Σύμφωνα με τον
καταγγέλλοντα, ο γιατρός ζήτησε χρήματα πριν από το πρώτο χειρουργείο,
ενώ ζήτησε και δεύτερο «φακελάκι» για την επόμενη χειρουργική επέμβαση....
Η συμπεριφορά, όμως, του γιατρού, -σύμφωνα με το θύμα- ήταν εκβιαστική γιατί του ζήτησε άλλα 600 ευρώ, ποσό που εμφάνισε ως υπόλοιπο από τη δεύτερη χειρουργική επέμβαση. Σύμφωνα με τον 40χρονο ασθενή, του είχε ήδη δώσει 2.650 ευρώ.
Τότε είχε αφεθεί ελεύθερος, έχοντας καταβάλει εγγύηση 20,000 ευρώ.
Σύμφωνα με ανάρτηση στο Indymedia που συνοδεύεται από βίντεο, μέλη του
Ρουβίκωνα επισκέφθηκαν το γραφείο του και είχαν μια «εκτενέστατη συζήτηση»
μαζί του.
Μάλιστα ο γιατρός επιθυμεί την ποινική δίωξη των μελών του Ρουβίκωνα και αυτή τη στιγμή η ΕΛ.ΑΣ. διεξάγει έρευνες προκειμένου να γίνουν συλλήψεις στο πλαίσιο του αυτοφώρου.
Η ανάρτηση του Ρουβίκωνα:
Υπάρχουν πολιτικές παρεμβάσεις που χωρίς την αναλυτική τους επεξήγηση
χάνουν το περιεχόμενό τους. Το να επιτεθείς σε έναν «γιατρό» που
εκβιάζει με την ζωή του ασθενή του για να πληρωθεί είναι μια πράξη που
τα λόγια έχουν λίγα να της προσφέρουν. Μιλάει μόνη της.
Επιτιθόμαστε, με μεγάλη προθυμία είναι η αλήθεια, σε ένα αυτοαποκαλούμενο «γιατρό», τον Γιώργο Θεωδορόπουλο Επ. Καθηγητή Χειρουργικής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ απο το Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Ο άνθρωπος αυτός πιάστηκε να δέχεται φακελάκι απο έναν προλετάριο για να τον χειρουργήσει. Και μάλιστα έναν άπορο ασθενή, που ζούσε με επιδόματα και απο τον οποίο είχε ήδη πάρει φακελάκι χιλιάδων ευρώ στην πρώτη του επέμβαση. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του θράσους αυτού του τύπου, αρνίόνταν να εξετάσει καν τον ασθενή αν πρώτα δεν πληρώνονταν ενώ του ζήτησε να του δώσει το ίδιο το επίδομα που λάμβανε για να επιβιώσει.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το θράσος του είναι δικαιολογημένο. Απειροελάχιστοι έχουν πιαστεί ποτέ απο το κράτος για μια τέτοια πρακτική. Δεν είναι μόνο ότι εντελώς δικαιολογημένα ένας που κινδυνεύει θανάσιμα η ζωη ή δική του ή κάποιου οικείου του δεν θα την θέσει σε πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο ρισκάροντας μια καταγγελία όταν η κλεψύδρα μετράει αμείλικτα.
Είναι πάνω απο όλα ότι κάτι τέτοιοι τύποι που παρασιτούν στην επιβίωση του καθένα και της καθεμιάς, αποτελούν μέλος της κοινωνικής ελίτ. Η ανώτερη «μεσαία τάξη» χαίρει κι αυτή της ασυλίας και των αβάτων που χαίρουν και τα άλλα τμήματα της ελίτ. Το φακελάκι είναι μια ημινομιμοποιημένη παραγματικότητα, που όλοι την ξέρουν, όλοι πληρώνουν, και που μια στο τόσο κάποιος την πατάει. Ήταν απλά γκαντέμης ο Θεοδωρόπουλος.
Αλλά όχι και τόσο άτυχος. Η αλληλοπροστασία των προνομιούχων είναι το φάρμακο για τους άτυχους απο αυτούς. Πιάστηκε με τα χρήματα στα χέρια, έπαιξε στα ζάρια τον θάνατο ενός αδύναμου και είναι μια χαρά έξω απο την φυλακή συνεχίζοντας το «λειτούργημά του». Να θυμίσουμε τι έπαθε μια καθαρίστρια που πλαστογράφησε πτυχίο δημοτικού για να ζήσει τα παιδιά της; Για όσους αναρωτιούνται τι σημαίνει «ταξική δικαιοσύνη» αυτό ακριβώς σημαίνει: η καθαρίστρια για ένα πλαστό χαρτί φυλακή κι ο μεγαλογιατρός που εκβίασε με θάνατο έξω. Τόσο απλά.
Ως Ρουβίκωνας έχουμε ξαναπαρέμβει για το θέμα με εκείνον τον ανεκδιήγητο γιατρό Χαρίτο. Μετά απο αυτόν οι κρατικές υπηρεσίες είχαν και καλά «κινητοποιηθεί» για το θέμα. Φυσικά τίποτα δεν έγινε.
Και πάλι σταγόνα στον ωκεανό είναι αυτό που κάνουμε. Αλλά χωρίς φιλοδοξίες να «λύσουμε» το θέμα, τουλάχιστον στέλνουμε ένα μήνυμα. Η βάση μπορεί να σηκώσει χέρι. Υπάρχουν και άλλες «ατυχίες» που μπορούν να βρουν ένα τέτοιο παράσιτο όπως ο Θεωσορόπουλος πέρα από το να βρεθεί ένας τόσο απελπισμένος ασθενής να τον καταγγείλει.
Για άλλη μια φορά να πούμε ότι όπως και σε άλλα κοινωνικά πεδία, έτσι και σε αυτό της περίθαλψης υπάρχουν δύο στρατόπεδα που χωρίζονται με ηθικά, πολιτικά και ταξικά σύνορα. Απο την μία γιατροί που στέκονται στο πλευρό των ανθρώπων, γιατροί που αγωνίζονται για καλύτερη υγεία για όλους, γιατροί που πληρώνονται ψίχουλα. Απο την άλλη, οι τύποι που θεωρούν ότι τους χρωστάει ο κόσμος, αντικοινωνικά στοιχεία για τα οποία η δημόσια ξεφτίλα είναι το ελάχιστο που τους αξίζει.
Εμείς στο όνομα πρώτα απο όλα του εαυτού μας ως άνθρωποι της βάσης απαντάμε σε μια πρόκληση που μας αφορά. Δεν περιμένουμε απο το σύστημα να υπονομεύσει τον εαυτό του. Κάνουμε το λίγο που μπορούμε. Αλλά το λίγο είναι περισσότερο από το τίποτα.
Επιτιθόμαστε, με μεγάλη προθυμία είναι η αλήθεια, σε ένα αυτοαποκαλούμενο «γιατρό», τον Γιώργο Θεωδορόπουλο Επ. Καθηγητή Χειρουργικής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ απο το Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Ο άνθρωπος αυτός πιάστηκε να δέχεται φακελάκι απο έναν προλετάριο για να τον χειρουργήσει. Και μάλιστα έναν άπορο ασθενή, που ζούσε με επιδόματα και απο τον οποίο είχε ήδη πάρει φακελάκι χιλιάδων ευρώ στην πρώτη του επέμβαση. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του θράσους αυτού του τύπου, αρνίόνταν να εξετάσει καν τον ασθενή αν πρώτα δεν πληρώνονταν ενώ του ζήτησε να του δώσει το ίδιο το επίδομα που λάμβανε για να επιβιώσει.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το θράσος του είναι δικαιολογημένο. Απειροελάχιστοι έχουν πιαστεί ποτέ απο το κράτος για μια τέτοια πρακτική. Δεν είναι μόνο ότι εντελώς δικαιολογημένα ένας που κινδυνεύει θανάσιμα η ζωη ή δική του ή κάποιου οικείου του δεν θα την θέσει σε πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο ρισκάροντας μια καταγγελία όταν η κλεψύδρα μετράει αμείλικτα.
Είναι πάνω απο όλα ότι κάτι τέτοιοι τύποι που παρασιτούν στην επιβίωση του καθένα και της καθεμιάς, αποτελούν μέλος της κοινωνικής ελίτ. Η ανώτερη «μεσαία τάξη» χαίρει κι αυτή της ασυλίας και των αβάτων που χαίρουν και τα άλλα τμήματα της ελίτ. Το φακελάκι είναι μια ημινομιμοποιημένη παραγματικότητα, που όλοι την ξέρουν, όλοι πληρώνουν, και που μια στο τόσο κάποιος την πατάει. Ήταν απλά γκαντέμης ο Θεοδωρόπουλος.
Αλλά όχι και τόσο άτυχος. Η αλληλοπροστασία των προνομιούχων είναι το φάρμακο για τους άτυχους απο αυτούς. Πιάστηκε με τα χρήματα στα χέρια, έπαιξε στα ζάρια τον θάνατο ενός αδύναμου και είναι μια χαρά έξω απο την φυλακή συνεχίζοντας το «λειτούργημά του». Να θυμίσουμε τι έπαθε μια καθαρίστρια που πλαστογράφησε πτυχίο δημοτικού για να ζήσει τα παιδιά της; Για όσους αναρωτιούνται τι σημαίνει «ταξική δικαιοσύνη» αυτό ακριβώς σημαίνει: η καθαρίστρια για ένα πλαστό χαρτί φυλακή κι ο μεγαλογιατρός που εκβίασε με θάνατο έξω. Τόσο απλά.
Ως Ρουβίκωνας έχουμε ξαναπαρέμβει για το θέμα με εκείνον τον ανεκδιήγητο γιατρό Χαρίτο. Μετά απο αυτόν οι κρατικές υπηρεσίες είχαν και καλά «κινητοποιηθεί» για το θέμα. Φυσικά τίποτα δεν έγινε.
Και πάλι σταγόνα στον ωκεανό είναι αυτό που κάνουμε. Αλλά χωρίς φιλοδοξίες να «λύσουμε» το θέμα, τουλάχιστον στέλνουμε ένα μήνυμα. Η βάση μπορεί να σηκώσει χέρι. Υπάρχουν και άλλες «ατυχίες» που μπορούν να βρουν ένα τέτοιο παράσιτο όπως ο Θεωσορόπουλος πέρα από το να βρεθεί ένας τόσο απελπισμένος ασθενής να τον καταγγείλει.
Για άλλη μια φορά να πούμε ότι όπως και σε άλλα κοινωνικά πεδία, έτσι και σε αυτό της περίθαλψης υπάρχουν δύο στρατόπεδα που χωρίζονται με ηθικά, πολιτικά και ταξικά σύνορα. Απο την μία γιατροί που στέκονται στο πλευρό των ανθρώπων, γιατροί που αγωνίζονται για καλύτερη υγεία για όλους, γιατροί που πληρώνονται ψίχουλα. Απο την άλλη, οι τύποι που θεωρούν ότι τους χρωστάει ο κόσμος, αντικοινωνικά στοιχεία για τα οποία η δημόσια ξεφτίλα είναι το ελάχιστο που τους αξίζει.
Εμείς στο όνομα πρώτα απο όλα του εαυτού μας ως άνθρωποι της βάσης απαντάμε σε μια πρόκληση που μας αφορά. Δεν περιμένουμε απο το σύστημα να υπονομεύσει τον εαυτό του. Κάνουμε το λίγο που μπορούμε. Αλλά το λίγο είναι περισσότερο από το τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου