Τα βαθύτερα αίτια του Δεκέμβρη

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τον πρόλογο στην ΕΑΜική μπροσούρα «Οι ξένοι για το Δεκέμβρη», όπου εκτίθενται αποσπάσματα από αναφορές εφημερίδων, ραδιοφώνων, προσωπικοτήτων κτλ σχετικά με τα δεκεμβριανά (βασικά από Μ.Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία). 

Εκδόθηκε το Δεκέμβρη του 1945, ένα χρόνο μετά τα δεκεμβριανά.

Τα βαθύτερα αίτια του Δεκέμβρη

Όταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων κατά τη συνεδρίαση της 19-1-45 για τη Δεκεμβριανή τραγωδία, δήλωνε ότι: «Εν τω μέσω της ανεμοζάλης προχωρούμεν μετά κόπου, αλλά είμαι εις θέσιν να διαβεβαιώσω την βουλήν ότι ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕΝ ΧΩΡΙΣ ΣΧΕΔΙΟΝ», πολύ λίγοι Έλληνες και ξένοι μπορούσαν να καταλάβουν....

τι ακριβώς ήταν αυτό το σκοτεινό σχέδιο και πού απέβλεπε.

Σήμερα, με το πέρασμα του χρόνου, την εμφάνιση στη δημοσιότητα διαφόρων επισήμων στοιχείων και τη μεταδεκεμβριανή πείρα, τα γεγονότα του Δεκέμβρη και τα βαθύτερα αίτιά τους φωτίζονται και ξεκαθαρίζουν ολοένα και περισσότερο.

Τα γεγονότα αυτά αποδείχνεται, χωρίς την παραμικρή πια αμφιβολία, ότι δεν ήταν παρά η προμελετημένη κατάληξη ενός ευρύτερου σχεδίου των Τόρρις, που καταστρώθηκε πιθανώτατα στο Σίτυ και άρχισε να εφαρμόζεται στην Ελλάδα από τον κ. Τσώρτσιλ και τις αρμόδιες στρατιωτικές και παραστρατιωτικές Βρετανικές υπηρεσίες, απ’ την άνοιξη κι όλας του 1943, με το πρώτο σχεδόν φούντωμα των αντάρτικων δυνάμεων του ΕΛΑΣ.

Το σχέδιο αυτό ήταν απλό στη σύλληψη, αλλά πολύπλοκο στην εφαρμογή του.

Η κεντρική του ιδέα στηριζότανε στις ακόλουθες σωστές διαπιστώσεις και προβλέψεις.

1. Ο παλλαϊκός αγώνας στην Αλβανία δεν ήταν μόνο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία, αλλά είχε και σαφώς αντιφασιστικό χαρακτήρα.

2. Η κακή διεξαγωγή του πολέμου αυτού από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, η καταστροφή που επακολούθησε και η Αντίσταση που οργάνωσε ο λαός κατά των κατακτητών, ερήμην της παληάς πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του τόπου, έφερε στο προσκήνιο νέες, λαϊκές δυνάμεις οι οποίες μέσα στην πολυαίμακτη πάλη τους για την εθνική λευτεριά και την επιβίωση, έπαιρναν ολοένα και βαθύτερη συνείδηση των δικαιωμάτων τους και της δύναμής που τους εξασφάλιζε η πλατειά και αγωνιστική οργάνωσή τους.

3. Η εμπιστοσύνη των οργανωμένων αυτών μεγάλων λαϊκών μαζών εγκατέλειπε την παληά πολιτικο – στρατιωτική ηγεσία του τόπου και στρεφόντανε προς τα πρωτοπορειακά στοιχεία, που στάθηκαν στο πλευρό του λαού κατά τη μεγάλη του δοκιμασία και τον καθοδήγησαν στην πάλη του κατά των ξένων φασιστών κατακτητών και των εντοπίων συνεργατών τους.

4. Οι πλατειές αυτές λαϊκές μάζες, συνειδητοποιημένες όσο ποτέ άλλοτε και επί πλέον οργανωμένες, για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, σε πανελλήνια κλίμακα, με το τέλος του πολέμου θα έτειναν να περιέλθει φυσιολογικά ολόκληρη η εξουσία στο λαό, με σκοπό την εγκαθίδρυση και νομιμοποίηση ενός σταθερού και πραγματικά προοδευτικού λαϊκού δημοκρατικού καθεστώτος στη χώρα.

5. Οι νέες αυτές δημοκρατικές δυνάμεις, κατά φυσική πρόβλεψη, θα ήταν εμπόδιο α) στη συνέχιση της αποικιακής δουλείας της Ελλάδας στο ασύδοτο ξένο κεφάλαιο και β) στην ουσιαστική κατάργηση της ανεξαρτησίας της χώρας στον πολιτικοστρατηγικό τομέα.

6. Οι δυνάμεις αυτές επομένως, εθεωρούντο φύσει και θέσει αντίθετες προς τις μεταπολεμικές βλέψεις των Τόρρις. Έπρεπε, λοιπόν, με κάθε τρόπο να υπονομευτούν, να περιοριστούν και τελικά να εκμηδενιστούν. Άμεσος στόχος το αντιφασιστικό κίνημα Αντίστασης.

Η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού επιδιώχθηκε σταθερά, συστηματικά, επίμονα, με πολυποίκιλα και εναλασσόμενα, κατά τις περιστάσεις, μέσα. Τέτοια ήταν:

α) Ενίσχυση του Βασιληά Γεωργίου, σαν πόλου έλξεως και συγκεντρώσεως όλων των αντιδραστικών δυνάμεων του τόπου.

β) Δημιουργία και ενίσχυση αντιδραστικών ανταρτικών ομάδων και οργανώσεων, σαν αντιρρόπων του ΕΛΑΣ.

γ) Παροχή στον ΕΛΑΣ ελάχιστης βοήθειας σε τρόπο ώστε να εκπληρώνει μεν τις αποστολές που του ανέθετε το Στρατηγείο Μ. Ανατολής, να βρεθεί όμως κατ’ ουσίαν άοπλος (από έλλειψη πυρ/κων) τη στιγμή της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα.

Οι υπολογισμοί όμως αυτοί του Σ.Μ.Α. διαψεύδοντατι από τα πράγματα. Τα λάφυρα που αποκτούσε ο ΕΛΑΣ μαχόμενος κατά του εχθρού και των συνεργατών του και η ολόψυχη συνδρομή του λαού, του επιτρέπουν ν’ αυξήσει τη δύναμή του.

Αυτό οδηγεί τις Βρεττανικές υπηρεσίες σε πιο αδίστακτα μέσα. Διακόπτουν εντελώς κάθε ενίσχυση του ΕΛΑΣ, από τον Οκτώβρη του 1943 και οργανώνουν εναντίον του επιθέσεις των άλλων ανταρτικών οργανώσεων, σε συνδυασμό με μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών.

Η αποτυχία και αυτών των μέσων οδηγεί της Βρεττανικές υπηρεσίες να εγκολπωθούν τα όργανα των Κουίσλιγκς, να έλθουν σε σχέσεις ενθαρρυντικές, μέχεις ωρισμένης στιγμής, με τα Τάγματα Ασφαλείας και να κατευνάσουν στην εξοντωτική δράση τους κατά των αγωνιστών της αντιφασιστικής Αντίστασης.

Και όταν ούτε αυτά τα μέσα δε φέρνουν αποτέλεσμα, το Αρχηγείο της Βρετανικής Στρατ. Αποστολής στα βουνά εισηγείται να ριφθούν Βρεττανοί αλεξιπτωτιστές για να εξοντώσουν το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ!

δ) Εντατική αντι-εαμική προπαγάνδα, όχι μόνο μέσα στο λαό, αλλά και μέσα σ’ αυτές τις τάξεις του ΕΛΑΣ, στις οποίες προσπαθούν να προκαλέσουν ακόμη και στασιαστικό κίνημα.

ε) Προσεταιρισμός όλων των προδοτών, δοσίλογων και αντιδραστικών στοιχείων τα οποία, από φόβο δίκαιης τιμωρίας ή απώλειας των ανόμων κερδών και προνομίων τους, καταφεύγουν στην προστασία των προθύμων να την παράσχουν Άγγλων. Σε αντάλλαγμα αυτής της προστασίας, τους προσφέρουν το μίσος των κατά του Λαού και τη δοκιμασμένη εγκληματικότητά των.

στ) Διάλυση του Ελληνικού στρατού της Μ. Ανατολής ο οποίος αποδείχτηκε δημοκρατικών φρονημάτων, εγκάθειρξη των στελεχών και ανδρών του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και δημιουργία τμημάτων από αυστηρά διαλεγμένα μοναρχοφασιστικά στοιχεία (Ιερός Λόχος – Ορεινή Ταξιαρχία).

ζ) Ανάθεση της Ελληνικής Κυβέρνησης του εξωτερικού, κατά τις παραμονές της απελευθέρωσης, σε πρόσωπο δυναμικό και αδίστακτο, που να διαπνέεται από τον ίδιο φόβο και μίσος κατά του αντιφασιστικού Κινήματος Αντίστασης και ταυτόχρονα αποφασισμένο να εφαρμόσει πειθήνια, απόλυτα μονομερή προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας.

η) Εκμετάλλευση του σφοδρού πόθου εθνικής ενότητας που χαρακτήριζε πάντα το ΕΑΜ, προς χάρη της καθολικότερης διεξαγωγής του αντιφασιστικού αγώνα και της ομαλής μετάβασης της χώρας στη δημοκρατική ζωή. Η εκμετάλλευση αυτού του πόθου οδηγεί στην εκμαίευση των ετεροβαρών συμφωνιών του Λιβάνου και της Γκαζέρτας, οι οποίες δεν ανταποκρινότανε καθόλου στον πραγματικό συσχετισμό των Ελληνικών δυνάμεων, που ήταν συντριπτικά υπέρτερες προς την πλευρά του Εαμικού κινήματος Αντίστασης. Αργότερα αποδείχτηκε από τα πράγματα, ότι οι συμφωνίες αυτές δεν απέβλεπαν κατά βάθος σε τίποτε άλλο, παρά στην εξαπάτηση, τη δέσμευση και την τελική εκμηδένιση του Κινήματος Αντίστασης.

Έτσι φτάνουμε στην απελευθέρωση. Η τάξη τηρείται παραδειγματικά υπ’ ευθύνη του ΕΑΜ. Η Κυβέρνηση του Καΐρου γυρίζει στην Πατρίδα και οι οργανωμένες μάζες του αντιφασιστικού αγώνα, η μόνη πραγματική δύναμη στον τόπο, τη στηρίζουν με ειλικρίνεια κι εμπιστοσύνη. Δε ζητούν παρά την τιμωρία των προδοτών και των δοσιλόγων, την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τα φασιστικά στοιχεία, τη δημιουργία εθνικού στρατού, την πορεία προς τη λαοκρατική δημοκρατία, σύμφωνα προς τους διακηρυγμένους σκοπούς του πολυαίμακτου αγώνα των Ενωμένων Εθνών, στον οποίο πρόσφερε τα πάντα ο μικρός αλλά ηρωικός Ελληνικός Λαός. Όμως οι Τόρρις σκέπτονται διαφορετικά. Δεν ξεκολλούν από τον αρχικό αντικειμενικό σκοπό τους. Με τον πράχτορά τους πρωθυπουργό Παπανδρέου μοιράζουν φιλελεύθερες υποσχέσεις, ενώ υποβρυχίως βάζουν σε ενέργεια τον καταχθόνιο μηχανισμό, που οργάνωσαν κατά τη διάρκεια της κατοχής, για να χτυπήσουν τις οργανωμένες αντιφασιστικές δυνάμεις, ν’ αφοπλίσουν τον ΕΛΑΣ, πριν εκπληρωθούν οι ανειλημμένες υποχρεώσεις για την κάθαρση του τόπου από το φασιστικό μίασμα και τη δημιουργία νέου αντιφασιστικού εθνικού στρατού.

Έτσι αποβλέπουν να στερήσουν το λαό από το μόνο του δυναμικό αμυντικό στήριγμα, ενώ ταυτόχρονα φέρνουν βιαστικά στην Αθήνα από την Ιταλία, όπου εντούτοις ο πόλεμος συνεχιζόντανε, την Ορεινή Ταξιαρχία. Διαμοιράζουν σε επίκαιρα σημεία της χώρας τμήματα του Ιερού Λόχου, που είχεν επίσης μοναρχική σύνθεση. Τοποθετούν στη νεοσχημάτιστη «Εθνοφυλακή» αξιωματικούς και άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Μεταφέρουν απ’ όλη την Ελλάδα στην Αθήνα όλα τα υπολείματα της Χωροφυλακής, που είχαν παίξει, στην πλειοψηφία τους, τόσο αντιλαϊκό ρόλο κατά τη Μεταξική δικτατορία και αντεθνικό κατά τη διάρκεια της κατοχής. Με το πρόσχημα της προφυλάκισης, συγκεντρώνουν επίσης στην Αθήνα τους Αξιωματικούς και άνδρες, που είχαν υπηρετήσει στα Τάγματα Ασφαλείας για να τους έχουν έτοιμους, για χρησιμοποίηση στην πρώτη κατάλληλη στιγμή. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς διατηρούν τον ατομικό οπλισμό τους (περίστροφα, χειροβομβίδες) και μέσα στις φυλακές.

Γενικά παίρνουν μέτρα που εξαγγέλλουν καθαρά «διάταξη μάχης».

Η γραμμή του ενεργούμενου των Τόρρις και οργάνου των μοναρχοφασιστών «σοσιαλιστή» Γ. Παπανδρέου είναι σαφής: «αν τους πάρω τα όπλα με το δόλο, πάει καλά. Αν δεν το επιτύχω έτσι, τότε χτυπώ και τα παίρνω με τη βία».

Αλλά ο δόλος έγινε αντιληπτός. Και τότε η Τσωρτσιλική πολιτική, με κομπάρσο της το Γ. Παπανδρέου, αποφασίζει την προσφυγή στη βία. Ο λόγος δίνεται στο στρατηγό Ρ. Σκόμπι ο οποίος ζητεί τελεσιγραφικά από τον ΕΛΑΣ να παραδώσει τα όπλα και να διαλυθεί. Πριν προφτάσει να σταθεροποιηθή και νομιμοποιηθή το λαϊκό κίνημα, πρέπει να στερηθεί από το μοναδικό του δυναμικό αμυντικό στήριγμα. Δύναμη -διακηρύχνει φαρισαϊκά ο Παπανδρέου- πρέπει να έχει μόνο το Κράτος, Και κράτος δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι, κατ’ αυτόν, ο ίδιος ο Λαός, που οργανώθηκε και αυτοδιοικήθηκε δημοκρατικά στις ελεύθερες περιοχές. Κράτος στη συνείδηση του «αριστερού» αυτού πολιτικάντη ήταν εκείνο που οργάνωσε η 4η Αυγούστου. Εκείνο που εξυπηρέτησε τους κατακτητές. Αυτό είχε διαλυθεί και αυτό έπρεπε να ξαναφτιαχτεί, με τη βοήθεια των ξένων όπλων. 

Η χώρα έπρεπε να παραδοθεί ανυπεράσπιστη στα χέρια των μοναρχοφασιστών, των σφαγιαστών του λαού, των συνεργατών του εχθρού, των δοσιλόγων και των κερδοσκόπων για να εφαρμοσθεί δι’ αυτών -ελλείψει άλλων- το προδιαγεγραμμένο πολιτικό, οικονομικό και στρατηγικό σχέδιο των Τόρρις, για την Ελλάδα. Κανένας άλλος δεν είχε τις γλοιώδεις ιδιότητες και το αντιλαϊκό μίσος, στο βαθμό που απαιτούσε η εφαρμογή αυτού του προγράμματος και γι’ αυτό διαλέχτηκε για «πρωθυπουργός» ο Παπανδρέου που με μυστικές εκθέσεις του προς το Στρατηγείο Μ. Ανατολής είχε επιδείξει, ότι διέθετε αυτά τα δυσεύρετα προσόντα.

Ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα, όπως το κίνημα της αντιφασιστικής Αντίστασης, χαλυβδωμένο μέσα στην καθημερινή πάλη κατά των κατακτητών, δεν μπορούσε ούτε στην απάτη του Παπανδρέου, τελικά, να εμπέσει, ούτε τη βία των σιδερόφραχτων οργάνων του Τσώρτσιλ να φοβηθεί. Αυτό θα ήταν ανάξιο του αίματος των ηρώων και μαρτύρων που θυσιάστηκαν για το ιδανικό της λευτεριάς και της αληθινής δημοκρατίας. Η κατάθεση, χωρίς καμιά πραγματική εγγύηση, των όπλων που αποκτήθηκαν με πόλεμο και αίμα κατά των κατακτητών και η προσφορά των χεριών που τα κράτησαν και τα τίμησαν για να τους περάσουν χειροπέδες, ο Παπανδρέου και ο Τσώρτσιλ, θα ήταν η μεγαλύτερη ιστορική προδοσία κατά του λαού, που αγωνίστηκε για τη συντριβή του φασισμού και για μια καινούρια, καλύτερη ζωή.

Έτσι έγινε ο Δεκέμβρης – το μεγαλύτερο μνημείο που έστησε ο Ελληνικός Λαός μαχόμενος για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία του. Ούτε ο Τσώρτσιλ, ούτε ο άθλιος κομπάρσος Παπανδρέου φαντάσθηκαν ότι η αντίσταση του λαού μπορούσε να πάρει τέτοιο βάθος και έκταση. Ήταν αδύνατο να συλλάβουν το βαθμό της συνειδητοποίησης, της ωριμότητας και του πάθους που κατείχε το λαό, για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Αλλ’ αν αυτοί δεν κατάλαβαν τίποτε και όταν επιτέλους κατάλαβαν, καταλήφθηκαν από φονική λύσσα, η οικουμένη ολόκληρη διαισθάνθηκε αμέσως περί τίνος ακριβώς επρόκειτο. Γι’ αυτό συγκράτησε από αγωνία την αναπνοή της και στήλωσε τα μάτια της πάνω στην τραγωδία που ξετυλιγότανε στην πανάρχαια πόλη της λευτεριάς και της δημοκρατίας. Τα κινήματα Αντίστασης όλης της Ευρώπης, οι δημοκρατικές δυνάμεις όλου του κόσμου, οι άνθρωποι της καρδιάς και του φιλελεύθερου στοχασμού κάθε εθνικότητας, χωρίς να κάνουν εξαίρεση ούτε οι ίδιοι οι συμπατριώτες του κ. Τσώρτσιλ, κατάλαβαν τη βαθύτερη σημασία αυτής της σύγκρουσης.

Διαγνώσανε ότι στη μάχη της Αθήνας οι Τόρρις είχαν ρίξει τα χαρτιά τους και αποκάλυπταν τους αληθινούς σκοπούς -το περίφημο «ΣΧΕΔΙΟ» για το οποίο μιλούσε ο κ. Τσώρτσιλ- που είχαν όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλα τα κινήματα Αντίστασης, για όλη τη μεταπολεμική τάξη στον κόσμο.

Γι’ αυτό και υψώθηκε από παντού κραυγή ανησυχίας, φωνή συμπάθειας και θαυμασμού προς τον Ελληνικό Λαό που ύψωνε ακόμη μια φορά το μικρό, καθημαγμένο κι εξαντλημένο του ανάστημα ενάντια σ’ έναν ακόμη -και τόσο αναπάντεχο!- εχθρό της ελευθερίας του.

Για να εκτιμήσει κανείς το μέγεθος της ανησυχίας και της συγκίνησης, που συγκλόνισε τη συμμαχική κοινή γνώμη, αρκεί να λάβει υπ’ όψη του, ότι η εξέγερση κατά της Τσωρτσιλικής πολι9τικής σημειώνεται τη στιγμή που ο πόλεμος κατά της Γερμανίας βρίσκεται σε πλήρη ακμή και η ενότητα της συμμαχικής πολεμικής προσπάθειας είναι απαραίτητη, περισσότερο παρά ποτέ.

Η ίδια ενότητα είναι αναγκαία και στον πολιτικό κόσμο της Αγγλίας και όμως η κυβέρνηση Τσώρτσιλ, κατά τη συζήτηση που γίνεται στη Βουλή των Κοινοτήτων πάνω στα γεγονότα της Ελλάδας παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης με 279 ψήφους επί συνόλου 600 βουλευτών!

Είναι τέτοια η δοκιμασία της τότε Αγγλικής πολιτικής, ώστε ο ίδιος ο Τσώρτσιλ, ενώ η μάχη της Γαλλίας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, αναγκάζεται να έλθει αεροπορικά στην Αθήνα, για να δώσει ένα τέρμα στην επικίνδυνη για τη συμμαχική ενότητα περιπέτεια, που ο ίδιος δημιούργησε!

Τα κείμενα που ακολουθούν είναι ένα ελάχιστο μέρος από όσα δημοσιεύτηκαν στον παγκόσμιο τύπο την εποχή εκείνη και αντιπροσωπεύουν κατά ένα μέρος τις εντυπώσεις αυτοπτών μαρτύρων των γεγονότων και κατά ένα άλλο τις αντιδράσεις, μπροστά σ’ αυτά, της διεθνούς κοινής γνώμης και των εγκυρότερων εκπροσώπων της.

Οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε και ο διωγμός του αριστερού τύπου που επακολούθησε τη συμφωνία της Βάρκιζας, δεν επέτρεψαν να πάρουν πλατειά δημοσιότητα τα κείμενα αυτά. Γι’ αυτό και τ’ αναδημοσιεύουμε σήμερα, σαν μια συμβολή στην κατανόηση κι εκτίμηση της Δεκεμβριανής τραγωδίας.

Η κάθαρση της τραγωδίας δεν επήλθεν ακόμη. Ο φασισμό, ο δοσιλογισμός, και η φαύλη κερδοσκοπία κυβερνούν ακόμη ουσιαστικά τον τόπο -αυτόν ακριβώς που πρώτος έτριψε τα μούτρα του φασισμού! Έτσι σήμερα δικαιώνεται από την ίδια τη ζωή, από την πικρότατη ιστορική πείρα, ο τραγικός και μεγάλος Δεκέμβρης. Γιατί οι σκοτεινές δυνάμεις που λυμαίνονται σήμερα τον τόπο, δε δημιουργήθηκαν ξαφνικά και αυτόματα την επομένη του Δεκέμβρη. Υπήρχαν βέβαια συμμαζεμένες κι έτοιμες για νέα εξόρμηση και πριν απ’ αυτόν. Και ακριβώς η γνώση της παρουσίας τους και η βαθύτατη συναίσθηση του κινδύνου που αποτελούσαν για το Έθνος, υπαγόρευαν τη στάση που τηρούσε απέναντί τους το Κίνημα Αντίστασης. 

Η εκμηδένιση των σκοτεινών αυτών δυνάμεων -δημιουργημάτων της 4ης Αυγούστου, της Κατοχής και των Τόρρις- δεν ημπορούσε να γίνει, ούτε με τις αναξιόπιστες ταχυδακτυλουργίες του Παπανδρέου, ούτε με τους εξορκισμούς των απλοϊκών «ησυχαστών». Χρειαζότανε το σταθερό σφίξιμο της λαϊκής γροθιάς. Χωρίς την επέμβαση των Βρεττανικών όπλων οι δυνάμεις αυτές του κακού θα είχαν εκμηδενιστεί και η Ελλάδα θα ήταν σήμερα, μαζί με τα’ άλλα δημοκρατικά έθνη, στο δρόμο της ομαλότητας και της αναδημιουργίας. Αλλά ούτε και τώρα υπάρχει λόγος απαισιοδοξίας. Ο Ελληνικός Λαός δείχνει μια ωριμότητα και σταθερότητα καταπληκτική. Ένα χρόνο μετά την τρομερή περιπέτεια, ύστερα από δέκα μηνών λευκή τρομοκρατία χωρίς προηγούμενο, βρίσκεται και πάλι αλύγιστος και συμπαγής στις δημοκρατικές επάλξεις, έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του σκότους.

Έτσι, από τα αίματα και τους καπνούς, από το αθέλητο πένθος που άφησε πίσω του ο επικός Δεκέμβρης, που έγινεν ήδη θρύλος ζωόποιός στην ψυχή του Λαού, θα υψωθεί αργά ή γρήγορα η Λευτεριά και η Δημοκρατία – η καινούργια ζωή!

Δεκέμβρης 1945

ΕΑΜ: Οι ξένοι για το Δεκέμβρη 

Έκδοση του Συνασπισμού Πολιτικών Κομμάτων του ΕΑΜ για το Δεκέμβρη του 1944 ένα χρόνο μετά τα γεγονότα με δηλώσεις και άρθρα από μέσα ενημέρωσης της Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, όπου φαίνεται ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της βρετανικής επέμβασης. 

 

View this document on Scribd

Διαβάστε το βιβλίο ΕΑΜ: Οι ξένοι για το Δεκέμβρη σε - pdf