Όταν στην παλιά κατοχή οι πατριώτες πέθαιναν στα συλλαλητήρια για λευτεριά: Οι Γερμανοί δεν ήθελαν ποτέ την Μακεδονία Ελληνική (Φωτο+Βίντεο)

Το συλλαλητήριο του 1943 και οι παρόμοιες ανακοινώσεις του χθες και του σήμερα 

Ήταν αρχές καλοκαιριού 1943, 
δηλαδή στην κορύφωση της γερμανικής ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα όταν έφτασαν οι πληροφορίες ότι οι Γερμανοί ετοιμάζονται να παραδώσουν στα χέρια των Βουλγάρων τη Μακεδονία και τη Θράκη....

Η αντίδραση των Ελλήνων όπως ήταν φυσικό ήταν πάνδημη και καταλυτική. Όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις – μεταξύ αυτών το ΕΑΜ και η νεολαία του η ΕΠΟΝ – συμφώνησαν σε μια διαδήλωση που έγινε στην Αθήνα και τρόμαξε τους Γερμανούς καθώς συγκεντρώθηκαν 400,000 κόσμος.

Οι Γερμανοί παρότι η Αθήνα ήταν στην δικαιοδοσία των Ιταλών ακόμα επειδή πίστευαν ότι η αντίδραση τους θα είναι χαλαρή έβγαλαν στους δρόμους τανκς και φυσικά υπήρχαν νεκροί.

Αξίζει όμως κανείς να διαβάσει τις εφημερίδες της εποχής και την ανακοίνωση του στρατιωτικού διοικητή των Ιταλών.Λέει λοιπόν η ανακοίνωση:
«Το comando piazza των Αθηνών κατόπιν της ανοήτου προχθεσινής απόπειρας προς διατάραξην της δημοσίας τάξεως εν’Αθήναις διέταξε όπως από προχθές και μέχρι νεωτέρας διαταγής, η ελευθέρα κυκλοφορία των πολιτών λήγει την 8ην μεσημβρινήν».

Δείτε πόσο πολύ μοιάζει η ανακοίνωση των αρχών κατοχής περί ανοήτου με τις σημερινές δηλώσεις του πρωθυπουργού κυρίου Τσίπρα που βάφτισε τους 400,000 Θεσσαλονικείς και το ένα εκατομμύριο Αθηναίων. ετερόκλητο όχλο.

Κατά την Κατοχή, η Ελλάδα διαιρέθηκε σε τρεις ζώνες από τις δυνάμεις του Άξονα, γερμανική, ιταλική και βουλγαρική. Η βουλγαρική ζώνη κατοχής αποτελέστηκε από την ανατολική Μακεδονία μέχρι τον ποταμό Στρυμόνα (μέρος του ν. Σερρών και ν. Δράμας και Καβάλας) και τη Θράκη (με εξαίρεση το μεγαλύτερο τμήμα του ν. Έβρου, προς τα τουρκικά σύνορα, που παρέμεινε υπό γερμανική κατοχή), μαζί με τα νησιά Θάσο και Σαμοθράκη. Όμως, σε αντίθεση με τη γερμανική και την ιταλική ζώνη, όπου είχαμε «μόνο» κατοχή, η φασιστική Βουλγαρία προσάρτησε απλούστατα τα ελληνικά εδάφη, ακολουθώντας πολιτική εκβουλγαρισμού των κατοίκων, χριστιανών και μουσουλμάνων.

Το 1943, το ελληνικό κίνημα αντίστασης, κυρίως μέσα από το ΕΑΜ, αρχίζει να γίνεται ενοχλητικό. Ήδη με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις του Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1943 ματαιώνεται η πολιτική επιστράτευση, που αν υλοποιόταν θα έστελνε δεκάδες χιλιάδες Έλληνες να ενισχύσουν ως εργάτες τη γερμανική (πολεμική) βιομηχανία. Στα βουνά οι Ιταλοί δυσκολεύονται πολύ να αντιμετωπίσουν τον ΕΛΑΣ και πολλές ορεινές περιοχές έχουν ντε φάκτο απελευθερωθεί.

Οι νεκροί ξεπέρασαν τους 15 και οι τραυματίες τους 60. 
Η επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής δεν πραγματοποιήθηκε....

