Θέμα εμπιστοσύνης

"Μην ξαναεμπιστευτείς τους αριστερούς" είπε ένας ακροδεξιός τραγουδιστής στον Πάνο Καμένο, ο οποίος για να ξεχάσει τον πόνο του χωρισμού από την υπουργική καρέκλα πήγε στο μαγαζί του, να φέρει μια γυροβολιά.

Πρώτα απ' όλα ποιοι είναι οι αριστεροί;

Αν εννοεί το ΣΥΡΙΖΑ, τότε έχει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας....

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουμε καταλάβει πλέον όλοι όσοι διαθέτουμε μυαλό, όχι αριστερός δεν είναι, ούτε καν αριστερό χέρι δεν έχει. Έχει πολλά δεξιά, που αρπάζουν ότι βρουν, υπογράφουν Μνημόνια, χτυπάνε απεργούς, φυλακίζουν μετανάστες κοκ. 

Αν έλεγε "μην εμπιστευτείς ξανά το ΣΥΡΙΖΑ" θα το καταλάβαινα και θα συμφωνούσα, αλλά "αριστερούς"; Από που κι ως που; Βέβαια ο ακροδεξιός κουταμάρες θα πει.

Ας δούμε τώρα τι έγινε όσες φορές ο κόσμος εμπιστεύτηκε δεξιούς. Θα βγάλω τις δικτατορίες απέξω, γιατί εκεί δεν ήταν θέμα εμπιστοσύνης, αλλά επιβολής. Για να μην μακρηγορήσω, θα βγάλω τις εκλογές ως τη Μεταπολίτευση καθώς και τα ρεφορμιστικά κόμματα δήθεν "σοσιαλιστικά", τα οποία κανονικά πρέπει να βάλω μέσα. Θα αναφερθώ λοιπόν μόνο στη ΝΔ, αφού αυτή κατά ομολογία του Μπακογιάννη είναι από την ακροδεξιά μέχρι την ακροδεξιά. Τόσο εύρος; Μπράβο όμως. Το προσδιόρισε με ακρίβεια.

1974: Η "μακρινή" Κύπρος διχοτομείται οριστικά de facto, ενώ ο ανταγωνισμός με την Τουρκία, όσον αφορά τους εξοπλισμούς, αυξάνεται. Τα περισσότερα χουντικά σταγονίδια τη γλυτώνουν, καθώς το αδίκημα της δικτατορίας είναι "στιγμιαίο", άσχετα αν διαρκεί 7 χρόνια. Ο οργισμένος κόσμος πετυχαίνει πάντως την καταδίκη των πρωτεργατών του πραξικοπήματος και της προδοσίας της Κύπρου. Επίσης, πάλι χάρη στον κόσμο, μονιμοποιείται το ΚΚΕ και φεύγει ο Κοκός. Τι "απώλεια"! Τα οικονομικά προβλήματα όμως που άφησε η Χούντα επιδεινώνονται κι άλλο. Το μάρμαρο πληρώνουν οι εργαζόμενοι που δέρνονται και πολλές φορές δολοφονούνται.

1977: Η οικονομική κατάρρευση συνεχίζεται. Η χώρα ξαναμπαίνει στο ΝΑΤΟ και στα τέλη της δεκαετίας μπαίνουμε στην ΕΟΚ. Αφού μας έβαλε στην ευρωπαϊκή φάκα, ο "Εθνάρχης" την κοπανά από αρχηγός της ΝΔ, αφήνοντας το Ράλλη να δεχτεί τη λαϊκή αγανάκτηση για τα χαράτσια, την τεράστια οικονομική ανισότητα και τους πολύ χαμηλούς μισθούς.

1990: Η επιστροφή της ΝΔ με αρχηγό το Δρακουμέλ λαμβάνει πλέον χαρακτήρα ληστρικής επιδρομής. Βαφτιστήρια διορίζονται στο Δημόσιο, ιδιαίτερα όσα ψηφίζουν στην Ευρυτανία. Γίνονται απανωτά γιούρια στα ταμεία από αλαλάζοντες δεξιούς, οι οποίοι αντί να χορτάσουν, ζητάνε ακόμα περισσότερα. Έτσι πέφτει η ιδέα να ξεπουλήσουν τα πάντα, για να φάνε οι γαλάζιοι "νοικοκυραίοι".

Το ΠΑΣΟΚ φυσικά αντιδρά, αφού, αν τα φάνε οι νεοδημοκράτες, θα μείνουν νηστικοί οι ίδιοι. Όσο για την Οικονομία; Το χρέος εκτοξεύεται, οι μισθοί παγώνουν, τα χαράτσια είναι απανωτά και η ακρίβεια μεγαλύτερη από ποτέ.

Παραλίγο να ξεχάσω κύριε αποστάτη μου, και το Μακεδονικό. Το οποίο ήρθε ξανά στη μόδα. Βρήκαμε επιτέλους έναν εχθρό στα μέτρα μας, αφού υπογράψαμε να διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία. Η ΠΓΔΜ δεν στρατό, αεροπλάνα ή πλοία. Θέλουν όμως τη Μακεδονία η οποία είναι Ελληνική. Αν είναι Ελληνική είναι το μόνο που απέμεινε, καθώς όλα τα άλλα είναι πια Γερμανικά.

Οι σκοτωμοί συνεχίζονται. Οι τραμπούκοι της ΟΝΝΕΔ δολοφονούν, ενώ τα ΜΑΤ καίνε ζωντανούς. Στο μεταξύ ο διχασμός είναι στο κόκκινο. Με αφορμή τα σκάνδαλα οι γαλάζιοι και πράσινοι λένε την πάσα αλήθεια όταν αποκαλούν ο ένας τον άλλο "κλέφτη", "απατεώνα" και "εγκληματία".

Που μείναμε; Α ναι, στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτό δεν ήταν κυβέρνηση, ήταν τσουνάμι, χειρότερο από αυτό της Ινδονησίας και της Ιαπωνίας. Ο γαλάζιος στρατός ρήμαζε τα πάντα, ενώ ο κόσμος έβραζε από αγανάκτηση. Ποτέ μέχρι τότε, σε καιρό ειρήνης, δεν ρημάχτηκε τόσο αυτός ο ταλαίπωρος εργαζόμενος που έβλεπε το μισθό του να εξαφανίζεται, ενώ τον κορόιδευαν κι από πάνω. 0+0=14%. Από την αριθμητική του Μητσοτάκη καταλαβαίνουμε πως η κατάσταση είχε φτάσει στο "αμήν".

Ο κερατάς είχε κάνει όντως τεράστιο έργο (όπως το διαφήμιζε) μέσα σε τρία μόλις χρόνια. Τι έργο; Θρίλερ! Είχε εφαρμόσει Μνημόνιο πριν τα Μνημόνια. Πρωτοπόρος δήμιος. Τι να πρωτοθυμηθούμε;

"Επιτέλους τέλος" που έλεγε και το ΠΑΣΟΚ, καθώς ο "αλήτης και προδότης Σαμαράς" τον έριξε για χάρη αφεντικών, που παραπονούνταν για το μοίρασμα της λείας.

Ήταν δε τόσο χάλια η κατάσταση επί Μητσοτάκη, που η ΝΔ έχανε έπειτα συνεχώς από τους "τρομοκράτες του ΠΑΣΟΚ" παρά τις πράσινες λαμογιές. Μέχρι που το ΠΑΣΟΚ το παραξήλωσε κι ο κόσμος εμπιστεύτηκε τον Κώστα Καραμάν - Αλή κι Αλίμονο.

Σεμνή και ταπεινή κυβέρνηση Καραμανλή:

Η κυβέρνηση αυτή μας φέσωσε ως τους αστραγάλους. Στην αρχή μας ξεγέλασε. "Ρε συ, καλά τα περνάμε" λέγαμε καθώς βλέπαμε τους πανάκριβους Ολυμπιακούς. Που να φανταστούμε πως θα μας στοίχιζαν χρυσάφι. Κάποιοι βέβαια φώναζαν, αλλά είχαμε το νου στο τραγούδι και το ποδόσφαιρο. "Δώσε θεάματα στον κόσμο και πάρε του ότι έχει και δεν έχει". - Από άρτο; - Άρτος στην Εκκλησία, το αντίδωρο, μην τα θέλουμε όλα δικά μας.

Παρά τα σύννεφα στην Οικονομία που γίνονταν όλο και περισσότερα, παρά τη νίκη του στρατηγού ανέμου επί των δυνάμεων μας στην Πελοπόννησο, τον ξαναεμπιστευτήκαμε. Αν μη τι άλλο θα παίρναμε τουλάχιστο κανένα "τιμημένο" στο ποδόσφαιρο.

Όμως δεν πήραμε. Αντίθετα μας έδωσαν ξύλο. Και σφαίρες που εξοστρακίζονταν οι άτιμες. Ένα παιδί νεκρό, η αστυνομία να δέρνει μαθητές, ενώ οι κουμπάροι συνεχίζουν απτόητοι τη μάσα. Τα σεμνά και ταπεινά σκάνδαλα μαζί με τα χημικά δημιουργούν ένα άρωμα βόθρου, μιας φυσικής δεξιάς σαπίλας που σε κάνει να ξερνάς από αηδία.

Και τότε μας σκάει τις πρόωρες εκλογές.

- Έχουμε κρίση! Μας είπε.

- Τι κρίση; Έκλεισε ο λαιμός της τραγουδίστριας; Χτύπησε ο τερματοφύλακας;

- Όχι, κρίση οικονομική. Δώστε ότι έχετε!

- Τι λέτε ρε", πετάχτηκε ο Γιωργάκης, "λεφτά υπάρχουν"!

Κι αφού υπήρχαν στο Γιωργάκη πήγαμε να μας δώσει.

Αυτό όμως που μας έδωσε, ακόμα τσούζει.

(Συνέχεια εδώ) 

tsak-giorgis