Το λέω αυτό γιατί αρχίζω να αμφιβάλλω πια αν θέλουμε όντως ν’αλλάξει το όλο σύστημα της κοροϊδίας και της διαπλοκής, το γνωστό ρουσφετολόι κι η λογική του προσηλυτισμού, ή αν μας αρέσει ένα παραταξιακό σύστημα ανθρώπων και κάκιστης νοοτροπίας που αρνούνται να μάθουν πως ένα κι ένα κάνουν δυο!
Γιατί όλα είναι πολιτικές, οι γυρολόγοι της πλατείας να περιμένουν. Στο δια ταύτα λοιπόν, θλίβομαι γιατί παρατηρώ μια ανύπαρκτη ευαισθησία στα προβλήματα του τόπου και μια απρόσμενη ανοχή στην ενοχή μας και σε ότι μας αφορά που όμως προκλητικά αδιαφορούμε. Μια ανεξήγητη αποχαύνωση και υστέρηση αντίληψης για το τι εστί πολιτική- κοινωνικός ποσανατολισμός και διατήρηση των εθνικών και ιερών μας προτύπων.
Το ότι δεν αντιτέθηκε κανείς στην διαγραφή των χρεών του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ χωρίς κάποιο ελαφρυντικό στους συνεπείς επιχειρηματίες, είτε ως κοινή γνώμη είτε ως πολιτικός παράγοντας, αποδεικνύει τελικά πως είμεθα τζαμπατζήδες.
Το ότι σνομπάραμε και κατακρίναμε παρακαλώ τις «γραφικές» -και εν μέσω ανθρώπινης απειλής- πατριωτικές εκφάνσεις για το μάθημα των θρησκευτικών, αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως είμεθα βαθειά -και πνευματικώς πάντα- νυχτωμένοι κι ανήμποροι να συνειδητοποιήσουμε τον όποιο εθνικό κίνδυνο εξαφάνισης των μεγάλων αξιών της πίστης και των παραδόσεων. Ίσως γιατί δεν μας νοιάζει, είναι και αυτό.
Το ότι κανείς δεν ευαισθητοποιείται (μια στο τόσο και στα λόγια) στις «μήνυσολατρείες» σφυρίζοντας κλέφτικα γιατί θεωρούν πως τα προβλήματα του τόπου είναι αλλού (να λύνονταν κιόλας..) επειδή απλά δεν χτύπησε η «αρρωστημένη» αυτή κατάντια την πόρτα μας και την οικογένεια μας, αποδεικνύει ξανά πως είμεθα υποκριτές/ εκμεταλλευτές και υποστηρικτές της εύκολης και κούφιας δημοφιλίας που όμως πάντα- βγαίνει μπούμερανγκ και ευτυχώς μας διαψεύδει.
Το ότι δεν ξύπνησε και δεν σκέφτηκε κανείς να δει τι φταίει κάθε φορά που ένας δικός μας άνθρωπος φεύγει ή χαροπαλεύει στην άσφαλτο παρά να λέμε ποιός και γιατί, αποδεικνύει ξανά και ξανά την μοιρολατρική μας ιδεολογία και τις χυδαίες λαϊκίστικες νοοτροπίες. Πού είναι η αστυνομία, πού είναι η πολιτεία, πού είναι οι νόμοι; ΨΥΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ.
Και τέλος – τέλος, το ότι υπάρχουν ακόμη άτομα που περιμένουν βόλεμα δια της ψήφου (αν κρίνω από τις χιλιάδες υποσχέσεις έπρεπε να ήμασταν όλοι στο δημόσιο), το ότι υπάρχουν γειτονιές που περιμένουν συχνές επισκέψεις επίβλεψης όταν τα σοκάκια θυμίζουν δεύτερο ΧΥΤΑ (εντάξει δεν είναι Μασούρι και περίοδος αναρρίχησης), το ότι υπάρχουν ακόμη επαγγελματίες που το ψωμί τους κρέμεται ή αντιστρόφως γιγαντιώνεται από τον εκάστοτε δήμαρχο που θα περάσει τις εκάστοτε αποφάσεις και αναθέσεις έργου, και το ότι υπάρχουν ακόμη πολιτικά φαντάσματα που ενώ ο κόσμος τους έσπρωξε στο περιθώριο (αυτή είναι η πληρωμή τους) φαντασιώνονται υποψηφιότητες πνευματικών παιδιών για ένα πόκερ συμφερόντων και αναβίωσης παρελθόντος, τότε δείχνει αφενός το νηπιακό του επιπέδου των ψηφοφόρων που υπάρχουν και αφετέρου την εγκληματική διαχείριση της κρίσης από έμπειρους ή τάχα μου νεόφερτους σωτήρες.
Το ότι άνθρωποι με γραβάτες ως τα πόδια και καταξιωμένοι επαγγελματικά, του καλλιτεχνικού μας χώρου, των γραμμάτων και του πολιτισμού- που στήριξαν πολιτικές αναρχίας & τρομοκρατίας, μνημονίων & κατασχέσεων, ξεπουλήματος θρησκείας και σεξιστικών προτύπων και που σήμερα κορδίζονται ως δημοκράτες αντί να ζητούν συγγνώμη ευθύνης φτηνής προπαγάνδας.. βρίσκονται άνευ κριτικής, δείχνει και πάλι γιατί στο νησί μας το τίποτα γίνεται σπουδαίο και γιατί οι λίγοι άνθρωποι με ήθος- παιδεία και ψυχή βρίσκονται κλεισμένοι και ταπεινά στα σπιτικά τους.
Συχνά βρίσκομαι σε διλλήματα, εκτιμώντας και συμβουλές φίλων για να τονίζω το αισιόδοξο και το ενωτικό μα πάντα, κάτι με πιάνει.
Πάντα κάτι με τραβά στην αλήθεια, όσο σκληρή και αν ακούγεται στα αυτιά μας. Γι’αυτό και έτσι θα συνεχίσω βλέποντας την μαυρίλα και το αδιέξοδο που τελικά κάποιοι θέλουν να υπάρχει προς ίδιον όφελος. Όσο χαμηλά είναι τα στάνταρ στην πολιτική, τόσο πιο εύκολα εξαπατάς την ανύπαρκτη νοημοσύνη. Και όπως είπε ένας φίλος, σήμερα το πιο εύκολο πράγμα είναι να γίνεις δ.σύμβουλος, ναι, μα υπάρχει μια διαφορά: δεν ξέρω αν είναι τιμή ή ντροπή να εκλεγείς από ένα τέτοιο σώμα και τέτοιες μεσαιωνικές λογικές.
Το ότι δεν αντιτέθηκε κανείς στην διαγραφή των χρεών του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ χωρίς κάποιο ελαφρυντικό στους συνεπείς επιχειρηματίες, είτε ως κοινή γνώμη είτε ως πολιτικός παράγοντας, αποδεικνύει τελικά πως είμεθα τζαμπατζήδες.
Το ότι σνομπάραμε και κατακρίναμε παρακαλώ τις «γραφικές» -και εν μέσω ανθρώπινης απειλής- πατριωτικές εκφάνσεις για το μάθημα των θρησκευτικών, αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως είμεθα βαθειά -και πνευματικώς πάντα- νυχτωμένοι κι ανήμποροι να συνειδητοποιήσουμε τον όποιο εθνικό κίνδυνο εξαφάνισης των μεγάλων αξιών της πίστης και των παραδόσεων. Ίσως γιατί δεν μας νοιάζει, είναι και αυτό.
Το ότι κανείς δεν ευαισθητοποιείται (μια στο τόσο και στα λόγια) στις «μήνυσολατρείες» σφυρίζοντας κλέφτικα γιατί θεωρούν πως τα προβλήματα του τόπου είναι αλλού (να λύνονταν κιόλας..) επειδή απλά δεν χτύπησε η «αρρωστημένη» αυτή κατάντια την πόρτα μας και την οικογένεια μας, αποδεικνύει ξανά πως είμεθα υποκριτές/ εκμεταλλευτές και υποστηρικτές της εύκολης και κούφιας δημοφιλίας που όμως πάντα- βγαίνει μπούμερανγκ και ευτυχώς μας διαψεύδει.
Το ότι δεν ξύπνησε και δεν σκέφτηκε κανείς να δει τι φταίει κάθε φορά που ένας δικός μας άνθρωπος φεύγει ή χαροπαλεύει στην άσφαλτο παρά να λέμε ποιός και γιατί, αποδεικνύει ξανά και ξανά την μοιρολατρική μας ιδεολογία και τις χυδαίες λαϊκίστικες νοοτροπίες. Πού είναι η αστυνομία, πού είναι η πολιτεία, πού είναι οι νόμοι; ΨΥΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ.
Και τέλος – τέλος, το ότι υπάρχουν ακόμη άτομα που περιμένουν βόλεμα δια της ψήφου (αν κρίνω από τις χιλιάδες υποσχέσεις έπρεπε να ήμασταν όλοι στο δημόσιο), το ότι υπάρχουν γειτονιές που περιμένουν συχνές επισκέψεις επίβλεψης όταν τα σοκάκια θυμίζουν δεύτερο ΧΥΤΑ (εντάξει δεν είναι Μασούρι και περίοδος αναρρίχησης), το ότι υπάρχουν ακόμη επαγγελματίες που το ψωμί τους κρέμεται ή αντιστρόφως γιγαντιώνεται από τον εκάστοτε δήμαρχο που θα περάσει τις εκάστοτε αποφάσεις και αναθέσεις έργου, και το ότι υπάρχουν ακόμη πολιτικά φαντάσματα που ενώ ο κόσμος τους έσπρωξε στο περιθώριο (αυτή είναι η πληρωμή τους) φαντασιώνονται υποψηφιότητες πνευματικών παιδιών για ένα πόκερ συμφερόντων και αναβίωσης παρελθόντος, τότε δείχνει αφενός το νηπιακό του επιπέδου των ψηφοφόρων που υπάρχουν και αφετέρου την εγκληματική διαχείριση της κρίσης από έμπειρους ή τάχα μου νεόφερτους σωτήρες.
Το ότι άνθρωποι με γραβάτες ως τα πόδια και καταξιωμένοι επαγγελματικά, του καλλιτεχνικού μας χώρου, των γραμμάτων και του πολιτισμού- που στήριξαν πολιτικές αναρχίας & τρομοκρατίας, μνημονίων & κατασχέσεων, ξεπουλήματος θρησκείας και σεξιστικών προτύπων και που σήμερα κορδίζονται ως δημοκράτες αντί να ζητούν συγγνώμη ευθύνης φτηνής προπαγάνδας.. βρίσκονται άνευ κριτικής, δείχνει και πάλι γιατί στο νησί μας το τίποτα γίνεται σπουδαίο και γιατί οι λίγοι άνθρωποι με ήθος- παιδεία και ψυχή βρίσκονται κλεισμένοι και ταπεινά στα σπιτικά τους.
Συχνά βρίσκομαι σε διλλήματα, εκτιμώντας και συμβουλές φίλων για να τονίζω το αισιόδοξο και το ενωτικό μα πάντα, κάτι με πιάνει.
Πάντα κάτι με τραβά στην αλήθεια, όσο σκληρή και αν ακούγεται στα αυτιά μας. Γι’αυτό και έτσι θα συνεχίσω βλέποντας την μαυρίλα και το αδιέξοδο που τελικά κάποιοι θέλουν να υπάρχει προς ίδιον όφελος. Όσο χαμηλά είναι τα στάνταρ στην πολιτική, τόσο πιο εύκολα εξαπατάς την ανύπαρκτη νοημοσύνη. Και όπως είπε ένας φίλος, σήμερα το πιο εύκολο πράγμα είναι να γίνεις δ.σύμβουλος, ναι, μα υπάρχει μια διαφορά: δεν ξέρω αν είναι τιμή ή ντροπή να εκλεγείς από ένα τέτοιο σώμα και τέτοιες μεσαιωνικές λογικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου