν έχουν, εφόσον έτσι κι αλλιώς δεν τους εκφράζει και άρα δεν έχουν λόγο να το σέβονται.

Αναγορεύοντας λοιπόν η ΔΕΞΙΑ αυτήν την παράταξη σε κόμμα, το έκανε εκ του πονηρού. Γιατί; Γιατί γνώριζε εκ των προτέρων ότι, λόγω του ιδιόμορφου ιδεολογικού του δόγματος, θα είχε συγκε­κριμένη συμπεριφορά. Γνώριζε ότι το ΚΚΕ θα επιχειρήσει την κομματικοποίηση του κράτους και άρα για να του το επιτρέψει κάπου απέβλεπε. Αυτό το έκανε απλούστατα, για να έχει το άλλοθι να συνεχίσει να κάνει αυτό το οποίο έκανε πάντα η ΔΕΞΙΑ. Το ΚΚΕ της έδινε το άλλοθι να κάνει κι αυτήν το ίδιο σε μια περίοδο που ο λαός την "έβλεπε" και την έκρινε.

 Με τον τρόπο αυτόν σύλλογοι, συνδικάτα, οργανώσεις και σωματεία, αδρανοποιήθηκαν από κομματικοποιημένες ΔΕΞΙΕΣ και κομμουνιστικές ηγεσίες. ΔΕΞΙΕΣ ηγεσίες, που μάχονταν με σκληρό τρόπο για τον έλεγχο αυτόν, υποτίθεται για να μην καταλάβουν τις έδρες αυτών των συλλογικών οργάνων οι υποτιθέμενοι κομμουνιστές αντίπαλοι. Μόνον αυτό τους ενδιέφερε και τίποτε άλλο. Καμία δράση και κανένας σκοπός.

Σ' αυτήν την πρακτική ήταν χρήσιμο το ΚΚΕ στη ΔΕΞΙΑ, γιατί μπορούσε να λειτουργήσει ως "οδηγός". Το ΚΚΕ, ως παράταξη, πάντα επιχειρεί να "κομματικοποιήσει" το κράτος το οποίο εχθρεύεται και όλοι οι υπόλοιποι κάνουν το ίδιο, υποτίθεται για να το "προστατεύσουν". Οι κομμουνιστές αλληλοβοηθούνται στην εξέλιξή τους και αυτό δίνει το άλλοθι τόσο στους νεοδημοκράτες όσο και στους πασόκους να κάνουν το ίδιο, υποτίθεται για λόγους άμυνας της δημοκρατίας.

Υπό κανονικές συνταγματικές συνθήκες το ΚΚΕ δεν έχει δικαίωμα εισόδου στη Βουλή. Δεν έχει δικαίωμα, γιατί εξ' αντικειμένου δεν σέβεται το Σύνταγμα, το οποίο έχει ως "όργανό" του τη Βουλή. Είναι νόμιμο το ΚΚΕ όταν λειτουργεί μέσα στην κοινωνία, αλλά όχι όταν λειτουργεί μέσα στη Βουλή. Όπως είναι νόμιμη η μουσουλμανική θρησκεία στην Ελλάδα, αλλά αυτή η νομιμότητα δεν της παρέχει το δικαίωμα να συμμετέχει στις δραστηριότητες της Ιεράς Συνόδου, έτσι μπορεί να είναι νόμιμο και το ΚΚΕ, χωρίς να έχει δικαίωμα εισόδου στη Βουλή.

Απλά πράγματα. Είναι νόμιμοι οι κομμουνιστές μέσα στην κοινωνία. Όταν όμως μπαίνουν στις διαδικασίες της δημοκρατίας, πρέπει να μπαίνουν ως πολίτες και όχι ως παράταξη. Έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν όποιον θέλουν ανάμεσα σ' αυτούς που αποδέχονται το σημερινό Σύνταγμα. Έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν τον "μητροπολίτη" της αρεσκείας τους, αλλά όχι να διεκδικούν οι ίδιοι ένα αξίωμα, το οποίο ανήκει σε άλλο "δόγμα".

Όπως δεν έχουν λόγο και δικαίωμα συμμετοχής οι μη κομμουνιστές στις αρχαιρεσίες του ΚΚΕ, έτσι και οι κομμουνιστές δεν έχουν τα αντίστοιχα δικαιώματα στις αρχαιρεσίες των άλλων παρατάξεων. Το Σύνταγμα αυτό ακριβώς περιγράφει. Την κυρίαρχη παράταξη. Οι εκλογές ανήκουν στις διαδικασίες αρχαι­ρε­σιών αυτής της παράταξης και το ΚΚΕ δεν ανήκει σ' αυτήν.

Αυτά όλα αποτελούν επιταγές του Συντάγματος. Του δημοκρατικού Συντάγματος, που ορίζει την κυρίαρχη παράταξη. Μόνον τα κόμματα μπορούν να διεκδικήσουν την εξουσία μέσω των εκλογών και το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα. Το ΚΚΕ είναι μια παράταξη μικρής μειοψηφίας. Απέναντί του βρίσκεται η παράταξη της συντριπτικής πλειοψηφίας, της οποίας το "δόγμα" είναι το Σύνταγμα. Τα κόμματα είναι επιλογές διαχείρισης πάνω στη νόμιμη ιδεολογία.

Είναι υποψήφιες διοικήσεις με διαφορετική διαχειριστική άποψη πάνω στην ίδια "Coca-Cola", τη στιγμή που το ΚΚΕ επιλέγει την "πορτοκαλάδα". Οι παρατάξεις δεν συμμετέχουν σε εκλογές που προβλέπονται από Συντάγματα. Οι παρατάξεις συμμετέχουν σε δημοψηφίσματα, προκειμένου να αλλάξουν τα Συντάγματα. Για το ΚΚΕ δηλαδή κάθε εκλογική διαδικασία είναι ένα νέο δημοψήφισμα και αυτό είναι παράνομο.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί ήταν παράνομη η "κομματικο­ποίηση" του ΚΚΕ; Κατάλαβε γιατί η ΔΕΞΙΑ είχε κέρδος από τη δήθεν εθνική "συμφιλίωση"; Δικαίωμά του ΚΚΕ είναι —που διασφαλίζεται από το Σύνταγμα— να υπάρχει μέσα στην κοινωνία και να διακινεί ελεύθερα τις ιδέες του. Δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί τη διαχειριστική εξουσία μιας άλλης παράταξης μέσω των διαδικασιών ενός Συντάγματος, το οποίο δεν αναγνωρίζει.

Δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί την εξουσία με τις δυνατότητες που του δίνει ένα "δόγμα", που το ίδιο δεν το σέβεται. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Η υποτιθέμενη απειλή κάποιου πιθανού κομμουνιστικού παρακράτους ήταν αυτή η οποία νομιμοποίησε την επιβίωση του ΔΕΞΙΟΥ "νεοδημοκρατικού" και ΔΕΞΙΟΥ "πασο­κικού" κομματικού παρακράτους.

Με τον τρόπο αυτόν κατάφεραν οι ΔΕΞΙΟΙ —και σε ένα δημοκρατικό κράτος, που διαθέτει Σύνταγμα και άρα επίσημη ιδεολογία— να εμφανίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα σαν φορείς ιδεολογιών. Ο ένας υπό ΔΕΞΙΑ ηγεσία παρίστανε το "ιερατείο" του καπιταλισμού και ο άλλος υπό επίσης ΔΕΞΙΑ ηγεσία παρίστανε το "ιερατείο" του σοσιαλισμού. Όλα αυτά τη στιγμή που το Αριστερό Σύνταγμα από μόνο του είχε αποφασίσει για τις "δόσεις" καπιταλισμού και σοσιαλισμού που έκρινε νόμιμες.

Το αποτέλεσμα; Οι ΔΕΞΙΟΙ "βραχυκύκλωσαν" και πάλι τη δημοκρατία, γιατί δημιούργησαν συνθήκες ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ μεταξύ της εκτελεστικής εξουσίας και της νομοθετικής εξουσίας. Κατόρ­θωσαν και "έστησαν" τη Βουλή. Όπως "στηνόταν" από το Παλάτι η Βουλή και βραχυκυκλώνονταν η Βασιλευόμενη Δημοκρατία έτσι έγινε και στη μεταπολίτευση με την Προεδρευόμενη Δημοκρατία.

Κατόρθωσαν ελέγχοντες κι ελεγχόμενοι να ταυτιστούν υπό την κοινή ιδιότητα του βουλευτή. Κατόρθωσαν τα ΔΕΞΙΑ κόμματα κι έβαλαν στελέχη τους μέσα στη Βουλή, η οποία υποτίθεται ότι θα ήταν το όργανο το οποίο θα τους έλεγχε. Από τη στιγμή που μπήκε μέσα στη Βουλή ο αντιπρόσωπος των κομμουνιστών, ήταν εύκολο να μπει και ο δεξιός ΔΕΞΙΟΣ ή ο σοσιαλιστής ΔΕΞΙΟΣ ως αντι­πρό­σωπος των υποτιθέμενων ομοϊδεατών του, πράγμα παράνομο.

Αυτή ήταν η παγίδα. Το πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει η Βουλή, όταν ο ελεγχόμενος υπουργός ανήκει στο ίδιο κόμμα με τον ελέγχοντα βουλευτή, αυτό είναι ένα μυστήριο. Το πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει η Βουλή, όταν η ηγεσία της και η πλειοψηφία της είναι κομματικοί εγκάθετοι και ο Πρωθυπουργός είναι ταυτόχρονα και κομματάρχης, είναι επίσης ένα μυστήριο.

Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι, εξαιτίας των διαπλεκόμενων ΔΕΞΙΩΝ κομματαρχών, μπήκαν μέσα στη Βουλή παράνομα με την ιδιότητα του βουλευτή οι πολιτικοί και όχι οι αντιπρόσωποι του λαού. Πολιτικοί σχεδόν στο σύνολό τους ΔΕΞΙΟΙ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί από αυτό γεννιούνται όλα τα προβλήματα.

 

Το έγκλημα των βουλευτών.

 

Ο πολιτικός δεν μπορεί να είναι βουλευτής, γιατί απλούστατα δεν αντιπροσωπεύει τον λαό. Δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνική του τάξη. Ο πολιτικός από τη φύση του υπερβαίνει τα όρια της τάξης του στο όνομα της άποψής του. Ο πολιτικός αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, την πολιτική του "παρέα", την πολιτική του άποψη ή τον πολιτικό αρχηγό του. Εκπροσωπεί μέρος του λαού, ο οποίος υιοθετεί την άποψη την οποία ο ίδιος εκφράζει. Ο πολιτικός έχει σχέση με τον λαό όμοια με τη σχέση του δικηγόρου με τον πελάτη του. Δεν ταυτίζονται. Δεν τον αντιπροσωπεύει, παρά τον εκπρο­σωπεί ως φορέας και ικανότερος εκφραστής της κοινής άποψης.

Αυτά όλα είναι στοιχεία τα οποία απαγορεύεται να έχει ο βουλευτής, εφόσον το δικό του καθήκον είναι ν' αντιπροσωπεύει την κοινωνία. Να αντιπροσωπεύει τα γενικά συμφέροντά της και όχι τις ειδικές απόψεις της. Ο βουλευτής ταυτίζεται με τον λαό. Αν λοιπόν ο πολιτικός είναι ο "δικηγόρος" ο βουλευτής είναι ο αντι­πρό­σωπος της "οικογένειας", ο οποίος παρίσταται στο "δικα­στήριο". Συνεργάζεται με τον "δικηγόρο" του, αλλά δεν ταυτίζεται. Τα κέρδη και οι ζημιές από το δικαστήριο τον αφορούν άμεσα, τη στιγμή που τον "δικηγόρο" τον αφορά μόνον η δόξα της "παράστασης" και βέβαια ο μισθός του.

Γι' αυτόν τον λόγο ο βουλευτής, ως αντιπρόσωπος του λαού, είναι πληρεξούσιός του. Η ψήφος του έχει νομοθετική ισχύ. Αντίθετα ο πολιτικός δεν είναι πληρεξούσιος. Ο πολιτικός καταθέ­τει νομοθετική πρόταση, την οποία μετατρέπει σε νόμο ο πληρε­ξού­σιος βουλευτής με την ψήφο του. Ο εκπρόσωπος μερίδας πολιτών κάνει την εισήγησή του και αυτή κρίνεται από τον αντιπρόσωπο του συνόλου του λαού.

Γι' αυτόν τον λόγο απαιτούνται διαφορετικά προσόντα μεταξύ βουλευτών και πολιτικών. Βουλευτής μπορεί να γίνει ο οποιοσ­δήποτε, μόνο και μόνο γι' αυτό που είναι και τίποτε άλλο. Τριακόσια αντιπροσωπευτικά "δείγματα" του λαού. Αυτοί οι απλοί πολίτες είναι που στελεχώνουν το βουλευτικό σώμα των αντιπροσώπων του λαού. Το στελεχώνουν στο ποσοστό το οποίο αντιστοιχεί στην κάθε ταξική ιδιότητα που υπάρχει μέσα στην κοινωνία.

Σε μια αμιγώς αγροτική κοινωνία το σύνολο των βουλευτών θα πρέπει να είναι τυχαίοι αγρότες. Σε μια πλήρως ανεπτυγμένη κοινωνία, οι βουλευτές πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα των κοινωνικών δυνάμεων που αναπτύσσονται μέσα σ' αυτήν και στο ποσοστό που αυτές αναπτύσσονται.

Αυτοί όλοι λειτουργούν όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, γιατί απλούστατα το μόνο που απαιτεί ο ρόλος τους είναι αυτο­γνωσία και τίποτε άλλο. Ο βουλευτής μπορεί να είναι "φλύαρος" με την ψήφο του ακόμα κι αν είναι μουγκός. Οι πολιτικοί δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Η πολιτική απαιτεί προσόντα, τα οποία μπορεί να μην τα έχει ο μέσος πολίτης. Απαιτεί γνώσεις, μέσω των οποίων θα γεννηθούν προτάσεις.

Ο μέσος πολίτης μπορεί να γίνει άριστος βουλευτής, όπως γίνεται άριστος ένορκος δικαστής, αλλά δεν μπορεί να γίνει πολι­τικός ή δικηγόρος. Αυτές οι ιδιότητες απαιτούν εκπαίδευση και άρα ειδικά προσόντα, τα οποία ξεφεύγουν από τις δυνατότητες του απλού πολίτη. Αυτά τα ειδικά προσόντα τα έχουν οι ισχυροί της κοινωνίας, οι οποίοι έχουν και τα μέσα να τα αποκτήσουν.

Γι' αυτόν τον λόγο μέσα στο χρόνο μερικά πράγματα δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πολι­τικοί είναι μορφωμένοι αστοί. Οι επίσης μορφωμένοι κεφαλαιο­κράτες έχουν άλλα πράγματα να "τρέξουν" και συνήθως δεν ασχολούνται με τα "κοινά". Όταν λοιπόν κατορθώνουν οι ιδιο­κτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων και βάζουν τους πολιτικούς μέσα στη Βουλή, δημιουργούν συνθήκες "ανωμαλίας", γιατί βάζουν αποκλειστικά αστούς μέσα στη Βουλή, η οποία θα έπρεπε ν' αντιπροσωπεύει το σύνολο των κοινωνικών τάξεων.

Όμως, αυτό είναι επικίνδυνο, γιατί, όταν η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία βρίσκονται υπό τον έλεγχο μιας συγκε­κριμένης κοινωνικής τάξης, είναι πιθανόν αυτή η τάξη να "ρίξει" όλες τις άλλες. Όταν μάλιστα αυτή η κοινωνική τάξη είναι η αστική τάξη, το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, γιατί αυτή η τάξη έχει ιδιόρρυθμα συμφέροντα. Αυτή η τάξη, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά της μπορεί να φτάσει στο σημείο να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα. Προβλήματα εθνικά, κοινωνικά και ταξικά.

Αυτό συμβαίνει, γιατί ως κοινωνική τάξη έχει χαρακτηριστικά που την κάνουν "ευάλωτη". Είναι τάξη εργαζομένων, των οποίων τα συμφέροντα μπορεί και να μην συνδέονται με την παραγωγή και ως εκ τούτου να έχει όφελος από δραστηριότητες που θίγουν όλους τους υπόλοιπους. Πάνω στην αγωνία της να ευνοηθεί, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες πλειοδοτικές, τις οποίες να μπορούν να τις "καλύψουν" κάποια πονηρά αφεντικά. Αφεντικά, που μπορεί να είναι κομματάρχες, οι οποίοι με τη σειρά τους και για τους ίδιους λόγους να υποτάσσονται σε άλλα αφεντικά, που μπορεί να είναι οι ιμπεριαλιστές.

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, ας σκεφτεί το εξής: Μέσα σε μία Βουλή, όπου αντιπροσωπεύεται το κοινωνικό μωσαϊκό, οι αστοί είναι μειοψηφία. Η συντριπτική πλειοψηφία ανήκει στους αγρότες, τους βιομηχάνους και τους εργάτες. Αυτή λοιπόν η πλειοψηφία απέναντι σε ό,τι την απειλεί συνθέτει ένα πανίσχυρο μπλοκ, το οποίο σταματά την οποιαδήποτε επιλογή της κυβέρ­νησης που δεν το συμφέρει. Την οποιαδήποτε επιλογή δεν συμφέρει τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής και άρα τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Μια κυβέρνηση, είτε εξαιτίας της ανικανότητας είτε εξαιτίας "έξωθεν" πιέσεως, μπορεί να επιχειρήσει να εξυπηρετήσει "ξένα" συμφέροντα. Μια κυβέρνηση συντίθεται από ανθρώπους και οι άνθρωποι είναι "ευάλωτοι" κι επιρρεπείς στα "λάθη". Αυτό το φαινόμενο όμως, όταν το Σύνταγμα λειτουργεί πραγματικά, δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τον λαό, γιατί θα σταματήσει στη Βουλή.

Τα συμφέροντα των ισχυρών του ιμπεριαλισμού μπορεί να "περνάνε" από μια κυβέρνηση, αλλά όχι από τη Βουλή. Γιατί; Γιατί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών είναι πάντα συγκρουόμενα με τα συμφέροντα του λαού και άρα μπλοκάρονται στο όργανο που αντιπροσωπεύει τον λαό. Τι βολεύει για παράδειγμα τους ιμπερια­λιστές στον τομέα της οικονομίας; Να καταλάβουν την αγορά του κάθε κράτους. Να την "ανοίξουν" και να τη μονοπωλούν.

Αν όμως συμβεί αυτό, καταστρέφεται ο λαός. Οι τοπικοί αγρό­τες και οι βιομήχανοι όχι μόνον δεν μπορούν ν' αναπτυχθούν, αλλά δεν μπορούν ούτε καν να επιβιώσουν. Δεν μπορούν να διαθέσουν τα προϊόντα τους στην αγορά και μαζί μ' αυτούς καταστρέφονται κι εκείνοι οι οποίοι παράγουν τα προϊόντα αυτά και είναι οι εργάτες. Άρα όλους αυτούς δεν τους συμφέρει ν' "ανοίξει" η αγορά.

Αν μια κυβέρνηση, που στελεχώνεται από αστούς πολιτικούς, θελήσει ν' "ανοίξει" την αγορά, δεν θα το καταφέρει, γιατί δεν θα "περάσει" το νομοσχέδιό της από τη Βουλή των αντιπροσώπων του λαού. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η Βουλή στελεχώνεται αποκλει­στικά από πολιτικούς και άρα από αστούς; Θα "ανοίξει" η αγορά. Γιατί; Γιατί συμφέρει την κοινωνική τους τάξη. Γιατί οι πολυεθνικές μπορεί μεν να καταστρέφουν την εθνική παραγωγή, αλλά προσφέρουν χρυσοφόρες θέσεις σε αστούς.

Τα τοπικά εργοστάσια μπορεί να κλείσουν και να κατα­στρα­φούν οι βιομήχανοι και οι χιλιάδες εργάτες, αλλά οι αντιπρο­σωπείες των πολυεθνικών θ' αρχίσουν τις προσλήψεις αστών. Θα δημιουργήσουν χρυσοφόρες θέσεις για τους λίγους εκλεκτούς και μορφωμένους αστούς. Δεκάδες Έλληνες βιομήχανοι αναψυ­κτικών και χιλιάδες Έλληνες εργάτες καταστράφηκαν, για να δώσει η Coca-Cola Hellas τους ελάχιστους μισθούς των εκατομ­μυρίων στους Έλληνες αστούς που προσέλαβε ως στελέχη της.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνο είναι να "καπελωθεί" η Βουλή από τους αστούς. Αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνο είναι να στελεχώνεται το όργανο των αντιπροσώπων του λαού από αντιπροσώπους μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνο είναι να βρίσκονται μόνον "εκπρόσωποι" μερίδων των λαού και όχι αντιπρόσωποι του συνό­λου του. Είναι επικίνδυνο, γιατί μπορεί να "στήνεται" η "δίκη" των συμφερόντων που λαμβάνει χώρα στη Βουλή. Όταν "δικαστές" και "συνήγοροι" —λόγω ταξικής "συγγένειας"— έχουν κοινά συμφέ­ροντα και αυτός τον οποίο αφορά η δίκη είναι "ξένος" και απών, είναι πιθανόν να αδικηθεί και να μην το καταλάβει.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα και είναι "βραχυκυκλωμένα" τα πάντα. Η Βουλή είναι έννοια πολύ ευρύτερη των 300 βουλευτών. Η Βουλή είναι ένα τεράστιο "δικαστήριο", όπου μέσα σ' αυτό διευθετούνται τα συμφέροντα του λαού. Τα συνολικά εθνικά του συμφέροντα και τα επιμέρους ταξικά του συμφέροντα. Ένα τεράστιο "δικαστήριο", όπου κρίνεται η πολιτική της εκτελεστικής εξουσίας. Της εξουσίας που κυβερνά την πατρίδα μας. Είναι βασικό λοιπόν να παρίσταται μέσα σ' αυτό ο άμεσα ενδιαφερό­μενος, που είναι ο λαός. Αυτός ακριβώς είναι ο προβλεπόμενος από το Σύνταγμα ρόλος της Βουλής. Η Βουλή είναι ένα "δικαστήριο", το οποίο διαθέτει το δικό του "προεδρείο" και μοιάζει με τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια.

Ένα "δικαστήριο" μέσα στο οποίο κρίνεται το κυβερνητικό έργο και άρα η κυβέρνηση. Διαθέτει ένα "προεδρείο", το οποίο συντο­νίζει τη διαδικασία και υπάρχουν εκπρόσωποι των "διαδίκων", οι οποίοι μάχονται μεταξύ τους για να εξασφαλίσουν την ψήφο των "ενόρκων", που αντιπροσωπεύουν τον άμεσα ενδιαφερόμενο και είναι ο λαός. Οι διάδικοι είναι οι πολιτικοί, που ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα. Οι υπουργοί ασκούν τις νόμιμες εξουσίες τους μόνον στα υπουργεία τους. Μέσα στη Βουλή είναι ελεγχόμενοι. Είναι οι "συνήγοροι" της κυβέρνησης που κρίνεται, ενώ η αντιπολίτευση είναι η "πολιτική αγωγή". Οι βουλευτές απαγορεύεται να συμμετέχουν σε κοινές ομάδες μ' αυτούς. Οι βουλευτές είναι οι ένορκοι κληρωτοί "δικαστές" σ' αυτήν την περίπτωση.

Όταν οι "συνήγοροι" των πολιτικών απόψεων παριστάνουν τους πληρεξούσιους αντιπροσώπους του λαού, υπάρχει πρόβλημα. Όταν μέσα στη Βουλή μπαίνουν σαν αντιπρόσωποι του λαού οι αντιπρόσωποι των δικηγορικών "γραφείων", τα οποία είναι τα κόμματα, υπάρχει πρόβλημα. Πόσο μεγάλο πρόβλημα; Όσο μεγάλο πρόβλημα είναι να παριστάνει μέσα στο δικαστήριο ο εισαγγελέας τον ένορκο. Όσο μεγάλο πρόβλημα είναι να παρι­στάνει μέσα στο δικαστήριο ο συνήγορος του κατηγορουμένου τον ένορκο.

Γιατί υπάρχει πρόβλημα; Διότι δεν αποδίδεται δικαιοσύνη. Διότι, όταν τα δικηγορικά "γραφεία" βάζουν δικούς τους υπαλλήλους να παριστάνουν τους ενόρκους, εξασφαλίζουν μόνιμα τις αποφάσεις που τους συμφέρουν. Εξασφαλίζοντας την πλειο­ψηφία των "ενόρκων", εξασφαλίζουν μια μονιμότητα, η οποία απειλεί τη δημοκρατία. Για μια τετραετία θα υπάρχουν μόνιμα "αθώοι" —ό,τι και να κάνουν— και μόνιμα "ένοχοι" —ότι και να κάνουν επίσης—.

Αν καταλάβει κάποιος τους ρόλους αυτών που στελεχώνουν τις εξουσίες, εύκολα θ' αντιληφθεί ότι όσα συμβαίνουν σήμερα είναι παράνομα και παράλογα. Οι βουλευτές δεν θα έπρεπε να απευθύ­νονται στον λαό και να ζητούν την ψήφο του. Οι βουλευτές είναι ο λαός. Οι πολιτικοί είναι αυτοί οι οποίοι απευθύνονται στον λαό, εφόσον πρέπει να ψηφιστεί η άποψή τους από τον λαό.

Σε κανονικές συνθήκες οι βουλευτές θα έπρεπε ν' απαγο­ρεύεται δια νόμου να συναναστρέφονται με τους πολιτικούς. Με τους ίδιους νόμους και για τους ίδιους λόγους που απαγορεύεται η συναναστροφή των ενόρκων δικαστών με τους συνηγόρους των διαδίκων. Θα έπρεπε βουλευτές και πολιτικοί για συμβολικούς λόγους να μπαίνουν μέσα στη Βουλή από διαφορετικές εισόδους.

Σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε η επιλογή των βουλευτών να γίνεται με άλλες διαδικασίες. Με στοιχεία από ασφαλιστικά ταμεία και επιμελητήρια θα έπρεπε το σύστημα να "κληρώνει" τους βουλευτές. Με κάποια βασικά προσόντα μορφωτικού επιπέδου κάποιοι συμπολίτες μας θα έπρεπε να κληρώνονταν, για να μας αντιπροσωπεύσουν για τέσσερα χρόνια στη Βουλή. Με από­ζημίωση τον εργατικό μισθό που θα έχαναν σ' αυτά τα χρόνια, θα μπορούσαν να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις της Βουλής. Να τις παρακολουθούν μόνιμα και να τιμωρούνται για τις "απουσίες" τους. Ακριβώς, όπως κληρώνονται και πληρώνονται οι ένορκοι, για να συμμετάσχουν στα μεικτά ορκωτά δικαστήρια.

Αυτό όμως δεν συνέφερε την ΔΕΞΙΑ η οποία ήθελε να μονοπωλεί την εξουσία. Γι' αυτόν τον λόγο συνεργάστηκε με τους αστούς. Γι' αυτόν τον λόγο τους ευνόησε στον υπέρτατο βαθμό. Οι αστοί ήθελαν να ευνοηθούν από τη ΔΕΞΙΑ και να μοιράζονται μεταξύ τους προνόμια και κρατικές θέσεις. Γι' αυτόν τον λόγο συμμάχησαν μαζί της. Δεν ήθελε η ΔΕΞΙΑ τον αντιπρόσωπο του λαού στη Βουλή, για να μην ελέγχεται. Μαζί της όμως δεν ήθελαν και οι αστοί, οι οποίοι είχαν γίνει ΔΕΞΙΟΙ στο σύνολό τους.

Όλοι αυτοί ήθελαν μέσα στην αίθουσα του κοινωνικού "δικα­στηρίου" να βρίσκονται μόνον οι εκπρόσωποι των διαδίκων, ώστε να τα "στήνουν" όλα με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Ήθελαν να δημιουργήσουν τριακόσιες νέες χρυσοφόρες θέσεις εργασίας. Ήθελαν τις θέσεις αυτές να τις κάνουν "περιουσία" των κομμάτων. Των ΔΕΞΙΩΝ κομμάτων. Η ΔΕΞΙΑ με τη δύναμη αυτών των θέσεων ήθελε ν' αποκτήσει παράνομα τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, για να εξασφαλίσει επαγγελματίες ΔΕΞΙΟΥΣ με δέλεαρ το λαχταριστό "κόκαλο" μιας θεσούλας στο δημόσιο.

Ενώ λοιπόν είναι φυσιολογικό φαινόμενο —και ως εκ τούτου αδιάφορο για τον νόμο να το αποτρέψει ως εξέλιξη— ο πολιτικός κόσμος να στελεχώνεται αποκλειστικά από αστούς, είναι παρά­νομο να στελεχώνεται η Βουλή αποκλειστικά από τέτοιους. Είναι άκρως επικίνδυνο το κοινωνικό "φίλτρο" της Βουλής να είναι αστικό.

Με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, που και το ίδιο "παράγει" "σοφούς" αστούς, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους εργάτες στον "παράδεισο" του προλεταριάτου, ήταν εύκολη η είσοδος των αστών πολιτικών μέσα στη Βουλή των αντιπροσώπων και άρα το "βραχυ­κύκλωμα" του Συντάγματος. Ένα "βραχυκύκλωμα", που συνέφερε τους ΔΕΞΙΟΥΣ "αρχιερείς" της μεταπολίτευσης και δεν έθιγε τους ΚΚΕδες, οι οποίοι απολάμβαναν προνόμια και βέβαια υψηλά έσοδα. Δεν είναι και λίγο πράγμα από τη Γυάρο να γίνεις κατ’ ευθείαν υψηλόμισθος του δημοσίου.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί οι Αμερικανοί επένδυαν συστη­μα­τικά στους αστούς της Ευρώπης; Γιατί συνέφερε τον ιμπερια­λισμό των καπιταλιστών ο "σοσιαλισμός" των παρισινών Μάηδων; Γιατί επένδυσαν στην "αντίσταση" κατά της Χούντας της ΔΕΞΙΑΣ στην Ελλάδα; Γιατί τους ήταν άχρηστος ο βασιλιάς; Τα συμφέροντα των αστών τούς επέτρεπαν να απειλούν τα εθνικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών κρατών. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και στην Ελλάδα. Μέσω των αστών κατόρθωσαν και "βραχυκύκλωσαν" τη δημο­κρατία. Μέσω των αστών πραγματοποίησαν "βουβό" πραξικόπημα. 

Γι' αυτόν τον λόγο κατηγορούμε τους διάσημους και μόνιμους ΔΕΞΙΟΥΣ κομματάρχες. Τους κατηγορούμε για συνταγματικό πραξικόπημα. Δημιούργησαν συνθήκες "διαπλοκής" μεταξύ των δύο εξουσιών, που εκφράζουν τη λαϊκή βούληση. Μετέτρεψαν τις ιδιωτικές κομματικές τους επιχειρήσεις σε θεσμικά όργανα της πολιτείας. Παρέδωσαν ολόκληρη την κοινωνία στους συνενόχους τους ΔΕΞΙΟΥΣ αστούς. Με αυτούς τους αστούς συνεργάστηκαν οι ΔΕΞΙΟΙ κομματάρχες και μονοπωλεί η ΔΕΞΙΑ την εξουσία. Αυτό είναι πραξικόπημα.

Η νίκη στις εκλογές τους δίνει ανεξέλεγκτη εξουσία. Η σύμπραξη των κυρίαρχων ΔΕΞΙΩΝ κομμάτων δημιουργεί μονο­πώλια εξουσίας. Αυτό επιτρέπει στους κομματάρχες να κληρο­δοτούν τα κόμματά τους και άρα μέρη του ελληνικού κράτους στους φυσικούς απογόνους τους. Αυτό επιτρέπει στη ΔΕΞΙΑ να ελέγχει τα πάντα μέσα στο χρόνο. Από τη μοναρχία της μιας "γαλαζοαίματης" οικογένειας της ΔΕΞΙΑΣ πήγαμε στην ολιγαρχία των τριών κυρίαρχων οικογενειών της ΔΕΞΙΑΣ. Από τους Γλίξμπουργκ πήγαμε στους Καραμανλήδες, τους Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί η ΔΕΞΙΑ μέσω των αστών προσπά­θησε και κατάφερε ν' αναβαθμίσει τα ποιοτικά χαρακτη­ριστικά της; Κατάλαβε γιατί επένδυσε τόσο πολύ στο Πολυτεχνείο; Κατάλαβε γιατί έστησε μια ολόκληρη "βιομηχανία" παραγωγής "αντιστασιακών"; Χωρίς τους μορφωμένους αστούς δεν θα άντεχε την κοινωνική πίεση. Με κρατικούς μισθούς κατόρθωσε και έλεγξε τα πάντα.

Ένα τεράστιο θέατρο του παραλόγου. Οι ΔΕΞΙΟΙ, που παρί­στα­ναν τους σοσιαλιστές, έβριζαν τους ΔΕΞΙΟΥΣ και έκλεβαν ψήφους αριστερών. Οι ΔΕΞΙΟΙ, που παρέμεναν στη Δεξιά, έβριζαν τους σοσιαλιστές, κατηγορώντας τους για κρυπτοκομμουνιστές και επί­σης έκλεβαν ψήφους αριστερών. Ένας ολόκληρος λαός παγιδευ­μένος στα "γρανάζια" της ΔΕΞΙΑΣ. Όλοι εναντίον όλων και η ΔΕΞΙΑ πανευτυχής.

Το ίδιο ευτυχές ήταν και το Κολέγιο Αθηνών. Η "μήτρα" του ΔΕΞΙΟΥ παρακράτους. Οι δουλειές πήγαιναν περίφημα. Δεν χρειαζόταν ούτε καν να κρύβουν τις δραστηριότητές τους. Παρή­γαγαν με άνεση τους κορυφαίους των ΔΕΞΙΩΝ. Τους δεξιούς και τους αριστερούς ηγέτες και στελέχη. Όλοι συμμαθητές στα ίδια θρανία. Όλοι με τις ίδιες υποτροφίες στα ίδια Χάρβαρντ. Τα παιδιά της ΔΕΞΙΑΣ δεν είχαν λόγο ν' ανησυχούν για το μέλλον τους.

 

Γιατί φτάσαμε στο βρόμικο ’89;

 

Όλα πήγαιναν περίφημα για τη ΔΕΞΙΑ, μέχρι που άρχισε ν' αντιμετωπίζει προβλήματα ο παγκόσμιος μεταπολεμικός σχεδια­σμός. Η Ελλάδα και πάλι θα έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Μια κατάσταση όμοια μ' αυτήν που οδήγησε στη Χούντα, εξαιτίας των αναγκών της διεθνούς πολιτικής και όχι εξαιτίας κάποιας κοπώσεως της ΔΕΞΙΑΣ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο μεταπολεμικός κόσμος του "διπόλου" μεταξύ καπιταλιστικής Δύσης και κομμουνιστικής Ανατολής είχε αρχίσει να δείχνει έντονα σημάδια κόπωσης. Για τους γνωρίζοντες ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευσή του. Το "όραμα" του Τσόρτσιλ είχε αγγίξει τα όριά του. Οι Αμερικανοί το έβλεπαν αυτό. Όπως έβλεπαν τη δεκαετία του ’60 ανάγκη προσαρμογής του αγγλό­πνευστου ελληνικού συστήματος στις μεταπολεμικές ανάγκες του αμερικανικού κόσμου, έτσι έβλεπαν και τώρα ανάλογες ανάγκες.

Έπρεπε η Ελλάδα να ευθυγραμμιστεί στο επιλεγμένο μοντέλο της Νέας Τάξης. Ένα μοντέλο, που είναι όμοιο με το αμερικανικό μοντέλο και πολύ εχθρικό για τον εθνικό σχεδιασμό. Τον σχεδιασμό, που θέλει ανάπτυξη Δημόσιου κεφαλαίου, για να ευνοείται η εθνική παραγωγή και προστατευτισμό της εθνικής παραγωγής.

Με ποιον θα συνεργάζονταν οι Αμερικανοί; Με τους ΔΕΞΙΟΥΣ, εφόσον αυτοί έλεγχαν απόλυτα την Ελλάδα. Με ποιους όμως ΔΕΞΙΟΥΣ; Με τους ΔΕΞΙΟΥΣ οι οποίοι έλεγχαν την επίσημη Δεξιά. Ήθελαν να χρεώσουν με την αθλιότητα —που χαρακτήριζε την νέα πολιτική— αυτούς οι οποίοι έτσι κι αλλιώς συνδέονταν άμεσα με την έννοια της ΔΕΞΙΑΣ και ήταν η Δεξιά Νέα Δημο­κρατία.

Τότε έστησαν το βρόμικο ’89. Ο ΔΕΞΙΟΣ Παπανδρέου ήταν πολύ ισχυρός και το ΠΑΣΟΚ είχε πολλά ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό, ώστε να χάσει την εξουσία. Μεθόδευσαν έναν διωγμό του, ώστε να δώσουν την ευκαιρία στον ΔΕΞΙΟ Μητσοτάκη να κερδίσει τις εκλογές χωρίς αντίπαλο. Ο λαός όμως μισούσε πολύ τον Μητσοτάκη, για να του δώσει την πρωθυπουργία. Το αποτέλεσμα; Ο Μητσοτάκης έτρεξε μόνος του και βγήκε δεύτερος.

Η Νέα Δημοκρατία όμως έπρεπε να γίνει κυβέρνηση έστω και "μπρούμυτα", γιατί αυτό βόλευε τους Αμερικανούς. Από τη στιγμή που υπάρχει "μπρούμυτα", ευνόητο είναι ότι οι ΚΚΕδες ηγέτες θα βοηθούσαν στην πολιτική των αφεντικών τους. Ευνόητο είναι ότι ο "καπετάνιος" Φλωράκης θα έσπευδε να βοηθήσει τον συνεργάτη του Μητσοτάκη.

Υπό τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και της Μόσχας το κόμμα του Μητσοτάκη συνεργάζεται με το ΚΚΕ. Αποκαλύπτεται για ακόμα μία φορά και σε απόλυτο βαθμό η άνομη σχέση μεταξύ ΚΚΕ και ΔΕΞΙΑΣ. Ακόμα όμως και αυτή η αποκάλυψη δεν φτάνει για να γίνει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός. Έπρεπε η "τρομοκρατία" να σκοτώσει τον Μπακογιάννη και τα ίχνη συμπάθειας του λαού προς τον "κλαίοντα" αποστάτη να τον κάνουν πρωθυπουργό.

Ποιος ήταν ο ρόλος εκείνης της κυβέρνησης; Να χρεώσει στη Δεξιά την πολιτική της Νέας Τάξης. Να δημιουργήσει τα νομικά δεδομένα που θα οδηγούσαν στην ευθυγράμμιση της ελληνικής οικονομίας με αυτήν της Νέας Τάξης, χωρίς να απειληθεί η βιτρίνα του αγαπημένου των Αμερικανών "σοσιαλιστικού" ΠΑΣΟΚ. Με νόμους του Μητσοτάκη δρομολογήθηκε το έγκλημα του χρηματι­στη­ρίου. Με νόμους του Μητσοτάκη δρομολογήθηκε των ξεπού­λη­μα των ΔΕΚΟ. Με νόμους του Μητσοτάκη επιβλήθηκαν οι διάφο­ροι "τρομονόμοι".

Από τη στιγμή που δρομολογήθηκαν αυτοί οι αντιλαϊκοί νόμοι, δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσει εκείνη η κυβέρνηση. Τη μισούσε ο λαός ως θεωρητική έκφραση της ΔΕΞΙΑΣ και τώρα τη μισούσε ακόμα περισσότερο. Ο θρίαμβος του ΠΑΣΟΚ και η "δικαίωση" του ΔΕΞΙΟΥ Ανδρέα ήταν προ των πυλών. Ο ΔΕΞΙΟΣ Μητσοτάκης χρέωσε στη Δεξιά το σύνολο των νόμων που θα επέτρεπε στον ΔΕΞΙΟ Παπανδρέου και τον διάδοχό του Σημίτη ν' ακολουθήσουν την πολιτική της Νέας Τάξης.

Ο λαός ούτε καν κατάλαβε τι έγινε. Δεν κατάλαβε ότι έπεσε εκ νέου στην παγίδα της αμερικανόδουλης ΔΕΞΙΑΣ κι εξακολου­θούσε να φέρεται με τον τρόπο που επέβαλε ο τεχνητός δικομματισμός. Οι σοσιαλιστές μισούσαν τον ΔΕΞΙΟ Μητσοτάκη, αγνοώντας ότι την εφαρμογή της ΔΕΞΙΑΣ πολιτικής την ανέλαβε ο ΔΕΞΙΟΣ Σημίτης. Οι νεοδημοκράτες μισούσαν τον Σημίτη γι' αυτήν την πολιτική, αλλά δεν τολμούσαν να μιλήσουν, γιατί πάντα τους υπενθύμιζαν ότι τα νομικά της θεμέλια ήταν δημιουργήματα της κυβέρνησης της Δεξιάς.

 Οι τράπεζες της ΔΕΞΙΑΣ

κατέστρεψαν τα λαϊκά ερείσματά της.

 

Από τη στιγμή που στο νομικό επίπεδο θεμελιώθηκε η Νέα Τάξη στην Ελλάδα, ήταν θέμα χρόνου η καταστροφή που ακο­λούθησε. Ο κόσμος μπήκε στο χρηματιστήριο και καταστράφηκε. Αμερικανοί και ΔΕΞΙΟΙ τού έφαγαν όλες τις οικονομίες. Αποταμιεύσεις μισού αιώνα σκληρής εργασίας και αποταμιεύσεων έγιναν κέρδη κάποιων λίγων ΔΕΞΙΩΝ. Τριανταπέντε τρις δραχμές έχασαν οι Έλληνες μέσα σε λίγα χρόνια.

Από τη στιγμή που κατέστρεψαν οικονομικά τον ελληνικό λαό, ήταν έτοιμοι να περάσουν στη δεύτερη φάση του σχεδίου τους και να φάνε τις μεγάλες ΔΕΚΟ. Να βάλουν χέρι στο τεράστιο δημόσιο κεφάλαιο των Ελλήνων. Τα πράγματα ήταν απλά. Οι επιχειρήσεις, που άξιζαν την επένδυση των Ελλήνων, όταν μπήκαν στο χρηματιστήριο, βρήκαν τους Έλληνες χωρίς χρήματα. Η ΔΕΞΙΑ φρόντισε γι' αυτό.

Σταδιακά η οικονομία καταστράφηκε πλήρως, γιατί αυτό επέβαλαν οι ανάγκες της Νέας Τάξης. Οι ανάγκες των Αμερι­κανών, τις οποίες οι ΔΕΞΙΟΙ ηγέτες του δικομματισμού έσπευσαν να εξυπηρετήσουν. Γιατί; Γιατί αυτοί και πάλι θα κατάφερναν να σωθούν. Ο κόσμος θα καταστρεφόταν και όχι οι ίδιοι. Ο ελληνικός λαός θα έχανε το δημόσιο κεφάλαιό του, αλλά οι ΔΕΞΙΟΙ δεν θα έχαναν τις διευθυντικές θέσεις αυτού το κεφαλαίου.

Η ελληνική κοινωνία έχασε μέσα σε λίγα χρόνια ό,τι είχε και δεν είχε. Έγινε ένα αγγλοσαξονικού τύπου κράτος, στο οποίο ο λαός είναι απλό οικόσιτο και όχι ιδιοκτήτης. Το Κολέγιο Αθηνών και πάλι τα είχε καταφέρει. Οι Έλληνες θα καταστρέφονταν και όχι οι ΔΕΞΙΟΙ απόφοιτοί του. Αυτοί θα έρχονταν με τα πτυχία του Χάρβαρντ και με τις ευλογίες των αφεντικών τους και θα αναλάμβαναν τις διευθυντικές θέσεις των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων.

Φαινομενικά η ΔΕΞΙΑ τα είχε ρυθμίσει όλα μια χαρά. Μια ρύθμιση όμοια με την προπολεμική ρύθμιση. Οι ΔΕΞΙΟΙ της Αθήνας απομονώθηκαν από το σύνολο του ελληνικού λαού. Αυτοί μέσα στις χλιδές και οι υπόλοιποι βυθισμένοι μέσα στη φτώχεια. Αυτοί με "ευαισθησίες" και οι υπόλοιποι σε ένα σκληρό κυνήγι για τον καθημερινό επιούσιο.

Στο μεταξύ οι τράπεζες από κάτω σάρωναν τα πάντα. Οι τράπεζες των ΔΕΞΙΩΝ αφέθηκαν να ληστεύουν τον κόσμο. Σήμερα δεν υπάρχει Έλληνας που να βρίσκεται σε καλή οικο­νομική κατάσταση και να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Οι πάντες χρωστάνε. Έχασαν τις αποταμιεύσεις τους στο χρηματι­στήριο και χρωστάνε πάνω από εβδομήντα δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες.

Η φτώχεια τους έχει μετατρέψει το ελληνικό "κορμί" σε ένα λαχταριστό "ψοφίμι", που έλκει όλα τα "όρνια". Εκατομμύρια ξένοι "επενδυτές" λεηλατούν τον τόπο. Εκατομμύρια ξένοι αποκτούν ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα για ψίχουλα. Η Ελλάδα πλέον βρίσκεται υπό ξένη κατοχή. Ξένοι απέκτησαν το σύνολο σχεδόν της ιδιοκτησίας του δημόσιου κεφαλαίου και τώρα επιχειρούν ν' αρπάξουν το εναπομείναν ιδιωτικό κεφάλαιο.

Ούτε οι Ναζί δεν είχαν καταφέρει να γίνουν τέτοια λαίλαπα. Δεν είχαν κατορθώσει να φέρουν ενάμιση εκατομμύριο ομοεθνείς τους, για να τους δώσουν ιδιοκτησία στην Ελλάδα. Αυτό το κατάφερε η ΔΕΞΙΑ συνεργαζόμενη με τους Αμερικανούς. Η δοσίλογη ΔΕΞΙΑ, που και πάλι συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Η δοσίλογη ΔΕΞΙΑ, που και πάλι έθεσε στις υπηρεσίες τους τον κρατικό μηχανισμό.

Όλα αυτά τα κατάφερε η ΔΕΞΙΑ, αλλά με άπειρο ρίσκο. Φαινομενικά τα κατάφερε, γιατί αυτή ήταν μια "πύρρεια" νίκη της, η οποία ίσως αποδειχθεί μοιραία. Έκοψε τα "πόδια" της. Έχασε τα ερείσματά της στην κοινωνία. Κάποτε αυτά τα "πόδια" τα απέκτησε με άπειρη βία στην επαρχία. Στον εμφύλιο επέτρεψε σε δολο­φόνους και κλέφτες να λεηλατούν φτωχούς, για να ταυτιστούν μαζί της. Στη μεταπολίτευση επέτρεψε σε δημόσιους υπάλληλους να ευνοούνται κατάφορα. Όλοι αυτοί ήταν οι σύμμαχοί της ΔΕΞΙΟΙ.

Σήμερα δεν μπορεί να δημιουργήσει συμμάχους, γιατί απλούστατα δεν το επιτρέπει ο σχεδιασμός. Σήμερα χάνει συμ­μάχους και από αυτούς που είχε. Κανένας δεν μπορεί να βολέψει τα παιδιά του και άρα να συνεχίσει να στηρίζει τα ΔΕΞΙΑ συμφέ­ροντα. Κανένας δεν μπορεί να κουβαλάει νερό στον "μύλο" των αποφοίτων του Κολεγίου των δοσίλογων και των "παραθεριστών". Των εκ του ασφαλούς κληρονόμων του ελληνικού κράτους.

Η ΔΕΞΙΑ απομονώθηκε πλήρως και απέναντί της έχει το σύνολο του λαού. Ενός λαού, που πλέον δεν μπορεί να την εξυπηρετήσει, γιατί δεν μπορεί να διχάζεται εξ αιτίας διαφορετικών συμφερόντων. Ενός λαού, που είναι πλέον "συμφιλιωμένος" με τη φτώχεια. Η ΔΕΞΙΑ με την άθλια πολιτική της και τη ληστρική δραστηριότητα των τραπεζών της, γίνονται σήμερα άθελά τους καταλύτης της εθνικής συμφιλίωσης.

Σήμερα οι Έλληνες είναι καταδικασμένοι να συμφιλιωθούν μεταξύ τους, γιατί τους ενώνουν πολύ περισσότερα πράγματα απ' ό,τι τους χωρίζουν. Είναι φτωχοί περισσότερο από ποτέ και ταυτό­χρονα έχουν προδοθεί στο σύνολό τους απ' όσους εμπιστεύτηκαν. Σήμερα δεν υπάρχουν δεξιοί και σοσιαλιστές Έλληνες.

Σήμερα υπάρχουν φτωχοί Έλληνες, οι οποίοι προδόθηκαν από το Κολέγιο της ΔΕΞΙΑΣ και παραδόθηκαν στους ξένους ιμπερια­λιστές. Ό,τι δεν κατάφερε η μόρφωση και η εθνική ομοψυχία, το κατάφερε η φτώχεια. Ό,τι κέρδισαν κάποτε κάποιοι ΔΕΞΙΟΙ δοσί­λογοι, εξαιτίας της προδοσίας τους, τους τα "έφαγαν" οι τράπεζες. Ό,τι κέρδισαν κάποτε κάποιοι ΔΕΞΙΟΙ δημόσιοι υπάλληλοι, εξαιτίας της εύνοιας του δημοσίου, τους τα "έφαγαν" οι τράπεζες.

Η ΔΕΞΙΑ σήμερα είναι στην κυριολεξία χωρίς "πόδια". Τζάμπα έκλεβαν οι εθνικόφρονες. Τους τα πήραν όλα οι τράπεζες και τα κολέγια. Τζάμπα οι δημόσιοι υπάλληλοι σκέφτονταν όλα τα πιθανά κι απίθανα επιδόματα. Τους τα έφαγαν οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι της στέγης. Για μια "τρύπα" πληρώνουν απίθανα στεγαστικά δάνεια και ζουν μέσα στην απόλυτη φτώχεια. Η ΔΕΞΙΑ δεν έχει συμμάχους στους χώρους στους οποίους η ίδια "επένδυσε". Όλοι οι άλλοι έτσι κι αλλιώς τη μισούν.

Ακόμα και οι ακροδεξιές εφεδρείες της έχουν παρακμάσει. Η παρατεταμένη αποχή τους από την εξουσία και το κοινωνικό γίγνεσθαι τις έχει αποψιλώσει. Τόσο οι βασιλόφρονες όσο και η εκκλησιαστική ΔΕΞΙΑ έχουν αρχίσει να διαλύουν. Απόδειξη αυτού είναι ότι ηγέτης αυτής της εφεδρείας είναι ο ΔΕΞΙΟΣ Καρα­τζαφέρης.

Οι βασιλόφρονες έχουν προ πολλού αγγίξει τα όρια της γραφικότητας. Όσοι από αυτούς δεν έχουν πεθάνει, έχουν γεράσει. Ακόμα κι αν θέλουν να φωνάξουν "ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά", δεν μπορούν πλέον. Είναι τεχνικά αδύνατον. Φοράνε μασέλες και δεν μπορούν να φωνάξουν. Το ανάλογο συμβαίνει και με την εκκλησιαστική ΔΕΞΙΑ. Παραπαίει καθημε­ρινά κάπου ανάμεσα στο "ροζ" και στο "μαύρο".

Μάταια ο ΔΕΞΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος προσπαθεί με ανέκδοτα να εκβιάσει τη λαϊκή συμπάθεια και να δημιουργήσει νέο ρεύμα υπέρ της ΔΕΞΙΑΣ. Ο κόσμος πλέον δεν ζει στον Μεσαίωνα. Είναι μορφωμένος κι ενημερώνεται. Γελάει με τα ανέκδοτα, αλλά θυμώνει με τις πολυτελείς συνήθειες των "πατέρων". Θυμώνει με τα διάφορα Four Seasons και τις συλλογές πολυτελών αυτοκινήτων.

 

Το πολιτικό παιχνίδι

των ΔΕΞΙΩΝ της Νέας Τάξης.

Γιωργάκης – Αντιγιωργάκης,  Ντόρα – Αντιντόρα

Αυτό το οποίο πρέπει να δούμε είναι το πώς φιλοδοξούν αυτοί οι ΔΕΞΙΟΙ να κυβερνήσουν μια χώρα, χωρίς να έχουν ερείσματα μέσα στην κοινωνία της. Πώς φιλοδοξούν να κυβερνήσουν μια χώρα "εκλεκτών" ιδιοκτητών και "μη εκλεκτών" οικόσιτων. Πώς φιλο­δοξούν να το καταφέρουν; Με μίμηση των πρακτικών των α­φεντι­κών τους. Με μίμηση της αμερικανικής εσωτερικής πολιτικής.

Σε έναν ενιαίο ιδεολογικά χώρο φιλοδοξούν να δημιουρ­γή­σουν δύο ομοειδή κόμματα, που παρασέρνουν τον λαό σε ψευδοδημοκρατικές εκλογές. Σε ένα κράτος, το οποίο ανήκει εξ’ ολοκλήρου σε "Αγγλοσάξονες" ΔΕΞΙΟΥΣ, φιλοδοξούν να παρα­σύρουν τους "νέγρους" σε ένα παιχνίδι δημοκρατίας. Σε ένα παιχνίδι, όπου οι εκλεκτοί στα γραφεία τους θ' αποφασίζουν για το ποιος θα κυβερνήσει και ο λαός απλά θα νομιμοποιεί με την ψήφο του την επιλογή τους. Με συνέδρια-φιέστες, σημαιάκια και πολύ­χρω­μα καπέλα θ' αποφασίζουν δια βοής οι όχλοι. Μερικές φωτο­γρα­φίες με παιδιά και αναξιοπαθούντες και έτοιμοι οι ηγέτες. "Όπως Αμερική".

Αυτός είναι ο στόχος. Ορίζουν έναν εχθρό, ο οποίος αφορά την κοινωνία στο σύνολό της και είναι για παράδειγμα η τρομοκρατία και "παίζουν" το παιχνίδι της δημοκρατίας των προσώπων. Μιας δημοκρατίας των ίδιων κομμάτων, των ίδιων πολιτικών, των ίδιων χορηγών. Οι Αμερικανοί και το Κολέγιο θα ορίζουν τις ηγεσίες των κομμάτων και απλά ο λαός με την ψήφο του επικυρώνει τις επιλογές τους. Η ΔΕΞΙΑ με τον τρόπο αυτόν φιλοδοξεί να ελέγξει τα πάντα.

Είναι τόσο σίγουροι, που δεν σέβονται πλέον ούτε τα προσχή­ματα. Είναι τόσο βέβαιοι για την ισχύ των Αμερικανών, που δεν διστάζουν να προκαλούν τον κόσμο. Παντού ΔΕΞΙΟΙ χωρίς προ­κα­λύμ­ματα. Δίπλα στον ΔΕΞΙΟ Γιωργάκη, που παριστάνει τον "σοσιαλιστή", βάζουν ως βασικό σύμβουλό του τον ΔΕΞΙΟ Γερουλάνο. Ένα γνήσιο παιδί αυλοκολάκων του τέως βασιλιά. Δίπλα στην κομμουνίστρια Παπαρήγα βάζουν ως εκπρόσωπο του ΚΚΕ την ΔΕΞΙΑ Κανέλη. Τα παιδιά των "παραθεριστών", των δοσίλογων και των προδοτών έχουν χάσει κάθε μέτρο.

Όλα ένα παιχνίδι με επαγγελματίες νικητές, οι οποίοι δεν ανήκουν στον λαό. Επαγγελματίες, που είναι "καταδικασμένοι" να μας κυβερνήσουν από την παιδική τους ηλικία. Γεννημένοι "εκλεκτοί", όλοι τους ΔΕΞΙΟΙ. ΔΕΞΙΟΙ, όπως ο γιος του ΔΕΞΙΟΥ Ανδρέα Παπανδρέου. ΔΕΞΙΟΙ, όπως ο ανιψιός του ΔΕΞΙΟΥ Καραμανλή. ΔΕΞΙΟΙ, όπως η κόρη του αποστάτη.

Ηγέτες ΔΕΞΙΩΝ κομμάτων, που στελεχώνονται καθαρά από ΔΕΞΙΟΥΣ. Όλοι οι κυρίαρχοι της προηγούμενης κατάστασης έβα­λαν ή επιδιώκουν να βάλουν μέσα στη Βουλή τα φυσικά τους παιδιά. Όπως ακριβώς συνέβαινε προπολεμικά. Όπως ο γιος του Ελευθέριου Βενιζέλου ήταν "καταδικασμένος" να διαδεχθεί τον πατέρα του. Ένας κληρονόμος "Γιωργάκης" εκείνης της εποχής.

Το ανάλογο γίνεται και σήμερα. Τον δεξιό ΔΕΞΙΟ Βαρβιτσιώτη τον διαδέχθηκε ο γιος του. Τον σοσιαλιστή ΔΕΞΙΟ Γεννηματά τον διαδέχθηκε η κόρη του. Οι πάντες έχουν μπει σ' αυτό το παιχνίδι. Όλα κοινά σε ένα κοινό παιχνίδι. Κύριο κοινό χαρακτηριστικό τους τα "πιστοποιητικά" της ΔΕΞΙΑΣ, που εκδίδει το Κολέγιο Αθηνών.

Από τη στιγμή που κυριάρχησε η Νέα Τάξη, ευνόητο είναι ότι θα άλλαζαν και οι πρακτικές ελέγχου του λαού. Από τη στιγμή που κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ, έπρεπε ν' αλλάξουν οι πολιτικοί "λόγοι" των κομμάτων. Δεν απέδιδε πλέον το παιχνίδι της δήθεν ιδεολογικής σύγκρουσης. Το παιχνίδι των ΔΕΞΙΩΝ, που παρί­σταναν είτε τους Δεξιούς είτε τους σοσιαλιστές.

Σήμερα το παιχνίδι γίνεται καθαρά με όρους παιχνιδιού. Με τη χρήση εργαλείων παιχνιδιού. Με τη χρήση των ΜΜΕ και των εταιρειών τύπου MRB. Ποιος είναι ο ρόλος αυτής της εταιρείας στο σύγχρονο πολιτικό "παιχνίδι"; Η εταιρεία αυτή "παίζει" με τα ένστικτα της κοινωνίας. Αυτή μετατρέπει την κοινωνία σε "αρένα". Αυτή μετατρέπει τον δήθεν πολιτικό διάλογο σε άναρθρες κραυγές όχλων. Αυτή μετατρέπει τις πολιτικές συγκεντρώσεις σε κερκίδες γηπέδων.

Όλοι είδαμε σχετικά πρόσφατα τον ΔΕΞΙΟ Βουλγαράκη να εκφράζει τον πολιτικό του λόγο σαν αρχηγός κερκίδας και όχι ως πολιτικός. Γίνεται πολιτική συγκέντρωση και κυρίαρχος δεν είναι ο πολιτικός λόγος του πολιτικού που την πραγματοποιεί, αλλά οι γηπεδικές κραυγές του όχλου που τον υποστηρίζει. Αρένα έχει γίνει το πολιτικό περιβάλλον που φιλοδοξεί να ελέγξει η ΔΕΞΙΑ.

Όμως, στις αρένες υπάρχουν πάθη και εκφράζονται προ­τιμή­σεις. Προτιμήσεις, τις οποίες ελέγχει το σύστημα. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις αρένες τις έφτιαξε το ίδιο σύστημα, για να ελέγχει τους λαούς και όχι οι ίδιοι οι λαοί, για να καλύψουν κάποιες ανάγκες τους. Τις αρένες τις έφτιαξε το σύστημα, για να δώσει πολιτική απόδοση στην έννοια "άρτος και θεάματα" και να υπνωτίσει τον λαό. Να αποκτήσει ρόλο και το ίδιο, ως διοργανωτής φιλολαϊκών θεαμάτων. Όταν μέσα στην αρένα κατορθώνει το σύστημα και βάζει ακόμα κι αυτούς τους οποίους θα ψηφίσει ο κόσμος για να τον κυβερνήσουν, τότε οι στόχοι του έχουν επιτευχθεί πλήρως. Ακόμα και η δημοκρατία πέφτει θύμα της βαρβαρότητας. Αυτό είναι το ζητούμενο για τη ΔΕΞΙΑ και τη βαρβαρότητά της. Να παρασύρει τον λαό στο "παιχνίδι", ώστε να μην χάσει την εξουσία της.

Το πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό το "παιχνίδι" της ΔΕΞΙΑΣ, μπορεί να το καταλάβει κάποιος, επεξεργαζόμενος τα στοιχεία που εκρέουν από το ίδιο το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Για παράδειγμα, οι μετρήσεις της εταιρείας MRB αποκαλύπτουν ότι ένα κολοσσιαίο ποσοστό —πάνω από 70% του ελληνικού λαού— αμφισβητεί παντελώς τα σημερινά ΔΕΞΙΑ πολιτικά πρόσωπα.

Ταυτόχρονα όμως, εξαιτίας της ίδιας έρευνας της ίδιας εται­ρείας, τα ποσοστά των προτιμήσεων του λαού απέναντι στα ίδια πρόσωπα είναι ιδιαίτερα υψηλά. Βλέπουμε ποσοστά δημοφιλίας ΔΕΞΙΩΝ πολιτικών, που ξεφεύγουν από τη λογική. Αυτά τα ποσοστά είναι εκείνα τα οποία προκαλούν τη συσπείρωση που παγιδεύει τους πάντες στα ίδια πράγματα, τα οποία και αμφισβητούν.

Πώς μπορεί να συμβεί αυτό το αντιφατικό; Πώς μπορεί δηλαδή ένας λαός να αμφισβητεί πλήρως τα πολιτικά πρόσωπα και ταυτόχρονα να υποστηρίζει φανατικά τα ίδια αυτά πρόσωπα; Πώς μπορεί να σκεφτεί κάποιος έναν λαό Αριστερό να παθιάζεται τόσο πολύ με τους ΔΕΞΙΟΥΣ που τον κυβερνούν και με τους οποίους δεν έχει καμία σχέση;

Ας σκεφτεί κάποιος τελείως ποδοσφαιρικά. Όλοι οι άνθρωποι μπορεί να προτιμούν να βλέπουν στην τηλεόρασή τους να παίζουν μεταξύ τους η Αργεντινή με τη Βραζιλία. Το γεγονός ότι μπροστά σ' αυτές τις ομάδες δεν βάζουν τον Αστέρα του Κάτω Μαχαλά με την Αστραπή του Άνω Μαχαλά, δεν σημαίνει ότι, αν δουν ένα παιχνίδι των "κουτσών", δεν μπορούν να φανατιστούν. Η σύγκρουση σε φανατίζει και όχι η ποιότητα των συγκρουόμενων.

Αυτό είναι το όλο κόλπο της MRB. Μετατρέπει την πολιτική σύγκρουση σε παιχνίδι. Μετατρέπει τη νίκη σε κυρίαρχο στόχο και δίνει στους πολιτικούς την ιδιότητα των παικτών και στους πολίτες την ιδιότητα των οπαδών. Ο μόνος στόχος που υπάρχει για τον "παίκτη" είναι η νίκη και τίποτε άλλο. Αυτή η ιδιομορφία του παιχνιδιού είναι που το κάνει εκμεταλλεύσιμο για τους ΔΕΞΙΟΥΣ που μας κυβερνάνε. Γιατί; Γιατί η νίκη δίνει χαρά και η ήττα λύπη.

Από αυτό το σημείο αρχίζουν τα άσχημα. Το παιχνίδι απευθύ­νεται καθαρά στα ζωικά ένστικτα του ανθρώπου. Για τους ίδιους λόγους που, όταν ένας σκύλος κυνηγάει μια γάτα, στο πέρασμά του παρασέρνει όλους τους σκύλους στη "μάχη" του, την οποία μετατρέπει σε μάχη του "είδους" του, έτσι συμβαίνει και στο παιχνίδι.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης των "ειδών" παρασέρνει τους πάντες στη μάχη. Παρασέρνει τους πάντες στην υποστήριξη αυτών που θεωρούν ομοίους τους. Παρασέρνει αυτούς, που τα ένστικτα του "είδους" τους τούς ωθούν στο να υποστηρίξουν τον όμοιό τους. Είναι καθαρά ενστικτώδης η αντίδραση. Επειδή πρόκειται περί σύγκρουσης, τα πάντα βρίσκονται στη λογική της δράσης και της αντίδρασης. Όταν χαίρεσαι με τη νίκη του ομοίου σου, κάποιοι λυπούνται αναγκαστικά με την ήττα του δικού τους ομοίου.

Από εκείνο το σημείο τα πάντα είναι εύκολα και "ρυθμίζονται". Οποιοδήποτε μίσος υπάρχει στην κοινωνία μπορεί να γίνει εκμε­ταλ­λεύσιμο, γιατί μπορεί να "μαντρώσει" αυτούς τους οποίους μισούν κάποιους άλλους. Αυτά τα οποία λένε οι αφελείς ότι τα παιχνίδια ενώνουν τον κόσμο είναι αηδίες. Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι, για παράδειγμα, αγαπούν το ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι το ποδόσφαιρο ενώνει τον κόσμο. Σημαίνει ότι οι άνθρωποι αγαπούν το συγκεκριμένο παιχνίδι, επειδή θέλουν να υπάρχουν οι συνθήκες που τους δίνουν χαρά εις βάρος κάποιων άλλων.

Αν δεν υπάρχει το ποδόσφαιρο, πού θα βρουν την ευκαιρία να στεναχωρήσουν αυτούς τους οποίους μισούν; Αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, οι φτωχοί, που είναι τα αιώνια θύματα των ισχυρών, πού θα έβρισκαν "στίβο" για να τους "πληγώσουν"; Πού θα έβρισκαν χώρο, όπου θα μπορούσαν αυτοί να γελούν και οι μόνιμα κυρίαρχοι της κοινωνίας να είναι στεναχωρημένοι;

Αυτή είναι η λογική του παιχνιδιού και αυτό εκμεταλλεύεται η ΔΕΞΙΑ, που ελέγχει τον δικομματισμό. Στο παιχνίδι δεν υποστη­ρίζεις μόνον αυτόν που μπορεί να σου δώσει χαρά με τη νίκη του. Υποστηρίζεις αυτόν που μπορεί με τη νίκη του να δώσει λύπη σ' αυτόν που μισείς.

Τα πάντα στα παιχνίδια έχουν τη λογική του πολέμου. Στον πόλεμο ο καλύτερος φίλος σου είναι ο εχθρός του εχθρού σου. Ένας άνθρωπος μπορεί να φανατιστεί με το πιο αδιάφορο παιχνίδι της πιο αδιάφορης ομάδας, μόνον και μόνον αν δει αυτόν που μισεί να κάνει επιλογή υπέρ κάποιου από τους αντιπάλους. Του αρκεί να εκδηλώσει τη συμπάθειά του υπέρ του ενός και αυτός θα υποστηρίξει τον άλλο.

Μπορείς δηλαδή να μετατρέψεις σε φανατισμένη "κόλαση" ακόμα κι ένα παιχνίδι σχολικού πινγκ-πονγκ. Αρκεί να γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις και πώς πρέπει να το κάνεις. Αρκεί ένας προβοκάτορας και είναι θέμα χρόνου να σκοτωθούν άνθρωποι για έναν σχολικό αγώνα πινγκ-πονγκ. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Αρκεί κάποιος πονηρός να βρει ένα κοινό σημείο μεταξύ του ενός από τους αντιπάλους με τον εαυτό του και με μια μερίδα της κερκίδας και να το κάνει "σημαία". Αυτό είναι κάτι το εύκολο, γιατί ο κάθε "παίκτης" μπορεί να διαφέρει από τον άλλο σε εκατομμύρια πράγματα, που διαφοροποιούν τους ανθρώπους μεταξύ τους.

Αν κάποιος "παίξει" με τα πράγματα αυτά, μπορεί να οδηγήσει στον φανατισμό. Μπορεί για παράδειγμα το ένα παιδί που αγωνίζεται να είναι πλούσιο και το άλλο φτωχό. Μπορεί το ένα να είναι λευκό και το άλλο μαύρο. Μπορεί το ένα να είναι από τον "πάνω μαχαλά" και το άλλο από τον "κάτω μαχαλά". Εκατομμύρια "μπορεί" μπορεί να διαφοροποιούν το ένα παιδί από το άλλο. Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να διχαστούν οι πάντες και οι αντίπαλοι να γίνουν μονομάχοι-αντιπρόσωποι της κερκίδας. Αρκεί να φωνάξει κάποιος "παίξε" γι' αυτόν ή για τον άλλο λόγο και θα δημιουργηθεί η απαραίτητη ένταση.

"Παίξε" για τον μαχαλά σου, για την κοινωνική σου τάξη, για τη φυλή σου, για την ιδεολογία σου κλπ.. "Παίξε" για ν' αποδείξεις όχι μόνον την "ανωτερότητά" σου, αλλά και την "ανωτερότητα" των ομοίων σου που παρακολουθούν από την κερκίδα και "επεν­δύ­ουν" σ' εσένα. Ο ένας βλάκας προβοκάτορας, που θα εκδηλώσει την υποστήριξή του για βλακώδεις λόγους υπέρ του ενός αγωνιζόμενου, αμέσως θα συσπειρώσει τους "άλλους" υπέρ του αντιπάλου του. Η συσπείρωση των πρώτων θα οδηγήσει σε αντισυσπείρωση των υπολοίπων και το γήπεδο θα γίνει κόλαση. Με τον πιο απλό τρόπο μπορεί κάποιος να προκαλέσει τα ένστικτα του ανθρώπου και να τον παρασύρει σε αθλιότητες.

Οπουδήποτε στη σύγχρονη και υποτίθεται πολιτισμένη Ελλάδα μπορεί ένας σχολικός αγώνας να οδηγήσει σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Αρκεί να φωνάξει κάποιος "παίξε" για τους Πόντιους, για τους Πομάκους, για τους Αρβανίτες, για τους κομμουνιστές, για τους βορειοελλαδίτες, για τους Θεσσαλούς κλπ.. Όπου υπάρχει δηλαδή μια βάση, που να δημιουργεί διχασμό και άρα ένταση, μπορεί με τον κατάλληλο χειρισμό της να μετατραπεί σε μίσος και ακρότητες με τη χρήση της έννοιας του "αγώνα".

Αυτό είναι μια διαδικασία, η οποία δεν αφορά την ευφυΐα, ώστε να θεωρήσει κάποιος ότι οι κουτοί άνθρωποι είναι αυτοί οι οποίοι τους αφορά. Είναι καθαρά ζωώδης αντίδραση, που αφορά τους πάντες μηδενός εξαιρουμένου.

Ακόμα και ο γράφων, ο οποίος υποτίθεται γνωρίζει τι συμβαί­νει, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη λογική. Μπορεί να το αποφύγει μόνον εάν δεν συμμετάσχει στο "αγωνιστικό" δρώμενο. Αν δεν συμβεί αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση ν' αποφύγει τα ζωικά του ένστικτα. Όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι αυτός έχει χαρεί με τη νίκη της επιλογής του και έχει χαρεί με την λύπη εκείνων, που ήταν συσπειρωμένοι γύρω από τη "διαφορετικότητά" τους.

Είναι αναπόφευκτο να συμβεί αυτό. Ακόμα και να καταλα­βαίνεις τι συμβαίνει, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη ζωική σου φύση. Ακόμα κι αν γνωρίζεις ότι κάποιος επίτηδες σε προκαλεί και σε "κουρδίζει", είναι αδύνατον να μην υποστηρίξεις —έστω και υποσυνείδητα— αυτόν τον οποίο με την νίκη του θα "τιμωρήσει" με στεναχώρια τον προβοκάτορα. Αυτό είναι φυσικό φαινόμενο, όπως είναι η βαρύτητα. Είτε έξυπνος είναι κάποιος είτε βλάκας, όταν πέσει από μια πολυκατοικία, προς τα κάτω θα πάει και όχι προς τα επάνω.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα με το πολιτικό σκηνικό και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται η ΔΕΞΙΑ. Όπως ένα παιδί, που παίζει πινγκ-πονγκ μέσα σε ένα κλίμα φανατισμού, δεν είναι απαραίτητο ν' αποδείξει ότι είναι ανώτερο ή εξυπνότερο από αυτούς τους οποίους υποτίθεται αντιπροσωπεύει, έτσι συμβαίνει και με τους πολιτικούς.

Οι ΔΕΞΙΟΙ πολιτικοί δεν έχουν πλέον την ανάγκη ν' αποδεί­ξουν τίποτε και σε κανέναν. Η ανωτερότητα ή η εξυπνάδα αποδίδεται στην παράταξη και αυτοί απλά αντιπροσωπεύουν την παράταξη σε ένα "παιχνίδι". Δεν είναι ηγέτες, οι οποίοι προκύ­πτουν μέσα από αξιοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες ελέγχουν τις δυνατότητές τους ή τα οράματά τους.

Απλά αντιπροσωπεύουν κάποιους. Έτυχε να τους αντιπρο­σω­πεύουν. Θα μπορούσαν να προκύπτουν και με κλήρωση. Θλιβερές ΔΕΞΙΕΣ υπάρξεις, που μπαίνουν στην "αρένα" και περι­μέ­νουν να εισπράξουν από την ανικανότητα των επίσης θλιβε­ρών αντι­πάλων τους. Ο όχλος αποφασίζει δια βοής ποιος θα επικρατήσει.

Γι' αυτόν τον λόγο οι σημερινοί ΔΕΞΙΟΙ αρχηγοί αναλίσκονται στη φιλολογία περί παρατάξεων. Ο μόνος στόχος τους είναι να διχάσουν το κοινό ή να υπενθυμίσουν τους διχασμούς του. Από εκεί και πέρα τα πάντα γίνονται αυτόματα και ερήμην τους. Μέχρι και ο αμερικανοθρεμμένος και αγγλόφωνος Γιωργάκης επιχειρεί να μας δουλέψει. Ψελλίζει κάτι ακατανόητα περί "Ντεξιάς" και "παρακράτους".

Από εκεί και πέρα περιμένουν "εισπράξεις". "Εισπράξεις", οι οποίες προέρχονται από ένστικτα και όχι από τη λογική. Εκλέ­γονται από ενστικτώδεις αντιψήφους και όχι από λογικές ψήφους. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Η λογική σού λέει τι να ψηφίσεις. Να σκεφτείς τα δεδομένα και αφού κρίνεις ν' αποφα­σίσεις. Να ψηφίσεις αυτόν που θεωρείς ότι μπορεί να γίνει ηγέτης σου. Όταν λειτουργούν τα ένστικτα, αυτή η λογική δεν λειτουργεί. Το ένστικτο σού υποδεικνύει απλά ν' αντιδράσεις.

Αντιπαθείς τον Γιωργάκη, επειδή η λογική σού λέει ότι είναι παντελώς ανίκανος; Αντιπαθείς τον γείτονά σου, επειδή η λογική σού λέει ότι είναι ένας βολεψιματάκιας, ο οποίος έχει επενδύσει στον Γιωργάκη; Ψηφίζεις τον "Αντιγιωργάκη", απλά για να μην βγει ο Γιωργάκης, ο οποίος με βάση την κρίση σου αντιπρο­σωπεύει ό,τι αντιπαθείς. Ψηφίζεις τον ΔΕΞΙΟ "Αντιγιωργάκη", απλά για να τιμωρήσεις τον γείτονα. Δεν έχει σημασία αν απέναντί του και στον ρόλο του "αντί" είναι η ΔΕΞΙΑ Ντόρα. Ακόμα κι ένα πραγματικό γαϊδούρι να βάλεις "απέναντί" του, θα πάρει χιλιάδες ψήφους.

Τα πάντα έχουν στηθεί σ' αυτήν τη λογική του "αντί". Στα ένστικτα που το προκαλούν. Το σύνολο των δημοσκοπήσεων έχουν αυτόν τον στόχο. "Μετράνε" συγκεκριμένα πράγματα, που ενεργοποιούν τα ένστικτα του λαού. Για παράδειγμα, "μετράνε" τη δημοφιλία των πολιτικών γενικά. Αυτό, εκτός του ότι είναι λάθος και δεν έχει νόημα, αφήνει "χώρο" και για παιχνίδια. Τι σημαίνει αυτό; Τι νόημα έχει να μπει η Ντόρα σ' αυτήν τη μέτρηση, όταν αυτοί οι οποίοι καλούνται ν' αποφασίσουν αν τη συμπαθούν ή όχι δεν θα την ψηφίσουν; Νόημα έχει να δει κάποιος τη δημοφιλία της μέσα στον χώρο τον οποίον δραστηριοποιείται και άρα εκεί όπου λειτουργεί η λογική. Νόημα έχει να δει κάποιος τη δημοφιλία της μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Εκεί όπου πρέπει οι όμοιοι ν' αποφασίσουν για τον ηγέτη τους.

Ενώ όμως δεν έχει νόημα αυτή η μέτρηση, έχει τεράστια απόδοση, γιατί αφήνει χώρο για παιχνίδια. Γιατί ενεργοποιεί ένστικτα. Ποια ένστικτα; Αυτά των "άλλων". Μπαίνει και ο απλός πολίτης στο παιχνίδι της νίκης. Συμμετέχει σε ένα παιχνίδι, του οποίου την ουσία αγνοεί. Νομίζει, για παράδειγμα, ότι μπορεί με τη δημοσιοποίηση της άποψής του να κάνει ζημιά στον αντίπαλο. Η μεγαλύτερη συμπάθεια του Γιωργάκη προέρχεται από νεοδημο­κράτες. Η μεγαλύτερη συμπάθεια της Ντόρας προέρχεται από πασόκους, γιατί αυτό λέει το ένστικτο. Το ζωώδες ένστικτο του οπαδού και όχι η λογική του πολίτη.

Αν επίκειται ποδοσφαιρική αναμέτρηση μεταξύ Βραζιλίας και Αργεντινής, τι λέει το ένστικτο του οπαδού; Αν από τη δική του επιλογή επηρεαζόταν η σύνθεση της ομάδας του αντιπάλου, τι επι­λογή θα έκανε σε μια πιθανή δημοσκόπηση; Θα ήταν δημοφιλής ανάμεσα στους Βραζιλιάνους οπαδούς ο καλύτερος αργεντινός ποδοσφαιριστής; Θα ήταν δημοφιλής ανάμεσα στους Αργεντινούς οπαδούς ο "μάγος" της Βραζιλίας; Δημοφιλής θα ήταν ο πρώτος "κουτσός" της αντίπαλης χώρας. Αυτός ο οποίος θα επηρέαζε αρνη­τικά την αγωνιστική παρουσία του αντιπάλου. Αυτός ο οποίος θα ήταν ένα άχρηστο "έρμα" στον αγώνα για τη νίκη.

Απλά είναι τα πράγματα. Δημοφιλής στις τάξεις των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας είναι ο Γιωργάκης, γιατί η ύπαρξή του στο αντίπαλο στρατόπεδο αυξάνει τις πιθανότητες της νίκης τους. Δημοφιλής στις τάξεις των οπαδών του ΠΑΣΟΚ είναι η Ντόρα, γιατί το μητσοτακαίηκο λειτουργεί διασπαστικά για το κόμμα και ως εκ τούτου μειώνει την πιθανότητα επιτυχίας. Αν με τη γενική δημοφιλία εκλέχθηκε ο Γιωργάκης αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και η Ντόρα θέτει υποψηφιότητα για την αρχηγία της ΝΔ, υπάρχει πρόβλημα.

Ο πρώτος που πραγματικά έφαγε γλυκό "ψωμί" από τη λογική του στημένου "αντί" ήταν ο Μητσοτάκης. Αυτός κατόρθωσε και έγινε αρχηγός μιας "παράταξης" που τον μισούσε, μόνο και μόνο επειδή αυτή η "παράταξη" μισούσε ακόμα περισσότερο τον Αν­δρέα. Ο πρώτος ηγέτης "παράταξης" στην ελληνική πολιτική ιστο­ρία, τον οποίο μισούσαν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του.

Ποτέ και καμία ψήφο δεν πήρε ο Μητσοτάκης, επειδή κάποιοι τον αγάπησαν. Τις ψήφους τις έκλεβε, εκμεταλλευόμενος το μίσος τους για τον Ανδρέα. Αυτό κάνουν και σήμερα οι πολιτικοί μας. Χωρίς την παραμικρή αξία, χωρίς κανένα ιδιαίτερο πολιτικό βάρος, κατορθώνουν και ενεργοποιώντας ένστικτα, μας κυβερνάνε.

Αυτό ήταν το ζητούμενο, γιατί, ξεπερνώντας το πρόβλημα της λογικής του "πολίτη ψηφοφόρου", διαχειρίζονται την κατάσταση με τα ένστικτα του "οπαδού ψηφοφόρου". Με τον τρόπο αυτόν μπορεί η ΔΕΞΙΑ οικογενειοκρατία να λειτουργήσει χωρίς πρόβλημα. Αρκεί στον ΔΕΞΙΟ ηλίθιο, που παριστάνει τον ηγέτη, να σταθεί απέναντί του ως αντίπαλος ένας άλλος εξίσου ΔΕΞΙΟΣ ηλίθιος. Αρκεί ο "δικός" μας ο ηλίθιος να είναι κατά τη γνώμη μας καλύτερος από τον ηλίθιο των "άλλων".

Φτάσαμε στο σημείο οι υποτιθέμενοι ηγέτες να είναι κατώτεροι του μέσου πολίτη. Γελάνε όλοι οι Έλληνες με τον Γιωργάκη και την ασχετοσύνη του, αλλά αυτός είναι ακλόνητος στην ηγεσία του ενός πόλου του δικομματισμού. Γελάνε όλοι, γιατί καταλαβαίνουν τις αδυναμίες του. Έγινε τίποτε επειδή κατάλαβαν ότι το "παιντί" είναι για τα ιδρύματα και δεν μιλάμε για τα μη κερδοσκοπικά;

Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και τον λόγο που αναφερθήκαμε στη λογική του παιχνιδιού και γιατί μιλήσαμε για κερκίδες ελεγχόμενες. Δεν υπάρχει πρόβλημα πλέον με την ειδική προσωπική αξία αυτού που αγωνίζεται για την εξουσία. Δεν υπάρχει πρόβλημα με την εμφανή αδυναμία του, ακόμα και σε σχέση με τον πιο απλό πολίτη.

Πώς γίνεται αυτό; Είναι σαν να πηγαίνουν ποδοσφαιρόφιλοι άνδρες στο γήπεδο, για να παρακολουθήσουν αγώνα ποδο­σφαίρου των Special Olympics. Δεν τους απασχολεί αν όλοι τους είναι αρτιμελείς και πιο καταρτισμένοι από αυτούς που αγωνίζονται στο γήπεδο. Τους ενδιαφέρει η ομάδα τους να νικήσει την ομάδα των άλλων. Τους ενδιαφέρει ο εκπρόσωπός τους να νικήσει τον εκπρόσωπο των άλλων.

Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί κάποιος να καταλάβει πλέον τι σημαίνει η εμετική "συμμετοχική δημοκρατία" του Γιωργάκη. Τι είναι αυτό το καινούργιο "φρούτο"; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Τι ακριβώς ξεχωρίζει τον ηγέτη από τους οπαδούς του; Τι είναι αυτό το οποίο τον κάνει ξεχωριστό, ώστε να ζητήσει την ψήφο τους; Η γνώση του, οι ιδέες του και τα οράματά του. Οι απαντήσεις που δίνει σε όλα τους τα προβλήματα. Οι προτάσεις του. Όλα αυτά τα στοιχεία τα διαθέτει ένας ηγέτης και γι' αυτό στη συνέχεια καταλαμβάνει τη θέση του.

Ο Γιωργάκης έχει προκαταβολικά κατακτήσει τη θέση του ηγέτη —λόγω κληρονομιάς—, αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία, τα οποία χαρακτηρίζουν τον ηγέτη, δεν τα διαθέτει. Τι κάνει; Τα ζητά από τους οπαδούς. Ζητά από αυτούς τις προτάσεις και τις ιδέες. Ζητά από αυτούς το κεφάλαιο, για να το διαχειριστεί. Απλά πράγματα. Αφού δεν μπορείτε εσείς να μπείτε στο "ρινγκ", γιατί εγώ κληρο­νόμησα το "σκαμνάκι" του πατέρα μου, δώστε μου τα "γάντια" για ν' αγωνιστώ. Πέστε μου τι θέλετε ν' ακούσετε και εγώ θα βγω και θα τα πω. Θα βάλω το καλό μου το κουστούμι και θα πω αυτά που εσείς μου δώσατε σε "σκονάκι".

Με τον τρόπο αυτόν η κοινωνία δεν αναζητά νέους ηγέτες από τις δυνάμεις της κοινωνίας. Αναζητά ιδέες, για να τις παραδώσει στον "διορισμένο" ηγέτη της ΔΕΞΙΑΣ. Γι' αυτόν τον ΔΕΞΙΟ αρκεί ν' αποδείξει ότι είναι "καλό" παιδί, για να διατηρήσει τη θέση του. Θα σκουπίσει τον συνεδριακό χώρο, θα χορέψει με τους απόκληρους της κοινωνίας και θα κάνει ποδήλατο με κίνδυνο —αν είναι ανισόρροπος— να σπάσει κανένα χέρι.

Ακόμα κι αν οι ιδέες τις οποίες θα προβάλει δεν είναι καλές, δεν τις χρεώνεται ο ίδιος. Τις χρεώνονται αυτοί οι οποίοι του τις έδωσαν. Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ έχει το πρόβλημα που δεν "γεννά" ιδέες και όχι ο "στείρος" ηγέτης του. Αυτός είναι ο άτυχος που έχει τέτοιους οπαδούς και όχι αυτοί που έχουν τέτοιον ηγέτη. Αυτή είναι η "συμμετοχική δημοκρατία" των "συμμετεχόντων" οπαδών. Ο Γιωργάκης τετραγώνισε τον κύκλο.

Αυτή είναι η λογική της νέας πολιτικής κατάστασης. Αυτή είναι η λογική της νέας ΔΕΞΙΑΣ. Η ΔΕΞΙΑ Ντόρα στηρίζει με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους τον ΔΕΞΙΟ Γιωργάκη, γιατί φιλοδοξεί να δημιουργήσει συνθήκες "ντέρμπι". Το "ντέρμπι" των "αιωνίων" και των επιγόνων τους. Το "ντέρμπι" των κουτσών κληρονόμων. Φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός της χώρας μόνο και μόνο γιατί κάποιοι συμπολίτες μας βγάζουν "σπυριά" και μόνον στην ιδέα ότι μπορεί αυτός ο τόπος κάποτε να πέσει στα χέρια του Γιωργάκη και της μάνας του.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Φιλοδοξεί ο Γιωργάκης να γίνει πρωθυπουργός χάρη στις ψήφους αυτών που μισούν τη Ντόρα ή τον Κωστάκη. Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι έτσι λειτουργεί η "δημοκρατία" της ΔΕΞΙΑΣ της Νέας Τάξης. Η "συμμετοχική δημοκρατία" των διορισμένων ΔΕΞΙΩΝ —από τους Αμερικανούς— ηγετών. Όποιος και να "διοριστεί" ν' αντιπροσω­πεύσει τις "παρατάξεις", τα ίδια πράγματα θα κάνει. Θα διοριστεί από τους γονείς του και τα αφεντικά τους και μετά θα περιμένει τη νομιμοποίηση της λαϊκής ψήφου.

Ένα χάδι, είτε του Μπους είτε της Ολντμπράιτ, φτάνει για να πάρει το "χρίσμα" του ηγέτη. Μια φωτογραφία με την Κοντολίσσα και αμέσως αποκτάται η "διεθνής ακτινοβολία". Κάθε φορά που αντιμετωπίζουν προβλήματα, τρέχουν για φωτογραφίες. Φτάσαμε στο σημείο η υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας να φάει "πόρτα" από μπράβο του Πούτιν, γιατί αναζητούσε τρόπο να βγει μια φωτογραφία μαζί του. "Photo opportunity" το λένε τα αμερικανο­θρεμμένα κουτορνίθια. Αυτό θέλουν. Μια φωτογραφία.

Μετά —ερήμην τους— αναλαμβάνει η MRB να ολοκληρώσει τον σχεδιασμό. Τι κάνει; Εκμεταλλεύεται τη λογική της σύγκρου­σης του παιχνιδιού. Λειτουργεί σαν γραφείο στοιχημάτων. Κανένας δεν συμπαθεί τον "Βραδυποριακό" ή τον "Πεζοποριακό", αλλά όλοι θα τρέξουν την τελευταία στιγμή να υποστηρίξουν κάποιον από αυτούς στη μεταξύ τους σύγκρουση. Αρκεί να δουν ποιοι μισητοί εχθροί τους βρίσκονται πίσω από ποιον και αυτόματα μετατρέπουν το μίσος τους σε "αντιψήφο".

Ο αναγνώστης κατάλαβε πώς ελέγχεται πλήρως από τους ΔΕΞΙΟΥΣ η εξουσία; Κατάλαβε πώς, ενώ στο τυπικό επίπεδο δεν έχουν αλλάξει οι νόμοι της Δημοκρατίας, έχει επιβληθεί εκ νέου ο φασισμός της ΔΕΞΙΑΣ; Ο φασισμός των δοσίλογων και των "παραθεριστών" και των γόνων τους. Όλα ένα "στοίχημα" και η MRB ένας απατεώνας "παπατζής", που "κατασκευάζει" διαρκώς μάχες "στήθος" με "στήθος", για να μην χάνει ο όχλος το ενδια­φέρον του.

Παλαιότερα αυτό γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια τις παραμονές εκλογών και μετά γινόταν ανά εξάμηνο. Σε λίγο καιρό θα μιλάμε για πρωινές δημοσκοπήσεις και βραδινές. Όσο περισσότερο αδια­φορεί ο κόσμος, τόσο πιο πολύ θα επιμένουν στο "παιχνίδι".

Μια θα βγαίνει μπροστά ο ΔΕΞΙΟΣ "κουτσός" και μια ο ΔΕΞΙΟΣ "κουλός". Οι πρωινοί να ξαναποντάρουν. Στο τέλος θα γίνει ένα ΚΙΝΟ, που θα αλλάζει αποτελέσματα ανά πεντάλεπτο. Βάλτε τώρα που "γυρίζει". Γελάνε οι Αμερικανοί με τα χάλια μας. Γελάνε με τους ΔΕΞΙΟΥΣ πολιτικούς των "Special Politics", που μας έχουν επιβάλει.

 

Οι ΔΕΞΙΟΙ της Νέας Τάξης.

 

Το θέμα τώρα για τον αναγνώστη είναι να καταλάβει πώς προτίθεται η ΔΕΞΙΑ να αμυνθεί απέναντι σε μια διαρκώς διογκού­μενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Προσπαθεί να δημιουργήσει νέα μερίδα ευνοημένων, ώστε να μεταλλαχθεί και πάλι. Από τους ΔΕΞΙΟΥΣ εθνικόφρονες και τους ΔΕΞΙΟΥΣ δημοσίους υπαλλήλους του παρελθόντος προσπαθεί να μετακινηθεί στους νέους ΔΕΞΙΟΥΣ. Στους νεοταξίτες ΔΕΞΙΟΥΣ, τους οποίους προσπαθεί να δημιουργήσει η ίδια μέσω της εύνοιας.

Τι αναζητούμε δηλαδή; Αναζητούμε πρώτα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της για να επιτύχει τους στόχους της. Όσο κι αν ψάξει κάποιος, δεν μπορεί να βρει κάτι παραπάνω από τις θέσεις εργασίας των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και των πολυεθνικών στην ελληνική αγορά. Εκεί προσπαθεί ν' αναζητήσει συμμάχους, γιατί θεωρητικά είναι εύκολο γι' αυτήν να το κάνει. Την βολεύει η διαφθορά, γιατί από τη μία της δίνει πιστούς συμμάχους και "ομήρους" και από την άλλη διευκολύνει τον σχεδιασμό της λεηλασίας των ΔΕΚΟ και της άλωσης της αγοράς από τις πολυεθνικές.

Ποιοι είναι οι σύμμαχοι της σημερινής ΔΕΞΙΑΣ; Ποιοι είναι οι σημερινοί ΔΕΞΙΟΙ; Οι διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί και οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες. Το λεγόμενο κάποτε "σύστημα ΠΑΣΟΚ". Ένα σύστημα, το οποίο είναι σύστημα της ΔΕΞΙΑΣ, εφόσον σ' αυτό συμμετέχουν ΔΕΞΙΟΙ και από τα δύο κόμματα και όχι μόνον από το ΠΑΣΟΚ. Απλά το κάθε κόμμα έχει τους δικούς του ΔΕΞΙΟΥΣ μέσα σ' αυτόν τον μηχανισμό της διαφθοράς.

Αυτοί οι ΔΕΞΙΟΙ αξιωματούχοι στηρίζουν μόνιμα τα ίδια ΔΕΞΙΑ οικονομικά συμφέροντα. Αυτά δεν αλλάζουν. Τα ίδια πρόσωπα, που έγιναν πάμπλουτα από τη ΔΕΞΙΑ στις εποχές των "θαλασ­σοδανείων", είναι τα ίδια που έγιναν διαπλεκόμενα στην Νέα Τάξη. Αυτά δεν αλλάζουν. Πάλι έχουμε τα ίδια πρόσωπα. Από τους Βαρδινογιάννηδες και τους Αγγελοπουλαίους μέχρι τους "πετυχη­μένους" εφοπλιστές. Πάντα οι ίδιοι πλούσιοι μεγιστάνες με κρατικά χρήματα, εξαιτίας πολιτικών μέσων.

Όμως, αυτοί εκ των δεδομένων δεν μπορούν να είναι πολλοί και ως εκ τούτου δεν μπορούν ν' αποτελούν σοβαρά ερείσματα για την επιβίωση της ΔΕΞΙΑΣ. Έχουν τις δυνατότητες να γίνονται χορηγοί του Κολεγίου, αλλά δεν έχουν τις δυνατότητες να παρα­σύρουν τον λαό στα συμφέροντά τους. Να τον παρασύρουν σε συλλογικές συμπεριφορές. Δυστυχώς γι' αυτούς δεν φτάνουν ούτε οι Παναθηναϊκοί ούτε οι Ολυμπιακοί. Δεν μπορείς να δημιουρ­γήσεις ΔΕΞΙΟΥΣ με μεταγραφές και πρωταθλήματα.

Τα ανάλογα γίνονται και με τις θέσεις εργασίας των πολύ­εθνικών. Ο υπερσυγκεντρωτισμός της ελληνικής οικονομίας έχει καταστρέψει τα πάντα. Ελάχιστες εταιρείες ελέγχουν τα πάντα μέσα στην ελληνική αγορά. Ως εκ τούτου τις ελάχιστες πραγματικά χρυσοφόρες θέσεις εργασίας τις έχει "κλεισμένες" το ΔΕΞΙΟ Κολέγιο. Τι απομένει για τους υπόλοιπους να διεκδικήσουν; Τη θέση ταμία στα Lidl η τη θέση υπαλλήλου σε πρατήριο της Shell; Μπορεί μια θέση εργασίας σε μια Ελλάδα που είναι άνεργη να θεωρείται προνόμιο, αλλά αυτό δεν είναι τόσο ισχυρό, ώστε να εξασφαλίσει την κοινωνική συμμαχία που έχει ανάγκη η ΔΕΞΙΑ.

 Η ΔΕΞΙΑ, έχοντας αυτούς ως βασικούς συμμάχους της, προσπαθεί να παρασύρει τον λαό στην προπαγάνδα της. Κάποτε τρόμαζε τον κόσμο με τους κομμουνιστές. Μετά υποσχόταν στον κόσμο "αλλαγές". Σήμερα προσπαθεί να περάσει τα πρότυπα της επιτυχίας της Νέας Τάξης. Δημιουργεί πρότυπα και προσπαθεί να έλξει τον κόσμο προς αυτά. Πρότυπα, τα οποία τα προβάλει μέσα από τα δικά της ΜΜΕ. Μέσα από τα ΔΕΞΙΑ ΜΜΕ. Τι είδους συμμάχους μπορεί να δημιουργήσει με τον τρόπο αυτόν; Με τον Αρναούτογλου, τον Μικρούτσικο και τη Μενεγάκη όχι άμυνα δεν φτιάχνεις, αλλά ούτε θίασο.

Η ΔΕΞΙΑ είναι πλέον μόνη της και στην κυριολεξία δεν έχει το παραμικρό έρεισμα στην κοινωνία. Είναι τόσο ολιγομελής, που βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι βρισκόταν προπολεμικά. Τότε υπήρχαν τουλάχιστον κάποιοι αφελείς κι αγράμματοι κτημα­τίες, που πίστευαν στον κίνδυνο του κομμουνισμού και τη στήριζαν. Υπήρχαν και κάποιοι άλλοι θρησκόληπτοι, που νόμιζαν ότι ήταν αμαρτία να μην υπακούν στη ΔΕΞΙΑ Εκκλησία.

Όλοι αυτοί εύκολα ή δύσκολα οπλίζονταν και γίνονταν βίαιοι, για να υπερασπιστούν τη ΔΕΞΙΑ. Σήμερα οι διεφθαρμένοι ΔΕΞΙΟΙ κινδυνεύουν από τους ίδιους τους νόμους της ΔΕΞΙΑΣ. Σ' ό,τι αφορά την παρακρατική λειτουργία όλων αυτών, την έχουν αναλάβει οι παντελώς ασήμαντοι "γνωστοί-άγνωστοι". Οι συνεργά­τες του ΔΕΞΙΟΥ αστυνομικού παρακράτους. Λειτουργούν κι αυτοί μέσα στα πλαίσια της Νέας Τάξης. Της τηλεοπτικής Virtual Νέας Τάξης. Γίνονται βίαιοι ίσα-ίσα για να προλάβουν τις ειδήσεις των οκτώ. Κάνουν προβοκάτσιες ίσα-ίσα για να δώσουν την ευκαιρία στους ΔΕΞΙΟΥΣ πολιτικούς να βγουν στα δελτία και να απο­προσανατολίσουν τον κόσμο.

Αυτός είναι ο βίαιος παρακρατικός βραχίονας της σημερινής ΔΕΞΙΑΣ. Ένας βραχίονας, που την καθιστά μάλλον "κουλή", παρά επικίνδυνη. Αν καταλάβει ο κόσμος τι ρόλο βαράνε αυτοί οι "γνωστοί-άγνωστοι", θα τους λιώσει. Θα τους μαγκώσει και θα ξεχάσουν καί το Κολέγιο όπου φοιτούν καί τα Βόρεια Προάστια όπου κατοικούν. Αρκεί να τους καταλάβει. Αρκεί να τους βγάλει τις κουκούλες και να δει ότι είναι πραγματικά εγγόνια των κουκουλοφόρων της Γκεστάπο.

Τώρα που η ΔΕΞΙΑ έχει απομονωθεί πλήρως από τον ελληνικό λαό, η κατάσταση μοιάζει πραγματικά και απόλυτα με το 1944. Υπάρχει μια ολιγομελής ΔΕΞΙΑ της Αθήνας και οι Αμερικανοί που την προστατεύουν. Η ΔΕΞΙΑ της Ντόρας, του Γιωργάκη και των διαπλεκομένων. Η ΔΕΞΙΑ που παίρνει απευθείας εντολές από τις πρεσβείες των ξένων. Η ΔΕΞΙΑ που ελπίζει σε "διορισμό" των παιδιών της μέσω των πρεσβειών.

Όλοι είδαμε τι συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν με τα δύο μεγάλα κόμματα της ΔΕΞΙΑΣ. Ο Γιωργάκης διορίστηκε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ απ’ ευθείας από την αμερικανική πρεσβεία. Εκεί βρισκόταν ο ίδιος, όταν ο Σημίτης δήλωνε την παραίτησή του. Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τη Ντόρα. Ο Καραμανλής αρνιόταν επίμονα να της δώσει το υπουργείο εξωτερικών και αυτή απευθύνθηκε στους Αμερικανούς για να το πάρει.

