Οι «8 λέξεις» και ο πολιτιστικός επαρχιωτισμός

Μια εικόνα μπορεί να σώσει.

Αλλά μπορεί επίσης και να απειλήσει, να υποσκάψει και να σκοτώσει όχι μόνο συμβολικά, αλλά κάποτε και κυριολεκτικά. Αλλά μακάρι να ήταν μόνο η εικόνα. 

Επί του θέματος.

Μια από τις φιλαρμονικές μας συμμετείχε σε ένα γύρισμα ελληνικού σήριαλ και αυτό θεωρήθηκε ύψιστο γεγονός, τόσο, ώστε να οργανωθεί δημόσια προβολή της πρεμιέρας του και να παρευρεθούν ο Πρόεδρος και μέλη του....

Δημοτικού Συμβουλίου αλλά και η ίδια η Δήμαρχος της πόλης!!! Δηλαδή όταν έλθει ένα σημαντικό πρόσωπο, ποιος θα τον υποδεχθεί; Τέτοια ιεράρχηση!

Έχω σκεφτεί πολλές φορές το πώς αντιμετωπίζονται και πως προβάλλονται τα τεκταινόμενα σ’ αυτόν εδώ τον τόπο. Και σχεδόν πάντα, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Το τι είναι σημαντικό και τι όχι, συχνά καθορίζεται από κριτήρια, που αποπνέουν έναν κοντόφθαλμο πολιτιστικό επαρχιωτισμό.
 

Επαρχιωτισμός είναι, να θεωρείς ότι ο τόπος σου είναι ο πιο όμορφος στον κόσμο, ότι οι συμπατριώτες σου είναι οι πιο έξυπνοι και οι πιο ταλαντούχοι, ενώ οι άλλοι είναι απλά μέτριοι.

Επαρχιωτισμός είναι, όταν οι λιτανείες, οι παρελάσεις τα πανηγύρια θεωρούνται ύψιστες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
 

Επαρχιωτισμός είναι, όταν η μετριότητα μετατρέπεται σε ύψιστη αξία.
 

Επαρχιωτισμός είναι, να κατασκευάζεις “θύματα” ή “ήρωες”. Μια σύγχρονη κοινωνία δεν έχει ανάγκη ούτε από θύματα που πρέπει να αποκατασταθούν, ούτε από ήρωες που πρέπει να δοξαστούν.

Έχει ανάγκη από ενεργούς και ικανούς πολίτες που θα «πράττουν» και θα κρίνονται γι’ αυτό.
 

Επαρχιωτισμός είναι, να μη δίνεις ευκαιρίες σε τόσους νέους καλλιτέχνες, με λαμπρές σπουδές και μάλιστα όταν διαθέτεις δύο σχετικές Πανεπιστημιακές σχολές.

Επαρχιωτισμός είναι, όταν η λέξη παράδοση χρησιμοποιείται ως “άλλοθι” ακόμα και για τις μεγαλύτερες ανοησίες. Αν θέλουμε να αλλάξουμε και να προχωρήσουμε μπροστά, τότε πρέπει να βάλουμε αυτούς τους συναισθηματισμούς στην άκρη.
 

“Παράδοση είναι ο εγωισμός των απελθόντων και η ενοχή, ο συμβιβασμός των επιζώντων” έλεγε ο Μάνος Χατζηδάκης. “Είναι η πνευματική και η ψυχική δουλεία, που αναστέλλει και απονεκρώνει τελικά τις φυσιολογικές μας λειτουργίες.”
 

Είναι, λοιπόν, ζητούμενο το πώς ο τόπος θα απεμπλακεί από αυτήν την κυρίαρχη τοπικιστική-επαρχιώτικη αντίληψη, που τον κρατά δεσμευμένο και επομένως μακριά από οτιδήποτε έχει να κάνει με τον σύγχρονο άνθρωπο και τις ανησυχίες του.

Γιατί ο πολιτισμός δεν κληρονομείται ούτε αναπαράγεται.
 

Κάθε γενιά οφείλει να “δημιουργήσει” και να φτιάξει τον δικό της πολιτισμό από την αρχή.
 

Προσπάθειες γίνονται και πολλές και καλές και μάλιστα με πολύ καλά αποτελέσματα. Χρειάζεται όμως χρόνος και πολιτική στρατηγική.
 

Και εδώ είναι το μεγάλο θέμα!!!

Του Στέφανου Κυπριώτη

Σκηνοθέτης, πρώην πρόεδρος ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας

argyrades