Διαμεσολάβηση, υποχρεωτική και με το αζημίωτο

Το νέο νομοσχέδιο για τη διαμεσολάβηση, προαπαιτούμενο των δανειστών (έστω και αν δεν είναι οικονομικής φύσης…) προκαλεί αναταράξεις στο δικηγορικό και νομικό χώρο. 

Διαμεσολάβηση, σύμφωνα με το νόμο του 2010, είναι η εξωδικαστική ουσιαστικά επίλυση διαφορών, όπως αυτές που ορίζονται από το νόμο....

Ο νέος νόμος στο άρθρο 5 προβλέπει την «υποχρεωτικότητα» και ορίζει συγκεκριμένες ιδιωτικές διαφορές στη διαδικασία της διαμεσολάβησης, η οποία βέβαια είναι κοστοβόρα για τους διαδίκους. 

Εξίσου κοστοβόρα είναι και η γενική προσφυγή στη δικαιοσύνη πάντως, χωρίς πάντως οι αυξήσεις των τελευταίων ετών στα παράβολα να έχουν συμβάλλει ιδιαίτερα στην αλλαγή της αντίληψης για την προσφυγή στο νόμο. «Η διαβούλευση κράτησε μόλις 4 μέρες, οι 2 από αυτές εργάσιμες (…) 

Ουσιαστικά γίνεται υποχρεωτικός ο θεσμός-αυξάνεται το κόστος πρόσβασης στη δικαιοσύνη» είπε η πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ιωαννίνων Μαρία Νάκα στις δηλώσεις της.

Πάντως, η «παρέμβαση των θεσμών» δεν γίνεται για καλό, καθώς στο νομοσχέδιο και στο επίμαχο άρθρο εντάσσονται με κόστος 250 ευρώ για τον εναγόμενο ακόμα και εργατικές υποθέσεις. 

Ένας απολυμένος ή μια απολυμένη θα πρέπει πρώτα να καταβάλλουν το ποσό για διαμεσολαβητή, πριν καν τους επιδικαστούν αυτά που δικαιούνται. 

Σύμφωνα με την κα Νάκα, «η υποχρεωτικότητα, όπως εισάγεται, δεν πρόκειται να αναπτύξει κουλτούρα διαμεσολάβησης στον Έλληνα». 

Επίσης, φαίνεται ότι η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί τα βήματα των προηγούμενων, καθώς εισάγει «κατεπείγουσες διατάξεις» ως προαπαιτούμενες, χωρίς αυτές όμως να είναι. Σύμφωνα με την κα Νάκα, οι «θεσμοί» θέλουν τη διαμεσολάβηση, όχι όμως ως υποχρεωτική διαδικασία.

Η πρόεδρος του ΔΣΙ πρόσθεσε ότι «πρώτα είναι πρόβλημα του πολίτη και μετά του δικηγόρου», προσθέτοντας ότι ακόμα και αν η υποχρεωτικότητα αφαιρεθεί (προφορικά το υπουργείο Δικαιοσύνης είναι συγκαταβατικό μόνο για τις εργατικές υποθέσεις), το πρόβλημα θα παραμείνει.

Γιωργος Τσαντικος