Η Τζαμαχιρία (Η Χώρα των Λαών)

Το 1951, η πατρίδα του ήταν η πιο φτωχή χώρα του κόσμου.

Το 1969, επικεφαλής μιας αναίμακτης επανάστασης, ανέτρεψε το μοναρχικό καθεστώς (του οποίου οι σημερινοί «επαναστάτες» επανέφεραν τη σημαία!) ξηλώνοντας τη βάση των ΗΠΑ και εθνικοποιώντας τις εταιρίες πετρελαίου.

Πενήντα περίπου χρόνια μετά, το 2005, η Τζαμαχιρία ήταν η πιο πλούσια χώρα στην Αφρική....

Η υγεία και η παιδεία ήταν δωρεάν. Τις μισές θέσεις δικαστών τις κατείχαν γυναίκες. Η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης ήταν κρατική και το χρέος της χώρας μηδενικό.

Πριν την εισβολή των ΗΠΑ-Ε.Ε., ήταν χώρα «υποδοχής», προσφέροντας σε εκατομμύρια Αφρικανών υπηκοότητα και αξιοπρεπή διαβίωση. Μετά την «ανθρωπιστική» Νατοϊκή επέμβαση, εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων από την υποσαχάρια Αφρική εξαναγκάστηκαν να καταφύγουν στην Ευρώπη διαπλέοντας την εκατόμβη της Μεσογείου.

Σφράγισε τη μοίρα του όταν αποφάσισε ότι τα πετρελαϊκά συμβόλαια θα πάνε σε χώρες - μέλη της BRIC. Το τραστ των πεπειραμένων γκάγκστερ, δηλαδή η γαλλική Total, η ιταλική ENI, η βρετανική BP, η ισπανική Repsol, οι αμερικάνικες Exxon Mobil, Chevron, Occidental Petroleum και Hess, υπέγραψε το συμβόλαιο του θανάτου του.

Οι κατασκευαστές της κοινής γνώμης στρώθηκαν στη δουλειά και ξεκίνησε μια πρωτοφανής διεθνής εκστρατεία κατασυκοφάντησης και εξόντωσής του.

Η παγκόσμια κοινή γνώμη μπουκώθηκε μέχρι σκασμού με ειδήσεις, άρθρα, δηλώσεις, φυλλάδια, φωτογραφίες, ταινίες και γελοιογραφίες για τις βαρβαρότητες του τύραννου που κυβερνάει τη Λιβύη.

Μετά κατασκευάστηκαν μια «λαϊκή» εξέγερση και ένας «επαναστατικός» στρατός που αποτελούνταν από μαριονέτες των Δυτικών, την Αλ Κάϊντα, το Ισλαμικό Κράτος, παραστρατιωτικές ομάδες, λαθρέμπορους, δουλέμπορους και κάθε καρυδιάς καρύδι που κάλεσαν τους Δυτικούς ανθρωπιστές σε μαζική σταυροφορία για να απελευθερώσουν τον λαό της Λιβύης.

Όπως και για τη Γιουγκοσλαβία, η απάντηση της καλοταϊσμένης φιλοευρωπαϊκής «Αριστεράς» ήταν η αναμενόμενη:

Η Δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία (στην οποία συμμετείχε και το τροτσκιστικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, τμήμα της 4ης Διεθνούς), υπερψήφισε στη Βουλή τη στρατιωτική συμμετοχή της Δανίας και του ΝΑΤΟ στην επιχείρηση εναντίον της Λιβύης.

Στην Ιταλία, η Ροσάνα Ροσάντα, ο Ντάριο Φο και η Φράνκα Ράμε όπως και ο πρόεδρος της Ιταλίας, ο πρώην κομμουνιστής Τζόρτζο Ναπολιτάνο, τάχθηκαν υπέρ των βομβαρδισμών της χώρας!

Ο επιφανέστερος εκπρόσωπος της αριστεράς στη Γαλλία, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, υποψήφιος τότε για την προεδρία της χώρας, δήλωσε ότι αυτός ο πόλεμος είναι προς το συμφέρον της Γαλλίας!

Στην Ελλάδα, με εξαίρεση το ΚΚΕ, οι ριζοσπάστες «αριστεροί» και οι μαρξιστές της συμφοράς, πού κόπτονταν για την προστασία του Λιβυκού προλεταριάτου, καταδίκαζαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την άγρια δολοφονία του λαού της Λιβύης από το δικτατορικό καθεστώς.

Μόνο οι τριτοκοσμικοί αριστεροί: 
Φιντέλ Κάστρο, Ντανιέλ Ορτέγκα και Ούγκο Τσάβες τοποθετήθηκαν θαρραλέα κατά οποιασδήποτε ξένης επέμβασης στη Λιβύη.

Στις 19/3/2011, ο Νικολά Σαρκοζί, ανακοίνωσε την έναρξη της επίθεσης με τη συμμετοχή όλης της ευρωενωσιακής αγέλης και ο λαός της Λιβύης απόλαυσε το «ανθρωπιστικό» έργο των ΗΠΑ και της Ε.Ε.

Το ΝΑΤΟ, ξεδίπλωσε εναντίον της άμοιρης χώρας όλο το διεθνούς φήμης ρεπερτόριό του:

Βόμβες διασποράς μακέλευαν παιδιά και άμαχους ισοπεδώνοντας σπίτια, σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, δίκτυα κοινής ωφελείας και άλλες πολιτικές υποδομές.

Στη Σύρτη, στις 20 Οκτωβρίου του 2011, βρίσκει μαρτυρικό θάνατο στα χέρια των «επαναστατών», οι οποίοι τον λιντσάρουν τραβώντας μάλιστα τη σκηνή σε βίντεο, το οποίο κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο, για να πειστούν οι πάντες πως η Δημοκρατία επιτέλους επικράτησε και στη Λιβύη.

Ωστόσο, η συνέχεια ήταν πέρα από κάθε φαντασία:

Η χώρα βυθίστηκε στο χάος και δημιουργήθηκε ένας τζιχαντιστικός παράδεισος μερικά μίλια από τις ευρωπαϊκές ακτές.

Κυβερνητικά κτίρια τυλίγονται κάθε τόσο στις φλόγες από τους «επαναστάτες» που διαμαρτύρονται για την καθυστέρηση της πληρωμής τους για τις υπηρεσίες τους στην «επανάσταση» (Μέχρι το Μάρτιο 2012 τους είχαν δοθεί 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια).

Η Λιβύη έχει υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή και επικρατεί το απόλυτο χάος. Τίποτα στη χώρα δεν λειτουργεί. Μόνο το πετρέλαιο εξάγεται και παραδίδεται κανονικά στις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρίες.

Στην «απελευθερωμένη» Λιβύη ο λαός της βρέθηκε σε πλήρη εξαθλίωση, τρομοκρατημένος και λεηλατημένος. Τα δύο τρίτα των κατοίκων της χώρας έχουν αναγκαστεί να την εγκαταλείψουν και να γίνουν μετανάστες.

Manolis Sakellaris