Θλίψη

Κάποιες εκατοντάδες είμαστε αυτοί που διαδηλώσαμε, διαμαρτυρόμενοι για την εν ψυχρό δολοφονία από "νοικοκυραίους" του Ζαχαρία Κωστόπουλου. Απογοήτευση. Οι περισσότεροι αναρχικοί και μέλη της ΛΟΑΤ κοινότητας.

Φαίνεται ότι είμαστε ελάχιστοι αυτοί που συγκινούμαστε από την αποκτήνωση ενός μέρους της κοινωνίας. 

Οι υπόλοιποι μένουν αδιάφοροι που κάποιοι "καθώς πρέπει" συμπολίτες μας, έκοψαν το νήμα της ζωής ενός....

νέου αρρώστου παιδιού.

Έχοντας ακόμα στ' αυτιά μου τους λυγμούς από δυο νέες κοπέλες, που ήταν δίπλα μου στην διαδήλωση, άνοιξα τον υπολογιστή μου, να δω σχολιασμούς για την δολοφονία.

Ο κόμπος στον λαιμό μου μετατράπηκε σε τάση για εμετό. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα υπήρχαν συμπολίτες μας, που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα επιδοκίμαζαν τους δολοφόνους που "ξεβρόμισαν την κοινωνία από ένα πρεζάκια κλεφτρόνι".

Θα επικροτούσαν την αυτοδικία και θα έδειχναν "κατανόηση" στον "επιχειρηματία" που "υπερασπίστηκε την περιουσία του".

Μάταια έψαξα να βρω την δήλωση ενός πολιτικού που να καταδικάζει το λιντσάρισμα, την εν ψυχρό δολοφονία.

Αντί γι' αυτό συνάντησα δημοσιογράφους που παρουσίαζαν βίντεο και μιλούσαν για "αμόκ" -μια λέξη φορτισμένη που παραπέμπει σε κάποιον επικίνδυνο άνθρωπο- που είχε καταλάβει τον Ζακ.

Κι αυτό την στιγμή που βλέπαμε έναν άνθρωπο να τρεκλίζει, να μην μπορεί να σταθεί όρθιος, φανερά κάτω από την επιρροή ναρκωτικών.

Δεν ξέρω τι να πω. Θλίβομαι και πονάω που ζω σ' αυτή την χώρα.

Του Σ.Α

 

 

Β.Κ: Κείμενο που πήραμε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, με δικές μας συντακτικές παρεμβάσεις.  

tsak-giorgis