Με αγάπη, πάθος, πόνο αλλά χωρίς δάκρυα!

Η θριαμβευτική επανεκλογή του Πελετίδη δεν σηματοδοτεί και περήφανη νίκη του ΚΚΕ στις δημοτικές εκλογές, από την στιγμή που χάθηκαν τέσσερις δήμοι προπύργιά του και από τη στιγμή, που τα ποσοστά του παραμένουν καθηλωμένα και στην κεντρική πολιτική σκηνή. 

Άρα υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό, ως προς το τι θέλει, σκοπεύει και πως το διεκδικεί αυτό το κόμμα....

Στην Πάτρα ψήφισαν τον ακέραιο άνθρωπο, που τίμησε την ιδιότητά του ως κομμουνιστής και μέσα στο ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του έκανε τα πάντα, σε πλήρη ρήξη με τα τοπικά συμφέροντα, για να σταθεί, ως Τοπική Αυτοδιοίκηση, δίπλα στον ευάλωτο δημότη, μη περιμένοντας την ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών.

Επίσης, η κατάληψη θέσεων δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων από πλευράς της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, δεν σηματοδοτεί κάποια έναρξη διαδικασιών ζύμωσης και ανταπόκρισης στην κοινωνία, από την στιγμή, που δεν αντιστοιχείται με την ολοένα και απογοητευτικά συρρικνούμενη απήχηση στο κεντρικό πολιτικό πεδίο (εφόσον μιλάμε με όρους εκλογικούς). Και μάλιστα σε μια δεκαετή περίπου περίοδο, που οι συνθήκες ήταν οι ιδανικές για το ξεπέταγμά της...

Και σκέφτομαι, και λέω, μήπως ήρθε η ώρα για την Επαναστατική, την Αντικαπιταλιστική Αριστερά, να αφήσει, προς το παρόν έστω, αυτό το κυνήγι της καταγραφής μέσω των εκλογικών διαδικασιών, ειδικά της κεντρικής πολιτικής σκηνής, και να στραφεί, εκεί, που πραγματικά ξέρει και μπορεί και το έχει αποδείξει;

Στους χώρους δουλειάς, στις τοπικές κοινωνίες, στο προσφυγικό, στο αντιρατσιστικό, στο αντιφασιστικό, σε κάθε δομή αλληλεγγύης. 

Εκεί, που θα βάλεις τις βάσεις για τις συνολικές μαζικές παρεμβάσεις

Δεν είναι άμυνα απέναντι στην ήττα 

Είναι η δικιά σου επίθεση, με τους δικούς σου όρους, στους χρόνους και στους τόπους, που εσύ επιλέγεις. 

Γιατί ήταν όλα δύσκολα όλα αυτά τα χρόνια και, επειδή έρχονται ακόμα δυσκολότερα, θέλω να ξέρω, να έχω δίπλα μου, να βαδίζω χέρι χέρι με τον σύντροφο και τη συντρόφισσά μου στο Σύλλογο, στην γειτονιά, στη σύγκρουση στο δρόμο και όχι, μόνον, συγκροτώντας εναγωνίως ψηφοδέλτια ανά την επικράτεια.

Με αγάπη, πάθος, πόνο αλλά χωρίς δάκρυα!

Της Αλέκας Ζορμπαλά

tsak-giorgis