ΕΞΑΡΧΕΙΑ, ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΙ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ…

Στις 8 Ιουλίου μία μόλις ημέρα μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ διαγράφεται από το κόμμα ο αξιωματικός της ΕΛΑΣ Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος. 

Το συγκεκριμένο μπουμπούκι ανήρτησε την προηγούμενη ημέρα στο facebook το εξής πανηγυρικό σχόλιο για την επικράτηση της ΝΔ: 

«Η Ελλάδα από αύριο θα κυβερνιέται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με την ισχύ των γκλομπς μας» και....

 

«Κυριάκο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ κυβέρνησε τη χώρα και τους Έλληνες όπως γουστάρεις!!! Τα ΜΑΤ είναι δίπλα σου γιατί ΕΜΕΙΣ είμαστε το Κράτος».

Στις 7 Νοεμβρίου ο Λάμπρος Γούλας, μέλος του Ρουβίκωνα, ξυλοκοπείται άγρια και βασανίζεται στον δρόμο από Ματατζήδες στα Εξάρχεια, συλλαμβάνεται και διώκεται. Στις 21 Νοεμβρίου δηλώνει ότι αρνείται να καταθέσει στο «Εσωτερικών Υποθέσεων» της ΕΛΑΣ, στο οποίο κλήθηκε, ώστε να κινηθεί η διαδικασία αναγνώρισης των βασανιστών του, καθώς θεωρεί ότι όσα του συνέβησαν αποτελούσαν πολιτική της κυβέρνησης.

Πρώτα απ’ όλα θα τονίσουμε ότι το κράτος με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζεται, αριστερό ή δεξιό, επιβάλλεται με την ωμή βία, όταν επιδιώκει να θέσει τους νέους όρους υποταγής δίχως καθυστέρηση, δίχως να αφήνει ανοικτούς δίαυλους συνεννόησης τουλάχιστον σε σημαντικό βαθμό.

Το κράτος, όμως, έχει συνέχεια. Το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας, η πλέον «αυταρχική» εκδοχή του αναζητά τον δρόμο για την διαιώνιση της κρατικής επιβολής επανασχεδιάζοντας, ανασυγκροτώντας, επεκτείνοντας τις προηγούμενες εμπειρίες, αναλύοντας τις πρότερες «νίκες» ή «ήττες» αξιοποιώντας την λεγόμενη θεσμική μνήμη.

Το «μαλακό» διαδέχεται το «σκληρό», το σιδερένιο χέρι της εξουσίας, απλώνεται εκεί που δεν φθάνουν οι υποσχέσεις για διάλογο και συναίνεση, εκεί όπου η διαχείριση των κοινωνικών αντιθέσεων μέσω συμβιβασμών δεν είναι η κύρια επιλογή.

Όμως, υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Οι βασανισμοί να εναλλάσσονται με τα τελεσίγραφα, ή μάλλον καλύτερα να αλληλοσυμπληρώνονται.

Είναι ας πούμε μια εκδοχή της θεωρίας του μαστιγίου και του καρότου.

Αλλά και ίσως κάτι παραπάνω. Η κοινωνική συναίνεση δεν παύει να θεωρείται σημαντικός παράγοντας έως και κινητήριος δύναμη για την καταστολή, που εντείνεται. Μια ένταση, όμως, που δεν μπορεί να συνεχίζεται εις το διηνεκές, διότι οι κίνδυνοι μεγαλώνουν. Τα απρόοπτα εγκυμονούν κινδύνους, που δύσκολα μπορούν να εκτιμηθούν.

Πρέπει, όμως, να τονίσουμε από την πλευρά μας ότι η στρατηγική της έντασης στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μια επιλογή του «κράτους της δεξιάς».

Όποιος βαυκαλίζεται με παρόμοιες ανοησίες, όχι μόνο βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, αλλά και σε πλήρη αδυναμία να αντιληφθεί στοιχειωδώς τους κρατικούς σχεδιασμούς, οι οποίοι βρίσκονται σε συγκεκριμένη τροχιά, ακριβώς επειδή προηγήθηκε η διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων εκ μέρους του καθεστώτος Τρίπρα.

Οι κινηματικοί πόροι, που ήδη έχουν χαθεί και όσοι επίσης θα χαθούν άμεσα, ήταν και παραμένουν η καύσιμη ύλη σε μια αντιπαράθεση ανάμεσα στην ΝΔ και στον Συριζα, παρ’ ότι ο τελευταίος απέδειξε μεγαλύτερη άνεση και ικανότητα στην καταστολή και την χειραγώγηση του κοινωνικού χώρου.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο Σύριζα ήταν εκείνος, που όταν ανέλαβα αρχικά την διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων καλούσε το κίνημα όχι μόνο να κάνει καταλήψεις, αλλά γενικά να αναλάβει το έργο της αντιπολίτευσης. Και είναι το ίδιο το καθεστώς Τσίπρα που αρκετούς μήνες πριν υποστεί τις δύο απανωτές εκλογικές ήττες προχωρούσε θριαμβευτικά σε επεμβάσεις και εκκενώσεις καταλήψεων.

Αυτή ακριβώς η πρακτική συμπλήρωσε με το ιδανικότερο τρόπο την προηγούμενη «απάθεια» απέναντι σε καταστάσεις, που τις χαρακτήριζε η βαθιά σήψη, η πλήρης απομάκρυνση και από τις πιο βασικές και στοιχειώδεις αξίες και αρχές, που θα μπορούσε να αναγνωρίζει ο καθένας ότι αποτελούσαν μια αδιαπραγμάτευτη παράδοση αγωνιστικότητας και ήθους.

Και είναι σ’ αυτό ακριβώς το πεδίο που οφείλει να σταθεί ο καθένας που έχει ως αφετηρία την ανιδιοτέλεια και την ειλικρινή αγωνία να συμβάλλει με κάθε τρόπο στον αγώνα για έναν ανεξούσιο κόσμο.

Ειδάλλως η επέλαση του κράτους, όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά θα είναι και συντριπτική…

Λ.

anarchy