Ο φόβος κι η συνήθεια...

Ο φόβος είναι το κλειδί για την χαλιναγώγηση του ατόμου από την άρχουσα τάξη.

Από πολύ νωρίς, τρομοκρατούν – οι αρχιτρομοκράτες – τα μικρά παιδάκια ότι το μεγάλο αφεντικό θα τους ρίξει στην αιώνια κόλαση αν δεν “τον” (όχι την) “αγαπάνε” και δεν....

τον προσκυνάνε!… Τελικά τι ακριβώς συμβολίζει το μεγάλο αφεντικό; οΕο; Πάντως πέφτουν ακόμα πολλοί στην fuckα της θρησκείας.

Περνάμε στο φόβο της διαδήλωσης και της οργανωμένης διαμαρτυρίας των πολιτών. Η αστυνομική βία πάντα θα είναι παρούσα για να φοβερίζει το μικροαστό που τόλμησε να σκεφτεί να πάει στην πορεία μαζί με τους άλλους. Η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών δεν θέλει να βλέπει οργανωμένα κινήματα στους δρόμους. Γι’αυτό και τ’απαξιώνει με διάφορους, συνήθως έμμεσους, τρόπους. (πχ “και τι θα καταφέρετε;”)

Φόβος καλλιεργείται συνέχεια μέσω μουμουέ, πχ αν δεν κοπούν οι συντάξεις, όλοι οι κόποι μας θα πάνε χαμένοι. Αν πάμε κόντρα στην ΕΕ θα μας κάνουν νταντά. Αν βγούμε από το ΝΑΤΟ θα μας την πέσουν οι γείτονες. Αν βγούμε από το €, δε θα χουμε κωλόχαρτα στο σούπερ-μάρκετ. Αν αυξηθούν οι μισθοί, δε θα ‘ρθουν επενδύσεις. Ασταδιάλα πια… Δεκαετίες το ίδιο παραμύθι κι έτσι πάμε από το κακό στο χειρότερο.

Φόβος και στο σχολείο, από την πιο τρυφερή ηλικία, μέσω ηλίθιου τρόπου εξετάσεων με την επιβολή παπαγαλίας στον 21ο αι., μέσω πιστοποίησης καλής διαγωγής, επιβράβευσης του ατομικισμού, με συνέπεια το φθόνο για την επιτυχία του συμμαθητή κι ο κάθε κακομοίρης μαθαίνει από μικρός να κοιτάει τον κώλο του και όχι να συνεργάζεται. Γιατί άραγε;

Φόβος για την παράβαση οποιουδήποτε νόμου τους, ακόμα κι αν είναι ανήθικος. Εξοντωτικές ποινές και πρόστιμα από τη “δικαιοσύνη τους” ακόμα και για μικρά παραπτώματα. Εξωφρενικά πρόστιμα σε αυτοκίνητα και μηχανάκια.

Ακόμα κι η γραφειοκρατία που εξοντώνει τον απλό πολίτη στο τρεχαλητό, υπάρχει για να δείχνει νταηλίδικα τα δόντια του κράτους (>κρατώ=εξουσιάζω) και ποιοι είναι οι υποτελείς υπήκοοί του, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο στρατό με το χρυσάβγουλο νευρόσπαστο καραβανά που ξελαρυγγιάζεται μπροστά στα φαντάρια από τις 7 το πρωί, για να τους μάθει να υπακούνε με το ζόρι, να σκύβουν και να βαράνε προσοχή σε όποιον άξεστο, κομπλεξικό και αρρωστημένο γαλονά τύχει να τους διατάξει στο μέλλον.

Καλλιεργείται φόβος και για τον ξένο, τον μετανάστη που ήρθε “να μας πάρει τις δουλειές και να μας αλλάξει τα ελληνοχριστιανικά μας ήθη κι έθιμα!”. Η χιλιοπαιγμένη κασέτα της ορχήστρας της Εκκλησίας ΑΕ – πατριδοκάπηλων – μουμουέ, βαράει το νταούλι του φόβου και χορεύουν οι εθνοβαρεμένοι μικροαστοί κυρ-Παντελήδες.

Οι εξοντωτικές ποινές της “δικαιοσύνης” τους, οι άδικοι κι αναχρονιστικοί νόμοι τους, τα μεγάλα πρόστιμα, η βία που ασκείται καθημερινά με τους μισθούς πείνας, με τους άξεστους μπάτσους να σου το παίζουν εξουσία, με την απειλή απόλυσης από τον εργοδότη, με τη μη δωρεάν περίθαλψη στο νοσοκομείο ακόμα και για τους ανέργους (!) έχουν ως επακόλουθο τη δημιουργία φοβισμένων πολιτών, κλεισμένων στη ρουτίνα τους και τις καθημερινές τους συνήθειες.

Ο φόβος κι η συνήθεια είναι αλληλένδετα. Η συνήθεια είναι επακόλουθο του χρόνιου φόβου. Αυτός που φοβάται συνέχεια, τα παρατάει και κλείνεται στο καβούκι του σιχτιρίζοντας ό,τι του πάει στραβά. Στο κλουβί θα συνηθίσει μια μέρα…

Αν ο καθημερινός φόβος των ανθρώπων εξέλιπε, αν ο καθένας ξέφευγε από τις μικροαστικές του χαζοσυνήθειες (σήριαλ, τσάμπιονς λιγκ, φραπεδιά και τάβλι, δελτία ειδήσεων του τρόμου, χαρδαβέληδες και παπαδο-κατιναριό, αλέφαντους και “άντε-γεια”, πλέι στέισιον, ανούσια πολύωρα κουτσομπολιά ή βαρετές μπαρότσαρκες που στο τέλος τη δουλειά την κάνει η χείρα με τα πέντε ορφανά) και κοίταζε να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει ενώ παράλληλα να σκεφτόταν με τους γνωστούς του τι μπορούν να πετύχουν σε οργανωμένη κλίμακα, στη γειτονιά ας πούμε, στη λαϊκή επιτροπή της συνοικίας, στον πολιτιστικό σύλλογο κλπ, τότε θα είχαμε ελπίδα ότι η κοινωνία μας θ’αλλάξει πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Τότε ο φόβος θα άλλαζε πλευρά και θα τσουρούφλιζε τους κρατούντες βαρδινολάτσηδες.

Τους μεμονωμένους δεν τους φοβάται η άρχουσα τάξη. Τους αντιμετωπίζει μια χαρά. Την οργάνωσή μας φοβάται.


advictoriampopuli