Αλλαγή σκυτάλης μεταξύ διαχειριστών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Δεν είναι δύσκολο να «διαβάσει» κανείς ένα εκλογικό αποτέλεσμα, όταν δε βάζει μπροστά σκοπιμότητες δικαιολόγησης του ενός ή του άλλου φαινομένου. 

Η αριθμητική είναι το πρώτο από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει, για να διαπιστώσει ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. 

Στη συνέχεια, πρέπει –βάσει αυτής της αριθμητικής- να επιχειρήσει να διεισδύσει στην ουσία των πραγμάτων και....

 

να βγάλει συμπεράσματα. 

Για τους αστούς, οι εκλογές είναι «η ύψιστη στιγμή της δημοκρατίας». 

Για μας είναι η διαδικασία μέσω της οποίας η αστική εξουσία νομιμοποιεί τους διαχειριστές της. 

Οι μετακινήσεις ψηφοφόρων από κόμμα σε κόμμα μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως δείκτης ωριμότητας της εργατικής τάξης. Όχι όμως με βάση απλώς τις προσθαφαιρέσεις των αριθμών, αλλά σε συνδυασμό με την κοινωνική πραγματικότητα. 

Επειδή διαβάζουμε διάφορα για αποτέλεσμα «δυσμενές για το λαό», για «συντηρητικοποίηση» και τα παρόμοια, ρωτάμε: 

αν το αποτέλεσμα στην κορυφή ήταν ανάποδα, θα μιλούσατε για «αριστερή στροφή»; Αν υπήρχε μια οριακή άνοδος των πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιοριζόμενων ως «αριστερών», της τάξης του 4%-5% (είμαστε γενναιόδωροι, όπως βλέπετε), θα μιλούσατε για «αριστερή στροφή»; Είναι δυνατόν να υπάρξει «αριστερή στροφή» στις κάλπες, όταν ένας λαός είναι ταξικά ακινητοποιημένος, απογοητευμένος, με την ηττοπάθεια να παραλύει τις συνειδήσεις; 

Αυτοί που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή, σε συνθήκες κοινωνικής άπνοιας, χωρίς ούτε στοιχειώδεις διεκδικητικούς αγώνες, θα μπορούσε να εκφραστεί αριστερή στροφή στις κάλπες, είναι αισχροί οπορτουνιστές, ψηφοθήρες, οπαδοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, που τους ενδιαφέρει μόνο η αναπαραγωγή της δικής τους πολιτικής μιζέριας, μέσω της μικρής έστω ενίσχυσης του γλοίσχρου εκλογικού τους ποσοστού. 

Αυτό που συνέβη στις ευρωεκλογές δεν είναι παρά η αναπαραγωγή ενός φαινομένου που συμβαίνει δεκαετίες τώρα στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Μια αλλαγή σκυτάλης ανάμεσα στους διαχειριστές της αστικής εξουσίας. Μεγάλες μάζες ψηφοφόρων μετακινήθηκαν από την υποστήριξη του ενός κόμματος προς την υποστήριξη του άλλου. 

Και μάλιστα, χωρίς αυτή τη φορά να κυριαρχεί κάποιο κρίσιμο ψευτοδίλημμα, όπως το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» που κυριαρχούσε την περίοδο 201ο-2015. 'Η μάλλον ακριβώς γι' αυτό. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εξαφανίσει αυτό το ψευτοδίλημμα, όχι βγάζοντας τη χώρα από τα Μνημόνια, όπως αρέσκεται να λέει (χωρίς να πείθει κανένα), αλλά υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο και προσθέτοντάς το στα δύο προηγούμενα.

Απ' αυτή την άποψη, μπορούμε να πούμε ότι η επάνοδος της ΝΔ, μολονότι είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο των πολιτικών κύκλων του αστικού κοινοβουλευτισμού, είναι «έργο ΣΥΡΙΖΑ». 

Και δε θα 'πρεπε να παραπονιούνται και να βρίζουν το λαό ως… αγνώμονα οι συριζαίοι, γιατί -αν μη τι άλλο- μέσα στην τούρλα της πολιτικής κρίσης που σφράγισε τη μνημονιακή περίοδο, κατάφεραν να «κουρέψουν» το ΠΑΣΟΚ και να γίνουν αυτοί ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. 

