Σε ποιό νησί του Ωκεανού, σε ποιάν κορφή ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα ’χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θενα σπαράξεις.
Συ θα ’χεις μάτια γαλανά, θα χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης....
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταβρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι
κι ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι…
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
Στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
—Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο…—
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!
Οι πόνοι της Παναγιάς, το συγκινητικό ποίημα του μεγάλου Κώστα Βάρναλη, ανήκει στο πρώτο μέρος της ποιητικής σύνθεσης Σκλάβοι Πολιορκημένοι, η οποία εκδόθηκε το 1927.
Ο ποιητής, ακολουθώντας τη δημοτική μας παράδοση, χρησιμοποιεί τη μορφή της Παναγιάς, για να εκφράσει τον ανθρώπινο πόνο της μάνας.
Η Παναγιά κατέχεται από τα τρυφερότερα συναισθήματα για το παιδί που πρόκειται να γεννήσει, αλλά και από κακά προαισθήματα για την τύχη που το περιμένει.
Η ποίηση του Βάρναλη, ένας από τους χρυσούς ακόμη κρίκους που συνδέουν τις ψυχές και των Λίγων και των Πολλών, με τον κόσμο των Οραμάτων και των Μορφών, ανακρατεί τη λειτουργία, το αξίωμα και την πραγματική υπερηφάνεια της ποιητικής και στις μέρες μας τέχνης.
Μια λιόλουστη μέρα του χειμώνα η Παναγιά, στενεμένη από τους πόνους, αφήνει το σπιτικό της και βγαίνει στον κάμπο τρεκλίζοντας κι αγκομαχώντας.
Κάθεται χάμου στο πράσινο χορτάρι, που το φωτίζουνε δω κι εκεί άγριες βιολέτες, κυκλάμινα, κρόκοι· και σφίγγοντας την κοιλιά της με τα δυο της χέρια κλαίει και δέρνεται, κουνώντας τ’ άμαθο κορμί της δεξιά κι αριστερά, όπως οι μοιρολογίστρες της Ανατολής.
Σπιτάκι μου στανάχωρο, και κάμαρά μου χαμηλή!
Πόνοι μού σφάζουν το κορμί, μα την ψυχή μου πιο πολλοί.
Πήρα το δρόμο το δρομί στον κάμπο να καθίσω.
Αντρούλη μου, σα δε με βρεις με την καρδιά σου την καλή,
ο πόνος, που με κυνηγά, θενά με φέρει πίσω.
Ω χώμα, που τραγουδιστά σε πίνει ο πέφκος ο βαθύς,
όσο που μπάρσαμο πικρό στα φύλλα του να σουρωθείς,
μέσα σου χώνομαι κι εγώ, τα σπλάχνα γλύκανέ μου.
Αχ, χάηδεψέ μου τα μαλλιά της κεφαλής μου της ξανθής,
πάρε τη σκέψη μου πολύ μακριά, πνοή του ανέμου!
Σαν καρδερίνα του Μαρτιού με τα φτερά τ’ αστραφτερά,
που σε βαθιά τριανταφυλλιά, πλάι σε τρεχάμενα νερά,
μ’ άχερα, λάσπη και μαλλί ζεστή φωλιά κρεμάει,
την κούνια σου, παιδάκι μου, με ξύλα φκιάνω εβωδερά
και βάνω προσκεφάλι σου τον ήλιο του Ανθομάη.
Ονείρατα, που γαλανά στο μισοξύπνι τ’ αυγινό
από τα μάτια τα γλαρά σαν τον αφρό, σαν τον αχνό
περνάτε μια και χάνεστε, σκήμα χωρίς και θώρι,
ελάτε κι άλλη μια φορά, πείτε μου να μην το ξεχνώ,
πως το παιδί, που καρτερώ, το πρώτο, θα ν’ αγόρι.
(Εδώ η Παναγιά μιλά για το όραμα του Αγγέλου).
Κάνε ψαρά, πεζόβολο στ’ ακροθαλάσσι να πετάς·
κάνε σε κάδο τρυγητή γλυκά σταφύλια να πατάς·
κάνε γκαμήλες να ποτίζεις σ’ έρημο πηγάδι·
καν’ αναγνώστη στο Ναό να ψέλνεις και να θυμιατάς —
πού σ’ είδα, γνώριμη αστραψιά στου νου μου το σκοτάδι;
Είσουν ωραίος σαν άγγελος με δυο φτερούγες ανοιχτές,
η μια βυθούσε στ’ αύριο, η άλλη χανότανε στο χτες·
κάτι στο χέρι κράταγες, γιά φλάμπουρο γιά κρίνο
—χορός, που ζεστοκόπησε τις φλέβες μου τις τιναχτές!—
ό,τι ποθώ με πότισες κι ως αγιασμό το πίνω.
Μα γιατί μου ’δειξες, καλέ, δόξα πολλή για το παιδί;
Αχ, η καρδιά μου δε βαστά, το μέγα ψήλος ναν το δει!
Δεν τον αφήνω η Μάνα του μιαν πιθαμή να φύγει!
Μη μεγαλώσει μου ποτές κι όλα τα χρόνια, αβγή – βραδύ,
πάντα μωρό να σφίγγεται στου κόρφου μου τα ρίγη.
****
Σε κάθε εποχή, σε κάθε πόλεμο η ξεριζωμό η πιο τραγική φιγούρα είναι η μάνα η μάνα απέναντι στην εκάστοτε εξουσία.
Αυτός ο κόσμος πρέπει, και μπορεί ν αλλάξει.
Η Γάζα του αίματος, της οργής και του πόνου
Στις κηδείες των νεκρών από τα χθεσινά επεισόδια παραβρέθηκαν σήμερα οι Παλαιστίνιοι.
Οι περίπου εξήντα νεκροί σκοτώθηκαν από ισραηλινά στρατεύματα την Δευτέρα στα σύνορα με το Ισραήλ από ισραηλινές δυνάμεις κατά την διάρκεια διαμαρτυρίας.
Η βία της Δευτέρας στα σύνορα, έλαβε χώρα την ώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες άνοιγαν την νέα πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ και ήταν η πιο αιματηρή για τους Παλαιστίνιους από το 2014.
Ανάμεσα στους νεκρούς είναι και ένα βρέφος αφού εισέπνευσε δακρυγόνο κατά τη διάρκεια των επεισοδίων ανάμεσα σε παλαιστίνιους διαδηλωτές και ισραηλινούς στρατιώτες, ανακοίνωσε σήμερα το υπουργείο Υγείας στον θύλακα.
Το βρέφος κατονομάστηκε ως η Λέιλα αλ Γαντούρ, ηλικίας οκτώ μηνών.
Την ίδια στιγμή σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας των Παλαιστινίων περισσότεροι από 2.200 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν επίσης από τους πυροβολισμούς και τα δακρυγόνα.
Την Τρίτη το πρωί, ο κόσμος περνούσε από τη Γάζα, κουβαλώντας παλαιστινιακές σημαίες και ζητώντας εκδίκηση. «Με ψυχές και αίμα σας, εξαγοράζουμε μάρτυρες», φώναζαν.
Το νεότερο θύμα των συγκρούσεων
«Ας μείνει μαζί μου, είναι πολύ νωρίς για να φύγει», φώναξε η μητέρα του βρέφους 8 μηνών που σκοτώθηκε κατά την διάρκεια των επεισοδίων εχθές Δευτέρα.
Μιλώντας νωρίτερα, η γιαγιά του βρέφους ανέφερε ότι το παιδί ήταν σε ένα από τα στρατόπεδα διαμαρτυρίας και είχε εισπνεύσει δακρυγόνα. «Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, το μωρό σταμάτησε να κλαίει και νόμιζα πως κοιμόταν. Τη πήρα στο παιδικό νοσοκομείο και ο γιατρός μου είπε ότι ήταν νεκρό», είπε ο Heyam Omar.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να φέρεται ως «Πόντιος Πιλάτος» για ότι συμβαίνει στη Μ. Ανατολή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου