Ώριμα τέκνα της οργής: Ολόκληρη η επιστολή των μαθητών τον Δεκέμβριο του 2008

Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τη νεολαιίστικη εξέγερση που ακολούθησε και πραγματοποιήθηκε πλήθος διαδηλώσεων και εκδηλώσεων τόσο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη όσο και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Το κεντρικό συλλαλητήριο πραγματοποιήθηκε στις 12 το μεσημέρι στα Προπύλαια του κέντρου της Αθήνας, ενώ....

το απόγευμα (6 μ.μ.) υπήρχε κάλεσμα για την καθιερωμένη συγκέντρωση στο σημείο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Άρθρα, αναλύσεις, ακόμα και ακαδημαϊκές μελέτες έχουν προσπαθήσει να ερμηνεύσουν το Δεκέμβρη από πολλές πτυχές.

Αρκετοί πολιτικοί χώροι προσπάθησαν να αντλήσουν πολιτική υπεραξία και σίγουρα όλοι και όλες όσες συμμετείχαμε εκείνες τις ημέρες στις διαδηλώσεις θυμόμαστε, με βάση και τα προσωπικά μας βιώματα, τον Δεκέμβρη του 2008.

Είναι πραγματικά δύσκολα να ερμηνεύσει κανείς, με παλαιό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, αυτά που συμβαίνουν και αυτά κυρίως που θα ακολουθήσουν.

Ο Δεκέμβρης του 2008 υπήρξε μια νεανική κραυγή για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, για μια καλύτερη ζωή χωρίς φόβο.

Η οικονομική κρίση είχε ξεσπάσει στις ΗΠΑ, ωστόσο τίποτα δεν προμηνύει τη λαίλαπα που θα ξεκινούσε στην Ελλάδα δύο χρόνια μετά. Έτσι, ο ευρωπαϊκός Τύπος καταγράφει έκπληκτος το «ελληνικό σύνδρομο», ενώ ο πολύς Σαρκοζί παίρνει πίσω την εκπαιδευτική μεταρρύθμισή του, με τον φόβο ότι ο ιός της εξέγερσης μπορεί να περάσει τα ελληνικά σύνορα.

Τις ημέρες και της νύχτες της εξέγερσης, το διαδίκτυο κατακλύστηκε από μηνύματα που καλούσαν σε διαμαρτυρίες στις ελληνικές πρεσβείες σε χώρες του εξωτερικού και πολύ γρήγορα διαδηλώσεις συμπαράστασης διοργανώθηκαν σε πόλεις όπως Βερολίνο (Γερμανία), Μελβούρνη (Αυστραλία), Σκόπια (ΠΓΔΜ), Παρίσι (Γαλλία), Μόσχα (Ρωσία), Μαδρίτη (Ισπανία), Βαρκελώνη (Ισπανία), Μπορντό (Γαλλία), Κοπεγχάγη (Δανία), Φρανκφούρτη (Γερμανία), Ρώμη (Ιταλία), Κωνσταντινούπολη (Τουρκία), Γενεύη (Ελβετία), Λονδίνο (Βρετανία), Σαν Φρανσίσκο (Καλιφόρνια, ΗΠΑ), Μπουένος Άιρες (Αργεντινή).

Κι όμως, ένας στους πέντε Έλληνες ζούσε ήδη τότε κάτω από το όριο της φτώχειας, η ύφεση έδειχνε τα άγρια δόντια της, ενώ ατελείωτα σκάνδαλα, γενικευμένη διαφθορά και ατιμωρησία δηλητηρίαζαν την πολιτική ζωή.

Το κύμα αντικυβερνητικών απεργιών και διαδηλώσεων διογκωνόταν και ο Guardian μιλούσε για «μια χαμένη γενιά χωρίς δουλειά και ελπίδα».

Από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στην πορεία, από το Πολυτεχνείο του 1973 μέχρι το Πολυτεχνείο του 2018 υπάρχει χάσμα αξεπέραστο.

Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία.

Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην.

Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στο διάολο και τώρα ο δρόμος, εκεί που γίνονται οι συναντήσεις, στην Πατησίων στη Στουρνάρη φαντάζει γκρεμός.

Δεν μπορούμε πλέον να μπούμε στην παρέα. Δεν μπορούμε να ανταμώσουμε…

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η ανικανότητα να καταλάβουμε την νεολαία.

Αυτό θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο σήμερα, γιατί αλλιώς οι σχεδιασμοί για το μέλλον είναι στην άμμο παλάτια, ή καλλίτερα προσάναμμα σε μια φωτιά που θα μας κάψει.

Τίποτα δεν έχουμε διδαχτεί τελικά, ο εμφύλιος σ’ αυτή τη χώρα φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ.

Αυτή γενιά η γενιά μας, δεν ξέρω ακόμα πόσες ήττες θα βιώσει.

Λέτε να γεμίσαμε κουκουλοφόρους έτσι ξαφνικά; Λέτε να γεμίσαμε χιλιάδες «γνωστούς αγνώστους» σε όλη την Ελλάδα;

Τα παιδιά μας είναι.

Τα παιδιά μας που βγήκαν στους δρόμους με θυμό μεγάλο.

Τα παιδιά μας που βγήκαν έξω από τα άθλια σχολεία.

Τα παιδιά των ντιλίβερι, της μειωμένης απασχόλησης των άχρηστων πτυχίων.

Τα παιδιά που σιχάθηκαν το σύστημα, που σιχάθηκαν την διαπλοκή, τα παιδιά που δεν θέλουν να μας μοιάσουν, σπαταλώντας το χρόνο τους κυνηγώντας το βόλεμα, και την διασφάλιση του πλαισίου.

18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά.

Όλοι στους δρόμους, για την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια!

Δεν ξεχάσαμε, δεν ξεχνάμε, αυτές οι μέρες είναι και δικές σας.

Για τον Λουάν, τον Τόνυ, τον Μοχάμεντ, τον Αλέξη...

Τα παιδιά μας που είναι «τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής» 

Χάρη στον Αλέξη αυτές οι μέρες είναι όλων μας, όλοι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι του Δεκέμβρη...

Ολόκληρη η επιστολή των μαθητών τον Δεκέμβριο του 2008:

"Είμαστε τα παιδιά σας! Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ. Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι, «γνωστοί - άγνωστοι».

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!

Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...

Κάνουμε όνειρα μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!

Έχουμε ορμή μη σκοτώνετε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!

Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.

Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ!

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε.

Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ!

Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.

Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!

Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.

ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ. Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας"