Διαβάζω εδώ το ποίημα της Ελένης Κακναβάτου, με ημερομηνία 10 Απριλίου 2015:
«Ω, εσείς γυναίκες με τις μαντίλες της σιωπής,
τις μαντίλες των δακρύων,
που τους καρπούς της μήτρας σας είδατε να κατασπαράζουν τα λιοντάρια,
οι δήμιοι, οι ασφαλίτες, οι κατακτητές, οι εκμεταλλευτές,
εσείς που δεν έχετε ένα ψιχουλάκι πια να δώσετε στα πεινασμένα στόματα των βλαστών σας,
που στερηθήκατε τη δουλειά και την προκοπή,
που φωτιές πολέμου γκρέμισαν τα όνειρα για τα βλαστάρια σας,....
Εσείς, οι κυνηγημένες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,
που πνίγεστε με τα βρέφη σας στα άξενα πελάγη της Μεσογείου,
Δώστε λίγη από όση δύναμη σας απόμεινε στη δίκη μας ψυχή,
ώσπου να καταφέρουμε να στεγνώσουμε πια τα δάκρυα των μανάδων όλου του κόσμου, να χουνε όλα τα παιδιά ψωμί και βιβλίο
και προπαντός μια ζέστη αγκαλιά Ανθρωπιάς όλων των δουλευταράδων της Γης μας!»
Και σκέφτομαι όλες αυτές τις γυναίκες,
τις μανάδες όλων αυτών των μικρών παιδιών που τα τελευταία χρόνια
περνάνε με τα φουσκωτά στα νησιά μας… Η Αρχή έγινε το καλοκαίρι του 2015
και ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να περνάνε με ρυθμούς αμείωτους.
Μπαίνω καμιά φορά στη θέση τους. Πώς
είναι να νιώθεις ξένος, χωρίς ουσιαστικά τίποτα. Και όσα χρήματα έχεις
-λιγοστά- να τα δίνεις όλα για να περάσει, τουλάχιστον, το παιδί σου
απέναντι.
Ζούμε μια άλλη Μικρασιατική Καταστροφή.
Και όπως τότε ήρθαν χωρίς τίποτα, με μόνο έναν μπόγο, έτσι και τώρα με
μόνο αυτό τον μπόγο περνάνε απέναντι. Μόνο που τότε ήταν Έλληνες. Τώρα
είναι Σύριοι.
Πρόσφυγες οι μεν, πρόσφυγες όμως και οι δε.
Και από ότι ακούω, τότε λέει μόνο αυτοί βοήθησαν τους δικούς μας, όταν
τους έσφαζε με αμείωτο μίσος ο Κεμάλ.
Τώρα νομίζω ότι είναι η σειρά μας
να τα βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά για να ξαναβρούν το Φως, την Ελπίδα και
την Αγάπη που την έχασαν.
13/04/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου