ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944: Ο ένοπλος λαός αντιμέτωπος με τους Άγγλους εισβολείς, τους υποτακτικούς τους και τα λάθη της ηγεσίας του

Σήμερα συμπληρώνονται 74 χρόνια από εκείνη την ημέρα του 1944, που ο ελληνικός λαός μπήκε στην τελευταία ευθεία της σύγκρουσης με τους άλλοτε 'συμμάχους' Άγγλους, την νεοφερμένη και άκαπνη εξόριση κυβέρνηση του και φυσικά τα υποκείμενα που κατά την διάρκεια της κατοχής πρόδωσαν τους ομοεθνής τους και συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα κατοχής.

Στο παρακάτω άρθρο θα προσπαθήσω να κάνω μια νηφάλια παρουσίαση των γεγονότων που οδήγησαν σε....

μια δεύτερη κατοχή και εξάρτηση την Ελλάδα και άνοιξαν τον δρόμο για τον διχασμό του εμφυλίου δύο χρόνια αργότερα.

Ήταν 12 Οκτωβρίου όταν ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης αναχωρούσε από την Αθήνα και τα πλήθη, είχαν ήδη βγει στους δρόμους να πανηγυρίσουν.

Ο εφιάλτης της κατοχικής νύχτας που κράτησε 3 ολόκληρα χρόνια είχε τελειώσει. Η Αθήνα ήταν ελεύθερη!!!

Ο λαός γέμισε το κέντρο φωνάζοντας συνθήματα και αναρτώντας παντού ελληνικές αλλά και τις σημαίες των συμμάχων(ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία).

Σε γενικές γραμμές επικρατούσε γενικό κλίμα ενθουσιασμού αλλά και τα τάξη.

Στις 18 Οκτωβρίου αποβιβάζονται στην Αττική οι συμμαχικές δυνάμεις, μαζί με την 3η ορεινή ταξιαρχία Ριμίνι και την εξόριστη 'κυβέρνηση’.

Το τελευταίο αποτελούσε αποτέλεσμα συμφωνίας με το ΕΑΜ και την κυβέρνηση του βουνού στο πλαίσιο της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας. Και πράγματι αποτελεί πολιτικό παράδοξο την στιγμή που το ΕΑΜ και ο ένοπλος βραχίονας του ο ΕΛΑΣ κυριαρχούσαν στην Ελλάδα ακόμα και πριν την αποχώρηση των Βρετανών, να δεχτούν να μοιραστούν την εξουσία με αυτούς που τις κρίσιμες ώρες της κατοχής, ήταν αποκομμένοι από όλα όσα συνέβαιναν στον ελληνικό λαό. Επίσης η κυβέρνηση αυτή είχε έλλειμα νομιμότητας.

Δεν είχε ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό και αποτελούσε συνέχεια της δικτατορικής κυβέρνησης της 4ης Αυγούστου. Παρόλα αυτά το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ (Πανελλήνια Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) που αποτελούσε την κυβέρνηση του βουνού, είχαν παραμείνει στην χώρα την περίοδο της κατοχής, επανδρώθηκαν από αξιόλογες προσωπικότητες όλου του πολιτικού φάσματος και φυσικά η ΠΕΕΑ διέθετε νομιμότητα καθώς τα μέλη της, ήταν εκλεγμένα από τον λαό σε συνθήκες μυστικότητας εν μέσω κατοχής τον Μάιο του 1944.

Μάλιστα είχαν ψηφίσει 1.800.000 ψηφοφόροι και για πρώτη φορά μάλιστα, γυναίκες! Με βάση τα παραπάνω και μόνο, νομίζω πως καταρρίπτεται εύκολο ο ισχυρισμός, πως το ΕΑΜ θέλησε να καταλάβει την εξουσία ένοπλα. Αν ήθελε πολύ απλά θα το είχε κάνει και μάλιστα πολύ εύκολα.

Δυνάμεις του ΕΛΑΣ Αθηνών κάτα την διάρκεια των μαχών

Διαθέτοντας σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις 100.000 ένοπλους, ήταν η απόλυτη δύναμη στην Ελλάδα. Από τις 12 Οκτωβρίου ως τις 18 Οκτωβρίου μπορούσε να μπει στην Αθήνα και να εγκαταστήσει εκεί την κυβέρνηση της ΠΕΕΑ, πριν αποβιβαστούν οι Άγγλοι και η 3η Ορεινή Ταξιαρχία. Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα και όπως αποδείχτηκε αυτό ήταν και το μεγάλο λάθος και της ΠΕΕΑ και πρώτα και κύρια και της ηγεσίας του ΕΑΜ.

Ας πάμε λοιπόν στα γεγονότα. Στις 18 Οκτωβρίου αποβιβάζονται οι Εγγλέζοι στην Αθήνα. Μαζί τους φέρνουν και τον πρωθυπουργό της εξόριστης 'κυβέρνησης' τον Γιώργο Παπανδρέου. Η υποδοχή αυτού και ων 'συμμάχων' είναι πανηγυρική και μάλιστα προέρχεται κυρίως από μέλη και οπαδούς του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ.

Σχηματίζεται και επίσημα κυβέρνηση με την συμμετοχή από πλευράς του ΕΑΜ σε αυτή με έξη υπουργούς. Όλα δείχνουν να κυλάνε ομαλά. Πρώτα και κύρια θέματα που προκύπτουν είναι η τιμωρία των δωσίλογων και πρώτα και κύρια, των μαυραγοριτών και των ταγματασφαλιτών και η συγκρότηση εθνικού στρατού. Σημαντικό ζήτημα φυσικά ήταν και το πολιτειακό, αν δηλαδή θα παρέμενε η όχι ο θεσμός της Βασιλείας στην Ελλάδα.

Τα πρώτα σύννεφα δυστυχώς δεν άργησαν να εμφανιστούν. Στις 15 Νοεμβρίου γίνεται συλλαλητήριο από αντιεαμικές οργανώσεις στην Αθήνα. Ακολουθούν συγκρούσεις με οπαδούς και μέλη του ΕΑΜ. Κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων αυτών δολοφονούνται από ένοπλους ακροβολιστές επτά άτομα και τραυματίζονται 82.

Όλα τους μέλη η φίλα προσκείμενα στο ΕΑΜ. Όπως αποδείχτηκε αποτελούσαν ένοπλους συνεργάτες των Γερμανών που είχαν διατηρήσει τον οπλισμό τους, αλλά και κατείχαν συγκεκριμένες θέσεις σε σημεία του κέντρου των Αθηνών. Αντί το γεγονός αυτό να θορυβήσει την Εαμική ηγεσία αυτή αρκέστηκε απλά να καταγγείλει το γεγονός αυτό.

Την ίδια στιγμή η σύλληψη των δωσίλογων που είχε προαποφασιστεί στις συμφωνίες Καζέρτας και Λιβάνου, αναίτια καθυστερεί με διάφορες και μάλιστα πολλές φορές γελοίες προφάσεις. Είναι ενδεικτικό το περιστατικό της απόδρασης....720 δωσίλογων που κρατούνταν στις φυλακές Συγγρού τον Νοέμβριο του 1944.

Άντρες του ΕΛΑΣ σε κάποιο διάλειμμα από τις μάχες

Όσο περνούσε ο καιρός ο Παπανδρέου και η υπόλοιποι 'αιγυπτιώτες΄ κατόπιν υποδείξεων των Άγγλων αλλά και φυσικά από προσωπική τους επιλογή άρχισαν ανοιχτά να γίνονται πιο πιεστικοί απέναντι στους υπουργούς του ΕΑΜ. Αφορμή ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Το ΕΑΜ είχε συμφωνήσει σε αυτόν τον όρο στις συμφωνίες Καζέρτας και Λιβάνου, με την προϋπόθεση βέβαια να γίνει το ίδιο και με τα υπόλοιπα ένοπλα σώματα και να δημιουργηθεί από κοινού εθνοφυλακή δύναμης 40.000 ανδρών.

Ο Παπανδρέου(δηλαδή οι Άγγλοι)απαιτεί διάλυση του ΕΛΑΣ, αλλά ταυτόχρονα διατήρηση του Ιερού Λόχου και της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας. Την πρώτη Δεκεμβρίου ο Σκόμπι δίνει τελεσίγραφο στο ΕΑΜ να αφοπλιστεί ο ΕΛΑΣ ως την 10η Δεκεμβρίου αλλιώς οι συνέπειες θα είναι ολέθριες!!!!

Μια σαφή απειλή απέναντι σε έναν μέχρι χτες συμμαχικό στρατό. Σε μια ύστατη προσπάθεια ΕΑΜ και Παπανδρέου προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση μπροστά στο αδιέξοδο αυτό με την διατήρηση ταυτόχρονα με την 3η Ορεινή Ταξιαρχία και μιας ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ ισοδύναμη σε άντρες και οπλισμό. Το τελευταίο ήταν ένας αρκετά έντιμος συμβιβασμός και για τις δύο πλευρές.

Την συμφωνία αυτή όμως τορπίλισαν οι Άγγλοι που ασκούσαν πιέσεις για ολική αποστράτευση του ΕΛΑΣ. Τελικά η συμφωνία πέφτει στο κενό, μαζί με αυτή και η τελευταία ευκαιρία να γλιτώσει η Ελλάδα την σύγκρουση που ακολούθησε. Οι Εαμικοί υπουργοί παραιτούνται και αποχωρούν απο την κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή το ΕΑΜ προκηρύσσει απεργία με αιτήματα κυρίως την δίκη και τιμωρία των δωσίλογων, που φαίνεται πως τυγχάνουν μια ιδιαίτερης μεταχείρισης από τους Βρετανούς και το νέο καθεστώς.

Φτάνουμε λοιπόν στην μοιραία Κυριακή. Ήταν 3 Δεκέμβρη του 1944 όταν μαζεύεται στην Αθήνα 500.000 λαός. Ήταν μια μαζική, δυναμική αλλά και ειρηνική πορεία. Όχι όμως για πολύ. Ο διοικητής των αστυνομικών αρχών Άγγελος Έβερτ δίνει εντολή να πυροβοληθούν οι διαδηλωτές. Το αποτέλεσμα ολέθριο. Νεκροί 33, τραυματίες 140.Οι περισσότεροι νεαρά αγόρια και κορίτσια.

Το ΕΑΜ ως απάντηση διοργανώνει συλλαλητήριο και πένθιμη πορεία για τους νεκρούς της προηγούμενης μέρας. Και πάλι όμως θα πυροβοληθούν από ένοπλους πρώην ταγματασφαλίτες που είχαν λάβει θέσεις μάχης, σε διάφορα ξενοδοχεία της Αθήνας. Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει!!!

Ο Παπανδρέου όντας τίποτα παραπάνω από ένας πολιτικός τυχοδιώκτης, βλέποντας την κατάσταση αυτή θέλησε να παραιτηθεί υπέρ του Σοφούλη και να δημιουργηθεί εκ νέου κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το ΕΑΜ και ο Βρετανός πρέσβης Λήπερ αποδέχονται την πρόταση αυτή, όμως ο Τσώρτιλ έχει αλλά σχέδια:

'Πρέπει να υποχρεώσετε τον Παπανδρέου να κάνει το καθήκον του, εάν το κάνει να τον διαβεβαιώσετε πως θα υποστηριχθεί με όλες μας τις δυνάμεις. Αν παραιτηθεί φυλακίστε τον μέχρι να συνέλθει, όταν πια θα έχουν τελειώσει οι μάχες. Θα μπορούσε το ίδιο καλά να αρρωστήσει και να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς. Έχει περάσει πια ο καιρός που οποιαδήποτε ομάδα Ελλήνων πολιτικών θα μπορούσε να επηρεάσει αυτή την εξέγερση του όχλου. Η μόνη ελπίδα του Παπανδρέου είναι να βγει από αυτή την κατάσταση, τασσόμενος ανεπιφύλακτα στο πλευρό μας.'

Κάποια από τα αποτελέσματα των 'συμμαχικών' βομβαρδισμών

Είναι φανερό πως ο Βρετανικός παράγοντας είχε αρκετούς λόγους να επιθυμεί την σύγκρουση που τελικά ακολούθησε. Είναι επίσης φανερό πως οι 'σύμμαχοί' μας διαχρονικά δεν μας αντιμετώπιζαν σαν έναν ευρωπαϊκό λαό, αλλά περισσότερο σαν ιθαγενείς κάποιας από τις εξωτικές τους αποικίες της Ασίας και της Αφρικής.

Και το χειρότερο όλων πως υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα 'συμπατριώτες' μας, που με απίστευτη αναξιοπρέπεια και δουλικότητα ήταν πανέτοιμοι να υπηρετήσουν τους ξένους αυτούς επιβουλευτές απέναντι στον λαό από τον οποίον και εκείνοι προερχόντουσαν.

Αλήθεια όμως γιατί οι Βρετανοί να επιδιώξουν το αιματοκύλισμα ενός έθνους, που ήταν ανέκαθεν σύμμαχο με αυτούς (μάλιστα την περίοδο 1940-1941 ήταν ο μοναδικός τους σύμμαχος στην Ευρώπη)και να μην πάρουν τα πράγματα μια παρόμοια τροπή με άλλες χώρες που είχαν εξίσου δυναμικό αντάρτικο κίνημα όπως η Ιταλία και η Γαλλία; Δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία για αυτό, μιας και δεν έχουν ανοίξει τα αρχεία της Μ. Βρετανίας. Για αυτό τον λόγο μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Μερικές από τις οποίες είναι οι εξείς:

• Η πιο προφανής από όλες είναι πως οι Άγγλοι δεν ήθελαν να ρισκάρουν να χάσουν μια παραδοσιακά 'δική' τους χώρα απο την σφαίρα επιρροής τους. Το Εαμικό κίνημα και φυσικά ο πυρήνας του κινήματος αυτού, που ήταν το ΚΚΕ τρόμαζε τους Βρετανούς μόνο στην σκέψη πως θα έχαναν την στρατηγικής σημασίας για αυτούς Ελλάδα.
• Για να διατηρήσουν την εξουσία τους στην Ελλάδα, έπρεπε να βρούνε δουλικά προσκείμενο σε αυτούς  προσωπικό και σε καμία περίπτωση το προσωπικό αυτό δεν μπορούσε να προέρχεται από το ΕΑΜ. Τι καλύτερο από το να κάνουν την βρώμικη δουλειά, αυτοί που την έκαναν και το ίδιο καλά με τους Γερμανούς; Το Εαμικό κίνημα λοιπόν έπρεπε να εξαλειφθεί.
• Πολύ πιθανόν η ήττα του κινήματος και το κυνηγητό που ακολούθησε των μελών και οπαδών του, να ήταν ένα μήνυμα προς αντίστοιχα κινήματα να κάτσουν στα αυγά τους και να μπουν εντός κάποιων ορίων ανοχής για τα συμφέροντα της Αγγλίας και φυσικά της ντόπιας άρχουσας τάξης που εκείνη στήριζε. Με λίγα λόγια όσο κυνικό και αν ακούγεται η Ελλάδα έγινε πολιτικό πειραματόζωο με σκοπό να υπάρξει παραδειγματισμός αλλά και μελέτη καταστολής ενός λαοφιλούς και μαζικού κινήματος

Και μιας και μιλάμε για κυνισμό από προσωπική μου άποψη ως ιστορικός, έχω και μια άλλη υπόθεση γιατί η Άγγλοι τραβήξανε το σκοινί. Η Ελλάδα υπήρξε αναμφίβολα ο πιο σημαντικός σύμμαχος τους σε μια περίοδο που ούτε η Αμερική και ούτε η ΕΣΣΔ είχαν μπει στον πόλεμο. Η πρώτη νίκη άλλωστε των συμμαχικών όπλων ήταν η απόκρουση και η εκδίωξη εντός της Αλβανίας των Ιταλικών δυνάμεων, την ίδια στιγμή που στην Ευρώπη δεν υπήρχε άλλο στήριγμα για τους Βρετανούς.

Επίσης η συνεισφορά της Ελλάδας στον πόλεμο αυτό ήταν ιδιαίτερα δαπανηρή σε αίμα. Μέσα σε 4 χρόνια πολέμου η Ελλάδα έχασε το 7% του πληθυσμού της προπολεμικά. Για τους παραπάνω λόγους οι εδαφικές και όχι μόνο αξιώσεις της Ελλάδας μετά τον πόλεμο θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Τα Δωδεκάνησα, η Κύπρος, η Βόρεια Ήπειρος και μια καλύτερη διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων θα έπρεπε να είναι οι βασικές διεκδικήσεις της Ελλάδας, λόγω ιστορικών δικαίων καθώς και αναγνώρισης της σημαντικής συνεισφοράς της χώρας στον συμμαχικό αγώνα.

Οι Βρετανοί όμως δεν φαίνονταν πρόθυμοι να ανταμείψουν τους πιστούς τους συμμάχους με τις αξιώσεις αυτές. Σε Αλβανία και Βουλγαρία είχαν τοποθετηθεί καθεστώτα φίλα προσκείμενα στους Σοβιετικούς και φυσικά η Αγγλία δεν επιθυμούσε ακόμα ρήξη στις σχέσεις της με τον πανίσχυρο ως τότε σύμμαχό της, η Κύπρος ήταν αποικία της που λόγω της στρατηγικής θέσης που είχε για αυτή ούτε το συζητούσε να την παραχωρήσει στην Ελλάδα, ενώ με τα Δωδεκάνησα δεν είχε αποφασίσει ακόμα τι θέλει να κάνει. Μάλιστα ήταν έτοιμη να τα δώσει στους Τούρκους αν μπαίνανε στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων το φθινόπωρο του 1943.

Σε μια τέτοια εξέλιξη νομίζω είναι περιττό να αναφέρω τι θα παίρναμε σαν ανταμοιβή για την συνεισφορά μας στον πόλεμο...Για τους παραπάνω λοιπόν λόγους η Ελλάδα έπρεπε να μην της επιτραπεί να έχει αξιώσεις. Και φυσικά για να μην μπορέσει να έχει αξιώσεις, θα έπρεπε να είχε σοβαρά εσωτερικά θέματα να αντιμετωπίσει. Και τι καλύτερο από μια εμφύλια σύρραξη για να πάνε περίπατο οι όποιες διεκδικήσεις της Ελλάδας.

Όσο και να ακούγεται σενάριο συνωμοσίας, αν κρίνει κανείς τον κυνισμό που διακατέχει διαχρονικά την Βρετανική εξωτερική πολιτική, κάτι τέτοιο δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Το μόνο βέβαιο είναι πως αν οι Βρετανοί το επιθυμούσαν, η σύγκρουση αυτή δεν θα είχε γίνει ποτέ, με την Ελλάδα να παραμένει κάτω από την επιρροή τους και πάλι.

Γυρίζουμε πίσω στα γεγονότα. Στις 4 Δεκεμβρίου, μετά την επανάληψη της δολοφονικής μανίας των δωσίλογων έχουμε την απαρχή της σύγκρουσης που έμεινε στην ιστορία ως 'Δεκεμβριανά’. Πι 33 μέρες οι μαχητές του εφεδρικού ΕΛΑΣ Αθηνών αντιστάθηκαν ηρωικά απέναντι στα νέα στρατεύματα κατοχής και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Από πλευράς αριθμών και υλικού η σύγκριση και μόνο είναι καταθλιπτική.

Και όμως επι 33 μέρες έδωσαν έναν αγώνα, απελπισμένο και ηρωικό. Νεαρά αγόρια και κορίτσια στην πλειοψηφία τους δεν είχαν ξαναπιάσει όπλο και όμως ζόρισαν άσχημα τους Βρετανούς εισβολείς, οι οποίοι δεν δίστασαν να βομβαρδίσουν κατοικημένες περιοχές με αποτέλεσμα εκατοντάδες θανάτους αμάχων από τους αεροπορικές τους επιθέσεις. Η συγκεκριμένη υπεροπλία στον αέρα σε μεγάλο βαθμό είχε προεξοφλήσει ίσως το αποτέλεσμα της σύγκρουσης

Τα πράγματα μπορεί να είχαν πάρει διαφορετική τροπή αν η ηγεσία του ΕΑΜ είχε στείλει στην Αθήνα τα εμπειροπόλεμα και σχετικά καλά εξοπλισμένα τμήματα του ΕΛΑΣ υπό την αρχηγία του Στέφανου Σαράφη και Άρη Βελουχιώτη. Για κάποιο μυστήριο ρόλο τους κράτησε μακριά από την Αθήνα.

Ακόμα και σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί για ποιο λόγο έγινε αυτό και μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν, για τις οποίες ίσως αναφερθώ σε μελλοντικό μου άρθρο. Η αλήθεια είναι πως η ηγεσία του ΕΑΜ αποδείχτηκε σε κάθε περίπτωση κατώτερη των περιστάσεων. Και απόδειξη αυτού είναι η υπογραφή απο μέρους της μετά την ήττα στην μάχη των Αθηνών της συμφωνίας της Βάρκιζας.

Δεν θα σταθώ στην εξιστόρηση της μάχης των Αθηνών και ούτε στο το προέκυψε. Απλά θέλω να αναδείξω κάποια πολύ σημαντικά ζητήματα από τα γεγονότα που συνέβησαν σαν σήμερα πριν από 74 χρόνια. Μερικά από αυτά είναι τα εξής:

• Όταν ένας λαός θέλει και είναι αποφασισμένος, είναι ικανός να πετύχει ακόμα και θαύματα. Φτάνει να το θέλει να είναι έτοιμος να επωμιστεί το βάρος και φυσικά να έχει μια ανάλογα αξιόλογη ηγεσία
• Γιατί σαν δεν έχει, η όλη αυτή προσπάθεια μπορεί να πάει στράφι.
• Είναι χρυσός κανόνας πως κίνημα που αγωνίστηκε και πολέμησε μόνο του κατακτητή, δεν δέχεται σε καμία περίπτωση να παραδώσει τα όπλα που μόνο του απέσπασε από τον εχθρό και φυσικά ποτέ σε μια άκαπνη και ξενόδουλη κυβέρνηση για κανέναν λόγο και αιτία
• Σε αυτή την ευλογημένη χώρα πάντα θα υπάρχουν Λεωνίδες αλλά και πάντα θα υπάρχουν Εφιάλτες. Αυτό είναι γνωστό από την αρχαιότητα. Το πρόβλημα είναι πως τα τελευταία χρόνια της ιστορίας μας πληθαίνουν οι δεύτεροι εις βάρος των πρώτων. Και όχι μόνο αυτό αλλά και διαιωνίζουν τα γονίδια τους. Όπως και στην επανάσταση του 1821 έτσι και με τους αντιστασιακούς του ΕΛΑΣ και στις δύο περιπτώσεις αυτοί πολέμησαν για την Ελλάδα και την ανεξαρτησία της και η ανταμοιβή τους ήταν οι διώξεις, οι δολοφονίες και η περιθωριοποίηση.
• Στην περίπτωση των βετεράνων του ΕΛΑΣ τα πράγματα υπήρξαν χειρότερα. Γιατί όχι μόνο υπέστησαν όλα τα παραπάνω, αλλά και γιατί βαφτίστηκαν προδότες από εκείνους που ήταν οι πραγματικοί προδότες τους Έθνους και αντί να τιμωρηθούν ανέλαβαν πλήθος τιμών για την 'πατριωτική' τους δράση και στελέχωσαν μαζικά τον κρατικό και φυσικά παρακρατικό μηχανισμό.
• Σε αυτά τα χώματα που ζούμε πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που τα επιβουλεύονται. Η Ελλάδα είναι στρατηγικής σημασίας σημείο και πολύ σημαντικό για κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη. Για τον λόγο αυτό πάντα θα προσπαθούν να μας επιβουλευτούν και μας υποτάξουν. Και όταν δεν θα το καταφέρνουν αυτό άμεσα, θα προσπαθούν να μας διχάσουν για πετύχουν τους στόχους τους.
• Σίγουρα θα υπάρξουν αρκετοί που θα συνεργαστούν και θα εξυπηρετήσουν ξένα συμφέροντα. Τις περισσότερες περιπτώσεις είναι οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και μαυραγοριτών. Είναι το θέμα που προανέφερα με το DNA της προδοσίας. Αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει αλλά να μας επαγρυπνεί.

Σημείωση:

Ο χρωματισμός των φωτογραφιών που παρουσίασα στο άρθρο μου έγιναν από τον Χρήστο Καπλάνη και είναι παρμένες απο το προσωπικό του blog.

Βιβλιογραφία:

Δεκεμβριανά 1944,Η μάχη των Αθηνών, Μενέλαος Χαραλαμπίδης, εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Ο Δεκέμβρης του 1944,Βάσος Μαθιόπουλος, εκδόσεις Λιβάνη

Ο Άρης ο αρχηγός των ατάκτων, Διονύσης Χαριτόπουλος,εκδόσεις ελληνικά γράμματα

Η ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, Γιώργος Μαργαρίτης, Τόμος Α΄, εκδόσεις Βιβλιόραμα

maninhighcastle