Το όνομα

Πολλές χώρες, οι περισσότερες, έχουν πολλά ονόματα σε πολλές γλώσσες. Η Ελλάδα λέγεται και Hellas και Greece και Γιουνάν, η Γερμανία λέγεται και Germany και Αλεμάνια και Τεντεσκία, η Γαλλία, η Αλβανία, όλες έχουν πολλά ονόματα, που όλα όμως για την κάθε χώρα σημαίνουν ένα πράγμα: την ταυτότητά της. Και η ταυτότητα δεν είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού (να δηλώνει η Κίνα, Μογγολία) αλλά αναγνώρισης, να παραδέχονται δηλαδή όλοι οι άλλοι ότι η Κίνα είναι Κίνα....

Η αρχή της αναγνώρισης στο διεθνές δίκαιο είναι εκ των ων ουκ άνευ! Ενα κράτος δεν «υπάρχει» αν δεν το αναγνωρίζουν τα άλλα, ή το μέρος τους που το αναγνωρίζει. Η Βρετανία αναγνώρισε τις ΗΠΑ, ενώ η Κίνα δεν αναγνωρίζει την Ταϊβάν και η Ταϊβάν την Κίνα (εκτός κι αν στο μεταξύ έχουν αλληλοαναγνωρισθεί). Η Παλαιστίνη (ως κράτος) υπάρχει στον βαθμό που την αναγνωρίζουν ή θα την αναγνωρίσουν άλλα κράτη.

Κατά τούτο η FYROM υπάρχει ως κράτος που το αναγνωρίζουν όλοι, ενώ ορισμένοι, και κυρίως η Ελλάδα, δεν αναγνωρίζουν το όνομά της. (Εδώ να σημειώσουμε πως όσοι κι αν αναγνωρίζουν τη FYROM ως «Μακεδονία», αυτό ελάχιστη αξία έχει για τα αδέλφια μας της γειτονικής χώρας, όσο δεν αναγνωρίζεται η χώρα τους με αυτό το όνομα απ’ την Ελλάδα και συνεπώς από τους διεθνείς οργανισμούς).

 
Η FYROM αποτελεί το ιστορικό παράδοξο ενός λαού που προσπαθεί να σφετερισθεί μια αλλότρια ταυτότητα. Τούτο οφείλεται σε δύο λόγους: στον εθνικισμό (και τον αλυτρωτισμό, για τον οποίο θα μιλήσουμε στη συνέχεια) μιας νεοπαγούς νομενκλατούρας που έχει ανάγκη εθνικής αναφοράς και στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, που στο κράτος αυτό βλέπουν ένα στήριγμα για την πολιτική τους στα Βαλκάνια. Και στην Ευρώπη.

 
Ολοι γνωρίζουν, και όχι μόνον οι ακαδημαϊκές κοινότητες διεθνώς, την ιστορία των Σλαβομακεδόνων (που σήμερα αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες). Πρόκειται για Σλάβους από εκείνους που εξαπλώθηκαν σε όλη τη Βαλκανική σε αλλεπάλληλα κύματα. Η εθνική ταυτότητα ορισμένων απ’ αυτές τις φυλές άρχισε να διαμορφώνεται στην περιοχή γύρω απ’ την Αχρίδα (του πρώτου βουλγαρικού βασιλείου) υπό την επιρροή του χριστιανισμού, που εκείνη την εποχή λειτουργούσε και ως υπουργείο εξωτερικών του Βυζαντίου.

 
Οι Φυρόμιοι σήμερα, οι Σλαβομακεδόνες αδελφοί μας, ομιλούν την πρωτοβουλγαρική γλώσσα (από την οποία ξεκίνησε ο εκχριστιανισμός των Σλάβων) και φέρουν έναν σπουδαίο πολιτισμό, ιδιότυπο και ταυτόχρονα συγγενή με των άλλων βαλκανικών λαών στη διαχρονία της περιοχής. Είναι

 
λοιπόν παράδοξο να αρνούνται την πολύτιμη ταυτότητά τους και να διεκδικούν μια φενάκη, είναι ανορθολογικό να βγαίνουν από την Ιστορία και να καταφεύγουν στην παραϊστορία. Γιατί το κάνουν; Γιατί μετατρέπουν το κράτος τους σε θρυαλλίδα (μέσα στη βαλκανική μπαρουταποθήκη); Διότι οι κυρίαρχες δυνάμεις σε αυτή τη χώρα είναι εθνικιστές και ονειρεύονται να τη μεγαλώσουν διά του αλυτρωτισμού (κυρίως εις βάρος της Ελλάδας, διότι η Βουλγαρία έχει λάβει τα μέτρα της). Και μπορούν να είναι εθνικιστές διότι τελούν υπό την προστασία του ιμπεριαλισμού, όστις διά των εθνικισμών κάνει τις πιο όμορφες απ’ τις δουλειές του.

 
Η FYROM, παρ’ ότι στο εσωτερικό της βιώνει το πρόβλημα της δύσκολης συνύπαρξης δύο εθνικισμών, στην εξωτερική της πολιτική μετέρχεται τον παράδοξο εθνικισμό μας ανύπαρκτης εθνικής ταυτότητας, διότι αυτό ταιριάζει (κι απ’ αυτό προσπαθεί να ωφεληθεί) με τον νεοταξίτικο σχεδιασμό για την περιοχή.

 
Η FYROM, το Κόσοβο και άλλες οντότητες όχι μόνον φιλοξενούν τη μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στη Βαλκανική, αλλά και επ’ εσχάτοις στήνουν τους ωραιότερους φράχτες στην Ευρώπη εναντίον των προσφύγων (από τους πολέμους που η Δύση έχει εξαπολύσει).

 
Αντιθέτως με την υπόλοιπη «μακεδονική σαλάτα» των Βαλκανίων, η Ελλάδα υπήρξε, ως τώρα τουλάχιστον, ένα κράτος με τη μεγαλύτερη εθνική ομοιογένεια, όχι μόνον στα Βαλκάνια, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μουσουλμανική μειονότητα στη χώρα μας είναι μόνον θρησκευτική και εξαιρετικά μικρή, ενώ ακόμα μικρότερη είναι η σλαβομακεδονική μειονότητα στη βορειοδυτική Μακεδονία (που θα έπρεπε να είναι πολύτιμη για το ελληνικό κράτος και όχι καταδιωγμένη, όπως ήταν έως το πρόσφατο παρελθόν). Μικρές

 
λοιπόν αυτές οι μειονότητες, αλλά ως υποχείρια του αλυτρωτισμού της FYROM ή του επεκτατισμού της Τουρκίας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τις ΗΠΑ ή αναδυόμενες δυνάμεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως μοχλός περαιτέρω αποσταθεροποίησης της Βαλκανικής - μια αποσταθεροποίηση που άρχισε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Και οι αποσταθεροποιήσεις συνοδεύονται πάντοτε με αίμα.

 
Περί όλων αυτών (σε γενικές γραμμές) η Αριστερά στην Ελλάδα (πλην ΚΚΕ) επέδειξε (και απέδειξε) ότι έχει κάποια προβλήματα. Ορισμένοι θα ομιλούσαν για ιδεολογικές απόψεις κι άλλοι για πρόβλημα κατανόησης ή ακόμα και αντίληψης της πραγματικότητας - διότι η αλήθεια υπάρχει πάντα διά της αποδείξεώς της. Ανέπαφο με αυτό το θεώρημα ένα μέρος της Αριστεράς που ενστερνίσθηκε την «ιδεολογία» της παγκοσμιοποίησης και κάθε άλλη αμερικανιά (περί πολυπολιτισμού, αυτοπροσδιορισμού, φαντασιακού, αφηγήσεων και τα συναφή), είδε στο πρόσωπο της FYROM έναν «αδικημένο» (οι καλοπροαίρετοι, διότι οι εθνομηδενιστές ήξεραν και ξέρουν πολύ καλά τι έβλεπαν και τι βλέπουν). Κι έτσι

 
στο όνομα του αυτοπροσδιορισμού των Σκοπιανών βρεθήκαμε μπροστά στο οξύμωρο διεθνιστές απ’ την Ελλάδα να υποστηρίζουν τον εθνικισμό από τα Σκόπια (και συνεπώς τον αλυτρωτισμό, ου μην αλλά και τον ιμπεριαλισμό που τον χειραγωγεί). Οξύμωρο και ταυτοχρόνως βλακώδες, άρα επικίνδυνο. Το πρόβλημα αυτό ενδημούσε επί χρόνια

 
και ενδημεί ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Θυελλώδεις, ενίοτε, αντιπαραθέσεις το συνοδεύουν (που με τη σειρά τους συχνά συνοδεύθηκαν από ύβρεις και συκοφαντίες των εθνομηδενιστών όχι μόνον εναντίον των συντρόφων τους, αλλά και εναντίον όλων των Ελλήνων, τους οποίους με περισσή αλαζονεία συχνά και συλλήβδην χαρακτήριζαν εθνικιστές, ρατσιστές και λαϊκιστές). Παρ’ ότι οι εθνομηδενιστές

 
που παροικούν στην Αριστερά έχουν διαψευσθεί σε όλα τους τα ιδεολογήματα, όπως για τα σύνορα, τον πολυπολιτισμό κι άλλα τέτοια, παρ’ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όσο διεκδικούσε την εξουσία προσπάθησε να κρύψει το πρόβλημα κάτω απ το χαλί, με πατριωτικές αναφορές του κ. Τσίπρα προσωπικώς, το ίδιο κόμμα, μετά τη δεξιά του στροφή, όχι μόνον απελευθέρωσε αυτές τις δυνάμεις εκ νέου, αλλά οι ίδιες αυτές έγιναν και είναι κυρίαρχες. Τώρα οι εθνομηδενιστές μπορούν να ακολουθούν απέναντι στο Σκοπιανό την ίδια δεξιά πολιτική που χαράσσουν οι ΗΠΑ και ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η υπεράσπιση του κ. Μουζάλα από πλήθος στελεχών είναι ενδεικτική. Εδώ να εξηγούμεθα, ο κ. Μουζάλας δεν είπε κάτι «κακό», είπε αυτό

 
που πιστεύει (ασχέτως αν, κατά τη γνώμη πολλών, κακώς το πιστεύει). Αλλωστε, ο κ. Μουζάλας έχει να επιδείξει σπουδαίο έργο ζωής, αναλωνόμενος υπέρ των ανθρώπων. Το έργο του ως Υπουργού δεν είναι σπουδαίο (κατά τη γνώμη μου), αλλά στο πλαίσιο που λειτουργεί αυτή η κυβέρνηση, ίσως να μην μπορεί ο άνθρωπος να κάνει και κάτι σημαντικότερο (από τις πολλές συνεντεύξεις που δίνει). Ομως

 
η όλη υπόθεση είναι εμβληματική της γκροτέσκ παρακμής που ζούμε. Αίφνης ο κ. Καμμένος ζήτησε το κεφάλι του κ. Μουζάλα για την επάρατη λέξη «Μακεδονία», που ο ίδιος έχει ξεστομίσει καμιά δεκαριά φορές και πάντως την τρώει στη μάπα ως Macedonia παντού όπου πάει. Υποκρισία; Ισως! Ισως όμως να πρόκειται και για μια πρώτη προσπάθεια να πάρει ο κ. Καμμένος κάποιες πρώτες αποστάσεις από την κυβέρνηση που συμμετέχει, εν όψει πιθανής πτώσης και εκλογών. Ο κ. Καμμένος δεν

 
μπορεί να πλασάρεται πλέον ως αντιμνημονιακός, μπορεί όμως να κάνει κι αυτός τον «πατριώτη» διά του χύδην εθνικισμού. Με εύκολο θύμα την (αδικημένη που δεν είναι υπουργός) κυρία Ρεπούση.

 
Το «αμάρτημα» του κ. Μουζάλα (ανεπίτρεπτο για υπουργό) είναι το νυχάκι του προβλήματος που ανέδειξε. Τους αριστερούς, δηλαδή, που ακολουθούν μια δεξιά πολιτική στα εθνικά θέματα, διότι δεξιά είναι η πολιτική που διευκολύνει τον ιμπεριαλισμό. Τους κατά τεκμήριο διεθνιστές που υποστηρίζουν τον εθνικισμό (διότι αυτή είναι η «αλήθεια των άλλων», ο εθνικισμός τους) - μια τρικυμία εν κρανίω δηλαδή,

 
που όμως είναι και ταυτοχρόνως τρικυμία σε μια κουταλιά νερό. Διότι η όντως τρικυμία που απειλεί -μαζί με τους πρόσφυγες που πνίγει- να πνίξει και την Ελλάδα είναι το Προσφυγικό.

 
Οι πρόσφυγες καθώς και οι μετανάστες που έχουν φθάσει στην Ελλάδα, όπως και πολλοί απ’ όσους θα φθάσουν, δεν πρόκειται να φύγουν. Το θέμα της αποκατάστασης, εγκατάστασης, απορρόφησης, ενσωμάτωσης γίνεται το υπ’ αριθμόν 1α πρόβλημα της χώρας, ταυτοχρόνως και εκ παραλλήλου με το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα, τη μνημονιακή κατοχή.

 
Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ κ.τ.λ., ΑΝΕΛ) έχουν αποδείξει ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε το ένα πρόβλημα ούτε το άλλο, ούτε το αποτέλεσμα που και τα δύο μαζί παράγουν. Εχουμε, δηλαδή, στρατηγικό αδιέξοδο. Ο λαός που θα

 
ενεργοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεθεί στη γωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπερ;..

ΣΤΑΘΗΣ