3 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν

3 Χρόνια ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν. Σαν χθες ξημέρωσε μια μεγάλη μέρα. Ξημερώματα 26/01/2016 ήρθαν όχι για να δώσουν, αλλά για να πάρουν δικαιώματα. 

3 χρόνια που η περιβόητη ελπίδα ήρθε, μαζί με το τρένο του Πάνου και του Αλέξη και μας πήρε και μας σήκωσε. 3 χρόνια που ξεκίνησαν με διαπραγμάτευση μπόλικη και κατέληξαν σε …έρπη. Τρία χρόνια που ο Αλέξης κρυβόταν πίσω από τις λέξεις....

Μία το μνημόνιο που το…δαιμονοποίησαν, έγινε πρόγραμμα και αναγκαίο κακό....

Μία το δημοψήφισμα από όχι έγινε ναι ή ναι μεν αλλά ή θέλω-να-μείνω-λίγο-μόνη-να-σκεφτώ.

Μία το κακό ΔΝΤ – Τρόικα που έγιναν αξιότιμοι εταίροι. Και πάει λέγοντας. Το λεξικό του οπορτουνισμού είναι ατελείωτο. Όπως ατελείωτες ήταν και οι …κωλοτούμπες, πολιτικές και ηθικές. Από το ξέπλυμα της …σοβαρής Χρυσής αυγής μέχρι το ΔΙΑΒΟΛΙΚΑ ΚΑΛΟ Τραμπ.

Τρία χρόνια που το ηθικό πλεονέκτημα της ..δικής τους αριστεράς το ξέσκιζαν καθημερινώς. Ένας διασυρμός χωρίς τελειωμό. Σαν τα μνημόνια που θα έσκιζαν μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο, και όχι μόνο τα έσκισαν αλλά έφεραν και άλλα. Μαζί με μπόλικες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες και το πολύ πρόσφατο αποκορύφωμα, (ονείρωξη κάθε αφεντικού και κάθε δεξιού) η κατάργηση της απεργίας.

Τρία χρόνια που προφανώς δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος θα μου πείτε; Μα το ΚΚΕ φυσικά. Το ΚΚΕ που είπε από την πρώτη στιγμή την αλήθεια στο λαό, που δεν τον κορόιδεψε. Δεν συνεργάστηκε, δεν «ψήφισε όχι». Άλλα ήταν εκεί δίπλα του προσπαθώντας να σηκώσει στο χέρι σε όσους στο κίνημα δηλητηριάστηκαν από τη μοιρολατρία που πότισε ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία.

Τρία χρόνια που ήταν με το κεφάλαιο και όχι με τους εργάτες.

Τρία χρόνια που περιγράφονται ακριβώς στη φράση του Ανιέλι: ”Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά”.

Τρία χρόνια όμως με πολλά και σημαντικά διδάγματα για το κίνημα και το λαό, που μπορεί να ήλπιζε, να προδόθηκε, να απογοητεύτηκε αλλά έμαθε.

Έμαθε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι διαχειρίσιμος. Είναι ο ίδιος σκληρός αδυσώπητος και όσο πλησιάζει στη σήψη του …όλο και πιο μαύρος. Έμαθε ότι η λογική του μικρότερου κακού, πάντα φέρνει το μεγαλύτερο. Καιρός να μάθει να μην εμπιστεύεται καμία ελπίδα ξένη, αλλά μόνο τη δικιά του ελπίδα και δύναμη. Καιρός λοιπόν να …ξανασφίξει την γροθιά του.

Χρόνια σας λίγα λοιπόν, ο…Στάλιν να σας κόβει μέρες και να μας δίνει δύναμη στους αγώνες.

katiousa