Γι' αυτό μιλάμε για επανάληψη των συνθηκών του 1944. Δεν σέβονται πλέον ούτε τα προσχήματα. Όλα είναι φανερά. Δεν υπάρχει το ομιχλώδες περιβάλλον της μεταπολίτευσης, όπου δεν φαινόταν ποιος ελεγχόταν από ποιόν. Δεν υπάρχει το "χάσμα" μεταξύ κέντρου και επαρχίας, το οποίο επιβάρυνε αυτήν την "ομί­χλη". Το περιβάλλον, όπου οι πιο πιστοί δούλοι των Αμερικανών ήταν αυτοί οι οποίοι εμφανίζονταν σαν αντιαμερικανοί. Σήμερα όλα αυτά δεν ισχύουν.

Σήμερα όποιος αποτελεί επιλογή των Αμερικανών, αυτός διαχειρίζεται την εξουσία. Τα πάντα στο φως. Πηγαίνουν στην αμερικανική πρεσβεία και παίρνουν χρίσματα. Όπως γινόταν προπολεμικά. Έκλεισε δηλαδή ένας κύκλος και φτάσαμε στην επανάληψη των ίδιων δεδομένων. Η Ελλάδα και πάλι εμφανίζεται ως ένα απλό προτεκτοράτο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Η μόνη διαφορά είναι ότι υπάρχει αντιστροφή δεδομένων.

Μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Αθήνα φρόντιζε με μεγάλη επιμέλεια να διαφοροποιείται απόλυτα από την επαρχία. Ήταν δύο διαφορετικές οντότητες μέσα στην ίδια χώρα. Διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικές ανάγκες και διαφορετική οικονομία. Σήμερα αυτό το οποίο συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο.

Η Αθήνα με την ίδια επιμέλεια προσπαθεί να μετατρέψει το σύνολο της Ελλάδας σε Αθήνα. Προσπαθεί να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες, που θα κάνουν τη χώρα ομοιογενή. Τις συνθήκες, που θα εξομοιώσουν στον απόλυτο βαθμό την επαρχία με την Αθήνα. Τις συνθήκες, που θα μετατρέψουν τις επαρχιακές πόλεις σε μακρινά "προάστιά" της. Έχει συγκεντρώσει τον μισό πληθυσμό της χώρας στο Λεκανοπέδιο κι απλά προσπαθεί ν' αλλάξει τον άλλο μισό. Γι' αυτόν τον λόγο έχει γιγαντώσει το σύστημα εκπαίδευσης. Προσπαθεί μέσω του συστήματος αυτού να αστικοποιήσει τον πληθυσμό στο σύνολό του και ταυτόχρονα μέσω αυτού του συστήματος να μεταφέρει τα οικονομικά δεδομένα του κέντρου στην επαρχία.

Φιλοδοξεί με τον τρόπο αυτόν να δημιουργήσει μια τεράστια αστική Ελλάδα, ώστε να μπορεί αυτή ν' αντέξει τους ΔΕΞΙΟΥΣ της Νέας Τάξης. Μια Ελλάδα, που θα έχει την ίδια νοοτροπία, αλλά όχι την ίδια "επιτυχία" με τους πετυχημένους της Αθήνας. Το "κήρυ­γμα" του παπά θα το αντικαταστήσει με τα ΜΜΕ σε ένα σύστη­μα που ο χωροφύλακας νομίζει ότι ακόμα της ανήκει.

Από εκεί και πέρα "επενδύει" στους ΔΕΞΙΟΥΣ της επαρχίας. Απλά αυτοί δεν θα είναι οι κτηματίες ή οι άρπαγες του παρελ­θόντος, αλλά κάποιοι άλλοι απόλυτα όμοιοί τους με άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Θα είναι οι μικροδιαπλεκόμενοι της επαρχίας και όλοι οι διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Όλοι όσοι την έχουν ανάγκη, γιατί η κλοπή τους τούς διατηρεί στην "ομηρία" της. Ελέγχοντας η ΔΕΞΙΑ το σύστημα δικαιοσύνης, φιλοδοξεί να τους χρησιμοποιεί όλους αυτούς ως υποχείριά της με φόβητρο την τιμωρία.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό, όσο έξυπνο κι αν είναι στη σύλληψή του, δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει επί μακρόν. Με αυτούς ως συμμάχους, η ΔΕΞΙΑ δεν μπορεί να ελπίζει σε επιβίωση. Ο λαός είναι στο σύνολό του έξω από το παιχνίδι και η ΔΕΞΙΑ είναι πολύ απομονωμένη και πολύ διεφθαρμένη για ν' αντέξει μια σοβαρή αντίδρασή του.

 

Ο ρόλος του ΚΚΕ

στο σημερινό πολιτικό σκηνικό.

 

Στην ίδια δυσχερή θέση έχει βρεθεί και το ΚΚΕ. Έχει απομονωθεί η ΔΕΞΙΑ, αλλά έχει απομονωθεί και το ΚΚΕ. Παρ' όλο που έχει μπροστά του ένα ενιαίο ιδεολογικό μπλοκ και ένα τεράστιο ποσοστό αμφισβήτησης και δυσαρέσκειας του κόσμου απέναντι στα δύο κυρίαρχα κόμματα, δεν μπορεί να καρπωθεί το παραμικρό, όσο κι αν προσπαθεί. Παραμένει σε ένα θλιβερό μονο­ψήφιο ποσοστό οπαδών.

Γι' αυτόν τον λόγο επιμένουμε να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει απόλυτη επανάληψη των συνθηκών του 1944. Δεν είναι μόνον οι συνθήκες που επαναλαμβάνονται, αλλά και οι συμπεριφορές. Το ΚΚΕ και πάλι προσπαθεί να μιμηθεί τον εαυτό του. Προσπαθεί και πάλι να παίξει τον βρόμικο ρόλο του. Και πάλι βάζει το μερίδιό του για να το σώσει η ΔΕΞΙΑ. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον Ρώσοι για να του υποδείξουν τι να κάνει. Το σημερινό ΚΚΕ είναι απόλυτα εξαρτώμενο από τη ΔΕΞΙΑ.

Είναι έτοιμο να κάνει οτιδήποτε του ζητηθεί, γιατί αλλιώς δεν επιβιώνει. Οι Μοσχοβίτες "πατερούληδες" πέθαναν και ο κομμου­νισμός έχει "σβήσει" από τον παγκόσμιο ιδεολογικό χάρτη. Κομμουνιστικό κόμμα επιβιώνει μόνον στην Ελλάδα και αυτό εξαιτίας της ανάγκης της ΔΕΞΙΑΣ. Το ΚΚΕ δίνει τον υπέρτατο αγώνα της επιβίωσης. Προσπαθεί να επιβιώσει έστω και "μπρούμυτα", μη έχοντας όμως αυτήν τη φορά κάποιον ρωσόφωνο να του το υποδείξει.

Οι συνεργάτες της ΔΕΞΙΑΣ σήμερα είναι περισσότερο αδύ­ναμοι από ποτέ. Γιατί; Γιατί ακόμα κι αυτό το θλιβερό ποσοστό που τους διατηρεί στη Βουλή το διατηρούν εξαιτίας κρατικών χρη­μάτων. Το ΚΚΕ αυτήν τη στιγμή επιβιώνει ως "βιομηχανία" βολεμάτων και διορισμών "συντρόφων". Εκτός κάποιων αμετανόητων σταλινικών γερόντων, οι οποίοι για προσωπικούς λόγους αρνούνται να παρακολουθήσουν τα συμβαίνοντα, όλοι οι υπόλοιποι παριστάνουν τους οπαδούς μιας νεκρής ιδεολογίας εκ του πονηρού.

Το ΚΚΕ επιβιώνει στην κυριολεξία σήμερα εξαιτίας της ΔΕΞΙΑΣ, η οποία του επιτρέπει αυτά τα βολέματα. Της ΔΕΞΙΑΣ, η οποία του δίνει καίρια και άρα υψηλόμισθα πόστα σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα. Πόστα σε ποσοστά, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην εκλογική του βάση. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο το ΚΚΕ χάσει την παράνομη κρατική χρηματοδότηση και τη ΔΕΞΙΑ "πριμο­δότηση" στους διορισμούς, θα διαλύσει.

Σε αυτήν λοιπόν την ΔΕΞΙΑ το ΚΚΕ "χρωστά" και σε αυτήν προσπαθεί να "ξεπληρώσει" παίζοντας και πάλι βρόμικο ρόλο. Ποιος είναι αυτός ο ρόλος; Ο ρόλος του στα χρόνια της κατοχής. Ο "χρωματισμός" της λαϊκής αντίδρασης. Ο "χρωματισμός" που σήμερα μπορεί να μην παραδίδει το λαϊκό κίνημα στις διαθέσεις της ΔΕΞΙΑΣ αλλά το εμποδίζει στην εκδήλωσή του.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ο ρόλος του ΚΚΕ σήμερα είναι να "καπελώνει" κάθε μορφή λαϊκής αντίδρασης. Η προσπάθεια μάλλον να "καπελώσει", γιατί έτσι κι αλλιώς δεν το καταφέρνει, εφόσον το αντιπαθεί ο δημοκρατικός λαός. Έστω όμως κι έτσι τη δουλειά του την κάνει σε ένα βασικό επίπεδο. Τι κάνει; Όλη του η δουλειά είναι να εντοπίζει πρώτο τα κοινωνικά προβλήματα και να "τρέχει" πρώτο να τα διαδηλώσει. Η δουλειά του είναι να προλαβαίνει τους άλλους.

Γιατί; Γιατί έχει περισσότερη "ευαισθησία" από τα υπόλοιπα κόμματα; Όχι βέβαια. Αυτό το κάνει γιατί με την ενέργειά του αυτήν εμποδίζει τους απλούς πολίτες να διαμαρτύρονται και να βγαίνουν στους δρόμους. Όπου φτάνει το ΚΚΕ, φεύγουν οι πολίτες. Δεν θέλουν οι πολίτες να βρεθούν ξαφνικά υπό τις "σημαίες" του ΚΚΕ. Δεν θέλουν οι σημερινοί πολίτες να γίνουν οι νέοι "Ελασίτες" του και να το αφήσουν να διαπραγματευτεί τα προβλήματά τους.

Αυτός είναι ο ρόλος του σημερινού ΚΚΕ. Επαγγελματίες "διαδηλωσάκηδες". Έχει μηχανισμούς επαγγελματιών, που "καπε­λώνουν" διαδηλώσεις. Οποιοσδήποτε πολίτης διαδηλώσει για τον οποιονδήποτε λόγο, θα "καπελωθεί" από το ΚΚΕ. Θα βάλουν επαγγελματίες "μπάστακες" στην οποιαδήποτε διαδήλωση, για να φέρουν τους διαδηλωτές υπό τα εμβλήματα του ΚΚΕ. Γιατί; Για να αποθαρρύνουν τους υπόλοιπους πολίτες να διαδηλώσουν, εφόσον, βλέποντας το ΚΚΕ να πρωτοστατεί, αρνούνται να το κάνουν.

Αυτό βολεύει τη ΔΕΞΙΑ και σ' αυτό το σημείο της είναι πολύτιμο το ΚΚΕ. Τα δύο μεγάλα κόμματα δυσαρεστούν τον κόσμο, αλλά δεν τον βρίσκουν μπροστά τους. Δεν τον βρίσκουν μπροστά τους στους δρόμους να διαδηλώνει και άρα ν' αποκαλύπτει τη σημερινή κατάσταση. Το ΚΚΕ "καταλαμβάνει" τους δρόμους και καθηλώνει τους πολίτες στον καναπέ, για να τους κάνει θύματα της προπαγάνδας των ΜΜΕ της ΔΕΞΙΑΣ. Ο κόσμος δεν βγαίνει στην "αντίσταση" της διαμαρτυρίας, γιατί απλούστατα δεν θέλει να βρεθεί και πάλι υπό την "ηγεσία" των αμετανόητων "Σιάντων".

Χωρίς όμως "αντίσταση" δεν παράγονται ηγέτες του λαού. Δεν παράγονται "Άρηδες" με νέες προτάσεις και νέες στρατηγικές για τους κοινωνικούς αγώνες. Μία είναι η "στρατηγική" των κοινω­νικών αγώνων και αυτή καθορίζεται από τον Περισσό. Από τους ανθρώπους που λάτρεψαν την κοινωνία των "πατερούληδων" και των γκούλαγκ.

Αυτοί, ακόμα και με τη βία εμποδίζουν στον οποιονδήποτε διαδη­λωτή να γίνει ένας νέος "Άρης" και να ζητήσει από τον διαμαρτυρόμενο λαό να τον ακούσει. Αυτή είναι η "περιφρούρηση" που παρέχει το ΚΚΕ στις πορείες διαμαρτυριών. Να μην ακουστεί τίποτε διαφορετικό από τα προσυμφωνημένα μεταξύ του ΚΚΕ και της ΔΕΞΙΑΣ. Να μην ξεχωρίσει κάποιος ανένταχτος στα κόμματα πολίτης και γίνει επικίνδυνος για τα κοινά συμφέροντά τους. Αυτά "περιφρουρεί" το ΚΚΕ και όχι τις πορείες. Βία στις πορείες υπάρχει μόνον όταν αυτό βολεύει το ΚΚΕ και τη ΔΕΞΙΑ. Συνθήματα υπάρχουν στις πορείες μόνον αυτά που αποφασίζουν οι σοφοί του ΚΚΕ.

Αυτές είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει το ΚΚΕ στη ΔΕΞΙΑ. Ταυτόχρονα το ΚΚΕ ελέγχει και τον πανεπιστημιακό χώρο. Τον χώρο τον οποίο φοβάται η ΔΕΞΙΑ, γιατί από εκεί μπορεί να έρθει μεγάλη αντίδραση και άρα κίνδυνος ανατροπής. Μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο οι Κνίτες λειτουργούν όπως οι πατέρες τους στις φυλακές.

Στον "μαντρωμένο" από τη ΔΕΞΙΑ πανεπιστημιακό χώρο, λειτουργούν ως "θαλαμάρχες". Επαγγελματίες φοιτητές, οι οποίοι έχουν ως αντικείμενό τους τον έλεγχο του φοιτητικού κινήματος. Ακόμα και τις φοιτητικές εστίες τις διαχειρίζονται σαν κομματική περιουσία τους. Όπως κάποτε οι πατέρες τους διαχειρίζονταν τα κελιά της φυλακής, έτσι διαχειρίζονται κι αυτοί τις φοιτητικές εστίες. Αν τους ακολουθείς, βολεύεσαι. Αν δεν τους ακολουθείς, βρίσκεσαι στο έλεος των κερδοσκόπων της στέγης, έστω κι αν είσαι θεόφτωχος. Στις εστίες βρίσκεται το "μυστήριο" των αυξημένων ποσοστών του ΚΚΕ στο φοιτητικό κίνημα.

 

Το νέο προφίλ του ΚΚΕ.

 

Εξαιτίας αυτών των αναγκών του το ΚΚΕ μάχεται τώρα ν' αλλάξει το "προφίλ" του. Δεν θέλει να φαίνεται η συνεργασία του με τη ΔΕΞΙΑ. Δεν θέλει να φαίνεται ως ο πολιτικός φορέας μιας χρεοκοπημένης ιδεολογίας. Δεν θέλει να φαίνεται ότι επιβιώνει για λόγους που εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων. Δεν θέλει να φαίνεται ότι Κολέγιο Αθηνών και Περισσός είναι οι δύο όψεις του ιδίου ΔΕΞΙΟΥ νομίσματος.

Γνωρίζει ότι ο λαός δεν το συμπαθεί και γνωρίζει ότι αυτή η μη συμπάθεια μπορεί πολύ εύκολα να γίνει αντιπάθεια, όταν συνδεθεί με τα βολέματα και τα κρατικά χρήματα. Εύκολα ο λαός αντιπαθεί έναν πολιτικό φορέα ιδεολογικά "νεκρό", ο οποίος του κοστίζει δισεκατομμύρια ετησίως, απλά και μόνον επειδή είναι αναγκαίος στη ΔΕΞΙΑ.

Γι' αυτόν τον λόγο το ΚΚΕ σήμερα προσπαθεί να μην προκαλεί τουλάχιστον στο επίπεδο της εικόνας. Γι' αυτόν τον λόγο έβαλε στην άκρη τους προκλητικούς "δημοκράτες" καπεταναίους του εμφυλίου. Δεν υπάρχει σήμερα ο ιδεολογικός δικομματισμός, που να δίνει νόημα ύπαρξης στον "κομμουνισταρά" Φλωράκη.

Δεν τρομάζει κανέναν δημοκράτη η παρουσία του σταλινικού καπετάνιου και δεν δίνει άλλοθι σε κανέναν ΔΕΞΙΟ να τρομοκρατεί τον κόσμο με τέτοιου είδους δογματικούς κομμου­νιστές. Το μόνο που κάνει ένας τέτοιος σταλινικός "δεινό­σαυρος" είναι να θέτει υπό αμφισβήτηση την κρατική χρηματοδότηση του κόμματος.