Δεν έχουν, βέβαια, το βάθος του παλιού ΠΑΣΟΚ (συνδικαλιστική γραφειοκρατία, μηχανισμούς στην τοπική διοίκηση κτλ.) κι ίσως ο φόβος ότι μπορεί να επιστρέψουν στο παλιό 4% να είναι αυτός που προκαλεί τον πανικό και την υστερία τους. 

Συντριβή 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε οριακά, όπως προεξοφλούσαν τα παπαγαλάκια της προπαγάνδας του το τελευταίο προεκλογικό δεκαήμερο, αλλά συνετρίβη. Γιατί είναι συντριβή να χάνεις εξακόσιες χιλιάδες ψήφους σε σχέση με τον Σεπτέμβρη του 2015 και εννιακόσιες χιλιάδες σε σχέση με τον Γενάρη του 2015. Ακόμα κι αν συγκρίνουμε μόνο με τις ευρωεκλογές του 2014 (που δεν είχε φτάσει στο εκλογικό του «πικ»), οι απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ φτάνουν τις 175.000 ψήφους. 

Η εικόνα της συντριβής γίνεται πιο παραστατική αν προσθέσουμε τις περιφερειακές και τις δημοτικές εκλογές. Η Δούρου, το βαρύ πυροβολικό του 2014, έγινε μπαίγνιο στα χέρια του Πατούλη. Κόντεψε να την περάσει ακόμα και ο Σγουρός! Η Δεξιά θα πάρει για πρώτη φορά την Περιφέρεια Αττικής (Υπερνομαρχία παλιότερα). «Εργο ΣΥΡΙΖΑ» και αυτό. 

Ο «άχαστος» Τσίπρας, που κομπορρημονούσε από τα τηλεοπτικά στούντιο ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να χάσει από τον Μητσοτάκη, που θύμιζε ότι το 2015 κέρδισε τρεις «κολλητές» αναμετρήσεις (εκλογές Γενάρη, δημοψήφισμα, εκλογές Σεπτέμβρη), βλέπει τώρα τον Κούλη από μια απόσταση εννιάμισι σχεδόν εκατοστιαίων μονάδων. Γι' αυτό και του πέφτει τόσο βαριά η ήττα. 

Υπήρξε τέτοια η αλαζονεία του που δε δίστασε να συμπεριφερθεί σαν τον Καλιγούλα που είχε κάνει το άλογό του Υπατο της Ρώμης. Πήρε το κάθε σούργελο και το έβαλε υποψήφιο για να πουλήσει λαϊφσταϊλίκι. Το αποτέλεσμα ήταν ο μεν «εραστής δυτικών προαστίων» να μην του φέρει τίποτα στη συγκομιδή της κάλπης, αλλά ν' αρπάξει μια έδρα εξασφαλίζοντας μια πενταετία γλυκιάς ζωής στις Βρυξέλλες, το δε «ακατοίκητο» της Θεσσαλονίκης, για χάρη του οποίου και βαγόνια του ανύπαρκτου μετρό εγκαινίασαν και τον Θύμιο Λυμπερόπουλο κουβάλησαν για να μαζέψει ψήφους από τους ταξιτζήδες, να βγει τέταρτο, βλέποντας τρεις δεξιούς υποψήφιους από πάνω! 

Κρύφτηκαν πίσω από πασόκους περιφερειάρχες, αλλά ούτε που τόλμησαν να διεκδικήσουν μερίδιο από τη νίκη του Αρναουτάκη στην Κρήτη, γιατί θα γελούσαν και τα τσιμέντα. Οσο για τον Κατσιφάρα στη Δυτική Ελλάδα, βρέθηκε τέσσερις μονάδες πίσω από τον δεξιό Φαρμάκη και δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι θα μπορέσει να τον ξεπεράσει στο δεύτερο γύρο. 

Καθαρή νίκη 

Ο Μητσοτάκης κέρδισε καθαρά. Η ΝΔ αυξάνει σημαντικά τις ψήφους της σε σύγκριση με όλες τις προηγούμενες εκλογές από το 2014 και μετά. Το ποσοστό της επιστρέφει στα επίπεδα του 2009. Υπό άλλους συσχετισμούς, όμως. Τότε η ΝΔ ήταν δεύτερη, ενώ τώρα είναι πρώτη και το κυριότερο με διαφορά σχεδόν εννιάμισι μονάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ.

 Συμπεράσματα για το τι θα γίνει στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιούλη δεν μπορούν να βγουν, γιατί κάποια κρίσιμα δεδομένα μπορεί ν' αλλάξουν. Τι θα μαζέψει η ΝΔ από τις διάφορες γκρούπες της Ακροδεξιάς που δε θα κατέβουν ή δε θα έχουν καμιά τύχη; Τι θα μαζέψει ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ κι από εκεί; Πώς θα διαμορφωθεί η μεταξύ τους διαφορά; Τι ποσοστό θα αθροίζουν τα κόμματα που δε θα πιάσουν το 3% και θα μείνουν εκτός Βουλής, για να ελπίζει η ΝΔ σε αυτοδυναμία; Το γεγονός ότι νίκησε στις ευρωεκλογές τόσο άνετα και με τόσο μεγάλη διαφορά είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Μητσοτάκη αυτή τη στιγμή. Οπως συστήνουν οι εκλογομάγειροι σ' αυτές τις περιπτώσεις, αρκεί να καβαλήσει το κύμα και να σερφάρει χωρίς να κάνει παρακινδυνευμένες κινήσεις. 

Ποιος διπολισμός; 

Μέσα στη ζαλάδα τους από την ισχυρή (και ηχηρή) σφαλιάρα, το πρώτο που βρήκαν να πουν οι συριζαίοι, ως… θετικό για το κόμμα τους, ήταν πως διαμορφώνεται ένας νέος διπολισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαμβάνει τον προοδευτικό του πόλο!

Διπολισμός με άθροισμα των δύο πρώτων κομμάτων στο 57%! Αλλη μια συριζαίικη παπάτζα. Αν τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής έχουν συρρικνωμένα ποσοστά, αν στη Βουλή μπουν ο Βελόπουλος και ο Μπαρουφάκης, τότε θα έχουμε μια εφτακομματική (ή εξακομματική, επειδή το πιθανότερο είναι να μη μπουν οι νεοναζί) Βουλή, γεγονός που θα καταστήσει δύσκολη την αυτοδυναμία της ΝΔ με το σημερινό ποσοστό. Δείτε τα αποτελέσματα των δύο εθνικών εκλογών του 2015. Και τις δύο φορές, με υψηλότερο ποσοστό από το σημερινό της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αυτοδυναμία. 

Οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική και τότε… αυτοδυναμία τέλος. Ο δε διπολισμός θα είναι μάλλον άχρηστος και θα χρειαστεί να καταφύγουν σε «μεγάλο συνασπισμό», κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Γι' αυτό μιλάμε για συριζαίικη παπάτζα, προκειμένου να βρουν και κάτι θετικό (περισσότερο για να πείσουν ο ένας τον άλλο και όχι οποιονδήποτε μη συριζαίο). 

Σιχασιά 

Διανύουμε την εβδομάδα της «αναζήτησης των αιτίων της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ». Δεν υπάρχει ποιο αποπροσανατολιστική συζήτηση απ' αυτή. Να συζητάς, δηλαδή, αν και πόσο στοίχισε στον ΣΥΡΙΖΑ η χυδαία επίθεση του Πολάκη στον Κυμπουρόπουλο. Και ν' αφήνεις απέξω αυτά που είπε ο Κούλης για το εφταήμερο και για το δώρο Χριστουγέννων. Αυτά δεν κόστισαν στη ΝΔ, αλλά κόστισαν τα μπινελίκια του Πολάκη στον… αθώο Κυμπουρόπουλο! 

Αν ήταν να συμπυκνώσουμε σε μια φράση το λόγο της ευρείας ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, θα λέγαμε ότι «τους σιχάθηκε ο κόσμος». Κι ένα μέρος απ' αυτούς που τους σιχάθηκαν ψήφισε ΝΔ. Γιατί; Αυτοί που ψήφισαν ΝΔ ήταν πεπεισμένοι ότι δεν ψήφιζαν κάτι διαφορετικό από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι ο πυρήνας του ζητήματος. Ολα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα, συμπληρωματικά. 

Να διευκρινίσουμε μόνο ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν κόστισε ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα ποσοστά του στους βορειοελλαδίτικους νομούς δεν έπεσαν περισσότερο απ' ό,τι έπεσαν στους νομούς της υπόλοιπης Ελλάδας, η οποία δεν έδειξε καμιά ιδιαίτερη «καούρα» για «το όνομα που είναι η ψυχή μας». 

Το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα πνίγηκε στους καπνούς των πούρων και τη χλιδή της εφοπλιστικής θαλαμηγού, στα κατορθώματα του περιβόητου Πετσίτη, στις βόλτες με τα κρατικά αεροπλάνα, στα υπερατλαντικά ταξίδια μετά συζύγων, στην αλαζονεία που απέπνεαν τα συριζάκια σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. 'Η νομίζετε ότι ο κόσμος δεν πρόσεξε ότι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» (Παπαγγελόπουλος), το σκάνδαλο Novartis, δεν «έπαιξε» καθόλου κατά την προεκλογική περίοδο; 

Το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα πνίγηκε επίσης στο βόρβορο των στημένων συνεντεύξεων του Τσίπρα, την ώρα που ήξερε ότι υπήρχαν νεκροί στο Μάτι, και των στημένων παρουσιάσεων του Τζανακόπουλου και του Τόσκα, για ν' αποδείξουν ότι οι δορυφόροι «τσάκωσαν τους εμπρηστές». Πνίγηκε στη χυδαιότητα της Δούρου που νοιαζόταν μόνο για την καρέκλα της (δεν έκανα κανένα λάθος, απλώς έκατσε η στραβή στη βάρδια μου!). 

Ενας κόσμος θα τους τα συγχωρούσε όλ' αυτά (δεν ήταν, άλλωστε, πρωτόγνωρα και στη λογική του κοινοβουλευτικού κρετινισμού είναι να κλείνει ο ψηφοφόρος τα μάτια στην ηθική διάβρωση των αστών πολιτικών), αν ασκούσαν μια πολιτική που θ' ανακούφιζε κάπως τα λαϊκά στρώματα από τη μνημονιακή βαρβαρότητα. Αυτός ο κόσμος, που περίμενε κάτι για να ξαναψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, είδε να παίρνονται επί τετραετία το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο, να παίρνονται κάποια μέτρα φιλανθρωπικού χαρακτήρα για τους εντελώς εξαθλιωμένους, πάντα με την έγκριση -αν όχι με εισήγηση- της τρόικας, και λίγο πριν από τις εκλογές να μοιράζουν προεκλογικά επιδόματα στους συνταξιούχους και να μειώνουν τον ΦΠΑ στα τρόφιμα, αναλώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο το «υπερπλεόνασμα» που θα προκύψει στο τέλος του χρόνου, πάντα με την έγκριση της τρόικας. 

Ο κόσμος κατάλαβε τον μαυρογιαλουρισμό και είναι πολλοί που αισθάνθηκαν βαθύτατα ταπεινωμένοι. Κάποιοι έκριναν ότι αυτά θα μπορούσε να τα κάνει και η ΝΔ. Αλλοι έκριναν ότι είναι πιο σωστά αυτά που λέει ο Κούλης, ότι θα μειώσει εξαρχής το «υπερπλεόνασμα», μειώνοντας τη φορολογία. Ελάχιστοι «τσίμπησαν». Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός, στον οποίο ομνύουν κρυφά οι συριζαίοι, λειτούργησε εναντίον τους. Μια κρίσιμη μάζα τους εγκατέλειψε και ψήφισε ΝΔ (ή άλλα κόμματα). Οσο για το επιχείρημα ότι ο Κούλης έχει κρυφή ατζέντα, η απάντηση εκείνων που έχουν σιχαθεί μια κυβέρνηση (τον ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω) είναι γνωστή: 

«αν κάνει άλλα απ' αυτά που λέει, την επόμενη φορά δε θα τον ψηφίσουμε»! 

Ετσι χάνονται οι εκλογές από τις αστικές κυβερνήσεις, όταν οι ψηφοφόροι έχουν πειστεί ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι κατά βάση το ίδιο πράγμα. 

Στάσιμο το ΠΑΣΟΚ 

Αν δεν υπήρχε η συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠΑΣΟΚ θα είχαν ήδη βγει τα μαχαίρια και θα μιλούσαν για δική τους ήττα. Αν δει κάποιος το αποτέλεσμα χωρίς διάθεση ωραιοποίησης, θα διαπιστώσει ότι οι ψήφοι είναι λιγότερες απ’ αυτές που πήρε η «Ελιά» του Βενιζέλου το 2014, αυξημένες όμως καμιά ογδονταριά χιλιάδες σε σχέση με το Σεπτέμβρη του 2015. Πανηγυρίζουν, λοιπόν, επειδή δεν τους εξαέρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Αν σκεφτούμε, όμως, την εξαέρωση του Ποταμιού και τη μεγάλη εκλογική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή των όμορων προς το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ χώρων, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο λόγο για να πανηγυρίζουν. Οταν χάνουν οι άμεσοι ανταγωνιστές σου κι εσύ δεν κερδίζεις σχεδόν τίποτα, σημαίνει ότι δεν έχεις αποκτήσει καμιά δυναμική. 

Ο άλλος λόγος για τον οποίο πανηγυρίζουν, ότι εκτόπισαν τη νεοναζιστική ΧΑ από την τρίτη θέση, είναι… για μπάτσες. Καταρχάς, δεν είχαν καμιά συμμετοχή στο αντιφασιστικό κίνημα. Από την άλλη, οι νεοναζί υπέστησαν πτώση για άλλους λόγους κι έτσι βρέθηκαν οι πασόκοι στην τρίτη θέση. Δεν ανέβηκαν οι πασόκοι, έπεσαν οι νεοναζί. 

Κριτήριο για τους πασόκους θα είναι οι εθνικές εκλογές της 7ης του Ιούλη, στις οποίες θα αντιμετωπιστούν σαν γέμιση από σάντουιτς. Θα πιέζονται από τα δεξιά από τη ΝΔ και από τ’ αριστερά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν διατηρήσουν τις ψήφους τους (πολύ περισσότερο αν τις αυξήσουν) θα μπορούν να αισθάνονται ότι έσωσαν την παρτίδα και να τρέφουν ελπίδες για το μέλλον. Αρκεί να πάρει αυτοδυναμία ο Κούλης και να μη βρεθούν αυτοί στην ανάγκη να στηρίξουν την κυβέρνησή του. Γιατί τότε θα γίνουν ξανά από πολλά χωριά χωριάτες. 

Με αυτοδύναμη ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα διεκδικούν τα πρωτεία στην αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ ενδεχομένως να χρησιμοποιήσει τη συνδικαλιστική του γραφειοκρατία, γιατί σ’ αυτόν τον τομέα υπερέχει από τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι συνδικαλιστικά γυμνός. Προς το παρόν, πάντως, το ΠΑΣΟΚ υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ κατά δεκαέξι ποσοστιαίες μονάδες (περισσότερο από νταμπλ σκορ, όπως λένε στο μπάσκετ). 

Ενδιάμεσοι τέλος 

Οι τσόντες της μνημονιακής περιόδου εξαφανίστηκαν. Ο Καμμένος, που κινούνταν μεταξύ διακοσίων και τριακοσίων χιλιάδων ψήφων, περιορίστηκε στις σαράντα πέντε χιλιάδες (0,80%). Ο Λεβέντης, που πίστεψε ότι από καλτ φιγούρα της μεταμεσονύκτιας trash TV έγινε αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, πήρε σχεδόν διπλάσιες ψήφους από τον Καμμένο, αλλά το 1,45% δεν επιτρέπει ούτε χαραμάδα αισιοδοξίας. Ο Θεοδωράκης, που το 2014-15 έπαιρνε πάνω από 370.000 ψήφους και τον Σεπτέμβρη του 2015 είχε πάρει 222.000, εξαχνώθηκε. Με κάτι παραπάνω από 85.000 ψήφους και 1,51%, η «περιπέτεια» του Ποταμιού έλαβε τέλος μετά πολλών επαίνων. 

Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι αυτά τα κόμματα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού σκηνικού. Δεν υπονοούμε ότι δημιουργήθηκαν βάσει σχεδίου για να παίξουν αυτόν το ρόλο, αλλά επισημαίνουμε ότι η δημιουργία τους αναγκαστικά θα τα οδηγούσε σ’ αυτόν το ρόλο. Ο Καμμένος ήταν ο «αντιμνημονιακός» της Δεξιάς που βοήθησε να σχηματιστεί η κυβέρνηση Τσίπρα. 

Ο Θεοδωράκης ήταν ο «ούτε μνημονιακός ούτε αντιμνημονιακός» του Κέντρου, που μάζεψε διαρροές από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ψήφισε το τρίτο Μνημόνιο και βοήθησε τον Τσίπρα να περάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο δε Λεβέντης μάζεψε «χαβαλέ» ψήφους και έγινε τροφοδότης βουλευρών προς τα άλλα κόμματα. Μην ξεχνάτε ότι η περιβόητη Μεγαλοοικονόμου υπήρξε κάποια στιγμή η 151η βουλευτής της συριζαϊκής πλειοψηφίας. 

Περισσός στα ίδια 

Ο Περισσός δεν κατάφερε να πάρει ούτε τις ψήφους που είχε πάρει τον Σεπτέμβρη του 2015 (πήρε γύρω στις χίλιες πεντακόσιες λιγότερες). Υπολείπεται πενήντα χιλιάδες ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014! «Είναι θετικό ότι το ΚΚΕ παραμένει σταθερή δύναμη για τα λαϊκά συμφέροντα, με τάση αναπλήρωσης των δυνάμεών του», δήλωσε ο Κουτσούμπας το βράδυ της Κυριακής, θυμίζοντας Μπίστη, Σπίρτζη και Χριστοδουλοπούλου. 

Η πρώτη δικαιολογία βρέθηκε: ήταν «δύσκολες οι συνθήκες»! Γιατί ήταν δύσκολες δεν μας το εξήγησαν, οπότε ανατρέξαμε σε μια επόμενη φράση του Κουτσούμπα: 

«Η αντιπαράθεση, η πόλωση, οι ψεύτικες υποσχέσεις, τα εκβιαστικά διλήμματα, ανάμεσα κυρίως στα δύο κόμματα του διπολισμού, διαμόρφωσαν ένα τέτοιο κλίμα που επέδρασε σε λαϊκό κόσμο ο οποίος δεν έχει ακόμη πιστέψει στη δύναμη που έχει, αφήνοντάς την ανεκμετάλλευτη». Αυτός είναι ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός, που λένε οι μαρξιστές, και σ’ αυτό το πλαίσιο έπαιξαν και οι ίδιοι. Δεν αμφισβήτησαν το πλαίσιο, αμφισβήτησαν τα άλλα αστικά κόμματα. Και έχασαν, γιατί σε συνθήκες απογοήτευσης, ηττοπάθειας και ταξικής αδράνειας κερδίζει εκείνος που έχει να τάξει κάποιο «μπαξίσι». 

Ανθ’ ημών Μπαρουφάκης 

Εκπλήξεις στο χώρο των ορφανών του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΛΑΕ του «αριστερού ρεύματος» του ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη. Από 155.000 ψήφους που είχε πάρει στην πρώτη κάθοδό της σε εκλογές (Σεπτέμβρης 2015) περιορίστηκε σε κάτι λίγο πάνω από τις τριάντα χιλιάδες ψήφους. Η Κωνσταντοπούλου, που τον Σεπτέμβρη του 2015 είχε κατέβει μαζί με τη ΛΑΕ, δοκίμασε μόνη της και πήρε κάτι παραπάνω από ενενήντα χιλιάδες ψήφους και ποσοστό 1,61%, πόρρω απέχον από το ονειρεμένο 3% που σε βάζει στη Βουλή. Την επόμενη φορά δε θα πάρει ούτε αυτό. ΛΑΕ και Πλεύση Ελευθερίας συμμετείχαν με τυχοδιωκτικό τρόπο στις εθνικοφασιστικές εκδηλώσεις για το «Μακεδονικό», προσπαθώντας να ψαρέψουν ψήφους στα μαύρα νερά. Επαθαν ό,τι έπαθε και ο Λεβέντης που έκανε το ίδιο: 

δεν πήραν τίποτα. Χαρακτηριστική είναι και η τελευταία θέση που κατέλαβε η υποψήφια της ΛΑΕ στο Δήμο Αθηναίων, κάτω και από τα δύο ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Έτσι, ο Λαφαζάνης δήλωσε ότι φέρει «πλήρως και ακέραια την ευθύνη» για την «πολύ βαριά ήττα» και κήρυξε την «επόμενη ημέρα για τη ΛΑΕ» ως «ημέρα επανεξέτασης εκ θεμελίων της πορείας της και μεγάλων επανατοποθετήσεων». Από την Κωνσταντοπούλου ούτε φωνή ούτε ακρόαση μέχρι την Τετάρτη το βράδυ που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ούτε στο σάιτ της «Πλεύσης» βρήκαμε κάτι. 

Τα μούτρα του έσπασε και ο Αλέξης Μητρόπουλος, που νόμισε ότι οι εμφανίσεις στο πρωινάδικο του Αυτιά και η συνεχής φιλοξενία σε ραδιοφωνικές εκπομπές με ζητήματα εργατικού δικαίου και συνταξιοδοτικά αρκούν για να τον καταστήσουν πολιτικό αστέρα. Άλλο η εξασφάλιση πελατείας για το δικηγορικό γραφείο (που πάει πολύ καλά) και άλλο οι εκλογές. Εκεί, οι είκοσι δύο χιλιάδες ψήφοι και το 0,40% έδειξαν την απόλυτη γύμνια. 

Ο Μπαρουφάκης, που ως νάρκισσος έπαιξε προσωπικό παιχνίδι, περιφερόμενος σε Ευρώπη και Αμερική και παριστάνοντας τον ροκ σταρ της πολιτικής, χωρίς ν’ ανακατεύεται με Λαφαζάνηδες και Ζωές, έκανε την έκπληξη πιάνοντας το 3% (έχασε την έδρα για 392 ψήφους και δικαιούται να τη διεκδικήσει στο εκλογοδικείο). Είτε την πάρει είτε όχι την έδρα στην Ευρωβουλή, προβάλλει πλέον ως φαβορί για να μπει στην επόμενη Βουλή, τραβώντας ψήφους από τα υπόλοιπα ορφανά του ΣΥΡΙΖΑ. Η λογική λέει ότι θα το πετύχει. 

Μεγαλοαστός είναι, παιδί του συστήματος που δε συνιστά κανέναν κίνδυνο. Άλλωστε, το μείγμα μπουρδολογίας που χρησιμοποιεί κάθε άλλο παρά αντισυστημικό είναι. Αυτή τη φορά τα αστικά ΜΜΕ θα τον «παίξουν» (στις ευρωεκλογές δεν τον «έπαιξαν» καθόλου), πρώτον γιατί θα εκτιμήσουν ότι έτσι κι αλλιώς θα μπει στη Βουλή και δεύτερο επειδή είναι κάποιος που μπορεί να κόψει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακολούθησε την πορεία ακορντεόν που τη χαρακτηρίζει. Αυτή τη φορά το ακορντεόν βρέθηκε στην κλειστή θέση. Ο αριθμός των ψήφων που συγκέντρωσε ήταν ο χαμηλότερος από το 2014. Ποσοστιαία, σημαντικά χαμηλότερος. 

Νεοναζί – Ακροδεξιά 

Οι νεοναζί της ΧΑ υπέστησαν συντριβή, χάνοντας τους μισούς ψηφοφόρους τους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014 και εκατό χιλιάδες ψήφους σε σχέση με τις βουλευτικές του Σεπτέμβρη του 2015. Την ίδια κατιούσα πήραν και οι υποψήφιοί της σε περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, διαψεύδοντας όσους διέδιδαν ότι ο Κασιδιάρης διεκδικεί να είναι στο δεύτερο γύρο στην Αθήνα. 

Για μας αυτή η εξέλιξη δεν αποτέλεσε έκπληξη. Παρακολουθώντας τη δίκη των νεοναζιστών και τις φασιστοφυλλάδες τους, είχαμε διαγνώσει (και το είχαμε γράψει κατ’ επανάληψη), ότι βαδίζουν προς εκλογική συρρίκνωση. Αυτό ήταν προδιαγεγραμμένο από τη στιγμή που αναγκάστηκαν να αποσύρουν τα τάγματα εφόδου. Αυτά ήταν που τους έδιναν δύναμη, που τους έφερναν σε επαφή με καθυστερημένα κοινωνικά στρώματα, που τους επέτρεπαν να πουλάνε εκδουλεύσεις σε μαγαζάτορες, λαϊκατζήδες κτλ. 

Νομίζουμε πως αυτές οι ευρωεκλογές ήταν οι πρώτες που η Ακροδεξιά παρουσιάστηκε με τόσα πολλά σχήματα. Θάρρεψαν πως το «Μακεδονικό» είναι η ευκαιρία τους και έφτιαξαν μαγαζάκια (ή αναστήλωσαν κάποια ετοιμόρροπα του παρελθόντος). Απέτυχαν παταγωδώς όλοι, πλην του Βελόπουλου, ο οποίος μάζεψε όλο το «χαρτί». 

Βλέπετε, ήταν αυτός που είχε συνεχή τηλεοπτική παρουσία, μέσα από διάφορους περιφερειακούς σταθμούς, πουλώντας την πραμάτεια του, από θαματουργές αγιορείτικες οδοντόπαστες μέχρι επιστολές του ίδιου του Ιησού Χριστού. Σ' αυτά προσέθεσε μπόλικη αντιμεταναστευτική υστερία (τοίχος με τάφρο και ναρκοπέδιο στον Εβρο), μια πρέζα επαναφορά της θανατικής ποινής και μπόλικο θαυμασμό για τον Πούτιν («το ξανθό γένος»), φτιάχνοντας έναν αχταρμά που τον πούλησε στους ακροδεξιούς εν είδει «νερού του Καματερού». 

Στα ύψη και πάλι η αποχή 

Παρά το διλημματικό-δημοψηφισματικό χαρακτήρα που δόθηκε σ' αυτές τις ευρωεκλογές, παρά την πόλωση που καλλιέργησαν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, παρά την καμπάνια κατά της αποχής (με αισχρή επιχειρηματολογία από διάφορους, ριζοσπάστες αριστερούς» που ηδονίζονται να μετρούν «κουκιά»), η αποχή υπήρξε και πάλι τεράστια, ξεπερνώντας για μια ακόμα φορά το 40%. Αν πάρουμε την περίοδο 2014-2019, μόνο στις εκλογές του Γενάρη του 2015 υπήρξε χαμηλότερη αποχή (36,06%), απότοκο της κυριαρχίας των αυταπατών περί αντιμνημονιακής πολιτικής. 

Μολονότι φέτος ψήφιζαν για πρώτη φορά και οι δεκαεφτάρηδες, η αποχή αυξήθηκε σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014 (41,24% έναντι 40,67%). Ήταν ελαφρώς χαμηλότερη σε σχέση με το ρεκόρ του Σεπτέμβρη του 2015 (43,84%), υπήρξε όμως σημαντική αύξηση των άκυρων και λευκών, γεγονός που υποδηλώνει ότι ένα τμήμα της διαμαρτυρίας εκφράστηκε μ' αυτόν τον τρόπο, κυρίως από ψηφοφόρους που πήγαν για να ψηφίσουν στις δημοτικές εκλογές και ντράπηκαν ή φοβήθηκαν να κάνουν αποχή από την ευρωκάλπη. 

Δεν πρόκειται, φυσικά, να κάνουμε μίζερη αριθμητική ή αλχημείες. Λίγο πάνω - λίγο κάτω, έχει διαμορφωθεί ένα ρεύμα αμφισβήτησης συνολικά της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και απονομιμοποίησης του εκάστοτε εκλογικού αποτελέσματος. 

Η αποχή ως εκλογική στάση προέρχεται από διάφορες κατευθύνσεις, όμως η αύξησή της τα τελευταία χρόνια είναι ένα φαινόμενο καθαρά πολιτικό και όχι απολίτικο, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν. 

Φυσικά, η αποχή δεν μπορεί ν' αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Μήπως όμως μπορεί να την αλλάξει η συμμετοχή; Η αποχή δεν νομιμοποιεί, ενώ η συμμετοχή νομιμοποιεί, όσα «κριτικά» στολίδια κι αν φοράει.

ΚΟΝΤΡΑ