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, τον Ιούλιο του 1943, και ενώ οι Σύμμαχοι ετοιμάζονται για την απόβαση στη Σικελία, διαρρέουν ειδήσεις για επικείμενη επέκταση της βουλγαρικής κατοχής και στην κεντρική Μακεδονία και συγκεκριμένα έως τον ποταμό Αξιό. Ο σκοπός του μέτρου αυτού ήταν να αποδεσμευτούν γερμανικές δυνάμεις είτε για να αντιμετωπίσουν τον ΕΛΑΣ είτε για να σταλούν στο ανατολικό μέτωπο.

Σε επιστολή της 12.7.43 προς τον δοσίλογο πρωθυπουργό Ράλλη, ο Γκύντερ Άλτενμπουργκ, πληρεξούσιος του Ράιχ στην Ελλάδα, δηλαδή επιτηρητής της κατοχικής κυβέρνησης, διαβεβαίωνε ότι τα μέτρα αυτά «ουδαμώς ελήφθησαν διά πολιτικούς λόγους, αλλά μόνον εκ καθαρώς στρατιωτικών απόψεων λελογισμένης χρησιμοποιήσεως των γερμανικών δυνάμεων». Η γερμανική διαβεβαίωση μπορεί και να ήταν ειλικρινής, αλλά το προηγούμενο της ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης δεν άφηνε περιθώρια για αυταπάτες.

Το ΕΑΜ από τις 7 Ιουλίου 1943 κάλεσε το λαό σε συναγερμό.

Η προκήρυξη του ΕΑΜ

«Η Μακεδονία ολόκληρη παραδόθηκε στη βουλγαρική θηριωδία. Η απειλή, που το ΕΑΜ είχε υποδείξει από καιρό και είχε καλέσει τον ελληνικό λαό ν’ αγωνιστή για την αποτροπή της, αποτελεί σήμερα πραγματικότητα. Μια βουλγαρική στρατιά αναπτύσσεται ανατολικά του Αξιού. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες – το τρίτο του ελληνικού πληθυσμού – χωρικοί και αστοί σ’ αυτή τη γωνιά της ελληνικής γης, ποτισμένη με αίμα, απειλούνται με εξόντωση. Οι βουλγαρικές συμμορίες θα επιπέσουν τώρα κατά των ανυπεράσπιστων πληθυσμών. Οι διωγμοί, οι δηλώσεις, οι ομαδικές σφαγές, θα επεκταθούν σε ολόκληρη τη Μακεδονία. 

Η εθνική τραγωδία αποκορυφώνεται. Τρέμοντας την ανάπτυξη του ανταρτικού κινήματος, το χιτλεροφασιστικό κτήνος, μη διαθέτοντας δυνάμεις αρκετές για να το αντιμετωπίσει, εξαπολύει στην Ελλάδα τις βουλγαρικές ορδές, παραδίδει τώρα ολόκληρη τη Μακεδονία στα εξοντωτικά σχέδια ενός κτηνώδους ιμπεριαλισμού. Και η προδοτική ψευτοκυβέρνηση – όπως το έχουμε προβλέψει – αδιαμαρτύρητα τον αποδέχεται τον διαμελισμό των εθνικών εδαφών, αναγνωρίζει και νομιμοποιεί την επέκτασή του και πιστό όργανο των επιδρομέων, ενισχύει τα σχέδιά τους» 

«Να σώσουμε τη Μακεδονία» είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος του παράνομου Ριζοσπάστη στις 10 Ιουλίου 1943 «Θάνατος στους Βούλγαρους επιδρομείς» είναι ο τίτλος του επόμενου φύλλου.

Τον Ιούλη του 1943, η χιτλερική διοίκηση, αντιμέτωπη με τα κρίσιμα προβλήματα του πολέμου, πήρε την απόφαση να παραχωρήσει ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Θράκη στους Βούλγαρους φασίστες. Η μάχη ξεκίνησε στις 7 Ιούλη απ' τη Θεσσαλονίκη. Χιλιάδες νέοι και πλήθη λαού ξεκίνησαν με διαδήλωση από την Αποστόλου Παύλου. Το ίδιο βράδυ στη Νεάπολη μιλούν, σε συγκέντρωση λαού και νεολαίας, στελέχη του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, ξεσηκώνοντας την πόλη. Τις επόμενες μέρες, σε Επτάλοφο, Νεάπολη, Τούμπα, Καλαμαριά κινητοποιούνται 50.000 λαού. Στις 10 Ιούλη κηρύσσεται παλλαϊκή απεργία. Την ίδια μέρα ξεσηκώνεται το Κιλκίς. Στις 17 η Εδεσσα, τα Γιαννιτσά. Ολη η Μακεδονία, με πρωτοπόρους το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ, δίνει τη μάχη ενάντια στο διαμελισμό της χώρας.

Τη μάχη αυτή, όμως, την έκρινε η ασύγκριτη σε μαζικότητα και μαχητικότητα διαδήλωση του λαού της Αθήνας, στις 22 Ιούλη 1943. Σε αυτή την πρωτοφανέρωτη μεγαλειώδη διαδήλωση, χιλιάδες λαού πλημμύρισαν το κέντρο της πρωτεύουσας. Σε αυτή τη μάχη, οι κατακτητές ήταν αποφασισμένοι να χτυπήσουν. Τη στιγμή που οι σημαίες έχουν φτάσει στην οδό Ομήρου, μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδας, τα τανκς έρχονται. Μια ξανθιά κοπέλα ορμά με τη σημαία και την ανεμίζει μπροστά απ' το τανκ. Μια ριπή τη ρίχνει κάτω νεκρή. Και οι ερπύστριες περνούνε πάνω απ' το άψυχο κορμί της. Ήταν η Παναγιώτα Σταθοπούλου. Μια άλλη ΕΠΟΝίτισσα ορμά στο τανκ, σκαρφαλώνει και χτυπά τον τανκίστα στο πρόσωπο. Μια σφαίρα, τη ρίχνει κι αυτή νεκρή. Ήταν η Κούλα Λίλη.

Στο ρεπορτάζ για τη μεγάλη διαδήλωση, η «Νέα Γενιά» γράφει: «Στη μεγάλη διαδήλωση της 22/7 πέσανε ηρωικά οι ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες: Μ. Καλοζύμης εφαρμοστής στη ΒΙΟ, Παναγιώτα Σταθοπούλου, Θώμης Χατζηθωμάς, σπουδαστής, Αντωνιάδου, φοιτήτρια. Ορκιζόμαστε να εκδικηθούμε το θάνατο των συναγωνιστών μας»

 Αντίσταση στις γειτονιές

Αποκορύφωμα των εκδηλώσεων αποτέλεσε η μάχη που έδωσε ο αθηναϊκός λαός στις 22 Ιούλη 1943. Το πρωί της 22 Ιούλη, στην Αθήνα είχε σταματήσει κάθε κίνηση. 

Οι εργάτες είχαν κατέβει σε απεργία. Τα δημόσια γραφεία και τα καταστήματα έκλεισαν και στους έρημους δρόμους κυκλοφορούσαν περίπολοι στρατευμάτων κατοχής και Ελλήνων αστυνομικών. 

Σε επίκαιρα σημεία της πρωτεύουσας, οι Γερμανοϊταλοί είχαν στήσει πολυβόλα. Οι ξένοι κατακτητές και οι λακέδες τους είχαν πάρει όλα τα μέτρα για να εμποδίσουν τις εκδηλώσεις του λαού.

Αλλά κατά τις 10 το πρωί οι δρόμοι άρχιζαν να ζωντανεύουν. Οι Αθηναίοι κατέφθασαν στους προκαθορισμένους χώρους των συγκεντρώσεων. Οι Πλατείες στα Εξάρχεια και στου Ψυρρή, στο Κολωνάκι, στο Μοναστηράκι, η Πλατεία Λαυρίου, η Ομόνοια και άλλα κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας πλημμύρισαν από χιλιάδες πατριώτες.

Με ξεδιπλωμένες ελληνικές σημαίες και πλακάτ, οι μάζες του λαού προχώρησαν προς το κέντρο, ενώ χιλιάδες προκηρύξεις γέμισαν τους δρόμους: «Οχι επέκταση», «Εξω οι Βούλγαροι φασίστες από την ελληνική Μακεδονία - Θράκη», «Κάτω οι προδότες». Τα συνθήματα αυτά αντήχησαν σ' όλους τους δρόμους της πρωτεύουσας.

Τα γερμανικά τανκς επιχείρησαν χωρίς επιτυχία να διαλύσουν τις φάλαγγες των διαδηλωτών. Ακολούθησαν σκληρές συγκρούσεις. Στις συγκρούσεις σκοτώθηκαν 30 διαδηλωτές, ανάμεσά τους η Παναγιώτα Σταθοπούλου, η Κούλα Λίλη, ο Κ. Δουκάκης, η υφαντουργός Ολγα Μπακόλα, η φοιτήτρια Αντωνιάδη, ο Μ. Καλοζύμης, ο Θωμάς Χατζηθωμάς, ο Θ. Τεριακής, ο Β. Στεφανιώτης και ο ανάπηρος του ελληνοϊταλικού πολέμου Αντώνης Παπασταυράκης. Τραυματίστηκαν 200 διαδηλωτές και συνελήφθησαν 500. Πολλοί από αυτούς καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές.

Παναγιώτα Σταθοπούλου

Στις 22 Ιούλη του 1943 η ΕΠΟΝίτισσα Παναγιώτα Σταθοπούλου ήταν μια από τους 400.000 αγωνιστές, άντρες, γυναίκες και παιδιά, που ξεχύθηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να ματαιώσουν τα σχέδια των ναζί. Οι Γερμανοί έβλεπαν ότι η Αντίσταση στις πόλεις και τα βουνά απασχολούσε δώδεκα ολόκληρες μεραρχίες τους στην Ελλάδα. Εδώ και μήνες, στο Ανατολικό Μέτωπο είχαν προβλήματα. Έτσι, για να ελευθερώσουν μερικά στρατεύματα, αποφάσισαν να επεκτείνουν τη βουλγαρική κατοχή έως τη Θεσσαλία.

 

Από το πρωί εκείνης της μέρας, όλα είχαν νεκρώσει. Λαοθάλασσα ο κόσμος από τις συνοικίες στο κέντρο. Γερμανικά μηχανοκίνητα, ιταλική καβαλερία, «Έλληνες» χωροφύλακες χτυπάνε στο ψαχνό. Κάποιοι πέφτουν, αλλά η κοσμοπλημμύρα προχωράει. Γύρω στην Ομόνοια γίνονται μάχες. Οι διαδηλωτές έρχονται στα χέρια με τους καραμπινιέρους, νέες κοπέλες αφοπλίζουν χωροφύλακες, ανάπηροι χτυπούν με τα δεκανίκια τους μέσα από τα καροτσάκια.

Στην οδό Ομήρου, η Παναγιώτα προχωράει μπροστά στο τανκς, για να το εμποδίσει να προχωρήσει. Ο Γερμανός την πυροβολεί και περνάει από πάνω της. Ενα άλλο κορίτσι, η Κούλα Λίλη, βλέποντας το μηχανοκίνητο να πλακώνει το σώμα της Σταθοπούλου, πηδάει πάνω στην ερπύστρια και με το τακούνι της χτυπάει στο πρόσωπο τον οδηγό του. Εκείνος πυροβολεί με το πιστόλι και η Λίλη σωριάζεται θανάσιμα πληγωμένη στην άσφαλτο.

Στις 22 του Ιούλη 1943 τριάντα έπεσαν νεκροί και τριακόσιοι πληγώθηκαν. Όμως, οι Βούλγαροι φασίστες δεν έφτασαν μέχρι τη Θεσσαλία και οι Γερμανοί δεν έφυγαν για το Ανατολικό Μέτωπο...

Οι διαδηλωτές κατόρθωσαν να αρπάξουν το σώμα της Παναγιώτας και χέρια στοργικά στόλισαν το κεφάλι της πάνω από το σημείο που είχε συντριβεί, με λουλούδια, πριν την παραδώσουν στη μάνα γη....

Η Παναγιώτα Σταθοπούλου γεννήθηκε στην Αμερική από γονείς που κατάγονταν από το Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας. Στην Κατοχή βρέθηκαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στη συνοικία του Γκύζη, στην οδό Βαλτινών, η οποία μετά τη θυσία της Παναγιώτας πήρε το όνομά της. Όμως, με την απελευθέρωση οι κυβερνήσεις αφαίρεσαν το όνομά της και επανήλθε στο προηγούμενο!

Τα χρόνια πέρασαν... Η ηρωική μορφή της Σταθοπούλου βρέθηκε στην αφάνεια και στη λησμονιά. Υστερα από χρόνια, επί δημαρχίας Δ. Μπέη, στήθηκε μια υποτυπώδης πλάκα απέναντι από εκεί που βρισκόταν το σπίτι της (στο άλσος, γιατί στην πολυκατοικία που έγινε δε δέχτηκαν να τοποθετηθεί) και έτσι παραμένει, φθαρμένη από το χρόνο.

Στο χωριό όμως των γονιών της, στο Μεγάλο Χωριό, στήθηκε ένα μεγαλόπρεπο μνημείο με φροντίδα του αντιστασιακού Αυγέρη Αυγερόπουλου και των συγγενών της, με απούσα πάντα την πολιτεία. Επίσης στη συμβολή των οδών Ομήρου και Πανεπιστημίου - στο χώρο που έπεσε η Παναγιώτα Σταθοπούλου κάτω από τις ερπύστριες των γερμανικών τανκς - στη γωνία της Εθνικής Τράπεζας υπάρχει μια πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων και της Παναγιώτας.

Οι πρώτες διαδηλώσεις και απεργίες έγιναν στη Θεσσαλονίκη και την υπόλοιπη Μακεδονία, από τις 10 Ιουλίου και μετά, αλλά το αποκορύφωμα των μαχητικών εκδηλώσεων ήταν η μεγαλειώδης συγκέντρωση στην Αθήνα στις 22 Ιουλίου 1943, που συνδυάστηκε με γενική απεργία. Νωρίς το πρωί οι δρόμοι της Αθήνας ήταν έρημοι, μόνο περίπολοι των στρατευμάτων κατοχής κυκλοφορούσαν, αλλά από τις 10 και μετά η πόλη άρχισε να ζωντανεύει και οι Αθηναίοι σε μικρές ομάδες κατέφθαναν στους προκαθορισμένους τόπους προσυγκεντρώσεων: πλατεία Εξαρχείων, Ψυρρή, Κολωνάκι, Μοναστηράκι, πλατεία Λαυρίου, Ομόνοια κτλ. και με ξεδιπλωμένες ελληνικές σημαίες άρχισαν να συγκλίνουν προς την οδό Πανεπιστημίου, με σκοπό να την ανεβούν και να φτάσουν στη βουλγαρική πρεσβεία, στη Ρηγίλλης.

Η διαδήλωση χτυπήθηκε σε πολλά σημεία, αρχικά από το ιταλικό ιππικό και μετά από τα γερμανικά τανκς. Κατεβαίνοντας την Ομήρου, ένα γερμανικό τεθωρακισμένο όχημα εφοδιασμένο με πολυβόλο πέρασε στην Πανεπιστημίου και άρχισε να πυροβολεί την κεφαλή της διαδήλωσης. Ο νεαρός που κρατούσε την ελληνική σημαία έπεσε. 

Η 17χρονη επονίτισσα Παναγιώτα Σταθοπούλου έτρεξε να πάρει τη σημαία, αλλά το τανκ πέρασε από πάνω της και τη συνέθλιψε. 

Κούλα Λίλη

Φοιτήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας, 19 χρονών.

Όταν είδε να συνθλίβεται η συμμαθήτρια της από τις ερπύστριες τού άρματος μάχης, σκαρφαλώνει πάνω στο τανκ και τραβάει απ’τα μαλλιά των ναζί διοικητή τού άρματος και με το παπούτσι της τον χτυπά στο πρόσωπο. Μια ριπή αυτόματου όπλου την θέρισε.

Πέφτει νεκρή, όπως και πολλοί άλλοι νέοι: ο Επονίτης Θεωνάς Μαυρομματίδης, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ, ο Θωμάς Χατζηθωμάς, σπουδαστής του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ, ο Θανάσης Τεριακής, σπουδαστή του Τμήματος Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων ΕΜΠ (αδελφός της αείμνηστης Άννας Τεριακή-Σολωμού, φίλης του πατέρα μου), η Ε. Αντωνιάδου, φοιτήτρια, ο Ιωάννης Κατσαρός, ο Αντώνης Παπαδοσταυράκης, ανάπηρος του Αλβανικού Μετώπου, μέλος του ΕΑΜ Αναπήρων, ο Δημήτρης Δουκάκης, ξυλουργός, ο Αλέξανδρος Δεσύπρης, εφαρμοστής, ο Χρήστος Κοντός, επιπλοποιός. Συνολικά έπεσαν 15 νεκροί, ενώ δεκάδες ήταν οι τραυματίες που φυγαδεύτηκαν σε ασφαλή νοσοκομεία και χειρουργήθηκαν από γιατρούς-μέλη του ΕΑΜ.

Η διαδήλωση της 22ας Ιουλίου 1943 ήταν μαζικότατη. Ο παράνομος Ριζοσπάστης που κυκλοφόρησε την επόμενη μέρα αναφέρει 300 χιλιάδες διαδηλωτές (εδώ το πρωτοσέλιδο, που βέβαια δεν αναφέρει ονόματα νεκρών), νεότερες πηγές είναι πιο συγκρατημένες, αλλά έτσι κι αλλιώς επρόκειτο για τη μεγαλύτερη λαϊκή διαδήλωση στην κατεχόμενη Ευρώπη. Και έφερε αποτέλεσμα.

Ο Ριζοσπάστης της 23 Ιουλίου 1943

Η βουλγαρική επέκταση ματαιώθηκε -για να το πούμε ακριβέστερα, περιορίστηκε σε ένα μικρό μέρος της αρχικά σχεδιαζόμενης περιοχής, δηλ. στους νομούς Κιλκίς, Χαλκιδικής και το βόρειο τμήμα του ν. Θεσσαλονίκης, και πήρε τη μορφή κατοχής και όχι προσάρτησης.

Αν κανείς αναδιφήσει τον νόμιμο Τύπο της εποχής, ελάχιστα θα πληροφορηθεί για τη μεγαλειώδη και πολύνεκρη διαδήλωση. Το Comando Piazza εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία, «κατόπιν της ανοήτου προχθεσινής αποπείρας προς διατάραξιν της δημοσίας τάξεως εν Αθήναις», η κυκλοφορία των πολιτών περιοριζόταν στις 8 μ.μ. (προηγουμένως έληγε στις 10.30 μ.μ.) ενώ θέατρα, κινηματογράφοι, κέντρα διασκεδάσεως, μπαρ κτλ. θα παρέμεναν κλειστά επί μία εβδομάδα, με εξαίρεση τα αμιγή εστιατόρια.

Μια δεύτερη ανακοίνωση, μια μέρα μετά, γνωστοποιεί ότι 63 άτομα συνελήφθησαν επειδή είχαν κάνει διαδήλωση έξω από το σπίτι του Γερμανού Στρατιωτικού Διοικητή Νοτίου Ελλάδος, και καταδικάστηκαν σε πολυετείς ποινές.

Η γνωστοποίηση προειδοποιούσε τον αθηναϊκό πληθυσμό «όπως μη αφήνη να παρασύρεται υπό των κομμουνιστών και των καλουμένων εθνικών στοιχείων εις εχθρικάς πράξεις εναντίον των Δυνάμεων Κατοχής». Μάταια πάντως, γιατί από το φθινόπωρο του 1943 οι γειτονιές της Αθήνας άρχισαν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο των κατακτητών. Αργότερα δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως προαγωγές αστυνομικών για την «αποτελεσματική συμπλοκή μετά ταραξιών και διαδηλωτών κατά τας σκηνάς της 22ας Ιουλίου 1943» και τη συμβολή τους «εις την αποκατάστασιν της τάξεως»

Ούρλιαζαν οι Γερμανοί

Ντοκουμέντα από την αιματηρή διαδήλωση του ΄43 για τη Μακεδονία. Οι Γερμανοί άνοιξαν πυρ κατά 400 χιλιάδων διαδηλωτών που φώναζαν να μην παραχωρηθούν η Μακεδονία και η Θράκη στη Βουλγαρία.

«Έξι ώρες οι Γερμανοί ούρλιαζαν από λύσσα, γιατί δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι ήταν δυνατόν να κινηθεί ένας τεράστιος όγκος 400 χιλιάδων ανθρώπων με τέτοιο συντονισμό και ακρίβεια. Έξι ώρες, μάτωναν οι δρόμοι της Αθήνας, από το αίμα των καλύτερων παιδιών της», αφηγείται ο Μίνως Σταυρίδης, αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της διαδήλωσης, στις 22 Ιουλίου 1943, στο ντοκιμαντέρ του Αντώνη Βογιάζου «Χρονικό της Εθνικής Αντίστασης», το 1985.

Εκείνη την ημέρα κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας η μαζικότερη διαδήλωση της κατοχής. Προετοιμάστηκε από το ΕΑΜ και πήραν μέρος πατριώτες και μέλη όλων των αντιστασιακών οργανώσεων. Χιλιάδες πολίτες αψήφησαν τον φόβο και διαδήλωσαν για να μην παραχωρηθεί η Μακεδονία και η Θράκη στους Βούλγαρους.

Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετικά τεταμένη. Οι Γερμανοί ήταν εκνευρισμένοι. Θεωρούσαν τη στάση των Ιταλών πολύ χαλαρή.

Φυσικά, οι Αθηναίοι φοβούνταν ότι θα χυθεί αίμα αλλά κατέβηκαν στους δρόμους. Άοπλοι. Σύντομα βρέθηκαν απέναντι στα τανκς και τους αδίστακτους Γερμανούς.

«Για μια στιγμή, η Παναγιώτα Σταθοπούλου, μέλος της ΕΠΟΝ, όρμηξε σε ένα τανκ στην προσπάθεια της να το σταματήσει», αφηγείται ο αντιστασιακός Γιώργος Σταματόπουλος «Η δικιά μας η ομάδα, σαν φτάσαμε εκεί, κοντά στην Ακαδημία, στο Οφθαλμιατρείο, βλέπω ξαφνικά να ξεμπουκάρουν νομίζω από την Ομήρου γερμανικά τανκς τα οποία άρχισαν να χτυπάνε στο ψαχνό. Ήταν εκείνη η στιγμή ακριβώς που έπεσε η Επονίτισα, η Σταθοπούλου. Τη σκηνή δεν την είδα, είδα όμως μια άλλη σκηνή. Είδα μια κοπέλα να σκαρφαλώνει στο τανκ. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή, την είδα να βουτάει ένα ξύλο, ένα παπούτσι -δεν ξέρω κι εγώ τι ήταν- και να χτυπάει τον Γερμανό πολυβολητή και να πέφτει μετά κάτω νεκρή. Ήταν η 19χρονη Επονίτισα Κούλα Λίλη, φοιτήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας».

Σύμφωνα με τα αντιστασιακά έντυπα, στη διαδήλωση της 22ας Ιουλίου υπήρξαν περίπου 30 νεκροί, 200 τραυματίες και 500 συλληφθέντες.

Ύστερα από όλες αυτές τις λαϊκές κινητοποιήσεις, η χιτλερική ηγεσία αποφάσισε να εγκαταλείψει το σχέδιο της για παράδοση όλης της Μακεδονίας στις βουλγαρικές δυνάμεις. Ωστόσο, το κίνημα των μεγάλων διαδηλώσεων του λαού της Αθήνας σε απώλειες, γινόταν όλο και μεγαλύτερο.

Στη φωτογραφία ντοκουμέντο διακρίνονται οι πρώτοι νεκροί πάνω στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου.

Όπως διηγήθηκε η Μαρία Καρρά, στέλεχος της μαθητικής ΕΠΟΝ και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της 22ας Ιουλίου ’43: «Εκείνο που ήταν πολύ χαρακτηριστικό ήταν ότι ήμασταν όλοι άοπλοι. Πηγαίναμε να πολεμήσουμε και να διεκδικήσουμε από έναν κατακτητή σιδερόφραχτο, καλοντυμένο, καλοταϊσμένο και φανατικό. Εμείς πηγαίναμε άοπλοι, κουρελιασμένοι, ξεπαπούτσωτοι πολλές φορές, αλλά…πηγαίναμε! ...

Ήταν μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και ήδη η διαδήλωση μετρούσε τα πρώτα της θύματα. Όπως εξομολογήθηκε η Μαρία Καρρά, στέλεχος της μαθητικής ΕΠΟΝ και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της 22ας Ιουλίου ’43: “Εκείνο που ήταν πολύ χαρακτηριστικό, ήταν ότι ήμασταν όλοι άοπλοι. Πηγαίναμε να πολεμήσουμε και να διεκδικήσουμε από έναν κατακτητή σιδερόφραχτο, καλοντυμένο, καλοταϊσμένο και φανατικό. Εμείς πηγαίναμε άοπλοι, κουρελιασμένοι, ξεπαπούτσωτοι πολλές φορές, αλλά…πηγαίναμε!

…κάτι είναι σαν ηφαίστειο που άξαφνα θ’ ανάψει.

Ο Ηλίας Βενέζης, στο διήγημά του 22 Ιουλίου 1943, περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τη διαδήλωση, τη γερμανική βία και τη θυσία των νέων που στάθηκαν απέναντι από το άρμα μάχης με μόνο όπλο το θάρρος τους:

«…Μες στην Αθήνα στους μεγάλους δρόμους της, το πλήθος περπατά σιωπηλό και σκυφτό σα να σεργιανά στον ήλιο και στα αγάλματα. Τίποτα δεν προδίνει πως κάτι ετοιμάζεται, πως κάτι θα γίνει. Ωστόσο, η στυφή σιωπή είναι τόση μες στη χαρά του ήλιου που λάμπει, που το μαντεύεις: κάτι είναι σαν ηφαίστειο που άξαφνα θ’ ανάψει. Κι η σπίθα ανάβει…να κορίτσι, κρατώντας ένα στεφάνι από δάφνη, σκαλώνει στο άγαλμα του Φεραίου και το στεφανώνει. Ο λαός γονατίζει. Και όλα τα πικραμένα στόματα ψέλνουν τον Υμνο στην Ελευθερία. {…} ενώ γύρω του λυσσασμένα άρχισαν να χύνουν μολύβι και αίμα τα άρματα πάνου σε ανθρώπους άοπλους και ανυπεράσπιστους, σε γυναίκες και παιδιά. «Όχι πια άλλο! Όχι άλλο! Κάτω οι τύραννοι!» Αφρισμένο τώρα κατέβαινε την πλατιά λεωφόρο το κύμα και βογκούσε.

Την ίδια στιγμή ακούγονται απ’ την άκρη του δρόμου οι αλυσίδες του γερμανικού τανκ, που κίτρινο σαν το θάνατο, τρέχει προς το μέρος που άναψε η σπίθα. Πριν προφτάξει να ρίξει τη φωτιά του, η διαδήλωση πυκνή τώρα, ολοένα πιο πυκνή, ξεχύνεται σε άλλο δρόμο, στρίβει, ελίσσεται σαν ζωντανό πλάσμα που αμύνεται και παλεύει με σιγουριά και με πίστη.

Όλα τα στόματα τώρα φωνάζουν, όλα τα στόματα ουρλιάζουν. «Οχι πια άλλο! Θέλουμε τη λευτεριά μας! Θέλουμε τη λευτεριά!».

«Την ίδια στιγμή ακούγονται απ’ την άκρη του δρόμου οι αλυσίδες του γερμανικού τανκ, που κίτρινο σαν το θάνατο, τρέχει προς το μέρος που άναψε η σπίθα. Όλα τα στόματα τώρα φωνάζουν, όλα τα στόματα ουρλιάζουν. Οχι πια άλλο! Θέλουμε τη λευτεριά μας! Θέλουμε τη λευτεριά!». …

Στην κορυφή του κύματος μια ασπρογάλανη σημαία ξεδιπλώθηκε τότε. Κυμάτισε στο λίγο αγέρα, κυμάτισαν και τα μαλλιά του κοριτσιού που τη σήκωνε στα χέρια του. Προχωρούσε με σταθερό βήμα, ξαναμμένη και περήφανη, και πλάι της βάδιζε ο φίλος της.

Τραγουδούσαν τον Ύμνο στην Ελευθερία και βάδιζαν.

Τα περιστατικά ήρθαν έπειτα γρήγορα σαν αστραπή. Το γερμανικό άρμα φάνηκε στην άκρη του δρόμου απ’ την αντίθετη μεριά που κατέβαινε η διαδήλωση και χύθηκε πάνου στο πλήθος. Το πολυβόλο άρχισε να κροτά. Αλλά το κύμα που κατέβαινε με ορμή δεν ήταν μπορετό να σταματηθεί. Συνέχισε την πορεία. Το πολυβόλο έριχνε τώρα πάνου στα κορμιά. Βρήκε πρώτα κατάστηθα το νεανικό σώμα που είχε ανεμισμένα μαλλιά στο κεφάλι και που κρατούσε στα χέρια του την ανεμισμένη σημαία.

Την ίδια στιγμή το τανκ που έτρεχε με δαιμονισμένο θόρυβο και είχε φτάσει, έπεσε πάνου στο λαβωμένο σώμα που σπάραζε, πέρασε από πάνω του τις βαριές αλυσίδες του, μπήκε μέσ’ στο πλήθος, το σκόρπισε για μια στιγμή και τράβηξε πέρα. Όλα έγιναν σαν αστραπή. Το αλαλιασμένο πλήθος μόλις πέρασε ο μηχανοκίνητος θάνατος ξεχύθηκε πάλι απ’ τις παρόδους όπου είχε καταφύγει, κι έτρεξε βογκώντας προς το σώμα του κοριτσιού, που έχοντας αγκαλιασμένη τη σημαία την έβρεχε με το αίμα που έτρεχε απ’ τις σπαραγμένες σάρκες του…»

Παρακολουθήστε το συγκλονιστικό απόσπασμα του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ – «ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ», από το 1985, με μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά την διαδήλωση στις 22 Ιουλίου 1943 και έγιναν κομμάτι της ιστορίας….

Πηγή & μέσω Πηγή