3.000 χρόνια ελληνικού πολιτισμού συμπυκνωμένα σε μία λίστα. Μπαλάντες, ποπ, ροκ, τσιφτετέλια, κρασιά, Πλάτωνες, Αριστοτέληδες, όλα στον αγώνα για την νίκη από 1974 μέχρι σήμερα.
Η ποιότητα ποικίλλει, σε κάποια υπερισχύει η καλτίλα σε άλλα η αρχοντοβλαχιά.
Κάποιοι ίσως να αδικηθούν από τη συμπερίληψή τους στη λίστα αλλά το κάναμε επειδή τους αγαπάμε....
Τα τραγούδια ακολουθούν χρονολογική σειρά.
Μαρινέλα – Κρασί θάλασσα και τ’ αγόρι μου (1974)
Ο πατριάρχης της βλαχομπαροκιάς στην Ελλάδα, το «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου», έστρωσε το χαλί για να πατήσουν όλοι οι επόμενοι.
Όλα είναι εδώ. Το ελαφρύ ποπίζον μπουζούκι, τα «λαλαλα» της χορωδίας και οι στίχοι-μενού ψαροταβέρνας. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η Μαρινέλα, φωνητικά, είναι τεράστια τραγουδίστρια. Εδώ απλά έκανε το εθνικό-τουριστικό της καθήκον.
Τάκης Μπινιάρης – Μοιάζουμε (1985)
Απόλυτος σεβασμός στον Τάκη Μπινιάρη και τους δημιουργούς του τραγουδιού το οποίο πράγματι είναι αξιοπρεπές, σχεδόν το μόνο σε αυτή τη λίστα.
Η απροσμέτρητη όμως καλτ του διάσταση έγκειται στο γεγονός ότι ο ερμηνευτής, στο πρώτο ακόμα κουπλέ του τραγουδιού μας ενημερώνει ότι «Θα μας χωρίζουν πάντα κάποιες διαφορές, αισθητικές ή ταξικές ή αν θέλεις κι άλλες», παίρνοντας το βραβείο της πιο εύστοχης κοινωνιολογικής ανάλυσης που εμφανίστηκε ποτέ στη σκηνή του διαγωνισμού, από το 1956 μέχρι σήμερα.
Αφροδίτη Φρυδά – Κλόουν (1988)
Δε μας ενοχλεί η πληθωρική «βαθιά 80’s» κουπ της ερμηνεύτριας. Παραβλέπουμε την αλά Νίκος Φιλίππου meets Λευτέρη Σούμποτιτς εμφάνιση του παλικαριού που κάνει τις δεύτερες φωνές και είμαστε πρόθυμοι να αγνοήσουμε τον… κλόουν που κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή κάπου στα μισά του τραγουδιού.
Αυτό που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε είναι το κερασάκι στην τούρτα του προαναφερθέντος τρόμου. Ή καλύτερα της τούρτας πάνω στην τούρτα, όταν η Αφροδίτη Φρυδά αφού σημειώσει ότι «είναι Κλόουν», υπογράφει αυτή τη δήλωση αναφωνώντας «ΧA XA XA XA!».
Καίτη Γαρμπή – Ελλάδα χώρα του φωτός (1993)
Είναι 15 Μάη του 1993 και η Καίτη Γαρμπή, παιδικός έρωτας του γράφοντος, εμφανίζεται στη σκηνή του Green Glens Arena στην Ιρλανδία ως άλλη Megan Fox απ’ το Καπανδρίτι και συνεπαίρνει τα πλήθη (όχι όλα, κατετάγη 9η).
Το τραγούδι είναι, μουσικά και στιχουργικά, ένα πραγματικό λαϊκοπόπ έπος με μεράκια, Πλάτωνες και το κακό συναπάντημα που συνοψίζει το πώς φτάσαμε στα μνημ… σόρρυ, μπήκε ο ποταμίσιος φιλελές μέσα μου. Hint: Tο τραγούδι κατέχει μέχρι σήμερα το ρεκόρ συνεχόμενου μονοπλάνου σε πρόσωπο ερμηνευτή (αυτό της Καιτούλας) σε ολόκληρη την ιστορία του θεσμού, 43 δευτερόλεπτα.
Ελίνα Κωνσταντοπούλου – Ποια προσευχή (1995)
Μισή κλάση (ίσως μία) πιο κάτω από την Καίτη η Ελίνα αλλά με μια φιλότιμη προσπάθεια πιάνει το potential της λαϊκοπόπ ρούμπας του Νίκου Τερζή που ανοίγει το τραγούδι με μια μίνι (μιλητή) ψαλμωδία (ναι, όντως).
Μαριάννα Ευστρατίου – Εμείς φοράμε το χειμώνα ανοιξιάτικα (1996)
Άλλη μια συμμετοχή-ωδή στον ελληνολεβέντικο τρόπο ζωής που δεν καταλαβαίνει από εποχές και κλιματικές αλλαγές.
Μιχάλης Ρακιντζής – S.A.G.A.P.O. (2002)
Και μόνο για τα χίλια κύματα που πέρασε η συμμετοχή του Μιχάλη, άξιζε να βρίσκεται σε τούτη δω τη λίστα. Σχετικά με την προκριματική φάση ακούστηκαν τα πάντα, «στησίματα», «πλέι-μπακ», «βόις-όβερ» και πάει λέγοντας.
Εμείς κρατάμε τη ρόμποκοπ/τσολιάς στ’ ανάκτορα αισθητική και την ντεμέκ τρανς επίγευση, σε κάθε περίπτωση μια ενδιαφέρουσα, όσο και παταγωδώς αποτυχημένη, στιγμή στην ιστορία της χώρας μας στο διαγωνισμό.
Σαρμπέλ – Yassou Maria (2007)
Όταν οι «Θαλασσιές οι χάντρες» συναντούν το «Μερικοί το προτιμούν κρύο» αλλά παίρνουν κι ένα τηλέφωνο και την Κόμισσα της Κέρκυρας.
Η Ελλάδα αποδίδει απολύτως (απολύτως!) τα του Καίσαρος τω Καίσαρι στους ευρωπαίοι στέλνοντας αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο διαγωνισμός, ένα σκυλοπόπ τεμάχιο της σειράς. Αυτό να στέλνουμε κάθε χρόνο.
Γιώργος Αλκαίος & Friends – OPA (2010)
Ένα μήνα μετά τη φαεινή ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο ένας εμφανώς αδυνατισμένος (χμ… ναι) Γιώργος Αλκαίος κάνει λιανά την είσοδο της χώρας στη μνημονιακή εποχή με τον εύγλωττο τίτλο «Ώπα».
Εναλλακτικός τίτλος: Το «Συ-ρμα-το-πλε-γμά» της 2ης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Λούκας Γιώρκας ft. Stereo Mike – Watch my dance (2011)
Βαθιά πλέον στον αστερισμό των μνημονίων η Ελλάδα έπρεπε να κάνει κάτι για να ορθώσει ανάστημα. Και το έκανε την άνοιξη του ’11 στέλνοντας κάτι (οτιδήποτε) με φόντο κολώνες και κίονες. Εναλλακτικός τίτλος: «Το ραπ το ελληνικό είναι ζεϊμπέκικο».
Εκφράστε ελεύθερα τη γνώμη σας για τα δείγματα κουλτούρας της χώρας μας στο βαρύγδουπο θεσμό της Eurovision, σχολιάζοντας κάτω απ’ το άρθρο στην ιστοσελίδα ή στα σόσιαλ μήντια της Κατιούσα
katiousa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου