Από την «Πανευρώπη» στην Ενωμένη Ευρώπη - Η μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Γράφει ο Τιερί Μεϊσάν

Μετά την απελευθέρωση της Δυτικής Ευρώπης το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισαν να την ξανασχεδιάσουν, δημιουργώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Με δισεκατομμύρια δολάρια, η CIA και το ταμείο....

ΜΔΕ χρηματοδοτούν τις προ-ευρωπαϊκές ενώσεις για να τις μετατρέψουν σε όργανα συγκράτησης του κομμουνισμού. 

Ο Allen Dulles και ο Joseph Retinger καταφέρνουν να δημιουργήσουν το Συμβούλιο της Ευρώπης και την ΕΚΑΧ (CECA), αλλά αποτυγχάνουν να επιβάλουν την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα.

Συνάντηση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κινήματος (1949). Από δεξιά προς τα αριστερά: 

το πέμπτο πρόσωπο είναι ο Paul Van Zeeland, και μετά ο Πρόεδρος Duncan Sandys και ο Γενικός Γραμματέας Joseph Retinger.  

Το 1922 ο κόμης Richard Coudenhove-Καλλέργης δημοσίευσε το διάσημο βιβλίο του: Pan Europa, ένα σχέδιο [1]. Ο Αυστρο-Ούγγρος αριστοκράτης, υιοθετώντας για λογαριασμό του τις αναλύσεις του Γάλλου υψηλού αξιωματούχου Louis Loucheur [2] παρατηρεί ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι απαιτούν τεράστια βιομηχανική ικανότητα. Αντιθέτως, είναι επομένως δυνατόν να αποφευχθεί η σύγκρουση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων θέτοντας τους πόρους τους κάτω από μια κοινή αρχή. Μπορεί κανείς να ελπίζει να αποτραπεί ένας άλλος πόλεμος μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας θέτοντας τον γερμανικό άνθρακα και το γαλλικό χάλυβα υπό τον έλεγχο μιας δι-εθνικής αρχής.

Συνεχίζοντας τη σκέψη του, αυτή τη φορά ενσωματώνοντας τις σκέψεις του Giovanni Agnelli [3] σχετικά με τον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό ως αντίδοτο στους εκδικητικούς εθνικισμούς, ο Coudenhove-Καλλέργης προτείνει να προχωρήσει περαιτέρω με τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με βάση το αμερικανικό μοντέλο. 

Στο μυαλό του, πρόκειται επίσης να ιδρυθεί μια ισχυρή Ευρώπη, ικανή να αντισταθμίσει τα νέα μπλοκ που είναι οι ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ και η Βρετανική Αυτοκρατορία.

Η Ευρώπη του, ως εκ τούτου, επεκτείνεται από τη Γαλλία έως την Πολωνία.

Το 1926, ο Coudenhove-Καλλέργης ιδρύει μια ένωση, την Πανευρωπαϊκή Ένωση, η οποία διεξαγάγει συνέδριο στη Βιέννη με περισσοτέρους από 2.000 συμμετέχοντες.

Το σχέδιο του είναι η ειρηνική συνεργασία μεταξύ κυρίαρχων κρατών. Αντιστέκεται στο φασιστικό όραμα μιας ολοκληρωμένης Ευρώπης δια της βίας όπου οι εθνοτικές περιοχές θα εξυψώνονταν και τα έθνη-κράτη θα καταστρέφονταν.

Παίρνει την υποστήριξη μιας μεγάλης ομάδας διανοουμένων, όπως των Guillaume Apollinaire, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Sigmund Freud, Thomas Mann, José Ortega y Gasset, Πάμπλο Πικάσο, Rainer Maria Rilke, Saint John Perse, κλπ...

Aristide Briand

Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, Aristide Briand [4] εκλέγεται πρόεδρος της Ένωσης.

Στη δεκαετία του τριάντα, το σχέδιο υποστηρίζεται πολιτικά από τον Aristide Briand και τον Edouard Herriot.

Είκοσι έξι κράτη καλούνται να ενταχθούν σε μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση.

Εξάλλου, ο επιχειρηματίας Jean Monnet, ο οποίος ήταν αναπληρωτής γενικός γραμματέας της Κοινωνίας των Εθνών, κατά την ίδρυση της, σημειώνοντας ότι η Πανευρωπαϊκή Ένωση γίνεται de facto μια διακυβερνητική οργάνωση Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, προτείνει να την καταστεί το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυστυχώς, οι πρωτοβουλίες αυτές ήρθαν πολύ αργά: δεν θα αντέξουν στην κρίση της Wall Street και στην άνοδο των κινδύνων. 

Το Αμερικανοβρετανικό Σχέδιο για τη Δυτική Ευρώπη

Ο Κόμης Richard Coudenhove-Καλλέργης

Εξόριστος στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, ο Richard Coudenhove-Καλλέργης αναλαμβάνει ένα εκτεταμένο lobbying για να πείσει την Ουάσιγκτον να επιβάλει μια ομοσπονδιακή οργάνωση της Ευρώπης, τη στιγμή που επανήλθε η ειρήνη. 

Οι προσπάθειές του στέφθηκαν με επιτυχία, όταν η ιδέα του εγκρίθηκε, το 1946 [5], από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations, CFR) [6], το οποίο την συστήνει στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Από την πλευρά του, ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ καταγγείλει το 1946, «το σιδηρούν παραπέτασμα που σκέπασε όλη την Ευρώπη » [7]. 

Πρέπει να σταθεροποιηθεί το δυτικό μέρος και να αποτραπεί η μετάδοση του κομμουνισμού. 

Στις 8 Μαΐου 1946, με την ευκαιρία της πρώτης επετείου της συνθηκολόγησις του Ράιχ, το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (Royal Institute of International Affairs, RIIA το λεγόμενο «Chatham House»), βρετανική αδελφή οργάνωση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (Council of Foreign Affairs ,CFR), παρουσιάζει τη κοινή θέση Λονδίνου-Ουάσινγκτον. Παρουσιάζεται από τον Joseph H. Retinger, πρώην σύμβουλο της πολωνικής φασιστικής κυβέρνησης, εξόριστο στο Λονδίνο [8] αφού έγινε πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Αυτής Μεγαλειότητας.

Η θέση αυτή διαδόθηκε από τον Winston Churchill, ο οποίος συνηγορεί, με τη σειρά του, υπέρ «των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» [9].

Ωστόσο, αυτό το σχέδιο δεν έχει καμία σχέση με αυτό του Coudenhove-Καλλέργη και των Δημοκρατικών της περιόδου μεταξύ των δύο πολέμων. Το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον σχεδιάζουν να θεσπίσουν μια κοινή αμερικανοβρετανική ιθαγένεια για να σφραγίσουν μια μεγάλη αγγλόφωνη αυτοκρατορία. 

Σε αυτά τα πλαίσια, η «Ευρώπη» θα γινόταν ένας αστερισμός κρατών καλεσμένων να συνεργασθούν μεταξύ τους και να τοποθετήσουν μερικούς από τους βιομηχανικούς πόρους τους υπό την εξουσία ενός υπερεθνικού οργανισμού, περισσότερου ή λιγότερου ορατά κινούμενου από την αγγλική αυτοκρατορία.

Το σύνολο θα ήταν μια μεγάλη περιοχή ελεύθερου εμπορίου αδιαπέραστη στην κομμουνιστική επιρροή. 

Χαοτική απαρχή της αγγλοαμαερικανικής δράσης στη Δυτική Ευρώπη   

Η διαδικασία συνεχίζεται. 

Οι βρετανικές υπηρεσίες δημιουργούν την Ανεξάρτητη Λίγκα για την Ευρωπαϊκή Συνεργασία (Independent League for European Cooperation, ILEC), της οποίας ο Joseph H. Retinger είναι γενικός γραμματέας και Πρόεδρος ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Paul Van Zeeland, Η Έδρα της είναι στις Βρυξέλλες.

Παρακλάδια της ιδρύονται στη Γερμανία, τη Γαλλία [10], την Ιταλία, στις Κάτω Χώρες, στο Λουξεμβούργο και, φυσικά, στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Με πρωτοβουλία του πρέσβη των ΗΠΑ Averell Harriman, ιδρύεται ένα άλλο τμήμα στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον Russell C. Leffingwell, πρόεδρο του Council of Foreign Affairs, CFR. Ο ρόλος που ανατίθεται στην ILEC είναι η προώθηση μιας ευρωπαϊκής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών με κοινό νόμισμα.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1946, ο W. Allen Dulles, ο νέος Πρόεδρος του CFR, θα χρηματοδοτήσει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Φεντεραλιστών (Union européenne des fédéralistes, UEF), στο Hertenstein (Ελβετία) [11] γύρω από ατομιστικούς φιλόσοφους [12], μεταξύ άλλων του Alexandre Marc και Denis de Rougemont, και του πρώην ηγέτη του δικτύου της αντίστασης Combat (Μάχη), Henry Frenay [13]. 

Ο ρόλος που ανατέθηκε στην Ένωση των Φεντεραλιστών θα είναι να κινητοποιήσει την κοινή γνώμη για την επιτάχυνση της ένταξης (δηλαδή, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας) την οποία κανένας πολιτικός ηγέτης εν ενεργεία δεν θα μπορούσε να προωθήσει. 

Τον Ιανουάριο 1947, ο Τσόρτσιλ δημιουργεί τη Προσωρινή Επιτροπή της Ενωμένης Ευρώπης (Provisionnal United Europe Committee.)

Ο γερουσιαστής J. William Fulbright

Τον Μάρτιο, με πρωτοβουλία του γερουσιαστή J. William Fulbright, η Γερουσία και η Βουλή των Αντιπροσώπων ψηφίζουν μια πρόταση υποστήριξης στις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». 

Το Κογκρέσο απαιτεί από τα κράτη δικαιούχα του Σχεδίου Μάρσαλ να δεσμεύονται να συμμετάσχουν σε αυτές τις «Ηνωμένες Πολιτείες». 

Και για να προωθήσει στους ελίτ των ΗΠΑ τις ιδέες του Κόμη Coudenhove-Καλλέργη, ο γερουσιαστής Fulbright δημιουργεί την Επιτροπή για μια Ελεύθερη και Ενωμένη Ευρώπη (Committee for a Free and United Europe) με τους William J. Donovan και Allen W. Dulles [14]. 

Αυτή είναι η αρχή της παρεξήγησης: 

ο καθένας μιλά για «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης », αλλά κανείς δεν εννοεί το ίδιο πράγμα. 

Τον Ιούλιο 1947, το περιοδικό του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων δημοσίευσε ένα ανώνυμο άρθρο, που στην πραγματικότητα γράφτηκε από τον Πρέσβη George F. Kennan, το οποίο περιγράφει τον κίνδυνο του κομμουνιστικού επεκτατισμού και πρότεινε την πολιτική της ανάσχεσης (containment ).

Το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας, διευκρινίζει τη στρατηγική: 
η «Φάση I» έχει ως στόχο να ομοσπονδοποιήσει όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης που ελευθερώθηκαν από τους Αγγλο-Αμερικανούς, η «Φάση II» θα στοχέψει να απελευθερώσει τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, από τη σοβιετική τροχιά και να τα ομαδοποιήσει στις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης » [15]

Το Ηνωμένο Βασίλειο υπογράφει στις Βρυξέλλες στις 17 Μαρτίου 1948, μια συνθήκη στρατιωτικής συνεργασίας με τη Γαλλία και τις χώρες της Μπενελούξ που θεσπίζει τη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ).

Ο Τσόρτσιλ συγκαλεί μια παρα-κυβερνητική διάσκεψη στη Χάγη για να προστεθούν η Πανευρωπαϊκή Ένωση, το ILEC, η Ένωση των Φεντεραλιστών και πολλά άλλα. 

Από τις 7 έως 10 Μάιου, 800 προσωπικότητες ανταποκρίθηκαν στην έκκλησή του και δημιουργούν το Ευρωπαϊκό Κίνημα. Ο Duncan Sandys, γαμπρός του Τσώρτσιλ, εξελέγη πρόεδρος της Ενώσης και ο Joseph H. Retinger, Γενικός Γραμματέας [16].

Ωστόσο, η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος εξαρτάται από τη διατήρηση των ασαφειών του.

Οι συμμετέχοντες καλέστηκαν με σχετικά διαφορετικά επιχειρήματα, όχι πάντα συμβατά. Επομένως δεν θα πρέπει να αφήσουν την ευκαιρία στον Coudenhove-Καλλέργη και τη Πανευρωπαϊκή Ένωση να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Κινήματος (δηλαδή οι Βρετανοί) τρέχουν στην Ουάσιγκτον για να συντονιστούν με τους Αμερικανούς ομολόγους τους, οι οποίοι δεν είχαν καταλάβει όλες τις φινέτσες της γηραιάς ηπείρου. Αποφασίστηκε να κλείσει αμέσως η Επιτροπή του γερουσιαστή Fulbright και να περιθωριοποιηθεί ο Coudenhove-Καλλέργη.

Ιδρύεται μια νέα δομή για να επιβλέψει την ευρωπαϊκή οικοδόμηση:

η Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη (AEEE) (American Committee on United Europe , ACUE).

Από την άλλη πλευρά, για τη «Φάση ΙΙ», ο William Hayter, πρόεδρος της βρετανικής κοινής Επιτροπής Πληροφοριών, δημιουργεί ένα δίκτυο πρακτόρων που παρέμειναν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Αυτοί οι stay-behind αποτελούν τη Συνέλευση των Δέσμιων Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων (Assembly of Captive European Nations , ACEN).

Τέλος, η Αγία Έδρα συμμετέχει στην αντικομμουνιστική σταυροφορία. Ο Πίος ΧΙΙ οργανώνει το δεύτερο συνέδριο της Ένωσης των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών στη Ρώμη τον Σεπτέμβριο 1948 [17]. 

Η Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη

 Allen W. Dulles

Η ACUE (AEEE) δημιουργείται στις 5 Ιανουαρίου 1949 στην έδρα του Ιδρύματος Woodrow Wilson στη Νέα Υόρκη.

Χωρίς μεγάλη διακριτηκότητα, το Διοικητικό Συμβούλιο της είναι ένας τηλεφωνικός κατάλογος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών: 

Πρόεδρος ο William J. Donovan (πρώην επικεφαλής της OSS, που έγινε σύμβουλος στη CIA), Αντιπρόεδρος ο Allen Dulles W. (πρώην OSS, Πρόεδρος του ΚΠΑ και μελλοντικός διευθυντής της CIA), εκτελεστικός διευθυντής ο Thomas W. Braden (πρώην OSS, μελλοντικός αναπληρωτής διευθυντής της CIA) Επίσης, και επίσης οι David Dubinsky, Arthur Goldberg και ο Jay Lovestone, και οι τρεις υπεύθυνοι της μυστικής δράσης της AFL-CIO [18], και ούτω καθεξής. 

Η επιτροπή πραγματοποίησε την πρώτη δημόσια συνεδρίαση της στις 29 Μαρτίου 1949, με την παρουσία του Winston Churchill. Πρόκειται για μια μη κυβερνητική βιτρίνα της CIA που αναπτύσσει μια δημόσια δραστηριότητα καθαρής μορφής. Πραγματικός στόχος της η διακριτική χρηματοδότηση όλων των ευρωπαϊκών φεντεραλιστικών ενώσεων.

Στην εναρκτήρια ομιλία του, χαιρετώντας τους εκπρόσωπους της Συνέλευσης των Ευρωπαϊκών δέσμιων Εθνών, ο Τσόρτσιλ είπε: 

«Δεν μπορεί να υπάρξει διαρκής ειρήνη ενώ δέκα πρωτεύουσες της Ανατολικής Ευρώπης είναι στα χέρια των κομμουνιστικών κυβερνήσεων των Σοβιέτ. Έχουμε σχέσεις με αυτές τις χώρες πέρα από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Έστειλαν τους αντιπροσώπους τους στην συνάντησή μας και γνωρίζουμε τα συναισθήματά τους και πώς επιθυμούν να ενταχθούν στην νέα Ενωμένη Ευρώπη. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να λάβουμε ως στόχο και ιδανικό τίποτα λιγότερο από την ενότητα της Ευρώπης στο σύνολό της». 

Στις 4 Απριλίου 1949, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς και η Γαλλία υπογράφουν το Σύμφωνο του Βορείου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ). 

Η ACUE χρηματοδοτεί τις προπαρασκευαστικές συνεδριάσεις της Συνθήκης του Westminster (5 Μαΐου 1949) ιδρύοντας μια οργάνωση για τον καθορισμό και την επέκταση των προτύπων της διακυβέρνησης του «ελεύθερου κόσμου», του Συμβούλιου της Ευρώπης. Ο Βέλγος πρωθυπουργός Paul-Henri Spaak, εξελέγη πρόεδρος. 

Τον Αύγουστο 1949 η Σοβιετική Ένωση πυροδότησε την πρώτη πυρηνική βόμβα της.

Μεγάλη κατάπληξη στην Ουάσιγκτον.

Ο Τρούμαν ήταν πεπεισμένος ότι η ΕΣΣΔ προτίθεται να χρησιμοποιήσει τη βία για να επεκτείνει τον κομμουνισμό. 

Ο "στρατηγός" της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής George F. Kennan (Γενικός Διευθυντής της υπηρεσίας χάραξης εξωτερικής πολιτικής του υπουργείου εξωτερικών) αντικαθίσταται από τον αναπληρωτή του Paul H. Nitze. 

Από δω και στο εξής, ο κόσμος μοιράζεται μεταξύ δύο πυρηνικών δυνάμεων. Αυτό το γεγονός μειώνει σχετικά την προτιμώμενη συμμαχία με το Λονδίνο και, κατά συνέπεια, προορίζει το Ηνωμένο Βασίλειο να κατέβει από το βάθρο του και να ενταχθεί στην Ευρώπη ... κατάπληξη στο Λονδίνο. 

Η ACUE αποφασίζει να επαναλάβει τον άμεσο έλεγχο του Ευρωπαϊκού Κινήματος, δηλαδή να διώξει τη βρετανική διεύθυνση. Οργανώνεται έξυπνα μια κρίση:

οι Γάλλοι της Ένωσης Φεντεραλιστών διαμαρτύρονται για την έλλειψη εκπροσώπησης τους στα διοικητικά όργανα και βροντούν τη πόρτα, με αυτό αυτό το πρόσχημα, η ACUE σταματά τη χρηματοδότηση του Ευρωπαϊκού Κινήματος. Ο Πρόεδρος Duncan Sandys αναγκάζεται να παραιτηθεί το Μάρτιο 1950. 

Αντικαθίσταται από το Βέλγο Spaak, ο οποίος μεταφέρει την έδρα από το Λονδίνο στις Βρυξέλλες. Ένας άλλος Βέλγος, ο βαρόνος Boel [19], γίνεται ταμίας. 

Η επιτυχία της ΕΚΑΧ και η αποτυχία της ΕΑΚ 

Στις 8 Μαΐου 1950, για τη πέμπτη επέτειο της συνθηκολόγησης του Ράιχ, ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών Robert Schuman, προτείνει να εφαρμοστεί το σχέδιο των Louis Loucheur και Richard Coudenhove-Καλλέργη για τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Κοινότητας του Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ, CECA ). Ο Schuman είναι μέλος της Opus Dei. Η καθολική μυστική αδελφότητα επέτυχε να αναζωογονήσει την εικόνα σβήνοντας από τη μνήμη το γεγονός της συμμετοχής της στο υπουργικό συμβούλιο του Philippe Pétain ο οποίος υπέγραψε την ανακωχή της ατιμίας. Στη Νέα Υόρκη, ο Allen W. Dulles οργάνωνει μια συνέντευξη τύπου κατά την οποία δημοσιεύει κατάλογο 118 επιφανών Αμερικανών προσωπικοτήτων, μέλη της ACUE, οι οποίοι υποστηρίζουν το Σχέδιο Schuman.

Στον απόηχο, ο Γάλλος υπουργός Άμυνας René Pleven, προτείνει στις 24 Οκτωβρίου 1950, τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (ΕΑΚ, EDC).

Η δημοσίευση αυτής της ανακοίνωσης υποστηρίζεται από επιτροπή επαγρύπνησης, ένα παρακλάδι της Ένωσης Φεντεραλιστών του Henri Frenay, η οποία φυσικά χρηματοδοτείται από την ACUE. 

Έξι κράτη υπογράφουν τη Συνθήκη ΕΑΚ στο Παρίσι, στις 27 Μαΐου 1952. Σε αντίθεση με την Μπενελούξ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της ΕΚΑΧ, η ΕΑΚ δεν είναι ένα παλιό σχέδιο των Ευρωπαίων, αλλά μια δομή εισηγμένη από τη Ουάσιγκτον. 

Στο αντίθετο των ιδεών του Aristide Briand ο οποίος σχεδίαζε μια ένωση της Άμυνας με το πρότυπο των συμμαχιών των αρχαίων ελληνικών πόλεων, το Πεντάγωνο φαντάζεται μια ομαδοποίηση των συμμετεχόντων συγκρίσιμη με εκείνη της Περσικής Αυτοκρατορίας. Οι γκωλλιστές και οι κομμουνιστές ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αποφευχθεί η επικύρωση της Συνθήκης από την Εθνοσυνέλευση, η οποία την απορρίπτει στις 30 Αυγ 1954. 

Το όμορφο οικοδόμημα καταρρέει.

Πρέπει να αλλάξουν τη στρατηγική με την επιστροφή στο ΝΑΤΟ. 

Το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον αναθέτουν στον Joseph H. Retinger, πάντα Γενικό Γραμματέα του Ευρωπαϊκού Κινήματος, την φροντίδα να προσλάβει εξέχουσες προσωπικότητες της Ευρώπης για να προωθήσει από κοινού την ενσωμάτωση των ευρωπαϊκών κρατών σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου ξεκινώντας από την ΕΚΑΧ και την ένταξη τους στο ΝΑΤΟ. 

Η προπαρασκευαστική συνάντηση για τη δημιουργία αυτής της Λέσχης πραγματοποιείται στις 25 Σεπτέμβριου 1952 στο Παρίσι. 

Συμμετέχουν ο Πρίγκιπας Bernhard των Κάτω Χωρών,οι Paul van Zeeland, Alcide De Gasperi, Guy Mollet, Antoine Pinay [20] και κάποιοι άλλοι.

Στη συνέχεια ο Retinger και ο Πρίγκιπας Bernhard πηγαίνουν στην Ουάσιγκτον για να πάρουν το χρίσμα από τον στρατηγό Walter Bedell Smith, τον νέο διευθυντή της CIA [21], και από τον Charles D. Jackson, Ειδικό Σύμβουλο του Προέδρου.

Διαμορφώνεται μια αμερικανική επιτροπή με τους David Rockefeller, Dean Rusk, Henry Heinz II, Joseph Johnson, μεταξύ άλλων. 

Η πρώτη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί από στις 29 - 31 Μάιου 1954 στο Ξενοδοχείο Μπίλντερμπεργκ (Hotel de Bilderberg) στην Ολλανδία. 

Τιερί Μεϊσάν 

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά 

[1] Το Paneuropa, ein Vorschlag δημοσιεύθηκε ταυτόχρονα στην Neue Freie Presse της Βιέννης και στο Vossische Zeitung στο Βερολίνο το Νοέμβριο 1922.

[2] Ανάδοχος κατασκευής κτηρίων και δημόσιων έργων, ο Loucheur Louis (1872-1931) εισήγαγε το οπλισμένο σκυρόδεμα στη Γαλλία. Διπλωματούχος της École Polytechnique, εγγύς του Clemenceau, έγινε Υπουργός Εξοπλισμών κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και στη συνέχεια Υπουργός Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης μετά την ανακωχή. Ήταν αυτός που αναδιοργάνωσε πλήρως τη γαλλική βιομηχανία σε αυτά τα χρόνια του πολέμου και της ειρήνης. Στη συνέχεια, έγινε Υπουργός Εργασίας και κατασκεύασε τα πρώτα κοινωνικά κτήρια.

[3] Ο Giovanni Agnelli (1866-1945), ιδρυτής της δυναστείας του Τορίνου, μελέτησε το μοντέλο του Henry Ford στις Ηνωμένες Πολιτείες και ίδρυσε τη Fiat στην Ιταλία. Δημοσίευσε το 1918, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κοινωνία των Εθνών. Αντίπαλος της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της Κοινωνίας των Εθνών, προτείνει μια ηπειρωτική ευρωπαϊκή ομοσπονδία με ισχυρή κεντρική εξουσία. Όπως ο Henry Ford ήταν θαυμαστής του Αδόλφου Χίτλερ, ο Giovanni Agnelli έδωσε την υποστήριξή του στο Μπενίτο Μουσολίνι.

[4] Γάλλος ριζοσπαστικός υπουργός, ο Aristide Briand (1862-1932), έμεινε στην ιστορία για τη διαπραγμάτευση του συμβιβασμού του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους το 1905, στη συνέχεια, για την αντίθεση του στις αντίπαλες πολιτικές εκδίκησεις εναντίον Γερμανία στη δεκαετία του ’20, και ως διοικητής της Κοινωνίας των Εθνών.

[5] Να υπενθυμίσουμε ότι για την αμερικανική ιστοριογραφία, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν τελειώνει με την παράδοση του Ράιχ στις 8 Μαΐου 1945, αλλά με το προεδρικό διάγγελμα παύσης των εχθροπραξιών, στις 31 Δεκεμβρίου 1946.

[6] «Πώς το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων καθορίζει η διπλωματία των ΗΠΑ», Voltaire, 25 Ιουνίου 2004.

[7] Ομιλία του Fulton (Missouri), 5 Μαρτίου 1946.

[8] Μετά την εισβολή από το Ράιχ στη Πολωνία, η φασιστική κυβέρνηση Sikorsky βρέθηκε στο πλευρό των Συμμάχων.

[9] Ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης (Ελβετία), 19 Σεπτεμβρίου 1946.

[10] Το γαλλικό τμήμα μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκό Σύνδεσμο για την Οικονομική Συνεργασία (ELEC). Είναι υπό την προεδρία του Edmond Giscard d’Estaing, μέλος της Opus Dei, και εξάλλου πατέρας του μελλοντικού προέδρου και δημιουργού του ECU.

[11] Κατά τη διάρκεια του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, ο Allen Dulles W. είχε διευθύνει την OSS (αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες) στην Ευρώπη από τη Βέρνη.

[12] Ο ατομικισμός είναι ένα δόγμα που αναπτύχθηκε από τον Emmanuel Mounier που θέλει να συνδυάσει τον χριστιανικό σεβασμό του ανθρώπου και τη συλλογική κινητοποίηση που αξιοποιείται όσο και από τον φασισμού τόσο και από τον κομμουνισμό. Το κίνημα αυτό αναπτύχθηκε γύρω από τα περιοδικά The New Order και το Πνεύμα.

[13] Από το 1943, ο Allen W.Dulles είχε χρηματοδοτήσει το δίκτυο Combat για να σαμποτάρει τις προσπάθειες του Jean Moulin, οι οποίοι είχε αποκλείσει τους εθνικιστές του Φράνκου και είχε συμπεριλαμβάνει τους κομμουνιστές στο Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης.

[14] Ο στρατηγός Donovan ήταν κατά τη διάρκεια του πολέμου ο αρχιγός του OSS και ο Dulles ο αναπληρωτής του για την Ευρώπη.

[15] Σε απάντηση, η ΕΣΣΔ υιοθέτησε το δόγμα Ζντάνοφ και δημιουργεί το Κομινφόρμ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διακόπτουν τη συμφωνημένη συμμαχία εναντίον των Ναζί και βασίζονται από δω και στο εξής τόσο σε κόμματα της ακροδεξιάς, της δεξιάς όσο και στη μη κομμουνιστική αριστερά για να ανακόψουν τη φυσική επέκταση του κομμουνισμού. Οι κομμουνιστές όλου του κόσμου πρέπει να αντλήσουν τα συμπεράσματα και να σπάσουν τους δεσμούς με τους εταίρους τους της αριστεράς. Δεν μπορούν παρά να υπολογίσουν μόνο στη βοήθεια της ΕΣΣΔ η οποία έγινε de facto ο ηγέτης τους.

[16] Ορίζονται Επίτιμοι Πρόεδροι: οι Winston Churchill, Konrad Adenauer, Λεόν Μπλουμ, Alcide de Gasperi και ο Paul-Henri Spaak.

[17] Εκλέγονται 26 αντιπρόσωποι. Από τους οποίους για τη Γαλλία, ο πρώην αντιστασιακός Henri Frenay, ο πρώην διευθυντής σπουδών στην École d’Uriage André Voisin, η Germaine Peyroles, ο φιλόσοφος Alexandre Marc. 

[18] Βλέπετε την έρευνα του Paul Labarique «AFL-CIO η AFL-CIA;» και «1962-1972: η AFL-CIO και η συνδικαλιστική αντι-εξέγερση», Voltaire 2 και 11 Ιούνιου 2004.

[19] Ο Βαρόνος Boel ήταν επίσης πρόεδρος του βελγικού τμήματος του Ανεξάρτητου Συνδέσμου για την ευρωπαϊκή συνεργασία

[20] «Οι Κύριοι της Λέχης Pinay», Voltaire, 11 Μαρτίου 2004. 

[21] Το δίκτυο stay-πίσω μόλις εντάχθηκε στη CIA  

voltairenet

Διαβαστε και εδω... Το σχέδιο Coudenhove - Kalergi: Η γενοκτονία των λαών της Ευρώπης που σχεδιάστηκε 2 αιώνες πριν... (+PDF)