Δημήτρης Κουφοντίνας: Στόχος η φοβική κοινωνία (συνέντευξη)

H παρακάτω συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην αντιεξουσιαστική εφημερίδα Βαβυλωνία, τεύχος 21, Φεβρουάριος 2006

Β.; Έχοντας σαν βάση την απεργία πείνας που κάνατε για τις συνθήκες κράτησης, πετύχατε όσα πετύχατε μαζί με το κίνημα αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα, και πριν από αυτήν, πραγματοποιήθηκε μεγάλη κινητοποίηση στη Λάρισα εναντία στα λευκά κελιά και στην εν-δεχόμενη.... 

 

 

μεταγωγή σας σε αυτά. 

 

Θεωρείς ότι οι συνθήκες κράτησης παραμένουν ένα ανοιχτό σημείο αιχμής για όσους καταδικασθούν, παίρνοντας ως δεδομένη την αναμενόμενη απόφαση του δικαστηρίου; 

 

Ποια είναι η πολιτική σημασία αυτών των συνθηκών;

ΔΚ:  Έδωσε καλές μάχες το κίνημα αλληλεγγύης. Η σημαντική πορεία της 1ης Οκτώβρη, η πορεία στη Λάρισα, η στήριξη στις απεργίες πείνας έδειξαν το δυναμισμό (αλλά ίσως και τα όριά του…). 

 

Άνοιξαν το δρόμο για τις πρώτες μικρές έστω νίκες και μικρές κατακτήσεις , με πιο σημαντικές, στον τομέα της αντιστροφής του κλίματος και της ανατροπής των σχεδιασμών της εξουσίας.

Οι αλλαγές που κερδήθηκαν στο ειδικό καθεστώς κράτησης ήταν κρίσιμες, παραμένει πάντα, όμως, ένα «ειδικό καθεστώς», με ό,τι αυτό σημαίνει για τον κρατούμενο: αποδόμηση της προσωπικότητας, χρησιμοποίησή του για τον εκφοβισμό και την ανάσχεση κάθε ανατρεπτικής δράσης.

0 πολιτικός κρατούμενος όμως, πρέπει να δίνει συνεχώς τη μάχη για να μην γίνει μέσο στα χέρια των αντιπάλων για την τρομοκράτηση και την καθήλωση των δυνάμεων της κοινωνικής απελευθέρωσης

Β.:  Την εποχή της ένταξης σου στην 17Ν, η επαναστατική αριστερά στην οποία αναφέρεσαι, δεν ήταν μόνο ιδέα, αλλά πράξη και υποκείμενο. 

 

Πώς εισέπραξες την στάση της απέναντι σου και πού θα εστίαζες την κριτική σου σε αυτήν σήμερα (θετική ή αρνητική), παίρνοντας υπ’ όψιν όλα όσα συνέβησαν σε αυτά τα είκοσι και πλέον χρόνια και ιδιαίτερα μετά τη σύλληψή σου;

Δ.Κ.: Και τώρα και παλιά ο χαρακτηρισμός «επαναστατική αριστερά» δεν αυτοαπονέμεται, δεν εξαρτάται από το τι νομίζει ο καθένας για τον εαυτό του. Κριτήριο, λυδία λίθος ήταν και παραμένει πάντα η κοινωνική πρακτική. 

 

Η εναρμόνιση της θεωρίας με την πράξη με όποιο κόστος συνεπάγεται αυτό. Η (επανα)γείωση μέσα στους πραγματικούς κοινωνικούς αγώνες. Η συγκρουσιακή κατεύθυνση ρήξης, χωρίς την υπόκλιση στη λογική και στα όρια της αστικής νομιμότητας. 

 

Οι αντικειμενικές συνθήκες σήμερα, βέβαια, δεν είναι οι καλύτερες. Κυριαρχεί η αστική ιδεολογία, ο ατομικισμός, ο κατακερματισμός, η ενσωμάτωση, ο καταναλωτισμός, η αποχαύνωση, η ατομική φυγή προς τα πίσω ή προς τα «μπρος». Τα ρήγματα στην θεσμική ενσωμάτωση των λαϊκών τάξεων στην αστική κυριαρχία είναι ιδιαίτερα περιορισμένα, είναι ωστόσο υπαρκτά. 

 

Πρέπει να παλέψουμε τα μικρά εκείνα βήματα που θα βοηθήσουν στην αντιστροφή του δυσμενούς συσχετισμού δύναμης, υπέρ της εργασίας. 

 

Το πολιτικό ζητούμενο για την επαναστατική αριστερά είναι να ορθώσει πολιτικό λόγο και πρακτική κοινωνικής ανατροπής στην κατεύθυνση ενός αλλού πολιτισμού.

Β.:  Η ένοπλη εκδοχή του επαναστατικού κινήματος, παραμένει και θα παραμένει ένα ανοιχτό ζήτημα. Η εμφάνισή της στην Λατινική Αμερική αλλά και στην δυτική Ευρώπη, παρ’ όλες τις πολιτικές τους διαφοροποιήσεις, δημιούργησαν ένα κοινό αξιακό πλαίσιο ανάμεσα στους σκοπούς και τα μέσα, παρά τις όποιες αστοχίες. 

 

Η ισλαμική εκδοχή της ένοπλης δράσης, θεωρείς πως δημιουργεί κοινωνικά αρνητικές συνθήκες μετά τα όσα έγιναν στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο και στους δίδυμους πύργους;

Δ.Κ.:  Οι ένοπλες οργανώσεις στην Ευρώπη ή την Λατινική Αμερική με όλες τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητες ανά χώρα, είχαν το κοινό χαρακτηριστικό να θεωρούν ότι η νίκη ενάντια στον καπιταλισμό δεν είναι υπόθεση σύγκρουσης στρατιωτικών μηχανισμών αλλά πολιτικής ταξικής πάλης. 

 

Το πολιτικό ζητούμενο δεν είναι η άκριτη μεγιστοποίηση της στρατιωτικής δράσης αλλά το πώς η έμπρακτη αμφισβήτηση θα δεθεί οργανικά με τις λαϊκές αντιστάσεις, στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, και πώς από την αυθόρμητη ή συνειδητή αντίσταση των επιμέρους αγώνων (ανεργία, μείωση του εργατικού εισοδήματος, δικαιώματα και ελευθερίες, καταστολή, δικαιώματα μειονοτήτων, περιβάλλον, ποιότητα ζωής κ.α.) θα μπορέσουν οι από κάτω να ολοποιήσουν το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Ενέργειες τύπου Λονδίνου και Μαδρίτης δεν αντιστοιχούν στην οπτική, την τακτική και την στρατηγική των ένοπλων οργανώσεων της επαναστατικής αριστερός. 

 

Αυτές είναι καθαρά πολεμικά κτυπήματα, που αποτελούν μεν απάντηση στην απείρως μεγαλύτερης έντασης και έκτασης βία του ιμπεριαλισμού – καπιταλισμού ενάντια στις χώρες του Τρίτου κόσμου, πετυχαίνουν πολιτικά αποτελέσματα υπέρ των χωρών εκείνων που δέχονται ή θα δεχθούν επίθεση, όμως, δεν ακολουθούν τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού ή λατινοαμερικάνικου αντάρτικου. Αποτελούν έτσι έναν άλαλο, βολι­κό αντίπαλο που δεν έχει καμία δυνατότητα πρόσβασης και απεύθυνσης στις λαϊκές τάξεις των ανεπτυγμένων χωρών. 

 

Έναν αντίπαλο που στην σημερινή εποχή της νεοφιλελεύθερης λαί­λαπας, του μαζικού χειρισμού των λαϊκών. στρωμάτων από την καθεστωτική προπαγάνδα με την αμέριστη συμβολή της ενσωματωμένης Αρι­στερός, βολεύει να ντύσουν με τον μανδύα του φονταμενταλισμού, συκοφαντώντας και τον ίδιο τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό, ταυτίζοντας και συκοφαντώντας και την ένοπλη επαναστατική Αριστερά.

Β.:  Μια βασική αιχμή του κινήματος αντίστασής και ιδιαίτερα του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους είναι η κατάργηση του τροχονόμου. Πως βλέπεις το ίδιο. το τρομοπλαίσιο, εντός του οποίου οι κυρίαρχοί θέλουν να οδηγήσουν την ταξική πάλη, δημιουργώντας συνθήκες πολέμου και διαστέλλοντας την ερμηνεία του όταν το κρίνουν αναγκαίο; 

 

Το είδαμε να συμβαίνει στην περίπτωση των τριών (Καλαϊτζίδη, Ασπιώτη, Καρασαρίνη), μια υπόθεση με τελείως διαφορετκά ποιοτικό χαρακτηριστικά, από όποια οπτική και να το δει κανείς, πέραν των προφανών αιτιάσεων των ίδιων;

Α.Κ.:  Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ευέλικτης εργασίας, της περιθωριοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού έχει ανάγκη από ένα μοντέλο ευέλικτης καταστολής. 

 

Ο τρομονόμος δεν εγκαθιδρύθηκε συγκαιριακά για να αντιμετωπίσει κάποιες ένοπλες οργανώσεις, είναι ένα συνεχώς διευρυνόμενο σχέδιο, μια διαρκής κατάσταση έκτακτων μέτρων, που πέρα από όλα τα άλλα, επανακαθορίζει συνεχώς τα αποδεκτά όρια πολιτικής δράσης. 

 

Δεν αφορά μόνον τις ένοπλες οργανώσεις αλλά κάθε δυναμική αντίσταση, κάθε δράση στην κατεύθυνση ρήξης, κάθε πρακτική που δεν είναι ενσωματωμένη στο σύστημα. Είδαμε πρόσφατα πώς εφαρμόστηκε στους 3 αντιεξουσιαστές, θα τον δούμε στο μέλλον να εφαρμόζεται με ολοένα πιο διευρυμένο τρόπο σε κάθε είδους ανατρεπτική δράση. 

 

Στό­χος είναι η πειθάρχηση, η φοβική κοινωνία. Όσο το κίνημα υποχωρεί η καταστολή θα γενικεύε­ται, θα προελαύνει. Το στοίχημα για το κίνημα είναι να στήσει αναχώματα, να απευθυνθεί στην κοινωνία, να οργανώσει αναστάσεις.

Β.:  Σε μια δήλωσή σου, πριν την έναρξη της δίκης, είπες πως η μάχη είναι εδώ δείχνοντας την έδρα. Ποιο είναι το πολιτικό μήνυμα αυτής της δήλωσης απέναντι στους δικαστές, στους συγκατηγορουμένους σου και στο κίνημα αλληλεγγύης;

Δ.Κ.:  Κι εδώ όπως σε κάθε πολιτική δίκη, πέρα από την τύχη κάποιων ανθρώπων παίζονται και κάποια άλλα πολύ σημαντικά ζητήματα. Γιατί επιδιώκεται η πολιτική και ιδεολογική συντριβή της απελευθερωτικής προοπτικής. 

 

Έτσι, αν καταφέρει να περάσει μια εικόνα κατακερματισμού του χώρου των κατηγορούμενων, κυριαρχίας του ατομικισμού και της λογικής του ναυαγίου (ο σώζων εαυτόν σωθήτω) ή της φυγομαχίας, θα περάσει στην κοινωνία το μήνυμα της ήττας. 

 

Για μας όπως ήταν πάντα στις πολιτικές δίκες, η δίκη είναι ένα πεδίο αγώνα ένα βήμα που δεν θα τους χαρίσουμε, μια στιγμή του ταξικού πολέμου από όπου δεν θα απουσιάσουμε.

 

 

geniusloci