Ως εκ τούτου το ΚΚΕ έπρεπε να προσαρμοστεί στην νέα κατάσταση. Να λαθροβιεί, χωρίς να προκαλεί. Τι έκανε; Έβαλε επικεφαλής του μηχανισμού του μια απλή γυναίκα, για να μην προκαλεί. Απλά να μοιάζει με έναν καθημερινό άνθρωπο και να μην προκαλεί. Να μην προκαλεί, όταν με χρήματα του κράτους θα υπηρετεί τη ΔΕΞΙΑ της Νέας Εποχής. Να μην προκαλεί, όταν με χρήματα του κράτους σπουδάζει παιδιά στο Κολέγιο Αθηνών και στα διάφορα Χάρβαρντ.

Πού εξυπηρετεί τη ΔΕΞΙΑ το σημερινό απρόσωπο ΚΚΕ; Την εξυπηρετεί στο γεγονός ότι μπορεί να εκφράσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, χωρίς να κάνει πολιτικές "εισπράξεις" και άρα χωρίς ν' απογυμνώνει από ψηφοφόρους τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα της ΔΕΞΙΑΣ. Ενώ δηλαδή μπορεί με τη γνώση του πάνω στον ιμπεριαλισμό και τα κοινωνικά προβλήματα να εκφράσει την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν μπορεί αυτό να το μεταφράσει σε ψήφους.

Είναι ο ευνούχος ειδήμων του σεξ. Όσο καλά κι αν τα λέει, δεν μπορεί να προχωρήσει στο δια ταύτα. Δεν μπορεί να διεκδικήσει θέση στο όποιο "κρεβάτι" της εξουσίας. Δεν μπορεί να εκμεταλ­λευτεί τις όποιες γνώσεις του, γιατί δεν τον βοηθά η φύση του. Η νεκρή ιδεολογικά "φύση" του. Γι' αυτόν τον λόγο ταυτόχρονα φωνάζει αλλά και κρύβεται. Αλλάζει τη "βιτρίνα" του, για να μην προκαλεί τον κόσμο, προσπαθώντας να επιβιώσει.

Γι' αυτόν τον λόγο εκπροσωπείται στα ΜΜΕ από τη ΔΕΞΙΑ Κανέλη. Η Κανέλη εκφράζει έναν λόγο "συμβατό" στα αυτιά του κόσμου και ο οποίος δεν έχει τις γνωστές "κορώνες" των παραδοσιακών ΚΚΕδων της "καθοδήγησης". Για τον ίδιο λόγο το ΚΚΕ εφεύρε το ΠΑΜΕ. Για να μην προκαλεί τον λαό. Με τις κόκκινες σημαίες δηλώνει την παρουσία του στις διαδηλώσεις, αλλά λείπουν τα σύμβολα που εκνευρίζουν τους πάντες και μπορεί να τύχουν μαζικών διαμαρτυριών και αντιδράσεων.

Αυτό προσπαθεί να κάνει τώρα το ΚΚΕ, προκειμένου να επιβιώσει. Να βελτιώσει την εικόνα του. Όλα προσπαθεί να τα αλλάξει όσο μπορεί. Όλα ή σχεδόν όλα, εφόσον μερικά πράγματα δεν μπορεί —όσο κι αν το θέλει— να τα ξεπεράσει. Δεν μπορεί για παράδειγμα να ξεπεράσει τα χρέη του στη ΔΕΞΙΑ και δεν μπορεί ν' αλλάξει τον χαρακτήρα του. Τον μικρόψυχο χαρακτήρα του.

Όλοι είδαμε τι συνέβη πρόσφατα. Πήγαν στελέχη του ΚΚΕ σε εκδήλωση για τη μνήμη του Καραμανλή. Άνθρωποι του ΚΚΕ εκθείασαν την προσωπικότητα του ηγέτη της ΔΕΞΙΑΣ. Εκθείασαν την προσωπικότητα του φυσικού ηγέτη της παράταξης, την οποία υποτίθεται μισούσαν. Τις ίδιες μέρες όμως πέθανε και ο Φαράκος και δεν βρήκε το ΚΚΕ ούτε μια λέξη συμπάθειας να πει για τον θανόντα. Δεν βγήκε να πει το παραμικρό για έναν άνθρωπο, που ήταν στέλεχός του επί χρόνια. Το μικρόψυχο ΚΚΕ, που δεν συγχωρεί. Το "δημοκρατικό" ΚΚΕ, που δεν αντέχει τη διαφωνία. Το θλιβερό υποκατάστημα της ΔΕΞΙΑΣ.

Φαντάσματα από το παρελθόν.

Βλέποντας κάποιος τη σημερινή κατάσταση, μπορεί να καταλάβει ποια περίπου είναι τα οριακά περιθώρια δράσης των ιμπεριαλιστών και της ΔΕΞΙΑΣ. Τα σημερινά πολιτικά δεδομένα είναι αυτά τα οποία μας αποκαλύπτουν τις δυνατότητες της ΔΕΞΙΑΣ ν' αντιμετωπίσει έστω και με μεγάλο ρίσκο την κατάσταση. Ποια είναι τα δεδομένα; Η μεγάλη αποχή του κόσμου από τα στημένα παιχνίδια του δικομματισμού. Η λειψανδρία της ΔΕΞΙΑΣ. Σε μια εποχή δύσκολη γι' αυτήν, έχει την ατυχία να διαχειρίζονται το μέλλον της "Γιωργάκηδες".

Όλοι αυτοί δεν μπορούν να πείσουν κανέναν και για τίποτε. Δεν μπορούν να παρασύρουν τον λαό σε διχασμό με βάση ψευδοϊδεολογικά διλήμματα. Ο κόσμος δεν "τσιμπάει" πλέον στα διχαστικά τους μηνύματα. Δεν μπορούν οι όμοιοι να πείσουν τον κόσμο ότι είναι διαφορετικοί. Δεν μπορούν ν' αποκτήσουν "επαφή" με τον κόσμο. Δεν μπορούν να "καπελώσουν" τα δημο­κρατικά αισθήματα του λαού. Δεν μπορούν να πάρουν ρόλους, είτε αυτοί οι ρόλοι είναι φασιστικοί είτε δημοκρατικοί.

Η κατάσταση δηλαδή είναι απόλυτα όμοια μ' αυτήν που επικρατούσε το 1944. Από τη μία πλευρά υπάρχει ο λαός και από την άλλη οι διορισμένοι "εκλεκτοί" των ιμπεριαλιστών. Καμία επαφή μεταξύ τους. Σε άλλον κόσμο ζουν οι μεν και σε άλλον οι δε. Τι απομένει λοιπόν; Να ξαναπαίξουν ένα παιχνίδι, το οποίο έχει ξαναπαιχτεί. Να παίξουν το "χαρτί" του βασιλιά. Να τον εμφανίσουν, ώστε να διχάσουν εκ νέου τον λαό. Να επιτρέψουν στη ΔΕΞΙΑ να ξαναμοιράσει την "τράπουλα". Να πάψουν τα δύο μεγάλα κόμματα να εμφανίζονται σαν φορείς ιδεολογιών και να πάρουν ρόλο στο θέμα της μοναρχίας.

Αυτό είναι το ζητούμενο. Κάποιοι, κατόπιν υποδείξεως, να παραστήσουν τους φιλομοναρχικούς και κάποιοι άλλοι να παραστήσουν τους αντιμοναρχικούς. Κόμματα και στελέχη ν' "ανακατευτούν" με βάση αυτόν τον νέο διαχωρισμό και να εμφανιστούν σαν εκφραστές μερίδων του λαού. Μεγάλων μερί­δων, που σήμερα δεν μπορούν να εκφράσουν.

Ο κύριος όγκος της σημερινής Ακροδεξιάς με τη βοήθεια της εκκλησίας να προσπαθήσει να παίξει το φιλομοναρχικό παιχνίδι. Με προβοκάτσιες και υστερίες όλων των τύπων να κατορθώσουν να δημιουργήσουν "ψήγματα" διχασμού. Να βάλουν στο παιχνίδι και τους μετανάστες και να γίνει ένα εκρηκτικό "κοκτέιλ". Οι μετανάστες είναι η μόνη ξεχωριστή κοινωνική μερίδα, που μπορεί να τους επιτρέψει την αλλαγή κλίμακας. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να διχάσει τον λαό. Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να παρθούν οι ρόλοι.

Με αλληλοκατηγορίες, βάσιμες ή αβάσιμες, εύκολα μπορούν να "διχαστούν" μεταξύ τους. Μοναρχικοί και αντιμοναρχικοί θα παίξουν με το πρόβλημα των μεταναστών, ώστε ν' αποκτήσει κλίμακα η σύγκρουσή τους. Οι ηγέτες της ΝΔ να χρεωθούν τον ρόλο της "αντίδρασης" και αυτοί του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς να παραστήσουν τους προστάτες της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να αποκτήσουν λόγο οι "προοδευτικοί" ΔΕΞΙΟΙ, που σήμερα δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν από τους κλασικούς ΔΕΞΙΟΥΣ. Να μπορέσει ο Γιωργάκης να παίξει τον ρόλο του παππού του.

Αυτό είναι το μόνο που τους απομένει σε ένα παιχνίδι το οποίο δείχνει χαμένο γι' αυτούς. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν αρχίσει κάποιες δειλές προσπάθειες. Γι' αυτόν τον λόγο θα πρέπει να περιμένουμε από τον Τέως να επισκέπτεται την Ελλάδα όλο και πιο τακτικά. Για το Πάσχα του 2007 μαθαίνουμε ότι θα βρίσκεται στην Καστοριά.

Αυτά όμως είναι επικίνδυνα παιχνίδια και όποιος τα επιχειρεί θα πρέπει να γνωρίζει ότι βάζει το κεφάλι του στον "τορβά", όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι. Όταν επιχειρείς να διχάσεις τον λαό, ρισκάροντας εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις, δεν μπορείς να περιμένεις έλεος σε περίπτωση που αυτός ο λαός καταλάβει τι συμβαίνει.

Ο Τέως πρέπει να γνωρίζει ότι επιβιώνει εξαιτίας της μεγαλο­ψυχίας του λαού. Την εξάντλησε αυτήν την μεγαλοψυχία με το να επιβιώνει πλούσια και να τρώει τα "κλοπιμαία" των προγόνων του. Ακόμα ζει πλούσια, επειδή η μάνα του πουλούσε παιδιά Ελλήνων. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει, γιατί πολλοί δεν μπορούν να το ξεχάσουν ακόμη. Αν συνεχίσει τις επισκέψεις του με στόχο την ανατροπή του Πολιτεύματος, θα πρέπει να γνωρίζει ότι το Σύνταγμα είναι πολύ βίαιο στην περίπτωση που θα πρέπει να αυτοπροστατευτεί.

 

Ένα νέο ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο)
 

Σήμερα είναι πραγματικά μια ευκαιρία να λύσει ο ελληνικός λαός τους λογαριασμούς τους με τους εχθρούς του μια για πάντα. Οι εχθροί του είναι πραγματικά ασήμαντοι σε όλα τα επίπεδα και ο ελληνικός λαός στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από πλευράς μόρφωσης.

Οι εχθροί του, τόσο στο τοπικό επίπεδο των δοσίλογων που μας κυβερνούν με "ραβασάκια" της αμερικανικής πρεσβείας όσο και στο επίπεδο των ιμπεριαλιστών, είναι πραγματικά ασήμαντοι. Οι ΔΕΞΙΟΙ κατόρθωσαν —γιατί περί κατορθώματος πρόκειται— να είναι πιο λίγοι από ποτέ. Κατόρθωσαν, αυτοί οι οποίοι εκμεταλ­λεύονται μια ολόκληρη Ελλάδα, να χωράνε σε ένα-δύο προάστια της Αθήνας.

Ένα "φτάρνισμα" του λαού αρκεί για να τους διαλύσει. Δεν χρειάζεται καν να τους πολεμήσει. Αυτό το οποίο για τον Άρη φαινόταν εύκολο, αλλά απαιτούσε σφαίρες και βόμβες, σήμερα γίνεται με μερικές καρπαζιές. Οι σύγχρονοι ΔΕΞΙΟΙ ούτε τη βία δεν αξίζουν πλέον. Οι περισσότεροι είναι του επιπέδου "πάμε πλατεία". Ήταν που ήταν παιδιά δειλών, σήμερα έχουν υποστεί και τη "μαλάκυνση", λόγω των σπουδών τους στα αγγλοσαξονικά "κολαστήρια".

Το ίδιο αδύναμοι είναι και οι Αμερικανοί που τους προστα­τεύουν. Δεν έχουν καμία σχέση με τους παντοδύναμους Βρετα­νούς της προηγούμενης εποχής. Ο σχεδιασμός της Νέας Τάξης αποδεικνύεται πέρα για πέρα αποτυχημένος και δεν μπορεί να επιβιώσει. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχει αλλάξει το κυρίαρχο κεφάλαιο των ιμπεριαλιστών και αυτό ευνοεί την Ελλάδα. Η Νέα Τάξη στηρίζεται στο άυλο κεφάλαιο της γνώσης και η Ελλάδα σ' αυτόν τον τύπο του κεφαλαίου είναι απλά μια υπερδύναμη.

Αν ο ελληνικός λαός κάποτε έγινε —έστω και εν αγνοία του— η αιτία να καταστραφεί η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής εκείνης, σήμερα έχει την ευκαιρία να καταστρέψει συνειδητά τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία όλων των εποχών. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να καταστρέψεις μια αυτοκρατορία η οποία στηρίζεται στο άυλο κεφάλαιο. Η Ελλάδα μπορεί να το καταφέρει.

Εδώ ο αναγνώστης ίσως απορήσει με την άποψή μας, συγκρίνοντας μεγέθη. Μπορεί η μικρή Ελλάδα να κάνει κάτι τέτοιο; Βεβαίως και μπορεί. Τα πάντα είναι θέμα γνώσης. Η Ελλάδα έχει τη γνώση να επιτεθεί σε μια αυτοκρατορία που στηρίζεται στη γνώση. Έχει την εμπειρία να το κάνει, γιατί το έχει ξανακάνει. Μπορεί η Ελλάδα να διεκδικήσει εκ νέου τη θέση που δικαιούται μέσα στην παγκόσμια κοινωνία. Μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο πιο δίκαιο.

Το μέγεθος απλά δεν έχει σημασία. Η πιο μικρή σπίθα φωτιάς μπορεί να κάψει έναν ολόκληρο Πλανήτη. Η Ελλάδα είναι μια τέτοια σπίθα, που μπορεί να κάψει την αυτοκρατορία της Νέας Τάξης. Ταυτόχρονα όμως μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο χωρίς πρόβλημα, εξαιτίας του μεγέθους της. Ένας μικρός σπόρος αρκεί, για να καλυφθεί με ζωή ένας ολόκληρος Πλανήτης. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει σπίθα και σπόρος μαζί.

Η ευκαιρία του ελληνικού λαού είναι τώρα. Τρίτη και φαρμακερή για τους εχθρούς του. Πρέπει ν' αποκτήσουμε κοινούς εθνικούς στόχους και να επαναλάβουμε τους άθλους του παρελθόντος μας. Του μακρινού αλλά και του πρόσφατου. Πρέπει εμείς οι Έλληνες να βρούμε λόγους ν' αγαπηθούμε μεταξύ μας και όχι το αντίθετο. Τώρα είναι ευκαιρία, γιατί έχουν αμβλυνθεί τα πάθη. Οι παλαιοί ΔΕΞΙΟΙ δοσίλογοι έχουν πεθάνει και οι νεότεροι της μεταπολίτευσης έχουν βγει στη σύνταξη. Τα παιδιά όλων αυτών βρίσκονται στα ίδια οικονομικά αδιέξοδα με αυτά των υπολοίπων Ελλήνων.

Δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα εκείνα τα συλλογικά συμφέροντα, που μπορούν να διχάσουν τον λαό. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων υποφέρει από τη φτώχεια και οι ελάχιστοι που επωφελούνται της κατάστασης αυτής δεν συμπληρώνουν ούτε στατιστικό μέγεθος. Από την άλλη πλευρά είναι ευκολότερη και η συνεννόηση μεταξύ μας. Οι Έλληνες σήμερα είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Πιο μορφωμένοι από ποτέ. Σε καλύτερη πνευματική κατάσταση ακόμα και από τους λαούς, οι οποίοι θεωρητικά κυριαρχούν στον κόσμο.

Οι Έλληνες έχουν ραντεβού με την Ιστορία και αυτήν τη φορά κανένας δεν θα μπορέσει να τους εμποδίσει να φτάσουν στην ώρα τους. Όλοι οι Έλληνες εκεί θα είναι. Όλοι οι Έλληνες οι οποίοι κάποτε εξέπληξαν τον κόσμο, που τόλμησαν να τα βάλουν με αυτοκρατορίες. Ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, ο Αλέξανδρος, αλλά και οι νεότεροι. Άλλωστε το ραντεβού έχει "κλειστεί" μισό αιώνα νωρίτερα από τον μεγάλο Άρη…

 

…Ραντεβού λοιπόν στα γουναράδικα.

Παναγιώτης Τραϊανού

 

eam-b