Σάββατο 23 Ιουνίου 2018

Στον καπιταλισμό ότι γεννιέσαι μένεις…

Καθώς η ανισότητα των εισοδημάτων έχει αυξηθεί από τη δεκαετία του 1990, η κοινωνική κινητικότητα έχει σταματήσει, γεγονός που σημαίνει ότι λιγότεροι άνθρωποι από το χαμηλότερο εισοδηματικά μέρος έχουν κινηθεί ανοδικά, ενώ οι πλουσιότεροι έχουν διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τις προοπτικές τους. 

Αυτό έχει σοβαρές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές....


συνέπειες, σύμφωνα με νέα έκθεση του ΟΟΣΑ.

Ο "κοινωνικός ανελκυστήρας" παρουσιάζει βλάβη σε πολλές βιομηχανικές χώρες, καθώς χρειάζονται κατά μέσον όρο πέντε γενιές στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για να καταφέρει κάποιος που προέρχεται από φτωχή οικογένεια να φτάσει στο μέσο εισόδημα στη χώρα του, ανακοίνωσε σήμερα ο οργανισμός αυτός.

Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα, η Ελλάδα και η Ισπανία βρίσκονται πάνω από τον μέσο όρο, καθώς σε αυτές χρειάζονται 4 γενιές, ενώ στη Γαλλία και τη Γερμανία απαιτούνται έξι γενιές για να ανέλθει κάποιος στην κοινωνική κλίμακα.

Αυτό κυμαίνεται από δύο έως τρεις γενιές στις σκανδιναβικές χώρες σε εννέα γενιές ή περισσότερες σε ορισμένες αναδυόμενες οικονομίες.

"Δεν υπάρχει πλέον κοινωνική κινητικότητα στις χώρες του ΟΟΣΑ: τα εισοδήματα, το επάγγελμα, το επίπεδο εκπαίδευσης μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη", σημείωσε η Γκαμπριέλα Ράμος, ειδική σύμβουλος του γενικού γραμματέα του ΟΟΣΑ, κατά την παρουσίαση της έκθεσης του οργανισμού σε δημοσιογράφους.

Η κινητικότητα αύξησης εισοδήματος ήταν μια πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους που γεννήθηκαν μεταξύ 1955 και 1975 από χαμηλού εισοδήματος γονείς, αλλά έχει σταματήσει για εκείνους που γεννήθηκαν μετά το 1975.

"Στο σύνολο του ΟΟΣΑ, χρειάζονται πλέον τουλάχιστον 5 γενιές κατά μέσον όρο ώστε ένα παιδί που προέρχεται από μια οικογένεια που βρίσκεται χαμηλά στην εισοδηματική κλίμακα να φτάσει στον μέσο όρο της", πρόσθεσε.

Στη Γαλλία, όπως και στη Γερμανία και τη Χιλή, χρειάζονται έξι γενιές για να μπορέσουν τα παιδιά μιας οικογένειας που βρίσκεται χαμηλά στην κλίμακα εισοδημάτων (στο κατώτερο 10%) να ανέβουν στο μέσο επίπεδο της χώρας τους. Δηλαδή "180 χρόνια", σημείωσε η Ράμος.

Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στην Βραζιλία και τη Νότια Αφρική όπου χρειάζεται να περάσουν 9 γενιές για να ανέβει κανείς στην κοινωνική κλίμακα, ενώ τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα στην Κολομβία όπου χρειάζεται να περάσουν 11 γενιές.

Κατά τη διάρκεια της τετραετούς περιόδου που εξετάζεται στην παρούσα έκθεση, περίπου το 60% των ανθρώπων παρέμεινε κολλημένο στο χαμηλότερο εισοδηματικά 20%, ενώ το 70% παρέμεινε στην κορυφή.  

Ταυτόχρονα, το ένα στα επτά όλων των νοικοκυριών "μεσαίας τάξης" και το ένα στα πέντε άτομα που ζουν πιο κοντά στα χαμηλότερα εισοδήματα έπεσε στο κάτω μέρος, το χαμηλότερο εισοδηματικά 20%, γεγονός που δείχνει την συμπίεση των εισοδημάτων προς τα κάτω.

Το όνειρο κοινωνικής ανέλιξης που πρόσφερε σε αρκετούς ο καπιταλισμός στην περίοδο μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο για δύο τρεις δεκαετίες, που τροφοδότησε ταινίες, βιβλία, ιδεολογίες και προπαγάνδα, έναν ολόκληρο πολιτισμό φενάκης, γίνεται ολοένα και περισσότερο όνειρο θερινής νυκτός…


Επιμέλεια: Νίκος Πυλιώτη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...