Αν οι μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις, μπολιαστούν με το εργατικό κίνημα...

Στις 4 Σεπτέμβρη είχα γράψει ένα κειμενάκι που το τιτλοφορούσα «Κρατική καταστολή και "τρομοκρατία"».

 "Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς" έγραφε ο μπάρμπα Κώστας Βάρναλης για να συμπληρώσει:...

"Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς".
 

Οπότε στους κομμουνιστές ακόμα και σήμερα μετά τις αλλεπάλληλες ήττες και άτακτες υποχωρήσεις που έχει υποστεί ο κόσμος της εργασίας, δεν πρέπει να μας λείπει η αισιοδοξία.

Κι αυτό χωρίς να αγνοούμε επίσης το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος και άρα το επίπεδο ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης που έχει κατακτηθεί από το λαό, που δεν θα λέγαμε ότι βρίσκεται στο καλύτερο σημείο.

Ας μην κρυβόμαστε. Όλα τα τελευταία χρόνια επικρατούσε κοινωνική ειρήνη. Η "λογική" του "καναπέ" κυριαρχούσε και η αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, είχε εδραιωθεί σε μεγάλο μέρος της τάξης μας.

Και δεν είναι απλώς οι τεράστιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυταπάτες που καλλιέργησε και τις ψεύτικες ελπίδες που σερβίρισε στον λαό μας, βγάζοντας φλας αριστερά και στρίβοντας δεξιά. Ευθύνες έχουν και όσοι διαπαιδαγωγούν τον κόσμο στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, όταν καταδικάζουν κάθε τύπου λαϊκή αντιβία, όταν έχουν σαν ευαγγέλιο τους την αστική νομιμότητα.

Με αυτά τα δεδομένα πώς να μην κυριαρχήσει ο ατομικισμός, η παθητικότητα και η μοιρολατρία σε πλατιά τμήματα του κόσμου;
 

Ελάχιστοι ήταν οι νικηφόροι εργατικοί αγώνες, ενώ μόνο το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς είχε μια αξιόλογη παρουσία.

Φυσικά το ίδιο διάστημα τα πλήγματα που δεχόταν η τάξη μας ήταν αλλεπάλληλα. Μπορεί η οργή και η αγανάκτηση να κοχλάζει στα εργατικά στρώματα για μια σειρά λόγους δεν εκτονώνεται.

  Η ξεπουλημένη συνδικαλιστική εργοπατερία αποτελεί γερό στήριγμα των κυβερνήσεων, και της εργοδοσίας, οι μορφές πάλης που ακολουθήθηκαν και στις λίγες περιπτώσεις που υπήρξαν εργατικοί διεκδικητικοί αγώνες, δεν ήταν πάντα οι ενδεδειγμένες.

Ακόμα και εμβληματικές κινητοποιήσεις, όπως ο γιορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ήταν άμαζες, άτονες, είχαν πάρει την μορφή μιας εθιμοτυπικής παρέλασης.
 

Η ιστορία όμως δεν γράφεται ευθύγραμμα. Η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την Ν.Δ., και η μεθόδευση που ακολουθεί ώστε να επιβάλλει την "κανονικότητα" δηλαδή την παλινόρθωση του κράτους της σκληρής δεξιάς, έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα. 

Έχει βγάλει τον κόσμο στον δρόμο του αγώνα και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Αν οι μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις που αυτή την στιγμή είναι σε εξέλιξη, μπολιαστούν με το εργατικό κίνημα, τότε μπορεί να έχουμε πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις.

Του Γ. Γ

tsak-giorgis