ΙΓΜΕ: ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΓΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

"Το ΙΓΜΕ που ιδρύθηκε μετά την Κατοχή από τα οράματα των επιστημόνων – αγωνιστών για μια άλλη Ελλάδα (όχι ψωροκώσταινα), όπως του εκτελεσμένου με τον Μπελογιάννη, Μπάτση (Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα) και επανασυστάθηκε μετά τη πτώση της Χούντας από τον Καραμανλή (κατά τα πρότυπα του Γαλλικού ΙΓΜΕ BRGM) με περιφερειακή διάρθρωση και το στελέχωσε....

με νέο προσωπικό ως μοχλό ανάπτυξης της χώρας, αποστελεχώνεται συστηματικά και επί της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και υποβαθμίζεται σε ένα απλό γραφείο συμβούλων και διαχείρισης κονδυλίων προς όφελος της αγοράς, περιορισμένων τελικά ερευνητικών δράσεων."

Ολόκληρη η ανακοίνωση από το “ΕΝΙΑΙΟ”:

17-4-2018

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΓΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Συμβολή του Ενιαίου στην ημερίδα του Συνδικάτου ΙΓΜΕ 

Οι εκλεγμένοι σύμβουλοι και οι φίλοι που πρόσκεινται στο ψηφοδέλτιο «ΕΝΙΑΙΟ», στρατευμένοι στην προάσπιση και αναβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του ΙΓΜΕ, συμμετέχουν στη σημερινή Ημερίδα του Συνδικάτου ΙΓΜΕ, στηρίζοντάς την ως έναν ακόμα σταθμό των αγωνιστικών δράσεων του σωματείου μας, που έχουν στόχο, την ανάδειξη και διεύρυνση του ρόλου του Ινστιτούτου προς όφελος του λαού και του τόπου αφενός, αφετέρου δε την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζόμενων σε αυτό.

Η ΑΠΟΣΤΕΛΕΧΩΣΗ ΤΟΥ ΙΓΜΕ

Το σημαντικότερο πρόβλημα του Ινστιτούτου είναι η συνεχιζόμενη αριθμητική μείωση του προσωπικού, που το απειλεί με ”βιολογικό θάνατο”. Το ΙΓΜΕ, αποτελώντας και αυτό έναν από τους δημόσιους φορείς που υπήρξαν θύματα των ασκούμενων τροϊκανικών πολιτικών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει φθάσει πλέον στο κατώτερο όριο επιβίωσης, δεδομένου ότι έχουν μείνει μόνο 196 εργαζόμενοι σε όλη την Ελλάδα, με δυσμενή προοπτική να απομείνουν σε 4 χρόνια λιγότεροι από 100. 

Θυμίζουμε σχετικά την απόπειρα του 2011 για κατάργηση του ΙΓΜΕ των 415 εργαζόμενων από την Κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου με την μετατροπή του σε ΕΚΒΑΑ, με διπλό στόχο: α) την μείωση του “κόστους”, θέτοντας σε εφεδρεία (απόλυση) 130 εργαζόμενους, όλο δηλαδή το προσωπικό της εργαστηριακής και εργοταξιακής έρευνας (εργοδηγοί γεωτρυπανιστές χειριστές) και β) τον περιορισμό των εφαρμοσμένων, και όχι μόνο, ερευνών του Ινστιτούτου. 

Οι στόχοι αυτοί αν και αποκρούστηκαν από τους αγώνες των εργαζόμενων που οργάνωσε το Συνδικάτο επιτεύχθηκαν τελικά με την αθρόα και εσπευσμένη αποχώρηση του προσωπικού που είχε ώριμα ή σχεδόν ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. 

Έτσι, η επανίδρυση του ΙΓΜΕ επί Λαφαζάνη το 2015, μετά από σκληρούς και επίμονους αγώνες του Συνδικάτου, γρήγορα αποδείχτηκε ένα μικρό διάλλειμα, δεδομένου ότι σε όλη την εν συνεχεία περίοδο των Κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίστηκε η ίδια περιοριστική πολιτική. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε από την αντίφαση να γίνεται μεν δεκτό από την προηγούμενη Διοίκηση του ΙΓΜΕ ότι χρειάζεται ένα ΙΓΜΕ των 560 εργαζόμενων, να διεκδικεί η ίδια Διοίκηση 135 προσλήψεις, να εγκρίνονται σε επίπεδο Τακτικού Προϋπολογισμού 45 προσλήψεις για το 2017, οι οποίες όμως να μην προωθούνται μέχρι και σήμερα, με αποτέλεσμα να υφίσταται και νέες μειώσεις προσωπικού λόγω αποχωρήσεων.

Παράλληλα ενώ εγκρίθηκαν ερευνητικά έργα με κονδύλια του ΕΣΠΑ της τάξης των 15 εκ. Ευρώ, δρομολογημένα εδώ και τέσσερα χρόνια, μεγάλο μέρος του Προϋπολογισμού τους αφορά σε αναθέσεις σε εξωτερικούς συνεργάτες ή ιδιωτικά γραφεία, καθώς και σε 65 περίπου προσλήψεις με Συμβάσεις Ορισμένου Χρόνου (μέχρι το 2023), γεγονός που χρησιμοποιείται για να μην ενισχυθεί το ΙΓΜΕ, με το απολύτως αναγκαίο μόνιμο προσωπικό. 

Στη πραγματικότητα το ΙΓΜΕ οδηγείται σε ευνουχισμό του ερευνητικού του χαρακτήρα, και στη μετατροπή του σε γραφείο συμβούλων και διαχείρισης περιορισμένων ερευνητικών δράσεων.

Η ΥΠΟΣΚΑΨΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΙΓΜΕ 

Αντί της ενίσχυσης του θεσμοθετημένου ρόλου του ΙΓΜΕ στην κατεύθυνση της ανάπτυξης των γεωλογικών υποδομών και της αξιοποίησης του ορυκτού και υπόγειου υδατικού πλούτου της χώρας, η πορεία δημιουργίας του νέου ευνουχισμένου υβριδικού ΙΓΜΕ επιβεβαιώνεται πλήρως επί υπουργίας Σταθάκη, με εμβρυουλκό τις ανειλημμένες οικονομικές υποχρεώσεις του ΙΓΜΕ προς τους πρώην εργαζόμενους (που αφορούν και τους νυν εργαζόμενους) ενισχυμένες με αμετάκλητη και τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις. 

Στο πλαίσιο αυτό, ο υπουργός ΥΠΕΝ οδήγησε σε παραίτηση το προηγούμενο ΔΣ, κράτησε επί 5 μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους και καθυστέρησε τον ορισμό της νέας Διοίκησης, με εμφανείς οδηγίες προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής ιδιωτικοποίησης του Ινστιτούτου. 

Στο πλαίσιο αυτού του προσανατολισμού η νέα Διοίκηση:

·       πέρασε έναν αντιδημοκρατικό Κανονισμό Λειτουργίας του ΔΣ προκειμένου να περιορίσει την έκφραση των αιτημάτων – απόψεων των εργαζόμενων μέσω του Εκπροσώπου τους στο ΔΣ

·       πέρασε έναν συντηρητικό και αντιαναπτυξιακό Κανονισμό Οργανωτικής Διάρθρωσης, η μείωση των Υπηρεσιακών Μονάδων του οποίου φωτογραφίζει ένα ΙΓΜΕ των μόλις 200 εργαζόμενων, στη καλλίτερη περίπτωση,

·       πέρασε ένα άκρως νεοφιλελεύθερης έμπνευσης Επιχειρησιακό – Στρατηγικό Σχέδιο με το οποίο: επισημοποιούνται οι στόχοι που αφορούν την έρευνα την εστιασμένη στις Κοινοτικές πολιτικές προτεραιότητες, μένουν μετέωρες δράσεις Εθνικής προτεραιότητας (πχ Βασική Έρευνα Υποδομής των Γεωλογικών Χαρτογραφήσεων), εισάγεται ο θεσμός των outosourcing, των εργολαβιών, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, επιβεβαιώνεται ουσιαστικά η μείωση του προσωπικού και του Τακτικού Προϋπολογισμού, δίδεται μεγαλύτερη έμφαση στην αυτοχρηματοδότηση, ενώ, τέλος, καλλιεργείται το έδαφος για σύνδεση αμοιβής και παραγωγικότητας. 

ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ 

Στο εργασιακό επίπεδο του ΙΓΜΕ, εξακολουθεί η περιοριστική Κυβερνητική πολιτική των προκατόχων της, που συνεχίζει να κλέβει περίπου 100.000 € το μήνα από την παράνομη εφαρμογή του Ενιαίου, που καταργεί δικαστικές Αποφάσεις κλέβοντας αποζημιώσεις που σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο είναι μισθός, που περικόπτειρυθμίσεις που αφορούν Υγιεινή και Ασφάλεια (Νοσοκομειακή περίθαλψη, Ανθυγιεινό Επίδομα). Και όλα αυτά την ίδια ώρα που χαρίζονται δάνεια και δίδονται φοροαπαλλαγές εκατοντάδων Εκ. Ευρώ σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Η ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ – ΥΔΑΤΙΚΟΙ ΠΟΡΟΙ 

Το ουσιαστικότερο όμως θέμα, που προηγείται ακόμα και αυτής της ανάγκης των νέων προσλήψεων, είναι η ανάγκη εφαρμογής στοχευμένων πολιτικών ενίσχυσης των ερευνητικών δράσεων του ΙΓΜΕ, στους κρίσιμους εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά τομείς των μεταλλευτικών, ενεργειακών και υδρογεωλογικών ερευνών. 

Με υποτονική πλέον την κοιτασματολογική και καταργημένη τη μεταλλευτική έρευνα, αφήνεται το πεδίο ανοιχτό στα επιχειρηματικά συμφέροντα και μόνο. Αλλά ακόμη και για δημόσιες επιχειρήσεις που έχουν σχέση με τον Ορυκτό Πλούτο δεν υπάρχουν και απαιτείται να επανέλθουν στη στρατηγική του ΙΓΜΕ και του ΥΠΕΝ (πχ σιδηρονικελιούχα ή υδρομεταλλουργικά εμπλουτίσματα για τη ΛΑΡΚΟ, νέα λιγνιτικά κοιτάσματα για τη ΔΕΗ, Ουράνιο, Μικτά Θειούχα. Παράλληλα, έρευνα για την αξιοπιστία των μεθόδων εμπλουτισμού και μεταλλουργίας στις Σκουριές (που στην ουσία αμφισβητείται και από το ίδιο το ΥΠΕΝ) αποτελεί την στρατηγική απάτη για την επένδυση). Την ίδια ώρα προτείνονται έργα για αμφισβητούμενης ασφάλειας εφαρμογές (πχ υδρογονάνθρακες σε σχιστολιθικά πετρώματα, ή αποθήκευση διοξειδίου του άνθρακα σε υπόγειους ταμιευτήρες).

Επίσης καμία υδρογεωλογική έρευνα δεν υφίσταται και πρέπει να προωθηθεί και χρηματοδοτηθεί για τον εντοπισμό πόσιμου υπόγειου νερού σε μια σειρά περιοχές της χώρας που έχουν προβλήματα υδροδότησης (πχ Ηράκλειο, Κέρκυρα, Θεσσαλονίκη, εγκατάλειψη του έργου παρακολούθησης των υπόγειων νερών που αφορούσαν την ΕΥΔΑΠ). Αντίθετα, προωθείται η ανάθεση ενός έργου από το ΥΠΕΝ (ΣΑΜΥ) που ουδεμία σχέση έχει με έρευνα, αφού αφορά σε μια ουσιαστικά παράνομη καταγραφή νόμιμων και μη γεωτρήσεων,(δεδομένου ότι το ΙΓΜΕ δεν έχει ελεγκτικές αρμοδιότητες από τον ιδρυτικό του νόμο) προκειμένου να μπει το σχετικό χαράτσι που νομοθέτησε η κυβέρνηση μέσα από τη τιμολόγηση του νερού. Έργο κόλαφος για τα λαϊκά νοικοκυριά και τους μικρομεσαίους αγρότες που θα πουν το νερό νεράκι με την ιδιωτικοποίηση του προς χάρη των πολυεθνικών τύπου Souezκ.α.

