Blitzkrieg για τον θαυμαστό νέο κόσμο...

«Έχουμε πόλεμο…» (Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ομοτράπεζος της Λέσχης Bilderberg)

«Είναι εγκληματίες πολέμου[…] Κάποιοι εγκληματούν αν δεν εφαρμόσουν το νόμο και θα πρέπει να τον εφαρμόσουν με την απειλή εντός εισαγωγικών ή με τον έλεγχο της αστυνομίας…» (Βασίλης Ντούμας, πρόεδρος Ειδικών Φρουρών, για όσους απειθαρχούν στα μέτρα για τον κορωναϊό)

…Μέχρι ποιό σημείο, λοιπόν, πρέπει να υπακούμε σε τέτοιες εντολές; Για όσο ωφελεί· δηλαδή μέχρι εκεί που διατηρώ το σωστό και την ευπρέπεια… 

 

… Μη γίνεσαι πιο δειλός απ’ τα παιδιά· αλλά, όπως εκείνα, όταν η....

κατάσταση δεν τους αρέσει, λένε «δεν παίζω άλλο», και συ, όταν βλέπεις ότι τα πράγματα φτάνουν εκεί, πες «δεν θα παίξω άλλο» και φύγε· αν μείνεις όμως, μην κλαις… (Επίκτητος, «Διατριβαί»)

«Εάν είναι να διαλέξω είτε το εμβόλιο είτε το τσιπάκι, τότε θα διαλέξω τον θάνατο» (Μ.Ι.Α. Βρετανίδα ράπερ)

O θαυμαστός νέος κόσμος είναι ήδη εδώ και σύντομα (αν όχι ήδη) θα κληθούμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Κοιτάξτε τον, πάρτε χρόνο και παρατηρήστε τον καλά. Δείτε ξεκάθαρα τον εαυτό σας μέσα σ’ αυτόν. Μην προσπαθείτε να ξεφύγετε, σκεπτόμενοι το τέλος του εφιάλτη. Μην νανουρίζεστε από καθησυχαστικές δηλώσεις των «υπευθύνων». Ήρθε για να μείνει και το αν τελικώς θα μείνει, πιθανόν να εξαρτάται κι από εμάς.

Πράγματι, έχουμε πόλεμο, εφ’ όσον τα κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα των «μέτρων ανάγκης» αντιστοιχούν σ’ εκείνα που θα προκαλούνταν από έναν πραγματικό πόλεμο με σκοπό την κατάκτηση. Απομένει να δούμε τί ακριβώς αφορά αυτός ο πόλεμος.

Σίγουρα δεν μπορεί να αφορά το να «διασωθούν ανθρώπινες ζωές», αυτό αντίκειται στην ίδια την φύση του πολέμου. Κάποιος που εξαπολύει έναν πόλεμο δεν τον ενδιαφέρουν οι ζωές (παρά τριτευόντως ίσως), αλλά η νίκη, η κυριαρχία και η επιβολή επί των αντιπάλων.

Πώς μπορούμε να μιλάμε για «εξαπόλυση πολέμου», εφ’ όσον έχουμε μια αντικειμενική κατάσταση εξάπλωσης ενός νέου ιού; Ο κορωναϊός δεν είναι ο πόλεμος. Τα μέτρα για την υποτιθέμενη αντιμετώπιση του κορωναϊού είναι ο πόλεμος. Ο ιός είναι απλώς ο πυροκροτητής και όχι η βόμβα. Είναι σαν να ισχυρίζεται κάποιος πως ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έγινε, λόγω της δολοφονίας του αρχιδούκα της Αυστρίας. Προφανώς θα μπέρδευε τις αιτίες με τις αφορμές.

Μα, ο ιός υφίσταται· είναι μια πραγματική κατάσταση· μετράμε αρκετές χιλιάδες θύματα παγκοσμίως. Ασφαλώς. Κανείς δεν ισχυρίζεται πως δεν χρειάζονται κάποια μέτρα, προσοχή και τήρηση κανόνων υγιεινής, όπως και παύση μετακινήσεων από και προς περιοχές που μαστίζονται από τον ιό. Δεν πρόκειται όμως για ιό τύπου «Μαύρης Πανώλης» με ποσοστό θνησιμότητας, φερ’ ειπείν, 90% επί των νοσούντων. Εάν ήταν έτσι, θα μιλούσαμε διαφορετικά. 

Τώρα, θα ήταν επαρκές το να τύχουν αυξημένης φροντίδας και να προστατευτούν δια της απομόνωσης οι ηλικιωμένοι και όσοι υποφέρουν ήδη από κάποιο άλλο νόσημα ή αδυναμία και όλοι οι υπόλοιποι δυνατοί οργανισμοί να είναι στις δουλειές τους. Αντ’ αυτού, βρίσκονται σε καραντίνα, έγκλειστοι στα σπίτια τους δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη –πράγμα πρωτοφανές ιστορικά– σε ένα μέτρο που φαίνεται εξαιρετικά δυσανάλογο με την έκταση της πραγματικής θανατηφόρας δράσης του ιού. Και μάλιστα, χωρίς η καραντίνα να συνδέεται με κάποιο ορατό αποτέλεσμα: 

Οι ρυθμοί θανάτων στην Ιταλία παραμένουν οι ίδιοι σε πείσμα της καραντίνας.

Υπήρξαν γιατροί, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οι οποίοι επεσήμαναν το παραπάνω γεγονός αρνούμενοι να ευθυγραμμιστούν με την κυρίαρχη τάση του «lockdown». Στα καθ’ ημάς, η περίπτωση του καρδιολόγου Φαίδωνα Βόβολη είναι ενδεικτική και η προσπάθεια φίμωσης και πειθάρχησής του ιδιαίτερα εύγλωττη. Εμείς τείνουμε να εμπιστευόμαστε ανθρώπους οι οποίοι, σε συνδυασμό με τις γνώσεις τους, διατηρούν το ήθος και το θάρρος της γνώμης τους απέναντι σε αντίξοες συνθήκες. 

Σε συνθήκες, δηλαδή, ανηλεούς και συντονισμένης προπαγάνδας και συνεπακόλουθης απειλής κοινωνικού κανιβαλισμού, όπου η έκθεση της γνώμης συνεπάγεται ευθύνη και προσωπικό κόστος. Σε τέτοιες συνθήκες κρίνεται ο καθένας, είτε ξέρει κάτι και το λέει είτε ξέρει κάτι και το βουλώνει, γιατί «δεν συμφέρει». Επί πλέον, δεν είναι ο μόνος· διεθνώς έχουν καταγραφεί πολλές παρόμοιες αντιδράσεις. Σημειώνουμε, επίσης, την εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση που επέλεξαν κράτη, όπως η Σουηδία.

Δεν θα επεκταθούμε σε περαιτέρω ιατρικές λεπτομέρειες, που δεν είναι και της αρμοδιότητάς μας. Αυτό που γνωρίζουμε με θετικό τρόπο είναι πως δεν είναι δυνατόν αυτοί που «δεν ίδρωνε το αυτί τους» από τις πολλές χιλιάδες αυτοκτονίες την εποχή των Μνημονίων, να άρχισαν ξαφνικά να σέβονται την ανθρώπινη ζωή και να θέλουν να την προστατεύσουν. 

Δεν είναι δυνατόν αυτοί που είτε κατέστρεψαν είτε απαξίωσαν το όποιο σύστημα υγείας υπήρχε –και που τώρα θα ήταν απολύτως απαραίτητο– να γίνονται ξαφνικά οι απόλυτοι τιμητές της υπευθυνότητας. Γινόμαστε γελοίοι, πιστεύοντας κάτι τέτοιο υπό το κράτος τού κατευθυνόμενου πανικού – όσο γελοίος μπορεί να γίνει κάποιος πάσχων από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει.

Ας συνέλθουμε λίγο, λοιπόν, από τα «ψυχοτρόπα» της εθελοδουλείας κι ας μιλήσουμε για την «ταμπακιέρα».

Στιγμές του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου

 Θα πρέπει να γνωρίζουμε γι’ αυτόν, εφόσον ήδη διανύουμε την εποχή του. Είναι κάτι που συμβαίνει τώρα και όχι κάτι που «θα γίνει». Απλώς κλιμακώνεται διαρκώς. Ξεκίνησε το 1989, αναβαθμίστηκε σε ένταση και έκταση το 2008 – 2010 και περνά στο επόμενο επίπεδο σήμερα.

Σε ένα οποιοδήποτε γεγονός, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον ωφελούμενο, παρατηρώντας απλά το ποιος σπεύδει να αδράξει την ευκαιρία, για να το εκμεταλλευτεί. Το ποιος το κάνει πριν από οποιονδήποτε άλλον ενδεχόμενο ανταγωνιστή και μάλιστα χωρίς να αυτοσχεδιάζει, αλλά έχοντας ένα σχέδιο ήδη επεξεργασμένο από πριν. Το αν προκάλεσε αυτό καθαυτό το γεγονός ή όχι είναι δευτερευούσης σημασίας. 

Δεν χρειάζεται να αναλωνόμαστε σε εικασίες που πιθανόν να μην απαντηθούν ποτέ· αρκεί να παραμείνουμε σε όσα μπορούμε να γνωρίζουμε με σίγουρο και θετικό τρόπο.

Ανήμερα της 25ης Μαρτίου 2020 ο «λαγός» Γιωργάκης Παπανδρέου αναδύθηκε από τα πέπλα της λήθης, για να υποδείξει πως «η πανδημία του κορωναϊού ανέδειξε την ανάγκη μιας παγκόσμιας δημοκρατικής διακυβέρνησης». Θυμόμαστε, πως στις 29 Απριλίου του 2010, λίγο πριν την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, από το βήμα του συνεδρίου του Economist, διεκήρυττε ότι «χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα». 

Ας σημειωθεί η μικρή διαφορά στην φρασεολογία που ενέχει τον χαρακτήρα του φύλλου συκής: 

«Παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση» αντί για «παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση». Το τί επακολούθησε το γνωρίζουμε όλοι. Ο Ελλαδικός χώρος ως «στρατιώτης» και πιόνι σύρθηκε από τους κοτζαμπάσηδές του, άμεσα συνδεδεμένων με τα διεθνή κέντρα εξουσίας, ανοιχτά στη μάχη μεταξύ των «στρατηγών» ΗΠΑ και Ευρώπης και φυσικά «θυσιάστηκε», όπως συμβαίνει πάντοτε με όλα τα πρόθυμα πιόνια. 

 

Στην ίδια γραμμή, επίσης, την 25η Μαρτίου, ο Gordon Brown, πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου την περίοδο της προηγούμενης «οικονομικής κρίσης» –ο άνθρωπος που έπεισε τον Απρίλη του 2009 τους G20 να «διασώσουν» τις τράπεζες, δηλαδή να ρευστοποιήσουν και να μεταφέρουν τον κοινωνικό πλούτο στα χέρια των ολίγων– μίλησε με περισσότερη σαφήνεια. Κάλεσε για τη δημιουργία ενός είδους προσωρινής μορφής μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, η οποία θα λειτουργήσει ως συμπαγές σώμα για την αντιμετώπιση του κορωναϊού. 

Όπως είπε, οργανώσεις όπως ο ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), τα Ηνωμένα Έθνη, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ θα έπρεπε να συμμετέχουν στο κυβερνητικό αυτό «σώμα», το οποίο θα «διασφαλίσει πως οι προσπάθειες των κεντρικών τραπεζών θα είναι συντονισμένες» και «θα βοηθήσει να κατασκευαστεί ένα εμβόλιο». Μα, τί δουλειά έχουν τα εμβόλια με τις κεντρικές τράπεζες, σε τί ακριβώς χρειάζεται να συντονιστούν και για ποιον λόγο;

Προηγουμένως, την 23^η Μαρτίου, ο «παγκοσμίου φήμης» οικονομολόγος Τζέφρυ Σακς, σε συνέντευξή του στην Καθημερινή, υποστήριξε την ανάγκη για ένα «νέο Σχέδιο Μάρσαλ χρηματοδοτούμενο από κάποιου είδους κοινά ομόλογα», ώστε να αντιμετωπιστεί η οικονομική καταστροφή λόγω του ιού (ας μην ξεχνιόμαστε: λόγω των μέτρων αντιμετώπισης του ιού). Μίλησε επίσης για τον ρόλο της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) για την αγορά κρατικών ομολόγων, ώστε να υπάρξει η απαιτούμενη ρευστότητα. 

Εάν θυμάστε, το 2012 κατά την κορύφωση της τότε «κρίσης» ο τότε ακόμη «φέρελπις επαναστάτης» Τσίπρας μιλούσε για την ανάγκη ενός «σχεδίου Μάρσαλ» για την Ευρώπη, όχι βέβαια γιατί το σκέφτηκε ο ίδιος, αλλά γιατί αυτό σκέφτονταν τα Αμερικάνικα ιδρύματα, τα οποία «επισκεπτόταν» εκείνη την εποχή. «Σχέδιο Μάρσαλ»… Μοιάζει με ένα είδος «κώδικα» που εκστομίζει κάποιος για να τον καταλαβαίνουν αυτοί που πρέπει. 

Εν συντομία και χωρίς διάθεση εμβάθυνσης λόγω χώρου, θα λέγαμε πως είναι η μέθοδος, για να ξεφορτώσουν οι ΗΠΑ τα επικά χρέη τους (σε ποιον άραγε χρωστούν οι ΗΠΑ;) στις πλάτες των υπόλοιπων υπό τη μορφή δανείων. Κάποια στιγμή θα πρέπει να υπάρξει διαγραφή χρεών, εφ’ όσον είναι γνωστό τοις πάσι πως όλο αυτό το χρήμα που κυκλοφορεί παγκοσμίως δεν έχει πραγματικό παραγωγικό αντίκρυσμα. Αυτό όμως δεν είναι απλή υπόθεση. 

Με ποιούς όρους θα γίνει, ποιοί θα είναι οι όροι της διάδοχης κατάστασης (της «επανεκκίνησης»), ποιός θα τους επιβάλλει και θα τους συντηρεί; Εν ολίγοις ποιός θα είναι ο επικυρίαρχος της επόμενης ημέρας; Διαγραφή χρεών κατ’ αρχάς σημαίνει πως κάποιοι θα πρέπει να χρεωκοπήσουν και να αποδεχτούν την ήττα τους σε μια μελλοντική διευθέτηση. Και αυτή τη στιγμή ο κίνδυνος χρεωκοπίας αγγίζει τους πάντες και τα πάντα, αλλά κατά βάση όλους τους «κάτω», δηλαδή εμάς.

Ως τελικό δεδομένο, σχετικό με την τάση που υποστηρίζει ο Σακς, είναι και η δυναμική επαναφορά στο προσκήνιο των Ευρω-ομολόγων (ως «κορωνο-ομολόγων» πλέον) με την επιστολή εννέα Ευρωπαίων ηγετών (του Μητσοτάκη συμπεριλαμβανομένου), προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα χρέη στην Ευρωζώνη. 

Με μπροστάρη τον Μακρόν, γνωστό «παιδί του σωλήνα» των Ρόθτσιλντ. Και πάλι ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας πως τα Ευρωομόλογα ήταν ένα από τα διακυβεύματα της «κρίσης» μετά το 2010, τα οποία υποστήριζαν οι Αμερικανοί και απέρριπταν οι Γερμανοί. 

Ευρω-ομόλογο, με απλά λόγια, σημαίνει πως η ΕΚΤ αναλαμβάνει κεντρικό, αναβαθμισμένο και παντελώς ανεξάρτητο ρόλο στο Ευρωπαϊκό σύστημα, υπεράνω κάθε Ευρωπαϊκής θεσμικής ή κρατικής οντότητας, ώστε να ελέγχει τη νομισματική πολιτική και την έκδοση χρήματος, χωρίς να χρειάζεται να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. 

Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει με την υποτιθέμενα «Αμερικανική» κεντρική τράπεζα (FED) της οποίας μικρή αδελφή είναι η ΕΚΤ. Και γύρω από αυτήν να οργανωθεί ένα κεντρικό Ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών, το οποίο θα συντάσσει τους προϋπολογισμούς για τα κράτη, τα οποία θα μετατραπούν έτσι σε κάτι σαν τις «πολιτείες» των ΗΠΑ. Ασφαλώς οι Γερμανοί ήταν και πεισματικά παραμένουν αντίθετοι σ’ έναν τέτοιον σχεδιασμό, απλούστατα γιατί αυτό αυτομάτως τους θέτει σε δεύτερο ρόλο στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και ουσιαστικά στο έλεος των Αμερικανών. 

Εάν θα είναι η ΕΚΤ αυτή που ουσιαστικά θα αποφασίζει για το ποιος θα πλουτίζει και ποιος θα πεινάει, αναλόγως με το πόσο «καλό παιδί» είναι, δηλαδή με το πόσο πρόθυμα ευθυγραμμίζεται σε κάποιες πολιτικές, τα συμπεράσματα είναι εύλογα. Αντ’ αυτού, οι Γερμανοί προώθησαν ένα σύστημα ελέγχου δια των Μνημονίων κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, το οποίο και υφιστάμεθα μέχρι σήμερα με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ειρωνικά, τα πράγματα εξελίσσονται όπως ακριβώς συνέβη και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Όλοι οι λαοί της Ευρώπης βρέθηκαν μεταξύ της Γερμανικής «σφύρας» και του Βρετανο-Αμερικανικού «άκμονος». Είναι λογικό πως όποιος βρεθεί εκεί, στο ενδιάμεσο διάστημα, θα χτυπηθεί ανελέητα και θα υποστεί καταστροφές που δεν θα αντιμετωπίσει ούτε η σφύρα ούτε ο άκμονας. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως στην ιστορία αυτή δεν υπάρχουν «καλοί». 

Σε κοινωνικό επίπεδο, δηλαδή σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των πολιτικών που αφορούν τον κοινωνικό έλεγχο, δεν προβλέπεται να υπάρξει καμμία διαφορά. Τουναντίον, τα πράγματα προβλέπονται εφιαλτικότερα, πράγμα που μπορούμε ήδη να διαπιστώσουμε.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, ιδιαίτερη φαντασία για να αντιληφθούμε πως διάγουμε μέρες ολικής επαναφοράς στο 2010 με πολύ χειρότερους όρους. Όλες οι «εκκρεμότητες» του τότε επανέρχονται δριμύτερες σήμερα. Ο καταλύτης, ο οποίος δρομολογεί τις προαποφασισμένες εξελίξεις ήταν τότε και είναι και τώρα μια οικονομική κατάρρευση επικών διαστάσεων, η οποία δεν συμβαίνει τυχαία από μόνη της, αλλά επειδή προκαλείται σχεδιασμένα. 

Τότε ήταν η λεγόμενη φούσκα των ομολόγων. Τώρα, είναι η παύση της πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας, εφ’ όσον με κάποια αφορμή απαγορεύεται στον κόσμο να εργαστεί –όχι επειδή το επέλεξε ο ίδιος, αλλά γιατί επιβάλλεται από τον κρατικό μηχανισμό επ’ αόριστον «για το καλό του»– κι αυτό είναι σίγουρο ότι θα έχει εκρηκτικότερα αποτελέσματα από την οποιαδήποτε «φούσκα». Και αυτό που εξασφαλίζει πως οι εξουσιαστές μπορούν να δρομολογούν τις εξελίξεις «με την ησυχία τους» είναι ο εγκλεισμός όλων στα σπίτια τους και η συντήρηση της παράλυσής τους από το φόβο ενός άγνωστου ιού.

Μα, τί σόι καπιταλισμός είναι αυτός; Δεν πρόκειται όμως περί καπιταλισμού, αλλά για την συνεχιζόμενη απόπειρα απόκτησης φεουδαρχικών ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων επί του κόσμου όλου από τους ολίγους, προωθώντας παράλληλα ένα κομμουνιστικό στη φιλοσοφία του σύστημα ελέγχου για τα δισεκατομμύρια της «μάζας». Στα πλαίσια αυτά, ο καπιταλισμός θεωρείται όπλο και τα όπλα δεν πρέπει να διατίθενται για να τα χρησιμοποιεί ο οποιοσδήποτε… Παρά μόνον οι σφογκοκωλάριοι των φεουδαρχών. 

Τα παραπάνω συνοψίζουν και την ουσία των στοχεύσεων του τρίτου παγκοσμίου πολέμου αλλά και την πεμπτουσία αυτού που ονομάζεται –κατά Γιωργάκη– «παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση».

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται