Απάντηση στο ερώτημα: Αυτοδικία ή επανάσταση;

Αυτοδικία (νομικός όρος). "Επιδίωξη αποκατάστασης αδίκου παρακάμπτοντας την νόμιμη δικαστική οδό... η απ’ ευθείας τιμωρία του αδικήσαντος από τον αδικημένο χωρίς προηγούμενη προσφυγή στην αρμόδια αρχή".  

Επανάσταση. "Η ενέργεια του "επανίστασθαι" δηλαδή της γενικευμένης εξέγερσης που μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους είτε θρησκευτικούς, είτε πολιτικούς, ή ακόμα ο συνδυασμός και των δύο, (π.χ. ιρανική επανάσταση) με απώτερο σκοπό είτε την επιβολή ενάντια του κράτους, είτε την ανατροπή του καθεστώτος".

Κατά το Μαρξ, "Το ανώτερο στάδιο του πολιτικού αγώνα είναι η κοινωνική επανάσταση, που έχει ως καθήκον....
 
την αντικατάσταση των παλαιών παραγωγικών σχέσεων με καινούριες. Ο χαρακτήρας μιας επανάστασης καθορίζεται από το είδος των αντιθέσεων που λύνει και από το καθεστώς που εγκαθιδρύει. 

Το βασικό στην κοινωνική επανάσταση είναι το πρόβλημα του περάσματος της εξουσίας στα χέρια των εκπροσώπων των νέων παραγωγικών σχέσεων. Η κοινωνική επανάσταση δεν τελειώνει εδώ αλλά πρέπει να προχωρήσει στην οικοδόμηση των νέων παραγωγικών σχέσεων. Η οικοδόμηση αυτή γίνεται μέσα από συνθήκες ταξικής πάλης που εξακολουθεί να διεξάγεται και μετά την κατάκτηση της εξουσίας". 

Από τους ορισμούς γίνεται φανερό η διαφορά Επανάστασης και αυτοδικίας. Γιατί ορισμένοι έχουν την τάση να ταυτίζουν πράξεις αυτοδικίας με επαναστατικές. Η αυτοδικία διαφέρει ως προς το σκοπό.

Η αποκατάσταση της δικαιοσύνης στην αυτοδικία αφορά το πρόσωπο και όχι τις βαθύτερες αιτίες της αδικίας που είναι η ανισότητα. Η αυτοδικία (στις περιπτώσεις που αναφερόμαστε) τελειώνει με την τιμωρία ενός καθάρματος το οποίο η δικαιοσύνη δεν ακουμπά. 

Η Κοινωνική Επανάσταση είναι κάτι πολύ ευρύτερο και σπουδαιότερο. Χτυπά στη ρίζα τη διαφθορά και τη σήψη. Δημιουργεί προϋποθέσεις για ισονομία και πραγματική δικαιοσύνη, άρα εξαφανίζει και τις αιτίες της αυτοδικίας.  

Πράγματι, αν κάποιος γνωρίζει από πριν ότι οι ένοχοι θα τιμωρηθούν, όποιοι κι αν είναι αυτοί, δεν χρειάζεται να προβεί ο ίδιος σε καμιά άλλη ενέργεια αποκατάστασης της δικαιοσύνης, πλην φυσικά της καταγγελίας του εγκλήματος και της παρουσίασης των στοιχείων - αποδείξεων.

Το αίσθημα πικρίας που νιώθουν πολλοί από τις παράλογες και άδικες αποφάσεις των δικαστηρίων δείχνει στις περισσότερες περιπτώσεις, πως οι δικαστές χρησιμοποιούν δυο μέτρα και δυο σταθμά, πράγμα απαράδεκτο και ανήθικο.  

Η δικαιοσύνη έχει επίσης άμεση σχέση με τη νομοθεσία. Η εφαρμογή ενός σκληρού και άδικου νόμου, ενός νόμου που χτυπά τις φτωχότερες τάξεις, δημιουργεί επίσης αίσθημα οργής και αγανάκτησης. 

Η εφαρμογή των πλειστηριασμών για παράδειγμα θα στείλει πολλούς συνανθρώπους μας στο δρόμο. Κυριολεκτικά θα τους αφανίσει. Αν κάποιος λοιπόν από αυτούς αντιδράσει, με όποιο τρόπο νομίζει, θα έχει δίκιο, αφού θα πρόκειται πλέον για την επιβίωση του ιδίου και της οικογένειάς του. 

Όμως ακόμα κι αν ευχαριστηθούν πολλοί με την τιμωρία ενός καθάρματος, όσο ελεεινό και τρισάθλιο κι αν είναι αυτό, πάντοτε θα ισχύει αυτό που είπε ο Λένιν: Θα αντικατασταθεί αμέσως από κάποιον ίδιο ή χειρότερο. 

Οι κομμουνιστές λοιπόν είναι αντίθετοι σε κάθε μορφή ατομικής τρομοκρατίας, αυτοδικίας, όμως είμαστε υπέρ του δικαιώματος της εργατικής τάξης να χρησιμοποιεί κάθε μορφή πάλης για να καμφθεί η κρατική βία. 

Οποιαδήποτε ενέργεια λοιπόν πρέπει να είναι ενταγμένη στο γενικότερο πλαίσιο της Επανάστασης. 

Αν βοηθά το λαϊκό κίνημα, όπως η Αντίσταση του Ρουβίκωνα, προσφέρει Ελπίδα και κυρίως προτρέπει σε περαιτέρω Μαζική Δράση, τότε είναι ότι καλύτερο. 

Αν όμως εκτονώνει απλά προσφέροντας μια πρόσκαιρη ανακούφιση, τότε είναι όχι μόνο άχρηστη, αλλά κι επικίνδυνη. 

Γράφει ο mitsos175

tsak-giorgis