Ακόμη και τα λιγοστά κονδύλια Δημοσίων Επενδύσεων οφείλουν να δίνονται σε εθνική προτεραιότητες έρευνες, αντί της κάλυψης λειτουργικών δαπανών και δευτερευούσης σημασίας αντικείμενα 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ 

Για να γίνει ανεκτή από τους εργαζόμενους η υλοποίηση όλης αυτής της πολιτικής της Διοίκησης, χρησιμοποιήθηκαν όλα τα γνωστά μέσα: 

·     Άμεση εμπλοκή στα συνδικαλιστικά δρώμενα με αναγνώριση ενός παράνομου συνδικαλιστικού μορφώματος (Σύλλογος Επιστημόνων) που είχε χρησιμοποιηθεί και στη περίοδο της διάλυσης του ΙΓΜΕ,

·   Έμμεση ενίσχυση αλλά σαφής υπέρ συνδικαλιστικών σχημάτων αρεστών στο ΥΠΕΝ (ήδη “κατέκτησαν” τη πλειοψηφία του Συνδικάτου) που έχουν υποβαθμίσει την αγωνιστική πορεία του

·   Δημιουργία πόλωσης μεταξύ εργαζόμενων και συνταξιούχων που είχαν σχηματίσει κοινό μέτωπο προάσπισης του ΙΓΜΕ και των δικαιωμάτων μας, με στόχο την αποδυνάμωση του αγώνα μας.

·   Εκφοβισμούς εργαζομένων με αποκορύφωμα το μπουλινγκ που οδήγησε συνάδελφο στο Νοσοκομείο. 

·     Διαχειριστικές αυθαιρεσίες, όπως να δοθούν σε ιδιώτη δικηγόρο 11.000 Ευρώ για να φτιάξει νομοθετική ρύθμιση προκειμένου να μη πληρώνει το ΙΓΜΕ τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις και να ακυρώσει νόμιμες απαιτήσεις των εργαζόμενων, ή όπως να δοθούν σε ιδιώτες 4.500 Ευρώ για τον έλεγχο εφαρμογής του ενιαίου, όταν μάλιστα έχει επανειλημμένα ελεγχθεί από Δημόσιους εντεταλμένους φορείς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 

Το ΙΓΜΕ που ιδρύθηκε μετά την Κατοχή από τα οράματα των επιστημόνων – αγωνιστών για μια άλλη Ελλάδα (όχι ψωροκώσταινα), όπως του εκτελεσμένου με τον Μπελογιάννη, Μπάτση (Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα) και επανασυστάθηκε μετά τη πτώση της Χούντας από τον Καραμανλή (κατά τα πρότυπα του Γαλλικού ΙΓΜΕ BRGM) με περιφερειακή διάρθρωση και το στελέχωσε με νέο προσωπικό ως μοχλό ανάπτυξης της χώρας, αποστελεχώνεται συστηματικά και επί της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και υποβαθμίζεται σε ένα απλό γραφείο συμβούλων και διαχείρισης κονδυλίων προς όφελος της αγοράς, περιορισμένων τελικά ερευνητικών δράσεων. Παράλληλα οι εργαζόμενοι υφίστανται όλες τις αντεργατικές και αντιλαϊκές επιλογές Κυβερνήσεων, ΕΕ και ΔΝΤ και τον αυταρχισμό την ρουσφετολογία και την αναξιοκρατία της Διοίκησης.

Σήμερα όλοι συνειδητοποιούμε ότι καμιά κυβέρνηση από όσες πέρασαν δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για το ΙΓΜΕ και τους εργαζόμενους σε αυτό. Ότι κερδήθηκε οφείλεται στους αγώνες των εργαζόμενων και ότι επιτεύχθηκε οφείλεται στο φιλότιμο και το μεράκι των εργαζόμενων σε αυτό.

Κανένας δεν πρόκειται να σώσει το Ινστιτούτο. Μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τις αγωνιστικές και διεκδικητικές δράσεις και προτάσεις τους, ενισχυμένοι από όλους του φορείς, παραγωγικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς, της ελληνικής κοινωνίας και τον ίδιο το λαό μπορούν να αποτρέψουν την καταστροφική πορεία που έχει δρομολογήσει η Κυβέρνηση, προκειμένου να οδηγηθεί σε μια νέα πορεία ουσιαστικής του αναγέννησης του προς όφελος του λαού και τόπου

ΦΤΑΝΕΙ Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΓΜΕ


Η Γραμματεία του ΕΝΙΑΙΟΥ