Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα…

Πάνε κοντά 25 χρόνια από τότε, σε μια από τις πρώτες αντιιμπεριαλιστικές κατασκηνώσεις στο Στόμιο. 

Φεύγοντας από την κατασκήνωση για τη συναυλία η ζέστη ήταν αφόρητη και αφήσαμε τις σκηνές ορθάνοιχτες! 

Όσο πλησίαζε το βράδυ και λίγο μετά την έναρξη της....

 

συναυλίας έπεσαν οι πρώτες χοντρές ψιχάλες. 

Μέσα σε ένα δυο λεπτά φαινόταν ότι δεν τη γλιτώνουμε τη μπόρα. 

Το «ρίξε κόκκινο στη νύχτα, ρίξε λάδι στη φωτιά» έσκισε τις αστραπές και ήταν το τελευταίο τραγούδι που ακούσαμε καθιστοί. 

Καθώς αρχίσαμε να κινούμαστε προς τα λεωφορεία η φωνή του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μας ξεπροβόδιζε με το «σχήμα λόγου». 

Συγκάτοικοι ήμασταν όλοι στην τρέλα και παρ’ όλο που δεν είχαμε για νοίκι… φορούσε μαύρο νυφικό και ήμασταν έτοιμοι για να ρίξουμε κόκκινο στη νύχτα, να ρίξουμε λάδι στη φωτιά… 

Βρήκαμε τις σκηνές πλημμυρισμένες μα τότε συγκάτοικοι ήμασταν όλοι στην τρέλα! Μετά κάπου χάθηκε και η τρέλα και το μαύρο νυφικό, όπως χάνονται όλα τα ωραία…

Αυτά ήρθαν στο νου καθώς η είδηση για τον αιφνίδιο θάνατο του Μαχαιρίτσα μεταδιδόταν απ’ όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. 

Προς στιγμήν ξεχνάς και την παρουσία του στη συναυλία του «ΟΧΙ» γιατί ο Μαχαιρίτσας έφυγε και μαζί του έφυγε και η τρέλα. 

Αύριο, μεθαύριο που θα τον θάψουν θα θαφτεί μαζί του κι αυτή μια για πάντα, ακολουθώντας εκείνην με το μαύρο νυφικό που την έφυγες για… ακόμα ψάχνεις τον λόγο. 

Έτσι γίνεται στο θάνατο και στις κηδείες. Ο καθένας θάβει ένα κομμάτι του μαζί με τον πεθαμένο και ας το είχε ξαναθάψει πριν πάρα πολύ καιρό.

agkida