O κομουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης άφησε την τελευταία του πνοή σαν σήμερα το 1974 στην Αθήνα.
Την βιογραφία και το έργο του θα τα συναντήσετε στις παραπομπές που παραθέτουμε, ενώ μια...
πρόταση που έγραψε κάποτε ο Μενέλαος Λουντέμης δείχνει το προσανατολισμό των δημιουργημάτων του ποιητή: «Η ποίηση του Βάρναλη δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε από την αρχή μπαρούτι».
Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο.
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.
Κ. Βάρναλης
Κ. Βάρναλης
Ο στιχουργός των «Μοιραίων» και της «Μπαλάντας του κυρ-Μέντιου», ο
δημιουργός του αριστουργήματος «Το Φως που Καίει», είχε απόλυτη
συνείδηση της αποστολής του και του ρόλο της διανόησης γ’ αυτό και
έγραψε: «όλες οι τέχνες "πολιτεύονται", είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι. Κι η επαναστατική τέχνη "πολιτεύεται"».
«Απ’ τα τσακάλια δε γλιτώνεις μ’ εφκές και παρακάλια»
«Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,
χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.»
Το δημιουργικό του έργο, που κράτησε 7 δεκαετίες, είναι σαν ένα ποτάμι
βουερό που σχηματίζεται από χιλιάδες μικρά ρυάκια. Φούσκωσε ορμητικά τα
νερά του σε μια δοσμένη στιγμή και ύστερα ακολουθώντας δικές του
μυστικές διαδρομές, πότε ανέβαινε στην επιφάνεια και πότε βυθιζόταν σε
μια αέναη πορεία προς την θάλασσα που αγνάντευε ο ποιητής και δεν
χόρταινε. Το ποτάμι αυτό είναι πάντα εδώ. Μπορεί να μην το βλέπουμε,
όμως, ποιος δεν το νιώθει;
Το έργο του Κώστα Βάρναλη διαπαιδαγώγησε γενιές ελλήνων και ιδιαίτερα
γενιές του προλεταριάτου στην Ελλάδα. Αυτό είναι το σημαντικότερο.
Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ' έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων. Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!... Πότε θ' αναστηθούν οι σκοτωμένοι;
Διαβάστε ακόμα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου